ΠΡΟΒΟΛΗ ΠΕΡΙΟΧΩΝ



  

                                                                                                                                                ΕΛΛΗΝΩΝ                          

                          ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ  ΓΕΥΣΕΙΣ

  Γιαγιαδίστικες  και Μαμαδίστικες  Γεύσεις, όπως τις έφτιαχνε              η Γιαγιά στο χωριό.  Από κάθε γωνιά της Ελληνικής Γης.                            Κάνε κλικ τώρα στο  ........                           

 https://ellinongefseis.blogspot.com/

 Εδώ θα βρεις 100ντάδες Ελληνικές Παραδοσιακές Γεύσεις
 



                      
                                            ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ                                                                                         www.taairetika.gr
To e-magazino με τις Φιλελεύθερες Αιρετικές απόψεις, σκληρές αλήθειες και αρκετό παρασκήνιο, στην ΠΟΛΙΤΙΚΗ, τον ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, τη ΜΕΣΣΗΝΙΑ, την ΠΑΡΑΔΟΣΗ, την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ, αλλά και το LIFE STYLE.
Το δικό σας Ηλεκτρονικό Περιοδικό ! με σταθερά πάνω από 2500 επισκέψεις ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ ! !

                                                     
                                             
                                    ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΩΝ ΠΙΙΟ ΟΜΟΡΦΩΝ
                                       ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ



                                            ΚΙΤΡΙΕΣ 
                                          ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΝΗΣ     



         Είναι μόνο λίγα χιλιόμετρα από την Καλαμάτα. είναι ιστορική περιοχή της Μάνης (Αβίας), αφού εκεί, σε ένα μικρό εκκλησάκι προσευχήθηκαν οι οπλαρχηγοί ήρωες του '21 Κολοκοτρώνης,
Μαυρομιχάλης και λοιποί, πριν φτάσουν στην Καλαμάτα και την απελευθερώσουν από τους Οθωμανούς δυνάστες.


Σήμερα οι Κιτριές είναι ένα κολπίσκος με υπέροχη θέα στο Μεσσηνιακό κόλπ, με μια υπέροχη πεντακάθαρη παραλία, και φυσικά την ταβέρνα του Μίμη και άλλες εκεί δίπλα, που μπορείς μετά το καταπληκτικό μπάνιο σου, να φας το
φρέσκο ψάρι σου, ή τα κρεατικά,  που σερβίρουν και να περάσεις μια υπέροχη ήσυχη, χαρούμενη ημέρα, στο τέλος της οποίας θα απολαύσεις και ένα από τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα !

Οι Κιτριές είναι  μια από τις περιοχές της Μεσσηνίας ολόκληρης, που θεωρούνται από τις δημοφιλέστερες.


Τώρα έμαθες και είδες. Προγραμμάτισες την επίσκεψη σου στις Κιτριές ; 
















                   
 



                              ΑΝΩ ΒΕΡΓΑ  (ΑΝΩ ΣΕΛΙΤΣΑ) 
            Το ακατοίκητο χωριό που είναι "το χθες ζωντανό σήμερα"       
              και ζει τις δόξες του χθες.


Η Βέργα βρίσκεται 8 χλμ. Ανατολικά της Καλαμάτας. Είναι αγροτική ορεινή περιοχή σκαρφαλωμένη σε μια πλαγιά του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 869μ.            Ο οικισμός μέχρι το 1956, ονομαζόταν Άνω Σέλιτσα (η Σλάβικη ονομασία).    





Το οδικό δίκτυο της περιοχής κυριαρχείται από τον άξονα Καλαμάτα – Καρδαμύλη πλησίον του αιγιαλού που βρίσκεται η Κάτω Σέλιτσα από την οποία ξεκινάει ο ανηφορικός δρόμος προς την Άνω Βέργα.                                   






Μπορεί κάποιος να ανέβει στο χωριό πηγαίνοντας από το χωριό Σωτηριάνικα που ίσως να είναι λίγο καλύτερος δρόμος. 










Το χωριό αυτή τη στιγμή είναι ακατοίκητο, αλλά στη διάρκεια του καλοκαιριού και σε πολλές γιορτές, γίνονται διάφορες εκδηλώσεις, 











όπως για παράδειγμα τη γιορτή μονοπατιών, από τον Ορειβατικό σύλλογο της Καλαμάτας  αλλά και πολλοί ντόπιοι που μένουν στην Κάτω Βέργα, στην Καλαμάτα και αλλού ανεβαίνουν στο χωριό με την ωραιότερη θέα στην Καλαμάτα και σε όλο το Μεσσηνιακό κόλπο.











                                          ΦΑΡΑΓΓΙ  ΣΤΕΝΩΣΙΑΣ                                                          Ένα δεύτερο μικρό Πολυλίμνιο, ένα σπάνιο φυσικό στολίδι,                                                            ένας επίγειος Παράδεισος !
                                                                                   

                                          
Όσο ψάχνουμε τη Μεσσηνία, τόσο μαθαίνουμε για νέες Φυσικές και Ιστορικές ομορφιές. Ναι είναι αλήθεια ότι αυτός ο τόπος που ακούει στο όνομα  ΜΕΣΣΗΝΙΑ κρύβει απίστευτους θησαυρούς !                                                                                                  

Πάνε πολύ λίγα χρόνια  όπου οι κάτοικοι του χωριού Στενωσιά της Πυλίας, με επικεφαλής τον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, φίλο Βαλάντη Καλογερόπουλο, ανακάλυψαν ένα από αυτούς τους φυσικούς θησαυρούς της ονειρεμένης Μεσσηνίας. 

Αν θα τον χαρακτηρίζαμε ως ένα επίγειο παράδεισο ίσως θα ήταν λίγος αυτός ο χαρακτηρισμός. Σημασία έχε ότι  χάρις στην επιμονή του Βαλάντη και των συγχωριανών του  βρέθηκαν οι καταρράκτες, λιμνούλες και το ποτάμι ενός μικρού χωριού της Πυλίας, την Στενωσιά !                                                                               
Ένα μικρό Πολυλίμνιο, που ομορφαίνει ακόμη περισσότερο τη Μεσσηνία                                                                                                                       

Πρόκειται για ένα καταπράσινο φαράγγι που διασχίζει ένας ήρεμος ποταμός – χωρίς όνομα – Το «Φαράγγι της Στενωσιάς», με μικρούς καταρράκτες και λιμνούλες.                                                                                                                                     
Το μήκος στο σύνολό του φτάνει περίπου στα 4 χιλιόμετρα και καταλήγει στο γνωστό καταρράκτη Καλαμάρι της Πυλίας.                                                      
Δεν είναι μόνο το απίστευτης και μοναδικής ομορφιάς, φυσικό του περιβάλλον. Εκεί οι Ιταλοί έφτιαξαν φράγμα και δημιούργησαν τον πρώτο υδροηλεκτρικό σταθμό της Μεσσηνίας που ηλεκτροδοτούσε την Πύλο.   


Όπως  προαναφέραμε ο Βαλάντης Καλογερόπουλος με τους φίλους και συγχωριανούς του, λάτρεις της πεζοπορίας, δημιούργησαν  υπέροχο περιπατητικό μονοπάτι.  Για να γίνει αυτό, όλοι αφιέρωσαν  αρκετές ώρες προσωπικής δουλειάς και πολλή αγάπη.    
Η αρχή και ανάδειξη αυτού του σημαντικού φυσικού στολιδιού έγινε.         κ. Δήμαρχε Πύλου Νέστορος,  μήπως αυτή το εντυπωσιακό φυσικό στολίδι, μήπως πρέπει να αναλάβει ο Δήμος να το αναδείξει, ώστε να το επισκέπτονται Έλληνες και ξένοι τουρίστες  και να αναδειχθεί ως ένα νέο  Πολυλίμνιο !       Σίγουρα θα προσελκύσει πολύ κόσμο από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού.    


                                                         
                                                   



                                                -------- //////// --------






                            Ο ΤΑΫΓΕΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙΑ ΤΟΥ

                                      ΚΑΛΝΤΕΡΙΜΙ ΜΠΙΛΙΟΒΟ

  


Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί ότι τα καλντερίμια του Ταϋγέτου, θα πρέπει να καθαρισθούν και να εμφανισθούν, ώστε αυτά να γίνουν πόλος έλξης για Έλληνες και ξένους πεζοπόρους.

Ο Ταύγετος, είναι ένα μοναδικό βουνό και η ανάδειξη όλων αυτών των ιστορικών καλντεριμιών που κάποτε ένωναν τα χωριά του Ταϋγέτου μεταξύ τους.

Σήμερα σας παρουσιάζουμε ένα καλοδιατηρημένο από αυτά τα καλντερίμια. Το Καλντερίμι Μπίλιοβο.   

Λίγα λόγια για το Μπίλιοβο

Μια από τις ομορφότερες γωνιές της Μεσσηνίας είναι το περίφημο «Μπίλιοβο», το λιθόστρωτο καλντερίμι που συνδέει τα χωριά Σωτηριάνικα και Αλτομιρά. Χωρίς καμία διάθεση τοπικισμού και έχοντας περπατήσει στα περισσότερα βουνά της Ελλάδας θα το κατατάσσαμε ανάμεσα στα καλύτερα καλντερίμια στον Ελλαδικό χώρο.


Το σωζόμενο σήμερα τμήμα του έχει μήκος 3000μ και με 83 στροφές (από τις οποίες οι 78 είναι 180°) ανεβαίνει από τα Σωτηριάνικα (υψ. 300μ) στα Αλτομιρά (υψ. 800μ) καλύπτοντας μια υψομετρική διαφορά 500μ. Το καλντερίμι σε ορισμένα τμήματα αναρριχάται πάνω στο βράχο και κατά ένα μεγάλό του κομμάτι κινείται παράλληλα και μέσα σε ρέμα μεγάλης κλίσης. Μετά τα πρώτα 500μ μπαίνει σε δάσος και όσο το υψόμετρο αυξάνεται η θέα που απολαμβάνει ο πεζοπόρος προς τα χωριά της Μάνης και τον Μεσσηνιακό κόλπο γίνεται ακόμη ποιο εντυπωσιακή. Αποτελεί τμήμα ενός μεγάλου δικτύου καλντεριμιών και μονοπατιών που χρησιμοποιούνταν μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα για την επικοινωνία των χωριών της Μάνης και του Ταϋγέτου.

Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1904 και όποιος γνωρίζει από πέτρα θα το χαρακτήριζε ως σημαντικό επίτευγμα της λαϊκής τεχνικής και αρχιτεκτονικής. 30 από τις στροφές του είναι κατασκευασμένες σε κλίση εδάφους πάνω από 80%. Από τις λίγες πληροφορίες που συγκεντρώσαμε βρίσκουμε ότι την χάραξη των 40 στροφών έκανε ο Μηχανικός της εποχής εκείνης Παναγιώτης Αφεντάκης ενώ την κατασκευή είχαν αναλάβει τα αδέλφια Νικόλαος και Στασινός Σταυριανέας από τα Σωτηριάνικα. Εργάσθηκαν πολλοί άνθρωποι από τα γύρω χωριά και κυρίως από τα Αλτομιρά που είχαν μαστόρους γνωστούς στο λάξευμα της πέτρας.

Η πέτρα ήταν το βασικό δομικό υλικό και χρησιμοποιήθηκε τόσο για το χτίσιμο των τοίχων αντιστήριξης (που σε ορισμένα σημεία ξεπερνά τα 4 μέτρα) όσο και για το στρώσιμο του δρόμου. Τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για το λάξευμά της ήταν το σφυρί και το καλέμι. Το υπόλοιπο τμήμα της δεν δόθηκε σε εργολάβο. Κατασκευάστηκε με προσωπική εργασία των κατοίκων των Αλτομιρών. Από μια ημερομηνία που βρίσκουμε σκαλισμένη σε μια πέτρα συμπεραίνουμε πως το έργο τελείωσε το 1928.

Πρόσφατα χαρακτηρίστηκε ως μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού μετά από συνεργασία με τον ορειβατικό (Ε.Ο.Σ.) σύλλογο Καλαμάτας.

                                  Η πεζοπορική διαδρομή

Βαθμός δυσκολίας διαδρομής:

εύκολη

Μήκος διαδρομής:

4.790 μ

Χρονική διάρκεια:

 

1 ώρα 30 λεπτά

Καθαρός χρόνος

1 ώρα 50 λεπτά

Εκτιμώμενος χρόνος με στάσεις

Υψομετρικό προφίλ διαδρομής:

Αφετηρία:

315μ

Τέρμα:

800μ

Υψομ. Διαφορά:

485μ

Ελάχιστο υψόμετρο:

315μ

Μέγιστο υψόμετρο

870μ

Έδαφος:

 

Η διαδρομή ξεκινά σε ασφαλτόδρομο ο οποίος κατά τμήματα είναι στρωμένος με τσιμέντο ή γίνεται χωματόδρομος. Ακολουθεί το κυρίως και μεγαλύτερο τμήμα επάνω σε καλντερίμι. Σε κάποια τμήματα το καλντερίμι θέλει αποκατάσταση, είναι όμως εύκολα προσπελάσιμο. Το τελευταίο κομμάτι περιλαμβάνει και χωματόδρομο. 

 

ΠΗΓΗ : https://www.eoskal.gr/monopatia-paths/





                                                -------- //////// --------





                                                 ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ

                               ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ                                                 
                   ΜΑΝΙΑΤΙΚΟΣ  ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ  ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ                                                  


Η πανέμορφη Καρδαμύλη,  η Βασίλισσα της Μάνης  είναι ένα Μανιάτικο παραθαλάσσιο χωριό, που απέχει από την Καλαμάτα, μόλις 35 χλμ, αποτελεί δε, ένα από τους πιο διατηρημένους οικισμούς. 

Η ιστορία αυτού του τόπου είναι χαραγμένη σε κάθε πέτρα και ανεμόδαρτη πλαγιά του Ταΰγετου. 
Η Καρδαμύλη είναι από τους λίγους τόπους, που διατηρεί μέχρι σήμερα το προϊστορικό του όνομα. Πρόκειται για  ένα χωριό με πλούσια ιστορία η οποία αποδεικνύεται περίτρανα από την παρουσία του ιστορικού οικισμού της Παλαιάς Καρδαμύλης, την οποία δεν πρέπει να παραλείψετε να επισκευθείτε, όπως επίσης και το Αρχαιολογικό μουσείο, που βρίσκεται αρκετά κοντά από το κέντρο του χωριού.

Πυργόσπιτα, αμέτρητες βυζαντινές εκκλησίες και μοναστήρια είναι διάσπαρτα στους ελαιώνες και τις κατάφυτες πλαγιές.


Η Καρδαμύλη δεν είναι μόνο η πλούσια ιστορία της, είναι και ένα γραφικό παραθαλάσσιο χωριό με μεγάλη ποικιλία τοπίων.                      

Οι χιλιάδες επισκέπτες, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, μπορούν να απολαύσουν και να θαυμάσουν καταπράσινες πλαγιές, απέραντους ελαιώνες, φανταστικές παραλίες, περιποιημένα πέτρινα αρχοντικά παραδοσιακής μανιάτικης αρχιτεκτονικής, λιθόστρωτα δρομάκια, κατάφυτους κήπους και το πανέμορφο γραφικό λιμανάκι του χωριού.


Η Καρδαμύλη δεν είναι ένας απλός τουριστικός προορισμός που θα λατρέψετε, ιδιαίτερα  αν είστε φυσιολάτρες, η ευρύτερη περιοχή προσφέρεται για μοναδικές εξορμήσεις στη φύση.                                                

Εσείς που είστε φίλοι της πεζοπορίας θα ζήσετε αξέχαστες εμπειρίες στο μοναδικό φαράγγι του Βυρού, με πλουσιότατη βλάστης, με σηματοδοτημένα μονοπάτια που περνούν από βυζαντινά πετρόχτιστα εκκλησάκια.


Για όσους θέλουν να κάνουν και ορειβασία, από την Καρδαμύλη ξεκινούν πολλά ορεινά μονοπάτια που καταλήγουν ακόμα και στην κορυφή του Ταϋγέτου στον Άη Λιά, την υψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου  (2407 μ.)

ΠΑΡΑΛΙΕΣ. Στην Καρδαμύλη, δεν θα βρείτε μόνο μια παραλία.                        


Η κεντρική παραλία είναι τα Ριτσά. Μια μεγάλη βοτσαλωτή παραλία που συγκεντρώνει πολλούς από τους επισκέπτες.

Η άλλη παραλία, απόμερη μεν, αλλά και διάσημη. Η παραλία Φονέας, πραγματικά, διάσημη, αλλά μην πάτε Κυριακή, γίνεται «πατός με, πατός σε».

Καλαμίτσι, είναι μια πολύ κοντινή παραλία, από το κέντρο του χωριού.


Τέλος, τα Δελφίνια, είναι μια ακόμη πολύ κοντινή και υπέροχη παραλία, της Καρδαμύλης.

Υπέροχες παραλίες με πεντακάθαρα και κρυστάλλινα νερά !

Στην Καρδαμύλη μπορείτε να βρείτε πολλά και πολύ ωραία ξενοδοχεία, όπως επίσης και ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και δωμάτια.

ΓΕΥΣΕΙΣ. Είναι πασίγνωστες  μερικές από τις ξεχωριστές γεύσεις της τοπικής κουζίνας είναι το σίγκλινο (παστά), η βραστή γίδα, ο τηγανιτός βακαλάος με σκορδαλιά,  και τα μοναδικά για τη γεύση και την ποιότητά τους λουκάνικα καπνισμένα με φασκόμηλο.                                             


             

Στην Καρδαμύλη, υπάρχουν πάρα πολλές ταβέρνες και εστιατόρια, όπου εκεί θα μπορείτε να βρείτε κάθε λογίς συνταγές, που ικανοποιούν κάθε γευστικές σας επιθυμίες.

Επίσης αξίζει να δοκιμάστε ακόμη θαυμάσιες δίπλες, τα λαλάγγια και λαδοκούλουρα, όπως επίσης δοκιμάστε κόκορα μπαρδουνιώτικο, τη τσουχτή  και άλλες υπέροχες Μανιάτικες γεύσεις.


Μην παραλείψετε να προμηθευτείτε τις περίφημες ελιές Καλαμών, μέλι, που είναι απίστευτης  ποιότητας, ούζο, ξύδι μπαλσάμικο, τραχανά, χυλοπίτες, αρωματικά φυτά και βότανα και φυσικά πάνω απ’ όλα το Νο 1 παγκοσμίως Μανιάτικο παρθένο ελαιόλαδο !













                                                  Μ Ε Θ Ω Ν Η
                                    ΕΝΑΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
                                  ΑΠΟ ΦΥΣΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ


 ΜΕΘΩΝΗ Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΟΘΩΝΗ ή ΠΗΔΑΣΟΣ.        
Η Μεθώνη ή Μοθώνη όπως λεγόταν παλιά, είναι κωμόπολη του νομού Μεσσηνίας. Ήταν έδρα του ομώνυμου Δήμου, ενώ σήμερα είναι σημαντική παραθαλάσσια  τουριστική περιοχή και Δδ του Δήμου Πύλου Νέστορος.  

 Κατά την απογραφή του 2011 είχε 1.103 κατοίκους . Λεγόταν και Μοθώνη (από τη μυθική πέτρα Μόθωνα).  Στην περίοδο των ομηρικών χρόνων λεγόταν Πήδασσος. Έχει σπουδαία ιστορική σημασία, γιατί, εξαιτίας της στρατηγικής θέσης που βρισκόταν, έγινε το μήλο της Έριδος για τους κάθε φορά δυνατούς των εποχών που προσπάθησαν να την κάνουν λιμάνι τους.  
 

Μετά την απελευθέρωσή της, το 1828, ιδρύθηκε από τον Καποδίστρια  στη Μεθώνη το Καποδιστριακό σχολείο. 
Η πόλη σήμερα είναι πλούσια σε αρχαία μνημεία, καθώς και βυζαντινά, βενετσιάνικα και τούρκικα. Εκκλησίες, τζαμιά, οχυρώσεις. Σπουδαίο είναι το κάστρο της, που φτιάχτηκε από τους Ενετούς και είναι περιτριγυρισμένο από τη θάλασσα.                                     
Το κάστρο της Μεθώνης είναι από τα σημαντικότερα του Ελλαδικού χώρου.
Χτίστηκε από τους Βενετούς όταν έγιναν κύριοι της πόλης το 1209 μ.Χ. Είναι χτισμένο σε έναν βράχο που εισχωρεί στην θάλασσα και χωρίζεται από την ξηρά με μία τεχνητή τάφρο. Έχει έκταση 93 στρέμματα. Στην βόρεια πλευρά του βρίσκεται η πύλη κατασκευασμένη από ορθογώνιους πωρόλιθους. 

Τα τείχη του κάστρου είναι ενισχυμένα κατά διαστήματα με πύργους. Νότια του φρουρίου βρίσκεται ο πύργος Μπούρτζι, χτισμένος σε μία μικρή βραχονησίδα νότια του κάστρου.
Συνδέεται με το κύριο φρούριο με μία γέφυρα με καμάρες. Στην ανατολική πλευρά του κάστρου υπάρχει σήμερα μικρός λιμενοβραχίονας που είναι μέρος του μικρού λιμανιού της Μεθώνης.  Τα τείχη, οι πύργοι, οι προμαχώνες, η βορειοδυτική πλατφόρμα πυροβολικού και οι διάφορες πύλες του κάστρου έχουν χρονολογηθεί χάρη στην ταυτοποίηση των Ενετικών θυρεών που ακόμα βρίσκονται στα αντίστοιχα σημεία. 

Όταν κανείς φτάσει στο κάστρο και αντικρίσει την πλατιά τάφρο που κάνουν τα τείχη απρόσιτα και την εντυπωσιακή γέφυρα που οδηγεί στην είσοδο του κάστρου, νιώθει δέος. H τάφρος, βέβαια, σήμερα είναι ξερή και θα πρέπει κανείς να φανταστεί το απίθανο θέαμα όταν κάποτε ήταν γεμάτη θαλάσσιο νερό. (Διερωτώμαι είναι τόσο δύσκολο με τα τεχνικά μέσα που υπάρχουν σήμερα να ξανασυνδεθεί η τάφρος με τη θάλασσα ώστε το κάστρο να επανακτήσει την παλαιά του ομορφιά;   
 Τα τείχη σε διάφορα σημεία κοσμούνται από μεγάλες ανάγλυφες παραστάσεις του φτερωτού λιονταριού του Αγίου Μάρκου, του πάτρωνα αγίου των Βενετών. H επιβλητική είσοδος αποτελείται από τρεις διαδοχικές πύλες. Όταν κανείς τις περάσει και εισέλθει στο εσωτερικό του κάστρου, εντυπωσιάζεται από τον μεγάλο μονολιθικό κίονα από γρανίτη που ορθώνεται μπροστά στα μάτια του και από την αχανή έκταση την οποία τα τείχη προστατεύουν.    

 Ο επισκέπτης μπορεί να περάσει αρκετές ώρες εξερευνώντας το κάστρο και παρατηρώντας τα αρχιτεκτονικά του στοιχεία και την ομορφιά του.Το κάστρο είχε και πόσιμο νερό το οποίο έφτανε ως εκεί μέσω του υδραγωγείου που είχαν κατασκευάσει οι Βενετοί.  Το κάστρο σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση, όμως επικρατεί απέραντη ερημιά. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο φιλοξενίας για αυτόν που έχει κάνει τον κόπο να φτάσει ως εκεί. Ούτε καν μία πινακίδα που να ενημερώνει στοιχειωδώς τον επισκέπτη για την ιστορία του μνημείου. Ο επισκέπτης αναγκάζεται να περιφέρεται και να θαυμάζει, ιδιαίτερα όταν περάσει από την πύλη των τειχών που οδηγεί μέσω του μόλου στο Μπούρτζι χωρίς να γνωρίζει τι είναι όλα αυτά που αντικρίζει, εκτός αν έχει διαβάσει μόνος του από πριν.  
Ο επισκέπης που θα πάει στη Μεθώνη, σύντομα θα διαπιστώσει  πως πραγματικά  αξίζει να κάνει κανείς μια εκδρομή στη Μεθώνη και να απολαύσει την ομορφιά του κάστρου αλλά και το μπάνιο στην ωραιότατη αμμουδιά που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα τείχη. Είναι όμως κρίμα να μη δίνεται η ευκαιρία σε αυτούς που θέλουν να μαθαίνουν κάτι παραπάνω για τους τόπους που επισκέπτονται να μην υπάρχει η κατάλληλη μέριμνα εκ μέρους της πολιτείας ώστε να αναδεικνύονται και να ξαναζωντανεύουν στα μάτια των επισκεπτών, Ελλήνων και ξένων, τα υπέροχα αυτά μνημεία.

Στη Μεθώνη θα δείτε αρχοντικά που διατηρούν τα χαρακτηριστικά της τοπικής αρχιτεκτονικής. 
Επίσης, στη Μεθώνη θα βρείτε πολλά ξενοδοχεία, ενοικειαζόμενα διαμερίσματα και δωμάτια, υπέροχες ταβέρνες και εστιατόρια, με υπέροχες γεύσεις από τοπικά υλικά και φυσικά το Νο 1 παγκοσμίως παρθένο ελαιόλαδο Καλαμάτας.
Οι παραλίες της Μεθώνης, είναι καταπληκτικές. Θα πρέπει να κολυμπήσετε σε όλες, μέχρι και τις παραλίες της διπλανής Φοινικούντας. 
Γενικά στη Μεθώνη μπορείτε να κάνετε φανταστικές διακοπές, είναι ένας υπέροχος τουριστικός προορισμός που όλοι θα πρέπει να βάλετε στο πρόγραμμά σας.

Καλές διακοπές στη Μεσσηνία !
                                          









                              ΤΡΑΧΗΛΑ ΔΥΤΙΚΗΣ  ΜΑΝΗΣ                                 
  Ένα μικρό ψαροχώρι της Μάνης, πλούσιο από άγρια φυσική ομορφιά!                                                                                                               


Αυτό το μικρό και άγνωστο στους πολλούς Μανιατοχώρι, που όμως έχει μια σημαντική ιστορία.

Η Τραχήλα απέλει περί τα 17 χλμ από την Καρδαμύλη, ενω από την Καλαμάτα απέχει 55 χλμ και βρίσκεται μετά τη Στούπα, μετά τον Αγιο Νικόλαο και μετά τον Αγ. Δημήτριο.


Η Τραχήλα, άρχισε να γίνεται γνωστή στα μέσα του 18ου αιώνα, όταν οι Μανιάτες επιβιβάστηκαν από το λιμανάκι της Τραχήλας και έφυγαν για την Κορσική.    

Πιο γνωστή έγινε όταν η Τραχήλα απετέλεσε  θαλάσσιο συγκοινωνιακό κόμβο και κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου για τα  ορεινά Μανιατοχώρια, αφού εκείνες τις εποχές δεν υπήρχαν δρόμοι που να εξυπηρετούνται αυτά τα χώρια.

Στην Τραχήλα της Δυτικής (Μεσσηνιακής) Μάνης, υπάρχουν γραφικές παραλίες με βράχια και χωρίς αυτά.  Επίσης όσοι θέλουν να κάνουν βουτιές από ψηλά, θα πρέπει να πάνε στην παραλία «Καταφύγι».

Και βέβαια θα πρέπει να μείνουμε και στο πολύ εντυπωσιακό Σπήλαιο Καταφύγι. Που ίσως να είναι και το εντυπωσιακότερο αξιοθέατο της περιοχής.


Το σπήλαιο αυτό έχει μήκος περί τα 2000 χλμ και θεωρείται αν όχι το μεγαλύτερο, ένα από τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα και το σημαντικότερο είναι ότι δεν έχει εξερευνηθεί πλήρως. Αν είχε εξερευνηθεί, ενδεχομένως να είχε πολύ μεγάλο τουριστικό ενδιαφέρον, αλλά δεν γνωρίζουμε γιατί έχει μείνει έτσι.

Οι εξερευνήσεις του σπηλαίου άρχισαν στις αρχές της 10ετίας του ’50 από το γνωστό σπηλαιολόγο Γιάννη Πετρουλάκη. Το 1972 από άλλο σπηλαιολόγο, το σπήλαιο χαρακτηρίστηκε ως «μνημείο της φύσης» και ως ένα από τα μεγαλύτερα σπήλαια Πανελληνίως.

Ενα ακόμη σημαντικό θέμα του σπηλαίου, είναι η κοίτη του  παλαιού υπόγειου ποταμού, που θεωρείται ότι είναι η παλαιά κοίτη του σημερινού υπόγειου ποταμού που εκβάλλει στη θάλασσα σε απόσταση 200 μέτρων από τη σπήλαιο, την οποία ονομάζουν «Δράκος». 


Το σημαντικότερο όμως επικεντρώνεται στην  είσοδο του σπηλαίου, όπου υπήρξε η έξοδος του παλαιού ποταμού, η οποία είναι εντυπωσιακή καθώς έχει δημιουργηθεί ένα τεράστιο αμφιθέατρο απαράμιλλης άγριας ομορφιάς.

Εκεί σ’ αυτό το σημείο έχει δημιουργηθεί μια φυσική παραλία με λείους βράχους στους οποίους μπορεί  κάποιος να ξαπλώσει πάνω. Κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας υπάρχει υποθαλάσσιο σπήλαιο ιδανικό για σπηλαιοκατάδυση !

Φέτος Η Μάνη, η Τραχήλα, σας περιμένουν να τiς εξερευνήσετε

 

http://messiniaka.blogspot.com

To blog της Παράδοσης, λαογραφίας και τουρισμού της Μεσσηνίας 

 

 











                                                             ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ         
                       Η ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΝΗΣ


Εδώ μπορείτε να δείτε την ατόφια άγρια Μανιάτικη ομορφιά !       
Μια ομορφιά με μεγάλη ποικιλία τοπίων και αυστηρά παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Καρδαμύλη. Η Καρδαμύλη θεωρείται και είναι το κέντρο της Μεσσηνιακής Μάνης !                                                                                            

Γραφικά λιμανάκια , παραλίες, λιθόστρωτα δρομάκια, παραδοσιακοί ξενώνες, ελιές, λυγαριές και δάφνες συνθέτουν το σκηνικό αυτής της Μανιάτικης γης. Σπάνια ένας τόπος συνδυάζει τόσες εικόνες μεσογειακής ομορφιάς και έντονων αντιθέσεων όπως η Καρδαμύλη. Η γαλήνια διάφανη θάλασσα του Μεσσηνιακού κόλπου ενώνεται με το απότομο μεγαλείο του Ταΰγετου, οι πλούσιοι ελαιώνες μπλέκονται με κυπαρίσσια και βουκαμβίλιες, ο ένας κολπίσκος διαδέχεται τον άλλον σε κάθε στροφή του δρόμου και οι μανιάτικοι πύργοι δηλώνουν μέσα από την ιστορία της

πέτρας τους την φύση και την ψυχή των ανθρώπων που κατοικούν εδώ. Προσανατολισμένη δυτικά και απλωμένη σε μια ομαλή αγκαλιά γης και θάλασσας, προστατεύεται από τον Ταΰγετο που υψώνεται σχεδόν σε ορθή γωνία πίσω της και την καθιστά απλώς μοναδική.                                                                                              
Όντας τμήμα της Μάνης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της σπάνιας γης: το εξαιρετικό φως, τις μυρωδιές του θυμαριού και της αλμύρας, τη

χαρακτηριστική  πέτρα που παντού τη συναντάτε, την ελιά και το απέραντο γαλάζιο. Η μαγική παλιά πόλη με το κάστρο, τα πέτρινα ερείπια και την ιδιαίτερη εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, σκαρφαλωμένη στην πλαγιά, ενώνεται πια με την νέα πόλη που κι αυτή διατηρεί την πέτρα στην κατασκευή της αλλά την πλουτίζει με ανθισμένες αυλές και κάτι από την ατμόσφαιρα των νησιών στο γραφικό λιμανάκι και στα δρομάκια της. Μέσα στους ελαιώνες της και στα κυπαρίσσια, διάσπαρτες ωραίες κατοικίες και αρχοντικά δηλώνουν πόσο δημοφιλής τόπος διακοπών είναι η Καρδαμύλη και πόσο μοναδικό είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει στους επισκέπτες της. Γι' αυτό πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης.                                                                                                           

Η Καρδαμύλη είναι στο κέντρο μιας υπέροχης ακτογραμμής με εξαιρετικές παραλίες, λιμανάκια και κολπίσκους, όπου το πράσινο σχεδόν κατεβαίνει ως την θάλασσα σε πολλά σημεία, όπου απότομοι βράχοι και μικρονήσια στολίζουν τα γαλαζοπράσινα νερά, όπου η αμμουδιά εναλλάσσεται με τα βότσαλα και τις φυσικές πέτρινες εξέδρες. Ωραιότερες παραλίες είναι τα Ριτσά, ο Φονέας, τα Δελφίνια, και λίγο πιο πέρα η Καλογριά στη Στούπα, η παραλία της Στούπας, ο Αγιος Νικόλαος, ο Αγιος Δημήτριος, το Καταφύγι, προς την Καλαμάτα υπάρχει η Σάντοβα, Το Ακρογιάλι και η Μικρά Μαντίνεια, προς την Λακωνική Μάνη μέχρι την Αρεόπολη το Νέο Οίτυλο, το Λιμένι κλπ παραλίες                                                                                              

Το Υπουργείο Πολιτισμού, έχει χαρακτηρίσει – με αποφάσεις του – ως Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία, τα εξής: Βάρδια (Παρατηρητήριο) Δημητρέων, Ναό Αγίου Ιωάννη, Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου και Οχυρό Συγκρότημα, Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος, Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας, Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος, Καμάρα – Δεκούλου, Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων, Αρχαία Λατομεία, Οικία Πατριαρχέα (Καταραχέα), Ναό Αγίου Δημητρίου, Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου (σημερινός ενοριακός),

Πυργόσπιτο Κωστοπούλου, Πυργόσπιτο Λυμπερέα, Πυργόσπιτο Πατριαρχέα, Πυργόσπιτο Φουντέα, Αρχαία Ακρόπολη, Πυργόσπιτο Πετρέα, Κοιμητηριακό Ναό Αγίων Θεοδώρων, Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου, Ιερά Μονή Φανερωμένης, Ιερά Μονή Καράβελη ή Στριτιτσίου.                                                                                          

Στην περιοχή λειτουργεί Νηπιαγωγείο, Γυμνάσιο και Λύκειο. Διαθέτει, επίσης, Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ), Αστυνομικό Τμήμα και Περιφερειακό Ιατρείο.
Τέλος η Καρδαμύλη είναι η έδρα του Δήμου Δυτικής (Μεσσηνιακής} Μάνης, όπου βρίσκεται και το Δημαρχείο.
 


