ΦΥΣΙΚΕΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ, TOYΡΙΣΜΟΣ : ΧΩΡΙΑ-ΟΙΚΙΣΜΟΙ

TA AIPETIKA

www.taairetika.gr
Το e-Περιοδικό, με τις Αιρετικές απόψεις, τις σκληρές αλήθειες και την αντικειμενικότητα, για το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, τα ΑΘΛΗΤΙΚΑ, τα ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΑ, την ΠΑΡΑΔΟΣΗ και ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ, το Life Style και τέλος ένα «πιάτο» από ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ και ..... αρκετές εκπλήξεις ! Επισκεφθείτε το κι εσείς όπως άλλοι 2500 που το επισκέπτονται καθημερινά !!

ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΔΗΜΟΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ

ΔΑΣΟΧΩΡΙ - ΛΥΚΟΥΔΕΣΗ

ΔΑΣΟΧΩΡΙ = ΛΥΚΟΥΔΕΣΙ. Μικρό όμορφο χωριό της Μεσσηνίας σκαρφαλωμένο σε καταπράσινη πλαγιά πάνω ακριβώς από το ναό της Αγίας Θεοδώρας. Η θέση του είναι στο Βόρειο τμήμα της Μεσσηνίας κτισμένο σε υψόμετρο 676 μ. απέναντι από το χωριό Βάστα, στις πλαγιές του όρους Τετραζίου. Μέρος του Δήμου Ανδανίας της Επαρχίας Μεσσήνης με πληθυσμό 151 κατοίκους.

Ο οικισμός αναφέρεται το 1853 στο β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως Λυκούδεσι.

Το Λυκουρέσι μετονομάσθηκε σε Δασοχώρι το 1927 και ήταν έδρα κοινότητας Δασοχωρίου. Το 1928 είχε 218 κατοίκους, το 1940 234,το 1981 είχε 30 το 1991 είχε 39, το 2001 είχε 33 κατοίκους το 2011 είχε 44 κατοίκους . Το χωριό υπαγόταν στο Δήμο Ανδανίας.

Το 1997 με τις μεταβολές που επέφερε το σχέδιο Καποδίστριας, υπήχθη στο Δήμο ανδανίας. Ενω το 2011 με τις νέες αλλαγές του προγράμματος Καλλικράτης ανήκει στο διευρυμένο Δήμο Οιχαλίας.

Κοντά στον Δασοχώριβρίσκεται το σημαντικό θρησκευτικό μνημείο του Ι.Ν. της Αγίας Θεοδώρα, για την οποία αναφερόμαστε πιο κάτω.

Τέλος στις 26 Ιουλίου γίνεται ο εορτασμός της Αγ. Παρασκευής, στο οποίο διεξάγονται ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου ή την Κυριακή του Πάσχα, αναβιώνει το πέταμα του Αεροστάτου, στο οποίο συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι του χωριού.

Αν και όταν βρεθείτε στο Δασοχώρι μην παραλείψετε να επισκεφθείτε πάνω από το χωριό το Εκκλησάκι της Αγ. Θεοδώρας όπου θα εντυπωσιαστείτε από το θέαμα των 17 μεγάλων δέντρων που έχουν φυτρώσει στη σκεπή της μικρής εκκλησίας των αρχών του 11ου αιώνα. Από τα θεμέλια της εκκλησίας αυτής αναβλύζουν επίσης νερά, δημιουργώντας ένα μοναδικό θέαμα που προσφέρει η φύση. Μετά από 300 μέτρα μέσα από ένα δεντροσκέπαστο μονοπάτι, φτάνετε στη θέση Νερόμυλος, όπου λειτουργεί εξοχικό κέντρο.

Αυτοί που θέλουν να απολαύσουν τη φύση, μπορούν να πάνε ακολουθώντας τη διαδρομή από την Καλαμάτα, θα φτάσουν στο χωριό Δεσύλα, θα οδηγηθούν στο Παραπούγκι, μετά θα συνεχίσουν στο Καρνάσι και λίγα χιλιόμετρα μετά θα συναντήσουν το Δασοχώρι.

---------- //////// --------

ΔHMOΣ ΔYTIKHΣ MAΝΗΣ

Κ Ι Τ Ρ Ι Ε Σ

Ο Γραφικός παραθαλάσσιος οικισμός των Κιτριών, με τα γαλαζοπράσινα νερά και όμορφο ηλιοβασίλεμα, ανήκε στο Δημοτικό Διαμέρισμα Δολών του πρώην Δήμου Αβίας και τωρινού Δήμου Δυτικής Μάνης και απέχει από την Καλαμάτα γύρω στα 15 χλμ

Είναι οικισμός με πλούσια βλάστηση και φανταστική παραλία, που γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στα χρόνια της Ενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας.

Μέχρι τον 19ο αιώνα που κατασκευάστηκε το λιμάνι της Καλαμάτας, οι Κιτριές ήταν το μοναδικό λιμάνι του Μεσσηνιακού Κόλπου, στην ανατολική πλευρά του κόλπου. Είχαν γίνει ένα σπουδαίο θαλασσινό κέντρο με εξωτερικό εμπόριο από προϊόντα όπως το λάδι, βελανίδι, πρινοκόκκι και μετάξι. Εδώ το 1659 εμφανίστηκε με ισχυρό στόλο ο Χασάν-Μπαμπά, ο οποίος ζήτησε την φόρου υποτέλεια της Μάνης, με αυτοδιοίκηση από τοπικό άρχοντα (Μπέη) που θα διόριζε η Υψηλή Πύλη, τη μη συμμετοχή των Μανιατών σε άλλες πολεμικές ενέργειες και τη παράδοση νεαρών ομήρων από όλες τις ισχυρές οικογένειες ιδίως των Μεδίκων και Στεφανόπουλων. Οι όροι

εξόργισαν τους Μανιάτες, που επετέθησαν, κούρσεψαν και κατέστρεψαν τον στόλο του Χασάν – Μπαμπά στις Κιτριές και ετοιμάστηκαν για άλλον έναν μακροχρόνιο πόλεμο με τους Τούρκους. Στις Κιτριές το 1805 παρεδόθη στο Σερεμέτ Μπέη το κεφάλι του προεπαναστατικού ήρωα Καπετάν Ζαχαριά, που δολοφονήθηκε με δόλο, για να μεταφερθεί στη Κωνσταντινούπολη. Υπήρξε επίνειο της Ζαρνάτας και έδρα των Μπέηδων της Μάνης.Η περιοχή ήταν η έδρα των πέντε από τους οκτώ ηγεμόνες της Μάνης και συγκεκριμένα: Τζανέτμπεης Κουτήφαρης, Μιχάλμπεης Τρουπάκης, Παναγιώτης Κουμουντουράκης, Αντώνμπεης Γρηγοράκης και Πετρόμπεης

Μαυρομιχάλης. Από τη περιοχή των Κιτριών ξεκίνησε η εξόρμηση των Μανιατών στις 23 Μαρτίου 1821 για την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τους Τούρκους.

Σήμερα οι Κιτριές, όπου καταλήγει το φαράγγι της Σάντοβας, παραμένουν ένα πανέμορφο και ιδανικό λιμανάκι και αποτελεί ένα αξιόλογο μέρος για ήσυχες διακοπές. Υπάρχουν ερείπια από Πύργους και ο ναός Κωνσταντίνου και Ελένης του 1730, με ξυλόγλυπτο τέμπλο. Η εκκλησία των Αγίου Κων/νου και Ελένης πρόσφατα ανακαινισθείσα, είναι συνδεδεμένη με γεγονότα και καταστάσεις παλιότερων εποχών. Εκεί έγινε, κατά το 1825, η χειροτονία των

τεσσάρων αντικανονικών επισκόπων της Μάνης από τον Μητροπολίτη Ζαρνάτας Γαβριήλ Φραγκούλη για τις χηρεύουσες επισκοπές, τον Άνθιμο για την επισκοπή Πλάτσας, τον Ιωαννίκιο για την επισκοπή Μηλέας και Καστάνιας, τον Ιωσήφ για την επισκοπή Μαΐνης και τον Προκόπιο για την επισκοπή Ανδρούβιστας.

Οι Κιτριές ήταν ο τόπος των Προεπαναστατικών διαβουλεύσεων και αποφάσεων. Εκεί έγινε στις 8 Μαρτίου 1821 η υπογραφή του Εθνικού Συμβολαίου, με τον Πετρόμπεη να αναλαμβάνει αρχηγός του αγώνα, μετά την απόφαση που έλαβαν οι συγκεντρωθέντες Μανιάτες οπλαρχηγοί και πρόκριτοι.

Σήμερα αυτό το γραφικό λιμανάκι με την πανέμορφη παραλία, και τις ψαροταβέρνες του, είναι η κατάληξη αυτών που φεύγουν από την Καλαμάτα και πάνε να γνωρίσουν την παραλιακή Αβία. Το ίδιο κάναμε και εμείς, καταλήξαμε στην παραλία και καθίσαμε στη ψαροταβέρνα του ΜΙΜΗ. Ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μας συμβεί. Οι ψαρομεζέδες που μας ετοίμασε ο Μιχάλης με το φανταστικό τσιπουράκι, ακριβώς δίπλα στο κύμα, ήταν η καλύτερη απόλαυση και η ανταμοιβή της κατάληξης του οδοιπορικού μας στην παραλιακή Αβία, που μας περίμενε

Αυτή η διαδρομή μας αποζημίωσε πλήρως και σας την προτείνουμε με την πρώτη ευκαιρία που θα βρείτε. Οι κάτοικοι στην απογραφή του 2011 ήταν 101.

Ο πληθυσμός των Κιτριών τους καλοκαιρινούς μηνες πολλαπλασιάζεται, οφου πλέον η ευρύτερη περιοχή έχει γίνει ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της Μεσσηνίας.

ΔΗΜΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

ΚΟΥΤΑΛΑ ή ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΑ ή ΚΟΥΤΑΛΑΣ

Ο οικισμός ΚΟΥΤΑΛΑ διοικητικά υπάγεται στη κοινότητα Καλαμάτας Του Δήμου Καλαμάτας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 481 μ στα Δυτικά του Ταϋγέτου και αριθμεί 47 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011

Στο Δήμο Καλαμάτας, υπάγεται απο το 1933.

Στο Κουταλά λειτουργεί ο Ι.Ν. Αγ. Νικήτα, επίσης υπάρχει και ο Πολιτιστικός Σύλλογος "Ο αγ. Νικήτας"

ΑΛΤΟΜΙΡΑ. Τα Αλτομιρά βρίσκονται στο12ο χιλιόμετρο του δρόμου Κάμπου-

Καλαμάτας, σε ανηφορικό δρόμο προς το Ταΰγετο, αμφιθεατρικά κτισμένα σε μια βουνοπλαγιά. Αποτελoύσε Δημοτικό Διαμέρισμα του τ. Δήμου Αβίας, αφού σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης.. Σύμφωνα με τοπική παράδοση το χωριό οφείλει το όνομά του σε κάποιο ληστή ή φυγάδα, που ονομαζόταν Αλτόμορος και είχε καταφύγει στην περιοχή. Το ορεινό του έδαφος αποτελούσε καταφύγιο των κλεφτών επί Τουρκοκρατίας και ανήκε στην καπετανία και εξαρχία της Ζαρνάτας. Στη περιοχή υπάρχει παλιό λιθόστρωτο μονοπάτι που άρχιζε στο Κάμπο με προορισμό το Μυστρά. Ενδιάμεσα είναι το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, της Μαρβίνιτσας, τα Αλτομιρά και τα Πηγάδια. Η περιοχή αυτή ήταν υπό τον έλεγχο των Καπετανάκηδων, που είχαν έδρα τη Τρικότσοβα, όπου υπάρχει ερειπωμένο φρουριακό συγκρότημα.

Οι Αλτομιριανοί έλαβαν μέρος στη μάχη της Βέργας εναντίον του Ιμπραήμ στις 22 Ιουνίου 1826. Ο παλαίμαχος αγωνιστής της Βέργας γιατρός Α. Μαυρογένης γράφει για τη συμμετοχή των Αλτομιριανών στη μάχη κατά του Ιμπραήμ: «Οι Καπετανάκαι κυρίως δια των γενναίων Σελιτσιάνων, Αλτομιριανών και άλλων Αβιατών έκτισαν την Βέργαν…και κατέλαβαν τα επικινδυνώτερα σημεία». Το χωριό είναι ακατοίκητο,(1 μόνο κάτοικος) παρ’ όλο που στην πρόσφατη απογραφή απογράφησαν 92 κάτοικοι. Μερικοί κτηνοτρόφοι παραμένουν μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου και κατόπιν κατεβαίνουν χαμηλότερα σε άλλα χωριά για να ξεχειμωνιάσουν και επανέρχονται την Άνοιξη.

Τα Αλτομιρά έχουν παλιά πέτρινα σπίτια εξαίρετα δείγματα της Μανιάτικης αρχιτεκτονικής, εκ των οποίων αρκετά έχουν αναπαλαιωθεί. Το 1999 κηρύχθηκε διατηρητέος οικισμός από το Υπουργείο Πολιτισμού. Έχει εκκλησίες με θαυμάσιες τοιχογραφίες, ενώ ονομαστό είναι το διπλό πέτρινο γεφύρι στο Μπίλιοβο, στο φαράγγι του Ριντόμου.

Πηγή www.mani.org.gr

ΔΗΜΟΣ ΠΥΛΟΥ ΝΕΣΤΟΡΟΣ

ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ ή ΦΟΥΡΝΤΖΟΚΡΕΜΜΥΔΑ

ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ ή ΦΟΥΡΤΖΟΚΡΕΜΜΥΔΑ. Τα Κρεμμύδια είναι ένα χωριό που βρίσκεται ΒΑ της Πύλου, από την οποία απέχει περί τα 19,5 χλμ και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Πύλου - Νέστορος, του Νομού Μεσσηνίας.

Η επίσημη ονομασία του οικισμού είναι τα “Κρεμμύδια” και αποτελείται από τρεις επιμέρους παλαιότερους συνοικισμούς, το Φουρτζή ή Βελανιδιά, τα Άνω Κρεμμύδια και τα Κάτω Κρεμμύδια, γι’ αυτό παλαιότερα τα έλεγαν Φουρτζοκρέμμυδα.

Τα Κρεμμύδια βρίσκονται βόρεια από τον Χανδρινό από τον οποίο απέχουν 5 περίπου χιλιόμετρα και βορειοανατολικά από την Πύλο από την οποία απέχουν περίπου 19,5 χιλιόμετρα. Έχουν υψόμετρο 322 μέτρα και απέχουν από τον Κόλπο του Ναυαρίνου περίπου 18,5 χιλιόμετρα. Κοντά στα Κρεμμύδια βρίσκονται, προς τα βορειοδυτικά των η Γλυφάδα σε απόσταση 4 περίπου χιλιομέτρων και προς τα νοτιοδυτικά των η Κουκκουνάρα σε απόσταση 4,5 περίπου χιλιομέτρων αντίστοιχα.

Το χωριό, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας και της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας. Η περιοχή του χωριού κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου. Ο σημερινός οικισμός – όπως προαναφέραμε - προέρχεται από την ένωση τριών παλαιότερων συνοικισμών, το Φουρτζή ή Φρουτζή (από το 1927 Βελανιδιές ή Βελανιδιά), τα Άνω Κρεμμύδια και τα Κάτω Κρεμμύδια, εκ των οποίων ο παλαιότερος οικισμός, το Κρεμμύδι, αναφέρεται τουλάχιστον από την εποχή της Ενετοκρατίας, ενώ οι υπόλοιποι οικισμοί τουλάχιστον από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.

Στο κέντρο του τεχνητού εξάρματος βρέθηκαν 2 ταφικοί πίθοι και στην περιφέρειά του 5 μικροί θολωτοί τάφοι.

Στα Κρεμμύδια είχε γίνει στις 7 Απριλίου του 1825 μάχη, ανάμεσα στα στρατεύματα του Ιμπραήμ, που μόλις είχε εισβάλει στην Πελοπόννησο, στο όνομα της Οθωμανικής

Αυτοκρατορίας, και των επαναστατημένων Ελλήνων, που είχαν επικεφαλής τον Υδραίο Κυριάκο Σκούρτη. Η εξέλιξη της μάχης στην οποία συμμετείχαν περίπου 3.400 Αιγύπτιοι και 3.250 Έλληνες δεν ήταν καλή για τον Απελευθερωτικό Αγώνα, καθώς οι Έλληνες περικυκλώθηκαν και μετά από την απώλεια περίπου 600 ανδρών, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.

Η επέτειος της Μάχης του Κρεμμυδίου τιμάται με διάφορες εκδηλώσεις από τους κατοίκους του χωριού και τους επίσημους φορείς του νομού.

Στο ενοποιημένο, σήμερα, χωριό, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, μένουν 516 κάτοικοι.

Το χωριό κατάφερε να μπει στο βιβλίο Γκίνες, αρκεί να «μεταφερθεί» στις αρχές του 21ου αιώνα, στο 2000 δηλαδή, όταν και αυτό το μικρό χωρίο το οποίο τότε μετρούσε λιγότερους από 800 κατοίκους, κατάφερε (χωρίς καν να προσπαθήσει) να μπει στο βιβλίο Γκίνες, καταγράφοντας ένα μοναδικό αλλά και απίστευτο ρεκόρ.

Αν και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι ασχολούνται με την γεωργία και την κτηνοτροφία, ένα πολύ μεγάλο ποσοστό τους διαθέτουν πτυχίο ανώτατης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του 1999, σχεδόν ένας στους τρεις (δηλαδή το 30%) έχει σπουδάσει. Αυτό το νούμερο δεν συναντάται πουθενά αλλού στον κόσμο, γεγονός που χάρισε στα -κατά τα άλλα- ταπεινά Κρεμμύδια μια περίοπτη θέση στα ρεκόρ Γκίνες!

Ο φίλος Νίκος Κισκήρας, ήδη έχει εκδώσει σχετικό βιβλίο, όπου αναφέρονται όλοι οι πτυχιούχοι του χωριού. Μια εξαιρετική προσπάθεια που φυσικά δεν είναι τυχαία, αφού ο Νίκος Κισκήρας έχει αφιερωθεί στην παράδοση και λαογραφία του χωριού του, αφού έχει δημιουργήσει το «Αγροτικό μουσείο» του χωριού του, το Φουρτζί !

--------////-------

ΔΗΜΟΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ

Τ.Κ ΣΕΛΛΑΣ

Ο Σελλάς βρίσκεται περίπου 19 χιλιόμετρα προς τα νοτιοανατολικά της Κυπαρισσίας στη διαδρομή που ξεκινά από αυτήν και συνεχίζει προς το χωριό του Σελλά, μέσω των χωριών Μπλεμενιάνων, Βρυσών, Καρβουνίου, Μουριατάδας και τον λόφο «Ελληνικό», όπου είναι ο Αρχαιολογικός χώρος της Μουριατάδας. Κατόπιν ο ταξιδιώτης–επισκέπτης εισέρχεται στο λεκανοπέδιο της περιοχής της Τριπύλης και ακολουθεί τον δρόμο που ανηφορίζει προς το Σελλά. Το χωριό είναι σε υψόμετρο 496 μέτρα και απέχει 19 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. Από το Ραπτόπουλο ο Σελλάς απέχει περίπου 12 χιλιόμετρα.

Ο Σελλάς βρίσκεται σε ένα πράσινο περιβάλλον με ελιές αμπέλια και υγιεινό κλίμα. Βρίσκεται περίπου στο κέντρο ενός λεκανοπεδίου και το διασχίζει ποταμός που το χωρίζει σε δύο μέρη τις «ρούγες» όπως τις λένε οι ντόπιοι. Στο Σελλά σήμερα κατοικούν περίπου 70 άνθρωποι και εκεί θα βρείτε δύο παραδοσιακά καφενεία-ταβέρνες.

Η περιοχή του οικισμού, κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα της αρχαίας Πύλου. Το ίδιο το χωριό, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Τριφυλίας και της ευρύτερης περιοχής της Τριπύλης.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή του Δήμου τριφυλίας, το χωριό χτίστηκε, πιθανώς γύρω στα 1350 με 1400, με την μορφή που έχει ως σήμερα. Υπάρχουν, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, τέσσερις εκδοχές σχετικά με την ονομασία του χωριού.

Με βάση την πρώτη εκδοχή, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, καθώς ο αγάς που το διαφέντευε, ο Αγάς Καραλής, κυκλοφορούσε στην περιοχή με ένα σελωμένο άλογο και όλοι έλεγαν «Πάμε στου «σελλά» το χωριό», έμεινε η αναφορά Σελλάς. Προηγουμένως το χωριό ίσως ονομαζόταν Ράντου. Το όνομά του, ο Καραλής, το έδωσε στ’ αλώνια, ανατολικά του χωριού, δηλαδή την τοποθεσία Καραλή, κοντά στο σημερινό υδραγωγείο και δίπλα από το ερειπωμένο σπίτι του Κανασουλέα.

Σύμφωνα με την δεύτερη εκδοχή η ονομασία Σελλά, προήλθε από το ποτάμι του νερόμυλου, που αναφέρεται σε χάρτη ως ο ποταμός Σελλάς, αλλά πιθανώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα καθώς δεν προκύπτει ότι το χωριό λεγόταν «ο Σελλάς» (αναφορές σε δημόσια έγγραφα, ιστορικές μαρτυρίες, αφηγήσεις παλαιοτέρων κλπ.). Αντίθετα, υπάρχουν πλείστες καταγραφές, που αναφέρουν το χωριό ως «το Σελά» ή «το Σελλά» (με ένα ή με δύο λάμδα).

Σύμφωνα με την τρίτη εκδοχή η ονομασία προήλθε από τη σλαβική λέξη Σελλό, που στα Σλαβικά σημαίνει «χωριό», πιθανώς κατά την κάθοδο των Σλάβων στην Πελοπόννησο, περί το 760, και ίσως η εκδοχή αυτή να επιβεβαιώνει ότι το Σελλά είναι χρονικά παλαιότερο χωριό, απ’ ότι αναφέρεται ως σήμερα.