 





                                               ----------- //////// ----------


                                                            
                          
                    
                                      
                                       ΚΑΡΒΟΥΝΙ  ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ
Τις τελευταίες 10ετίες τα χωριά, της Μεσσηνίας, - και γενικά όλης της Ελλάδας - το ένα μετά το άλλο ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ, αδειάζουν επικίνδυνα, αφού μερικά απο αυτά, έχουν μείνει ακατοίκητα ή με ελάχιστους κατοίκους που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Εμείς εδω στο blog της Μεσσηνιακής Παράδοσης και Λαογραφίας, έχουμε ξεκινήσει μια προσπάθεια να "ξεθάψουμε" κάποια τέτοια χωριά.
Εμπρός λοιπόν, σήμερα πάμε στην Τριφυλία, στο χωριό Καρβούνι της Τριφυλίας.  



Το Καρβούνι είναι μικρό χωριό του Δήμου Τριφυλίας Μεσσηνίας . Πρόκειται για ένα οικισμό χτισμένο ολόκληρο πάνω σε λόφο με θέα στον Κυπαρισσιακό κόλπο. Στη σημερινή του θέση φαίνεται να ήρθαν οι κάτοικοί του στις αρχές του 1900. Η τοποθεσία Παλιό Καρβούνι κατά την παράδοση φιλοξένησε τους πρώτους κατοίκους του, που έφθασαν από τη Μάνη και την Αρκαδία. Στη θέση αυτή που είναι κρυμμένη σε ρεματιά με νερά και πλατάνια, βρίσκονται ερείπια σπιτιών, ενώ ο γειτονικός λόφος φέρει το όνομα του Αγίου Νικολάου από την ομώνυμη εκκλησία που υπήρχε. Το όνομά του το οφείλει κατά την παράδοση στις μεγάλες ποσότητες κάρβουνου που έβγαζαν από τα δασωμένα βουνά του ή την απειλή του Ιμπραήμ Πασά ότι θα κάνει το χωριό "κάρβουνο", κάτι που δεν έγινε. Στην απογραφή του 1941 αριθμούσε 133 κατοίκους, ενώ σήμερα . Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία αλλά και η καλλιέργεια κηπευτικών. Μείωση πληθυσμού έφερε η μετανάστευση τόσο προς το εξωτερικό, όσο και εντός Ελλάδας, ιδιαίτερα στην Αθήνα.                                                                                                   

Μοναστήρι της Παναγίας Κατσιμικάδας Στο χωριό ανήκει το μοναστήρι της Παναγιάς Κατσιμικάδας. Χτισμένο στο βουνό Αιγάλεω ή Ψυχρό -όπως το λένε οι ντόπιοι-σε υψόμετρο 650μ. έχει θέα για περισσότερα από 1000 χρόνια το Ιόνιο πέλαγος.                               

Η ονομασία προέρχεται από την κατσικούλα που βρήκε την εικόνα της Παναγιάς στη ρεματιά που έπινε νερό. Το μοναστήρι κάηκε από τον Ιμπραήμ μαζί με τους 40 καλόγερους.                                             

Σήμερα, έχει έναν ιερομόναχο, ενώ γιορτάζει στις 8 Σεπτέμβρη.








                                                ---------- //////// -----------



                                
                                ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΑΥΓΕΤΟΥ ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η 
                  
                                            ΑΡΤΕΜΙΣΙΑ 
                      ή ΤΣΕΡΝΙΤΣΑ ή ΤΖΕΡΝΙΤΖΑ   
     
                                ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΗ  ΟΜΟΡΦΙΑ

Η Αρτεμισία μέχρι το 1927 ονομαζόταν Τσερνίτσα ή Τζερνίτζα. Βρίσκεται στην δυτική πλαγιά του Ταϋγέτου, στο μέσον της διαδρομής Καλαμάτας - Σπάρτης, 24 χλμ. από την Καλαμάτα και 36 χλμ. από την Σπάρτη, αποτελώντας συγκοινωνιακό κόμβο που συνδέει τις δύο πόλεις. Η Αρτεμισία βρίσκεται σε υψόμετρο 700 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και καλύπτει έκταση 38.797 στρεμμάτων και πληθυσμό 142 κατοίκους.    


Στα Σλάβικα σημαίνει περιοχή με πολλές μουριές, που υπήρχαν τότε στην περιοχή.  Μετά την εφαρμογή του νόμου Καποδίστρια, αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Καλαμάτας με 310 κατοίκους που προκύπτει από την απογραφή του 2001 και 339 κατοίκους στην απογραφή του 1991. Παλιότερα, αποτελούσε ξεχωριστή κοινότητα, η οποία από το 1835 μέχρι το 1912 ανήκε στον Δήμο Αλαγονίας με το όνομα Τσερνίτσα, κατά καιρούς αποτελώντας την έδρα του Δήμου όταν ο Δήμαρχος ήταν από την Τσερνίτσα, εναλλασσόμενη με την Σίτσοβα, με δικαστήριο, ληξιαρχείο, αστυνομία και πολλά πανδοχεία. Τα έξι χωριά που αποτελούσαν τον τέως δήμο Αλαγονίας ήταν τα εξής: Αλαγονία Καλαμάτας, Σίτσοβα, Αρτεμισία, Τσερνίτσα, Καρβέλι / Κουτσαβά, Λαδά / Κουτσαβά , Νέδουσα / Μεγάλη Αναστάσοβα, Πηγές / Μικρή Αναστάσοβα.



Η Αρτεμισία είναι χτισμένη στην θέση της αρχαίας Δενθαλιάτιδας με αξιόλογα ιστορικά μνημεία, όπως ο Ναός της Λιμνάτιδας Αρτέμιδας στο Βόλιμνο, το μοναστήρι του Μελέ με το ομώνυμο Κάστρο και η Κάτω Χώρα. Το μοναστήρι του Μελέ στέγασε τη Μεσαιωνική Σχολή Μελέ και τα Εκπαιδευτήρια του εθνικού ευεργέτη Πέτρου Δημάκη, ο οποίος έφτασε στην περιοχή από το εξωτερικό το 1854 και στα ιδρύματα του οποίου μαθήτευσαν αξιόλογα μέλη της διοίκησης της αναπτυσσόμενης μετά την απελευθέρωση Καλαμάτας. Η Αρτεμισία είναι το μεγαλύτερο χωριό σε γεωγραφική έκταση μαζί με τα χωράφια σιταριού του Πέρα, της Ρογκοζωνίτσας και του Βόλιμνου, καλύπτοντας έκταση 38.797 στρεμμάτων, λίγο μικρότερη από αυτή της Καλαμάτας και σχεδόν διπλάσια των άλλων χωριών. Βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο του δήμου, περιτριγυρισμένη από τα άλλα πέντε χωριά.     

ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ. Σημαντικά αξιοθέατα μπορεί να επισκεφθεί κανείς τόσο στο χωριό όσο και στη γύρω περιοχή. Από τοξωτά πέτρινα γεφύρια μίας άλλης εποχής όσο και τα ιστορικά κτήρια της Μονής του Αγ. Ιωάννη Προδρόμου στο Μελέ που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την Αρτεμισία. Εκεί θα βρείτε τα ερείπια της περίφημης Μεσαιωνικής Σχολής Μελέ και των Δημάκιων Εκπαιδευτηρίων, όπου φοίτησαν γνωστά ονόματα και δίδαξαν αξιόλογοι καθηγητές και Ιεράρχες.  Σαν  παραδοσιακό,  θα μπορούσαμε να χαρακτηρίουμε το Νερόμυλος Γιαννόπουλου, όπως το παλιό εργοστάσιο Ξυλοπριστήριο του Ταϋγέτου που πρόσφερε πολλές θέσεις εργασίας επί σειρά ετών, σε πολλούς κατοίκους  του ίδιο του χωριού όπως και κοντινών. Όλα αυτά είναι αξιοθέατα που μπορείτε να επισκευθείτε κι εσεις. Την  Αρτεμισία εύκολα μπορούμε να την επισκευθούμε καθώς βρίσκεται πάνω στον παλιό δρόμο Καλαμάτας - Σπάρτης.                                                                                                                                                           





            
  ------------------------------------------------------ ////// --------------------------------------------------





                                  ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΜΑΝΙΑΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

                                            ΕΧΕΙ ΕΓΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ



Ηλιόλουστη ήταν η Κυριακή και προγραμμάτιζα μια έξοδο. Έξοδο και οδοιπορικό στη γοητευτική Μάνη με στόχο τους Δολούς.


Θεωρήσαμε ότι το καλύτερο θα ήταν να μην πήγαινα από τον Κάμπο, αλλά να πήγαινα από Κιτριές, Καλιανέϊκα και μετά δολούς.

Τελικά στάθηκα τυχερός που πήγα από Κιτριές. Ο δρόμος προς Κιτριές μέσω Καλιανέϊκων είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακός, αφού εκεί είδαμε κάτι που θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει σαν «εξωγίηνο, αφού ανάμεσα στις ελιές, νόμιζες ότι έχουν φυτευτεί και τα γνωστά Μανιάτικα βράχια. Πραγματικά διάσπαρτα βράχια


– σαν πέτρινα ελαιόδενδρα – που μου τράβηξαν αμώσως την προσοχή.


Τότε σκέφτηκα ότι το γνωστό η «Γη της ελιάς», θα έπρεπε να μετονομασθεί σε      «Η γη της ελιάς και της πέτρας» ! Ναι η Μάνη αυτό ακριβώς είναι, πέτρες και βράχια και γύρω από αυτά η ελιά, ριζωμένη και θεριεμένη να δίνει το γνήσιο παρθένο ελαιόλαδο, που κατά πολλούς είναι το «Νο 1» ελαιόλαδο παγμοσμίως !

Τελικά, αφού μείναμε, φωτογραφίσαμε, αυτό το υπέροχο και μοναδικό τοπίο, συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας προς τον τελικό


προορισμό, τους δολούς. Σε λίγα λεπτά της ώρας είμαστε εκεί και σταματήσαμε σε ένα άπλωμα, που αργότερα μάθαμε ότι είναι η πλατεία του χωριού. Εκεί είδαμε μια πολύ μεγάλη εκκλησία που μάθαμε όιτι είναι ο ενοριακός ναός και είναι θεμελιωμένος από τα τέλη του 18ου αιώνα.

Δεν ήταν μόνο η εκκλησία που είδαμε, πολλά ήταν αυτά που μας έδειξαν οι λιγοστοί κάτοικοι που συναντήσαμε και οι οποίοι καθόντουσαν έξω στα πεζοδρόμια και σε κάποια πεζούλες δυο κλειστών μαγαζιών, που όπως μας είπαν αυτά ήταν τα δύο καφενεία από τα 5-6 που συνολικά πριν μερικά χρόνια υπήρχαν στο χωριό.

«Πόσοι κάτοικοι μένετε σήμερα στο χωριό ;»


Ήταν η πρώτη ερώτηση που κάναμε.

«40 – 50 περίπου, εκ των οποίων σχεδόν είναι οι μισοί είναι Αλβανοί, αλλά είναι καλοί άνθρωποι, νοικοκυραίοι, έχουν πάρει μισακά πολλούς ελαιώνες και ενω τους πήραν λόγγους, αυτοί τα νοικοκύρεψαν, τα έφτιαξαν και σήμερα είναι παράδειγμα καλών ελαιώνων»

Και οι λιγοστοί κάτοικοι που μας είδαν, και μαζεύτηκαν στην Πρ. Πλατεία, μας είπαν ότι περιμένουμε να φτιάξουν αυτή τη μικρή πλατεία που αν και έχουν


εγκριθεί κάποια χρήματα γι’ αυτό το έργο, οι δήμαρχοι, εκλέγονται από 2 φορές ο καθένας, αλλά το μικρό αυτό έργο δεν γίνεται ποτέ.

ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΗ, Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΎ ΧΩΡΙΟΥ.


Και δεν είναι μόνο οι Δολοί εγκαταλελειμένοι, σχεδόν όλα τα χωριά, αυτά τα τελευταία χρόνια έχουν εγκαταλειφθεί.

Εν πάσει περιπτώση. Οι λογοστοίκάτοικοι του χωριού που είδαν ένα ξένο να έρχεται να γράψει κάποια πράγματα για το χωριό τους, είχαν την καλοσύνη να με πάνε εκεί σε κάποια αξιοθέατα που θα μπορούσα να φωτογραφίσω και να τα κάνω και λίγο πιο γνωστα και να μεταφέρω και τον πόνο τους, αφού ο νεώτερος Έλληνας που μένει εκεί, είναι 70 ετών !


Ανάμεσα στα άλλα ήταν και μια κατοικία των Μαυρομιχαλαίων, εντελώς εγκαταλλειμένη, μισοερείπιο. Τι κρίμα, αυτά είναι ιστορικά μνημεία ! Είδα ένα πύργο των Κετσέων που και αυτός σώζεται μόνο ένα τοίχος. Είδα επίσης πάρα πολλά αξιολαγα ιστορικά μνημεία. Μέχρι και μνημείο των πεσόντων στην Πηγάδα κατά τον εμφίλιο πόλεμο. Είδα και τι δεν είδα, το Δημοτικό σχολείο, ένα σημαντικό κτήριο και ακόμα, σπίτια σημαντικών ανθρώπων που γέννησε αυτό το χωριό, που είναι από μόνο του ένα κομμάτι, ένα σημαντικό κομμάτι της μεγάλης Μανιάτικης ιστορίας.

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που είδα όλα αυτά τα σημαντικά, στους Δολούς και στους «ηρωικούς» ελάχιστους κατοίκους που εκεί γνώρισα.





                                                ---------////////--------





ΚΟΡΩΝΗ
Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ
                                         ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΗΣ


    Η Κορώνη, γραφική παραλιακή κωμόπολη της Μεσσηνίας,  που βρίσκεται στη νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, διατηρεί όλη της τη γραφικότητα, που οφείλεται όχι μόνον στη γεωγραφική της θέση αλλά και στην αρχιτεκτονική της σύνθεση. Φημίζεται για το Βενετσιάνικο κάστρο της, που βρίσκεται στο λιμάνι. Την αποκαλούν "Αρχόντισσα του Μεσαίωνα"        
                                    
Αυτές οι τόσο όμορφες Φυσικές και Μεσαιωνικές ομορφιές, συμπληρώνονται και από πανέμορφες παραλίες από τις ωραιότερες της Πελοποννήσου !
Εμείς  σήμερα θα σας παρουσιάσουμε όλες τις κοντινές παραλίες της                                

ΠΑΡΑΛΙΑ ΜΕΜΙ. Πρόκειται για μια οργανωμένη παραλία που διαθέτει ξαπλώστρες, επίσης γήπεδο ποδοσφαιρου και  beach volley. Επίσης να τονίσουμε  ότι διαθέτει ντους και  μεγάλο parking.  Oλα αυτά συνδυάζονται με μια πλατιά αμμουδερή  παραλία με καθαρά νερά !  Έναν ιδανικό καλοκαιρινό προορισμό για όλα τα γούστα, μικρών, μεγάλων, ανδρών και γυναικών !

ΠΑΡΑΛΙΑ ΖΑΓΚΑ. Προσπερνώντας την Κορώνη, στην πίσω πλευρά του Κάστρου, νότια, υπάρχει μια από τις καλύτερες παραλίες του Μεσσηνιακού Κόλπου και από άποψη νερών και από άποψη εικόνας. Είναι η παραλία Ζάγκα. Συνδυάζει την πολύ καθαρή θάλασσα, μιας και κοιτάει το πέλαγος, είναι ακρωτήρι, δεν είναι μέσα στον κόλπο. Έχει ψιλή άμμο, είναι από πάνω της το Κάστρο της Κορώνης και η Ελεήστρια ! Δηλαδή το σκηνικό είναι διαφορετικό και ξεχωριστό Εκεί , βρείτε και  ταβερνάκια και ξαπλώστρες για να καθίσετε να “φάετε” τη μέρα σας. Αυτή η παραλία είναι ιδανική για να πιάσει ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος, ακόμα και να διανυκτερεύσει άμα θέλει, γιατί είναι πλήρως προστατευμένη το καλοκαίρι από τους μαΐστρους, τους βόρειους ανέμους, έχει πολύ καλό αγκυροβόλιο, ενώ και το τοπίο είναι μαγευτικό.


ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΣΑΠΙ. Η παραλία Τσαπί βρίσκεται  μετά την Φοινικούντα, στον δρόμο προς Κορώνη. Υπάρχει σχετική ταμπέλα στο δεξί σας χέρι πάνω στον παραλιακό δρόμο που ενώνει την Κορώνη με την Φοινικούντα, στο ύψος της περιοχή της Χρυσοκελλαριάς.  Είναι μια πργματικά  απόμακρη  και πανέμορφη παραλία, όχι από αυτές που είναι με τα πολλά τουριστικά καταστήματα. Η παραλία Τσαπί, είναι μικρή αφού είναι μήκους 100 μ. Περίπου, εκεί  θα βρείτε μια ταβέρνα, μια μικρή κατασκήνωση 45 θέσεων και λίγα σπίτια στην μικρή πανέμορφη κοιλάδα. Η ακτή είναι στρωμένη με άμμο και τα νερά της θάλασσας είναι βαθιά.

Για να πάτε στην παραλία, ακολουθείστε την κατηφορική ασφαλτοστρωμένη διαδρομή και θα βρεθείτε στο τέρμα του δρόμου, που οδηγεί στην παραλία. Παλιότερα, η κατάβαση μέχρι το Τσαπί ήταν δύσκολη και η επικοινωνία γινόταν κυρίως δια θαλάσσης με σκάφος από τη Φοινικούντα. Ήταν προορισμός για τους λάτρεις της φύσης και του ελεύθερου camping. Εκεί, λειτουργούσε μονάχα μία ταβέρνα και μάλιστα χωρίς ρεύμα. Πλέον ο επισκέπτης θα βρει οργανωμένο camping λίγο πιο πάνω από την παραλία και δύο ταβέρνες για τον καφέ και το φαγητό του. Απέναντι από το Τσαπί βλέπετε το νησάκι Σχίζα , αλλά και προς τα δεξιά τον όρμο της Φοινικούντας. Πριν φτάσετε στο Τσαπί θα πρέπει να έχετε προμηθευτεί τα απαραίτητα καθώς ο κοντινότερος οικισμός είναι μακριά από την παραλία. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο είναι ένα καρτοτηλέφωνο στο εστιατόριο, καθώς στο Τσαπί δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας.                                                                                               Η παραλία έχει άμμο και μια λεπτή ζώνη από μεγάλα βότσαλα. 


ΠΑΡΑΛΙΑ ΠΕΡΟΥΛΙΑ. Η μοναδική παραλία με ασανσέρ !        Τα Περούλια βρίσκονται βορειοδυτικά από την Κορώνη από την οποία απέχουν 8 περίπου χιλιόμετρα και νοτιοανατολικά από την Πύλο από την οποία απέχουν περίπου 37 χιλιόμετρα. Έχουν υψόμετρο 28 μέτρα και απέχουν μερικά μέτρα από τη θάλασσα του.                                               

Η Παραλία Περούλια, η οποία βρίσκεται στα ανατολικά του ομώνυμου οικισμού και στα δυτικά του Μεσσηνιακού κόλπου.  Πρόκειται για μια  πλατιά και απάνεμη από τους βοριάδες παραλία, μήκους περίπου 1.200 μέτρων, με χρυσή αμμουδιά και σχετικά ρηχά καταγάλανα νερά.                      

Διαθέτει οργανωμένη υποδομή, με πρόσβαση προς αυτήν ακόμη και από ασανσέρ !                                                                                       

Ενώ στην περιοχή πίσω από αυτήν υπάρχουν επίσης καφετέριες και  ταβέρνες, καθώς και διάφορες τουριστικές εγκαταστάσεις με ενοικιαζόμενα δωμάτια, για όσους θέλουν να διαμείνουν στην περιοχή αυτή

 Η Παραλία Περούλια βρίσκεται περίπου 8 χιλιόμετρα βορειότερα από την Κορώνη. Ερχόμενος από Καλαμάτα δηλαδή, θα τη συναντήσετε 8 χλμ πριν την Κορώνη και έχει προσβάσεις, μέσω της 9ης Επαρχιακής Οδού Ριζόμυλου - Κορώνης, είτε από τα Βουνάρια είτε από τους Κόμπους.  


ΠΑΡΑΛΙΑ ΒΟΥΝΑΡΙΑ. Τα Βουνάρια είναι παραθαλάσσιος οικισμός κοντά στην Κορώνη, από την οποία απέχουν 8,5 χλμ και Νότια της Πύλου που απέχουν 36 χλμ. Το χωριό, βρίσκεται στο 44ο χλμ πάνω στο δρόμο Καλαμάτας – Κορώνης.    Τα Βουνάρια είναι ιδανικά για οικογενειακές διακοπές αλλά και παρέες και ζευγάρια.

Το τοπίο είναι τόσο όμορφο και προσφέρει τόσες πολλές επιλογές που σας παρουσιάζουμε, αφού μπορεί  να μην  τα είχετε ανακαλύψει νωρίτερα.          

Τα Βουνάρια, μαζί με τα διπλανά Περούλια, είναι ίσως από τους ομορφότερους τουριστικούς προορισμούς της πανέμορφης Μεσσηνίας !

ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΓ. ΤΡΙΑΔΑΣ. Βρίσκεται πολύ κοντά στην Κορώνη, κάπου 5 λεπτά με το αυτοκίνητο. Ανήκει στις μικρές και σχετικά άγνωστες παραλίες 






                                        ---------------------////////------------------





'


          


                            ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ (ΣΕΛΙΝΙΤΣΑ) ΜΑΝΗΣ

Χαρακτηριστικό, γραφικό, πανέμορφο ψαροχώρι της Μεσσηνιακής Μάνης δίπλα στη Στούπα, με όλη την δράση γύρω από το λιμάνι.

Απίθανα κλασικά κτίσματα νεόκτιστες βίλες με παραδοσιακό στυλ και γραφικά δρομάκια, συνθέτουν το όμορφο Μανιατοχώρι.

Ονομάζεται και Σελίνιτσα.Το όνομα Σελίνιτσα προέρχεται από τη μικρή Σελήνη ή μικρή Ελένη, σύμφωνα με το: «Σελινίτσα, στ’ άκουσμα σου ριγ’ η Σελήνη, καθώς ο Πάρις θωπεύει την Ελένη». Η ονομασία του προέρχεται απο την σλάβικη λέξη Selo=χωριό, selinitsa= μικρό χωριό.


Σύμφωνα με το μύθο, στην παραλία της περιοχής αποβιβάστηκε ο Πάρης και άρπαξε την Ωραία Ελένη. Η περιοχή του Αγίου Νικολάου ταυτίζεται με την αρχαία Πέφνο. Απέναντι από το γειτονικό χωριό Άγιος Δημήτριος, βρίσκεται η νησίδα Πέφνος, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία γεννήθηκαν οι Διόσκουροι.

Πρωτοκατοικήθηκε κατά την περίοδο 1830-1840. Χτισμένο ακριβώς δίπλα στην παραλία, σε μία από τις λίγες πεδινές περιοχές του Δήμου, ώθησε τους κατοίκους του να ασχοληθούν αποκλειστικά με το ψάρεμα και το εμπόριο, ανταλλάσοντας τα ψάρια με άλλα προϊόντα στα γειτονικά χωριά.

Στην πρώτη είσοδο του γραφικού χωριού συναντάμε το καστράκι του Αγίου Νικολάου, το πυροβολείο του Γερακάρη όπως λέγεται το οποίο χτίστηκε κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου την περίοδο 1941 – 1944 από τον αρχηγό των χιτών στη Μάνη Σταύρο Γερακάρη.

 Το Υπουργείο Πολιτισμού έχει χαρακτηρίσει ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο το κτίριο ιδιοκτησίας Χρήστου Σκαλκέα, ένα σημαντικό μνημείο για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής του χώρου. Αξιόλογες οι εκκλησίες του Αγίου Μύρωνα και του Αγίου Νικολάου Ιερος Ναος Αναληψεως του Χριστου, απ’ όπου πήρε το όνομά του το χωριό, ενώ είναι ξακουστές και μοναδικές οι ψαροταβέρνες του. Διαθέτει νηπιαγωγείο, λιμενικό σταθμό και κέντρο υγείας.         

 ΚΟΝΤΙΝΕΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ.                                                                                                           


ΠΑΝΤΑΖΗ έχει ένα μίγμα χοντρή άμμο και βότσαλα. Υπάρχει αφθονία των φυσική σκιά κάτω από μια σειρά δέντρα (αρμυρίκια). Υπάρχει ένα καφέ ακριβώς πάνω στην παραλία, η οποία νοικιάζει ξαπλώστρες και ομπρέλες. Ότι δεν πάρει συνωστισμό πάρα πολύ ακόμη και στο ύψος του καλοκαιριού.τόπος γέννησης των Διόσκουρων.      

GNOSPI.  Δεν είναι μια παραλία- περισσότερα από ένα βραχώδη όρμο που έχει μια συγκεκριμένη πλατφόρμα να κολυμπήσετε. Είναι μια παραλία για κολύμβηση με αναπνευστήρα. Βρίσκεται στρίβοντας αριστερά ένα δρομάκι, ακριβώς πριν ξεκινήσει το παραθαλάσσιο μονοπάτι στην Στούπα.                                                                                                   

                             


                                           

         --------------------------------------------------------------------------------------------------



                                              ΟΡΕΙΝΑ ΧΩΡΙΑ  ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ   
                                               ΚΑΣΤΑΝΕΑ ή ΚΑΣΤΑΝΙΑ



 Η Καστάνια ή Καστανέα ή Μεγάλη Καστάνια είναι ορεινό χωριό του νομού Μεσσηνίας και ανήκε στο δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Λεύκτρου, ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Δυτικής (Μεσσηνιακής Μάνης).
Χτισμένη σε θέση, από φυσική οχυρότητα, πλεονεκτικότερη των άλλων χωριών της περιοχής, στα σύνορα της Έξω Μάνης-Τουρκομπαρδούνιας, ήταν ο «κλειδοκράτορας της ανυπότακτης Μάνης και ο άγρυπνος ένοπλος φρουρός της, στις κινήσεις των άγριων τουρκομπαρδουνιωτών.


Την τραγουδάει ο Ν. Νηφάκος:
«Μπροστά είν' η Καστάνιτζα, στις μάχες ξακουσμένη
και στην Τουρκίαν ακούεται, ας είν' και μεθυσμένη3».

Την καμαρώνει ο λαός, αναφερόμενος σ’ εκείνα τα δύστυχα χρόνια της σκλαβιάς του Γένους:
«Πάρε μπαρούτ’ απ’ τη Στροντζά
και βόλια απ’ την Άρνα

και παλλικάρια διαλεχτά απ’ τη μικρή Καστάνια».
 Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 700 μέτρων στους πρόποδες του Ταϋγέτου από την πλευρά της Μεσσηνίας και ανήκει στην περιοχή της ιστορικής Μάνης, ενίσχυσε την επανάσταση του '21 με τετρακόσιους άντρες (τετρακόσια όπλα όπως αναφέρεται σε ορισμένα βιβλία), ενώ στον πύργο του Δουράκη, που υπάρχει στο χωριό έχει μείνει και ο οπλαρχηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. 

Στο χωριό υπάρχουν αρκετές εκκλησίες του 12ου και 14ου αιώνα και η μία από τις δύο διώροφες χριστιανικές εκκλησίες της Ευρώπης. Μια από αυτές τις εκκλησίες είναι και αυτή του Αγ. Πέτρου. Η αρχιτεκτονική του ναού ακολουθεί τον τύπο τετρακιόνιων σταυροειδών εγγεγραμμένων με τρούλο ναών, έχοντας έναν νάρθηκα με μορφή στοάς στα δυτικά του, που προστέθηκε έναν αιώνα αργότερα, και ένα κωδωνοστάσιο σε σχήμα πύργου που χτίστηκε το 1813. Προστάτης του χωριού είναι η Παναγία και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου με δοξολογία και πανηγύρι έμπροσθεν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην πλατεία του χωριού.                                                                                                        

Το χωριό είναι προορισμός δροσιάς τους καλοκαιρινούς μήνες και κυνηγιού το χειμώνα.  Η Καστάνια υπήρξε σπουδαίο Βυζαντινό κέντρο από τον 13ο αιώνα.  
                







                                                         ------//////------


              





                                                ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ                                                                                                      ΑΛΑΓΟΝΙΑ   
                                       
Τώρα το Χειμώνα, η μεγαλύτερη οροσειρά της Πελοποννήσου, ο Ταύγετος, δεν ξεχωρίζει μόνο για τα χιόνια του, που πρόσφατα μας επισκέφθηκαν, αλλά τα ίδια τα χωριά του, με την ιστορία τους, τα αξιοθέατα τους, 
                          

ΑΛΑΓΟΝΙΑ. (Σίτσοβα) Τον όγδοο αιώνα επί αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνου Ε΄, με την κάθοδο των Σλάβων στην Πελοπόννησο, τα χωριά του Ταϋγέτου δέχτηκαν σημαντικό νέο πληθυσμό και πήραν σλάβικα ονόματα. Το χωριό ονομάστηκε Σίτσοβα και η περιοχή της αρχαίας Δενθαλιάτιδας, μετονομάσθηκε από τους Σλάβους Μιλιγγούς σε Κουτσαβές, ή Κουτσαβά, το οποίο σημαίνει "περιοχή" και οι κάτοικοι όλων των οικισμών που δημιουργήθηκαν (Μεγάλη Αναστάσοβα, Μικρή Αναστάσοβα, Σίτσοβα, Τσερνίτσα, Κουτσαβά Λαδά και Κουτσαβά Καρβέλη) ονομάζονταν Κουτσαβίτες, ονομασίες οι οποίες άτυπα χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα.

Από τον 8ο αιώνα μέχρι τον 13ο αιώνα αποτελούσε συνοικισμό των Κουτσαβών και ανήκε διοικητικά στη Μεσσηνία.

Από το 13ο αιώνα, την περίοδο της Φραγκοκρατίας, μέχρι 27-12-1836 αποτελούσε συνοικισμό των Πισινών Χωριών της Επαρχίας Μυστρά (Λακεδαίμονος), ο οποίος περιελάμβανε και τους οικισμούς: Κάτω Μαχαλάς (σημερινή Κάτω Μεριά), Χώρα, Απάνω Μαχαλάς (σημερινή Απάνω Μεριά) και Πέρα Μαχαλάς (σημερινός Μαχαλάς).

Από 28-12-1836 έως 30-8-1912, μαζί με τον Μαχαλά αποτελούσαν συνοικισμό του Δήμου Αλαγωνίας της Επαρχίας Καλαμών του Νομού Μεσσηνίας. Ως κεφαλοχώρι, αποτέλεσε έδρα του δήμου από 28-12-1836 μέχρι 3-3-1841, από 26-6-1863 μέχρι 14-2-1875 και από 26-11-1879 μέχρι 5-12-1907.

Από 31-8-1912 έως 31-12-1998, αποτελούσε μαζί με το Μαχαλά αυτόνομη Κοινότητα της Επαρχίας Καλαμών του Νομού Μεσσηνίας.

Το έτος 1927 αποφασίστηκε η μετονομασία των Δήμων και των Κοινοτήτων που είχαν Σλάβικα ονόματα και η αντικατάσταση τους ονόματα αρχαίων πόλεων ή ιστορικών τοπωνυμίων που με την πάροδο του χρόνου είχαν λησμονηθεί. Έτσι η Σίτσοβα με Διάταγμα (το οποίο δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 306/22-12-1927) μετονομάσθηκε σε Αλαγονία παρόλο που η θέση της σύμφωνα με τον Παυσανία δεν ταυτίζεται με εκείνη της αρχαίας πόλης.                                                             

 Αξιοθέατα                                                                                                             Το ιστορικό χωριό της αλαγονίας έχει αξιοθέατα, που εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη του χωριού και τα οποία είναι :                                                            Ο ναός του Αγίου Σώζοντος (9ος αιών),                                                            

Ο ναός του Αγίου Νικολάου Μεσόρουγας (15ος αιώνας) και δίπλα η οικία του Πατριάρχη Πελεκάση,  Ο ναός Αγίου Νικολάου Κάτω Μεριάς (1700 περίπου),                                                                                       

Ο ενοριακός ναός των Εισοδίων της Παναγίας (1845) και                          

Ο ναός της Υπαπαντής του Χριστού στον Μαχαλά, στον οποίο ξεχωρίζει το ξυλόγλυπτο τέμπλο.                                                                                                                                Σε απόσταση χιλίων περίπου μέτρων από την πλατεία του χωριού (διαδρομή που γίνεται μόνον με τα πόδια) υπάρχει τοπίο με μεγάλους βράχους, ψηλά πλατάνια, άφθονα νερά και μικρό καταρράκτη. Πρόκειται για την παραδοσιακή βρύση Νίκα και τη θέση Λουκά.                                                                                                                                                                   

Η Γιορτή της πατάτας.                                                                                        Τα παλαιότερα χρόνια, η Αλαγονία φημιζόταν για την καλή ποιότητα πατάτας την οποία παρήγαγε σε μεγάλες ποσότητες στα πατατοχώραφα του Ταϋγέτου. Το πρώτο Σάββατο μετά  το 15Αύγουστο κάθε χρόνο, γίνεται η γιορτή της πατάτας. Σερβίρονται δωρεάν πατάτες παρασκευασμένες με όλους τους τρόπους. Η γιορτή πλαισιώνεται με καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.

Η Αλαγονία, αυτό το όμορφο γραφικό χωριό του Ταϋγέτου που είναι ένα από τα ομορφότερα βουνά της χώρας μας, έχει έκταση 22093 στρεμ. και πληθυσμό 176 κατοίκους, σε υψόμετρο 790 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας.  Στην περιοχή αυτή αφθονούσαν και ακόμη αφθονούν, σχετικά,  οι πατάτες, το λάδι, τα κάστανα, τα καρύδια, τα κεράσια και διάφορα οπωρικά.                                                                                                                              Σήμερα η Αλαγονία, που είναι χτισμένη αμφιθεατρικά,  είναι Δημοτικό διαμέρισμα του Καλλικρατικού Δήμου της Καλαμάτας και είναι ένα ήσυχο αλλά πολύ γραφικό ορεινό χωριουδάκι του υψηλότερου βουνού της Πελοποννήσου τον Ταύγετο και  απέχει   από την Καλαμάτα περί τα 29 χλμ                               
 Είναι χτισμένη στην αμφιθεατρική καταπράσινη πλαγιά της κεντρικής κοιλάδας της περιοχής που περικλείει και τα χωριά Πηγές και Αρτεμισία. Βορειότερα βρίσκεται η κοιλάδα της Νέδουσας ενώ νοτιότερα βρίσκεται η κοιλάδα του Λαδά και του Καρβελίου.           
                                                                                                                                                                                                                                 




                                          ---------------//////////-------------
                                    






                                       ENA ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ                                             ΑΠΟ ΚΑΛΑΜΑΤΑ, ΓΙΑ ΑΛΜΥΡΟ,  ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ,
                                                  ΚΙΤΡΙΕΣ

                   Η πόλη που ξέρει να προσφέρει τέτοιες απολαύσεις,

 Από την Καλαμάτα πήραμε την παραλιακή λεωφόρο Ναυαρίνου.       
Όσο διασχίζαμε  την φανταστική Καλαματιανή παραλιακή λεωφόρο, συγχρόνως την απολαμβάναμε αφού πλησιάζει τα 3000 μ.  απολαυστικής αμμώδους και βραβευμένης παραλία, που είχαμε μπροστά μας.  Στο τέλος αυτού του δρόμου, μετά το Φιλοξένεια, στρίψαμε δεξιά στο δρόμο που μας οδηγεί στη Μάνη.   
Το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι η Βέργα, εκεί επάνω στο βουνό καλάθι, σκαρφαλωμένη   από τη μία και από την άλλη να βρέχεται από τα καταγάλανα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου.                                                              Όσο προχωράμε, συνεχίζουμε στο ίδιο χωριό, και φτάνουμε σε ένα άγαλμα, αριστερά μας, και παρατηρούμε ένα τείχος να φτάνει προς τα πάνω στο βουνό. Αυτό το τείχος, είναι το σημείο όπου οι Μανιάτες σταμάτησαν τις ορδές του  ΤουρκοΑιγύπτιου Ιμπραήμ, που οι Μανιάτες συνέτριψαν και έτσι η Μάνη έμεινε «ελεύθερη» και «αδούλωτη» ! Το σημείο εκείνο λέγεται Αλμυρός. Αριστερά βλέπουμε ένα όμορφο πάρκο και δεξιά μια «άπαιχτη» παραλία, γεμάτη από κόσμο να απολαμβάνουν στα καταγάλανα νερά το μπάνιο τους. Εκεί κάναμε και τις πρώτες βουτιές μας, και όλοι συμφωνήσαμε για το πεντακάθαρο νερό που έχει αυτή η θάλασσα.   
Λίγο πιο πέρα, μετά τη στροφή, στα δεξιά μας συναντάμε ένα μεγάλο και πολύ καλό ξενοδοχείο το MESSINIAN BAY, που η εκπληκτική του θέα, δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτούς που μένουν στο ξενοδοχείο να αγναντεύουν όλο το Μεσσηνιακό κόλπο, μέχρι απέναντι στην Κορώνη.      Φεύγοντας από εκεί βλέπουμε το δρόμο να σχηματίζει το γράμμα "Υ"      
Ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τη Μάνη του πρώην Δήμου Λεύκτου (Καρδαμύλη, Στούπα κλπ) και ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τα παραθαλάσσια χωριά του πρώην Δήμου Αβίας. 
 Να σημειώσουμε ότι οι δύο Δήμοι ενώθηκαν το 2010 και έγινε ο Δήμος
Δυτικής Μάνης (Ο Δήμος Ανατολικής Μάνης είναι η Λακωνική Μάνη). Παίρνουμε λοιπόν το δεξιό δρόμο και το επόμενο χωριό που συναντάμε είναι η Μικρή Μαντίνεια. Φτάνουμε λοιπόν σε μια παραλία όπου οι εκπληκτικές μυρωδιές που αναδύονται, είναι από τις ψαροταβέρνες που είναι όλες μαζί, η μια μετά την άλλη, κυριολεκτικά όλες επάνω στη θάλασσα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι όσοι κολυμπούσαν, αμέσως μετά πήγαιναν στις ψαροταβέρνες και έτρωγαν το φρέσκο ψάρι τους ή ότι άλλο περαδοσιακό φαγητό πρόσφεραν οι ταβέρνες αυτές. Να σημειώσουμε ότι όλες αυτές οι ταβέρνες τα φαγητά τους τα μαγειρεύουν με το Νο 1 στον κόσμο Μανιάτικο γνήσιο παρθένο Ελαιόλαδο.
Αυτό το εκπληκτικό συναίσθημα, μπορεί κανείς να το απολαύσει μόνο στις πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσσηνίας.                                                                                Μετά τη Μ. Μαντίνεια συναντάμε 3 οικισμούς, την Παλιόχωρα, το Αρχοντικό και το Ακρογιάλι. Ποιόν από τους 3 οικισμούς να πρωτοθαυμάσει κανείς. Το Ακρογιάλι, προσωπικά, μας γοήτευσε περισσότερο.            Αφού το χαζέψαμε και συγχρόνως το απολαύσαμε, συνεχίσαμε τη διαδρομή  μας μέχρι που φτάσαμε στις εκβολές του εκπληκτικού φαραγγιού του Ριντόμου. Αμέσως μετά, είδαμε μια μεγάλη παραλία. 
Η παραλία της Σάντοβας ! Μια μεγάλη παραλία που εκεί γίνεται συνωστισμός, κυρίως, από νέους ανθρώπους, ιδιαίτερα τα βράδια μέχρι πρωίας, οι νέοι ξεφαντώνουν εκεί στα παρακείμενα Beach Bar !   

 Φαίνεται ότι το οδοιπορικό μας στις παραθαλάσσιες περιοχές του πρώην Δήμου Αβίας, φτάνει στο τέλος του.  Εκεί που τελειώνει η μεγάλη παραλία της Σάντοβας, εκεί αρχίζει ένα άλλο παραθαλάσσιο χωριό, ένα ειδυλιακό χωριό, ένα χωριό με ιστορία, ένα χωριό που προτιμούν έλληνες και ξένει. Ο λόγος γίνεται για τις  Κιτριές. Ο δρόμος μας οδηγεί σε μια στροφή κατηφορική σε ένα στενό, πλην όμως γραφικό δρομάκι, που μας οδηγεί στο λιμανάκι στις Κιτριές. Δεξιά μας βλέπουμε μια επιγραφή που γράφει «Ψαροταβέρνα Γαϊτανάρος». Βλέπουμε και αριστερά μας μια άλλη
ταβέρνα που λέει «Ψαροταβέρνα ο Μίμης». Το αυτοκίνητό μας το παρκάραμε δίπλα στου «Μίμη» και καθίσαμε σε μια από τις δύο υπέροχες ειδυλιακές ταβέρνες.                        
Φανταστικά, απίστευτα, φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, που μοίριζαν ακόμη θάλασσα, μεζεδάκια, που συνοδεύονταν, με τι άλλο ; φυσικά με τσιπουράκι ! 
Εκεί δεν απολαύσαμε μόνο τα ανεπανάλητα τσιπουράκια με τα μεζεδάκια, αλλά και ένα δεύτερο μπάνιο που κάναμε προηγουμένως σ’ αυτή τη θάλασσα.                                                                         
Ήταν ένα οδοιπορικό θεαματικό, υπέροχο μέσα σε λίγα χιλιόμετρα από την Καλαμάτα, μια πόλη που μπορεί να προσφέρει τέτοιες απολαύσεις, γαστρονομικές, φυσικού κάλους, θάλασσας όπως και να την προτιμάτε, γραφικές περιοχές και ενός μπάνιου σε τόσο καθαρές καταγάλανες θάλασσες !

Πραγματικά είναι μια μοναδική εμπειρία και ανεπανάληπτη απόλαυση!!!  
                      
                                                                         
                                                                                                                                                                        

                                                            ----///----
                                               








                                            ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
                                                   ΝΗΣΟΣ ΠΡΩΤΗ


Απέναντι από τη Μαραθόπολη, υπάρχει ένα νησάκι. Το όνομα της είναι Πρώτη και βγήκε από το Θεό της θάλασσας Πρωτέα ! Το νησί απέχει 1 μίλι από την ακτή της Μαραθόπολης και είναι άνυδρο, όπως και ακατοίκητο.          
Το νησί της Πρώτης έχει σημαντικό αρχαιολογικό ενδιαφέρον, αφού εκεί βρίσκονται τα ερείπια Ακροπόλεως Μυκηναϊκή ή προκλασσικής εποχής, με τείχος και κυκλοτερή πυργίσκο. Επίσης η Πρώτη έπαιξε σπαουδαίο ρόλο στη διάρκεια των Πελοποννησιακών πολέμων μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών περί το 424 πχ.                     
Παραλία Βουρλιάς
Στην Πρώτη επίσης, υπάρχει το μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στην Παναγία Γοργοπηγή που οικοδομήθηκε από 1984 και μετά. Σ’ αυτή τη θέση υπήρχε το παλαιό εκκλησάκι χτίστηκε γύρω στο 1850 στα θεμέλια του αρχαίου ναού της θεάς Ευπλοίας Αρτέμιδος. 
Το νησί κατά καιρούς έγινε φυσικό λιμάνι για καράβια που ήθελαν να γλιτώσουν από τις φοβερές τρικυμίες του Ιονίου Πελάγους, όπως το θωρηκτό "Σπέτσες" που προσορμίστηκε εκεί το 1899.
Στα χρόνια της ακμής της πειρατείας, την Πρώτη είχε σαν ορμητήριό του ο Κεφαλλονίτης κουρσάρος Κατούλιας, με πλήρωμα από την Μάνη – το Αυλάκι του Κατούλια.
Μονή Παναγίας Γοργοπηγής
Στην θέση "Γραμμένο" είναι χαραγμένες περίπου 30 σκαλιστές επιγραφές μετακλασικής, ρωμαϊκής και Βυζαντινής εποχής. Κάποιες επιγραφές εκφράζουν ευχές των, κατά διαφόρων εποχών, ναυτιλλομένων που καταφεύγανε με τα καράβια τους στον ορμίσκο του νησιού για να σωθούν από την τρικυμία και εύχονταν στους θεούς να τους χαρίσουν εύπλοια κατά το υπόλοιπο ταξίδι τους. Κάποιες άλλες επιγραφές εκφράζουν προειδοποιήσεις για τους πειρατές...

« Όποιος νύχτα κοιμηθεί στα στενά της Πρώτης, αν δεν αγρυπνεί θα γίνει λάφυρο των ληστών της Μπαρμπαριάς. ».
Παραλία Βουρλιάς
Βόρεια της αμμουδιάς Βουρλιά, βρίσκεται το ανδρομονάστηρο της Κοίμησης της Θεοτόκου της Γοργοπηγής. Το όνομα του το πήρε από την ομώνυμη εικόνα του 1832 που βρέθηκε στα βράχια του νησιού το 1984 στο σημείο που σήμερα υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι. Η δίκλιτη εκκλησία του μοναστηριού είναι αφιερωμένη στην ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Στεφάνου και στην απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το μοναστήρι εορτάζει στις 23 Αυγούστου και στις 24 Σεπτεμβρίου με πλήθος επισκεπτών να έρχονται για να τιμήσουν την ημέρα που βρέθηκε η εικόνα.
Τις ημέρες αυτές οι πιστοί μπορούν να επισκεφτούν τη νήσο Πρώτη με καΐκια που δρομολογούνται από την Μαραθόπολη και συνήθως στη μεταφορά αυτή συμμετέχουν και τα πλοιάρια που τον υπόλοιπο καιρό εξυπηρετούν τη μεταφορά επισκεπτών από το λιμάνι στης Πύλου στην νήσο Σφακτηρία. Η Μονή τις ημέρες του εορτασμού προσφέρει στους επισκέπτες γεύμα με ψάρια της περιοχής. Διαθέτει μικρό ξενώνα, φιλοξενεί προσκυνητές, αλλά και όσους αποκλειστούν στο Νησί από την κακοκαιρία.
Τέλος, στο νησί υπάρχει μια πολύ όμορφη παραλία, η παραλία του Βουρλιά που τους καλοκαιρινούς μήνες επισκέπτονται πολλοί έλληνες και ξένοι τουρίστες.

                                                  ---------//////////--------






                                                         ΤΑ ΚΟΝΤΟΒΟΥΝΙΑ 
                                          
                             ΑΝΩ ΒΟΥΤΑΙΝΑ

Στο blog  http://www.anoboutainaodoporiko1.blogspot.com   με τη βοήθεια του "Φύλακα των κοντοβουνίων" Γιώργου Σταθόπουλου, που μας
καθοδήγησε, ανακαλύψαμε ένα από τα χωριά των Κοντοβουνίων,
την ΑΝΩ ΒΟΥΤΑΙΝΑ, που πραγματικά είναι ένα ιστορικό χωριό που, πραγματικά πολλοί από εμας θα έπρεπε να το έχουμε γνωρίσει και γιατί όχι να μην το κάναμε ένα τουριστικό ορεινό προορισμό.
Εμείς σας παρουσιάζουμε ότι ακριβώς βρήκαμε στο πιο blog, με την επιμέλεια του κ. Γιάννη Λάσκαρη. 

 Για τη σειρά "Ξεναγήσεις" και για τον φορέα ψηφιακής προβολής "Στην ομορφιά που χάνεται"
Επιμέλεια: Γιάννης Λάσκαρης.
Άλλο ένα χωριό γεμάτο ενσυναίσθηση με εικόνες και χρώματα που σε παρασύρουν σε μνήμες και αναφορές που ίσως αν είσαι τυχερός να έχεις ακουστά. Η ενσυναίσθηση προκύπτει από την εντύπωση που μου άφησαν οι άνθρωποι του χωριού ιδιαίτερα όμως δυο νέοι άνθρωποι η Αλεξάνδρα και ο Κώστας που τρέχουν τα όνειρα τους και τα σχέδια της ζωής τους παράλληλα με το μέλλον του χωριού τους. Δεν το συναντάς και τόσο συχνά  και είναι ελπιδοφόρο που οι νέοι αυτοί άνθρωποι αγωνίζονται για ένα χωριό στα 628 μέτρα  περίπου υψόμετρο, τόσο μακριά από τα αστικά κέντρα.                   
Η μάχη φαντάζει άνιση όμως η Αλεξάνδρα Αντωνοπούλου (πρόεδρος του συλλόγου) και ο Κώστας Πουλόπουλος (αντιπρόεδρος του συλλόγου) πασχίζουν να ξαναφέρουν στο προσκήνιο το γραφικό και ιστορικό αυτό χωριό. Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος θα ξεναγηθούμε μέσα από το φωτογραφικό υλικό που συλλέξαμε αλλά και μας παραδόθηκε στην βρύση του χωριού όπου γίνεται ένα λαμπρό και γεμάτο ζωή πανηγύρι τον Αύγουστο, αλλά και
αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς και φιλοξενίας για τους περιηγητές του όμορφου χωριού. Είναι μια βρύση που μετρά αρκετές δεκαετίες από την κατασκευή της σε έναν χώρο που έχει διαμορφωθεί κατάλληλα για εκδηλώσεις και φιλοξενία. Στην εκκλησία και στο σχολείο με την παιδική χαρά η θέα είναι μαγική τόσο που δεν θέλεις να φύγεις από αυτό το σημείο του χωριού. Η ξενάγηση συνεχίστηκε στο αλώνι στην καρδιά του χωριού όπου μέχρι και πριν λίγα χρόνια οι νέοι του χωριού συγκεντρώνονταν τα βράδια και έλεγαν ιστορίες από τα παλιά και ζούσαν στιγμές αυθεντικές αυτές που μόνο τα χωριά προσφέρουν. Οι κάτοικοι του κατά πλειοψηφία ζούσαν από την κτηνοτροφία και γίνεται αντιληπτό πόσο δύσκολα χρόνια έζησαν αλλά δεν ξέχασαν. 
  Ο Γιάννης Αντωνόπουλος που ζει μόνιμα στο χωριό φροντίζει και επιμελείται την "παρουσία" του χωριού ενώ οι κάτοικοι είναι έτοιμοι πάντα να συζητήσουν και να προσεγγίσουν με ζεστασιά τον περιηγητή. Στο χωριό υπάρχουν δύο καφενεία ενώ
στην είσοδο του χωριού σε προυπαντήζει μια όμορφη εκκλησούλα που "διχοτόμει" γοητευτικά τον δρόμο ενώ δίπλα τα τραπέζια με τους πάγκους είναι έτοιμα να φιλοξενήσουν υπαίθριες εκδηλώσεις και πικ νικ με συντροφιά την μαγευτική θέα.          Οι άνθρωποι του συλλόγου έχουν δώσει έναν μεγάλο αγώνα και φαίνεται αυτό από τις υποδομές που είναι σε θέση να φιλοξενήσουν τον περιηγητή και τους επισκέπτες ενώ τόσο ο πρόεδρος του χωριού (Διονύσης Αθανασόπουλος) όσο και οι κάτοικοι έχουν συμβάλλει στην όμορφη εικόνα του απομακρυσμένου αλλά θελκτικού χωριού.              
Σε προηγούμενα αφιερώματα είχαμε αναφερθεί στη Μάκραινα και στην Κάτω Βούταινα. Μαζί με την Άνω Βούταινα αποτελούν το "τρίπτυχο" της ορεινής γοητείας που θα επανέλθουμε για να καταγράψουμε να ζήσουμε και να παρουσιάσουμε γιατί είναι ένας τόπος που προσφέρεται για βιωματικό τουρισμό και κυρίως ψυχική γαλήνη. Κάντε τα προορισμό λοπόν.
                                        
















                             ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ &
                             ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
       ΤΑ ΔΥΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗΣ ΜΑΝΗΣ
Ο Άγιος Νικόλαος ή Σελίνιτσα είναι ένα γραφικό λιμανάκι της έξω Μάνης 3 χλμ. από τη Στούπα, το οποίο σήμερα λειτουργεί ως ιχθυόσκαλα και αραξοβόλι για ψαροκάικα και ψαρόβαρκες. Το όνομα Σελίνιτσα προέρχεται από τη μικρή Σελήνη ή μικρή Ελένη, σύμφωνα με το:
«Σελινίτσα, στ’ άκουσμα σου ριγ’ η Σελήνη, καθώς ο Πάρις θωπεύει την Ελένη».

Το Υπουργείο Πολιτισμού, έχει χαρακτηρίσει ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο το κτίριο ιδιοκτησίας Χρήστου Σκαλκέα, ένα σημαντικό μνημείο για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής του χώρου. Αξιόλογες οι εκκλησίες του Αγίου Μύρωνα και του Αγίου Νικολάου, απ’ όπου πήρε το όνομά του το χωριό, ενώ είναι ξακουστές και μοναδικές οι ψαροταβέρνες του. Διαθέτει νηπιαγωγείο, λιμενικό σταθμό και κέντρο υγείας. 
Νοτιοανατολικά του Αγίου Νικολάου, βρίσκεται το γραφικό μικρό ψαροχώρι του Αγίου Δημητρίου, στη θέση της αρχαίας Πέφνου, με το βραχονήσι της. Στην Πέφνο, σύμφωνα με τη Μυθολογία, γεννήθηκαν μέσα από ένα αυγό οι Διόσκουροι, Κάστορας και Πολυδεύκης που ήταν ημίθεοι, προστάτες των ναυτιλλομένων και αδελφοί
της Ωραίας Ελένης. Το αυγό αυτό ήταν το αποτέλεσμα του έρωτα του Δία, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί σε κύκνο και της πανέμορφης Λήδας, κόρης του Γλαύκου, που για να τον αποφύγει είχε και αυτή μεταμορφωθεί σε χήνα. Από τον Παυσανία λέγεται ότι στη Πέφνο υπήρχε βασίλειο με βασιλέα τον Τυνδάρεω, πατέρα της Ωραίας Ελένης, βασίλισσας της Σπάρτης και της Κλυταιμνήστρας, βασίλισσας των Μυκηνών.            Στον Άγιο Δημήτριο βρίσκεται ο Πύργος Χρηστέα, χαρακτηρισμένο ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού, ένα πυργόσπιτο του Καπετάνιου Χρηστέα της Πλάτσας Μάνης, το οποίο κτίσθηκε στην περίοδο των δύο δεκαετιών πριν από την Ελληνική Επανάσταση.  
Τις τελευταίες δεκαετίες ο Άγιος Νικόλαος κατάφερε να αναπτύξει τον τουρισμό και να δημιουργήσει υποδομές για την φιλοξενία τουριστών κατά τη θερινή περίοδο, και να τους προσφέρει όμορφες και άνετες διακοπές.  Ξενοδοχεία και ενοικειαζόμενα διαμερίσματα, υπάρχουν αρκετά, στα οποία μπορεί ο επισκέπτης να φιλοξενηθεί.                                                                                
Τους επισκέπτες, εκτός από τη γραφικότητα που θεωρείται ένα από τα προσόντα και των δύο χωριών, προσελκύει και η άγρια ομορφιά της Μεσσηνιακής Μάνης, τα μοναδικά φυσικά αξιοθέατα, οι αγέρωχοι μανιάτικοι πύργοι, οι γραφικές εκκλησίες, τα όμορφα χωριουδάκια με τα πλακόστρωτα καλντερίμια και οι υπέροχες παραλίες.
Από τον Άγιο Νικόλαο και τον Άγ. Δημήτριο, μπορείτε να πραγματοποιήσετε ενδιαφέρουσες εξορμήσεις στις γύρω περιοχές. Να περιηγηθείτε στο μεγαλοπρεπή Ταΰγετο, να επισκεφθείτε την πολυσύχναστη Στούπα-το γραφικό παραθαλάσσιο χωριό όπου έζησε ο Νίκος Καζαντζάκης και εμπνεύστηκε και έγραψε το έργο του «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»-καθώς και την παραδοσιακή Καρδαμύλη, επίσης να πάτε και στο επίσης γραφικό χωριουδάκι την Τραχήλα.
Εκτός από τις υποδομές ως προς την  διαμονή, υπάρχουν πολλές ταβέρνες και εστιατόρια, όπου ο επισκέπτης θα έχει την ευκαιρία να γευτεί εκτός των άλλων, φρέσκο, φρεσκότατο ωρών, ψάρι και τις ξεχωριστές γεύσεις της παραδοσιακής Μεσσηνιακής κουζίνας. Το βράδυ μπορείτε να απολαύσετε το ποτό σας σε κάποιο
μπαράκι δίπλα στη θάλασσα. Αν αναζητάτε περισσότερη διασκέδαση, επισκεφθείτε τη γειτονική Στούπα σε απόσταση 6 χλμ, με πιο έντονη νυχτερινή ζωή.
Ο Άγιος Νικόλαος διαθέτει πανέμορφες παραλίες με γραφικούς βράχους και αμμουδιά που προσελκύει μεγάλο αριθμό λουόμενων. Εδώ, μπορείτε να κολυμπήσετε στα καθαρά κρυστάλλινα νερά του Μεσσηνιακού Κόλπου, να απολαύσετε τον καυτό ήλιο και να επιδοθείτε σε θαλάσσιες δραστηριότητες.
Ο Άγιος Νικόλαος με το γραφικό του λιμανάκι και τις εικόνες από το παρελθόν γοητεύει κάθε επισκέπτη, χαρίζοντας ταυτόχρονα απολαυστικές στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας.                       
Τα δύο από τα πιο γραφικά χωριά Αγ. Νικόλαος και Αγ. Δημήτριος, σας περιμένουν.

                                    -------//////-------









                                        ΚΟΡΩΝΗ
                      Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Η Κορώνη, γραφική παραλιακή κωμόπολη της Μεσσηνίας,  που βρίσκεται στη νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, διατηρεί όλη της τη γραφικότητα, που οφείλεται όχι μόνον στη γεωγραφική της θέση αλλά και στην αρχιτεκτονική της σύνθεση. Φημίζεται για το Βενετσιάνικο κάστρο της, που βρίσκεται στο λιμάνι. Την αποκαλούν "Αρχόντισσα του Μεσαίωνα"                                                       
Διώροφα αρχοντικά με τα περίτεχνα μπαλκόνια και τις στολισμένες προσόψεις, θα τραβήξουν την προσοχή σας, μιλάνε για μια αρχοντιά, αλλά και για την ακμή της πολιτείας αυτής, σε παλιότερες εποχές, που δεν πρέπει να παραλείψετε να περπατήσετε στα στενά πανέμορφα σοκάκια, ενώ απαραίτητη είναι μία στάση στην παραδοσιακή κεντρική πλατεία. Επίσης θα δείτε το αρχοντικό του οπλαρχηγού Καράπαυλου και τον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Δημητρίου, που χτίστηκε το 1864.                                                                                                Η θέα από το κάστρο προς τον Μεσσηνιακό κόλπο είναι μοναδική. Μέσα στο κάστρο θα δείτε το
παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι του Ιωάννη του Προδρόμου και όχι μόνο, αφού μέσα στο κάστρο, υπάρχουν και άλλα εκκλησάκια  και πολλά ακόμη σημαντικά αξιοθέατα.                                          
Η Κορώνη με τα στενά δρομάκια της, μερικά εκ των οποίων είναι ασπρισμένα στους αρμούς, θυμίζει έντονα νησί των Κυκλάδων και προσφέρεται για ονειρεμένες διακοπές. Στην παραλία θα βρείτε καλό φαγητό στις γραφικές ταβέρνες ή θα απολαύσετε τον καφέ σας και το ποτό σας στις καφετέριες και στα μπαράκια.                                                                                                  
Τέλος, μπορείτε να επισκευθείτε τις ονειρεμένες παραλίες της Μεμί και Ζάγκα ή όσοι θέλετε πηγαίνετε πιο πέρα στις παραλίες Περούλια, Κόμποι, Γαργαρού που είναι 2-3 χιλιόμετρα πιο πέρα.                                                            
Για τη διαμονή σας εκτός από τα ξενοδοχεία της περιοχής, μπορείτε να μείνετε και σε πολλά
ενοικειαζόμενα δωμάτια.      
ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΟΣΙΑ ΣΑΣ                                         
ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ                                                      

                                                                                               


                                              ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΓΩΤΟ ΣΑΣ
                                              ΓΙΑ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΣΑΣ
                                              ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ
                                              ΣΤΗΝ  ΑΠΟΛΑΥΣΗ.

                                                   
                                      -------///////------

                                       ΚΟΥΒΕΛΑΣ
                               ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΑΡΒΑΝΙΤΟΧΩΡΙ                                                               ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΟΙΧΑΛΙΑΣ                            
                                          
Ο Κούβελας είναι ένα πανέμορφο γραφικό χωριό με πλούσια βλάστηση και πολλά νερά, καθώς βρίσκεται κοντά στον ποταμό Νέδα . Είναι ένα από τα Σουλιμοχώρια  και ο Κούβελας λόγω της θέσης του, προσφέρεται για άπειρες δραστηριότητες στη φύση όπως, ποδηλασία, πεζοπορία, διάσχιση του ποταμού της Νέδας κ.α. Από το χωριό ξεκινά ένας χωματόδρομος που κατεβαίνει την πλαγιά και μετά από περίπου 7 χλμ. καταλήγει σε ένα πέτρινο γεφύρι στις όχθες της Νέδας.

Ο Κούβελας πήρε την ονομασία του πιθανότατα από τα κουβέλια, που είναι δοχεία για το μέλι που παράγουν στην περιοχή. Οι κάτοικοί του κατάγονται από Αρβανίτες που έφτασαν στην Πελοπόννησο τον 14ο – 15ο αιώνα και προέρχονται από το ορεινό παλιό χωριό Λιόπεσι που βρισκόταν σε υψόμετρο 900 μέτρων.
Λέγεται μάλιστα ότι οι πρώτοι οικιστές του Κούβελα ήταν δύο αδέλφια από το Λιόπεσι, αν και η μητέρα τους είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Άνω Κούβελα.     Ο Ντέντες και ο Κόρδας που βρήκαν στην περιοχή πηγή με νερό  και αποφάσισαν να χτίσουν στο σημείο αυτό τα σπίτια τους. Από αυτούς δημιουργήθηκαν οι δύο περιοχές του χωριού: η Ντεντόρουγα, ανατολικά της παλιάς βρύσης και η Κορδόρουγα στα δυτικά. Το Λιόπεσι σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε και ονομάζεται πλέον Άνω Κούβελας.
Η γυναίκα αυτή παντρεύτηκε στην Άνω Μέλπεια και απέκτησε δύο παιδιά των Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο. Αυτό έλαβε χώρα περίπου το έτος 1770.
Αφού πέθανε ο άντρας της, πείρε τα δύο παιδιά και τα πήγε στο Άνω Κούβελα στους συγγενείς της.
Τα παιδιά όταν μεγάλωσαν ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία όπως λογικά οι περισσότεροι αυτή την εποχή.
Κάποια μέρα που έβοσκαν το κοπάδι τους στην περιοχή του χωριού μας είδαν ένα τράγο να είναι βρεγμένος και κατάλαβαν ότι κάπου υπάρχει νερό. Η περιοχή ήταν δυσπρόσιτη λόγω μεγάλης βλάστησης γι αυτό τον λόγο μάλλον δεν το είχαν ανακαλύψει, έτσι έψαξαν και βρήκαν την πηγή η οποία υπάρχει ακόμα στο κέντρο του χωριού αλλά έχει νερό μόνο τους χειμερινούς μήνες μέχρι και την άνοιξη.
Μετά την ανακάλυψη του νερού τα δύο αδέλφια έχτισαν σπίτια (καλύβες δηλαδή όπως ήταν τα σπίτια τότε)κοντά στην πηγή.
Ο Κώστας έχτισε το σπίτι του δίπλα στην πηγή και ο Γιώργος κάτω από το προηγούμενο καφενείο του χωριού.
Τα αδέλφια είχαν παρανόμια και τους έλεγαν Κώστα ντέντε και Γιώργο κόρδα. Ακόμα και σήμερα ακούμε για τους Κορδέους και τους Ντεντέους.
Έτσι άρχισε η ιστορία του χωριού μας. Αν ήρθαν και εγκαταστάθηκαν και άλλοι είναι άγνωστο όμως λογικά πρέπει να ήρθαν γιατί οι Καλογερέοι δεν κατάγονταν από τα δύο αδέλφια.