Τέλος, η τέταρτη εκδοχή πιθανολογεί ότι η ονομασία προέρχεται από την τοποθεσία Σιλέζα ή Σελέζα ή Σουλιέζα, που στα Αρβανίτικα σημαίνει «μεγάλο χωριό» ή «κεφαλοχώρι» (πρόκειται για τη σημερινή τοποθεσία Σιλέζα, όπου βρίσκεται και η Βρύση Σιλέζα του Σελλά).

Ο Σελλάς σήμερα είναι η έδρα στην Τοπική Κοινότητα του Σελλά του Δήμου Τριφυλίας, στην οποία υπάγεται και ο οικισμός του Άνυδρου.

Εκτός από τα παραδοσιακά σπίτια υπάρχει η κεντρική εκκλησία του χωριού, η οποία είναι η Αγία Τριάδα. Επίσης η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, στην τοποθεσία Πέρα Ρούγα, που γιορτάζει τον Δεκαπενταύγουστο και γίνεται τότε το πανηγύρι του χωριού, η εκκλησία της Ανάληψης στο κοιμητήριο του χωριού, το εκκλησάκι του Άη-Γιάννη του Προδρόμου, στην τοποθεσία Αμπέλια και το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, στην είσοδο του χωριού.

Στην κορυφή του βουνού Άη-Λιάς, κοντά στο χωριό, βρίσκεται επίσης το παλαιό μοναστήρι του Άη-Νικήτα, στο οποίο εορτάζεται ο άγιος Νικήτας ο Γότθος (εορτασμός 15 Σεπτεμβρίου).

Σημαντική δραστηριότητα στα πολιτιστικά δρώμενα του χωριού έχει και ο «Σύλλογος Απανταχού Σελλαίων Τριφυλίας "Η Αγία Τριάς"», ο οποίος υποστηρίζει την λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του χωριού. Στο ίδιο κτίριο, αυτό του παλαιού Δημοτικού Σχολείου, στεγάζεται και το Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ) του χωριού.

Στο Σελλά έχει την έδρα του και το Λαογραφικό Μουσείο Σελλά, που ιδρύθηκε το 2006 και στο οποίο υπάρχουν παλαιά αγροτικά εργαλεία, είδη υφαντικής και οικοτεχνίας, καθώς και παραδοσιακά υφαντά, ενδύματα και κεντήματα και διάφορα άλλα αντικείμενα της καθημερινής ζωής και δράσης της τοπικής κοινωνίας, όπως αυτή διεξαγόταν σε παλαιότερες εποχές.

Σημαντικό αξιοθέατο για την περιοχή του χωριού είναι και το Πάρκο Τριπύλης, που βρίσκεται περίπου 200 μέτρα πάνω από τη Γέφυρα του Σελλά, όπου ο επισκέπτης μπορεί να περπατήσει στα παραποτάμια μονοπάτια του σημαντικού σε βιοποικιλότητα Αρκαδικού ποταμού.

Δ.Ε. ΑΕΤΟΥ

Ο Αετός – ένα ιστορικό χωριό - περιλαμβάνεται στον κατάλογο των μαρτυρικών χωριών της χώρας, αφού το 1943 αντιστάθηκε στη Ναζιστική θηριωδία των Γερμανών.Προηγήθηκε σφοδρός βομβαρδισμός, το χωριό καταστράφηκε και σκοτώθηκαν όλοι οι κάτοικοι.

Το χωριό, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Τριφυλίας. Τα στοιχεία κατοίκησης της περιοχής του Αετού ανάγονται στην προϊστορία. Στο κάτω μέρος του χωριού έχουν βρεθεί κυκλώπεια τείχη μήκους ενός περίπου χλμ. Εκεί υπάρχουν ίχνη, που μου δείχνουν ότι το χωριό το κατοικούσαν, από την εποχή εκείνη.

Στο χωριό υπάρχεο «ναϊσκος» αφιερωμένος στη Θεοτόκο, που χρονολογείται από τον 9^ο μχ αιώνα, ο οποίος όμως έχει μερικώς καταστραφεί από τους Τούρκους.

Το 1835 ο Αετός γίνεται η έδρα του τότε Δήμου Αετού, στον οποίο εντάχθηκαν τα χωριά Βυδίσοβα ή Βιδίσοβα (το χωρίς πληθυσμό χωριό Δροσοπηγή, σήμερα ο πληθυσμός βρίσκεται κυρίως στον Κόκλα), Μαλίκι (Πολυθέα), Βαρυμπόπι ή Βαρυμπόπη (Μοναστήρι), Σαρακηνάδα ή Σαρακινάδα (Κρυονέρι) και Μποντιά (Μάλθη), με πρώτο Δήμαρχο τον οπλαρχηγό, προεστό και βουλευτή της επαρχίας Αρκαδίας (Κυπαρισσίας-Τριφυλίας) Γιώργο Γκότση.

Ο Δήμος αυτός 5 χρόνια αργότερα καταργήθηκε, επανιδρύθηκε και πάλι καταργήθηκε, μέχρι που επανιδρύθηκε το 1997 μέχρι το 2010. Στο Δήμο Αετού αυτής της εποχής η έδρα έγινε στο Κοπανάκι και υπήχθησαν τα χωριά Κοπανάκι, ο Αγ. Δημήτριος, το Ριζοχώρι, Νέα Αγριλιά, ο Αετός, Το Αρτίκι, το Γλυκορρίζι, το Καμάρι, Κεφαλόβρυση, Τσερτσαίκα, το Κρυονέρι, το Μοναστήρι, η Πολυθέα και το σιτοχώρι. Αυτά τα χωριά, σήμερα διοικητικά υπάγονται μεν στο Δήμο Τριφυλίας, υπάγονται όμως στο σύμπλεγμα των Κοντοβουνίων.

Το φρούριο ή κάστρο του Αετού ή Αητού ή Αϊτού, το οποίο αναφέρεται ως σημαντικό Βυζαντινό κάστρο, μαζί με το Κάστρο του Μήλα βρίσκεται στ’ ανατολικά του χωριού και μαρτυρεί ότι ο Αετός κατά τη Βυζαντινή εποχή ήταν σε ακμή και με πολύ πληθυσμό. Σήμερα είναι ερειπωμένο και αναφέρεται ως «Παλιόκαστρο». Το κάστρο ενίσχυσε την μεγάλη στρατηγική σημασία του ίδιου του Αετού, ο οποίος αποτελούσε και από μόνος του φυσικό οχυρό, λόγω της γεωγραφικής θέσης του και της μορφολογίας του εδάφους της περιοχής του. Περίπου το 1385 ο Αετός αναφέρεται σαν μια από τις πιο σημαντικές πόλεις της Μεσσηνίας στην περίοδο της Φραγκοκρατίας. Είχε συνοικισμούς στις πρόποδες της Πύλας, όπου και η σημερινή του θέση, στο Λόπεσι, στο Παληοχώρι και σε άλλα γειτονικά μέρη. Πιστεύεται ότι το κάστρο ήταν από τα σημαντικά της Μεσσηνίας και για τους Βυζαντινούς, καθώς αναφέρεται ότι το πήρε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος από τον αδελφό του Θεόδωρο Β΄, λίγο πριν ανακηρυχθεί Δεσπότης στο Δεσποτάτο του Μυστρά το 1443.

Το Κάστρο του Αετού

Η Γλώσσα. Εξαιτίας της τακτικής των κατοίκων του Αετού να παραμένουν απομονωμένοι από τους υπόλοιπους οικισμούς και γενικά τον έξω κόσμο, έχει διατηρηθεί η "Αητοβουνέικη", όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, ντοπιολαλιά από τα αρχαία χρόνια. Η διάλεκτος είναι παραλλαγή της αρχαίας Δωρικής διαλέκτου, καθώς το χωριό, σύμφωνα και με μύθους των κατοίκων, ιδρύθηκε από αρχαίους Μεσσηνίους είλωτες οι οποίοι ξέφυγαν από τη Σπάρτη κατά τα προϊστορικά χρόνια.

Με βάση την υπογραφή του 2011, οι κάτοικοι του χωριού έφταναν τους 360.

Οι κύρια ασχολία των κατοίκων είναι οι Αγροτικές εργασίες, με κύρια αποσχόληση τα ελειόδενδρα

Πηγή : https://el.wikipedia.org/

ΠΟΛΙΑΝΗ

Η Πολιανή είναι μία ορεινή κοινότητα, του πρώην Δήμου Θουρίας και νυν Δήμου Καλαμάτας, σε υψόμετρο 674 μ. περίπου και σε απόσταση 21 χλμ. από την Καλαμάτα και κοντά στα σύνορα Μεσσηνίας και Αρκαδίας.

Είναι η γενέτειρα δύο μεγάλων αγωνιστών του 1821, Γρηγορίου Δικαίου ή Παπαφλέσσα και Αναγνωσταρά ή Χρήστου Παπαγεωργίου.

Η αρχαία Θουρία ως «περίοικος» πόλη διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη Μεσσηνία αφού υπήρξε η σημαντικότερη πόλη της δυτικής Μεσσηνίας και η δεύτερη σε δύναμη πόλη μετά το 369 π.Χ. όταν ιδρύθηκε η Μεσσήνη. Γι αυτό και η θάλασσα από την Αβία και τις Φαρές μέχρι τις εκβολές του Παμίσου ποταμού ονομαζόταν «Θουριάτης κόλπος». Η ανασκαφή της Αρχαίας Θουρίας στη θέση «Παναγίτσα», σε απόσταση περίπου 10 χλμ. βορειοδυτικά της Καλαμάτας, ξεκίνησε το 2007 υπό τη διεύθυνση της τότε Προϊσταμένης της ΛΗ’ Ε.Π.Κ.Α. Μεσσηνίας Δρος Ξένης Αραπογιάννη και συνεχίστηκε και τα επόμενα έτη έως και φέτος. Από το 2009 η ανασκαφή έχει γίνει συστηματική, υπό την αιγίδα της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, υπό τη διεύθυνση της τότε Προϊσταμένης της ΛΗ΄ ΕΠΚΑ Μεσσηνίας.

Ο πληθυσμός της Πολιανής, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, αριθμούσε σε 80 κατοίκους.

Στην Πολιανή οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Κύρια παραγόμενα προϊόντα είναι τα μήλα, καρύδια, σιτηρά, φασόλια και πολλά οπωροκηπευτικά. Το μικροκλίμα της Πολιανής, είναι ιδανικό για πολλές καλλιέργειες.

Ιστορικά το χωριό έχει τις ρίζες ίδρυσής του, κατά τους βυζαντινούς χρόνους, της ακμή του Δεσποτάτου του Μυστρά. Για την προέλευση του ονόματος Πολιανή υπάρχουν πολλές εκδοχές, η επικρατέστερη είναι από τη φράση πολλοί ναοί - Πολοιανοί - Πολιανή. Παλαιότερα η Πολιανή είχε 72 ναούς, από τους οποίους σώζονται 30. Άλλη εκδοχή είναι ότι προέρχεται από τη σλάβικη λέξη poljane που σημαίνει αγρός/χωράφι/πεδινή περιοχή.

Μνημεία

Βυζαντινός ναός αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο ναός ανήκει αρχιτεκτονικά στον τύπο των ελευθέρων σταυρών και έχει σχήμα «λατινικού σταυρού». Στον αρχικό ναό προστέθηκαν ανοιχτή στοά στα δυτικά και τριώροφο πυργοειδές κωδωνοστάσιο στη νοτιοδυτική γωνία. Η τοιχοποιία του δεν διακρίνεται, λόγω των εκτεταμένων επισκευών. Εσωτερικά, περιέχει μεταβυζαντινές τοιχογραφίες του 18ου αιώνα. Ο ναός χρονολογείται στα παλαιολόγεια χρόνια και συγκεκριμένα στον 13ο-14ο αιώνα. Τα οστά του Παπαφλέσσα έχουν εναποτεθεί μέσα σε ειδική θήκη στην πρόσοψη του ναού.

Βιβλιογραφία: Βυζαντινά Μνημεία Μεσσηνίας - Ιωάννης Κακούρος

Δημητροκάλλης 1998: 259-265. Θέμελης 2003: 248.

Δημητροκάλλης 1998: 202-242. Στο τύμπανο της νότιας κεραίας έχουμε πλίνθινους σταθμούς και εκατέρωθεν, από κάτω προς τα πάνω, υπάρχει διπλή σειρά πλίνθων, που σχηματίζουν ιχθυάκανθα (ενάλληλες γωνίες ή ψαροκόκαλο). Ακολουθεί οδοντωτή ταινία, ζώνη από παράλληλες κατακόρυφες πλίνθους, που στην Πελοπόννησο ανάγονται στον 12ο αιώνα, και δεξιότερα μία ζώνη με ζιγκ- ζαγκ. Το παράθυρο πλαισιωνόταν από τεταρτοκυκλικά πτερύγια με διπλή σειρά πλίνθων και οδοντωτή ταινία. Μέσα στα πτερύγια υπήρχαν σκυφία βυζαντινής εποχής, από τα οποία έχει διασωθεί μόνο ένα τμηματικά, που απεικονίζει ένα πτηνό. Στο τύμπανο της βόρειας κεραίας απαντά ο ίδιος ο κεραμοπλαστικός διάκοσμος με δύο αποκλίσεις: η οδοντωτή ταινία βρίσκεται ψηλότερα και οι κάθετες πλίνθοι στη δεύτερη ζώνη είναι μεγαλύτερες. Υπάρχουν επίσης και εδώ σκυφία, μεταβυζαντινής ωστόσο περιόδου.

Βυζαντινός ναός του Τιμίου Σταυρού. Πρόκειται για μονόκλιτη βασιλική με επίπεδη ξύλινη κορυφή και με τρίπλευρη εξωτερικά κόγχη. Η τοιχοποιία του ναού δεν διακρίνεται, λόγω επιχρισμάτων, ενώ πλούσιος κεραμοπλαστικός διάκοσμος διασώζεται μόνο στην ανατολική πλευρά*. Βάσει των κεραμοπλαστικών στοιχείων, ο ναός χρονολογείται στα παλαιολόγεια χρόνια και συγκεκριμένα στον 13ο-14ο αιώνα.

Βιβλιογραφία: Βυζαντινά Μνημεία Μεσσηνίας - Ιωάννης Κακούρος

Δημητροκάλλης 1998: 44-551998: 44-55. Θέμελης 2003: 248.

*Απαντούν τα εξής κοσμήματα (από κάτω προς τα πάνω): σειρά συνεχoμένων τετραγώνων από πλίνθους, τοποθετημένων διαγώνια σε σχήμα ρόμβου, λεπτή οδοντωτή ταινία, πλατύτερη, επίσης διαγώνια ζώνη τετραγώνων από πλίνθους, νέα οδοντωτή ταινία, ζώνη από διπλό ζιγκ-ζαγκ, οδοντωτή ταινία, ζώνη λιθοδομής, ζώνη από διπλό ζιγκ-ζαγκ και τριγωνικές πλάκες.

-----/////-----

ΛΑΔΑ ΤΑΫΓΕΤΟΥ
(Λαδά Κουτσαβά)

Ένα από τα χωριά του ΒΔ Ταυγέτου σε υψόμετρο 670 μ. Βρίσκεται στη νότια λεκάνη συλλογής των υδάτων του ποταμού Νέδοντα και είναι χτισμένο στους νότιους πρόποδες του Αγίου Γεωργίου που είναι ένα από τα πολλά πρόβουνα (υψώματα) του Ταϋγέτου.

Ανατολικά φθάνει μέχρι τον Άγιο Βασίλειο (Σιλίμποβες, Αγία Μαρίνα), και δυτικά ακολουθώντας την κοίτη του Λαδοκαρβελιώτικου ρέματος (Μύτικα ή Δαφναίου), φθάνει μέχρι τα Διπόταμα. Από εκεί κάνει αναστροφή και ακολουθώντας κατ’ αντίστροφη διεύθυνση την κύρια κοίτη του Νέδοντα για 1,5 χιλιόμετρο περίπου, στρίβει δεξιά ακλουθώντας το πρώτο μικρό ρεματάκι μέχρι να συναντήσει την κορυφογραμμή του Αγίου Γεωργίου, η οποία το χωρίζει από την Αρτεμισία. Συμπεριλαμβάνοντας έτσι, στα όρια του το λόφο με την ονομασία Βεντένικο (πρόβουνο του Αγίου Γεωργίου από τα Διπόταμα).

Η αρχική θέση του οικισμού ήταν διαφορετική από αυτή που βρίσκεται σήμερα. Συγκεκριμένα βρισκόταν στη θέση Παλιά Αυλή (Παλαιάν Αυλήν) κοντά στο Εξωκκλήσι των Αγίων Θεοδώρων, το οποίο είναι και ο πρώτος ναός που χτίστηκε στο Λαδά. Αυτό προκύπτει από τα αρχαία ερειπωμένα κτίσματα, αλλά και τα οστά καθώς και άλλα αντικείμενα που βρέθηκαν κατά την διάνοιξη αγροτικού δρόμου.

Εκτός από το ξωκκλήσι των Αγ. Θεοδώρων, στο Λαδά υπάρχουν και οι εκκλησίες Στο χωριό του Λαδά, ξεχωρίζει ο μεγαλοπρεπής ναός των Ταξιαρχών. Στη νοτιοανατολική γωνία του ναού, υψώνεται εντυπωσιακός πύργος κωδωνοστασίου, ενώ στο εσωτερικό του σώζονται τοιχογραφίες και ενδιαφέρον ξυλόγλυπτο τέμπλο του 18ου αιώνα.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι εκκλησίες του Αγίου Βασιλείου (στην κεντρική πλατεία του χωριού, 1783), του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Αθανασίου (στο νοτιοδυτικό άκρο του χωριού, 18ος αι.).

Πέτρινα γεφύρια.

Δίτοξη Γέφυρα στη θέση Μάτια: Βρίσκεται στη θέση Μάτια και συνδέει τα χωριά Καρβέλι και Λαδά, επί του παραπόταμου του Νέδοντα, Μύτικα ή Δαφναίου ή Λαδοκαρβελιώτικου ρέματος, ο οποίος αποτελεί το φυσικό όριο ανάμεσα στα δύο χωριά.

9 ΜΙΚΡΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ τ. ΔΗΜΟΥ ΑΒΙΑΣ
Ελάτε να αναδείξουμε τα μικρά και "ξεχασμένα" χωριά της Μεσσηνίας

Ένας από τους λόγους ύπαρξης αυτού εδώ του blog είναι να αναδεικνύει μικρά και ξεχασμένα χωριά που κάποτε υπήρχε έντονη ζωή και για τα περισσότερα από αυτά και ιστορία.

Σήμερα θα δούμε 8 τέτοια χωριά του τέως Δήμου Αβίας, του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης

ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ = ΝΕΡΙΝΤΑ Οικισμός των Γαϊτσών που βρίσκεται Ανατολικά του

Κάμπου, χτισμένο σε υψόμετρο 640 μ. σε πλαγιά με πυκνή βλάστηση, διαθέτει υπέροχη θέα στο φαράγγι του Ριντόμου.
κατοικείται από 38 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
ΔΟΛΟΙ ΑΝΩ.
Οι Άνω Δολοί , ανήκουν στον δήμο ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΝΗΣ της Περιφερειακής Ενότητας ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.
Η επίσημη ονομασία είναι “οι Άνω Δολοί”. Έδρα του δήμου είναι η Καρδαμύλη και είναι οικισμός της τ.κ. Δολών του Δ.Δ Αβίας
Οι Άνω Δολοί έχουν υψόμετρο 341 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας.
Στους Άνω Δολούς υπάρχει ένας οικολογικός παράδεισος, μια κιβωτό διάσωσης σπάνιων ειδών του φυτικού και του ζωικού βασιλείου, έχουν μετατρέψει, με πολλή δουλειά, αγώνα και αγάπη τέσσερις μοναχοί το μικρό μοναστήρι-ιερό κάθισμα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στους Δολούς της Μεσσηνιακής Μάνης, που αποτελεί μετόχι της Μονής Αρχαγγέλων της Βόρειας Σερβίας και απέχει μόλις 20 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα.Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 οι Α. Δολοί, είχαν 82 κατοίκους.

ΜΑΛΤΑ. Η Μάλτα είναι Μανιάτικο Πυργοχώρι, όπου υπάρχει ο ιστορικός πύργος των

Κουτήφαρη-Αλούπηδων. Στη περιοχή δεσπόζει σε κοντινό λόφο ο πύργος του Μαυρίκου (1814). Μετά από ένα χιλιόμετρο απόσταση οδηγούμεθα στη γυναικεία μονή Ανδρουμπεβίτσας, βυζαντινό κτίσμα με στοιχεία μανιάτικης αρχιτεκτονικής. Στο Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, σώζονται μερικές σπουδαίες τοιχογραφίες του 13^ου αιώνα.
Στη Μάλτα, η απογραφή του 2011, έδειξε ότι κατοικούσαν 100 άτομα.

ΟΡΟΒΑΣ. Είναι ένας μικρός οικισμός, του Τ.Δ. Κάμπου Αβίας, του Δήμου Δυτ. Μάνης σε

υψόμετρο 309μ.Οι κάτοικοι στην απογραφή του 2011 ήταν 24.

ΠΗΓΑΔΙΑ. Τα Πηγάδια είναι οικισμός της δυτικής Μάνης. Βρίσκονται ΒΑ των Αλτομυρά και λέγεται ότι δημιουργήθηκαν από καταδιωκόμενους Ηπειρώτες επί Τουρκοκρατίας που προήρχοντο από τα Πέντε πηγάδια.

Πάνω από τα Πηγάδια και μέσα στον Ταϋγετο βρίσκονται η Κρύα Βρύση, τα Δεντρά και τα Ριζανά, τόποι καλλιέργειας και παραθερισμού. Ο ξεροπόταμος της Σάντοβας αρχίζει από το χωριό Πηγάδια και καταλήγει σε ένα ακρογιάλι με βότσαλα, κοντά στις Κιτριές, ενώ στη διαδρομή του σχηματίζει το φαράγγι του Ριντόμου ή Κοσκάραγας. Η επικοινωνία με τα άλλα χωριά γινόταν μέσω καλντεριμιών που διατηρούνται μέχρι σήμερα και διευκολύνουν την πρόσβαση στους πεζοπόρους που διασχίζουν το φαράγγι. Ονομαστό είναι και το διπλό πέτρινο Πηγαδιώτικο γεφύρι.

Τα αρχαιότερα ευρήματα κατοίκησης της περιοχής χρονολογούνται από το τέλος της νεολιθικής εποχής (3000 π.Χ. - 2500 π.Χ.). Πρόκειται για ένα λίθινο πέλεκυ, πήλινο αγγείο, τμήμα σαγονιού ανθρώπου με δυο δόντια, οστά θηλαστικών και αρκετά θραύσματα πήλινων αγγείων τα οποία βρέθηκαν τυχαία το 1954 σε μια σπηλιά στη θέση Κοκκινόχωμα.

ΠΛΑΤΩΜΑ. Μικρός οικισμός των 24 κατοίκων που υπαγόταν στην κοινότητα Κάμπου.

ΡΙΖΑΝΑ. Τα Ριζανά είναι ορεινό χωριό του νομού Μεσσηνίας. Είναι χτισμένα στις βόρειες πλαγιές του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 1.100 μέτρων και είναι ένα από τα ορεινότερα χωριά της Πελοποννήσου. Διοικητικά ανήκουν στο Δήμο Δυτικής Μάνης, ενώ παλαιότερα ανήκαν στο Δήμο Αβίας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο πληθυσμός τους ήταν 56 κάτοικοι.

Το καλοκαίρι του 2007 εκδηλώθηκε η πυρκαγιά στον Ταύγετο, η οποία εξαπλώθηκε σε μερικά χωριά του Νομού Μεσσηνίας, όπως και τα Ριζανά.

ΤΟΥΜΠΊΑ. Μικρός οικισμός της πρ. Κοινότητας Κάμπου που στην απογραφή του 2011, είχε

απογραφεί ένας κάτοικος. Είναι Κτισμένος σε περιοχή με πυκνή βλάστηση, κοντά στον Κάμπο Αβίας, σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Βρίσκεται κοντά στο φαράγγι του Ριντόμου.

ΧΑΡΑΥΓΗ. Παραδοσιακός οικισμός. Κτισμένο στους πρόποδες του Ταϋγέτου ανάμεσα σε κυπαρρίσια, πεύκα και ελιές. Κύριο αξιοθέατο είναι ο τριώροφος Πύργος Καπετανάκη, μιας οικογένειας σπουδαίων αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, με πάνω από 100 πολεμίστρες.

Γ. ΝΙΚΑΣ ΠΛΑΚΑΚΙΑ ΕΙΔΗ ΥΓΙΕΙΝΗΣ

----////----

ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΧΩΡΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΧΙΛΙΟΧΩΡΙΩΝ
ΔΗΜΟΥ ΠΥΛΟΥ ΝΕΣΤΟΡΟΣ

ΚΟΥΚΟΥΝΑΡΑ ή ΚΟΚΚΟΥΝΑΡΑ. Η Κουκκουνάρα βρίσκεται βορειοδυτικά από τον Χανδρινό, από τον οποίο απέχει 6,5 περίπου χιλιόμετρα και βορειοανατολικά από

την Πύλο από την οποία απέχει περίπου 14 χιλιόμετρα. Έχει υψόμετρο 208 μέτρα και απέχει από τον Κόλπο του Ναυαρίνου περίπου 7 χιλιόμετρα. Κοντά στην Κουκκουνάρα βρίσκονται, προς τα νοτιοδυτικά της η Γιάλοβα σε απόσταση 7 περίπου χιλιομέτρων και προς τα νότιά της η Στενωσιά, σε απόσταση 2,5 περίπου χιλιομέτρων.
Το χωριό, το οποίο έχει στην περιοχή του σημαντικές πηγές νερού και πλούσια χλωρίδα και πανίδα, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας και της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας. Η περιοχή του χωριού κατά την αρχαιότητα, σύμφωνα με τα ευρήματα του ανασκαφικού προγράμματος Prap, ήταν από τα σημαντικά κέντρα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου και μια από τις κύριες πόλεις του βασιλείου της Πύλου, με αναφορές στις πινακίδες της Γραμμικής.
Στην Κουκουνάρα έχουν γίνει αρχαιολογικές έρευνες, όπου έχουν βρεθεί πολλά αρχαιολογικά ευρύματα που αναφέρονται στο Βασίλειο του Νέστορα της Πύλου.
Σήμερα στην Κουκουνάρα, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, καταμετρήθηκα περί τους 129 κατοίκους.

ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ ή ΦΟΥΡΤΖΟΚΡΕΜΜΗΔΑ. Τα Κρεμμύδια είναι ένα χωριό που βρίσκεται ΒΑ της Πύλου, από την οποία απέχει περί τα 19,5 χλμ και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Πύλου - Νέστορος, του Νομού Μεσσηνίας.                                                                                                                                                   Η επίσημη ονομασία του οικισμού είναι τα “Κρεμμύδια” και αποτελείται από τρεις επιμέρους παλαιότερους συνοικισμούς, το Φουρτζή ή Βελανιδιά, τα Άνω Κρεμμύδια και τα Κάτω Κρεμμύδια, γι’ αυτό παλαιότερα τα έλεγαν Φουρτζοκρέμμυδα.

Το χωριό, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας και της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας. Η περιοχή του χωριού κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου. Ο σημερινός οικισμός, προέρχεται από την ένωση τριών παλαιότερων συνοικισμών, το Φουρτζή ή Φρουτζή (από το 1927 Βελανιδιές ή Βελανιδιά), τα Άνω Κρεμμύδια και τα Κάτω Κρεμμύδια, εκ των οποίων ο παλαιότερος οικισμός, το Κρεμμύδι, αναφέρεται τουλάχιστον από την εποχή της Ενετοκρατίας, ενώ οι υπόλοιποι οικισμοί τουλάχιστον από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.

Κοντά στο χωριό των Κρεμμυδίων, σε απόσταση 1 περίπου χιλιομέτρου προς τα νότια, στη θέση Καμίνια, υπάρχει τεχνητό έξαρμα, το οποίο ανανασκάφηκε, την δεκαετία του 1970, από τον αρχαιολόγο Γεώργιο Κορρέ. Αποκαλύφθηκε εκεί ταφικός τύμβος της Μεσοελλαδικής και Μυκηναϊκής εποχής (περίπου 2200 π.Χ. έως 1200 π.Χ.). Στο κέντρο του τεχνητού εξάρματος βρέθηκαν 2 ταφικοί πίθοι και στην περιφέρειά του 5 μικροί θολωτοί τάφοι. Στα Κρεμμύδια είχε γίνει στις 7 Απριλίου του 1825 μάχη, ανάμεσα στα στρατεύματα του Ιμπραήμ, που μόλις είχε εισβάλει στην Πελοπόννησο, στο όνομα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και των επαναστατημένων Ελλήνων, που είχαν επικεφαλής τον Υδραίο Κυριάκο Σκούρτη. Η εξέλιξη της μάχης στην οποία συμμετείχαν περίπου 3.400 Αιγύπτιοι και 3.250 Έλληνες δεν ήταν καλή για τον Απελευθερωτικό Αγώνα, καθώς οι Έλληνες περικυκλώθηκαν και μετά από την απώλεια περίπου 600 ανδρών, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.

Η επέτειος της Μάχης του Κρεμμυδίου τιμάται με διάφορες εκδηλώσεις από τους κατοίκους του χωριού και τους επίσημους φορείς του νομού.

Στο ενοποιημένο, σήμερα, χωριό, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, μένουν 516 κάτοικοι.

ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΟΣ ή ΒΕΛΗ ή ΒΕΛΗ ΠΕΡΑ. Είναι ημιορεινό χωριό κοντά στο Χανδρινό από το οποίο απέχει 5 χιλιόμετρα και από την Πύλο από την οποία απέχει 18 χλμ, μέχρι το 2010

υπαγόταν στο Δήμο Χιλιοχωρίων. Σήμερα υπάγεται στο Δήμο Πύλου Νέστορος.

Το χωριό, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας και της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας. Η περιοχή του χωριού κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου. Ο σημερινός οικισμός, προέρχεται από την ένωση δυο προηγούμενων συνοικισμών, του οικισμού Βελή ή Βελή Πέρα και του οικισμού Ρωμύρι. Ο παλαιότερος οικισμός - εγκαταλελειμμένος σήμερα - το Ρωμύρι, αναφέρεται τουλάχιστον από την εποχή της Ενετοκρατίας, ενώ ο οικισμός Βελή τουλάχιστον από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.

Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 οι μόνιμοι κάτοικοι έφταναν τους 307.

ΠΛΑΤΑΝΟΒΡΥΣΗ ή Καντηλιοκέρι ή Καλισκίριο είναι ημιορεινό χωριό της Μεσσηνίας που μαζί με το χωριό Χανδρινό συναποτελούσε την Κοινότητα Χανδρινού μέχρι το έτος

2000, οπότε εντάχθηκε στον Καποδιστριακό Δήμο Χιλιοχωρίων με έδρα τον Χανδρινό και που από το έτος 2012 σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας, όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης” ανήκει στο Δήμο Πύλου Νέστορος με έδρα την Πύλο. Η επίσημη ονομασία είναι “η Πλατανόβρυση”, αλλά κατά το παρελθόν λεγόταν και Καντηλιοκέρι ή Καντηλισκέρι ή Καλισκίριον. Το χωριό βρίσκεται στην περιοχή της Πυλίας σε απόσταση 13 χιλιομέτρων από την Πύλο και 39 χιλιομέτρων νοτιοδυτικά από την καλαμάτα, σε υψόμετρο 333 μέτρων και έχει 61 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2011), οι οποίοι ασχολούνται με τη γεωργία και κυρίως την καλλιέργεια του ελαιόδενδρου για παραγωγή λαδιού και ελιάς.

ΡΩΜΙΡΙ. Παλιός εγκαταλειμένος και επομένως ακατοίκητος οικισμός του πρώην Δήμου

Χιλιοχωρίων που σήμερα μετά την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης, υπάγεται στο Δήμο Πύλου Νέστορος. Οι περισσότεροι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στο κοντινό χωριό Μεσοπόταμος. Ήταν δεν άνθρωποι «σκληροί», «εργατικοί» και πολύ φιλόξενοι. Το Ρωμύρι είναι γνωστό από το τραγούδι «στου Παπαλάμπρου την αυλή», αφού ο παπαλάμπρος ήταν υπαρκτό πρόσωπο.

ΣΟΥΛΗΝΑΡΙ. Ένα ακόμη χωριό της Πυλίας που είναι κόμβος αφού είναι πάνω στο

δρόμο που οδηγεί προς την Πύλο. Ακολουθώντας όμως τη δεξιά οδό της διασταύρωσης, ο δρόμος αυτός οδηγεί στα χωριά Κρεμμύδια, Γλυφάδα, Παπούλια, Κορυφάσιο κλπ

Η απογραφή του 2011 έδειξε ότι το χωριό έχει 373 κατοίκους.

ΣΤΕΝΩΣΙΑ ή ΛΕΖΑΓΑ Η Στενωσιά βρίσκεται δυτικά από τον Χανδρινό από τον οποίο απέχει 4,5 περίπου χιλιόμετρα και

βορειοανατολικά από την Πύλο από την οποία απέχει περίπου 11,5 χιλιόμετρα. Κοντά στη Στενωσιά είναι σε απόσταση 2,5 χλμ το χωριό Κουκουνάρα. Έχει υψόμετρο 177 μ. Από τον κόλπο του Ναυαρίνου απέχει περί τα 9 χλμ.

Το χωριό, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας και της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας. Η περιοχή του χωριού κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου. Ο οικισμός, αναφέρεται τουλάχιστον από την εποχή της Ενετοκρατίας με ονομασίες, όπως ο Λέζαγας ή το Λέζαγα, από το 1927 ως η Στενωσιά και από το 1940 ως σήμερα ως η Στενωσιά. Οι καταράχτες της Στενωσιάς.

Στη Στενωσιά τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι του χωριού –

με επικεφαλής το Βαλάντη Καλογερόπουλο - ανέδειξαν τους «χαμένους» - μέχρι τότε - καταράχτες της στενωσιάς με αντίστοιχες λιμνούλες που μέσα στο καταπράσινο περιβάλλον, έχει δημιουργηθεί ένα υπέροχο τοπίο, ισάξιο αυτού του Πολυλίμνιου. Το ποτάμι της Στενωσιάς καταλήγει στον καταρράκτη Σχινόλακα που βρίσκεται ανάμεσα στη Σχινόλακα και τη Γιάλοβα.

Η απογραφή του 2011 ανέδειξε ότι οι μόνιμοι κάτοικοι της στενωσιάς φτάνουν τους 446.

ΧΑΝΔΡΙΝΟΣ ή ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ. Η κοινότητα Χανδρινού, συστάθηκε το 1912 με την απόσπαση των οικισμών: Καμπάσι από το δήμο Βουφράδος, Μπαλοδημέϊκα από το δήμο Πύλου,Καντηλιοκέρι από το δήμο Πύλου, Αβαρινίτσα από το δήμο Πύλου και το χωριό Χανδρινός από το δήμο Πύλου με παράλληλο ορισμό του ως έδρα της κοινότητας.

Ο Χανδρινός ήταν η έδρα του πρώην Δήμου Χιλιοχωρίων. Πρόκειται για ένα ημιορεινό χωριό του Δήμου Πύλου Νέστορος, που στην απογραφή του 2011 οι μόνιμοι κάτοικοι είναι 636.

Το χωριό, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας και της ευρύτερης περιοχής τόσο της Μεθώνης, όσο και της Πυλίας. Η περιοχή του οικισμού, κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα της αρχαίας Πύλου. Το χωριό αναφέρεται, τουλάχιστον από την εποχή του Μεσαίωνα και της Α΄ Ενετοκρατίας. Επίσης, κάποιοι από τους κατοίκους του χωριού προέρχονται από Αρκάδες κτηνοτρόφους, γνωστούς και ως οι «ανεβοκατεβάτες», ονομασία που αποδόθηκε παλαιότερα στους βοσκούς αυτούς, καθώς την άνοιξη ανέβαιναν με τα κοπάδια τους στην Αρκαδία ενώ τον Χειμώνα κατέβαιναν στα χειμαδιά.

Πολιούχος του χωριού είναι ο Αγιος Γεώργιος, ο οποίος υπάγεται στη Μητρόπολυ Μεσσηνίας. Το Χανδρινού, διαθέτει πολιτιστικός σύλλογο «Μαντάς» και τον ποδοσφαιρικό σύλλογο Χανδριναϊκό και ο Πολιτιστικός σύλλογος των απανταχού Χανδριναίων.

ΣΤΕΝΩΣΙΑ : ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ !

Το χωριό Στενωσιά που απέχει από την πόλη της Πύλου ελάχιστα χιλιόμετρα, είναι ένας μικρός παράδεισος ανάμεσα από δυο ποτάμια που ρέουν άφθονα και γαργάρα νερά.

Στο χωριό υπάρχει η διαδρομή ενός μονοπατιού που είναι περίπου 8 χιλιόμετρα και ξεκινάει από το χωριό Στενωσιά και καταλήγει στην Γιάλοβα, στον καταρράκτη Καλάμαρι. Επειδή τα στοιχεία της βλάστησης και του υγρού είναι έντονα, θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τον Αμαζόνιο και είναι κατάλληλο να το επισκέπτονται μικροί και μεγάλοι λόγο του χαμηλού δείκτη δυσκολίας του.

Η περιοχή δεν σταματάει μόνο σ’ αυτό το μονοπάτι, ήδη έχει αρχίσει να αναδεικνύεται ένα ακόμη που το καλοκαίρι του 2019 θα δοθεί σε χρήση στο κοινό, με καταρράκτη στην αρχή του χωριού με σπηλιά αποτελούμενη από σταλακτίτες και θα ενωθεί με το υπάρχον μονοπάτι.
Όταν αυτό θα ολοκληρωθεί, τότε θα έχουμε για τη Μεσσηνία ολόκληρη, ένα πραγματικό παράδεισο άξιο και ισότιμο το άλλου παράδεισου του πολυλίμνιου.

Δεν είναι μόνο το απίστευτης και μοναδικής ομορφιάς, φυσικό του περιβάλλον. Εκεί οι Ιταλοί έφτιαξαν φράγμα και δημιούργησαν τον πρώτο υδροηλεκτρικό σταθμό της Μεσσηνίας που ηλεκτροδοτούσε την Πύλο.

Όπως προαναφέραμε ο Βαλάντης Καλογερόπουλος με τους φίλους και συγχωριανούς του, λάτρεις της πεζοπορίας, δημιούργησαν υπέροχο περιπατητικό μονοπάτι. Για να γίνει αυτό, όλοι αφιέρωσαν αρκετές ώρες προσωπικής δουλειάς, πολλή αγάπη αψηφόντας τις όποιες δυσκολίες.

Η Στενωσιά διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Πύλου Νέστορος. Η τελευταία απογραφή έδειξε ότι έχει 600 μόνιμους κατοίκους, που με επικεφαλής τον πρόεδρο του πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού Βαλάντη Καλογερόπουλο, παρά τις δυσκολίες αλλά και τον λίγο χρόνο λόγο εργασίας τους, συνέβαλαν όλοι στην ανάδειξη ενός παλιού μονοπατιού γεμάτο καταρράκτες και λίμνες.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Δήμος Πύλου Νέστορος, θα

συμβάλει ώστε η περιοχή να αναδειχθεί σε ένα τουριστικό τόπο, ώστε να αναδειχθεί γενικά όλο το χωριό !

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ

45 ΧΡΟΝΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

ΕΜΠΕΙΡΕΙΕΣ, ΓΝΩΣΕΙΣ, ΑΨΟΓΟ SERVICE

ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΕΞΩΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ

· ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟΥΣ

· ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ, ΛΟΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ, ΒΕΛΟΝΙΣΤΕΣ,

ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ, ΔΙΑΤΡΟΦΟΛΟΓΟΙ κλπ

ΜΟΝΟ ΜΕ 45 € ΤΟ ΧΡΟΝΟ !!!

ΤΗΛ. 2721 300 351, ΚΙΝ. 6942 551 350, e-mail: agsaouti@gmail.com

-------------///////-------------

ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟ ή ΧΑΛΒΑΤΣΟ

ΔΗΜΟΥ ΜΕΣΣΗΝΗΣ

Το χωριό Κεφαλόβρυσο ή Χαλβάτσου, βρίσκεται στο βορειότερο προς τα δυτικά άκρο του κεντρικού τμήματος του νομού Μεσσηνίας, στη Δ.Ε. Αριστομένη του νέου Δήμου Μεσσήνης - στα όρια με το Δήμο Τριφυλίας - όπου υπάγεται διοικητικά και μαζί με το οικισμό Κουλκάδα, που βρίσκεται 2 χμ. δυτικά απ' αυτό, αποτελούσε από το 1912 και ως το 1997 ιδιαίτερη κοινότητα, αρχικά με την επωνυμία «Κοινότητα Χαλβάτσου» και από το 1956 «Κοινότητα Κεφαλόβρυσου».

Ακριβέστερα το Κεφαλόβρυσο βρίσκεται ριζωμένο πάνω σε δυο ειδυλλιακές βουνοπλαγιές, οι οποίες ανήκουν στα ακρότατα προς νότο παρακλάδια των βουνών της Κυπαρισσίας. Έχει μέσο σταθμικό υψόμετρο 600 μ. και ο συνοικισμός Κουλκάδα 640 μ. Βρίσκεται, επίσης, δεξιά του επαρχιακού δρόμου Μεσσήνης - Αριστομένη - Κυπαρισσίας (επαρχιακή οδός υπ' αρ. 8 νομού Μεσσηνίας), η κατασκευή του οποίου παραμένει, δυστυχώς, ανολοκλήρωτη μέχρι σήμερα. Από την Καλαμάτα απέχει 43 χμ., από τη Μεσσήνη 33 χμ. και από τον Αριστομένη 10 χμ.

Η Κοινότητα Κεφαλόβρυσου κατέχει μια πολύ μεγάλη έκταση, που περικλείεται κατά γεωγραφική κατεύθυνση από τα εξής χωριά: προς βορρά από τα χωριά Λυκουδέσι, Τριπύλα και Λαντζουνάτου. Ανατολικά από τα χωριά Ξεροκάσι (Παλαιόκαστρο), Κυνηγού, Ράδου (Περδικόβρυση), Πουλίτσι και Κουτήφαρη. Προς νότο από τα χωριά Ζαπάντι (Καρυοβρυση), ακατοίκητο σήμερα, και Πολαίνα (Πλατανόβρυση). Επίσης, νότια του Κεφαλόβρυσου, χωρίς όμως να γειτνιάζουν ακριβώς με αυτό, βρίσκονται και τα χωριά Μαργέλι και Άνω και Κάτω Κοντογόνι (Παπαφλέσσα). Η θέα μάλιστα του χωριού από τα δύο Κοντογόνια είναι μοναδική.

Τέλος, προς δυσμάς περικλείεται από τα χωριά Αλικοντούζι (Παλαιό Λουτρό), Κάτω και Άνω Βούταινα, Μάκραινα και Κουλκάδα.

Από τα χωριά αυτά, το Λυκουδέσι, η Τριπύλα, το Λαντζουνάτου και το Αλικοντούζι ανήκουν στην επαρχία Τριφυλίας. Το Μαργέλι με τα δύο Κοντογόνια ανήκαν στην πρώην επαρχία Πυλίας και όλα τα υπόλοιπα στην πρώην επαρχία Μεσσήνης. Το Κεφαλόβρυσο, δηλαδή, βρίσκεται σε θέση όπου διασταυρώνονται τα όρια των τριών από τις τέσσερις πρ. επαρχίες του νομού Μεσσηνίας.