Το άνω Κούβελα το εγκατέλειψαν περίπου το 1800. Πολλοί εγκαταστάθηκαν στο άνω Ψάρι, στο Μαυρομάτι της Ιθώμης, στο Μελιγαλά και ένας στο γειτονικό Χαλκιά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο οπλαρχηγός των Ντρέδων Γιαννάκης Μέλλιος καταγόταν από το άνω Κούβελα το οποίο βάση λεγομένων ήταν απάτητο από τους Τούρκους. 

               
Γενικοί Καθαρισμοί Κτηρίων
    Διαχείριση Βραχυχρόνιων
Μισθώσεων Ακινήτων
         Βιοκαθαρισμοί Στρωμάτων.                   Θεμιστοκλέους 90  Καλαμάτα            Τηλ. 27210 81720 
    e-mail:clc@ath.forthnet.gr  www.cleaning.gr  

                                                                                   

                                              ----------//////////-----------










 


 ΟΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΒΕΡΓΑ ή  ΣΕΛΙΤΣΑ

Η Βέργα, μπορεί να είναι πλέον ένα προάστειο της Καλαμάτας, αλλά λίγοι γνωρίζουμε για την ιστορία της. Το ιστορικό  χωριό της Βέργας, βρίσκεται στην είσοδο για τη Μεσσηνιακή ή έξω Μάνη, η Δυτική πύλη της Μάνης, 6 χλμ. Ν.Α. της Καλαμάτας.
Βέργα μετονομάσθηκε η τότε κοινότητα της Σέλιτσας και οι συνοικισμοί Άνω Σέλιτσα και Κάτω Σέλιτσα μετονομάσθηκαν σε Άνω Βέργα και Κάτω Βέργα αντιστοίχως, με το Β. Δ. 18-5-1956, ΦΕΚ. Α 125/1956. Πριν από το 1912 ανήκε στον δήμο Αβίας. Με τη σύσταση των κοινοτήτων αποτέλεσε κοινότητα με τους οικισμούς Αγία Σιών, Αλμυρό, Άνω και Κάτω Βέργα. Από το 1998 που εφαρμόστηκε ο νόμος «Καποδίστρια», ανήκει στον νεοσύστατο δήμο Καλαμάτας.
Ονομασία.Το όνομα Βέργα λέγεται ότι οφείλεται στο τείχος που είχαν φτιάξει οι Μανιάτες, για να αντιμετωπίσουν από τις 22 έως τις 24 Ιουνίου 1826, τους 6.000 Τουρκοαιγύπτιους του Ιμπραήμ.   Το τείχος που έμοιαζε από μακριά με βέργα, είχε δύο μέτρα ύψος, είχε μήκος γύρω στα 1500μ. με πολεμίστρες και δύο πολεμόπυργους και κατεύθυνση από το βουνό προς τη θάλασσα, ενώ ήταν κατασκευασμένο από ξερολιθιά.   
            
              Ποδολογικό Κέντρο Καλαμάτας                   Καλλιρρόη Πετροπούλου
Μητροπέτροβα 7-9 | Τ: 27210 25523 Μ: 6946924358, http://podologiakalamata.gr
Κλείστε ένα ραντεβού για τον έλεγχο των ποδιών σας  ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ
                                                                                               
Σ’ αυτό το μαντρότοιχο οι Μανιάτες σταμάτησαν το φοβερό στρατό του Ιμπραήμ προξενώντας του μεγάλες απώλειες. Σώζονται ακόμα πολλά κομμάτια του τείχους που άρχιζε από μια βραχώδη τοποθεσία της κάτω Βέργας και έφτανε μέχρι τη θάλασσα, όπου σήμερα έχει στηθεί το μνημείο του Μανιάτη πολεμιστή.                                                                                                        
Η Κάτω Βέργα είναι κτισμένη στη δυτική πλευρά του όρους Καλάθι, σε ωραία και αμφιθεατρική τοποθεσία με φανταστική θέα προς τη Καλαμάτα. Τα πρώτα σπίτια ανοικοδομήθηκαν μετά το 1846, από κατοίκους της άνω Βέργας, που έκτισαν και την εκκλησία Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.                               
Μετά το 1960 στη θέση "Αγριλιά" στο δρόμο Καλαμάτας - Καρδαμύλης - Αρεόπολης, δημιουργήθηκε ο σημερινός παραθαλάσσιος οικισμός, σε απόσταση 5χλμ. από τη Καλαμάτα. Εκεί βρίσκεται η παραλία της Βέργας με ακρογιάλια αμμουδερά ή με βότσαλα και νοτιότερα το Αλμυρό, η Αβία, το Ακρογιάλι και οι Κιτριές.     
Άνω Βέργα:                                                                                                          Ψηλότερα, στην ανατολική πλευρά του όρους Καλάθι (ή Σέλιτσας), σε υψόμετρο 700μ. ανάμεσα σε ελατόπευκα και κρυσταλοπηγές, είναι κτισμένο το χωριό Άνω Βέργα, ζωσμένο με πλήθος ερημοκκλήσια, όπως τον Άγιο Παντελεήμονα, τον Άγιο Ιωάννη το Νηστευτή, τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, την Αγία Παρασκευή (βυζαντινό κτίσμα), τον Άγιο Δημήτριο και τον Άγιο
Χαράλαμπο. Στη κορφή του βουνού ο Άγιος Γεώργιος και ο Προφήτης Ηλίας και μέσα στο χωριό ο βυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου (12ος ή 13ος αι.) που ήταν ο καθεδρικός του χωριού. Στη θέση "Σκλήβα" βρίσκεται το "σπήλαιο του Βαχάονος", όπως αποκαλείται από τους ντόπιους, με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, μέσω του οποίου επικοινωνούσαν οι βασιλείς της Σπάρτης και της Μεσσηνίας, σύμφωνα με τη παράδοση. Στη θέση "Άγιος Νικόλαος" βρέθηκαν σε ανασκαφή κάτω από τη "Μεγάλη πέτρα" λείψανα σιδερένιων οργάνων που οι παλιοί κάτοικοι χρησιμοποιούσαν αντί για καμπάνα. Επίσης στη θέση "Αριά", έχουν επισημανθεί Ιερό άγνωστης εκκλησίας με βυζαντινές αγιογραφίες και τρεις παλιοί τάφοι.  
Το παλιό όνομα του χωριού κατά ιστορικήν παρέκβασιν. ήταν Σέλιτσα. Για την ακρίβεια Κάτω Σέλιτσα. Κι όμως πρόκειται γιο λάθος. Αυτό που λέμε σήμερα Κάτω Βέργα (και πριν Κάτω Σέλιτσα) είναι τα Καλύβια. Αυτά που το 1826 πυρπόλησε ο Ιμπραήμ και τα οποία ήταν μικρός οικισμός εποχιακής χρήσεως.
Η πραγματική Σέλιτσα είναι πολύ ψηλότερα, πάνω στο βουνό, μιάμιση ώρα ανηφόρα από την Κάτω και δεν είναι ορατή από την Καλαμάτα. Το τοπωνύμιο Σέλιτσα παράγεται από το σλαβικό Σέλι και την υποκοριστική προσθήκη -ίτσα. Αν το μεταφράσωμε κατά λέξιν, σημαίνει Βραχΐτσα ή Πετρίτσα και κατά έννοιαν χωριουδάκι. Όμως οι κάτοικοί του το έλεγαν Χώρα και έτσι εξακολουθούν να το λένε. Τη σλαβική ονομασία την πήρε κατά τον ένατο ή δέκατο αιώνα όταν ήταν μικρός οικισμός και ανήκε σε άλλο χωριό.
Αυτό το άλλο χωριό ήταν το λεγόμενο Παληοχωριό, που υπάρχει υποβαθμισμένο όμως τώρα σε παράρτημα του δημοτικού διαμερίσματος Βέργας. Από ότι φαίνεται οι ρίζες του βρίσκονται στην αρχαιότητα, αν κρίνουμε από τάφους που έχουν βρεθεί στην περιοχή του. Τη μεγάλη του έκταση μας την
καθορίζουν ονομασίες ναών που αναφέρονται μέχρι σήμερα, παρότι οι ναοί έχουν πλέον εξαφανισθεί. Έχομε: Άγιος Νικόλαος, Άγιοι Απόστολοι, Άγιος Γεώργιος, Σωτήρας, Άγιοι Ανάργυροι.
Τι έγινε κατόπιν; Γιατί το Παλιό χωριό εγκατελείφθη; Εδώ σιωπά η Ιστορία και ομιλούν δύο παραδόσεις. Η πρώτη: Μάλωναν, λέει, τα στοιχειά των χωριών και το στοιχειό του χωριού νικήθηκε και γι' αυτό το χωριό εχάθη. Η δεύτερη: Έπεσε λοιμός και το χωριό ξεπαντούρησε. Το βέβαιον πάντως είναι η μετοικεσία (ή καταφυγή) των κατοίκων στην Σέλιτσα, δηλαδή στο παράρτημα του χωριού, το οποίο ο Πουκεβιλ το χαρακτηρίζει ως «πολίχνη με 300 σπίτια».                  
 Η Σέλιτσα χτίστηκε σε θέση μη ορατή από την Καλαμάτα, φροΤΣΑνώ σκοπίμως, επικουρούντος και του λόγου ότι στην θέση αυτήν υπήρχαν και οι πλούσιες πηγές που θα συντηρούσαν τους ιδίους, τα ζώα τους και τους κήπους τους.
Τα σπίτια ήταν σχεδόν όλα κολλητά το ένα στο άλλο. Οι ενδιάμεσοι τοίχοι σε
ένα σημείο (μεγέθους πόρτας) ήταν λεπτότεροι για να μπορούν να γκρεμισθούν (αν παρίστατο ανάγκη) και οι άνδρες του ενός να περνάνε στο άλλο στην περίπτωση κινδύνου έξωθεν. Όλοι οι τοίχοι είχαν πολεμότρυπες, ακόμη και οι αυλόγυροι. Και αν ακόμη κατόρθωνε να μπει ανεπιθύμητος στο χωριό, ήταν αδύνατο να κινηθεί, διότι σε κάποια πολεμίστρα θα βρισκόταν «μπούκα».
Ακόμη όλοι οι εσωτερικοί δρόμοι ήσαν τυφλοί και μόνον δύο από αυτούς, τεμνόμενοι σταυροειδώς, άφηναν τέσσερες διελεύσεις που ευκολότερα μπορούσαν να φυλαχθούν, επικουρούντων και τεσσάρων αγίων των οποίων οι ναΐσκοι φρουρούσαν και αυτοί για όποιον κίνδυνο που δεν μπορούσαν να απομακρύνουν οι κάτοικοι.
Κύριος ναός κατέστη ο των Εισοδίων της Θεοτόκου, όπου όμως ετιμάτο η Εικών της Παναγίας Βρεφοκρατούσης, με επίτιτλον διπλής σημασίας «Η Ελπίς των Χριστιανών». Τα σπίτια ήταν ημιανώγεια. Με χαμηλό κατώγι, με χώστρες και κρυφτές και έναν όροφο. Οι τοίχοι φυσικά πέτρινοι με συνεκτική ύλη χωματόλασπη σκέτη, η οποία έδενε άριστα με την πέτρα, αλλά δεν εγγυάτο αντοχήν εάν εβρέχετο. Γι' αυτό την αρμολογούσαν εξωτερικώς με ασβεστόλασπη.
Στις σκεπές έβαναν τίκλες (πλάκες) οι όποιες αφθονούσαν στο πετροβούνι των
ληνών. Είχαν όμως το μειονέκτημα του βάρους και εξελικτικώς αντικατεστάθησαν με κάτι χειροποίητες τεράστιες κεραμίδες που κατασκευάζοντο επιτοπίως και σήμερα θεωρούνται περιζήτητα αντικείμενα λαϊκής τέχνης. Αλλά και αυτές προοδευτικώς αντικατεστάθησαν από ψιλά κεραμίδια «Κορωνέικα».
Στον μεγάλον αγώνα του '21 δεν απουσΙαοαν οι Σελιτσάνοι. Εστρατεύοντο από τους Καπετανάκηδες του Πετροβουνίου και έλαβαν μέρος σε πολλές μάχες. Πολέμησαν και στο Μανιάκι αλλά δεν ξέραμε πόσοι ακριβώς έπεσαν εκεί. Ώσπου φτάνομε στην ιστορική μάχη της Βέργας στην οποία οι Σελιτσάνοι έλαβαν μέρος με δικό τους σώμα υπό την αρχηγία του Τζανέτου Κουρκουτά.
Στις 26 Ιουνίου 1826 άρχισε η μεγάλη μάχη. Οι Αιγύπτιοι καθηλώνονται μπροστά στη θρυλική Μάντρα και θερίζονται σαν στάχυα από τους ταμπουρωμένους και αθέατους Μανιάτες. Στο τέλος τρέπονται εις άτακτον φυγήν με βαρύτατες απώλειες.

Ενώ η μάχη εξελίσσετο ακόμη, οι άμαχοι της Σέλιτσας (της σημερινής Άνω Βέργας) σήκωσαν από το προσκυνητάρι της εκκλησίας των Εισοδίων την «Ελπίδα των Χριστιανών», καθώς και όλες τις φορητές εικόνες του ναού, και σχημάτισαν λιτανεία που κατευθύνθηκε στο Κάλπινο (φρύδι του Καλαθίου όρους) από όπου φαινόταν πανοραμικά το πεδίον της μάχης. Οι γέροι άδειαζαν τις κουμπούρες τους χαιρετίζοντας και εμψυχώνοντας τους ταμπουρωμένους και δίνοντας στους Αραπάδες την εντύπωση ότι έρχονται ενισχύσεις. Την τρίτη ημέρα ακούστηκε από τη Γιάννιτσα και η τρομπέτα του Κολοκοτρώνη που κατέφθανε με τους Λεονταρίτες του. Οι Αιγύπτιοι απεσύρθησαν οριστικώς και κατησχημένοι. Η Μάνη σώθηκε, όπως επίσης σώθηκε η Επανάσταση.                                                                                           
Σήμερα η Βέργα, διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Καλαμάτας και είναι ένα από τα προάστεια του Δήμου. Ή Βέργα έχει το πλεονέκτημα ότι είναι παραθαλάσσιο χωριό με ωραία παραλία, και συγχρόνως είναι ορεινό !                                        Εκεί μπορεί κανείς να κάνει το μπάνιο του, να κάνει την ορεινή πεζοπορία του, να χτίσει την εξοχική, αλλά και μόνιμη κατοικία του, να επισκεφτεί ωραίες ταβέρνες με παραδοσιακά εδέσματα. Έχει επίσης ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια και κέντρα διασκέδασης καφέ κλπ.


                                                                                                                     










Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΟΡΩΝΗ
          

Η Κορώνη που βρίσκεται στη νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, διατηρεί όλη της τη γραφικότητα, που οφείλεται όχι μόνον στη γεωγραφική της θέση αλλά και στην αρχιτεκτονική της σύνθεση. Τα διώροφα σπίτια με τα περίτεχνα μπαλκόνια και τις στολισμένες προσόψεις, μιλάνε για μια αρχοντιά, αλλά και για την ακμή της πολιτείας αυτής, σε παλιότερες εποχές.                            
Η Κορώνη μαζί με τη Μεθώνη είναι δυο πολιτείες που γνώρισαν μεγάλη ακμή από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα και απετέλεσαν λιμάνια κλειδιά για το εμπόριο από και προς την Ανατολή, τα "μάτια της Βενετίας" στη νοτιοανατολική  Μεσόγειο.                            
Η οικονομική τους ακμή και η κοινωνική τους διάρθρωση συνεχίστηκαν και στον
19ο αιώνα, οπότε αποτελούσαν κέντρα εμπορίου και βιοτεχνίας, Σήμερα εκτός από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, που αντανακλά την ιστορική μνήμη, και στις δύο πολιτείες στέκονται ερειπωμένα δύο κάστρα. Από αυτά της Κορώνης, στη νοτιοανατολική άκρη του Μεσσηνιακού κόλπου, είναι το λιγότερο καλά διατηρημένο. 
Σύμφωνα με μια αρχαία λαϊκή παράδοση η Κορώνη πήρε το όνομά της από ένα χάλκινο νόμισμα (Κουρούνα) που βρέθηκε όταν έσκαβαν τα θεμέλια για τα τείχη. Αναφέρεται ακόμη πως το αρχικό της όνομα ήταν Κορώνεια, που της έδωσε ο οικιστής Επιμηλίδης, ο οποίος καταγόταν από τη βοιωτική Κορώνεια. Οι ντόπιοι, επειδή δεν μπορούσαν να συνηθίσουν την ονομασία την παρέφθειραν σε Κορώνη.
Εδώ τοποθετείται η μεσσηνιακή αρχαία Ασίνη, στην οποία εγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι από την Αργολίδα, όταν τους έδιωξαν οι Αργείοι σαν συμμάχους των Λακεδαιμονίων. Ταυτίστηκε επίσης με την ομηρική  Αίπεια, μία από τις επτά πόλεις που ο Αγαμέμνονας υποσχέθηκε στον Αχιλλέα κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου για να τον πείσει να επιστρέψει στη μάχη. Αρχαίες επιγραφές, νομίσματα, όστρακα, αγγεία, ένα ψηφιδωτό δάπεδο του 4ου αι. π.χ, και αρχιτεκτονικό υλικό μαρτυρούν την κατοίκηση της περιοχής στην αρχαιότητα. 
Η γεωγραφική της θέση εκτιμάτο πάντοτε για το διαμετακομιστικό εμπόριο. Το επιβλητικό σχήμα της χερσονήσου με το μεγάλο ύψος και την πλατειά επιφάνεια προσφερόταν για οχύρωση και παρείχε ασφάλεια, μεγαλύτερη από ότι οι άλλες παραλιακές μεσσηνιακές οχυρές πόλεις.                                                            
ΚΑΣΤΡΟ: Στο ψηλότερο σημείο της χερσονήσου φαίνεται πως βρισκόταν η
οχυρωμένη αρχαία ακρόπολη, την οποία οι κάτοικοι κατά καιρούς επισκεύαζαν, όπως δείχνει το οικοδομικό υλικό που ξαναχρησιμοποιείτο. Εξαιτίας της θέσης της έγινε νωρίς στόχος των διαφόρων πειρατών και επιδρομέων. Όταν οι Φράγκοι ανέλαβαν την κατάκτηση του Μοριά, έφθασαν στην Κορώνη και προσπάθησαν να καταλάβουν την οχυρωμένη ακρόπολη της τρομοκρατώντας τους λίγους κατοίκους, που την υπεράσπιζαν, όπως αναφέρει το Χρονικό του Μορέως. Με την κατάληψη της άρχισαν και μια σειρά περιπέτειες για τους κατοίκους με επίκεντρο το κάστρο, στις οχυρώσεις του οποίου αντανακλάται όλη η ιστορία του. 
Το κάστρο, που δόθηκε σαν τιμάριο στην οικογένεια του Βιλλεαρδουίνου δεν έμεινε για πολύ στα χέρια των Φράγκων. Τον επόμενο χρόνο (1206) οι Βενετοί, που αναζητούσαν νέους ναυτικούς σταθμούς για την εξυπηρέτηση του εμπορίου, πέτυχαν να γίνουν κύριοι της Κορώνης, «που έγινε σταθμός εφοδιασμού απ´ όπου τα πλοία που περνούσαν, έπαιρναν ενός μηνός εφόδια -έθιμο που διατηρήθηκε όταν η πόλη έγινε κανονική βενετσιάνικη αποικία». Ο Βιλλεαρδουίνος υποχρεώθηκε λίγο αργότερα να υπογράψει ειρήνη με τη Βενετία, τις ναυτικές δυνάμεις της οποίας γρήγορα κατάλαβε πως θα είχε ανάγκη και το 1209 επικυρώθηκε η κυριαρχία της στην
Κορώνη, όπως επίσης και στη Μεθώνη και σε όλες τι παραλιακές θέσεις της Μεσσηνίας, νότια του κόλπου του Ναβαρίνου. Έτσι, όπως έγραψε ο Κ. Andrews, "κάτω από τη διακυβέρνηση της Βενετίας η Μεθώνη και η Κορώνη είχαν κοινή ιστορία ή μάλλον απουσία ιστορίας, αφού το ενδιαφέρον της Βενετίας ήταν να κρατάει όσο γινόταν μακρύτερα την ιστορία από τις κτήσεις της". Το 1265 η εξουσία της Βενετίας επικυρώθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγο, γεγονός που τις έδωσε τη δυνατότητα μέσω των εκπροσώπων της να επιδίδεται στις απαραίτητες δολοπλοκίες κατά τις διάφορες συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και των διεκδικητών του Πρι γκηπάτου της Αχαΐας. 
Οι Βενετοί, εκτός από την ισχυρή οχύρωση, που κατασκεύασαν στο κάστρο της Κορώνης, οργάνωσαν τη ζωή και τη διοίκηση της πόλης, πάντοτε σύμφωνα με το συμφέρον της Βενετίας. Η πόλη απέκτησε μεγάλη ακμή και έγινε ονομαστή για τη βιοτεχνία της και το εξαγωγικό της εμπόριο. Η αίγλη της σημειώνεται στα οδοιπορικά των διαφόρων ευρωπαίων προσκυνητών, οι οποίοι υποχρεωτικά στάθμευαν στην περιοχή είτε για ανεφοδιασμό είτε για να επισκευάσουν τα πλοίατους. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους μέσα στο κάστρο φαίνεται πως κατοικούσαν όχι μόνον οι Βενετοί αλλά και οι Έλληνες, έμποροι και βιοτέχνες. Με βάση την κοινωνική διαστρωμάτωση διαμορφώθηκε και η οικιστική ανάπτυξη της περιοχής, που μέχρι σήμερα προκαλεί το ενδιαφέρον. 
Τον Αύγουστο του 1500 ο Βαγιαζήτ Β´ κατέλαβε το κάστρο της Μεθώνης, μετά από μια απελπισμένη αντίσταση των κατοίκων. Οι κάτοικοι της Κορώνης, τρομοκρατημένοι
από τη σφαγή και τη λεηλασία της Μεθώνης και αφού έλαβαν υποσχέσεις για ευνοϊκή μεταχείριση, παραδόθηκαν στους Τούρκους. Πολλοί βρήκαν καταφύγιο στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλλονιά. Ο Βαγιαζήτ ευχαριστημένος για τη νίκη του προσευχήθηκε στην καθολική εκκλησία που υπήρχε στο κάστρο, η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε σε τζαμί. Το 1532 η Κορώνη καταλήφθηκε από τον συμμαχικό στόλο του αυτοκράτορα Καρόλου 5ου, του Πάπα και των Ιπποτών της Μάλτας με επικεφαλής τον Γενουάτη ναύαρχο Andrea Dοria και με τη βοήθεια των ντόπιων κατοίκων, που ήλπιζαν στην απελευθέρωσή τους. Στα 1534 οι συμμαχικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την Κορώνη και πήραν μαζί τους περισσότερους από 2000 κατοίκους για να τους εγκαταστήσουν μετά από φοβερές περιπέτειες στην Κάτω Ιταλία. Το 1685 ο Μοροζίνι ανακατέλαβε την Κορώνη και ανέπεμψε ευχαριστήρια δέηση στην παλιά καθολική μητρόπολη. Στη Βενετία η είδηση προκάλεσε μεγάλους πανηγυρισμούς. Σ´αυτή τη σύντομη περίοδο της δεύτερης Βενετοκρατίας έγιναν προσπάθειες να ζωντανέψει ξανά η πόλη, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Το
1715 η Κορώνη καταλήφθηκε ξανά από τους Toύρκoυς. Και έτσι έληξε ο άγριος ανταγωνισμός ανάμεσα στον Σουλτάνο και τη Βενετία για την κυριαρχία των δύο σημαντικών κάστρων της Μεθώνης και της Κορώνης, που οι ντόπιοι τα ονόμαζαν με κοινό όνομα "Μοδονοκόρωνα". Στο κάστρο της Κορώνης εγκαταστάθηκαν οι τουρκικές οικογένειες, ενώ οι Έλληνες κατοικούσαν έξω απ´ τα τείχη. Η οικονομική και κοινωνική παρακμή που είχε αρχίσει την περίοδο της πρώτης Τουρκοκρατίας ολοκληρώθηκε κατά τη δεύτερη. Το 1770 η πολιτεία γνώρισε μια ακόμη καταστροφή. Όταν το 1776  ο Γάλλος περιηγητής Ch. Gouffier πέρασε από την περιοχή βρήκε μια τρομοκρατημένη πολιτεία, που προσπαθούσε να συνέλθει μετά το βαμβαρδισμό των Ορλώφ. Και ένας άλλος περιηγητής, ο Castellan, όταν αντίκρυσε το λιμάνι της Κορώνης ξαφνιάστηκε από την εικόνατης καταστροφής. "έχει σβήσει κάθε δραστηριότητα. Από το κάστρο της Κορώνης οι Τούρκοι σκορπίζουν τον τρόμο στον Μοριά". Ο ίδιος περιγράφει και μια σκηνή βασανισμού ενός Έλληνα στο κτίριο του μώλoυ της Κορώνης από τους Τούρκους, επειδή τάχα είχεανακαλύψει κάποιο θησαυρό.                                                                                                        
Το 1828, μετά από πολλές περιπέτειες, το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα με επικεφαλής τον γάλλο στρατηγό Μαιζόν απελευθέρωσε την Κορώνη, που άρχισε να γνωρίζει μια νέα οικονομική ακμή, κυρίως χάρη στην ανάπτυξη της κεραμοπλαστικής. Στα τέλη του
19ου αιώνα το μεταναστευτικό ρεύμα έπληξε την περιοχή. Η πόλη και το κάστρο ερημώθηκαν σιγά σιγά. Οι κάτοικοι που απέμειναν, συνέχισαν να κατοικούν έξω από το κάστρο, στο ύψωμα πάνω από το λιμάνι και κατά μήκος της παραλίας. Σήμερα η πόλη με την έντονη γραφικότητα έχει 1409 κατοίκους (απογραφή 2011), ενώ στο σύνολο της Δημοτικής Ενότητας Κορώνης η απογραφή του 2011 έδειξε ότι ο πληθυσμός φτάνει τις 4.366 κατοίκους. 
Τα ερείπια του κάστρου της, που στάθηκε σιωπηλός μάρτυρας των δεινών που έπληξαν την Πελοπόννησο την περίοδο της Βενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, στέκονται στην άκρη του λιμανιού έρημα και ρημαγμένα. Στο κάστρο ανεβαίνει κανείς εύκολα ακολουθώντας τον δρόμο που περνάει μέσα από τα στενά καλντερίμια του οικισμού. Η κύρια είσοδός του βρίσκεται στη βόρεια πλευρά. Είναι διαμορφωμένη σε μια μεγάλη τετράγωνη κατασκευή, που στην κορυφή απολήγει σε οξυκόρυφο τόξο στο κατώτερο τμήμά της. Στο ανώτερο, όπου υπήρχε δωμάτιο για τη φρουρά της πύλης, σχηματίζει καμπύλο τόξο. Την εποχή της ακμής του κάστρου υπήρχε πριν από την είσοδο πρόπυλο, που διατηρήθηκε μέχρι την Ελληνική Επανάσταση, με παραστάδες, δεξιά και αριστερά, και πάνω από την είσοδο ανάγλυφο με το Λιοντάρι του Αγίου
Μάρκου. Αμέσως μετά ανοιγόταν μια εσωτερική αυλή, που οδηγούσε στην κεντρική είσοδο με τον επιβλητικό πύργο, που σώζεται μέχρι σήμερα. Ο χώρος της αυλής καταλήφθηκε από μικρά σπίτια του οικισμού. 
Στην κατασκευή του τείχους χρησιμοποιήθηκαν καλοδουλεμένες πέτρες αλλά και αρχαίο οικοδομικό υλικό, που σήμερα καλύτερα διακρίνεται στον μεγάλο πύργο καθώς και στον τοίχο δίπλα στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Το αρχαιότερο τμήμα του κάστρου είναι ο μεγάλος τοίχος, που σώζεται στη βορειοανατολική πλευρά και χρησίμευε για να χωρίζει τα δύο πλατώματα στα οποία αναπτύχθηκε το φρούριο.
Το αρχικό βυζαντινό φρούριο καταλάμβανε το ψηλότερο σημείο, εκεί που σήμερα βρίσκεται το γυναικείο μοναστήρι. Στα ανατολικά του απλώνεται μια μεγάλη χαμηλότερη έκταση η οποία οχυρώθηκε όταν οι Βενετοί κατέλαβαν την Κορώνη το 1209. Δημιουργήθηκε τότε μια δεύτερη εξωτερική αυλή, τετραπλάσια σε έκταση από την προηγούμενη που περιβαλλόταν με πύργους και πολεμίστρες. Οι πύργοι, τα τείχη και οι πολεμίστρες του παλιού φρουρίου ενισχύθηκαν. Ολόκληρος ο χώρος στο εσωτερικό καταλήφθηκε από τις εμπορικές εγκαταστάσεις και τις κατοικίες, που πρέπει στην πλειοψηφία τους να ήταν ξύλινες ή από φθαρτά υλικά, που καταστράφηκαν κατά τις μετέπειτα πολιορκίες. Στην ανατολική άκρη οι Τούρκοι προσέθεσαν τον 16ο αιώνα τις απαραίτητες οχυρώσεις για τα πυροβολαρχεία. Μια θολωτή είσοδος οδηγεί στο εσωτερικό του δεύτερου οχυρωματικού περιβόλου. Κατά μήκος της πλευράς προς το λιμάνι και τον Μεσσηνιακό κόλπο το τείχος υψώνεται κάθετα και μόνον στη βορειοανατολική άκρη κάμπτεται και σχηματίζει δυο στρογγυλούς μεγάλους πύργους πάνω στην απόκρημνη ακτή. Το τμήμα αυτό σύμφωνα μετον Κ. Andrews αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα πλαστικότητας της βενετσιάνικης φρουριακής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Σήμερα, βέβαια, μεγάλο τμήμα δεν σώζεται γιατί εδώ συγκεντρώθηκε η
προσπάθεια των κατοίκων για την απόσπαση χώματος, κατάλληλου για την κεραμοποία της περιοχής, με αποτέλεσμα μεγάλο τμήμα να καταπέσει ενώ η θάλασσα και ο αέρας συμπλήρωσαν το έργο της ανθρώπινης καταστροφής. Στην ανατολική πλευρά το τείχος ενισχυόταν από μια δεύτερη αμυντική γραμμή, που ανατινάχτηκε από τον Μοροζίνι το 1685 και έτσι επιτεύχθηκε η παράδοση του κάστρου. Δυο μεγάλοι στρογγυλοί πύργοι υπήρχαν στις δύο άκρες, από τους οποίους, ο βορειότερος ανατινάχτηκε το 1944 από τους Γερμανούς, που τον χρησιμοποιούσαν σαν αποθήκη πυρομαχικών. Στην πλευρά αυτή του φρουρίου συγκεντρώθηκε επίσης η προσοχή των Τούρκων, όταν το κατέλαβαν και έκαναν επισκευαστικές εργασίες και προσθήκες. Στο ψηλότερο σημείο μέσα στο τείχος βρίσκεται το παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου.  Στη δυτικότερη άκρη διατηρείται το "νέο οχυρό" που αρχικά έχτισαν οι Βενετοί το 1463 και το οποίο καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε μετά το 1685. Στον εσωτερικό περίβολο διατηρείται επίσης ένας μεγάλος Οκταγωνικός πύργος που χτίστηκε από τους Τούρκους. Σε χαλκογραφίες του 17ου και18ου αιώνα το κάστρο έχει απεικονιστεί με όλη τη μεγαλοπρέπειά του. 
Ανάμεσα στα ερείπια βρίσκεται και η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Σοφίας κτισμένη τον 12ο αιώνα.

Η πολυτάραχη ιστορία του κάστρου της Κορώνης αντανακλάται στους πολλούς θρύλους και παραδόσεις που συνδέθηκαν μαζί του και αντικατοπτρίζουν πολλές φορές αληθινά γεγονότα. Η παλιά βενετσιάνικη εκκλησία του Σαν Ρόκο, σήμερα Άγιος Χαράλαμπος, συνδέθηκε με τη σωτηρία της πολιτείας κατά το λοιμό του 1689. Η εκκλησία της Ελεήστριας  στην άκρη του γκρεμνού, χτίστηκε μετά από θαύμα, όταν ο βράχος άνοιξε από σεισμό και βρέθηκε ένα μικρό άγαλμα της Παναγίας. 
Το κάστρο της Κορώνης έχει να διηγηθεί το δικό του ρομαντικό θρύλο για την όμορφη βασιλοπούλα του, που για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων που με δόλο παραβίασαν την πύλη -έντυσαν κάποιον καλόγερο- έπεσε, καβάλα στο άλογό της, από τα τείχη στη θάλασσα. Σύμφωνα με τον θρύλο ο ανατολικός προμαχώνας από όπου γκρεμίστηκε έμεινε στοιχειωμένος. Γι´ αυτό και κάθε χρόνο την ημέρα της Αναλήψεως, επέτειο του θανάτου της, λίγο πριν ξημερώσει, οι ψαράδες άκουγαν φωνές και ουρλιαχτό στη ρίζα του κάστρου, Οι περισσότερο αλαφροΐσκιωτοι, νόμιζαν
πως έβλεπαν και μια αρμάδα να αργοπλέει κοντά στα τείχη με ένα ρηγόπουλο στην πλώρη, τον βενετσιάνο άρχοντα που επρόκειτο να την παντρευτεί αλλά καθυστέρησε να φθάσει. Κι άλλοι τέλος έβλεπαν να σχηματίζεται, ανάμεσα στις πρώτες αχτίνες του ήλιου, ένας φωτεινός κύκλος κι από μέσα να προβάλλει μια "πεντάμορφη νεράιδα" και να προχωράει προς τα πλοία. Η ηρωϊκή αντίσταση των κατοίκων εναντίον των Τούρκων το 1823 συνδέθηκε με την απελπισμένη προσπάθεια ενός πρωτοπαλλίκαρου της περιοχής που κατόρθωσε να σώσει τη φυλακισμένη μέσα στο κάστρο από τους Τούρκους αδελφή του. 
Σήμερα μέσα στο κάστρο δεν κατοικούν παρά ένα δυο οικογένειες σε σπίτια που έχουν ξανακτισθεί ή συντηρηθεί. Στα φοβερά τείχη του φυτρώνουν αγριόχορτα και φραγκοσυκιές, Στα πόδια του απλώνεται η μικρή πολιτεία με τα μονώροφα και
διώροφα σπίτια της, εξαίρετα δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Τα πορτοπαράθυρα και οι τοίχοι τους είναι βαμμένα με έντονα χρώματα που έρχονται σε αντίθεση με την εικόνα του κάστρου, ιδιαίτερα τις ώρες του μεσημεριού που το φως του ήλιου γίνεται εκτυφλωτικό. 
Ψηλά από το πλάτωμα του κάστρου μπορεί να χαρεί κανείς την ομορφιά του Μεσσηνιακού κόλπου με τις κορφές των βουνών του Ταϋγέτου να αχνοφαίνονται στο βάθος. Αντικρίζοντας το από τη θάλασσα, έχει κανείς την εντύπωση πως μοιάζει με παλιά φρεγάτα που αργοπλέει στα νερά. 
Πηγή: Κάστρα της Πελοποννήσου            
                                                                         




     






















                                 ΜΕΘΩΝΗ ΚΑΙ ΦΟΙΝΙΚΟΥΝΤΑ
             Δύο από τους καλύτερους Τουριστικούς προορισμού για 
             Έλληνες και ξένους.   

Η Μεθώνη και η Φοινικούντα, δύο περιοχές ανάμεσα σε Πύλο και Κορώνη, δεσπόζουν στην περιοχή και έχουν γίνει πόλος έλξης για χιλιάδες Ελληνες και ξένους τουρίστες.                 
Και στις δύο περιοχές το «τουριστικό προϊόν» είναι τόσο ενδιαφέρον και ανεπτυγμένο, αφού υπάρχουν πολλά και αξιόλογα Ξενοδοχεία, όπως και ενοικιαζόμενα δωμάτια-διαμερίσματα και εστιατόρια με εκπληκτικές συνταγές, για να απολαύσετε φαγητό, όπως δεν έχετε φάει αλλού. Ας δούμε όμως αναλυτικά μια – μια τις δύο περιοχές και ας αρχίσουμε πρώτα από τη Μεθώνη.
ΜΕΘΩΝΗ Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΟΘΩΝΗ ή ΠΗΔΑΣΟΣ. Η Μεθώνη ή Μοθώνη όπως λεγόταν παλιά, είναι κωμόπολη του νομού Μεσσηνίας. Ήταν έδρα του
ομώνυμου Δήμου, ενώ σήμερα είναι σημαντική παραθαλάσσια  τουριστική περιοχή και Δδ του Δήμου Πύλου Νέστορος.                                                                        Κατά την απογραφή του 2011 είχε 1.103 κατοίκους . Λεγόταν και Μοθώνη (από τη μυθική πέτρα Μόθωνα).  Στην περίοδο των ομηρικών χρόνων λεγόταν Πήδασσος. Έχει σπουδαία ιστορική σημασία, γιατί, εξαιτίας της στρατηγικής θέσης που βρισκόταν, έγινε το μήλο της Έριδος για τους κάθε φορά δυνατούς των εποχών που προσπάθησαν να την κάνουν λιμάνι τους.  
 Μετά την απελευθέρωσή της, το 1828, ιδρύθηκε από τον Καποδίστρια  στη Μεθώνη το Καποδιστριακό σχολείο. Η πόλη σήμερα είναι πλούσια σε αρχαία μνημεία, καθώς και βυζαντινά, βενετσιάνικα και τούρκικα: εκκλησίες, τζαμιά, οχυρώσεις. Σπουδαίο είναι το κάστρο της, που φτιάχτηκε από τους Ενετούς και είναι περιτριγυρισμένο από τη θάλασσα. Το κάστρο της Μεθώνης είναι από τα σημαντικότερα του Ελλαδικού χώρου.
Χτίστηκε από τους Βενετούς όταν έγιναν κύριοι της πόλης το 1209 μ.Χ. Είναι
χτισμένο σε έναν βράχο που εισχωρεί στην θάλασσα και χωρίζεται από την ξηρά με μία τεχνητή τάφρο. Έχει έκταση 93 στρέμματα. Στην βόρεια πλευρά του βρίσκεται η πύλη κατασκευασμένη από ορθογώνιους πωρόλιθους. Τα τείχη του κάστρου είναι ενισχυμένα κατά διαστήματα με πύργους. Νότια του φρουρίου βρίσκεται ο πύργος Μπούρτζι, χτισμένος σε μία μικρή βραχονησίδα νότια του κάστρου. 
Συνδέεται με το κύριο φρούριο με μία γέφυρα με καμάρες. Στην ανατολική πλευρά του κάστρου υπάρχει σήμερα μικρός λιμενοβραχίονας που είναι μέρος του μικρού λιμανιού της Μεθώνης.  Τα τείχη, οι πύργοι, οι προμαχώνες, η βορειοδυτική πλατφόρμα πυροβολικού και οι διάφορες πύλες του κάστρου έχουν χρονολογηθεί χάρη στην ταυτοποίηση των ενετικών θυρεών που ακόμη βρίσκονται στα αντίστοιχα σημεία.
Όταν κανείς φτάσει στο κάστρο και αντικρίσει την πλατιά τάφρο που κάνουν τα τείχη απρόσιτα και την εντυπωσιακή γέφυρα που οδηγεί στην είσοδο του κάστρου, νιώθει δέος. H τάφρος, βέβαια, σήμερα είναι ξερή και θα πρέπει κανείς να φανταστεί το απίθανο θέαμα όταν κάποτε ήταν γεμάτη θαλάσσιο νερό. (Διερωτώμαι είναι τόσο δύσκολο με τα τεχνικά μέσα που υπάρχουν σήμερα να ξανασυνδεθεί η τάφρος με τη θάλασσα ώστε το κάστρο να επανακτήσει την παλαιά του ομορφιά;   
Τα τείχη σε διάφορα σημεία κοσμούνται από μεγάλες ανάγλυφες παραστάσεις του φτερωτού λιονταριού του Αγίου Μάρκου, του πάτρωνα αγίου των Βενετών. H επιβλητική είσοδος αποτελείται από τρεις διαδοχικές πύλες. Όταν κανείς τις περάσει και εισέλθει στο εσωτερικό του κάστρου, εντυπωσιάζεται από τον
μεγάλο μονολιθικό κίονα από γρανίτη που ορθώνεται μπροστά στα μάτια του και από την αχανή έκταση την οποία τα τείχη προστατεύουν.
Ο επισκέπτης μπορεί να περάσει αρκετές ώρες εξερευνώντας το κάστρο και Συνδέεται με το κύριο φρούριο με μία γέφυρα με καμάρες. Στην ανατολική πλευρά του κάστρου υπάρχει σήμερα μικρός λιμενοβραχίονας που είναι μέρος του μικρού λιμανιού της Μεθώνης.  Τα τείχη, οι πύργοι, οι προμαχώνες, η βορειοδυτική πλατφόρμα πυροβολικού και οι διάφορες πύλες του κάστρου έχουν χρονολογηθεί χάρη στην ταυτοποίηση των ενετικών θυρεών που ακόμη βρίσκονται στα αντίστοιχα σημεία.
Όταν κανείς φτάσει στο κάστρο και αντικρίσει την πλατιά τάφρο που κάνουν τα τείχη απρόσιτα και την εντυπωσιακή γέφυρα που οδηγεί στην είσοδο του κάστρου, νιώθει δέος. H τάφρος, βέβαια, σήμερα είναι ξερή και θα πρέπει κανείς να φανταστεί το απίθανο θέαμα όταν κάποτε ήταν γεμάτη θαλάσσιο νερό. (Διερωτώμαι είναι τόσο δύσκολο με τα τεχνικά μέσα που υπάρχουν σήμερα να ξανασυνδεθεί η τάφρος με τη θάλασσα ώστε το κάστρο να επανακτήσει την παλαιά του ομορφιά;   
 Τα τείχη σε διάφορα σημεία κοσμούνται από μεγάλες ανάγλυφες παραστάσεις του φτερωτού λιονταριού του Αγίου Μάρκου, του πάτρωνα αγίου των Βενετών. H επιβλητική είσοδος αποτελείται από τρεις διαδοχικές πύλες. Όταν κανείς τις περάσει και εισέλθει στο εσωτερικό του κάστρου, εντυπωσιάζεται από τον μεγάλο μονολιθικό κίονα από γρανίτη που ορθώνεται μπροστά στα μάτια του και από την αχανή έκταση την οποία τα τείχη προστατεύουν.    
Ο επισκέπτης μπορεί να περάσει αρκετές ώρες εξερευνώντας το κάστρο και
παρατηρώντας τα αρχιτεκτονικά του στοιχεία και την ομορφιά του. Το κάστρο είχε και πόσιμο νερό το οποίο έφτανε ως εκεί μέσω του υδραγωγείου που είχαν κατασκευάσει οι Βενετοί.  Το κάστρο σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση, όμως επικρατεί απέραντη ερημιά. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο φιλοξενίας για αυτόν που έχει κάνει τον κόπο να φτάσει ως εκεί. Ούτε καν μία πινακίδα που να ενημερώνει στοιχειωδώς τον επισκέπτη για την ιστορία του μνημείου. Ο επισκέπτης αναγκάζεται να περιφέρεται και να θαυμάζει, ιδιαίτερα όταν περάσει από την πύλη των τειχών που οδηγεί μέσω του μόλου στο Μπούρτζι χωρίς να γνωρίζει τι είναι όλα αυτά που αντικρίζει, εκτός αν έχει διαβάσει μόνος του από πριν.  
Ο επισκέπης που θα πάει στη Μεθώνη, σύντομα θα διαπιστώσει  πως πραγματικά  αξίζει να κάνει κανείς μια εκδρομή στη Μεθώνη και να απολαύσει την ομορφιά του κάστρου αλλά και το μπάνιο στην ωραιότατη αμμουδιά που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα τείχη. Είναι όμως κρίμα να μη δίνεται η ευκαιρία σε αυτούς που θέλουν να μαθαίνουν κάτι παραπάνω για τους τόπους που επισκέπτονται να μην υπάρχει η κατάλληλη μέριμνα εκ μέρους της πολιτείας.
                                                               
                                     ΦΟΙΝΙΚΟΥΝΤΑ  ή ΤΑΒΕΡΝΑ

                                                                             
Όπως ήταν ο παλιό της όνομα.  Η Φοινικούντα, Φοινικούδα ή Φοινικούς, βρίσκεται  ανάμεσα στην Κορώνη και τη Μεθώνη.   Είναι παραθαλάσσιο, πανέμορφο και διάσημο ψαροχώρι σε Ελλάδα και Ευρώπη  για τη Φασική του ομορφιά. Το χωριό του νομού Μεσσηνίας, γνωστό από την αρχαιότητα ως ο «Φοινικούς λιμήν». Στο νεώτερο παρελθόν ήταν μικρό ψαροχώρι που ιδρύθηκε την δεκαετία του 1840 από κάτοικους της Λαχανάδας, οι οποίοι ήταν πρόσφυγες από την Κρήτη. Αρχικά ονομάζονταν «Ταβέρνα» λόγω του εξοχικού κέντρου, ταβέρνας που υπήρχε εκεί. Η επίσημη ονομασία του καθιερώθηκε το 1930.
Μικρό και μεγάλο Μαράθι
Σήμερα η Φοινικούντα είναι ένας από τους καλύτερους τουριστικούς προορισμούς της Μεσσηνίας.
Την επισκέπτονται χιλιάδες Έλληνες και ξένοι, κυρίως Ευρωπαίοι της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, τουρίστες. Διαθέτει εκπληκτικές παραλίες, Ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια και ταβέρνες. Η απογραφή του 2011 έδειξε ότι η Φοινοικούντα κατοικείται από 677 μόνιμους κατοίκους.                                                                                              
Από τα πιο όμορφα μέρη για διακοπές στην Ελλάδα. Η Φοινικούντα (Φοινικούντας) της Μεσσηνίας με τις μαγευτικές ειδυλλιακές παραλίες είναι ένα ξεχωριστό γραφικό ψαροχώρι, στη Νότια Πελοπόννησο, χτισμένο πάνω στην άμμο. Βρίσκεται ανάμεσα στην Μεθώνη και στην Κορώνη. 
 
Παραλία ανεμόμυλος
Πρόκειται για ένα ξεχωριστό τουριστικό θέρετρο, σε ένα μαγευτικό περιβάλλον με πράσινο και  υπέροχες αμμουδερές παράλιες σε καθαρά γαλαζοπράσινα νερά, που συνδυάζει το βουνό με τη θάλασσα. Ιδανικός τόπος για χαλαρές διακοπές.   
 Ο επισκέπτης μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε μεγάλη ποικιλία ταβερνών και εστιατορίων για το φαγητό του, ενώ στην περιοχή θα βρει πληθώρα ξενοδοχείων και ενοικιαζομένων δωματίων, αλλά και κάμπινγκ
Στην οργανωμένη αμμουδιά της Φοινικούντας υπάρχουν καφετέριες, εστιατόρια  και καταστήματα. Τριγύρω υπάρχουν πολλές παραλίες: Aνεμόμυλος, Mακρυνάμμος, Kουμπάρες, Λάμπες, Λούτσα, Kαντούνι, Mικρό και Mεγάλο Mαράθι.                                       
Παραλία Λάμπες
Η Φοινικούντα στο παρελθόν ήταν ορμητήριο πειρατών, γνωστή από την αρχαιότητα ως ο «Φοινικούς λιμήν».                                                     
Βρίσκεται σε απόσταση 70 χιλιομέτρων από την Καλαμάτα, στον δρόμο προς Μεσσήνη, Πύλο, Μεθώνη. 
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΗΦοινικούντα είναι ένα από τα πιο γραφικά χωριά της νότιας Ελλάδας και βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νομού Μεσσηνίας, στην Πελοπόννησο. Η Φοινικούντα οφείλει την ονομασία της στον αρχαίο πολιτισμό των Φοινίκων, των οποίων οι εμπορικές ανάγκες εξυπηρετούνταν από το μικρό λιμάνι της Φοινικούντας. 
Παραλία Λούτσας
Η Φοινικούντα είναι δημοφιλής για τις χρυσές αμμώδεις παραλίες της οι οποίες κάθε χρόνο βραβεύονται με Ευρωπαϊκή Μπλε Σημαία. Η παραλία του Ανεμόμυλου καθώς και η παραλία Λάμπες είναι οι πιο διάσημες. 
ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ – ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ -ΔΙΑΜΟΝΗ                                          
Το χωριό είναι αμφιθεατρικά χτισμένο, ακριβώς στην ακροθαλασσιά, προσφέροντας μια μαγευτική θέα προς τη Μεσόγειο θάλασσα. Την παραλία κοσμούν εστιατόρια και παραδοσιακές ταβέρνες τα οποία μεταξύ άλλων προσφέρουν ολόφρεσκο ψάρι διαλεγμένο από τα καλύτερα ψαράδικα της περιοχής. Η ευρύτερη περιοχή της Φοινικούντας είναι μεγάλου αρχαιολογικού και ιστορικού ενδιαφέροντος, με
Παραλία Φοινικούντας
πληθώρα από μέρη να επισκεφθεί κανείς όπως το κάστρο της Μεθώνης ή το παλάτι του Νέστορα στην πόλη της Πύλου. 
Η Φοινικούντα θεωρείται ως ένας ιδανικός προορισμός για να χαλαρώσει κανείς και να απολαύσει τις ζεστές και ηλιόλουστες ημέρες του καλοκαιριού. Την ίδια στιγμή, προσφέρεται στον επισκέπτη η δυνατότητα να εξερευνήσει τα διάφορα θαλάσσια σπορ όπως windsurfing και ιστιοπλοΐα. Η Φοινικούντα παρά το γεγονός ότι φιλοξενεί κάθε χρόνο μεγάλο αριθμό τουριστών, έχει διατηρήσει αναλλοίωτη την φυσική της ομορφιά και πολλά μέρη της παραμένουν ακόμη είτε ανεξερεύνητα είτε ανεκμετάλλευτα εμπορικά, γεγονός που την καθιστά ιδανική για εξερεύνηση κάνοντας ποδηλασία ή περιπάτους στα απάτητα μονοπάτια της.
Η Φοινικούντα έχει επίσης μια πολύ ζωντανή νυχτερινή ζωή, με πολλά clubs και bars πλάι στη θάλασσα, προσφέροντας όλα τα είδη ποτών, μπύρας και κοκτέιλ.                                              
Παραλία Μεγάλο Μαράθι
Στη Φοινικούντα υπάρχουν αρκετά και πολύ καλά  ξενοδοχεία, όπως επίσης Camping και ενοικιαζόμενα δωμάτια όπου μπορείτε να μείνετε. Θα πρέπει όμως να κλείσετε νωρίτερα ένα δωμάτιο, αφού η ζήτηση είναι πολύ μεγάλη.
Η Φοινικούντα είναι ένας εξίσου εξαιρετικός προορισμός για καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Η τοπική θεατρική ομάδα συχνά ανεβάζει μερικά από τα πιο διάσημα θεατρικά έργα στο μικρό ανοιχτό θέατρο που βρίσκεται στο λιμάνι. Κατά τη διάρκεια της θερινής περιόδου, λαμβάνει χώρα μια σημαντική έκθεση βιβλίου με ποικιλία διεθνών βιβλίων από την οποία μπορεί να διαλέξει ο επισκέπτης.                                                                                                          
 ΠΑΡΑΛΙΕΣ.                                                                                                          
Παραλία Φοινικούντας: Είναι μία μεγάλη αμμουδερή παραλία με γαλαζοπράσινα  καθαρά νερά που επισκέπτονται πολλοί Έλληνες και ξένοι τουρίστες. Πάνω από την παραλία θα βρείτε μία πληθώρα από καφετέριες και ταβέρνες.
Παραλία Μαυροβούνι
Παραλία Μαυροβούνι: Δίπλα από τη Φοινικούντα υπάρχει μία υπέροχη αμμώδης παραλία, που φέρει το όνομα Μαυροβούνι, και προσελκύει πάρα


πολλούς επισκέπτες. Η παραλία έχει τεράστια έκταση και είναι οργανωμένη. Εδώ μπορείτε να κολυμπήσετε στα καταγάλανα καθαρά νερά της, να κάνετε ηλιοθεραπεία, αλλά και να επιδοθείτε σε θαλάσσια σπορ. Πάνω από την παραλία υπάρχουν σχολές για θαλάσσια αθλήματα, camping, ταβέρνες και καφετέριες.
Παραλία Λάμπες: Φεύγοντας από τη  Μεθώνη προς Φοινικούντα, λίγο πριν τη
Φοινικούντα συναντάμε δύο υπέροχες παραλίες. Η πρώτη είναι οι Λάμπες στο ύψος του χωριού Φοινίκη. Είναι μία πολυσύχναστη παραλία, στρωμένη με άμμο και πεντακάθαρα νερά.                            
Η δεύτερη είναι οι Λάμπες Μεθώνης που είναι στρωμένη με βότσαλο. Πρόκειται για μία ερημική παραλία, που ενδείκνυται για όσους επιθυμούν να απολαύσουν ήσυχα το μπάνιο τους.
Παραλίες Λούτσα-Τσαπί: Μετά τη Φοινικούντα υπάρχουν δύο υπέροχες αμμώδεις παραλίες, η Λούτσα και το Τσαπί, όπου αξίζει να κολυμπήσετε στα πεντακάθαρα νερά τους.
Μικρό και μεγάλο Μαράθι. Είναι παραλίες πολύ κοντά στη  Φοινικούντα.      





          
         Ποδολογικό Κέντρο Καλαμάτας                      Καλλιρρόη Πετροπούλου
Μητροπέτροβα 7-9 | Τ: 27210 25523 Μ: 6946924358, http://podologiakalamata.gr
Κλείστε ένα ραντεβού για τον έλεγχο των ποδιών σας  ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ
                        


-------///////--------









                         ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ  ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΑΝΗ
                Η άγρια και Φυσική Ομορφιά της, είναι ένα μοναδικό «κομμάτι» επί γης !

                                       


Ποια είναι η Μάνη ; Είναι η άγρια φυσική ομορφιά της, είναι οι πεντακάθαρες  θάλασσες της ; είναι η άγρια ομορφιά της ; είναι τα ελαιόδενδρα της που αποδεδειγμένα παράγουν το Νο 1 καλύτερο  
ελαιόλαδο ; είναι η εκπληκτικές παραδοσιακές συνταγές της ;  
Τι απ’ όλα αυτά είναι η Μάνη ;
Για μια ακόμη φορά, σκεφθήκαμε ένα οδοιπορικό στα παραθαλάσσια χωριά της Μάνης για να απολαύσουμε μαζί σας τη Μάνη !                                                               
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για το οδοιπορικό μας στη Μάνη, όπου η πρώτη εντύπωση που κάναμε σαν επισκέπτης της Μάνης, είναι το ξερό τοπίο, το οποίο είναι η μαγεία και η διαφορετικότητα της Μάνης που σε συνδυασμό με τα βράχια της και την καταγάλανη και πεντακάθαρη θάλασσά της, δημιουργεί μια σπάνια εικόνα μοναδική παγκοσμίως !   
Περάσαμε αρκετά χωριά, Σωτηριάνικα, Κάμπος, Σταυροπήγιο (Βαρούσια), Κάλυβες, Προσήλιο (Λιασίνοβα), μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο χωριό που έχει παραλία, την έδρα του Δήμου Δυτικής Μάνης, την εκπληκτικής ομορφιάς  Καρδαμύλη !   
Το να πεις έτσι απλά Καρδαμύλη, ίσως να μη λέει τίποτε. Ένα χωριό ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Δεν είναι όμως έτσι. Η Καρδαμύλη συγκεντρώνει τόσα πολλά θετικά, τόσες πολλές ομορφιές, τόση πολλή ιστορία, που ο επισκέπτης μόλις θα αντικρύσει τον κεντρικό δρόμο που
διασχίζει το χωριό, εμπνέεται από γραφικότητα, από τα όμορφα πετρόκτιστα κτίρια  που αμέσως χωρίς πολλές περιστροφές σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές , πιο αληθινές, πιο ιστορικές, που θέλεις δεν θέλεις δεν έχεις παρά αμέσως συνδέσεις την περιοχή με το έπος του 1821, τους Μαυρομιχαλαίους, τον Κολοκοτρώνη, και όλους εκείνους τους γενναίους Έλληνες που κατ’ αρχήν δεν επέτρεψαν στους Τούρκους Οθωμανούς να πατήσουν το πόδι τους στα ιερά χώματα της Μάνης.                                                                            
Το δεύτερο που μπορεί κάποιος να φέρει στο μυαλό του είναι ότι από αυτήν την περιοχή, όλοι αυτοί οι γενναίοι ξεκίνησαν να πάνε στην Καλαμάτα και εκεί μετά τη δοξολογία στο Βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων
Αποστόλων να ορκιστούν στις 23 Μαρτίου του 1821 και να απελευθερώσουν  την πρώτη Ελληνική πόλη την Καλαμάτα. Πως λοιπόν η Καρδαμύλη να μη σε μεταφέρει σε άλλες ένδοξες εποχές;  
 Όταν φτάσαμε εκεί η πρώτη μας σκέψη ήταν να μάθουμε ποιο από τα αρκετά παραδοσιακά καφενεδάκια κάνει καλό Ελληνικό καφέ. Εκεί που
κάτσαμε ο  Ελληνικός καφές που ήπιαμε ήταν χάρμα γεύσης και απόλαυσης.  Πέρασε περίπου μια ώρα και τότε θελήσαμε να κατεβούμε στην πανέμορφη βοτσαλωτή παραλία, την παραλία Ριτσά.   Τρελαθήκαμε ! Πόσο καθαρή και δροσερή ήταν αυτή η θάλασσα ; πόσο απολαυστικό ήταν αυτό το μπάνιο ; δεν θέλαμε να την αποχωριστούμε τέτοια θάλασσα!                                  
Όταν φύγαμε, δεν προλάβαμε να απομακρυνθούμε από την Καρδαμύλη
και συναντήσαμε μια άλλη παραλία, την παραλία Φονέα. Εκπληκτική και διαφορετική παραλία που συγκεντρώνει πάρα πολύ κόσμο για να κολυμπήσουν εκεί.
Επίσης πάρα πολύ κόσμο συγκεντρώνουν δύο ακόμη παραλίες της Καρδαμύλης, η παραλία Δελφίνια και η παραλία Καλαμίτσι.  Και αυτές είναι δύο πανέμορφες παραλίες που μας έκαναν εντύπωση που συγκεντρώνουν πολύ κόσμο  και απολαμβάνουν τα πεντακάθαρα νερά τους.                      Εμείς συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας και πηγαίνουμε προς τη Στούπα.  
Ο δρόμος μας δείχνει ότι πρέπει να αφήσουμε τον κεντρικό δρόμο που μας  οδηγεί προς την Αρεόπολη και να στρίψουμε δεξιά. Σε πολύ λίγα μέτρα συναντάμε κάτι που μας ξετρέλανε, συναντάμε τη φημισμένη παγκοσμίως παραλία της Καλογριάς. Πραγματικά είναι εκπληκτική και δεν είναι τυχαίο που τη γνωρίζει όλη η Ευρώπη. Μια παραλία που αυτή η περιοχή θυμίζει το Νίκο Καζαντζάκη
και το φίλο του το Ζορμπά.  Η Καλογριά της Στούπας πραγματικά δεν είναι μόνο μια πασίγνωστη παραλία που την προτιμούν Έλληνες αλλά και
πάρα πολλοί ξένοι, είναι και μια εκπληκτική παραλία που χαίρονται και μαζί τους και εμείς.
Δεν χαρήκαμε μόνο γι’ αυτήν την εκπληκτική παραλία, αλλά και το μεζεδάκι που φάγαμε σε ένα από τα αρκετά παραδοσιακά «φαγάδικα» αυτής της παραλίας.  
Χαρούμενοι για τη στάση που κάναμε, προχωράμε όμως το οδοιπορικό μας και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της Στούπας και μια επίσης γοητευτική παραλία, την κεντρική παραλία
της επίσης διάσημης διεθνώς, παραλία της Στούπας.
Η ίδια η Στούπα, ένας γραφικός κόλπος πάρα πολύ όμορφος που δίκαια έχει καταγοητεύσει όλη την Ευρώπη ! Στη Στούπα καθίσαμε σε ένα άλλο μαγαζί και εκεί μας πρότειναν τσιπουράκι με μεζέ. Ένας εντυπωσιακός μεζές που ήταν σχεδόν ένα πιάτο. Εντυπωσιακός, παραδοσιακός καθώς και  νοστιμότατος.
 Εμείς συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας, και πηγαίνουμε για ένα άλλο, επίσης μαγευτικό χωριό τον Αγ. Νικόλαο. Όταν κατεβήκαμε στο χωριό, αυτό που μας εξέπληξε ήταν το πάρα πολύ, μια φυσική ζωγραφιά ! το μοναδικό ! το εκπληκτικό και  γραφικό λιμανάκι του Αγ. Νικολάου ή
Σελίνιτσα ! σύμφωνα με την παλιά του ονομασία που έχει τις ρίζες της στα Σλάβικα.  Αυτό το λιμανάκι με τα ψαροκάϊκα, είναι τόσο γραφικό που δεν χορταίνεις να το βλέπεις και φυσικά να το φωτογραφίζεις. Περιπλανηθήκαμε στα στενά σοκάκια της «Σελίνιτσας», που ήταν εντυπωσιακά.  Εύλογα ρωτήσαμε, καλά παραλία δεν υπάρχει ;   Πως δεν υπάρχει. Υπάρχει μια εντυπωσιακή και μοναδική παραλία. Η παραλία Πανταζή. Την απολαύσαμε και αυτή, μας άρεσε και συνεχίσαμε.     
Φτάσαμε μέχρι τον Αγ. Δημήτριο και μας είπαν ότι λίγο πιο πέρα είναι η
Τραχήλα, δύο ακόμα καθαρά αντιπροσωπευτικά Μανιάτικα χωριά.  ο Καταφύγι, βρίσκεται 500 μ. από τον οικισμό του Αγίου Δημητρίου.  Το καταφύγι είναι ένα εντυπωσιακό φυσικό τοπίο. Πέτρινες οριζόντιες πλάκες και βράχια που καταλήγουν στη θάλασσα.   Στο Καταφύγι είδαμε πολλούς  που έκαναν εντυπωσιακές  βουτιές από τα βράχια και απολαμβάνουν την ηλιόλουστη ημέρα. Εκεί κοντά στον Αγ. Δημήτριο θα βρείτε και την παραλία Μάλσοβας.
 Αν και είμαστε κατάκοποι, μας πρότειναν να πάμε σε ένα ακόμη
τελευταίο σταθμό, την Τραχήλα. Εκεί μπορεί κανείς να απολαύσει όλο το Μανιάτικο Φυσικό μεγαλείο σε στεριά και θάλασσα, βράχια, άγριο φυσικό τοπίο, και το απέραντο πεντακάθαρο γαλάζιο της Μανιάτικης θάλασσας.   Μάνη, σήμερα σε απολαύσαμε για μια ακόμη φορά, ήσουν και πάλι ότι καλύτερο, που θα μπορούσαμε να δούμε από την πανέμορφη "άγρια" φύση σου.       
Αυτό που εμείς θα κάνουμε είναι να προτείνουμε και σε σας, μια επίσκεψη σ’ αυτήν την εκπληκτική και μαγευτική περιοχή, 
«μοναδικό κομμάτι επί γης» !  
    
          Καλές διακοπές και σε σας. Η φιλόξενη Μάνη, σας περιμένει !