SAOUTIS

INSUR

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ 45 χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ

*ΥΓΕΙΑΣ *ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ *ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ

*ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ *ΠΡ.ΑΤΥΧΗΜΑΤΩΝ κλπ

Τηλ. 2721 300 351, Κιν. 6942 551 350

e-mail : saoutisins@gmail.com

Αξίζει να αναφερθεί εδώ, πως αυτή τη στιγμή τα αρχαιότερα έγγραφα που σώζονται στα αρχεία της Κοινότητας είναι τρεις εκθέσεις καθορισμού των ορίων του χωριού. Το

πρώτο απ' αυτά έχει ημερομηνία 29 Ιουλίου 1914 και ρυθμίζει τα όρια της Κοινότητας Χαλβάτσου με την Κοινότητα Καλογερεσίου. Το δεύτερο έχει ημερομηνία 11 Ιουνίου 1916 και μ' αυτό μεταρρυθμίζεται η προηγούμενη έκθεση της 29 Ιουλίου 1914. Σύμφωνα με τη νεότερη έκθεση, τα βόρεια σύνορα της Κοινότητας Χαλβάτσου με τις Κοινότητες Λυκουδεσίου και Καλογερεσίου ορίζονται από Δ προς Α στην εξής γραμμή: Σταυρός - Πετροπηγάδα - Καστράκι -Καλόγρια - Άγιος Ηλίας - Κατσούρα. Το τρίτο έγγραφο φέρει ημερομηνία 8 Ιουλίου 1931 και καθορίζει τα όρια της Κοινότητας Χαλβάτσου με την Κοινότητα Βούταινας. Κανένα άλλο έγγραφο των ετών πριν από το 1950 δεν διασώθηκε και όλα τα έγγραφα, τόσο της Κοινότητας όσο και του δημοτικού σχολείου, απωλέσθησαν ή καταστράφηκαν κατά την ανώμαλη περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου.

Αν συμπεριλάβουμε και την Κουλκαδαίικη έκταση, τότε ακολουθούμε από Ν προς Β τη νοητή γραμμή: Καμαράκι - Μαγγάνια - Χερουλάκια και φτάνουμε στο διάσελο του Σκουλαρίου, όριο με τα χωριά της Τριφυλίας. Από εκεί, αν περάσουμε με νοητή γραμμή χαμηλότερα από το Κουλκαδοβούνι (Ρέματα), στον Σταυρό και από εκεί στου Παρασκευά τη βρύση, στο Καστράκι, στην Καλόγρια και τον ΑΪ-Λιά, έχουμε ολοκληρώσει την κυκλική περιδιάβαση των συνόρων του Κεφαλόβρυσου. Παλαιότερα, βέβαια, τα όρια στην περιοχή της Κουλκάδας έφταναν ως την κορυφή του Κουλκαδοβουνίου. Κατέβηκαν στα «Ρέματα» (Πετροπηγάδα), όταν πρόεδρος του χωριού διετέλεσε ο Παναγιώτης Δίον. Αλεξόπουλος, το 1914.

Δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε την απόλυτα επιτυχημένη επιλογή της θέσης στην οποία χτίστηκε το χωριό. Μέρος απάνεμο και απάγκειο, με πλούσια νερά, με έδαφος κατάλληλο για βοσκή και καλλιέργεια, με μεγάλο αγνάντιο και θέα και κυρίως μακριά από τα πεδινά κέντρα εγκατάστασης των εκάστοτε, κατακτητών. Μέρος, δηλαδή, που, εκτός από το κατάλληλο περιβάλλον, εξασφάλιζε τους απαραίτητους όρους διαβίωσης και πρόσφερε προστασία, ασφάλεια και σχετική ελευθερία κατά τις περιόδους κατάκτησης από ξένους λαούς.

Σύμφωνα με πληροφορίες ηλικιωμένων Κεφαλοβρυσαίων, κατά τις περιόδους αυτές το χωριό ήταν κρυμμένο, αθέατο και προφυλαγμένο μέσα στις πυκνές και δασώδεις βουνοπλαγιές του. Σιγά σιγά κι όσο περνούσαν τα χρόνια και εξέλειπαν οι λόγοι της απόκρυψης, δηλαδή, απελευθερωνόταν η χώρα μας από τους ξένους κατακτητές, κόπηκαν τα δέντρα και αποκαλύφθηκαν τα σπίτια που κρύβονταν πίσω από αυτά. Οπωσδήποτε η παλιά αυτή παράδοση όχι μόνο ευσταθεί λογικά αλλά επιβεβαιώνεται και από τον ιστορικό νόμο. Σύμφωνα μ' αυτόν, οι πληθυσμοί κατά την περίοδο εισβολών ή κατακτήσεων προστατεύονται ανεβαίνοντας σε ορεινές περιοχές, υψώματα και ακροπόλεις, ενώ σε ομαλότερες περιόδους κατεβαίνουν σε πεδινές, παραθαλάσσιες ή λιγότερο απρόσιτες περιοχές.

Μπορούμε να φανταστούμε ακόμα τον αγώνα που θα έκαναν οι πρώτοι κάτοικοι, προκειμένου να ξεχερσώσουν και να εξημερώσουν τις ορεινές εκτάσεις του χωριού, μετατρέποντας τες σε καλλιεργήσιμα χωράφια, κήπους, αμπέλια, σταφίδες και αργότερα σ' ελαιώνες. Μετατρέποντας ακόμη όλα τα, ξαναλογκωμένα σήμερα, καταρράχια σε εξαίρετους σιτοβολώνες!

Οι παλιοί κάτοικοι, που πρώτοι εγκαταστάθηκαν στον αρχικά ορεινό και άγονο αυτόν τόπο, θα κατέβαλαν τεράστιες, επίπονες και μακροχρόνιες προσπάθειες, για να εξημερώσουν την περιοχή, που θα ήταν κατάφυτη από δέντρους (βελανιδιές), πουρνάρια, σφεντάμια και πολλά άλλα άγρια δέντρα.

Σιγά σιγά θα εξημέρωσαν μεγάλα τμήματα της περιοχής, όχι μόνο της λεκάνης, της ευφορότερης κοιλάδας, αλλά και των λιγότερο εύφορων λόφων και των γύρω βουνών, για τη δημιουργία καλλιεργήσιμων εκτάσεων, μιας και ο τόπος είχε όχι μόνο την ευεργετική παρουσία του πλουσιότατου σε νερά Κεφαλόβρυσου, αλλά και την ευλογία, η κάθε γωνιά του να είναι κατάσπαρτη από μικρότερες πηγές, στις οποίες φτιάχνονταν αμέσως μικρές και μεγάλες στέρνες...

Πηγή : xalbatso.gr

ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΙΟ «ΑΠΟΛΑΥΣΗ»

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

……για Γλυκιές Απολαύσεις, στη Μεσσήνη και στην Καλαμάτα.

Μεσσήνη 2722023620, Καλαμάτα 2721089785

----------//////////----------

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΡΕΦΙ, ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΕΣΣΗΝΗΣ
ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΦΥΡΙ ΝΤΕΜΠΡΙΖ

Το Στρέφι είναι ένα όμορφο κεφαλοχώρι του Δήμου Μεσσήνης, το οποίο είναι

κτισμένο σε υψόμετρο 225 μέτρων και απέχει 27 χιλιόμετρα από την πόλη της Καλαμάτας. Στις γειτονιές του χωριού μένουν μόνιμα περίπου 550 κάτοικοι. Το Στρέφιπεριβάλλεται από τον ποταμό Βελίκα, ο οποίος ενώνεται με ένα ακόμα από τα μικρά ποτάμια της περιοχής και μαζί εκβάλουν στην παραλία της Βελίκας.

Τα πλατάνια, οι ιτιές, οι καλαμιές και η πυκνή βλάστηση, σε συνδυασμό με το τρεχούμενο και καθαρό νερό, κάνουν τη διαδρομή γύρω από το Στρέφι ιδιαίτερα συναρπαστική και αναζωογονητική.

Στο Στρέφι συγκεντρώνεται αρκετός κόσμος στις 15 Αυγούστου για το πανηγύρι που γίνεται στο χωριό, μετά την λειτουργία στο εκκλησάκι της Παναγίας. Κάθε Κυριακή της Αποκριάς γίνεται χορός και στήνεται γλέντι στις αποθήκες του χωριού.

Η θέα από το Στρέφι είναι εξαιρετική, αφού από τους λόφους του βλέπετε μέχρι και τις παραλίες της Καλαμάτας αλλά και τις απέραντες εκτάσεις με τα αμπέλια, τα ελαιόδεντρα και τις συκιές του Μεσσηνιακού Κάμπου.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΦΥΡΙ ΝΤΕΜΠΡΙΖ
Το γεφύρι Ντεμπρίζ που βρίσκεται κοντά στο χωριό Στρέφι γι’ αυτό λέγεται και Στρεφέικο γεφύρι. Πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Κοφολογγιάς και του ποταμού Βελίκα, γι’ αυτό θεωρείται ως ένα ιστορικό γεφύρι.

Δεν είναι γνωστή η ακριβής ημερομηνία που κτίστηκε η γέφυρα, αλλά κατά προσέγγιση τοποθετείται τον 16ο αιώνα και είναι δημιούργημα των Φράγκων.   Ήταν η μόνη γέφυρα που ένωνε την επαρχία Πυλίας με τη Μεσσήνη μέχρι που έγινε η γέφυρα της Βελίκα. Η γέφυρα χτίστηκε για να εξυπηρετεί δύο σκοπούς. Ήταν κεντρική οδική αρτηρία επί πολλούς αιώνες ήταν Πύλος - Ντεμπρίζ - Ανδρούσα.     Η δεύτερη κύρια αποστολή της ήταν η οδική ένωση των κάστρων Η γέφυρα από αρχιτεκτονικής πλευράς είναι αψιδωτή, παρουσιάζει ελάχιστη αμβλεία γωνία στο επάνω μέρος που τείνει προς τον γοτθικό ρυθμό, ουδεμία σχέση έχει με αυτόν• είναι απλά δυτική και μάλιστα της εποχής εκείνης τεχνοτροπία. Κατασκευασμένη με ασβεστόλιθο έχει μεγάλο ύψος και μήκος. Το πλάτος είναι τόσο που δύναται να διέλθει ένα μικρό αυτοκίνητο.
Ιστορικά, η περιοχή έχει αρκετό ενδιαφέρον αφού στην ευρύτερη περιοχή μπορούμε να δούμε μια συνεχή αλυσίδα από φράγκικα κάστρα.
α) Το κάστρο Ντεμπρίζ, που απέχει ένα χιλιόμετρο από τη γέφυρα,
β) το κάστρο της Πελεκανάδας,
γ) τρία κάστρα στα Διόδια,
δ) το κάστρο στο Κεφαλόβρυσο,
ε) το κάστρο Σαν Φλάουρος, στο χωριό Παλαιόκαστρο
στ) και τέλος το κάστρο της Άνω Βούταινας.    Αυτά εκτείνονται σχεδόν παράλληλα προς τον ποταμό και σε μήκος 15 χιλιομέτρων. Είναι αυτονόητο ότι αυτά τα κάστρα θα πρέπει να διατηρηθούν, και να αναδειχθούν ως σημαντικές αρχαιότητες. Η περιφέρεια και το υπουργείο πολιτισμού, μήπως πρέπει να ενδιαφερθούν ;

Ο ποταμός Βελίκα, στο ύψος του χωριού Στρέφι, διέρχεται δυτικά και σε απόσταση ενός χιλιομέτρου εξερχόμενος από ένα γραφικό φαράγγι συναντά ένα μικρό λεκανοπέδιο που ονομάζεται Ντεμπρίζ. Στην αρχή της εξόδου του ήταν ένας νερόμυλος που φέρει ακόμη το όνομα «ο μύλος του Ντεμπρίζ». Ο ποταμός μετά τον μύλο, συνεχίζει την πορεία του και σε απόσταση 500 μέτρων και στο σημείο που διέρχεται η κοινοτική οδός Στρέφι - Πελεκανάδα είναι κτισμένη η γέφυρα Ντεμπρίζ.
Το ιστορικό γεφύρι Ντεμπρίζ, επιβάλλεται να χαρακτηρισθεί, το συντομότερο, «Διατηρητέο» και φυσικά εφ’ όσον συνεχίζουν να περνούν από πάνω τρακτέρ με βαριά φορτία και άλλα οχήματα, αφού μετά από 500 χρόνια, υπάρχει κίνδυνος να καταρεύσει.
Να σημειώσουμε ότι η λέξη Ντεμπρίζ είναι Γαλλική και σημαίνει Γέφυρα !

ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΙΟ «ΑΠΟΛΑΥΣΗ»

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

……για Γλυκιές Απολαύσεις, στη Μεσσήνη και στην Καλαμάτα.

Μεσσήνη 2722023620, Καλαμάτα 2721089785

---------/////////----------

  Δ.Ε. ΕΙΡΑΣ ΔΗΜΟΥ ΟΙΧΑΛΙΑΣ ΑΜΠΕΛΙΩΝΑ & ΝΕΔΑ
Δύο πανέμορφα χωριά που αξίζει να επισκευθείτε

Και όμως, η Μεσσηνία διαθέτει δύο τόσο όμορφα χωριά που αυτοί που τα έχουν επισκεφθεί, δεν έχουν παρά να πουν τα καλύτερα όχι μόνο ηι αυτά τα δύο χωριά, αλλά για τα περισσότερα που μέχρι το 2010 διοικητικά ανήκαν στον

Δήμο Είρας. Η ομορφιά παίρνει μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή φυσική ομορφιά και από το μοναδικό θηλυκό ποτάμι τη Νέδα που είναι απίστευτα όμορφο και από το καστανόδοσος που υπάγεται στην Αμπελιώνα. Μάλιστα κάθε χρόνο στα τέλη Οκτωβρίου, γίνεται και γιορτή του κάστανου, στην οποία συγκεντρώνονται πάρα πολλοί φίλοι της περιοχής και του κάστανου.

Εσείς που δεν έχετε επισκεφθεί την περιοχή, απολαύστε από εδώ την ορεινή ομορφιά της Αμπελιώνας και της Νέδας.

ΑΜΠΕΛΙΩΝΑ. Η Αμπελιώνα είναι ένα πολύ όμορφο, για μερικούς το ομορφότερο, ορεινό χωριό της Πελοποννήσου στο τρίστρατο Μεσσηνίας –

Αρκαδίας – Ηλείας, σε απόσταση αναπνοής από το καστανοδάσος της περιοχής, που προσφέρεται για απόλυτη χαλάρωση μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο και εκδρομές σε μέρη ιστορικού ενδιαφέροντος, σε υψόμετρο 830 μ.

Από δω μπορείτε να πάτε στην πηγή Τρίτσελη (βρίσκεται μέσα σε μια καταπράσινη ρεματιά), στο εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας (στην σκεπή του φυτρώνουν 17 μεγάλα δέντρα), στο φαράγγι της Νέδας και τη χαράδρα του Βυρού, να περπατήσετε σε μοναδικά μονοπάτια και να επισκεφθείτε αρχαιολογικούς χώρους όπως είναι η Ολυμπία και ο Ναός του Επικουρίου Απόλλωνος στις Βάσσες και γραφικά χωριά όπως η Καρύταινα και η Ανδρίτσαινα που διαθέτει βιβλιοθήκη με σπάνια χειρόγραφα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.

Η Αμπελιώνα είναι επίσης γνωστή διότι είναι η πατρίδα του βραβευμένου Έλληνα σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου και μια ματιά στο τοπίο που την περιβάλει, φέρνει αμέσως στο μυαλό πλάνα από τις σπουδαίες ταινίες του αξέχαστου σκηνοθέτη.

Στην κεντρική πλατεία Παπαγιάννη δεσπόζει το καλοδιατηρημένο πέτρινο

σχολείο της Αμπελιώνας που έχει μετατραπεί σε ξενώνα, αλλά και η «Τρανή Βρύση» που έχει χαρακτηριστεί διατηρητέα από το Υπουργείο Πολιτισμού. Στην Αμπελιώνα λειτουργεί και παραδοσιακός πέτρινος ξενώνας-ξενοδοχείο, όπου μπορείτε να μείνετε αλλά και να φάτε στο εστιατόριό του. Εναλλακτικά μπορείτε να επιλέξετε το παντοπωλείο-ταβέρνα-καφενείο του χωριού για καφεδάκι ή σπιτικές παραδοσιακές τοπικές νοστιμιές.

"Στα περισσότερα από τα χωριά του Δήμου Είρας έτσι και στην Αμπελιώνα,

"προσμένει" το ταξιδιώτη και από ένα καφενεδάκι. Μη παραλείψετε να σταθείτε για λίγο, θα διαπιστώσετε πως οι άνθρωποι αυτού του τόπου διατηρούν στα

βάθη της ψυχής τους αισθήματα άγνωστα στο "σύγχρονο" άνθρωπο. Η φιλοξενία είναι ανάλογη σε μέγεθος με το μεγαλείο της φύσης που περικλύει αυτό το τόπο."

Η απογραφή του 2011, έδειξε ότι στην Αμπελιώνα διαμένουν 41 κάτοικοι.

ΝΕΔΑ ή ΜΠΕΡΕΚΛΑ. Η Νέδα Μεσσηνίας είναι ένα ορεινό χωριό του της Δ.Ε

Είρας του Νομού Μεσσηνίας. Ήταν έδρα του ομώνυμου Δημοτικού Διαμερίσματος και ανήκε διοικητικά στο Δήμο Είρας, ενώ σήμερα ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας. Η Νέδα είναι κτισμένη στη νοτιοδυτική παρυφή του Λυκαίου όρους. Βρίσκεται κοντά στην Ανδρίτσαινα Ηλείας και στον Αρχαίο Ναό του Επικούριου Απόλλωνα.
Παλιότερα το χωριό ονομαζόταν Μπέρεκλα, υποδηλώνοντας τη Σλαβική καταγωγή των πρώτων

κατοίκων του. Τη σημερινή του ονομασία την πήρε από τον ποταμό Νέδα, οι πηγές του οποίου βρίσκονται κοντά στο χωριό Πέτρα ενώ οι εκβολές του είναι στον Κυπαρισσιακό κόλπο. Στο ταξίδι τους τα νερά της Νέδας διανύουν διαδρομή 32 χιλιομέτρων.
Ήταν έδρα ομώνυμης κοινότητας με δημοτικό σχολείο που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1904.Ο πληθυσμός κατά την απογραφή του 2011 ήταν 42 κάτοικοι.
Η παρουσίαση αυτών των δύο πανέμορφων ορεινών χωριών, είναι Αφιερωμένη στη Μνήμη του Αείμνηστου Αμπελιωνίτη, μπατζανάκη μου
Παναγιώτη Κων. Μιχαλακόπουλου.

------///////-------

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗ ΜΑΝΗ
ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΙΣΜΟΥΣ
ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΟΥ ΛΕΥΚΤΡΟΥ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΝΗΣ
Είναι πολλές οι περιοχές της χώρας μας που προσφέρονται για Χριστούγεννα,
τώρα στο καταχείμωνο.

Μια από τις περιοχές αυτές είναι και η Μάνη, αφού το μοναδικό περιβάλλον της είναι έμπνευση για Χειμωνιάτικες διακοπές. Και δεν μιλάμε μόνο για τις παραθαλάσσιες περιοχές της, αλλά και τις ορεινές, αφού πολλά από τα χωριά της πανέμορφης Μάνης είναι σκαρφαλωμένα στο πιο όμορφο και μεγαλύτερο βουνό της Πελοποννήσου τον Ταύγετο !
Ελάτε λοιπόν μαζί μας, να ξεκινήσουμε το οδοιπορικό στα χωριά του πρώην Δήμου Λεύκτρου, του σημερινού Δήμου Δυτ. Μάνης, κατ' αλφαβητική σειρά.

1. ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ = ΓΟΥΡΝΙΤΣΑ

Η Γούρνιτσα ήταν οικισμός πολύ κοντά στην Καρδαμύλη. Μετονομάσθηκε σε Αγία Σοφία το 1956 και πήρε το όνομα του από την ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και χτίστηκε το 1605. Το χωριό σήμερα υπάγεται στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

2. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ = ΣΕΛΙΝΙΤΣΑ ΜΑΝΗΣ
Χαρακτηριστικό ψαροχώρι της Μεσσηνιακής Μάνης δίπλα στη Στούπα, με όλη την δράση

γύρω από το λιμάνι. Απίθανα κλασικά κτίσματα νεόκτιστες βίλες με παραδοσιακό στυλ και γραφικά δρομάκια, συνθέτουν το όμορφο Μανιατοχώρι. Ονομάζεται και Σελίνιτσα.Το όνομα Σελίνιτσα προέρχεται από τη μικρή Σελήνη ή μικρή Ελένη, σύμφωνα με το:
«Σελινίτσα, στ’ άκουσμα σου ριγ’ η Σελήνη, καθώς ο Πάρις θωπεύει την Ελένη"
Στο χωριό βρίσκεται μια μικρή γραφική παραλία με ψιλή άμμο, δίπλα στις εκβολές του Παμίσου ή ποτάμι της Μηλιάς, όπου υπήρχε η αρχαία Πέφνος και απέναντί της το νησάκι Πέφνος, τόπος γέννησης των Διόσκουρων.
3. ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ = ΧΡΗΣΤΕΪΚΑ
Ένα ακόμη παραλιακό γραφικό Μανιατοχώρι, που βρίσκεται ΝΑ (δίπλα) στον Αγ. Νικολάο (Σελίνιτσα), θέση της αρχαίας Πέφνου, με το βραχονήσι της. Στην Πέφνο, σύμφωνα με τη

Μυθολογία, γεννήθηκαν μέσα από ένα αυγό οι Διόσκουροι, Κάστορας και Πολυδεύκης, που ήταν ημίθεοι, προστάτες των ναυτιλλομένων και αδελφοί της Ωραίας Ελένης. Το αυγό αυτό ήταν το αποτέλεσμα του έρωτα του , ο οποίος είχε μεταμορφωθεί σε κύκνο και της πανέμορφης Λήδας, κόρης του Γλαύκου, που για να τον αποφύγει είχε και αυτή μεταμορφωθεί σε χήνα. Από τον Παυσανία λέγεται ότι στη Πέφνο υπήρχε βασίλειο με βασιλέα τον Τυνδάρεω, πατέρα της Ωραίας Ελένης, βασίλισσας της Σπάρτης και της Κλυταιμνήστρας, βασίλισσας των Μυκηνών. Στον Άγιο Δημήτριο άραξε ο Πάρις με τα πλοία του και έγινε η επιβίβαση της Ωραίας Ελένης και τωναπαγωγέων της με προορισμό τη Τροία. Στο δρόμο προς τη Τραχήλα, 3.5 χλμ. δυτικά βρίσκεται το ανεκμετάλλευτο σπήλαιο «Καταφύγιο» (Αγίου Δημητρίου Σελίνιτσας), που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα της χώρας, σύμφωνα με τις απόψεις ειδικών που το έχουν επισκεφθεί.