                 
                      

                                                               ------//////--------













ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ ΑΒΙΑ

O Ioύνιος μπήκε, οι υψηλές θερμοκρασίες ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους,   γι’ αυτό και οι καθαρές παραλίες της Καλαμάτας, ήδη γεμίζουν όλο και περισσότερο, αφού στην Καλαμάτα οι κάτοικοί της, αλλά και πολλοί επισκέπτες της,  έχουν αρχίσει και δροσίζουν τα κορμιά τους στις πεντακάθαρες θάλασσες που περιβάλλουν την Καλαμάτα.  
Έτσι, θελήσαμε να ακολουθήσουμε ένα οδοιπορικό για ολόκληρη την πεντακάθαρη και υπέροχη παραλιακή Αβία με τις βοτσαλωτές  παραλίες της.                                                                                                       
Μπορεί διοικητικά η Μικρή Μαντίνεια διοικητικά να υπάγεται στην Καλαμάτα, αλλά οι κάτοικοί της και η ίδια η περιοχή αισθάνονται Μανιάτες της Αβίας.  Εμείς ξεκινήσαμε από την Καλαμάτα και κατευθυνθήκαμε μέσω της απέραντης Ανατολικής παραλίας προς την Αβία.         
Όσο διασχίζαμε  την φανταστική παραλιακή, συγχρόνως απολαμβάναμε την πάνω από 2500 μ. απολαυστική αμμώδη και βραβευμένη παραλία, που είχαμε μπροστά μας.  Στο τέλος αυτού του δρόμου, μετά το Φιλοξένεια, στρίψαμε δεξιά στο δρόμο που μας οδηγεί στη Μάνη.                                                                                                         
Το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι η Βέργα, εκεί επάνω στο βουνό
καλάθι, σκαρφαλωμένη    από τη μία και από την άλλη να βρέχεται από τα καταγάλανα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου. 
Όσο προχωράμε, συνεχίζουμε στο ίδιο χωριό, και φτάνουμε σε ένα άγαλμα, αριστερά μας, και παρατηρούμε ένα τείχος να φτάνει προς τα πάνω στο βουνό. Αυτό το τείχος, είναι το σημείο όπου οι Μανιάτες σταμάτησαν τις ορδές του Ιμπραήμ, τον συνέτριψαν και έτσι η Μάνη έμεινε «ελεύθερη» και «αδούλωτη» ! Το σημείο εκείνο λέγεται Αλμυρός. Αριστερά βλέπουμε ένα όμορφο πάρκο και δεξιά μια «άπαιχτη» παραλία, γεμάτη από κόσμο να απολαμβάνουν στα καταγάλανα νερά το μπάνιο τους. Λίγο πιο πέρα, μετά τη στροφή, στα δεξιά μας συναντάμε ένα μεγάλο και πολύ καλό ξενοδοχείο το MESSINIAN BAY, που η εκπληκτική του θέα, δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτούς που μένουν στο ξενοδοχείο να αγναντεύουν όλο το Μεσσηνιακό κόλπο, μέχρι απέναντι την Κορώνη.                                                                                    
Φεύγοντας από εκεί βλέπουμε το δρόμο να σχηματίζει το γράμμα «Υ».  
Ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τη Μάνη του πρώην Δήμου Λεύκτου (Καρδαμύλη, Στούπα κλπ) και ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τα παραθαλάσσια χωριά του πρώην Δήμου Αβίας.
Να σημειώσουμε ότι οι δύο Δήμοι ενώθηκαν το 2010 και έγινε ο Δήμος Δυτικής Μάνης (Ο Δήμος Ανατολικής Μάνης είναι η Λακωνική Μάνη). Παίρνουμε λοιπόν το δεξιό δρόμο και το επόμενο χωριό που συναντάμε είναι η Μικρή Μαντίνεια. Φτάνουμε λοιπόν σε μια παραλία όπου οι εκπληκτικές μυρωδιές που αναδύονται, είναι από τις ψαροταβέρνες που είναι όλες μαζί, η μια μετά την άλλη, κυριολεκτικά όλες επάνω στη θάλασσα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι όσοι κολυμπούσαν, αμέσως μετά πήγαιναν στις ψαροταβέρνες και έτρωγαν το φρέσκο ψάρι τους. Αυτό το εκπληκτικό συναίσθημα, μπορεί κανείς να το απολαύσει μόνο σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσσηνίας.                                            Μετά τη Μ. Μαντίνεια συναντάμε 3 οικισμούς, την Παλιόχωρα, το Αρχοντικό και το Ακρογιάλι. Ποιόν από τους 3 οικισμούς να πρωτοθαυμάσει κανείς. Το Ακρογιάλι, προσωπικά, μας γοήτευσε περισσότερο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι άλλοι δύο οικισμοί με τις παραλίες τους, υστερούν.                                                                 
Αφού το θαυμάσαμε, σκεφθήκαμε ότι πρέπει να το απολαύσουμε ακόμη
περισσότερο, πίνοντας ένα καφεδάκι ακριβώς επάνω  στη θάλασσα σε ένα μαγαζί που λέγεται Αγκάλη.    Ευχαριστημένοι από το Ακρογιάλι, και το καφεδάκι  συνεχίσαμε τη διαδρομή  μας μέχρι που φτάσαμε στις εκβολές του εκπληκτικού φαραγγιού του Ριντόμου ! Αμέσως μετά, είδαμε μια μεγάλη παραλία. Η παραλία της Σάντοβας, είναι μια παραλία που εκεί γίνεται συνωστισμός, κυρίως, από νέους ανθρώπους, ιδιαίτερα τα βράδια μέχρι πρωίας, οι νέοι ξεφαντώνουν εκεί στα παρακείμενα Beach Bar. 
Φαίνεται ότι το οδοιπορικό μας στις παραθαλάσσιες περιοχές του πρώην Δήμου Αβίας, φτάνει στο τέλος του. Οι εκπλήξεις όμως δεν τελειώνουν !
Εκεί που τελειώνει η μεγάλη παραλία της Σάντοβας, εκεί αρχίζουν οι Κιτριές. Ο δρόμος μας οδηγεί σε μια στροφή κατηφορική σε ένα στενό, πλην όμως γραφικό δρομάκι, που μας οδηγεί στο λιμανάκι στις Κιτριές. Δεξιά μας βλέπουμε μια επιγραφή που γράφει «Ψαροταβέρνα Γαϊτανάρος». Βλέπουμε και αριστερά μας μια άλλη ταβέρνα που λέει «Ψαροταβέρνα ο Μίμης». Το αυτοκίνητό μας το παρκάραμε δίπλα στου «Μίμη» και εκεί καθίσαμε.                                                                                           
Φανταστικά ! απίστευτα μεζεδάκια ! με τσιπουράκι !   και την ακόμη πιο φανταστική εξυπηρέτηση των ανθρώπων του μαγαζιού, όπως και του
ιδιοκτήτη, του Μιχάλη Παπουτσή !
«Τέτοια μαγαζιά, τέτοιο service, δεν βρίσκεις ούτε στις πιο προηγμένες τουριστικές περιοχές και νησιά των Κυκλάδων» !!!                    
Αυτό το είπε ένα μέλος της παρέας μας που φιλοξενούμε και που είναι Κυκλαδίτης !!!
Ήταν ένα οδοιπορικό θεαματικό, υπέροχο, γευστικό, που ακολουθήσαμε, μέσα σε πολύ λίγα χιλιόμετρα από την Καλαμάτα, μια πόλη που μπορεί να προσφέρει τέτοιες απολαύσεις, γαστρονομικές, φυσικού κάλους, θάλασσας όπως και να την προτιμάτε, γραφικές περιοχές και ενός μπάνιου σε τόσο καθαρές καταγάλανες θάλασσες ! 



                                    ΨΗΣΤΑΡΙΑ - ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ
                                    ΝΑΒΑΡΙΝΟΥ & ΑΚΡΙΤΑ
                                    ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ









                                                                           

                                                                                                                


                             ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΖΕ 
                                ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
 

Ήταν ένα πρωινό Σαββάτου, όπου η «γεύση» και η αύρα της παραλίας ήταν τόσο έντονη που είπαμε να κάνουμε τη βόλτα μας, παραθαλάσσια και όπου μας αρέσει να κάτσουμε να πιούμε ένα καφέ, απολαμβάνοντας αυτή την εικόνα που μας προσφέρει η απεραντοσύνη του πανέμορφου Μεσσηνιακού κόλπου.                                                      
Τα βήματα μας μας οδήγησαν σε ένα σύγχρονο, και διαφορετικό μαγαζί, που βρίσκεται στη Ναυαρίνου και Αύρας.  DL έγραφε η πινακίδα, DALUZ ολόκληρη η ονομασία.      Η εξωτερική του όψη, αλλά και η ονομασία του, μας τράβηξε το ενδιαφέρον και η παρέα αποφάσισε ότι πρέπει να καθίσουμε σ’ αυτό το μαγαζί. Δεν κάτσαμε απλά δίπλα στη θάλασσα, κάτσαμε, σχεδόν πάνω στη θάλασσα. Τι μαγεία ήταν αυτή που μας πρόσφερε και η απίστευτη παραλία της Καλαμάτας και το μαγαζί που επιλέξαμε να κάτσουμε !     

Από την πρώτη στιγμή που μας πλησίασε ο άνθρωπος που μας πήρε την παραγγελία, διαπιστώσαμε ότι το Service του μαγαζιού είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και με θετική ενέργεια. Από τις 8 το πρωί, μπορεί κάποιος να απολαύσει το καφεδάκι του, δίπλα σ’ αυτή την υπέροχη, τη μοναδική παραλία.                                                                               
Η συζήτηση της παρέας μας, που είχαν έλθει από την Αθήνα, εξελίχθηκε γύρω από την ομορφιά της 
Καλαμάτας γενικά και ειδικά για την πανέμορφη, πολύ μεγάλη και καθαρή παραλία της Καλαμάτας, η ώρα πέρασε και έφτασε 11 το πρωί, τότε μάθαμε ότι το μαγαζί αυτήν την ώρα ανοίγει την κουζίνα του και προσφέρει εκτός από πιάτα ψαρικών και κρεάτων, φανταστικές ποικιλίες, όπως επίσης και απίστευτες και μοναδικές μακαρονάδες !
Όλοι μαζί η παρέα, με ένα στόμα προτιμήσαμε ψαροποικιλές. Όταν έφτασαν οι ποικιλίες , εκεί πραγματικά είδαμε το service του μαγαζιού, που από μόνο του σε συνδυασμό με μια τέτοια παραλία, είπαμε «Καλαμάτα, είσαι μια και μοναδική» !!!               
Και τι δεν είχε, «να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει» !                            
Ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει το μαγαζί και τα πιάτα που σερβίριζαν, με τις απίστευτες μυρωδιές σε έκαναν να μη θέλεις να φύγεις, αντίθετα, να θέλεις να πάρεις και κάτι άλλο !  
Η κουβέντα, τα τσιπουράκια, οι φανταστικοί μεζέδες, και η απόλαυση της θάλασσας, έκαναν την ώρα να περάσει χωρίς να το καταλάβουμε. Αφού πληρώσαμε και πριν φύγουμε μια ευγενέστατη κοπέλα μας ενημερώνει ότι από τις 10 Ιουνίου, ανοίγει και το Coktail Bar το οποίο «θα σας μεταφέρει σε μοναδικές, εξωτικές και μουσικές βραδιές με Ελληνικά swings».  
Αν μια τέτοια πρωινή βόλτα στην τεράστια παραλία της Καλαμάτας, καταλήγει τόσο πολύ ευχάριστα και όμορφα, πίνοντας το καφεδάκι μας σε ένα τόσο όμορφο περιβάλλον, σε μια τόσο όμορφη παραλία και απολαμβάνοντας, μια τόσο εκπληκτική ψαροποικιλία με το ασυνήθιστο design και απαράμιλλη νοστιμιά.                                  
Εσείς που δεν έχετε έλθει ακόμα στην Καλαμάτα και στο DALUZ, μην αργείτε, η Καλαμάτα από την Αθήνα απέχει πλέον 2 – 2 ½ ώρες. Όλες αυτές τις απολαύσεις, μπορείτε να τις νοιώσετε έστω και σε ένα Σαββατοκύριακο
Καλώς να έλθετε, η Καλαμάτα σας περιμένει !!! 

                                                                                                                       




                                                         ----------////------------






                                                          

Έπρεπε να γίνει το 4ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ της Ελαιολάδου & Επιτραπέζιας Ελιάς για να μάθουμε περισσότερα πράγματα και για την Ελιά και για το Ελαιόλαδο, το χρυσάφι της Μεσσηνιακής Γης, το καλύτερο και ποιοτικότερο ελαιόλαδο του πλανήτη Γη, το οποίο δεν είναι ένα απλό τρόφιμο, αλλά ένα φάρμακο, όπως απέδειξαν εργαστηριακές έρευνες Αμερικανικού Πανεπιστημίου. .                                                  
Στη διάρκεια αυτού του φεστιβάλ, γνωρίσαμε λίγο περισσότερο και την Τριφυλία με τις ομορφιές της, την παράδοσή της και τις αρχαιότητες της, τις φυσικές ομορφιές της. Μάθαμε για τις καλλιέργειες της στα κηπευτικά το καρπούζι, τους αμπελώνες της, τις ελιές και το ελαιόλαδο της.
Μάθαμε και για το Ναό της Ανάληψης του Σωτήρος, που είναι ο Αρχαιότερος σωζόμενος ναός στον Ελλαδικό χώρο και βρίσκεται ΝοτιοΑνατολικά της πόλης των Φιλιατρών.  
Το Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, στη Χριστιανούπολη τον είχαμε γνωρίσει στο παρελθόν, όπως έχουμε γνωρίσει και την Άνω πόλη της Κυπαρισσίας με το κάστρο της.   Όλα τα παραπάνω, τα μάθαμε από την υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας του Δήμου Τριφυλίας κα Φωτεινή Στυλιανού. Δεν μάθαμε όμως μόνο αυτά, μάθαμε και τα «Λαδομαγειρέματα στα Μονοπάτια της Ελιάς». Ένα έντυπο που το έχει εκδώσει ο Μορφωτικός Σύλλογος Γυναικών Γαργαλιάνων.
Το έντυπο αυτό μας ενημερώνει για Παραδοσιακές Συνταγές με κύριο συστατικό το αγνό παρθένο ελαιόλαδο της Τριφυλίας, μερικές από αυτές σας παρουσιάζουμε σήμερα εδώ στο αφιέρωμα που κάνουμε για το Δήμο Τριφυλίας.

1. ΔΙΠΛΕΣ.                                                                       
ΥΛΙΚΑ: 10 Αυγά (αφαιρούμε 2 ασπράδια), 1 βανίλια,                    
1 κουταλάκι του γλυκού making powder,      
1κιλό αλεύρι περίπου, ελαιόλαδο για το τηγάνισμα.                                    
Σιρόπι. 3 ποτήρια νερό, 3 ποτήρια νερού ζάχαρη,                                      
2 ποτήρια νερού μέλι, 1 ξυλάκι κανέλας, λίγο χυμό λεμονιού.   
ΕΚΤΕΛΕΣΗ : Χτυπάμε τα αυγά 45΄ λεπτά στο μίξερ μέχρι να φουσκώσουν (έτσι θα μυρίζουν). 
Ρίχνουμε τη βανίλια, το αλεύρι και το baking και ζυμώνουμε ελαφρά. Προσέχουμε να μη σφίξει πολύ η ζύμη. Ανοίγουμε σε φύλλο χειροποίητο ή μηχανής και κόβουμε σε κομμάτια.
Ζεσταίνουμε πολύ καλά το ελαιόλαδο και ρίχνουμε τις δίπλες μια – μια. Τις βάζουμε σε ταψί σε απορροφητικό χαρτί.                                              Βάζουμε σε μια κατσαρόλα το νερό και τη ζάχαρη να βράσουν 15΄ μαζί με την κανέλα.  Ρίχνουμε και το μέλι, ανακατεύουμε, αφήνουμε να πάρει μια βράση και προσθέτουμε και το λεμόνι. 
Χαμηλώνουμε τη φωτιά και ρίχνουμε τις δίπλες μια – μια να σιροπιαστούν καλά. 

2. ΜΟΥΣΤΟΚΟΥΛΟΥΡΑ.                                                                                                  ΥΛΙΚΑ. 7 φλιτζάνια του καφέ λάδι, 4 φλ.ζάχαρη,                                          3 φλ. πετιμέζι, 3 φλ. χυμό πορτοκάλι,                                                  
1 φλ. κονιάκ, 2 κουτ. σούπας κοφτές σόδα                                                  1 κουτ. μπεϊκιν, 1 φλιτζανάκι σουσάμι καβουρντισμένο.                     
2 φλ. καρύδι χοντροκομμένο, κανέλα, γαρίφαλα,                                        1 ½ κιλό αλεύρι περίπου (η ζύμη να είναι μαλακή).
ΕΚΤΕΛΕΣΗ. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά σε μια λεκάνη και ρίχνουμε το αλεύρι. Πλάθουμε τα κουλουράκια στο σχήμα που θέλουμε και τα βάζουμε στις λαμαρίνες του φούρνου σε λαδόκολλα. Ψήνουμε στον αέρα στους 160ο C μέχρι να ροδίσουν, (μην τα αφήσετε πολύ στο φούρνο γιατί όταν κρυώσουν σκληραίνουν).
                                                  Μητροπέτροβα, Καλαμάτα

3. ΛΑΔΟΚΟΥΛΟΥΡΑ                                                           
ΥΛΙΚΑ: 2 ποτήρια νερού ελαιόλαδο, 2 ποτήρια νερού ζάχαρη,                    1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι, 1 κουταλιά του γλυκού σόδα,                            1 φακελάκι μπέϊκιν, σουσάμι, 800 γρ. περίπου αλεύρι.
ΕΚΤΕΛΕΣΗ. Βάζουμε το λάδι με τη ζάχαρη σε μια λεκάνη και ανακατεύουμε.                                   
Προσθέτουμε το χυμό πορτοκαλιού στον οποίο έχουμε διαλύσει τη σόδα.  Ανακατεύουμε το μπέϊκιν με το αλεύρι και το ρίχνουμε στο μείγμα.            
Πλάθουμε τη ζύμη σε κουλουράκια και τα ψήνουμε στον αέρα στους 180ο C για 10΄ αφού πρώτα τα πασπαλίζουμε με σουσάμι. 

4. ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ ΜΕ  ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ.                                                      
ΥΛΙΚΑ: 2 κούπες ελαιόλαδο, 1 κούπα ζάχαρη άχνη,                                    1 κούπα αμύγδαλα, ½ κούπα κονιάκ,                                                          
χυμό από μισό μικρό λεμόνι, 1 φακελάκι μπέϊκιν,                                        
5 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις, ζάχαρη άχνη για το πασπάλισμα.   
ΕΚΤΕΛΕΣΗ: Βάζουμε τα αμύγδαλα στο φούρνο να ψηθούν λίγο.            
Στη συνέχεια το κόβουμε χοντρά. Βάζουμε το λάδι στην κατάψυξη μέχρι να πήξει ελαφρά .  Χτυπάμε το λάδι στο μίξερ με το λεμόνι μέχρι να φουσκώσει.                                                                  
Ρίχνουμε τη η ζάχαρη, το κονιάκ, το ξύσμα, το ξύσμα, το μπέϊκιν και το αλεύρι σιγά – σιγά. 
Πρέπει η ζύμη μας να είναι αρκετά σφιχτή αλλά εύπλαστη.   Αφήνουμε τη ζύμη 15 λεπτά και πλάθουμε τους κουραμπιέδες μας.                                
Τους αραδιάζουμε σε ταψί και τους ψήνουμε στους180οC για 30-35΄. 
Τους βγάζουμε από το φούρνο και τους ζαχαρώνουμε.   

Συνολικά, στο έντυπο αυτό υπήρχαν  13 συνολικά συνταγές. Σας παρουσιάσαμε τις 4 μετά από επιλογή. 
Δοκιμάστε όσες θέλετε και θα εκπλαγείτε !
   
                   




                                                             ----//////----







                               
                     ΟΡΕΙΝΑ  -  ΗΜΙΟΡΕΙΝΑ   ΧΩΡΙΑ  ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
ΑΛΑΓΟΝΙΑ (ΣΙΤΣΟΒΑ): Η ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΤΑΫΓΕΤΟΥ ΤΩΝ 4 ΕΠΟΧΩΝ

                 ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΟΡΕΙΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ.

Σήμερα είπαμε να διαφοροποιηθούμε και να αφιερώσουμε την παρουσίαση μας σε ένα από τα πανέμορφα ορεινά χωριά του Ταυγέτου, την Αλαγονία ! 
Η Αλαγονία είναι το γραφικό χωριό του ενός από τα ομορφότερα βουνά της χώρας μας, τον Ταϋγετο που μας τράβηξε την προσοχή αφού μας εντυπωσίασε όταν το επισκευθήκαμε και τον περπατήσαμε για δεύτερη φορά.
Δεν είναι η φυσική ορεινή ομορφιά του χωριού, δεν είναι τα τρεχούμενα νερά, τα πλατάνια, τα ιστορικά σημεία της περιοχής, αλλά έχει κάτι ιδιαίτερο που μας μάγεψε και αποφασίσαμε η πρώτη αφιέρωση να είναι η.....Σίτσοβα !
Η Αλαγονία όπως και άλλες ορεινές περιοχές της Μεσσηνίας, θα μπορούσαν  να γίνουν χειμερινοί τουριστικοί προορισμοί που θα έκαναν τη Μεσσηνία πιο ελκυστική τουριστικά και για τις 4 εποχές του χρόνου. Δυστυχώς οι πολιτικοί όλων των βαθμίδων (βουλευτές, Περιφερειάρχες, Νομάρχες, Δήμαρχοι και κοινοτάρχες) ακόμα δεν έχουν καταφέρει να το κάνουν έστω και σκέψη στο μυαλό τους. Ας είναι, εμείς είδαμε ατέλειωτες και απίστευτες ομορφιές όχι μόνο στην Αλαγονία, αλλά και σε άλλες ορεινές περιοχές της Μεσσηνίας στις οποίες θα αναφερθούμε προσεχώς.  

ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ «ΑΠΟΛΑΥΣΗ»
                                                                  ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
……για Γλυκιές Απολαύσεις, στη Μεσσήνη και στην Καλαμάτα.
Μεσσήνη  2722023620, Καλαμάτα 2721089785

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:                                                                                                                  
Στις πλαγιές της Μεσσηνιακής πλευράς του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 750 μ., το 1835 ιδρύθηκε ο Δήμος Αλαγονίας που συμπεριελάμβανε 6 χωριά  1.Τσερνίτσα σήμερα Αρτεμισία 2.Σίτσοβα σήμερα Αλαγονία μαζί με τον Μαχαλά, 3. Μεγάλη Αναστάσοβα, σήμερα  Νέδουσα, 4. Μικρή Αναστάσοβα , σήμερα  Πηγές,  5. Λαδά και Εμιαλούς και   6. Καρβέλι και Χανάκια σήμερα Κάτω Καρβέλι.
Έλαβε την ονομασία του από την αρχαία πόλη Αλαγονία η οποία ήταν μία από τις 18 πόλεις του Κοινού  Ελευθερολακώνων.                               "Εκ λαγόνων αγνών...". Λαγόνες δηλαδή πτυχές. 
Το "α" αυξητικό. Δηλαδή ο τόπος με τις πολλές πτυχές (στο ανάγλυφο των πλαγιών της περιοχής).                                                                Σήμερα η Αλαγονία, που είναι χτισμένη αμφιθεατρικά,  είναι Δημοτικό διαμέρισμα του Καλλικρατικού Δήμου της Καλαμάτας και είναι ένα ήσυχο αλλά πολύ γραφικό ορεινό χωριουδάκι του υψηλότερου βουνού της Πελοποννήσου τον Ταύγετο και απέχει από την Καλαμάτα περί τα 29 χλμ.
Για να φτάσουμε στο χωριό ξεκινήσαμε από την Καλαμάτα με βόρεια κατεύθυνση, παίρνοντας το δρόμο που οδηγεί στη Σπάρτη μέσω της ορεινής διάβασης του Ταΰγετου. Μετά από 23 χλμ ανάβασης στον Ταύγετο φτάσαμε στην Αρτεμισία που είναι πάνω στο δρόμο προς τη Σπάρτη, σ’ εκείνο το σημείο υπάρχει επιγραφή που γράφει «Προς Αλαγονία», στρίψαμε αριστερά και διανύσαμε περίπου άλλα 2-3 χλμ σε μια διαδρομή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους,
που εξελίσσεται μέσα σε καταπράσινο τοπίο με πλατάνια, ελιές και καστανιές, με βρύσες και τρεχούμενα νερά, εκεί συναντήσαμε το  χωριό Πηγές με τις άφθονες πηγές (εξ’ ού και το όνομα του χωριού) που αναβλύζουν πεντακάθαρο παγωμένο νερό Ταϋγέτου και σε 2-3 χλμ μπαίνουμε στην Αλαγονία. Εκεί μάθαμε ότι σήμερα την Αλαγονία την κατοικούν κάτι λιγότερο από 300 κάτοικοι οι οποίοι ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Η περιοχή παράγει πατάτες στα περίφημα πατατοχώραφα του Ταϋγέτου,  (κάθε χρόνο το πρώτο Σάββατο του Σεπτέμβρη γίνεται και γιορτή της πατάτας η οποία αποτελεί πόλο έλξης για πολλούς Μεσσήνιους. Όλες οι νοικοκυρές του χωριού ετοιμάζουν δεκάδες παραδοσιακά φαγητά με βάση την (κακομούτσουνη πατάτα, όπως λέγεται από τους ντόπιους, τα οποία σερβίρονται δωρεάν και συνοδεύονται με κρασάκι της περιοχής), επίσης παράγει λίγο ελαιόλαδο,              
καρύδια και έχει και οπωροφόρα δέντρα. 
Επειδή πολλοί θέλουν να πεζοπορήσουν στα μονοπάτια της περιοχής μέσα στο δάσος, σε όσα μονοπάτια απέμειναν μετά τις πυρκαγιές του 2007,
μπορούν να επιλέξουν το μονοπάτι που περπατώντας  περίπου 20΄ λεπτά φτάνουν στη βρύση του ΝΙΚΑ και καταλήγουν στη θέση ΛΟΥΚΑ σε ένα εκπληκτικής ομορφιάς τοπίο με ψηλά πλατάνια, όπου οι πεζοπόροι μπορούν να απολαύσουν τα τρεχούμενα νερά και ένα μικρό καταράκτη ο οποίος συμπληρώνει την απίστευτη ομορφιά αυτού του φυσικού τοπίου που είναι ένας «ζωγραφικός πίνακας». 
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ.  Τα αξιοθέατα της Αλαγονίας είναι η περιοχή Σιδεροβάγενο ή Πυργιώτισσα, απ' όπου σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, ο ναός του Αγίου Σώζοντος (9ος αιών), ο ναός του Αγίου Νικολάου (15ος αιών), η οικία του Πατριάρχη Πελεκάση και ο ναός Υπαπαντής στον Μαχαλά, με ξυλόγλυπτο τέμπλο. Σε απόσταση χιλίων περίπου μέτρων από την πλατεία του χωριού (διαδρομή που γίνεται μόνον με τα πόδια) υπάρχει τοπίο με μεγάλους βράχους, ψηλά πλατάνια, άφθονα νερά και καταρράκτη. Πρόκειται για την παραδοσιακή βρύση Νίκα και τη θέση Λουκά, όπως λεπτομερώς αναφέρουμε παραπάνω. 
ΔΙΑΜΟΝΗ. Για όσους επισκέπτες θελήσουν να διαμείνουν στην Αλαγονία, υπάρχει το μοναδικό κατάλυμα της περιοχής,  είναι μια μονάδα με Ξύλινα Σπιτάκια με την ονομασία «Αλαγονία Ορεινή Φιλοξενία» με 6 ανεξάρτητα ξύλινα σπίτια χτισμένα αμφιθεατρικά. Διαθέτει επίσης εστιατόριο με πρωινό και για μεσημέρι και βράδυ οι διαμένοντες εκεί απολαμβάνουν παραδοσιακές γεύσεις.
               SAOUTIS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ               
                              44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς

Ασφαλίσεις ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ, ΥΓΕΙΑΣ, ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ,
Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ  στα    2721 300 35 21, ή  6977 172 942.                          
ή στείλτε μας ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com 
   

                                              
                                           --------///--------









                              ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟ (ΧΑΛΒΑΤΣΟΥ)
 
    Το χωριό Κεφαλόβρυσο ή Χαλβάτσου, βρίσκεται στο βορειότερο προς τα δυτικά άκρο του κεντρικού τμήματος του νομού Μεσσηνίας, στη Δ.Ε. Αριστομένη του νέου Δήμου Μεσσήνης - στα όρια με το Δήμο Τριφυλίας - όπου υπάγεται διοικητικά και μαζί με το συνοικισμό Κουλκάδα, που βρίσκεται 2 χμ. δυτικά απ' αυτό, αποτελούσε από το 1912 και ως το 1997 ιδιαίτερη
κοινότητα, αρχικά με την επωνυμία «Κοινότητα Χαλβάτσου» και από το 1956 «Κοινότητα Κεφαλόβρυσου».
   Ακριβέστερα το Κεφαλόβρυσο βρίσκεται ριζωμένο πάνω σε δυο ειδυλλιακές βουνοπλαγιές, οι οποίες ανήκουν στα ακρότατα προς νότο παρακλάδια των βουνών της Κυπαρισσίας. Έχει μέσο σταθμικό υψόμετρο 600 μ. και ο συνοικισμός Κουλκάδα 640 μ. Βρίσκεται, επίσης, δεξιά του επαρχιακού δρόμου
Μεσσήνης - Αριστομένη - Κυπαρισσίας (επαρχιακή οδός υπ' αρ. 8 νομού Μεσσηνίας), η κατασκευή του οποίου παραμένει, δυστυχώς, ανολοκλήρωτη μέχρι σήμερα. Από την Καλαμάτα απέχει 43 χμ., από τη Μεσσήνη 33 χμ. και από τον Αριστομένη 10 χμ.
Η Κοινότητα Κεφαλόβρυσου κατέχει μια πολύ μεγάλη έκταση, που περικλείεται κατά γεωγραφική κατεύθυνση από τα εξής χωριά: προς βορρά από τα χωριά Λυκουδέσι, Τριπύλα και Λαντζουνάτου. Ανατολικά από τα χωριά Ξεροκάσι (Παλαιόκαστρο), Κυνηγού, Ράδου (Περδικόβρυση), Πουλίτσι και Κουτήφαρη. Προς νότο από τα χωριά Ζαπάντι (Καρυοβρυση), ακατοίκητο σήμερα, και Πολαίνα (Πλατανόβρυση). Επίσης, νότια του Κεφαλόβρυσου, χωρίς όμως να γειτνιάζουν ακριβώς με αυτό, βρίσκονται και τα χωριά Μαργέλι και Άνω και Κάτω Κοντογόνι (Παπαφλέσσα). Η θέα μάλιστα του χωριού από τα δύο Κοντογόνια είναι μοναδική. Τέλος, προς δυσμάς περικλείεται από τα χωριά Αλικοντούζι (Παλαιό Λουτρό), Κάτω και Άνω Βούταινα, Μάκραινα και Κουλκάδα.

Από τα χωριά αυτά, το Λυκουδέσι, η Τριπύλα, το Λαντζουνάτου και το Αλικοντούζι ανήκουν στην επαρχία Τριφυλίας. Το Μαργέλι με τα δύο Κοντογόνια ανήκαν στην πρώην επαρχία Πυλίας και όλα τα υπόλοιπα στην πρώην επαρχία Μεσσήνης. Το Κεφαλόβρυσο, δηλαδή, βρίσκεται σε θέση όπου διασταυρώνονται τα όρια των τριών από τις τέσσερις πρ. επαρχίες του νομού Μεσσηνίας. 
   Αξίζει να αναφερθεί εδώ, πως αυτή τη στιγμή τα αρχαιότερα έγγραφα που σώζονται στα αρχεία της Κοινότητας είναι τρεις εκθέσεις καθορισμού των ορίων του χωριού. Το πρώτο απ' αυτά έχει ημερομηνία 29 Ιουλίου 1914 και ρυθμίζει τα όρια της Κοινότητας Χαλβάτσου με την Κοινότητα Καλογερεσίου. Το δεύτερο
έχει ημερομηνία 11 Ιουνίου 1916 και μ' αυτό μεταρρυθμίζεται η προηγούμενη έκθεση της 29 Ιουλίου 1914. Σύμφωνα με τη νεότερη έκθεση, τα βόρεια σύνορα της Κοινότητας Χαλβάτσου με τις Κοινότητες Λυκουδεσίου και Καλογερεσίου ορίζονται από Δ προς Α στην εξής γραμμή: Σταυρός - Πετροπηγάδα - Καστράκι -Καλόγρια - Άγιος Ηλίας - Κατσούρα. Το τρίτο έγγραφο φέρει ημερομηνία 8 Ιουλίου 1931 και καθορίζει τα όρια της Κοινότητας Χαλβάτσου με την Κοινότητα Βούταινας. Κανένα άλλο έγγραφο των ετών πριν από το 1950 δεν διασώθηκε και όλα τα έγγραφα, τόσο της Κοινότητας όσο και του δημοτικού σχολείου, απωλέσθησαν ή καταστράφηκαν κατά την ανώμαλη περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου.
 Αν συμπεριλάβουμε και την Κουλκαδαίικη έκταση, τότε ακολουθούμε από Ν προς Β τη νοητή γραμμή: Καμαράκι - Μαγγάνια - Χερουλάκια και φτάνουμε στο διάσελο του Σκουλαρίου, όριο με τα χωριά της Τριφυλίας. Από εκεί, αν περάσουμε με νοητή γραμμή χαμηλότερα από το Κουλκαδοβούνι (Ρέματα),
στον Σταυρό και από εκεί στου Παρασκευά τη βρύση, στο Καστράκι, στην Καλόγρια και τον ΑΪ-Λιά, έχουμε ολοκληρώσει την κυκλική περιδιάβαση των συνόρων του Κεφαλόβρυσου. Παλαιότερα, βέβαια, τα όρια στην περιοχή της Κουλκάδας έφταναν ως την κορυφή του Κουλκαδοβουνίου. Κατέβηκαν στα «Ρέματα» (Πετροπηγάδα), όταν πρόεδρος του χωριού διετέλεσε ο Παναγιώτης Δίον. Αλεξόπουλος, το 1914.
    Δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε την απόλυτα επιτυχημένη επιλογή της θέσης στην οποία χτίστηκε το χωριό. Μέρος απάνεμο και απάγκειο, με πλούσια νερά, με έδαφος κατάλληλο για βοσκή και καλλιέργεια, με μεγάλο αγνάντιο και θέα και κυρίως μακριά από τα πεδινά κέντρα εγκατάστασης των εκάστοτε, κατακτητών. Μέρος, δηλαδή, που, εκτός από το κατάλληλο περιβάλλον, εξασφάλιζε τους απαραίτητους όρους διαβίωσης και πρόσφερε προστασία, ασφάλεια και σχετική ελευθερία κατά τις περιόδους κατάκτησης από ξένους λαούς.
    
Σύμφωνα με πληροφορίες ηλικιωμένων Κεφαλοβρυσαίων, κατά τις περιόδους αυτές το χωριό ήταν κρυμμένο, αθέατο και προφυλαγμένο μέσα στις πυκνές και δασώδεις βουνοπλαγιές του. Σιγά σιγά κι όσο περνούσαν τα χρόνια και εξέλειπαν οι λόγοι της απόκρυψης, δηλαδή, απελευθερωνόταν η χώρα μας από τους ξένους κατακτητές, κόπηκαν τα δέντρα και αποκαλύφθηκαν τα σπίτια που κρύβονταν πίσω από αυτά. Οπωσδήποτε η παλιά αυτή παράδοση όχι μόνο ευσταθεί λογικά αλλά επιβεβαιώνεται και από τον ιστορικό νόμο. Σύμφωνα μ' αυτόν, οι πληθυσμοί
Κουτήφαρη
κατά την περίοδο εισβολών ή κατακτήσεων προστατεύονται ανεβαίνοντας σε ορεινές περιοχές, υψώματα και ακροπόλεις, ενώ σε ομαλότερες περιόδους κατεβαίνουν σε πεδινές, παραθαλάσσιες ή λιγότερο απρόσιτες περιοχές. 
    Μπορούμε να φανταστούμε ακόμα τον αγώνα που θα έκαναν οι πρώτοι κάτοικοι, προκειμένου να ξεχερσώσουν και να εξημερώσουν τις ορεινές εκτάσεις του χωριού, μετατρέποντας τες σε καλλιεργήσιμα χωράφια, κήπους, αμπέλια, σταφίδες και αργότερα σ' ελαιώνες. Μετατρέποντας ακόμη όλα τα, ξαναλογκωμένα σήμερα, καταρράχια σε εξαίρετους σιτοβολώνες!
Οι παλιοί κάτοικοι, που πρώτοι εγκαταστάθηκαν στον αρχικά ορεινό και άγονο αυτόν τόπο, θα κατέβαλαν τεράστιες, επίπονες και μακροχρόνιες προσπάθειες, για να εξημερώσουν την περιοχή, που θα ήταν κατάφυτη από δέντρους (βελανιδιές), πουρνάρια, σφεντάμια και πολλά άλλα άγρια δέντρα.
    
Βούτενα
Σιγά σιγά θα εξημέρωσαν μεγάλα τμήματα της περιοχής, όχι μόνο της λεκάνης, της ευφορότερης κοιλάδας, αλλά και των λιγότερο εύφορων λόφων και των γύρω βουνών, για τη δημιουργία καλλιεργήσιμων εκτάσεων, μιας και ο τόπος είχε όχι μόνο την ευεργετική παρουσία του πλουσιότατου σε νερά Κεφαλόβρυσου, αλλά και την ευλογία, η κάθε γωνιά του να είναι κατάσπαρτη από μικρότερες πηγές, στις οποίες φτιάχνονταν αμέσως μικρές και μεγάλες στέρνες... 
Πηγή : xalbatso.gr

       

     Πάμε
                     Στα λαδάδικα
    Καθημερινά παραδοσιακά μαγειρευτά φαγητά
   Ανοιχτά από τις 11.00 πμ έως 24.00 τα μεσάνυχτα
    Ναυαρίνου 27 Παραλία Καλαμάτας.
   Κιν. 699 489 7458 & 694 678 5004
    F.B στα λαδάδικα



























             ΤΟ ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟ  ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ
                 (Μέρος β΄ Παραλίες Δήμων Μεσσήνης, ΔΕ Κορώνης)

 Ο Νέος διευρυμένος Δήμος Μεσσήνης έχει πλέον πολλές και όμορφες
καλοκαιρινές παραλιακές περιοχές όπου, μπορεί κανείς να πάει να κάνει το μπάνιο του, να φάει και να διασκεδάσει.                                                         Ξεκινάμε από την παραλία της Μπούκας οποία έχει εξελιχθεί σε μια σύγχρονη παραλία την οποία επισκέπτονται χιλιάδες  ντόπιοι, Έλληνες και ξένοι τουρίστες. Εκεί μπορείτε, εκτός από το μπάνιο σας, να φάτε, και να διασκεδάσετε.                            
Αν φύγουμε από την πόλη της Μεσσήνης και την παραλία της, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα συναντάμε το χωριό Ανάληψη, όπου
υπάρχει μια εντυπωσιακή και μεγάλη παραλία. Η περιοχή αυτή έχει αναπτυχθεί πάρα πολύ, υπάρχουν πολυτελέστατα ξενοδοχεία  και ο κόσμος που πηγαίνει στην Ανάληψη, απολαμβάνει το μπάνιο του.   Πολύ κοντά στην Ανάληψη, θα συναντήσετε το χωριό Βελίκα. Σε απόσταση δυόμιση χιλιομέτρων από τον οικισμό της Βελίκας, περνώντας μέσα από μία έκταση με καλαμιές, θα βρείτε την μεγάλη και αμμώδη ακτή. Η ψιλή χρυσή
άμμος και τα δέντρα στην παραλία της Βελίκας την καθιστούν σημείο συνάντησης για πολλούς ντόπιους και τουρίστες.  Στην άκρη της παραλίας της Βελίκας υπάρχει μια μεγάλη καφετέρια πάνω στην αμμουδιά που σχεδόν ακουμπάει τη θάλασσα. Εκεί μαζεύεται κυρίως η νεολαία για καφέ και ποτό πλάι στο κύμα.                              
Η παραλία Πεταλιδίου, 15 χλμ από την πόλη της Μεσσήνης,  βρίσκεται ακριβώς πριν το λιμανάκι
του παραθαλάσσιου οικισμού που αποτελεί ένα αναπτυσσόμενο θέρετρο της Μεσσηνίας. Η ακτή έχει μήκος 300 μέτρα και είναι στρωμένη με χοντρά βότσαλα, ενώ ο βυθός είναι αμμώδης.         Ο Δήμος της Μεσσήνης, δεν σταματάει στο Πεταλίδι, συνεχίζεται ακόμη πιο πέρα, αφού λίγο

πιο κάτω θα συναντήσουμε και άλλες παραλίες όπως την παραλία του Καλαμακίου, μια παραλία αμμώδης που μας εντυπωσιάζουν τα βράχια δεξιά και αριστερά της παραλίας που νομίζει κανείς ότι είναι λαξευμένα.  Εκεί κοντά υπάρχει πλήθος παραλιών, μια από αυτές είναι και η παραλία της Επισκοπής. Μία παραλία με μικρά βότσαλα και άμμο. Βρίσκεται
22 χλμ από τη Μεσσήνη. Προσφέρεται για ένα ήσυχο μπάνιο.    
Μια άλλη παραλία περίπου 500 μ. με άμμο και μικρά βότσαλα που είναι δίπλα από το Πεταλίδι, είναι και η παραλία του Τζάνε μόλις 13 χλμ από τη Μεσσήνη. Εκεί μπορεί κανείς να απολαύσει το μπάνιο του σε μια από τις πιο καθαρές παραλίες.
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό μας στις παραλίες το Δήμου Μεσσήνης, φτάνουμε στην παραλία των διάσημων Πανευρωπαϊκά Χράνων, που εκεί μπορείτε να βρείτε μια από τις ωραιότερες παραλίας. Η παραλία είναι αμμώδης και κατά διαστήματα είναι έχει και μικρό βότσαλο.                                                        
Και φτάνουμε στον Αγ. Ανδρέα Λογγά, την έδρα
του τ. Δήμου Αίπειας. Στον Αγ. Ανδρέα μπορείτε να βρείτε, απ’ όλα και ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, διασκέδαση, και φυσικά πολύ ωραία αμμώδη και με μικρά βότσαλα παραλία
Μετά τον Άγ. Ανδρέα, μπαίνουμε στη Δημοτική Ενότητα Κορώνης του Δήμου Πύλου Νέστορος. Οι  πρώτες παραλίες που συναντάμε, είναι η παραλία Γαργαρού του Χαρακοπιού. Η παραλία Γαργαρού είναι μία πολύ μικρή παραλία για ιδιαίτερα γούστα και
σίγουρα όχι για αυτούς που ζητούν μεγάλες και πολυσύχναστες παραλίες με άμμο. Η παραλία Γαργαρού  είναι τόσο στενή που δύσκολα ξαπλώνει κανείς. Στην είσοδο της είναι στρωμένη με ένα ξεχωριστό καφέ βότσαλο και καθώς προχωράς προς τη κορυφή του κολπίσκου απλώνεται μπροστά σου μια υπέροχη αμμουδιά. Τα νερά της «γάργαρα», όπως το όνομά της, παραλία Γαργαρού, καθαρά και ρηχά ιδανικά για ατελείωτο παιχνίδι από μικρούς και μεγάλους. 
Η παραλία Περούλια βρίσκεται λίγο έξω από την Κορώνη , στην νότια
Μεσσηνία, ανάμεσα στα χωριά Βουνάρια και Κόμποι . Η πρόσβαση γίνεται είτε περνώντας μέσα από το χωριό των Βουνάριων, είτε από τον δρόμο που περνά από τους Κόμπους. Πρόκειται για μια αμμώδη, πλατιά και απάνεμη από τους βοριάδες παραλία, βόρεια της Κορώνης. «Τέντες» από καλάμια προσφέρουν τη σκιά τους στους λουόμενους και η πλατιά άμμος
κάνει την παραλία Περούλια ιδανική για παιχνίδια. Τα νερά της είναι σχετικά ρηχά και είναι πεντακάθαρα και η άμμος σε άλλα σημεία είναι ψιλή, σε άλλα πιο παχιά. Η παραλία εκτείνεται σε μήκος 1200 μ. Η παραλία αυτή έχει ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια είναι πανέμορφη και γι’ αυτό την προτιμάει πολύς κόσμος να κάνει μπάνιο σ’ αυτήν την πανέμορφη παραλία.                           Αν κάτι αξίζει πραγματικά στην Κορώνη είναι η
παραλία Μεμί. Τη συναντάς στον παραλιακό δρόμο από Μεθώνη προς Κορώνη. Μια τεράστια αμμουδερή παραλία μόνο για μπάνιο. Με άλλα λόγια, μην περιμένεις να βρεις εδώ καφετέριες και πολλά εστιατόρια. Εδώ είναι ερημιά. Η μοναδική ζωή είναι η δική σου και των ψαριών που ζουν σ’ αυτή την καθαρή θάλασσα. Δεν έχει πού να πας. Οπότε ηρέμησε. Βουτιές στη γαλάζια θάλασσα, ηλιοθεραπεία και ξανά βουτιές, αλλά δεν θα αργήσει να σε πιάσει η πείνα και τότε θα πας κάπου για φαγητό κάπου εκεί κοντά ή και λίγο πιο πέρα, υπάρχουν ταβέρνες και εστιατόρια για κάθε ένα. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι παραλία Μεμί σε καμία περίπτωση δεν θα σε απογοητεύσει. Αντίθετα! Και οργανωμένη είναι και χάρμα αμμουδιά έχει και δέντρα έχει ακριβώς πίσω για να πας να δροσιστείς όταν ο ήλιος καίει.
Η παραλία Ζάγκα είναι από τις κορυφαίες επιλογές για αυτούς που θέλουν μεγάλη παραλία με αμμουδιά. Η παραλία, στρωμένη με ψιλή άμμο, ξεκινάει λίγο μετά το κάστρο της Κορώνης, και εκτείνεται για εκατοντάδες μέτρα, με ομπρέλες, ξαπλώστρες, αναψυκτήρια και ταβέρνες, ενώ υπάρχει αρκετός χώρος για παρκάρισμα του αυτοκινήτου στο δρόμο που βρίσκεται από πάνω.                                 
Ο δρόμος συνεχίζεται δυτικά. Λίγο μετά την παραλία Μεμί είναι μια ακόμη ταβέρνα ψηλότερα από το δρόμο με ωραία θέα.
Η ακτή κατεβαίνει κάπως απότομα. Κρυμμένες στο πράσινο, ανάμεσα σε βράχια, είναι δυο μικρές γοητευτικές παραλίες. Για την πρώτη το μονοπάτι θέλει προσοχή. Για τη δεύτερη η προσέγγιση είναι πιο εύκολη. Αλλά τα νερά είναι μάλλον κρύα. Ονομάζεται, άλλωστε, Κρυονέρι.
Βόρεια της Κορώνης, βρίσκονται οι παραλίες Αρτάκι, Αγία Τριάδα, καθώς και στην ακρογιαλιά Χωμάτι.
                                          TA AIPETIKA
                                            http://taairetika.blogspot.com
Ένα τολμηρό, e-περιοδικό, με σκληρές αλήθειες, όπως δεν τις βλέπεται αλλού,  
για τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ, τα ΑΘΛΗΤΙΚΑ, τη ΜΕΣΣΗΝΙΑ, την ΠΑΡΑΔΟΣΗ, 
τις ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ και το LIFE STYLE.
Επισκεφθείτε μας σήμερα, όπως κάνουν,  πάνω από 900  επισκέπτες μας ημερησίως.


                                                                                                                                                    














Το 15Αύγουστο της Παναγίας έφτασε, όλη η Ελλάδα, όλη η Ορθοδοξία
γιορτάζει την Παναγία, τη μητέρα του  Χριστού ! 
 Χρόνια τώρα, από τα μεγάλα αστικά κέντρα οι κάτοικοί τους φεύγουν προς την περιφέρεια, συνήθως προς τα νησιά μας. Φέτος όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και πολλοί μένουν στα μεγάλα αστικά κέντρα και βολεύονται όπως – όπως στις κοντινές παραλίες ή βρίσκουν άλλους προορισμούς που τους στοιχίζουν πιο φτηνά.  Ένας νέος, εντυπωσιακός και φθηνός συγχρόνως προορισμός είναι η Μεσσηνία !   Η Μεσσηνία με τα πολλά
χιλιόμετρα των υπέροχων ακτών της, και ακόμη τα νησιά της, τα βουνά της, τη διασκέδαση της, τα υπέροχα φαγητά της, δίνει εναλλακτικές λύσεις για απίστευτες και αξέχαστες διακοπές που σε σχέση με τα νησιά μας του Αιγαίου, ή του Ιονίου, είναι φθηνότερες και  πολλές φορές πιο εντυπωσιακές και πιο  ωραίες.                                                                                                                                        Ο επισκέπτης, αν ξεκινήσουμε από τη μεγάλη πόλη, την πρωτεύουσα του 
Νομού, την υπέροχη και πανέμορφη Καλαμάτα, διαθέτει ξενοδοχεία όλων των κατηγοριών, παράλια και μη, λίγα σχετικά ενοικιαζόμενα δωμάτια, αλλά δυο παραλίες η μια καλύτερη από την άλλη. Η μεν Δυτική που είναι ανερχόμενη και η άλλη η πασίγνωστη Ανατολική παραλία των 2.500 μέτρων που είναι μια από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες Πανελληνίως. 
Και στη Δυική και στην Ανατολική παραλία θα βρείτε εστιατόρια, ταβέρνες – ψαροταβέρνες, γρήγορο φαγητό, σουβλάκια, μεζεδοπωλεία, διασκέδαση, χορό, ότι φανταστείτε για να περάσετε υπέροχα, όλα δίπλα στην υπέροχη παραλία της Καλαμάτας.                                                                                       
Μετά το τέλος της παραλίας και της παραλιακής Λ.
Ναυαρίνου, μετά τα ξενοδοχεία Elite Resort Hotel, και Filoxenia, δεξιά στην ουσία ξεκινάει η Μάνη. Συναντάμε πρώτα τη Βέργα, και συνεχίζουμε με τον Αλμυρό, Μικρή Μαντίνεια, Παλιόχωρα, Αρχοντικό, Ακρογιάλι, Σάντοβα και Κιτριές. Υπέροχες, εκπληκτικές, καθαρές παραλίες, συνήθως με βοτσαλάκι, όλες συνδυάζουν το μπάνιο, με φαγητό και διασκέδαση, όλα κυριολεκτικά «πάνω στη θάλασσα» ! Εκεί επίσης, μπορείτε να βρείτε ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα
δωμάτια και ότι άλλο ζητήσετε. Αυτό το κομμάτι της Μάνης είναι ο ένας από τους δύο πρώην Δήμους η Αβία.            Το άλλο κομμάτι ο πρώην Δήμος Λεύκτρου, έχει την υπέροχη και ιστορική Καρδαμύλη, την πασίγνωστη σε κάθε άκρη της γης Στούπα, τον πανέμορφο και γραφικό Αγ. Νικόλαο, και Αγ. Δημίτριο, τα Άνω και Κάτω Ρίγκλια, την Τραχίλα, όλα πανέμορφα χωριά με εκπληκτικές παραλίες !  
Από την άλλη μεριά μπορούμε να επισκεφθούμε την Τριφυλία με την όμορφη Κυπαρισσία, και τις επίσης όμορφες παραλίες που εκτός από τη μεγάλη τουριστική παραλία της Κυπαρισσίας, με άμμο και βοτσαλάκι, βόρεια του οικισμού θα συναντήσετε μια σειρά από αμμουδερές παραλίες με οργανωμένα και μη τμήματα, beach bars και καντίνες: το Σανί, τον Καρτελά, το Στόμιο ( πολύ κλειστός κόλπος που περιβάλλεται από περίεργους βραχώδεις σχηματισμούς), και μια ακόμη παραλία, αυτή του Καλού Νερού
που και αυτή είναι ιδιαιτέρως τουριστική. Επίσης τις παραλίες Σεργιάνι : 6 χλμ βόρια από την πόλη της Κυπαρισσίας, 300 μ. περίπου μήκος, Ρηχή με ψιλή άμμο και βότσαλο, όπου λειτουργεί και μια καντίνα. 
Η παραλία Σανί : 5 χλμ βόρια από την πόλη της Κυπαρισσίας, 800 μ. περίπου μήκος, Ψιλή άμμος, όπου και σ’ αυτή λειτουργεί καντίνα με
ξαπλώστρες και εστιατόριο, καθώς και την παραλία Άι-Λαγούδης : Κυπαρισσία (με γαλάζια σημαία 600 μ. περίπου μήκος και πολλοί κολπίσκοι με Άμμο.                                                                                                                
Περνάμε στην περιοχή των Γαργαλιάνων που δεσπόζει η Μαραθόπολη με τις παραλίες της του Λαγκούβαρδου, στην οποία μπορείτε να κάνετε σέρφινκ όπως η κοπέλα της φωτογραφίας, της
Χρυσής Ακτής (Μάτι) με το beach bar κέντρα διασκέδασης, φαγητό κλπ και απέναντι στο νησάκι της Πρώτης θα βρείτε την πολύ όμορφη παραλία  Βουρλιά.
Στα Φιλιατρά δεσπόζει η παραλία Λιμενάρι. Τέσσερα χιλιόμετρα μακριά από τα Φιλιατρά, προς
Πύλο (δηλ. νότια), βρίσκεται η Αγία Κυριακή και το λιμανάκι της    Τέλος προς τον κεντρικό δρόμο για Κυπαρισσία, στα τέσσερα περίπου χιλιόμετρα, συναντάει κανείς τον Αγρίλη με τον Πύργο των Παραμυθιών και το γραφικό λιμανάκι.                                                                                                                                
Για την περιοχή των Δήμων Μεσσήνης, Αίπεια,
Πεταλίδι κλπ, Πύλου - Νέστορος, της Κορώνης, Μεθώνης κλπ, και  Οιχαλίας θα αναφερθούμε σε νέο σημείωμα μας μεθαύριο Κυριακή 13 Αυγούστου, μέχρι τότε καλά μπάνια, καλή διασκέδαση όπου και αν είστε.    

                                          TA AIPETIKA
                                            http://taairetika.blogspot.com
Ένα τολμηρό, e-περιοδικό, με σκληρές αλήθειες, όπως δεν τις βλέπεται αλλού,  
για τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ, τα ΑΘΛΗΤΙΚΑ, τη ΜΕΣΣΗΝΙΑ, την ΠΑΡΑΔΟΣΗ, 
τις ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ και το LIFE STYLE.
Επισκεφθείτε μας σήμερα, όπως κάνουν,  πάνω από 900  επισκέπτες μας ημερησίως.

                                                                   

                                                 -------------///////-------------                                                                                                                       





                                           ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ
                                             ΒΕΡΓΑ, ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ, ΚΙΤΡΙΕΣ

Από την Καλαμάτα πήραμε την παραλιακή λεωφόρο Ναυαρίνου. 
         
Όσο διασχίζαμε  την φανταστική παραλιακή, συγχρόνως απολαμβάναμε πάνω από 2500 μ. απολαυστική αμμώδη και βραβευμένη παραλία, που είχαμε μπροστά μας.  Στο τέλος αυτού του δρόμου, μετά το Φιλοξένεια, στρίψαμε δεξιά στο δρόμο που μας οδηγεί στη Μάνη.                   
Το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι η Βέργα, εκεί επάνω στο βουνό καλάθι, σκαρφαλωμένη    από τη μία και από την άλλη να βρέχεται από τα καταγάλανα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου. 
Όσο προχωράμε, συνεχίζουμε στο ίδιο χωριό, και φτάνουμε σε ένα άγαλμα, αριστερά μας, και παρατηρούμε ένα τείχος να φτάνει προς τα πάνω στο βουνό. Αυτό το τείχος, είναι το σημείο όπου οι Μανιάτες σταμάτησαν τις ορδές του Ιμπραήμ, τον συνέτριψαν και έτσι η Μάνη έμεινε «ελεύθερη» και «αδούλωτη» ! Το σημείο εκείνο λέγεται Αλμυρός. Αριστερά βλέπουμε ένα όμορφο πάρκο και δεξιά μια «άπαιχτη» παραλία, γεμάτη από κόσμο να απολαμβάνουν στα καταγάλανα νερά το μπάνιο τους. Λίγο πιο πέρα, μετά τη στροφή, στα δεξιά μας συναντάμε ένα μεγάλο και πολύ καλό ξενοδοχείο το MESSINIAN BAY, που η εκπληκτική του θέα, δίνει τη δυνατότητα σ’ αυτούς που μένουν στο ξενοδοχείο να αγναντεύουν όλο το Μεσσηνιακό κόλπο, μέχρι απέναντι την Κορώνη.
Φεύγοντας από εκεί βλέπουμε το δρόμο να σχηματίζει το γράμμα  "Υ"     
Ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τη Μάνη του πρώην Δήμου Λεύκτου (Καρδαμύλη, Στούπα κλπ) και ο αριστερός δρόμος οδηγεί προς τα παραθαλάσσια χωριά του πρώην Δήμου Αβίας.                                     
Να σημειώσουμε ότι οι δύο Δήμοι ενώθηκαν το 2010 και έγινε ο Δήμος Δυτικής Μάνης (Ο Δήμος Ανατολικής Μάνης είναι η Λακωνική Μάνη). Παίρνουμε λοιπόν το δεξιό δρόμο και το επόμενο χωριό που συναντάμε είναι η Μικρή Μαντίνεια. Φτάνουμε λοιπόν σε μια παραλία όπου οι εκπληκτικές μυρωδιές που αναδύονται, είναι από τις ψαροταβέρνες που είναι όλες μαζί, η μια μετά την άλλη, κυριολεκτικά όλες επάνω στη θάλασσα. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι όσοι κολυμπούσαν, αμέσως μετά πήγαιναν στις ψαροταβέρνες και έτρωγαν το φρέσκο ψάρι τους. Αυτό το εκπληκτικό συναίσθημα, μπορεί κανείς να το
απολαύσει μόνο σε πολλές παραθαλάσσιες περιοχές της Μεσσηνίας.
Μετά τη Μ. Μαντίνεια συναντάμε 3 οικισμούς, την Παλιόχωρα, το Αρχοντικό και το Ακρογιάλι. Ποιόν από τους 3 οικισμούς να πρωτοθαυμάσει κανείς. Το Ακρογιάλι, προσωπικά, μας γοήτευσε περισσότερο.                                                                        
Αφού το χαζέψαμε και συγχρόνως το απολαύσαμε, συνεχίσαμε τη διαδρομή  μας μέχρι που φτάσαμε στις εκβολές του εκπληκτικού φαραγγιού του Ριντόμου. Αμέσως μετά, είδαμε μια μεγάλη παραλία. 
Η παραλία της Σάντοβας. Μια μεγάλη παραλία που εκεί γίνεται
συνωστισμός, κυρίως, από νέους ανθρώπους, ιδιαίτερα τα βράδια μέχρι πρωίας, οι νέοι ξεφαντώνουν εκεί στα παρακείμενα Beach Bar.
Φαίνεται ότι το οδοιπορικό μας στις παραθαλάσσιες περιοχές του πρώην Δήμου Αβίας, φτάνει στο τέλος του.  Εκεί που τελειώνει η μεγάλη παραλία της Σάντοβας, εκεί αρχίζουν οι Κιτριές. Ο δρόμος μας οδηγεί σε μια στροφή κατηφορική σε ένα στενό, πλην
όμως γραφικό δρομάκι, που μας οδηγεί στο λιμανάκι στις Κιτριές. Δεξιά μας βλέπουμε μια επιγραφή που γράφει «Ψαροταβέρνα Γαϊτανάρος». Βλέπουμε και αριστερά μας μια άλλη ταβέρνα που λέει «Ψαροταβέρνα ο Μίμης». Το αυτοκίνητό μας το παρκάραμε δίπλα στου «Μίμη» και εκεί καθίσαμε.
Φανταστικά, απίστευτα μεζεδάκια με             τσιπουράκι !                                   
Ήταν ένα οδοιπορικό θεαματικό, υπέροχο μέσα σε λίγα χιλιόμετρα από
την Καλαμάτα, μια πόλη που μπορεί να προσφέρει τέτοιες απολαύσεις, γαστρονομικές, φυσικού κάλους, θάλασσας όπως και να την προτιμάτε, γραφικές περιοχές και ενός μπάνιου σε τόσο καθαρές καταγάλανες θάλασσες !


                                        ----------//////////----------








                               ΠΟΤΑΜΟΣ ΝΕΔΑ : ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ 
                                           ΦΥΣΙΚΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

                                                          
 Ένα πολύ σημαντικό ποτάμι της Πελοποννήσου, το μοναδικό με θηλυκό όνομα στην Ελλάδα και είναι το φυσικό σύνορο μεταξύ των Νομών Μεσσηνίας και Ηλείας, ο ποταμός Νέδα, έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής, τόσο για τους φυσιολάτρες που επιθυμούν να το διασχίσουν, όσο και για όσους αναζητούν όμορφες γαλήνιες εικόνες μέσα σε πυκνή βλάστηση, τρεχούμενα νερά και γραφικά χωριά.
Ο ποταμός Νέδα, θεωρείται,  ότι πήρε το όνομα του από τη μυθική
νύμφη Νέδα, θεότητα των υδάτων και κόρη του Ωκεανού. Σύμφωνα με τη μυθολογία η Ρέα όταν γέννησε τον Δία στο Λύκαιον όρος, εμπιστεύτηκε την ανατροφή του στις νύμφες Νέδα, Θεισόα και Αγνώ, προκειμένου να τον γλιτώσουν από τον πατέρα του Κρόνο που συνήθιζε να καταπίνει τα παιδιά του από φόβο μήπως τον εκθρονίσουν. Η νύμφη Νέδα μεταμορφώθηκε σε ποτάμι και έγιναν οι μακριές πλεξούδες των μαλλιών της πανέμορφοι καταρράκτες που στολίζουν το πέρασμα του νερού στο φαράγγι.                                                                 Ο ποταμός Νέδα πηγάζει από το Λυκαίον Όρος μέσα από έναν βράχο κοντά στον χωριό Πέτρα. Τα νερά του ακολουθούν μια εκπληκτικής
ομορφιάς , μαιανδρική πορεία μέσα από στενά φαράγγια, δροσερά πλατώματα και χαράδρες πνιγμένες στη βλάστηση, περνούν κάτω από πέτρινα τοξωτά γεφύρια και μέσα από σπηλιές και δημιουργούν καταρράκτες, για να καταλήξουν μετά από μια διαδρομή 32 χιλιομέτρων στον Κυπαρισσιακό κόλπο και την παραλία της Ελαίας . Το ποτάμι αλλού στενεύει υπερβολικά και γίνεται βαθύ και ορμητικό και αλλού πλαταίνει σχηματίζοντας γαλήνιες λιμνούλες. Οι τρεις καταρράκτες σε διάφορα σημεία του ποταμού Νέδα που καταλήγουν σε φυσικές πισίνες με
τιρκουάζ νερά, αποτελούν τα πιο προβεβλημένα σημεία του ποταμού.     Στον ποταμό Νέδα θα συναντήσουμε μοναδική υδροχαρή βλάστηση με φτέρες, συκιές, πλατάνια, αγριοβελανιδιές, καθώς και το υπό εξαφάνιση είδος βελανιδιάς που λέγεται «Αριά». Έχει επίσης πλούσια πανίδα, αποτελούμενη από βίδρες, σπάνια ερπετά, λαγούς, καβούρια, ακόμα και νυχτερίδες που φιλοξενούνται στο Στόμιο, μια σπηλιά μήκους περίπου 80 μέτρων κάτω από την οποία περνούν τα νερά του ποταμού.
Οι καταράχτες της Νέδα Ο ποταμός σε ένα μεγάλο τμήμα του διασχίζει
χαράδρα με πολύ πλούσια βλάστηση. Κατά μήκος της πορείας του δημιουργούνται καταρράκτες.   Ο μεγαλύτερος βρίσκεται κοντά στην Φιγαλεία και έχει ύψος περίπου 50 μέτρα. Ο ποταμός Νέδα αποτελεί ένα από τα διαμάντια της ελληνικής φύσης, καθώς το μέρος αυτό διατηρείται παρθένο και ανέγγιχτο από την τουριστική ανάπτυξη. Κάθε καλοκαίρι τοπικοί σύλλογοι και φυσιολατρικοί όμιλοι οργανώνουν πεζοπορίες στn Νέδα. Η διάσχιση του ποταμού αυτού, λόγω της εξαιρετικής ομορφιάς του, θεωρείται από πολλούς εμπειρία ζωής.                                                                                                                       Πως θα ζήσετε μια εκπληκτική πεζοπορία                                                   στην απόλυτη φύση στη Νέδα
Η περιοχή γύρω από τη Νέδα θα μπορούσε να θεωρηθεί από καθόλου
έως ελάχιστα αξιοποιημένη, ανάλογα με τις προσωπικές σας απόψεις περί «αξιοποίησης». Αυτά είναι καλά νέα: το μεγαλείο των τοπίων, η διακριτική γοητεία των ανεξερεύνητων εν πολλοίς χωριών της περιοχής και η φιλοξενία των ντόπιων θα είναι όλη δική σας. Είναι, όμως, και κακά νέα –τουλάχιστον αν θεωρείτε «κακά νέα» το ότι έχετε να κάνετε λίγο homework πριν ξεκινήσετε. 
Θα χρειαστείτε, φερ’ ειπείν, ένα χάρτη για να προσδιορίσετε την διαδρομή
σας (η καλύτερη είναι από την Εθνική Κορίνθου-Τριπόλεως, με κατεύθυνση προς Καλαμάτα μετά την Μεγαλόπολη, και εν συνεχεία προς Κυπαρισσία) αλλά και για να εντοπίσετε το χωριό Πλατάνια, απ’ όπου θα ξεκινήσετε την κατάβαση, ακολουθώντας τις πινακίδες που σας κατευθύνουν προς τους καταρράκτες. 
Ένας βατός και για μη 4x4 οχήματα χωματόδρομος ξεκινά λίγο έξω από τα Πλατάνια και καταλήγει στο τοξωτό γεφύρι που λέγαμε στην αρχή (σημαντικό tip: μην κάνετε το λάθος να αφήσετε το αυτοκίνητο στο πρώτο πλάτωμα που θα συναντήσετε, αν δεν θέλετε να έρθετε αντιμέτωποι με
δύο έξτρα χιλιόμετρα βάναυσα ανηφορικού χωματόδρομου στην επιστροφή από την ήδη κουραστική πεζοπορία σας). Αφού διασχίσετε το γεφυράκι, στρίβετε αριστερά και ακολουθείτε το βατό –στην αρχή ανηφορικό, μετά κατηφορικό– μονοπάτι προς την καρδιά του φαραγγιού. 
Μετά τον πρώτο καταρράκτη, αυτόν με το ξύλινο γεφυράκι, το μονοπάτι συνεχίζεται, και οδηγεί στα δεξιά στον μεγάλο, εντυπωσιακό καταρράκτη που βλέπετε στις περισσότερες φωτογραφίες της Νέδας, και ευθεία στο εκκλησάκι της Παναγίας και τον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Φιγαλείας. Αν θέλετε να διασχίσετε όλο το –ομολογουμένως εντυπωσιακό– φαράγγι, να είστε προετοιμασμένοι (σε φαγητό, νερό και μαγιό) για τέσσερις-πέντε ώρες πεζοπορίας, και λίγο κολύμπι σε ορισμένα σημεία του ποταμού.                             