SAOUTIS INSURANCE
43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς

        Μέσα από 19 Ελληνικές και ξένες Ασφαλιστικές , επιλέγετε την καλύτερη και
        φτηνότερη Ασφάλιση του Αυτοκινήτου σας.           .    Τηλ. 2721 300 351, Κιν. 6977 172942, e-mail: agsaouti@gmail.com

4. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝΑΣ = ΠΟΛΙΑΝΑ Η Πολιάνα αποτελεί την παλαιότερη ονομασία του τελευταίου χωριού της Έξω (Μεσσηνιακής) Μάνης, το οποίο σήμερα φέρει το όνομα Άγιος Νίκων. Ο Άγιος Νίκων αποτελούσε την ομώνυμη κοινότητα και κατόπιν των μεταρρυθμίσεων του νόμου "Ιωάννης Καποδίστριας" αποτελεί πλέον κοινοτικό διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου Μεσσηνίας έχοντας περίπου 30 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι φτάνουν τους 150 κατά τη θερινή περίοδο. Κατά την απογραφή του 2001, ο πληθυσμός του χωριού ήταν 146 άτομα.

Γεωγραφικά αποτελεί το τελευταίο χωριό της Μεσσηνίας που συναντούμε κινούμενοι επί της επαρχιακής οδού Καλαμάτας-Αρεόπολης, ενώ απέχει 64 χιλιόμετρα από την πρώτη. Η περιοχή χαρακτηρίζεται ημιορεινή, βρισκόμενη σε υψόμετρο 400 περίπου μέτρων σε δυτική πλαγιά του όρους Ταΰγετος Από το χωριό υπάρχει άποψη του Μεσσηνιακού Κόλπου, ενώ -με καθαρό τον ορίζοντα- είναι εμφανείς οι ανατολικές περιοχές του πρώτου άκρου της Πελοποννήσου (Κορώνη κ.α.). Η πρόσβαση στην θάλασσα είναι εφικτή σε περίπου 20 λεπτά με οδικά μέσα. Ιστορικά, το χωριό υφίσταται περισσότερο από 200 χρόνια. Η αρχική του ονομασία (Πολιάνα), έχει σλάβικες ρίζες και σημαίνει ξέφωτο, επίπεδο μέρος. Η ονομασία αυτή αποδίδεται στη φυσιολογία της περιοχής, λόγος που την έκανε να αποτελέσει βοσκότοπο προτού κατοικηθεί. Η σημερινή ονομασία (Άγιος Νίκων) αποδίδεται στον Αγίο Νίκωνα τον Μετανοείτε ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή στα τέλη του 10ου αιώνα ως ιεροκήρυκας του Χριστιανισμού. Το χωριό δεν προσφέρει εγκαταστάσεις διαμονής ή εστίασης, όμως τα δύο μικρά καφενεία στην πλατεία του χωριού και τα στενά δρομάκια γύρω από αυτή μπορούν να αποτελέσουν μια ευχάριστη στάση μιας οδικής περιήγησης στη Μάνη. Το μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς που επισκέπτεται το χωριό είναι το ΚΤΕΛ Μεσσηνίας με 4 δρομολόγια από Καλαμάτα καθημερινά. Από την Πολιάνα κατάγοτανται ο πρώην αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ Νίκων Αρκουδέας καθώς επίσης και ο πρώην αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος Κωνσταντίνος Αρκουδέας.

5. ΓΙΑΤΡΕΪΚΑ

Μανιάτικος οικισμός σε υψόμετρο 720 μέτρα. Οι κάτοικοι ήταν απόγονοι της οικογένειας των Μεδίκων ή Ιατρών γι' αυτό και ο οικισμός ονομάστηκε Γιατρεϊκα. Οι Μέδικοι ήρθαν από διάφορα μέρη της ανατολικής Μάνης (Οίτυλο). Σήμερα ζουν μόνιμα 7 άτομα στον οικισμό. Πηγή : www.lefktro.gov.gr

6. ΔΟΛΟΙ ΑΝΩ και ΚΑΤΩ

Οι Δολοί είναι ένα χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης που είναι αμέσως μετά τον Κάμπο που ανήκε στον Καποδιστριακό Δήμο Αβίας, ενώ σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης. Η περιοχή των Δολών παρουσιάζει προϊστορική κατοίκηση, ενώ σε κοντινό σπήλαιο, στη θέση

«Κότουλας», βρέθηκαν Νεολιθικά και Πρωτοελλαδικά όστρακα. Κατά το Μεσαίωνα η περιοχή των Δολών συγκέντρωνε μεγάλο πληθυσμό, με απλωμένα τα χωριά σε οχυρούς λόγους και σημαντική καλλιεργήσιμη έκταση, έχουν ακόμα το πλεονέκτημα να εποπτεύουν τη θάλασσα χωρίς να φαίνονται από αυτή.

Οι Δολοί έχουν αξιόλογες εκκλησίες όπως είναι της Αγίας Παρασκευής, μοναστηριακός με διπλό τρούλο και ωραίες τοιχογραφίες του Παναγιώτη Μπενιζέλου του 1698, του Αγίου Νικολάου, στου Κετσέα το πύργο, με τοιχογράφηση του 1785, της Αγίας Τριάδος και της Παναγίας, του Αγίου Βασιλείου, του Προφήτη Ηλία και του Αγίου Βασιλείου. Ο μοναστηριακός ναός του Αγίου Νικήτα (όπου λειτουργούσε κρυφό σχολείο) είναι στους Άνω Δολούς και έχει ωραία αγιογράφηση του 1752. Στην περιοχή σώζεται και ο πύργος του Σαράβα.

Εδώ γεννήθηκε ο καθηγητής και Ακαδημαϊκός Σωκράτης Κουγέας (1877-1966), με πλούσιο συγγραφικό έργο. Στους Δολούς λειτουργεί 1θέσιο Δημοτικό Σχολείο με 15 μαθητές, ενώ έντονη και ουσιαστική είναι η παρουσία του τοπικού Πολιτιστικού Συλλόγου που δραστηριοποιείται σε θέματα τοπικής ανάπτυξης, πολιτιστικών εκδηλώσεων και σύσφιξης των μεταξύ των μελών του, σχέσεων ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.

7. ΔΡΟΣΟΠΗΓΗ

Ένας παλιός ακατοίκητος σήμερα Μανιάτικος οικισμός που ανήκε στο Τ.δ. Σωτηριάνικων του Σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης.

8. ΔΡΥΩΠΗ = ΠΙΑΛΑ

Μανιάτικος μικρός οικισμός πλησίον της πρώην κοινότητας Καρυοβουνίου. Μέχρι το 2010 ανήκε στο Δήμο Λεύκτρου, ενώ σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

9. ΕΞΩΧΩΡΙ = ΞΟΧΩΡΙ = ΑΝΔΡΟΥΒΙΣΤΑ. Το Εξωχώρι είναι η πρώην κοινότητα Ανδρούβιστας, που μετονομάστηκε το 1932 και

βρίσκεται στη ΒΔ πλευρά του Ταυγέτου, σε υψόμετρο 500 μ. και σε απόσταση 8 χλμ από την Καρδαμύλη και τη Θάλασσα.

Το Εξωχώρι, μαζί με το Νίκοβο, τα Πρίπιτσα και τη Χώρα, αποτελεί Δ. Διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου.

Σαν Ανδρούβιστα αναφέρεται για πρώτη φορά το 1278 σε έγγραφο Ενετικού δικαστηρίου. Στις αρχές του 17ου αιώνα η περιφέρεια εμφανίζεται με 10 οικισμούς και 430 οικογένειες συνολικά. Έξι από τους οικισμούς βρίσκονταν στα ενδότερα, συσπειρωμένοι σε 2 ομάδες στις 2 πλευρές της μεγάλης και απόκρημνης χαράδρας Τροσκονά (Βυρός), που συναποτελούσαν το κεντρικό σύνθετο σχηματισμό Χώρα Ανδρούβιστας και Τσέρια. Οι άλλοι 4 μεμονωμένοι οικισμοί βρίσκονταν προς τα δυτικά, σε πιο ομαλό τμήμα και είχαν δικούς τους άρχοντες, ανεξάρτητους από τον άρχοντα της Ανδρούβιστας.

Στη περιοχή ξεχωρίζουν οι πύργοι Φασέα, Πατριαρχέα, Προκοπέα, Zερβέα και Κιτρινιάρη του 1786.

Ο Νηφάκος γράφει για τα χωριά της περιοχής:
«Τα Τζέρια και οι Κάλυβες, Ξεχώρι, Σκαρδαμούλα,
Προάστειον και Λιασίνοβα και η Σαϊδόνα, ούλα.
Αυτά και η Ανδρούβιστα και όλα τα πουλία
Εις την ποδέαν βρίσκονται του Μακρυνού Ηλία…»

Εδώ γεννήθηκε ο φιλόλογος, ερευνητής και λογοτέχνης, Σταύρος Σκοπετέας (1908-1958) με πλούσιο συγγραφικό έργο, που διετέλεσε Διευθυντής της βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων.

10. ΖΑΧΑΡΙΑ = ΛΙΜΠΟΧΟΒΟ

Μανιατοχώρι ή καλύτερα Μανιάτικος οικισμός της πρώην κοινότητας Τσέρια, σε υψόμετρο 680 μ.η οποία σήμερα ανήκει στον Δήμο Δυτικής Μάνης που έχει έδρα την Καρδαμύλη. Εδώ είναι και το Δημοτικό Σχολείο που ιδρύθηκε στις 11-12-1859 και έκλεισε, ελλείψει μαθητών, το 1981. Στο συνοικισμό δεσπόζει ο Πύργος του Κουκέα που κτίστηκε το 1800 και είναι γνωστός ως Πύργος του Ζαχαριά επειδή μέσα σε αυτόν δολοφονήθηκε το 1805 ο αρματολός Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης. Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα 4.

11. ΘΑΛΑΜΑΙ = ΚΟΥΤΗΦΑΡΙ Ήταν η έδρα της τότε κοινότητας Κουτήφαρι της Μάνης. Ορεινό παραδοσιακό χωριό της έξω Μάνης, 58 χλμ. από τη Καλαμάτα και 15 από την Αρεόπολη, κτισμένο σε υψόμετρο 157 μ.

στη θέση που ήταν η ομώνυμη προϊστορική πόλη. Σε απόσταση είκοσι χιλ. βόρεια του Οιτύλου βρισκόταν η αρχαία πολιτεία Θαλάμαι (Κουτήφαρι). Ήταν μια από τις πόλεις του «Κοινού των Ελευθερολακώνων» και βρισκόταν στην περιοχή του σημερινού χωριού Θαλάμαι, του Δήμου Λεύκτρου, που κατά το Στράβωνα ονομαζόντουσαν «Βοιωτοί». Στην κλασσική εποχή είχε 7.500 κατοίκους. Εκεί στο δρόμο από το Οίτυλο προς τις Θαλάμες βρισκόταν το ιερό Μαντείο της θεάς των ναυτιλομένων της Ινούς. Οι χρησμοί του μαντείου, που ζητούσαν οι περαστικοί και οι καταφεύγοντες σ’ αυτό για να λύσουν τα προβλήματά τους, δίνονται από τη θεά στον ύπνο τους με τη μορφή ονείρου, την ώρα που κοιμόντουσαν μέσα στο Ναό. Το Μαντείο είχε γίνει πανελλήνια γνωστό και μία φορά το χρόνο καταφεύγανε σ' αυτό και οι «παντοδύναμο» Έφοροι της Σπάρτης. Έξω από το Ναό της Ινούς ήταν δύο χάλκινα αγάλματα, ένα της Πασιφάης (Σελήνης) και το άλλο του Ήλιου. Μέσα στο Ναό βρισκόταν και άλλο άγαλμα καλυμμένο από αφιερώματα και

στεφάνια. Κοντά στο Ιερό ήταν η Ιερή πηγή απ’ όπου ανάβλυζε γλυκό νερό. Η πόλη κάλυπτε μεγάλη περιοχή και στη θέση που σήμερα βρίσκεται το χωριό Νομιτσί, βρισκόταν τότε η Νομική και τα Δικαστήρια της εποχής. Μερικοί όμως αμφιβάλουν για την τοποθεσία των Θαλαμών στο Κουτήφαρι και την τοποθετούν στη θέση «Παλιόχωρα» λίγο έξω από το χωριό. Στις Θαλάμες, λένε, ότι κατοίκησε και ο Τυνδάρεω πατέρας της ωραίας Ελένης και των Διόσκουρων, Κάστορα και Πολυδεύκη.

Στην περιοχή έχουν βρεθεί επιγραφές που αναφέρουν ότι οι κάτοικοι των Θαλαμών θεωρούσαν προστάτες τους, τους αυτοκράτορες της Ρώμης Μάρκο Αυρήλιο, Αντώνιο και Ανδριανό. Στο κεντρικό δρόμο Καλαμάτας – Αρεόπολης που διασχίζει τις Θαλάμες, δίπλα από το πηγάδι, βρίσκεται σήμερα βάθρο αγάλματος με αφιερωματική επιγραφή προς το Μάρκο Αυρήλιο και στην επάνω πλευρά παρατηρούμε τα αποτυπώματα των ποδιών, όπου στηριζόταν το άγαλμα. Η επιγραφή αναφέρει: ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΚΑΙΣΑΡΑ ΜΑΡΚΟΝ ΑΥΡΗΛΙΟΝ ΑΝΤΩΝΙΝΩΝ ΣΕΒΑΣΤΟΝ Η ΠΟΛΙΣΗ ΘΑΛΑΜΑΤΩΝ ΕΠΙΜΕΛΗΣΑΜΕ ΝΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΩΝΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ. Ο

αδελφός του Οσίου Νίκωνα, Δήμος που ήταν ζωγράφος, ήλθε εδώ, παντρεύτηκε και παρέμεινε και ονομάστηκε Δημάγγελος. Οι απόγονοί του ήταν ζωγράφοι και αξιόλογοι τεχνίτες και δημιούργησαν σχολή αγιογραφίας. Αγιογράφοι της σχολής του Κουτήφαρη (Θαλάμες) ήταν ακόμη οι Γεννηματάδες, οι Φασσαίοι, ο Ιερομόναχος Διονύσης, οι Κορογόνες, ο Σελεμπερδάκης, ο Μπουρλέτος, ο Παν. Μπενιζέλος και ο Γ. Αναγνώστης Μακρομάλλης.

Το πυργόσπιτο του Σταυριανέα στέκει αντίκρυ, καθώς και η οικία του Λεβή (1856) με ανάγλυφο εξωτερικό διάκοσμο. Εδώ βρίσκεται η κατοικία του πατέρα του Γιώργου Γεννηματά με ανάγλυφα και λαϊκές προτομές. Από τις Θαλάμες ήταν η καταγωγή του αείμνηστου πολιτικού και ο Δήμος Λεύκτρου τον τίμησε, με τα αποκαλυπτήρια της προτομής του, σε συνεργασία με τον γνωστό Όμιλο «Γιώργος Γεννηματάς».

11. ΚΑΛΥΒΕΣ ΜΑΝΗΣ. (...το κρυμμένο Ευαγγέλιο)

Βρίσκεται 4 χιλιόμετρα από το Προσήλιο προς την Καρδαμύλη και είναι χτισμένο το 1600 από τον Κατσίρη της Χώρας Ανδρουβίτσας στην κορυφή ενός λόφου. Υπάρχει η Εκκλησία του Αγίου Μάμα που χτίστηκε το 1750 από την οικογένεια Κατσιρέων και ανακαινίστηκε από τον απόγονο τους Βασίλη το 1824 με εικόνες που έφερε από την Οδησσό. Στο φαράγγι του Βυρού υπάρχει το Μοναστήρι του Σωτήρος στο οποίο ανήκει, Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστή Λουκά και φυλάσσεται σε σίγουρο μέρος.

12. ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ = ΣΚΑΡΔΑΜΟΥΛΑ

Πανέμορφη, με μεγάλη ποικιλία τοπίων και αυστηρά παραδοσιακή αρχιτεκτονική.

Καρδαμύλη θεωρείται και είναι το κέντρο της Μεσσηνιακής Μάνης. Γραφικά λιμανάκια , παραλίες, λιθόστρωτα δρομάκια, παραδοσιακοί ξενώνες, ελιές, λυγαριές και δάφνες συνθέτουν το σκηνικό αυτής της Μανιάτικης γης. Σπάνια ένας τόπος συνδυάζει τόσες εικόνες μεσογειακής ομορφιάς και έντονων αντιθέσεων όπως η Καρδαμύλη. Η γαλήνια διάφανη θάλασσα του Μεσσηνιακού κόλπου ενώνεται με το απότομο μεγαλείο του Ταΰγετου, οι πλούσιοι ελαιώνες μπλέκονται με κυπαρίσσια και βουκαμβίλιες, ο ένας κολπίσκος διαδέχεται τον άλλον σε κάθε στροφή του δρόμου και οι μανιάτικοι πύργοι δηλώνουν μέσα από την ιστορία της πέτρας τους την φύση και την ψυχή των ανθρώπων που κατοικούν εδώ. Προσανατολισμένη δυτικά και απλωμένη σε μια ομαλή αγκαλιά γης και θάλασσας, προστατεύεται από τον Ταΰγετο που υψώνεται σχεδόν σε ορθή γωνία πίσω της και την καθιστά απλώς μοναδική.

Όντας τμήμα της Μάνης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της σπάνιας γης: το εξαιρετικό φως, τις μυρωδιές του θυμαριού και της αλμύρας, την πέτρα, την ελιά και το απέραντο

γαλάζιο. Η μαγική παλιά πόλη με το κάστρο, τα πέτρινα ερείπια και την ιδιαίτερη εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, σκαρφαλωμένη στην πλαγιά, ενώνεται πια με την νέα πόλη που κι αυτή διατηρεί την πέτρα στην κατασκευή της αλλά την πλουτίζει με ανθισμένες αυλές και κάτι από την ατμόσφαιρα των νησιών στο γραφικό λιμανάκι και στα δρομάκια της. Μέσα στους ελαιώνες της και στα κυπαρίσσια, διάσπαρτες ωραίες κατοικίες και αρχοντικά δηλώνουν πόσο δημοφιλής τόπος διακοπών είναι η Καρδαμύλη και πόσο μοναδικό είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει στους επισκέπτες της. Γι' αυτό πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης.

Η Καρδαμύλη είναι στο κέντρο μιας υπέροχης ακτογραμμής με εξαιρετικές παραλίες, λιμανάκια και κολπίσκους, όπου το πράσινο σχεδόν κατεβαίνει ως την θάλασσα σε πολλά σημεία, όπου απότομοι βράχοι και μικρονήσια στολίζουν τα γαλαζοπράσινα νερά, όπου η

αμμουδιά εναλλάσσεται με τα βότσαλα και τις φυσικές πέτρινες εξέδρες. Ωραιότερες παραλίες είναι τα Ριτσά, ο Φονέας, τα Δελφίνια, και λίγο πιο πέρα η Καλογριά στη Στούπα, η παραλία της Στούπας, ο Αγιος Νικόλαος, ο Αγιος Δημήτριος, το Καταφύγι, προς την Καλαμάτα υπάρχει η Σάντοβα, Το Ακρογιάλι και η Μ. Μαντίνεια, προς την Λακωνική Μάνη μέχρι την Αρεόπολη το Νέο Οίτυλο κλπ. 13. ΚΑΡΥΟΒΟΥΝΙ = ΑΡΑΧΩΒΑ Η Αράχοβα της Δυτικής Μάνης που αποτελούσε Δημοτικό Διαμέρισμα του τέως Δήμου

Λεύκτρου του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης. μαζί με τον οικισμό Δρυόπη. Είναι ένα από τα ορεινά χωριά της περιοχής Λεύκτρου και βρίσκεται 55χιλ. νότια της Καλαμάτας και 10 χιλ. ανατολικά της Στούπας. Είναι αμφιθεατρικά κτισμένο ανάμεσα σε δυο πλαγιές που σχηματίζουν ρέμα, σε υψόμετρο 500 μ. και διακρίνουμε τον ερειπωμένο πύργο του Γουδέλη και τις εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου, του Προφήτη Ηλία, της Παναγίας της Γιάτρισσας. Ο ποιητής Νικήτας Νιφάκος (1748-1818) στα στιχουργήματά του για τα χωριά της Μάνης γράφει για το Καρυοβούνι:

"Να έλθω στην Αράχωβα
την πολυξακουσμένη που μες στο στενολάγκαδο

ευρίσκεται κτισμένη"

14. ΚΑΣΤΑΝΙΑ Η Καστάνια ή Καστανέα ή Μεγάλη Καστάνια είναι ορεινό χωριό του νομού Μεσσηνίας και

ανήκε στο δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Λεύκτρου, ενώ σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μεσσηνίας. Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 700 μέτρων στους πρόποδες του Ταϋγέτου από την πλευρά της Μεσσηνίας και ανήκει στην περιοχή της ιστορικής Μάνης, ενίσχυσε την επανάσταση του '21 με τετρακόσιους άντρες (τετρακόσια όπλα όπως αναφέρεται σε ορισμένα βιβλία) ενώ στον πύργο του Δουράκη, που υπάρχει στο χωριό έχει μείνει και ο οπλαρχηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Στο χωριό υπάρχουν αρκετές εκκλησίες του 14ου αιώνα και η μία από τις δύο διώροφες χριστιανικές εκκλησίες της Ευρώπης. Προστάτης του χωριού είναι η Παναγία και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου με δοξολογία και πανηγύρι έμπροσθεν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην πλατεία του χωριού. Το χωριό είναι προορισμός δροσιάς τους καλοκαιρινούς μήνες και κυνηγιού το χειμώνα

15. ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ = ΚΟΨΟΛΑΙΜΕΪΚΑ

υψόμετρο 630 μέτρα. Μόνιμοικάτοικοι σήμερα 14. Σε αγκωνάρι του σπιτιού του Ηλία Ευσ. Ταβουλαρέα υπάρχει χρονολογία 1745 άρα ο συνοικισμός άρχισε να κτίζεται το δεύτερο τέταρτο του 17ου αιώνα. Το 1960 ο συνοικισμός μετονομάστηκε σε Καταφύγιο επειδή στην Νότιο Δυτική άκρη λίγο πιο κάτω στο γκρεμό υπάρχουν σπηλιές που ονομάζονται "Καταφύγ(γ)ια" επειδή εκεί κατέφευγαν για να κρυφτούν οι κάτοικοι φοβούμενοι τους Πειρατές. Πηγή www.lefktro.gov.gr

16. ΚΑΤΩ ΧΩΡΑ Κάτω Χώρα αποτελεί έναν από τους οικισμούς της Μηλέας της Μεσσηνιακής Μάνης, με πληθυσμό 84 άτομα σύμφωνα με την απογραφή 2001. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

17. ΚΟΤΡΩΝΙ

Μανιάτικος οικισμός της πρώην κοινότητας Πλάτσας με 34 κατοίκους από την απογραφή του 2001. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

18. ΚΥΒΕΛΕΙΑ ΜΗΛΕΑΣ ΜΑΝΗΣ = ΓΑΡΜΠΕΛEΑ

Τα Κυβέλεια αποτελούν έναν από τους οικισμούς της Μηλέας Μεσσηνίας, με πληθυσμό 34 άτομα (απογραφή 2001). Άλλοι οικισμοί είναι τα Φαγριάνικα, Ξανθιάνικα, Σεκουριάνικα και Κάτω Χώρα. Η ονομασία του οικισμού συνδέεται με τη θεότητα της μυθολογίας Κυβέλη. Ο οικισμός αναφέρεται και ως Γαρμπελιά από τους ντόπιους, που είναι η παλιά του ονομασία (μετονομάστηκε το 1956). Στο χωριό έχει βρεθεί μυκηναϊκός θολωτός βασιλικός τάφος, ο οποίος χρονολογείται γύρω στο 1250 π.Χ. και παραμένει σε καλή κατάσταση[2].Στο χωριό γεννήθηκε ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, ο πύργος της οικογένειας του οποίου υπάρχει μέχρι σήμερα.

19. ΛΑΓΚΑΔΑ ΜΑΝΗΣ Ένα γνήσιο χωριό της Έξω (Δυτικής ή Μεσσηνιακής) Μάνης, πιστό στην Μανιάτικη

αρχιτεκτονική. Το χωριό είναι κτισμένο σε ένα λαγκάδι, από το οποίο πήρε και την ονομασία του. Η ιστορία της φαίνεται να ξεκινά το 68 μχ όπου επί Μάρκου Αυρηλίου οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την διπλανή πόλη που ανήκε στην Σπάρτη του Μενελάου, τις Θαλάμες . Στην λαγκάδα εγκατέστησαν τους σταύλους τους και στα σημερινά Σωματιανά κατέλυσε η σωματοφυλακή τους εξ ου και η ονομασία αυτού του οικισμού. Ετσι η περιοχή έγινε σιγά σιγά οικισμός με πρώτους κατοίκους Ρωμαίους πολίτες τα ονόματα των οποίων εξελληνίστηκαν κρατώντας την λατινική ρίζα μέχρι σήμερα. Αξιοθέατα της περιοχής είναι ο παλιός ναός της Γιάτρισσας με το μεγαλύτερο μοναστήρι της Λακωνικής χερσονήσου που κάποτε είχε 300 μοναχούς, τον ηγούμενο τον οποίον εμύησε στην Φιλική Εταιρία ο Κολοκοτρώνης και στήριξε οικονομικά την επανάσταση. Επίσης τα βυζαντινά εκκλησάκια Φανερωμένης και Αγίας Μαρίνας αγιογραφημένα από τον μοναχό Ανδρόνικο Παλαιολόγο αδελφό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

Στη Λαγκάδα πέθανε ο εκχριστιανιστής της Μάνης, Αρμένιος στην καταγωγή, Νίκων ο Μετανοείτε, τα οστά του οποίου βρίσκονται σε λάρνακα στην εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου.

20. ΛΕΦΤΙΝΙ = ΠΑΛΑΙΟ

Οικισμός της πρώην κοινότητας Τσέρια του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης. Το υψόμετρο του οικισμού είναι 650 μέτρα.

Σύμφωνα με τον Γάλλο μεσαιωνοδίφη Bucon, το 16ο αιώνα το Lentini (Λεπτίνιον-Λεπτίνι) ήταν ένα από τα 8 χωριά της Καπετανίας Ανδρούβιστας (σημερινό Ξωχώρι). Στις αρχές του 17ου αιώνα το Λεφτίνι είχε 40 οικογένειες. Το παλαιό Λεφτίνι ήταν κτισμένο περί τα 1000 μέτρα βορειότερα του σημερινού. Σήμερα υπάρχουν μερικά ερείπια που μαρτυρούν την

ύπαρξη σπιτιών στην τοποθεσία Κάτω Χώρα. Στην τοποθεσία Αϊ Βασίλης υπάρχουν δύο λιθάρια πρωτόγονου ελαιοτριβείου διαμέτρου 0,95μ. και πάχους 0,25 μια τοποθεσία ονομάζεται "Καμίνια" γιατί εκεί φαίνεται ότι υπήρχαν Καμίνια για το ψήσιμο των κεραμιδιών. Σήμερα βρίσκονται μερικά στις σκεπές παλαιών σπιτιών. Το Λεφτίνι σαν χωριό εγκαταλείφθηκε σε άγνωστη εποχή από τους κατοίκους του εξ' αιτίας καταστροφής των σπιτιών από εχθρικές επιδρομές είτε από ασθένειες επειδή η περιοχή εμαστίζετο από ελονοσία διότι υπήρχαν έλη. Λίγοι κάτοικοι έκτισαν νοτιότερα 1.000 μέτρα το σημερινό συνοικισμό. Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα είναι 5 άτομα. Πηγή : www.lefktro.gov.gr

21. MΑΛΤΑ

Η Μάλτα είναι Μανιάτικο Πυργοχώρι, όπου υπάρχει ο ιστορικός πύργος των Κουτήφαρη-Αλούπηδων. Στη περιοχή δεσπόζει σε κοντινό λόφο ο πύργος του Μαυρίκου (1814). Μετά από ένα χιλιόμετρο απόσταση οδηγούμεθα στη γυναικεία μονή Ανδρουμπεβίτσας, βυζαντινό κτίσμα με στοιχεία μανιάτικης αρχιτεκτονικής. Στο Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, σώζονται μερικές σπουδαίες τοιχογραφίες του 13ου αιώνα. Σήμερα η Μάλτα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Δυτικής Μάνης με 105 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001.

22. ΜΗΛΕΑ = ΦΑΓΡΙΑΝΙΚΑ

Έτσι μετονομάσθηκε ο συνοικισμός και ή τότε κοινότητα Φαγριάνικων που μετονομάστηκε το 1912. Η Μηλέα προϋπήρχε ως συνοικισμός, αλλά η έδρα ήταν ο συνοικισμός Φαγριάνικα, που μετονομάσθηκαν. Υπάγεται στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

Μέσα σε ένα καταπράσινο φυσικό περιβάλλον, η Μηλιά, με τις κρυσταλλοστάλαχτες ρεματιές της, το αρμονικό δέσιμο της θαμνόφυτης βλάστησης, με το ασημόχρωμο του λιόφυλλου και το αυτοφυές υψίκορμο σφεντάμι -μόνου αειθαλούς ελληνικού είδους- αποτελεί νότα υψηλού επιπέδου, αισθητικής ικανοποίησης για τον επισκέπτη. Τη ζωγραφιά της συμπληρώνουν τα αναπαλαιωμένα κεραμοσκέπαστα παραδοσιακά σπίτια με ξέχωρο διάκοσμο, τις επιβλητικές εκκλησιές της και το μεγαλόπρεπο καμπαναριό της -μοναδικό στην περιφέρεια- που φαντάζει να ανηφορίζει στα αρχέγονα βράχια του Πενταδάκτυλου Ταλετού, σε έφεση προσέγγισης με το Θείο.Η Μηλέα, γνωστή μας ως Μηλιά, πριν από την εφαρμογή του σχεδίου «Καποδίστριας» (Ν. 2539/4/12/97) ήταν έδρα ομώνυμης Κοινότητας (Β.Δ. 31-8-1912 και διορθωτικό Β.Δ. 20-9-1913). Σήμερα η Μηλιά είναι ένα από τα 19 Δημοτικά Διαμερίσματα του τέως Δήμου Λεύκτρου και νυν Δήμου Δυτικής Μάνης,- Επαρχίας Καλαμάτας Ν. Μεσσηνίας, με έδρα την Καρδαμύλη. Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της οροσειράς του Ταϋγέτου, σε υψόμετρο 550 μ. και μεταξύ προβούνων, στην κορυφή των οποίων και ακριβώς πάνω από το χωριό, είναι κτισμένη σε ένα μικρό οροπέδιο, σε υψόμετρο 1000 μ. η Μονή της «Παναγίας της Γιάτρισσας». Το πότε ακριβώς χτίστηκε μας είναι άγνωστο. Κατά την παράδοση, στην τοποθεσία αυτή υπήρχε στους αρχαίους χρόνους ναός της θεάς Αθηνάς διακονούμενος από πολλούς ιερείς. Ένας από αυτούς, ο Βρασίδας, το 382 μ.Χ. επισκέφθηκε την εκχριστιανισθείσα, εν τω μεταξύ, Πάτρα όπου κατηχήθηκε στον Χριστιανισμό και μετονομάστηκε Βιτάλιος. Όταν επέστρεψε, μύησε και τους άλλους ιερείς στον χριστιανισμό και από κοινού, κήρυξαν στα γύρω χωριά την Χριστιανική θρησκεία, αφιέρωσαν δε τον ναό στη Γένεση της Παναγίας, που γιορτάζεται στις 8 του Σεπτέμβρη.

Η Μηλιά αποτελούσε το μέσον μιας εκ των διαδρομών της Αρχαίας Σπάρτης προς τα Μεσσηνιακά παράλια και ήταν βασικός σταθμός ανάπαυλας της διήμερης πορείας που ακολουθούσαν οι ταξιδιώτες. Η Μηλιά μέχρι το 1937, ως Κοινότητα του τέως Δήμου Λεύκτρου, ανήκε στο Νομό Λακωνίας. Έκτοτε οι τρεις τέως Δήμοι Λεύκτρου, Καρδαμύλης και Αβίας μεταφέρθηκαν, διοικητικώς, στο Ν. Μεσσηνίας (Α.Ν. 1026/24-12-1937). Εκκλησιαστικώς όμως εξακολουθεί (όπως και οι παραπάνω Δήμοι) να υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Γυθείου και Οιτύλου. Η Μηλιά γεωγραφικά αποτελεί περιοχή της Έξω Μάνης η οποία αρχίζει από το Οίτυλο και φθάνει μέχρι τη Βέργα του Αλμυρού (2 χλμ. πριν από την Καλαμάτα). Τον διαχωριστικό αυτόν καθορισμό αναφέρει ο ποιητής Νικήτας Νηφάκης στην έμμετρη ιστορία του για τη Μάνη:

Το μέρος τ’ ανατολικό λέγεται Κάτω Μάνη

τα άλλα δύο τα δυτικά Έξω και Μέσα Μάνη"

23. NEΟΧΩΡΙ ΜΑΝΗΣ = ΝΙΧΩΡΙ Αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου, μαζί με τον οικισμό Λεύκτρο και τη παραλιακή Στούπα. Βρίσκεται τρία χιλιόμετρα από τη διασταύρωση του επαρχιακού δρόμου Καλαμάτα - Αρεόπολη στο ύψος της Στούπας και είναι αμφιθεατρικά κτισμένο πάνω σε λόφο. Είναι από τους νέους οικισμούς της Μάνης που δημιουργήθηκε στο τέλος του 17ου αιώνα (1680 περίπου) όταν η Βενετσιάνικη διοίκηση της περιοχής θέλησε να εποικήσει το

χώρο μεταφέροντος κατοίκους από τα νότια χωριά της καπετανίας του Ζυγού, για να καλύψει το πληθυσμιακό κενό. Εποικίστηκε βασικά από κατοίκους του Νομιτσή. Αυτοί εγκαταστάθηκαν και κατασκεύασαν σπίτια οπό υλικά που λήφθηκαν από την κατεδαφισμένη ακρόπολη του κάστρου του Λεύκτρου. Την επόμενη δεκαετία προσήλθαν και λίγοι έποικοι οπό τη Μηλέα, που εγκαταστάθηκαν και έδεσαν με την περιοχή. Η αρχαία ονομασία της περιοχής ήταν Λεύκτρα, που προέρχεται από το γιο του Περιήρη, Λεύκιππο, ενώ ο Παυσανίας αναφέρει «Πέφνου δε στάδια είκοσιν απέχει Λεύκτρα». Στη προϊστορική πόλη έχουν βρεθεί λίθινη αξίνα πρωτοελλαδικής εποχής, μαρμάρινο κεφάλι Αθηνάς, μαρμάρινο Ιονικό κιονόκρανο, μαρμάρινο κεφάλι γενειοφόρου άντρα ρωμαϊκών χρόνων, πήλινη γυναικεία κεφαλή κλασσικών χρόνων, που βρίσκονται στο Μουσείο της Καλαμάτας, καθώς και Μεσοελλαδικοί και Μυκηναϊκοί θαλαμοειδείς τάφοι στη βάση του λόφου. Το γεγονός ότι τιμούσαν τον Ασκληπιό, ως γιο της κόρης του Λεύκιππου, Αρσινόης και του Ιθωμάτα Δία, αναδεικνύει τις σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τους Μεσσήνιους. Στην Ακρόπολη των αρχαίων Λεύκτρων σώζονται υπολείμματα του φράγκικου κάστρου, που έχτισε ο Γουλιέλμος Βιλεαρδουινός το 1250 μ.Χ., το οποίο παραχωρήθηκε στους Βυζαντινούς το 1262, ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του αιχμαλώτου Γουλιέλμου και τα ερείπια ναού της Αθηνάς. Στο Λεύκτρο βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Πελαγίας με ωραία λαϊκά ανάγλυφα και στο Νιοχώρι η Παναγίτσα με αγιογραφίες του 1787.

24. ΝΙΚΟΒΟ

Το Νίκοβο είναι οικισμός του Εξωχωρίου της Καρδαμύλης. Η Ανδρούβιστα, η Χώρα, τα Πρίπιτσα και το Νίκοβο απετέλεσαν την μετέπειτα κοινότητα Εξωχωρίου που σήμερα είναι Δ.δ. του νέου Δήμου Δυτικής Μάνης.

25. ΝΟΜΙΤΣΙ Ανάμεσα στα Δημοτικά Διαμερίσματα Πλάτσας και Θαλαμών του πρώην Δήμου Λεύκτρου βρίσκεται το T.Δ Νομιτσή. Βρίσκεται σε απόσταση μιας και πλέον ώρας από την Καλαμάτα (57 χλμ.) και μισής περίπου ώρας από την Αρεόπολη (25 χλμ.). Το 1928 αριθμούσε 459

κατοίκους, το 1991 162 και σήμερα 116 (απογραφή 2001). Στο T.Δ. Νομιτσί ανήκει ο οικισμός Κούμανης. Το Νομιτσί ανήκει στον ορεινό όγκο του Ταϋγέτου και παρουσιάζει όπως και όλη η ορεινή ζώνη, πληθυσμιακή και δημογραφική παρακμή

Κτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες ενός μικρού λόφου του Γαϊδουροβουνιού έχει θέα το Μεσσηνιακό κόλπο και αγναντεύει την Κορώνη. Τούτος ο τόπος με την άγρια ομορφιά, τις βαθιές νεροσυρμές αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο της φύσης και του πολιτισμού. Δύσβατα κορφοβούνια, απότομες ρεματιές, κακοτράχαλες πλαγιές, ορθόστηλοι γλυστεροί βράχοι, γαρδίνες και πετροχώραφα περιφραγμένα με ξερότοιχους, ελάχιστα ισιώματα με λιγοστό χώμα και μερικές ελιές, υπήρξαν οι πηγές που τροφοδότησαν και ανέτρεψαν γενιές και γενιές. Καλντερίμια που συνέδεαν το χωριό με γειτονικά χωριά και οικισμούς (ελάχιστα σώζονται, γιατί με την κατασκευή του αμαξιτού δρόμου δυστυχώς καταστράφηκαν), ξαναζωντανεύουν παλιές μνήμες. Στενά σοκάκια, παραδοσιακά πέτρινα σπίτια με τις κεραμοσκεπείς στέγες τους, προσδίδουν μια γραφικότητα στο χώρο, συμπληρώνοντας το σκηνικό της διατήρησης της αυθεντικότητάς του.

Οι γκρεμισμένοι πύργοι από το χρόνο και την εγκατάλειψη αποτελούν μαρτυρίες ενός ένδοξου παρελθόντος. Ερειπωμένες αλλά και καλοδιατηρημένες εκκλησίες μαρτυρούν για το

έντονο θρησκευτικό συναίσθημα των κατοίκων. Ο ενοριακός ναός του Αγίου Γεωργίου στο κέντρο του χωριού. Το κτίσμα εκτιμάται ότι είναι παλιότερο του 1784, χρονολογία που αναγράφεται σε μια πέτρα που κατά πάσα πιθανότητα σηματοδοτεί τη χρονιά της αναπαλαίωσης. Το ψηλό καμπαναριό, ακατασκευασμένο από βυζαντινό υλικό (πωρόλιθους και κεραμίδια) ίσως αποτελεί το παλιότερο μέρος του ναού που σώζεται στην αρχική μορφή του, γι αυτό στα υπόλοιπα τμήματα έχουν υπάρξει μεταγενέστερες παρεμβάσεις. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο, λέγεται ότι κατασκευάστηκε από κάποιον που είχε καταφύγει στα μέρη μας, καταδιωκόμενος, με μοναδικό εργαλείο ένα σουγιά και μοναδικό αντάλλαγμα το καθημερινό φαγητό του, που είχαν αναλάβει εναλλάξ οι οικογένειες του χωριού. Ο εσωτερικός χώρος, ολόκληρος, ένα μεγαλείο τέχνης από πλούσιες τοιχογραφίες, με σπάνιες αναπαραστάσεις του θεϊκού μεγαλείου εμπλουτισμένες με τις αυστηρές ασκητικές μορφές Αγίων της εκκλησίας μας.

Η υψηλή ακουστική που διαθέτει ο ναός οφείλεται σε εντοιχισμένα πιθάρια στην περιοχή του τρούλου. Η Μεταμόρφωση (11ος αιώνας) εντυπωσιάζει τον επισκέπτη αν και έχει λεηλατηθεί κάμποσες φορές και έχει επισκευασθεί πρόχειρα (καθαρισμός με ασβέστη). Οι Αγιοι Ανάργυροι (12ος αιώνες), η Υπαπαντή (14ος αιώνας) η Παναγία η Γιάτρισσα (Καμπινάρι) (16ος αιώνας) ο Αγιος Ευστράτιος (Πάνω Κούμανη), ο Άγιος Νικόλαος, οι Άγιοι Θεόδωροι κ.α, αποτελούν μερικά δείγματα εκκλησιαστικών μνημείων, που χάρις στην παρέμβαση των κατοίκων αναστηλώθηκαν και συντηρήθηκαν ώστε να μπορούν να λειτουργούν ως χώρα λατρείας και προσευχής. παρόμοιοι χώροι που δεν κατέστη δυνατό να αποκατασταθούν (απαγορεύσεις αρμοδίων υπηρεσιών κ.λπ.) ερειπώθηκαν ή γκρεμίστηκαν.

Η ύδρευση του χωριού γινόταν παλιότερα από τα νερά δύο πηγών, μία στο κύριο χωριό και μία στον οικισμό Κούμανη που διοχετεύονταν σε καλοκτισμένες πέτρινες βρύσες. Στις βρύσες αυτές δεν πήγαιναν μόνο οι γυναίκες για να πάρουν νερό αλλά για να πλύνουν τα υφαντά στρωσίδια και τα ρούχα. Εκεί όμως πότιζαν και τα ζώα τους καλοκαιρινούς μήνες σε μαρμάρινες γούρνες. Στις βρύσες αυτές που δεν γνωρίζουμε πότε κτίστηκαν, υπάρχουν εντοιχισμένα διακοσμητικά ανάγλυφα και αποτελούν μοναδικά αρχιτεκτονικά κτίσματα με έντονο ενδιαφέρον.

Σημαντική προσωπικότητα του χωριού υπήρξε ο Υπουργός και Βουλευτής Γιάννης Ψαρρέας, Υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας σε διάφορες περιόδους από το 1956 έως το 1963. Ο δρόμος Καλαμάτα – Αρεόπολη που έβγαλε τη Μάνη από την απομόνωση, υγειονομικοί σταθμοί, τουριστικά περίπτερα και κτίρια δημοτικών σχολείων φέρουν τη σφραγίδα του. Πηγή : www.leftro.gov.gr (Aντ. Ρουμανέα).

26. ΞΑΝΘΙΑΝΙΚΑ

Μικρός οικισμός της παραδοσιακής Μανιάτικης πρώην κοινότητας Μηλέας, του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης.