  

                                                             -------- //////// ---------













                        ΚΟΡΩΝΗ, Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ

 Η Κορώνη που βρίσκεται στη νοτιοδυτική άκρη της Πελοποννήσου και της Μεσσηνίας, διατηρεί όλη της τη γραφικότητα, που οφείλεται όχι μόνον στη γεωγραφική της θέση αλλά και στην αρχιτεκτονική της σύνθεση. Τα διώροφα σπίτια με τα περίτεχνα μπαλκόνια και τις στολισμένες προσόψεις, μιλάνε για μια αρχοντιά, αλλά και για την ακμή της πολιτείας αυτής, σε παλιότερες εποχές.                                                                                                                  
Η Κορώνη μαζί με τη Μεθώνη είναι δυο πολιτείες που γνώρισαν μεγάλη ακμή από τον 13ο μέχρι τον 17ο αιώνα και απετέλεσαν λιμάνια κλειδιά για το εμπόριο από και προς την Ανατολή, τα "μάτια της Βενετίας" στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.                                                   Η οικονομική τους ακμή και η κοινωνική τους διάρθρωση συνεχίστηκαν και στον
19ο αιώνα, οπότε αποτελούσαν κέντρα εμπορίου και βιοτεχνίας, Σήμερα εκτός από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, που αντανακλά την ιστορική μνήμη, και στις δύο πολιτείες στέκονται ερειπωμένα δύο κάστρα. Από αυτά της Κορώνης, στη νοτιοανατολική άκρη του Μεσσηνιακού κόλπου, είναι το λιγότερο καλά διατηρημένο. 
Σύμφωνα με μια αρχαία λαϊκή παράδοση η Κορώνη πήρε το όνομά της από ένα χάλκινο νόμισμα (Κουρούνα) που βρέθηκε όταν έσκαβαν τα θεμέλια για τα τείχη. Αναφέρεται ακόμη πως το αρχικό της όνομα ήταν Κορώνεια, που της έδωσε ο οικιστής Επιμηλίδης, ο οποίος καταγόταν από τη βοιωτική Κορώνεια. Οι ντόπιοι, επειδή δεν μπορούσαν να συνηθίσουν την ονομασία την παρέφθειραν σε Κορώνη.     
                                                                           
Εδώ τοποθετείται η μεσσηνιακή αρχαία Ασίνη, στην οποία εγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι από την Αργολίδα, όταν τους έδιωξαν οι Αργείοι σαν συμμάχους των Λακεδαιμονίων. Ταυτίστηκε επίσης με την ομηρική  Αίπεια, μία από τις επτά πόλεις που ο Αγαμέμνονας υποσχέθηκε στον Αχιλλέα κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού πολέμου για να τον πείσει να επιστρέψει στη μάχη. Αρχαίες επιγραφές, νομίσματα, όστρακα, αγγεία, ένα ψηφιδωτό δάπεδο του 4ου αι. π.χ, και αρχιτεκτονικό υλικό μαρτυρούν την κατοίκηση της περιοχής στην αρχαιότητα. 
Η γεωγραφική της θέση εκτιμάτο πάντοτε για το διαμετακομιστικό εμπόριο. Το επιβλητικό σχήμα της χερσονήσου με το μεγάλο ύψος και την πλατειά επιφάνεια προσφερόταν για οχύρωση και παρείχε ασφάλεια, μεγαλύτερη από ότι οι άλλες παραλιακές μεσσηνιακές οχυρές πόλεις.                                                                                                                                                
ΚΑΣΤΡΟ: Στο ψηλότερο σημείο της χερσονήσου φαίνεται πως βρισκόταν η
οχυρωμένη αρχαία ακρόπολη, την οποία οι κάτοικοι κατά καιρούς επισκεύαζαν, όπως δείχνει το οικοδομικό υλικό που ξαναχρησιμοποιείτο. Εξαιτίας της θέσης της έγινε νωρίς στόχος των διαφόρων πειρατών και επιδρομέων. Όταν οι Φράγκοι ανέλαβαν την κατάκτηση του Μοριά, έφθασαν στην Κορώνη και προσπάθησαν να καταλάβουν την οχυρωμένη ακρόπολη της τρομοκρατώντας τους λίγους κατοίκους, που την υπεράσπιζαν, όπως αναφέρει το Χρονικό του Μορέως. Με την κατάληψη της άρχισαν και μια σειρά περιπέτειες για τους κατοίκους με επίκεντρο το κάστρο, στις οχυρώσεις του οποίου αντανακλάται όλη η ιστορία του. 
Το κάστρο, που δόθηκε σαν τιμάριο στην οικογένεια του Βιλλεαρδουίνου δεν έμεινε για πολύ στα χέρια των Φράγκων. Τον επόμενο χρόνο (1206) οι Βενετοί, που αναζητούσαν νέους ναυτικούς σταθμούς για την εξυπηρέτηση του εμπορίου, πέτυχαν να γίνουν κύριοι της Κορώνης, «που έγινε σταθμός εφοδιασμού απ´ όπου τα πλοία
που περνούσαν, έπαιρναν ενός μηνός εφόδια -έθιμο που διατηρήθηκε όταν η πόλη έγινε κανονική βενετσιάνικη αποικία». Ο Βιλλεαρδουίνος υποχρεώθηκε λίγο αργότερα να υπογράψει ειρήνη με τη Βενετία, τις ναυτικές δυνάμεις της οποίας γρήγορα κατάλαβε πως θα είχε ανάγκη και το 1209 επικυρώθηκε η κυριαρχία της στην Κορώνη, όπως επίσης και στη Μεθώνη και σε όλες τι παραλιακές θέσεις της Μεσσηνίας, νότια του κόλπου του Ναβαρίνου. Έτσι, όπως έγραψε ο Κ. Andrews, "κάτω από τη διακυβέρνηση της Βενετίας η Μεθώνη και η Κορώνη είχαν κοινή ιστορία ή μάλλον απουσία ιστορίας, αφού το ενδιαφέρον της Βενετίας ήταν να κρατάει όσο γινόταν μακρύτερα την ιστορία από τις κτήσεις της". Το 1265 η εξουσία της Βενετίας επικυρώθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η´ Παλαιολόγο, γεγονός που τις έδωσε τη δυνατότητα μέσω των εκπροσώπων της να επιδίδεται στις απαραίτητες δολοπλοκίες κατά τις διάφορες συγκρούσεις μεταξύ των Ελλήνων και των διεκδικητών του Πρι γκηπάτου της Αχαΐας. 
Οι Βενετοί, εκτός από την ισχυρή οχύρωση, που κατασκεύασαν στο κάστρο της
Κορώνης, οργάνωσαν τη ζωή και τη διοίκηση της πόλης, πάντοτε σύμφωνα με το συμφέρον της Βενετίας. Η πόλη απέκτησε μεγάλη ακμή και έγινε ονομαστή για τη βιοτεχνία της και το εξαγωγικό της εμπόριο. Η αίγλη της σημειώνεται στα οδοιπορικά των διαφόρων ευρωπαίων προσκυνητών, οι οποίοι υποχρεωτικά στάθμευαν στην περιοχή είτε για ανεφοδιασμό είτε για να επισκευάσουν τα πλοίατους. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις τους μέσα στο κάστρο φαίνεται πως κατοικούσαν όχι μόνον οι Βενετοί αλλά και οι Έλληνες, έμποροι και βιοτέχνες. Με βάση την κοινωνική διαστρωμάτωση διαμορφώθηκε και η οικιστική ανάπτυξη της περιοχής, που μέχρι σήμερα προκαλεί το ενδιαφέρον. 
Τον Αύγουστο του 1500 ο Βαγιαζήτ Β´ κατέλαβε το κάστρο της Μεθώνης, μετά από
μια απελπισμένη αντίσταση των κατοίκων. Οι κάτοικοι της Κορώνης, τρομοκρατημένοι από τη σφαγή και τη λεηλασία της Μεθώνης και αφού έλαβαν υποσχέσεις για ευνοϊκή μεταχείριση, παραδόθηκαν στους Τούρκους. Πολλοί βρήκαν καταφύγιο στη Ζάκυνθο και στην Κεφαλλονιά. Ο Βαγιαζήτ ευχαριστημένος για τη νίκη του προσευχήθηκε στην καθολική εκκλησία που υπήρχε στο κάστρο, η οποία στη συνέχεια μετατράπηκε σε τζαμί. Το 1532 η Κορώνη καταλήφθηκε από τον συμμαχικό στόλο του αυτοκράτορα Καρόλου 5ου, του Πάπα και των Ιπποτών της Μάλτας με επικεφαλής τον Γενουάτη ναύαρχο Andrea Dοria και με τη βοήθεια των ντόπιων κατοίκων, που ήλπιζαν στην απελευθέρωσή τους. Στα 1534 οι συμμαχικές δυνάμεις εγκατέλειψαν την Κορώνη και πήραν μαζί τους περισσότερους από 2000 κατοίκους για να τους εγκαταστήσουν μετά από φοβερές περιπέτειες στην Κάτω Ιταλία. Το 1685 ο Μοροζίνι ανακατέλαβε την Κορώνη και ανέπεμψε ευχαριστήρια δέηση στην παλιά καθολική μητρόπολη. Στη Βενετία η είδηση προκάλεσε μεγάλους πανηγυρισμούς. Σ´αυτή τη σύντομη περίοδο της δεύτερης Βενετοκρατίας έγιναν προσπάθειες να ζωντανέψει ξανά η πόλη, χωρίς όμως σημαντικά αποτελέσματα. Το 1715 η Κορώνη καταλήφθηκε ξανά από τους Toύρκoυς. Και έτσι έληξε ο άγριος ανταγωνισμός ανάμεσα στον Σουλτάνο και τη Βενετία για την κυριαρχία των δύο σημαντικών κάστρων της Μεθώνης και της
Κορώνης, που οι ντόπιοι τα ονόμαζαν με κοινό όνομα "Μοδονοκόρωνα". Στο κάστρο της Κορώνης εγκαταστάθηκαν οι τουρκικές οικογένειες, ενώ οι Έλληνες κατοικούσαν έξω απ´ τα τείχη. Η οικονομική και κοινωνική παρακμή που είχε αρχίσει την περίοδο της πρώτης Τουρκοκρατίας ολοκληρώθηκε κατά τη δεύτερη. Το 1770 η πολιτεία γνώρισε μια ακόμη καταστροφή. Όταν το 1776  ο Γάλλος περιηγητής Ch. Gouffier πέρασε από την περιοχή βρήκε μια τρομοκρατημένη πολιτεία, που προσπαθούσε να συνέλθει μετά το βαμβαρδισμό των Ορλώφ. Και ένας άλλος περιηγητής, ο Castellan, όταν αντίκρυσε το λιμάνι της Κορώνης ξαφνιάστηκε από την εικόνατης καταστροφής. "έχει σβήσει κάθε δραστηριότητα. Από το κάστρο της Κορώνης οι Τούρκοι σκορπίζουν τον τρόμο στον Μοριά". Ο ίδιος περιγράφει και μια σκηνή βασανισμού ενός Έλληνα στο κτίριο του μώλoυ της Κορώνης από τους Τούρκους, επειδή τάχα είχε ανακαλύψει κάποιο θησαυρό.
Το 1828, μετά από πολλές περιπέτειες, το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα με επικεφαλής
τον γάλλο στρατηγό Μαιζόν απελευθέρωσε την Κορώνη, που άρχισε να γνωρίζει μια νέα οικονομική ακμή, κυρίως χάρη στην ανάπτυξη της κεραμοπλαστικής. Στα τέλη του 19ου αιώνα το μεταναστευτικό ρεύμα έπληξε την περιοχή. Η πόλη και το κάστρο ερημώθηκαν σιγά σιγά. Οι κάτοικοι που απέμειναν, συνέχισαν να κατοικούν έξω από το κάστρο, στο ύψωμα πάνω από το λιμάνι και κατά μήκος της παραλίας. Σήμερα η πόλη με την έντονη γραφικότητα έχει 1409 κατοίκους (απογραφή 2011), ενώ στο σύνολο της Δημοτικής Ενότητας Κορώνης η απογραφή του 2011 έδειξε ότι ο πληθυσμός φτάνει τις 4.366 κατοίκους. 
Τα ερείπια του κάστρου της, που στάθηκε σιωπηλός μάρτυρας των δεινών που έπληξαν την Πελοπόννησο την περίοδο της Βενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, στέκονται στην άκρη του λιμανιού έρημα και ρημαγμένα. Στο κάστρο ανεβαίνει κανείς εύκολα ακολουθώντας τον δρόμο που περνάει μέσα από τα στενά καλντερίμια του οικισμού. Η κύρια είσοδός του βρίσκεται στη βόρεια πλευρά. Είναι διαμορφωμένη σε μια μεγάλη τετράγωνη κατασκευή, που στην κορυφή απολήγει σε οξυκόρυφο τόξο στο κατώτερο τμήμά της. Στο ανώτερο, όπου υπήρχε δωμάτιο για τη φρουρά της πύλης,
σχηματίζει καμπύλο τόξο. Την εποχή της ακμής του κάστρου υπήρχε πριν από την είσοδο πρόπυλο, που διατηρήθηκε μέχρι την Ελληνική Επανάσταση, με παραστάδες, δεξιά και αριστερά, και πάνω από την είσοδο ανάγλυφο με το Λιοντάρι του Αγίου Μάρκου. Αμέσως μετά ανοιγόταν μια εσωτερική αυλή, που οδηγούσε στην κεντρική είσοδο με τον επιβλητικό πύργο, που σώζεται μέχρι σήμερα. Ο χώρος της αυλής καταλήφθηκε από μικρά σπίτια του οικισμού. 
Στην κατασκευή του τείχους χρησιμοποιήθηκαν καλοδουλεμένες πέτρες αλλά και αρχαίο οικοδομικό υλικό, που σήμερα καλύτερα διακρίνεται στον μεγάλο πύργο καθώς και στον τοίχο δίπλα στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. Το αρχαιότερο τμήμα του κάστρου είναι ο μεγάλος τοίχος, που σώζεται στη βορειοανατολική πλευρά και χρησίμευε για να χωρίζει τα δύο πλατώματα στα οποία αναπτύχθηκε το φρούριο. Το αρχικό βυζαντινό φρούριο καταλάμβανε το ψηλότερο σημείο, εκεί που σήμερα βρίσκεται το γυναικείο μοναστήρι. Στα ανατολικά του απλώνεται μια μεγάλη χαμηλότερη έκταση η οποία οχυρώθηκε όταν οι Βενετοί κατέλαβαν την Κορώνη το 1209. Δημιουργήθηκε τότε μια δεύτερη εξωτερική αυλή, τετραπλάσια σε έκταση από την προηγούμενη που περιβαλλόταν με πύργους και πολεμίστρες. Οι πύργοι, τα τείχη και οι πολεμίστρες του παλιού φρουρίου ενισχύθηκαν. Ολόκληρος ο χώρος στο εσωτερικό καταλήφθηκε από τις εμπορικές εγκαταστάσεις και τις κατοικίες, που πρέπει στην πλειοψηφία τους να ήταν ξύλινες ή από φθαρτά υλικά, που καταστράφηκαν κατά τις μετέπειτα πολιορκίες. Στην ανατολική άκρη οι Τούρκοι προσέθεσαν τον 16ο αιώνα τις απαραίτητες οχυρώσεις για τα πυροβολαρχεία. Μια θολωτή είσοδος οδηγεί στο εσωτερικό του
δεύτερου οχυρωματικού περιβόλου. Κατά μήκος της πλευράς προς το λιμάνι και τον Μεσσηνιακό κόλπο το τείχος υψώνεται κάθετα και μόνον στη βορειοανατολική άκρη κάμπτεται και σχηματίζει δυο στρογγυλούς μεγάλους πύργους πάνω στην απόκρημνη ακτή. Το τμήμα αυτό σύμφωνα μετον Κ. Andrews αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα πλαστικότητας της βενετσιάνικης φρουριακής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Σήμερα, βέβαια, μεγάλο τμήμα δεν σώζεται γιατί εδώ συγκεντρώθηκε η προσπάθεια των κατοίκων για την απόσπαση χώματος, κατάλληλου για την κεραμοποία της περιοχής, με αποτέλεσμα μεγάλο τμήμα να καταπέσει ενώ η θάλασσα και ο αέρας συμπλήρωσαν το έργο της ανθρώπινης καταστροφής. Στην ανατολική πλευρά το τείχος ενισχυόταν από μια δεύτερη αμυντική γραμμή, που ανατινάχτηκε από τον Μοροζίνι το 1685 και έτσι επιτεύχθηκε η παράδοση του κάστρου. Δυο μεγάλοι στρογγυλοί πύργοι υπήρχαν στις δύο άκρες, από τους οποίους, ο βορειότερος ανατινάχτηκε το 1944 από τους Γερμανούς, που τον χρησιμοποιούσαν σαν αποθήκη πυρομαχικών. Στην πλευρά αυτή του φρουρίου συγκεντρώθηκε επίσης η προσοχή των Τούρκων, όταν το κατέλαβαν και έκαναν επισκευαστικές εργασίες και προσθήκες. Στο ψηλότερο σημείο μέσα στο τείχος βρίσκεται το παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. 
Στη δυτικότερη άκρη διατηρείται το "νέο οχυρό" που αρχικά έχτισαν οι Βενετοί το 1463 και το οποίο καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε μετά το 1685. Στον εσωτερικό περίβολο διατηρείται επίσης ένας μεγάλος Οκταγωνικός πύργος που χτίστηκε από τους Τούρκους. Σε χαλκογραφίες του 17ου και18ου αιώνα το κάστρο έχει απεικονιστεί με όλη τη μεγαλοπρέπειά του. 
Ανάμεσα στα ερείπια βρίσκεται και η βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Σοφίας κτισμένη τον 12ο αιώνα.

Η πολυτάραχη ιστορία του κάστρου της Κορώνης αντανακλάται στους πολλούς θρύλους και παραδόσεις που συνδέθηκαν μαζί του και αντικατοπτρίζουν πολλές φορές αληθινά γεγονότα. Η παλιά βενετσιάνικη εκκλησία του Σαν Ρόκο, σήμερα Άγιος Χαράλαμπος, συνδέθηκε με τη σωτηρία της πολιτείας κατά το λοιμό του 1689. Η εκκλησία της Ελεήστριας  στην άκρη του γκρεμνού, χτίστηκε μετά από θαύμα, όταν ο βράχος άνοιξε από σεισμό και βρέθηκε ένα μικρό άγαλμα της Παναγίας. 
Το κάστρο της Κορώνης έχει να διηγηθεί το δικό του ρομαντικό θρύλο για την όμορφη

βασιλοπούλα του, που για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων που με δόλο παραβίασαν την πύλη -έντυσαν κάποιον καλόγερο- έπεσε, καβάλα στο άλογό της, από τα τείχη στη θάλασσα. Σύμφωνα με τον θρύλο ο ανατολικός προμαχώνας από όπου γκρεμίστηκε έμεινε στοιχειωμένος. Γι´ αυτό και κάθε χρόνο την ημέρα της Αναλήψεως, επέτειο του θανάτου της, λίγο πριν ξημερώσει, οι ψαράδες άκουγαν φωνές και ουρλιαχτό στη ρίζα του κάστρου, Οι περισσότερο αλαφροΐσκιωτοι, νόμιζαν πως έβλεπαν και μια αρμάδα να αργοπλέει κοντά στα τείχη με ένα ρηγόπουλο στην πλώρη, τον βενετσιάνο άρχοντα που επρόκειτο να την παντρευτεί αλλά καθυστέρησε να φθάσει. Κι άλλοι τέλος έβλεπαν να σχηματίζεται, ανάμεσα στις πρώτες αχτίνες του ήλιου, ένας φωτεινός κύκλος κι από μέσα να προβάλλει μια "πεντάμορφη νεράιδα" και να προχωράει προς τα πλοία. Η ηρωϊκή αντίσταση των κατοίκων εναντίον των Τούρκων το 1823 συνδέθηκε με την απελπισμένη προσπάθεια ενός πρωτοπαλλίκαρου της περιοχής που κατόρθωσε να σώσει τη φυλακισμένη μέσα στο κάστρο από τους Τούρκους αδελφή του. 
Σήμερα μέσα στο κάστρο δεν κατοικούν παρά ένα δυο οικογένειες σε σπίτια που έχουν ξανακτισθεί ή συντηρηθεί. Στα φοβερά τείχη του φυτρώνουν αγριόχορτα και φραγκοσυκιές, Στα πόδια του απλώνεται η μικρή πολιτεία με τα μονώροφα και διώροφα σπίτια της, εξαίρετα δείγματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Τα πορτοπαράθυρα και οι τοίχοι τους είναι βαμμένα με έντονα χρώματα που έρχονται σε αντίθεση με την εικόνα του κάστρου, ιδιαίτερα τις ώρες του μεσημεριού που το φως του ήλιου γίνεται εκτυφλωτικό. 

Ψηλά από το πλάτωμα του κάστρου μπορεί να χαρεί κανείς την ομορφιά του Μεσσηνιακού κόλπου με τις κορφές των βουνών του Ταϋγέτου να αχνοφαίνονται στο βάθος. Αντικρίζοντας το από τη θάλασσα, έχει κανείς την εντύπωση πως μοιάζει με παλιά φρεγάτα που αργοπλέει στα νερά. 
Πηγή: Κάστρα της Πελοποννήσου                


                






































                            ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ  ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΑΝΗ
                  Η άγρια και Φυσική Ομορφιά της, είναι ένα μοναδικό «κομμάτι» επί γης

                                       

Επειδή ο φυσική και άγρια ομορφιά της Μάνης είναι δεδομένη και όσο περισσότερο την απολαμβάνεις, τόσο την ευχαριστιέσαι. Έτσι και φέτος είπαμε να απολαύσουμε τη Μάνη νωρίτερα και από τώρα θελήσαμε να την επισκευθούμε, να τη δούμε, αλλά ένα διαβολεμένος και ισχυρός ιός, μας κατέστρεψε όλο το φωτογραφικό αρχείο και έτσι οι φωτογραφίες μας
θα είναι περιορισμένες.               
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για το οδοιπορικό μας στη Μάνη, όπου η πρώτη εντύπωση που κάναμε σαν επισκέπτης της Μάνης, είναι το ξερό τοπίο, το οποίο είναι η μαγεία και η διαφορετικότητα της Μάνης που σε συνδυασμό με τα βράχια της και την καταγάλανη και πεντακάθαρη θάλασσά της, δημιουργεί μια σπάνια εικόνα μοναδική παγκοσμίως !    Περάσαμε αρκετά χωριά, μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο χωριό που έχει παραλία, την έδρα του Δήμου Δυτικής Μάνης, τη Καρδαμύλη.
Το να πεις έτσι απλά Καρδαμύλη, ίσως να μη λέει τίποτε. Ένα χωριό ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Δεν είναι όμως έτσι. Η Καρδαμύλη συγκεντρώνει τόσα πολλά θετικά, τόσες πολλές ομορφιές, τόση πολλή ιστορία, που ο επισκέπτης μόλις θα αντικρύσει τον κεντρικό δρόμο που διασχίζει το χωριό, εμπνέεται από γραφικότητα, από τα όμορφα πετρόκτιστα κτίρια  που αμέσως χωρίς πολλές περιστροφές σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές , πιο αληθινές, πιο ιστορικές, που θέλεις δεν θέλεις δεν έχεις παρά αμέσως συνδέσεις την περιοχή με το έπος του 1821, τους Μαυρομιχαλαίους, τον Κολοκοτρώνη, και όλους εκείνους τους γενναίους Έλληνες που κατ’ αρχήν δεν επέτρεψαν στους Τούρκους Οθωμανούς να πατήσουν το πόδι τους στα ιερά χώματα της Μάνης.                                                                            
Το δεύτερο που μπορεί κάποιος να φέρει στο μυαλό του είναι ότι από αυτήν την περιοχή, όλοι αυτοί οι γενναίοι ξεκίνησαν να πάνε στην Καλαμάτα και εκεί μετά τη δοξολογία στο Βυζαντινό εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων να ορκιστούν στις 23 Μαρτίου του 1821 και να απελευθερώσουν  την πρώτη Ελληνική πόλη την Καλαμάτα. Πως λοιπόν η Καρδαμύλη να μη σε μεταφέρει σε άλλες ένδοξες εποχές;   
Όταν φτάσαμε εκεί η πρώτη μας σκέψη ήταν να μάθουμε ποιο από τα αρκετά παραδοσιακά καφενεδάκια κάνει καλό Ελληνικό καφέ. Εκεί που κάτσαμε ο  Ελληνικός καφές που ήπιαμε ήταν χάρμα γεύσης και
απόλαυσης.  Πέρασε περίπου μια ώρα και τότε θελήσαμε να κατεβούμε στην πανέμορφη βοτσαλωτή παραλία, την παραλία Ριτσά.   Τρελαθήκαμε ! Πόσο καθαρή και δροσερή ήταν αυτή η θάλασσα ; πόσο απολαυστικό ήταν αυτό το μπάνιο ; δεν θέλαμε να την αποχωριστούμε τέτοια θάλασσα. Όταν φύγαμε, δεν προλάβαμε να απομακρυνθούμε από την Καρδαμύλη και συναντήσαμε μια άλλη παραλία, την παραλία Φονέα. Εκπληκτική και διαφορετική παραλία που συγκεντρώνει 
πάρα πολύ κόσμο για να κολυμπήσουν εκεί.     
Επίσης πάρα πολύ κόσμο συγκεντρώνουν δύο ακόμη παραλίες της Καρδαμύλης, η παραλία Δελφίνια και η παραλία Καλαμίτσι.  Και αυτές είναι δύο πανέμορφες παραλίες που μας έκαναν εντύπωση που συγκεντρώνουν πολύ κόσμο  και απολαμβάνουν τα
πεντακάθαρα νερά τους.                                           

Εμείς συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας και πηγαίνουμε προς τη Στούπα.  
Ο δρόμος μας δείχνει ότι πρέπει να αφήσουμε τον κεντρικό δρόμο που μας  οδηγεί προς την Αρεόπολη και να στρίψουμε δεξιά. Σε πολύ λίγα μέτρα συναντάμε κάτι που μας ξετρέλανε, συναντάμε τη φημισμένη παγκοσμίως παραλία της Καλογριάς. Πραγματικά είναι εκπληκτική και δεν είναι τυχαίο που τη γνωρίζει
όλη η Ευρώπη. Μια παραλία που αυτή η περιοχή θυμίζει το Νίκο Καζαντζάκη και το φίλο του το Ζορμπά.  Η Καλογριά της Στούπας πραγματικά είναι μια πασίγνωστη παραλία που την προτιμούν Έλληνες αλλά και πολλοί ξένοι. 
Προχωράμε όμως το οδοιπορικό μας και κατευθυνόμαστε προς το κέντρο
της Στούπας και μια επίσης γοητευτική παραλία, την κεντρική παραλία της επίσης διάσημης διεθνώς, παραλία της Στούπας. Η ίδια η Στούπα, ένας γραφικός κόλπος πάρα πολύ όμορφος που δίκαια έχει καταγοητεύσει όλη την Ευρώπη ! Στη Στούπα καθίσαμε σε ένα μαγαζί και εκεί μας πρότειναν τσιπουράκι με μεζέ. Ένας εντυπωσιακός μεζές που ήταν σχεδόν ένα πιάτο. Εντυπωσιακός, παραδοσιακός καθώς και  νοστιμότατος.
Εμείς συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας, και πηγαίνουμε για ένα άλλο, επίσης μαγευτικό χωριό τον Αγ. Νικόλαο. Όταν κατεβήκαμε στο χωριό, αυτό που μας εξέπληξε ήταν το πάρα πολύ, μια φυσική ζωγραφιά, το μοναδικό, το εκπληκτικό και  γραφικό λιμανάκι του Αγ. Νικολάου ή Σελίνιτσα σύμφωνα με την παλιά του ονομασία που έχει τις ρίζες της στα Σλάβικα.  Αυτό το λιμανάκι με τα ψαροκάϊκα, είναι τόσο γραφικό που δεν χορταίνεις να το βλέπεις και φυσικά να το φωτογραφίζεις. Περιπλανηθήκαμε στα στενά σοκάκια της «Σελίνιτσας», που ήταν εντυπωσιακά.  Εύλογα ρωτήσαμε, καλά παραλία δεν υπάρχει
;   Πως δεν υπάρχει. Υπάρχει μια εντυπωσιακή παραλία Πανταζή. Την απολαύσαμε και αυτή, μας άρεσε και συνεχίσαμε.
Φτάσαμε μέχρι τον Αγ. Δημήτριο και μας είπαν ότι λίγο πιο πέρα είναι η Τραχήλα, δύο ακόμα καθαρά αντιπροσωπευτικά Μανιάτικα χωριά.  ο Καταφύγι, βρίσκεται 500 μ. από τον οικισμό του Αγίου Δημητρίου.  Το καταφύγι είναι ένα εντυπωσιακό φυσικό τοπίο. Πέτρινες οριζόντιες πλάκες και βράχια που καταλήγουν στη θάλασσα.   Στο Καταφύγι είδαμε πολλούς  που έκαναν εντυπωσιακές  βουτιές από τα βράχια και απολαμβάνουν την ηλιόλουστη ημέρα. Εκεί κοντά στον Αγ. Δημήτριο θα βρείτε και την παραλία Μάλσοβας.
 Αν και είμαστε κατάκοποι, μας πρότειναν να πάμε σε ένα ακόμη
τελευταίο σταθμό, την Τραχήλα. Εκεί μπορεί κανείς να απολαύσει όλο το Μανιάτικο Φυσικό μεγαλείο σε στεριά και θάλασσα, βράχια, άγριο φυσικό τοπίο, και το απέραντο πεντακάθαρο γαλάζιο της Μανιάτικης θάλασσας.                                 
Μάνη, σήμερα σε απολαύσαμε για μια ακόμη φορά, ήσουν και πάλι ότι καλύτερο, που θα μπορούσαμε να δούμε από την πανέμορφη "άγρια" φύση σου.       
Αυτό που εμείς θα κάνουμε είναι να προτείνουμε και σε σας, μια επίσκεψη σ’ αυτήν την εκπληκτική και μαγευτική περιοχή,
«μοναδικό κομμάτι επί γης» !