27. ΟΡΟΒΑΣ

Οικισμός του χωριού Κάμπος του πρώην Δήμου Αβίας της Μάνης. Ο οικισμός έχει 39 κατοίκους. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

28. ΠΕΔΙΝΟ = ΚΑΤΣΙΜΑΡΕΪΚΑ

Συνοικισμός της πρώην κοινότητας Τσέρια. Η μετονομασία έγινε το 1956. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτ. Μάνης. υψόμετρο 600 μέτρα

Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα 14. Στο καμπαναριό της εκκλησίας είναι σκαλισμένη η ανορθόγραφη επιγραφή "1804 Μαρτίου 8 Παναγιώτη Μαυρουδέας κτίτορας" (κτίστης). Σύμφωνα με τα γραμμένα ο συνοικισμός άρχισε να κτίζεται στο τέλος 17ου αιώνα και μετά έκτισαν την εκκλησία. Πηγή : www.lefktro.gov.gr.

29. ΠΕΤΡΟΒΟΥΝΙ

Αποτελεί μικρό και πανέμορφο ημιορεινό οικισμό πλησίον της Καρδαμύλης του Δήμου Δυτικής Μάνης, που όμως σήμερα έχουν απομείνει μόνο 15 κάτοικοι.

Η θέα του στην Καρδαμύλη και όλο σχεδόν το Μεσσηνιακό κόλπο είναι εκπληκτικής ομορφιάς. Είναι κρίμα που τέτοιες πανέμορφες περιοχές μένουν αναξιοποίητες.

30. ΠΗΓΗ = ΛΟΣΝΑ

Ήταν συνοικισμός της πρώην κοινότητας Πλάτσας η οποία μετονομάσθηκε το 1912. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

31. ΠΛΑΤΑΝΟΣ = ΣΒΙΝΑ

Οικισμός της πρώην κοινότητας Θαλάμαι (Κουτήφαρι) του νυν Δήμου Δυτικής Μάνης.

32. ΠΛΑΤΣΑ

Η Πλάτσα είναι ημιορεινό χωριό κτισμένο σε υψόμετρο 370 μ., που με τους οικισμούς Πηγή

και Κοτρώνι αποτελούσε κοινότητα και τώρα Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου. Παρουσιάζει ενδιαφέρον ως χαρακτηριστικός παραδοσιακός οικισμός της Μεσσηνιακής Μάνης με πολλούς οχυρούς πύργους, σε συνδυασμό με το φυσικό της περιβάλλον. Πλάτσα σημαίνει πλάτωμα ή ανοικτή πλατεία και στην αρχαιότητα ήταν ο ορεινός χώρος της αρχαίας Πέφνου, ενώ η παράλια Πέφνος ήταν ο Άγιος Δημήτρης. Οι πανέμορφες εκκλησίες της υποδηλώνουν τη σπουδαιότητα της περιοχής κατά τους Βυζαντινούς και Μεταβυζαντινούς χρόνους. Στην Πλάτσα υπάρχουν αρκετοί ναοί βυζαντινών και μεταβυζαντινών χρόνων.

Αξιόλογοι είναι οι ναοί του Αγίου Νικολάου, η Αγία Παρασκευή σταυρεπίστεγος ναός με τοιχογραφίες του 15ου αιώνα, ο Άγιος Δημήτριος (11ου-12ου αι.) με εξαίρετες τοιχογραφίες και ανάγλυφα. Ο Άγιος Νικόλαος, που βρίσκεται στο Καμπινάρι της Πλάτσας, είναι τρίκλιτη Βασιλική του 10ου αιώνα, με τρούλο που προστέθηκε το 14ο αι. και ωραία τοιχογράφηση, του 1332. Στο τέμπλο διατηρούνται γλυπτά μεσοβυζαντινών χρόνων, ενώ ο ναός λειτουργείται μία φορά το χρόνο.

33. ΠΛΑΤΩΜΑ = ΠΛΗΡΩΜΑ ή ΚΑΜΙΝΑ ΜΑΛΤΣΙΝΑ

Οικισμός του Κάμπου Αβίας και νυν Δήμου της Δυτικής Μάνης. Ο οικισμός αυτός έχει 50 κατοίκους.

34. ΠΡΙΠΙΤΣΑ

Είναι οικισμός που μαζί με την Ανδρούβιστα, το Νίκοβο και τη Χώρα δημιούργησαν την κοινότητα Εξωχωρίου του πρώην Δήμου Λεύκτρου του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης.

35. ΠΡΟΑΣΤΙΟ = ΠΡΑΣΤΕΙΟ

Βρίσκεται σε υψόμετρο 230μ., μετά τη Καρδαμύλη, ανατολικά και αριστερά του δρόμου, ενώ απέχει 43 χλμ. από τη Καλαμάτα. Μαζί με τους οικισμούς Λάκκο και το παραθαλάσσιο Νέο

Προάστιο (ή Πόρτο Καλαμίτσι), αποτελούσαν κοινότητα και τώρα Δημοτικό Διαμέρισμα του τέως Δήμου Λεύκτρου και νυν Δ. Δυτικής Μάνης. Το Προάστιο είναι από τους παλαιότερους και σημαντικότερους οικισμούς της περιοχής. Το 1479 αναφέρονται 4 χωριά της περιφέρειας η Χώρα ή και Ανδρούβιστα, η Καρδαμύλη, το Λεπτίνι και το Προάστιο.

Στο Προάστιο βλέπουμε τους πύργους των Περδικέα και Χιουρέα, την ανακαινισμένη Κρήνη των Μελισσηνών του 1643, τον Άγιο Νικόλαο, τη Κοίμηση της Θεοτόκου (1790), το Μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων (13ος αι.) και ένα εντυπωσιακό πέτρινο γεφύρι. Εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς είναι και το ενάλιο σπήλαιο Καταφύγι του Βατσινήδη ή Βοτσινίδη, κοντά στο Προάστιο, που στο εσωτερικό του υπάρχουν ωραιότατες μικρές λίμνες, αλλά είναι αναξιοποίητο.

36. ΠΡΟΣΗΛΙΟ = ΛΙΑΣΙΝΟΒΑ

Είναι ένα Μανιατοχώρι που είναι το τελευταίο χωριό πριν φτάσουμε στην Καρδαμύλη. Η

Λιασίνοβα μετονομάστηκε σε Προσήλιο και βρίσκεται 30 χλμ. δυτικά της Καλαμάτας, ενώ μαζί με τον οικισμό Κάλυβες αποτελούσε Κοινότητα και τώρα Δημοτικό Διαμέρισμα. Είναι αμφιθεατρικά κτισμένο στη πλαγιά λόφου, σε υψόμετρο 360 μ., με υπέροχη θέα προς τη Καρδαμύλη και το Μεσσηνιακό κόλπο. Ηλιόλουστο χωριό με το ναό του Αγίου Γεωργίου, που κτίστηκε το 1833 πάνω σε παλαιότερη ερειπωμένη εκκλησία, τον Άη Δημήτρη και το Ταξιάρχη με ωραίες τοιχογραφήσεις και το πύργο του Πατριαρχέα. Το Προσήλιο αντικρίζει τις Κάλυβες με τα πέτρινα σπίτια και τα πολύ στενά δρομάκια, που είναι κτισμένες σε κορυφή κοντινού λόφου, με οικιστή, περί το 1600, το Κατσίρη από τη Χώρα Ανδρουβίστας, πρόγονο των σημερινών Κατσιρέων.

37. ΠΥΡΓΟΣ ΛΕΥΚΤΡΟΥ ΜΑΝΗΣ

Ο Πύργος ή Πυργάκι βρίσκεται σε λόφο πάνω από τη Στούπα, μετά το Νιοχώρι σε υψόμετρο 360 μ. Το όνομά του προήλθε από το κτίσιμο του πρώτου πύργου στη περιοχή από την οικογένεια Μανολίτση, που προερχόταν από τη Κωνσταντινούπολη και από την οποία

προέρχονται πολλές σημερινές οικογένειες. Η ιστορία του χωριού αρχίζει το 15ο αιώνα και ήταν παρατηρητήριο, τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, των καπεταναίων που έδρευαν σε Μηλιά, Καστάνια κ.λ.π. Ο Πύργος διαθέτει αρκετές Βυζαντινές και Μεταβυζαντινές εκκλησίες, όπως η Παναγία με αγιογραφίες και παλαιό καμπαναριό, με πιο αξιόλογη του Αγίου Γεωργίου. Είναι κτισμένη επάνω σε παλαιότερη, έχει αγιογραφίες και κιονόκρανα, ενώ διαθέτει επιβλητικό καμπαναριό και πανοραμική θέα από το προαύλιο χώρο της.

Είναι κτισμένος στην περιοχή όπου τα Λεύκτρα κατά τον Παυσανία, πάνω σε ένα λόφο, σε απόσταση 5 χιλιόμετρα από τα νερά του Μεσσηνιακού κόλπου. Βρίσκεται πάνω στο δρόμο που οδηγεί από την παραλιακή Στούπα στα διάφορα χωριά που είναι κτισμένα σ' αυτή την πλαγιά του Ταΰγετου. Κατά την ανηφορική διαδρομή, αφήνοντας πίσω μας τη Στούπα, το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι το Νεοχώρι κατέστη συνέχεια ο Πύργος. Το χωριό από το Δημόσιο δρόμο έχει δύο εισόδους. Φυσικό παρατηρητήριο η θέση του. Από τη Δυτική πλατεία «Παλιόπυργα» απολαμβάνει κανείς την Ανατολική ακτή του Μεσσηνιακού κόλπου και τα παραθαλάσσια χωριά τοποθεσίες, Άγιο Δημήτριο, Άγιο Νικόλαο, Στούπα, Καλόγρια Λεύκτρο. Από τις άλλες πλευρές το χωριό έχει θέα προς το Κοτρώνι, Πηγή (παλ. Λοζνά), άνω και κάτω Ρίγκλια, Ελαιοχώριο, Πλάτσα.

Η ιστορία του Πύργου, από τα στοιχεία που υπάρχουν, αρχίζει το 1565 μ.Χ. περίπου. Την

εποχή αυτή φθάνει στην περιοχή Σκαφίδι η πρώτη οικογένεια με το όνομα Μανολίτση ή Μάνος. Η οικογένεια αυτή προερχόταν από την Κων/πολη, όπου ακόμα υπάρχει το όνομα Μάνος, κατ' άλλους από τα παράλια της Β. Ηπείρου. Το σίγουρο είναι ότι στο μέρος μας ήρθε από τα χωριά Νομιτσή και Κουτήφαρη. Στην αρχή εγκαταστάθηκαν στο Μαύρο Σπήλαιο. Το σπήλαιο είναι μεγάλο και σημάδια που υπάρχουν ακόμα μαρτυρούν ότι έζησαν εκεί άνθρωποι (διαρρύθμιση χώρου). Η επιλογή του σπηλαίου δεν ήταν τυχαία, γιατί κοντά σ' αυτό υπάρχει άλλο μικρότερο με μια μικροπηγή (σκαφίδι), από εκεί και η ονομασία της περιοχής. Από τις πρώτες εργασίες της οικογένειας ήταν η κατασκευή της εκκλησούλας του 'Αη Δημήτρη, που διατηρείται μέχρι σήμερα αφού αναστηλώθηκε.

Η περιοχή του χωριού ανήκε στη Μηλιά (το αρχαιότερο χωριό της περιοχής). Έτσι άρχισαν διάφορες προστριβές, γιατί κάτοικοι που έρχονταν από τη Μηλιά στα χωράφια που ήταν στη σημερινή τοποθεσία του χωριού, κατοίκους του Σκαφιδιού, πετώντας πέτρες απειλώντας, φωνάζοντας. Έτσι οι Σκαφιδιώτες (οι από κάτω όπως τους έλεγαν) αναγκάστηκαν να ανέβουν επάνω (στο λόφο). Δεν είναι εξακριβωμένο αν αυτή η μετακίνηση έγινε με τη βία ή με χρηματική ή άλλου είδους ανταλλαγή. Το σίγουρο είναι ότι έκτισαν τον πρώτο Πύργο στη θέση όπου η σημερινή πλατεία «Παλιόπυργας».

Ο πρώτος αυτός Πύργος έδωσε το όνομα στο χωριό. Η οικογένεια Μανολίτση ή Μάνος που εγκαταστάθηκε στον Πύργο, είχε πέντε παιδιά. Ήταν και τα πέντε αγόρια. Τον πρώτο γιο τον έλεγαν Γιάννη, αλλά επειδή είχε μεγάλο κεφάλι τον φώναζαν κεφάλα. Από αυτόν προήλθε η οικογένεια Κεφαλέα (επικράτησε το παρατσούκλι). Το δεύτερο γιο τον έλεγαν Πέτρο. Από αυτόν η οικογένεια Πετρέα. Τον τρίτο έλεγαν Στρατή, απ’ όπου η οικογένεια Στρατέα. Ο τέταρτος γιος άκουγε στο όνομα Ηλίας, αλλά επειδή ήταν ψηλός, μακρύς τον φώναζαν Μακρυλιά, απ' αυτόν η οικογένεια Μακρυαλέα. Τον τελευταίο γιο τον έλεγαν Σπύρο, αλλά επειδή ήταν βαρήκοος, τον φώναζαν Κουφό - Κουφάκο, απ' αυτόν η οικογένεια Κουφακέα. Ο Πύργος με πολιούχο τον 'Αη Γιώργη, Βυζαντινή εκκλησία, με όμορφες τοιχογραφίες (όσες βέβαια έχουν απομείνει από την αλόγιστη χρήση ασβέστη), έχει και άλλα εκκλησάκια ανάμεσα στα σπίτια, που μερικά μάλιστα δύσκολα διακρίνονται, γιατί είναι μικρά και σχεδόν όμοια με τα σπίτια, εξωτερικά. Τα εκκλησάκια είναι ο 'Αη Στράτηγας, ο 'Αη Σπυρίδωνας, η Κοίμηση της Θεοτόκου (Παναγίτσα), τα Εισόδια της Θεοτόκου (με καμπαναριό Γοτθικού ρυθμού), ο Προφήτης Ηλίας, στην καρδιά του χωριού και όχι σε κάποιο λόφο ή βουνό όπως το θέλει η παράδοση.

38. ΡΙΓΚΛΙΑ

Αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου, με τους οικισμούς Ελαιοχώρι, Άνω και Κάτω Ρίγκλια και βρίσκεται μετά τη Στούπα και αριστερά του δρόμου προς Αρεόπολη. Η

περιοχή κατοικήθηκε περί το 1800 από τις οικογένειες των Γεννηματέων, Χρηστέων και Κυβελέων και το χωριό πήρε τη σημερινή του μορφή, μετά τη δημιουργία του Ι.Ν. της Παναγίας, από Ιερομόναχο που ήλθε από το Άγιο Όρος. Οι τρεις οικισμοί είναι κτισμένοι σε μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα σε δύο χειμάρρους που ξεκινούν από τα βουνά της Μηλέας και καταλήγουν στην όμορφη αμμουδιά Πανταζί. Στα Ρίγκλια συναντάμε το ναό του Αγίου Γεωργίου με αξιόλογο καμπαναριό, την Αγία Παρασκευή σε σπήλαιο με μικρό καμπαναριό, τους Αγίους Αποστόλους και το Σωτήρα, ενώ διατηρούνται ορισμένα προεπαναστατικά κτίσματα και δροσερές κρήνες. Τα Ρίγκια αποτελούνται από 3 οικισμούς, τα Άνω Ρίγκλια, με 122 κατοίκους, Κάτω Ρίγκλια 39 κατοίκους και το Ελαιοχώριο (Ίζινα) με 28 κατοίκους.

Πηγή : www.lefktro.gov.gr

39. ΣΑΪΔΟΝΑ

Η Σαϊδόνα είναι χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης που απέχει 54 χλμ από την Καλαμάτα,

13 χλμ. από τη Στούπα, και είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες του Ταϋγέτου, σε υψόμετρο 600 μ περίπου στη ΝΔ πλευρά του όρους Σωτηρίτσα. Διοικητικά υπαγόταν στο

Δήμο Λεύκτρου μέχρι και το 2010. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μανης ή έξω Μάνης ή Μεσσηνιακής Μάνης. Οι πρώτοι κάτοικοι υπολογίζεται ότι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή με την κατάληψη της Ελλάδας από τους Τούρκους. Αυτό αποδεικνύεται από ερείπια σπιτιών και κυρίως από την ύπαρξη δύο μοναστηριών. Το πρώτο χτίστηκε από το μοναχό Σαμουήλ που κατά την παράδοση είχε φύγει από την Κωνσταντινούπολη, γιορτάζει στις 15 Αυγούστου και είναι γνωστό ως Σαμουήλι. Το δεύτερο χτίστηκε την ίδια περίπου χρονική περίοδο, όπως φαίνεται από εικόνες και κειμήλια που σώζονται, γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου και λέγεται Βαϊδενίτσα. Το 1829 στην εκλογή αντιπροσώπου για τη Δ΄ Εθοσυνέλευση που έγινε στην Ανδρούβιστα υπήρχε εκπρόσωπος της Σαϊδόνας. Το χωριό πήρε το όνομά του, κατά την επικρατέστερη άποψη, από την ομορφιά του τοπίου και από την ύπαρξη πολλών αηδονιών (Αϊδόνα- Σαν αϊδόνα-Σαϊδόνα).

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ

44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς

Ασφαλίσεις ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ, πυρός, πλημμύρας, κλοπής, σεισμών κλπ κινδύνων

Ασφαλίσεις ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ, ποιοτικές, υπεύθυνες με τα χαμηλότερα Ασφάλιστρα.

Ασφαλίσεις ΥΓΕΙΑΣ. Μόνο από 1€ Ημερησίως, για σας και την οικογένειά σας

Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ στα 2721 300 35 21, ή 6977 172 942.

ή στείλτε μας ένα μήνυμα στο agsaouti@gmail.com

Οι Σαϊδονίτες, όπως αναφέρει η παράδοση αλλά και όπως φαίνεται από γραπτά κείμενα, ήταν προοδευτικοί άνθρωποι που αγωνίζονταν για το γενικό συμφέρον και συμμετείχαν σε όλους τους αγώνες του Ελληνικού Έθνους (Βαλκανικοί πόλεμοι, Μικρασιατική εκστρατεία, Εμφύλιος, Δικτατορία). Αποκορύφωμα της συμμετοχής της Σαϊδόνας στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες αποτελεί το έπος του 1940. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της αντίστασης, ένα από τα πρώτα χτυπήματα που δέχτηκαν οι εισβολείς του Μουσολίνι προέρχεται από το μικρό αυτό ορεινό χωριό (1942). Τα χρόνια που ακολούθησαν, οι Σαϊδονίτες συνέχισαν τον αγώνα από τις γραμμές του ΕΑΜ μέχρι και τη λήξη της κατοχής. Συγκυρίες όμως αρνητικές τους υποχρέωσαν να επιστρέψουν στα βουνά κατά τη διάρκεια του εμφυλίου. Μετά τον εμφύλιο, οι Σαϊδονίτες επέστρεψαν στο χωριό τους και όταν η πολιτεία το 1984 αναγνώρισε την αντιστασιακή τους δράση ανήγειραν στη είσοδο του χωριού μνημείο για τα θύματα τους. Αργότερα στα ονόματα αυτά προστέθηκαν και τα ονόματα θυμάτων της ευρύτερης περιοχής και κάθε χρόνο, την Κυριακή πριν το Δεκαπενταύγουστο, τελείται στο χώρο αυτό μνημόσυνο.

40. ΣΒΙΝΑ = ΠΛΑΤΑΝΟΣ

Η Σβίνα είναι ένας οικισμός του χωριού Θαλάμαι της Μάνης. Στο σημείο αυτό βρέθηκαν αρχαία όπως ψευδόστομοι αμφορείς Μυκηναϊκής εποχής, λίθινες αξίνες και εργαλεία κλπ που μαρτυρούν ότι εκεί υπήρχε αρχαίος πολιτισμός.

41. ΣΕΚΟΥΡΙΑΝΙΚΑ

Τα Σεκιουριάνικα, είναι ένας από τους 4 οικισμούς που με την συνένωσή τους δημιούργησαν την πρώην κοινότητα Μηλέας που σήμερα είναι Δδ και υπάγεται στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

42. ΣΤΟΥΠΑ

….Η νεράϊδα της Μεσσηνιακής Μάνης. Η Στούπα είναι ένα νεόδμητο χωριουδάκι, που

εξελίχθηκε πολύ γρήγορα σε ένα φημισμένο διεθνώς παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο. Ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, η περιοχή της Στούπας σφύζει από κόσμο και ζωντάνια.

Η προτίμηση από Ευρωπαίους της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης για τις διακοπές τους έχουν καταστήσει τη Στούπα ένα από τους καλύτερους, αν όχι τον καλύτερο, τουριστικό προορισμό.

Οι δυο γραφικές, ρηχές, αμμώδεις και οργανωμένες παραλίες με τα διαυγέστατα νερά, έλκουν επισκέπτες απ όλα τα μέρη του κόσμου. Η ποικιλία του τοπίου μοναδική. Κοσμήματα ,αληθινά δώρα της φύσης , τα ποταμάκια, οι γλυφάδες , οι απίθανες σπηλιές, τα λιμανάκια. τα νησάκια και ο λόφος του Κάστρου. Οι εξορμήσεις στην ευρύτερη περιοχή προσφέρουν δυνατές συγκινήσεις . Εστιατόρια, ταβέρνες και καφέ μπαρ στην παραλία καλύπτουν γαστρονομικά όλα τα γούστα.

Ιδιαιτέρως το πανέμορφο ακρογιάλι της Καλογριάς έχει γίνει γνωστό στα πέρατα του

κόσμου διότι το 1917 έζησαν εκεί ο Καζαντζάκης και ο Ζορμπάς. Εκεί γνωρίστηκαν καλά, έδεσε η φιλία τους και ο διάσημος συγγραφέας εμπνεύστηκε το μοναδικό αριστούργημα Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.

Οι πρώτοι κάτοικοι της Στούπας προέρχονταν από το Λεύκτρο, ένα μικρό χωριό, που βρίσκεται λίγο πιο ορεινά, σε πολύ κοντινή απόσταση. Στη Στούπα έζησαν ο Νίκος Καζαντζάκης και ο Αλέξης Ζορμπάς. Δούλευαν στα εγκαταλελειμμένα σήμερα ορυχεία της Πραστοβάς στο Νέο Προάστιο, όπου και γνωρίστηκαν. Εδώ εμπνεύστηκε και έγραψε ο μεγάλος συγγραφέας το μοναδικό αριστούργημα «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά».

43. ΣΩΜΑΤΙΑΝΑ

Μικρός οικισμός της πρώην κοινότητας Θαλαμών, που στη συνέχεια εντάχθηκε στο Δήμο Λεύκτρο και σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης. Μαζί με τον Πλάτανο δημιούργησαν την πρώην κοινότητα Θαλαμών.

44. ΤΟΥΜΠΙΑ

Μικρός οικισμός του Κάμπου την έδρα του πρώην Δήμου Αβίας, του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης. Ο οικισμός έχει 4 κατοίκους.

45. ΤΡΑΧΗΛΑ

Το όνομά της το πήρε από το σχήμα του κάβου που βρίσκεται δίπλα της και έχει σχήμα τραχήλου. Πρωτοαναφέρεται σε ένα έγγραφο του 1700 ,ότι απ αυτή επιβιβάστηκε ένα μέρος από τους Μανιάτες που πήγαν στην Κορσική ,ύστερα από σύγκρουση στο Οίτυλο με τον

Λυμπεράκη Γερακάρη. Σήμερα κατοικείτε κυρίως από συνταξιούχους και το Καλοκαίρι προσθέτονται και οι μετανάστες που επιστρέφουν στην γενέτειρά τους.

Σημείο αναφοράς για τον τόπο αυτό είναι το τριώροφο σπήλαιο Καταφύγγι με μεγαλόπρεπο στολισμό και τεράστιες κολώνες από σταλαγμικό υλικό. Υπάρχουν ευρήματα που μαρτυρούν ότι το σπήλαιο κατοικείτο. Η εξερεύνησή του έγινε από τον Γιάννη και την Αννα Πετρόχειλου.

Ιδιαίτερη κίνηση έχει το χωριό το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα που γίνεται με φαντασμαγορικό τρόπο το κάψιμο του Ιούδα στο τοπικό πανηγύρι του Αη Γιαννιού το Σεπτέμβριο.

46. ΤΣΕΡΙΑ

Βρίσκονται στο μεγαλύτερο υψόμετρο (600- 750 μ.) από τα κατοικήσιμα χωριά της Μάνης και αποτελούνται από 6 οικισμούς ,τα Τσέρια, τα Γιατρέϊκα, τον Ζαχαριά, το Καταφύγγιο, το

Πεδινό και το Λεπτίνι. Στο σύνολό τους κατοικού 190 άτομα μόνομα. Επικρατέστερη εκδοχή για την ονομασία είναι ότι προέρχεται από τα τσεράτσια ,δηλαδή τα ξυλοκέρατα, που αφθονούν εκεί. Ηταν κέντρο φημισμένων πετρομαστόρων γι αυτό και τα σπίτια εδώ είναι αληθινά μνημεία. Εντυπωσιακή είναι η κυκλική διάταξη των οικισμών για να ελέγχεται η πρόσβαση στην περιοχή και για να είναι εύκολη η διαφυγή σε περίπτωση επίθεσης. Μεγάλη ήταν η συμβολή των Τσεριωτών στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Μελανό σημείο του χωριού αυτού, ήταν η δολοφονία του κορυφαίου κλεφταρματωλού Ζαχαρία Μπαρμπιτσιώτη στον Πύργο του κουμπάρου του Κουγέα.

Σήμερα διασώζεται ο Πύργος και έξω βρίσκεται η προτομή του ήρωα.

Η λέξη Τσέρια είναι Σλάβικη και σημαίνει «συνοικισμοί».

47. ΤΣΕΡΙΑ ΑΝΩ

υψόμετρο 700-750 μέτρα

Είναι ο μεγαλύτερος συνοικισμός με 52 μόνιμους κατοίκους σήμερα. Στο σπίτι του Ευστρατίου Ευαγ. Τζαννετέα αναγράφεται η χρονολογία κτισίματος του 1826.

48. ΦΑΓΡΙΑΝΙΚΑ

Είναι ένας μικρός οικισμός της πρώην κοινότητας Μηλέας του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης.

49. ΧΑΡΑΥΓΗ = ΤΡΙΚΟΤΣΟΒΑ

Οικισμός της πρώην κοινότητας Σωτηριάνικων, του πρώην Δήμου Αβίας που σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης. Χαρακτηριστικό του οικισμού ο Πύργος Καπετανάκη.

50. ΧΩΡΑ

Ο οικισμός αυτός μαζί με το Νίκοβο και την Πρίπιτσα απετέλεσαν την πρώην κοινότητα Εξωχωρίου Καρδαμύλης του πρώην Δήμου Λεύκτρου του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης. Μάλιστα η Χώρα αποτελούσε το κέντρο της Ανδρούβιτσας όπως λεγόταν το Εξωχώρι.

ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

……για Γλυκιές Απολαύσεις, στη Μεσσήνη και στην Καλαμάτα.

Μεσσήνη 2722023620,

Καλαμάτα 2721089785

Δείτε τα χωριά μας, με τη ματιά του blog της Μεσσηνιακής Παράδοσης   ΔΗΜΟΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ
Η Άνω Μεσσηνία

Άνω Μεσσηνία. Με πρωτεύουσα του Νέου Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας, τον ιστορικό Μελιγαλά,   Η ιστορική κωμόπολη του Μελιγαλά (30 χλμ. ΒΔ της Καλαμάτας) είναι το σπουδαιότερο αγροτοαστικό κέντρο της Άνω Μεσσηνίας, ευρισκόμενη στο μέσον της εύφορης πεδιάδας της και γι’ αυτό αποτελεί την

πρωτεύουσα του νέου Δήμου Οιχαλίας.
Σήμερα διευρυμένος ο Δήμος Οιχαλίας περιλαμβάνει επίσης και το παλιό Δήμο Δωρίου με τα επίσης ιστορικά Σουλιμοχώρια, όπως επίσης και το πρώην Δήμο Είρας με τα πανέμορφα ορεινά χωριά του στα οποία όμως κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ένα θηλυκό ! Το μοναδικό ποτάμι στην Ελλάδα που έχει θηλυκό όνομα τη «ΝΕΔΑ».
Πολλές είναι λοιπόν οι ομορφιές που περιλαμβάνει ο Δήμος Οιχαλίας, αλλά και πολλά ιστορικά μνημεία !
Όλα αυτά θα τα δούμε ένα – ένα, διαβάζοντας για το κάθε χωριό τις ιδιαιτερότητές του, τις ομορφιές του και την ιστορία του. Σημειώστε όμως ότι το σύνολο των χωριών και οικισμών δεν είναι τα 68 που έχουμε καταγράψει, απλά αυτά βρήκαμε μέχρι τώρα. Αυτό, δεν σημαίνει ότι θα περιοριστούμε σ’ αυτά, αφού οι πληροφορίες μας λένε ότι πρέπει να είναι άλλα 10. Είμαστε σε ένα συνεχές ψάξιμο και αφού θα κάνουμε αναφορά και στους 6 Δήμους της Μεσσηνίας, θα ακολουθήσει και η παραπέρα έρευνα. Μη ξεχνάτε ότι στο σύνολο των Μεσσηνιακών χωριών και οικισμών, που οι πληροφορίες μας λένε ότι ξεπερνούν τα 500, εμείς έχουμε βρει τα 461. Ελάτε λοιπόν μαζί μας να….. «σας ταξιδέψουμε» στο νέο Δήμο Οιχαλίας.

  ΕΔΩ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΟΛΑ ΤΑ 74 ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΣ
1. ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ. Βόρεια του νομού Μεσσηνίας υπάρχει ένα όμορφο και γραφικό χωριό το όνομα του είναι Άγιοι Θεόδωροι . Η απογραφή του 2001 έχει 59 κατοίκους. Το χωριό είναι κοντά στο Διαβολίτσι και σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.

2. ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ = ΤΑΚΑΙΪΚΑ. Ένα χωριό του νέου Δήμου Οιχαλίας και συγκεκριμένα του Δωρίου το οποίο μετά τη μετονομασία του Κάτω Σουλιμά σε Δώριο, πολλοί οικισμοί ανάμεσά τους και ο Αγ. Αθανάσιος δημιούργησαν ξεχωριστή κοινότητα με έδρα τον Άγιο Γεώργιο, από το 1927 μέχρι το 1939. Στη συνέχεια το 1998 ο Καποδιστριακός νόμος έκανε το Δώριο Δήμο και ο Αγιος Αθανάσιος όπως και άλλοι οικισμοί εντάχθηκαν στο Δήμο Δωρίου, για να έλθει το 2010 με το σχέδιο Καλλικράτης και να ενταχθούν στο Δήμο Οιχαλίας.

3. ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΝΩ ΔΩΡΙΟΥ. Στο Βορειοδυτικό άκρο της πεδιάδας του Δήμου Δωρίου και στους πρόποδες του βουνού Μάλιζα έχει χτιστεί, από πολλά χρόνια το χωριό Άγιος Γεώργιος. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 200 μέτρων, με το περίφημο κεφαλάρι του, την ομώνυμη εκκλησιά του και την ασφαλτοστρωμένη πλατεία του, απ’ όπου φεύγουν οι δρόμοι για Δώριο, Άνω Δώριο, Κοπανάκι, Χρυσοχώρι και Ψάρι. Τα σπίτια του είναι καινούργια και παλιά αλλά ανακαινισμένα και τα πιο πολλά είναι πέτρινα και σκεπασμένα με κεραμίδια. Ο τόπος του είναι πνιγμένος όλο το χρόνο στο πράσινο τωνδέντρων και των λουλουδιών. Οι πρώτοι κάτοικοι – οικιστές – ήταν Σουλιμαίοι. Ρητά για τούτο μιλάει η τοπική παράδοση και οι ενδείξεις μας πείθουν γι’ αυτό. Ο Άι Γιώργης και οι συνοικισμοί του είναι η συνέχεια του Σουλιμά, του ιστορικού χωριού των Σουλιμοχωρίων που διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο κατά την επανάσταση για την ελευθερία της πατρίδας. Δύο δρόμοι οδηγούν ως το ιστορικό και πλούσιο σε φυσικές ομορφιές χωριό.

Ποδολογικό Κέντρο Καλαμάτας Καλλιρρόη Πετροπούλου
Μητροπέτροβα 7-9 | Τ: 27210 25523 Μ: 6946924358, http://podologiakalamata.gr
Κλείστε ένα ραντεβού για τον έλεγχο των ποδιών σας ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

  Ο ένας από το Δώριο που απέχει 3 χιλιόμετρα και ο άλλος από το Κοπανάκι που απέχει 3,5 χιλιόμετρα. Ο δρόμος για το Κοπανάκι φτιάχτηκε από το Σουλιμαίο βουλευτή Δημήτριο Παπατσώρη το 1900, όταν αυτός μαζί με άλλους συγγενείς και συμπατριώτες του έχτισε τα πρώτα σπίτια στο Κάτω Κοπανάκι. Το γεγονός αυτό ο λαός το έκανε τραγούδι και το τραγουδούσε για πολλά χρόνια: «Ρίξε δω πέρα μια ματιά Δημήτρη Παπατσώρη, και διάβα κάτω στα δεντρά, Πέρασε τονΆι Γιώργη. Τη φουστανέλα που φορείς τη φέρμελη στην πλάτη, το βήμα σου τ’αρχοντικό χαράζει μονοπάτι. Εδώ όπου χωρίζουνε τα δυο μικρά τσιφλίκια άνοιξε και θεμελίωσε, φτιάξε καινούργια σπίτια. Ο νους σου δε γελάστηκε, ο στοχασμός σου μένει, η μοίρα η βαθυστόχαστη, το Κοπανάκι ‘φαίνει. Στο δρόμο που χαράξανε αργά τα βήματά σου, στον τόπο όπου βρίσκονται, τα έργα τα δικά σου. Τώρα στο λένε πέρδικες, στο λεν τα χελιδόνια, το Κοπανάκι απλώνεται και μεγαλώνει αιώνια». Σήμερα ο Αγ. Γεώργιος υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
4. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ = ΚΟΛΙΑΤΣΙ. Πρόκειται για ένα οικισμό του Άνω Δωρίου πουέχει 30 περίπου οικογένειες. Είναι ένα από τα Σουλιμοχώρια της περιοχής. Από τοχωριό αυτό καταγόταν ο τελευταίος πρωθυπουργός της χούντας Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος. Σήμερα υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
5. AΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ. Μικρός οικισμός της Άνω Μέλπειας του σημερινού Δήμου Οιχαλίας

6. ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ = ΓΟΥΒΑΛΑΡΙΑ. Είναι χωριό με Αρβανίτικες ρίζες που εντάσσεται στα Σουλιμοχώρια (Αρβανιτοχώρια του Α. Δωρίου) που κατοικούσαν οι Ντρέδες, υπερήφανη φυλή που αγάπησαν αυτόν τον τόπο και έδωσαν αγώνες για την απελευθέρωση του 1821. Σήμερα ανήκει στον Δήμο Οιχαλίας. Το όνομα Άγ. Πέτρος το πήρε 1956.

7. ΑΓΡΙΛΟΒΟΥΝΟ. Χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας του σημερινού Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας. Το Αγριλόβουνο είναι ένας πεδινός οικισμός στο βορειοανατολικό άκρο του νομού, κοντά στα σύνορα με την Αρκαδία. Πήρε το όνομά του από τις πολλές άγριες ελιές που υπάρχουν στην περιοχή. Στο Αγριλόβουνο έχει καταγραφεί ελιά ηλικίας 2.500 ετών με περίμετρο κορμού 12 μέτρα!Στο Αγριλόβουνο κεντρική εκκλησία είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου, βυζαντινός ναός με σπάνιες τοιχογραφίες και πιο σημαντική από αυτές την απεικόνιση της Τρισυπόστατης Παναγιάς (κοιμωμένη-μητέρα-ουράνια). Στην πλατεία του χωριού υπάρχει ένα μνημείο, ηρώο, για τους πεσόντες του χωριού στους πολέμους από το 1821 μέχρι το 1940. Το Αγριλόβουνο στο οποίο σήμερα κατοικούν περίπου 100 άνθρωποι είναι χτισμένο πάνω στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί από τη Μεσσήνη στο Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, βρίσκεται πολύ κοντά στο χωριό Διαβολίτσι και σε απόσταση 11 χιλιομέτρων από το Μελιγαλά και 36 χιλιομέτρων από την Κυπαρισσία .

8. ΑΓΡΙΛΙΑ, ΝΕΑ ΑΓΡΙΛΙΑ, Η Αγριλιά είναι ένα από τα ονομαστά Σουλιμοχώρια της Τριφυλίας, που πρωτοκατοικήθηκαν μεταξύ των ετών 1350-1430 από τους σκληροτράχηλους Ντρέδες, απογόνους των αρχαίων Ιλλυριών Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου. Σήμερα δυστυχώς το παλιό χωριό είναι ακατοίκητο και ρημαγμένο. Δεν υπάρχει ζωή

πλέον στο χωριό. Ακόμα όμως στέκουν όρθια τα σπίτια του. Τα περισσότερα είναι καλοφτιαγμένα με τον παραδοσιακό τρόπο και τα λιγότερα είναι χτισμένα πίσω από το 1700. Διασχίζοντας τα έρημα σοκάκια σφίγγεται η καρδιά σου από την ερημιά και την εγκατάλειψη. Οι παλιοί κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό τους και κατέβηκαν κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή, δίπλα στο δρόμο που ενώνει το Κοπανάκι με το Καμάρι , στη θέση Σανοβά κι εκεί έχτισαν το καινούργιο χωριό τους, τη «Νέα Αγριλιά». Η σημερινή Νέα Αγριλιά βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού Μεσσηνίας, στην πρώην επαρχία Τριφυλίας, σε υψόμετρο 190 μέτρων και έχει 164 κατοίκους (απογραφή 2001). Απέχει 1600 μέτρα περίπου από το Κοπανάκι, όπου υπάρχουν όλα τα αγαθά του σύγχρονου πολιτισμού. Σήμερα μετά την καθιέρωση του σχεδίου Καλλικράτης, το χωριό υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.

Πάμε

Στα λαδάδικα

Καθημερινά παραδοσιακά μαγειρευτά φαγητά

Ανοιχτά από τις 11.00 πμ έως 24.00 τα μεσάνυχτα

Ναυαρίνου 27 Παραλία Καλαμάτας.

Κιν. 699 489 7458 & 694 678 5004

F.B στα λαδάδικα

9. ΑΛΛΑΓΗ. Είναι ένα μικρό χωριό από τα πρώτα που συναντάμε μπαίνοντας στη Μεσσηνία αφού βρίσκεται πάνω στην Εθνική Οδό Καλαμάτας – Τσακώνας. Στη

διασταύρωση του χωριού, παραδοσιακά βρίσκονται οι ντόπιοι οι οποίοι όποτε και αν περάσετε θα βρείτε γουρουνοπούλα ψητή που είναι η σπεσιαλιτέ τους. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας.
10. ΑΜΠΕΛΙΩΝΑ. Η Αμπελιώνα είναι ορεινό χωριό της ορεινής Τριφυλίας. Το χωριό περιβάλλεται από απίστευτη φύση, με επίκεντρο το προστατευόμενο Καστανόδασος. Με μία βόλτα στο δάσος ηρεμείς αυτόματα και ξεχνάς την Αθήνα ή τα άλλα αστικά κέντρα, τις έγνοιες και το καυσαέριο. Το χωριό καθαυτό είναι εξαιρετικά φροντισμένο, με όμορφα σπίτια, καινούριους δρόμους, μέχρι και Κέντρο Υγείας με 2 μόνιμους γιατρούς. Βασικό

σημείο συνάντησης στο χωριό είναι το Μαγαζάκι του Σπύρου, που είναι καφενείο, ταβερνάκι, παντοπωλείο και γενικώς στέκι, όλα σε ένα. Στην ευρύτερη περιοχή συναντά κανείς τον ποταμό Νέδα που είναι ο μοναδικός ποταμός με θηλυκό όνομα. Εκεί κοντά βρίσκεται και ο Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα. Στην Αμπελιώνα υπάρχει ένα πολύ ωραίος Ξενώνας της οικογένειας Αγγελόπουλου της Ξενοδοχειακής εταιρίας ALDEMAR.

11. ΑΜΦΙΘΕΑ ΑΝΩ & ΚΑΤΩ = ΚΛΕΣΟΥΡΑ. Το Κλέσουρα ή Αμφιθέα όπως λέγεται σήμερα, είναι χτισμένο στους πρόποδες του βουνού «Αι Λιας» σε υψόμετρο 476 μέτρων, απέναντι από τη δυτική πλευρά του βουνού «Κριοντέρι» και βλέπει την πεδιάδα της Κοπρινίτσας και του Δωρίου. Η θέση δικαιώνει την ονομασία του χωριού, γιατί είναι η μοναδική διάβαση ανάμεσα στο πέρασμα των δύο βουνών που κλείνει τον ορεινό όγκο για τις περιοχές του Γκλιάτα και της Άνω Μεσσηνίας. Το Κλέσουρα έχει ωραία θέα, ήπιο κλίμα και απέχει 2,7 περίπου χιλιόμετρα από το Δώριο.

Έχει πολλά νερά και εύφορα χωράφια, περιβόλια, ελιές και αμπέλια.
Ανατολικά, επιβλητικό το βουνό του Αι Λια ντυμένο στο πράσινο από θάμνους και σφελάχτρια Η πρώτη του ονομασία ήταν «Κλεισωρία» δηλ. Κλεισούρα που σημαίνει στενή δίοδος ανάμεσα στα βουνά, οχυρή τοποθεσία. Το Κλέσουρα έχει μεγάλη ιστορία όπως και τα άλλα Σουλιμοχώρια. Πρέπει να χτίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα με αρχές 15ου αιώνα με την εγκατάσταση εποίκων Αρβανιτών, των ονομαστών Ντρέδων. Φαίνεται όμως πως χτίστηκε μετά το Σουλιμά, πριν όμως από τα άλλα Σουλιμοχώρια. Στις διάφορες απογραφές εμφανίζει τον εξής αριθμό κατοίκων: Έτος 1689 κάτ. 130, έτος 1700 κάτ. 73, έτος 1879 κάτ. 426, έτος 1889 κάτ. 484, έτος 1896 κάτ. 512, έτος 1907 κάτ. 517, έτος 1920 κάτ. 487, έτος 1928 κάτ. 539, έτος 1940 κάτ. 564, έτος 1951 κάτ. 497, έτος 1961 κάτ. 363. Άνω κ΄ Κάτω Αμφιθέα: έτος 1971 κάτ. 218, έτος 1981 κάτ. 129, έτος 1991 κάτ. 109, έτος 2001 κάτ. 112. Προτού ακόμα εγκατασταθούν στο Κλέσουρα οι Αλβανόφωνοι πληθυσμοί πρέπει οπωσδήποτε να υπήρχαν παλαιότεροι βυζαντινοί οικισμοί στην περιοχή του χωριού και το γεγονός αυτό μαρτυρείται από την ύπαρξη πολλών μεσαιωνικών ερειπίων. Η εγκατάσταση στη σημερινή του θέση κατά την παράδοση έγινε λίγα χρόνια προ της επανάστασης του 1821. Η αρχική του θέση πρέπει να ήταν το «Λουτρό». Για την περίοδο της Τουρκοκρατίας δεν υπάρχουν γραφτές ιστορικές μαρτυρίες για το χωριό.

12. ΑΝΔΑΝΙΑ = ΣΑΝΔΑΝΙ. Πρόκειται για χωριό του σημερινού Δήμου Οιχαλίας που

συστάθηκε σε κοινότητα το 1912 με την ονομασία κοινότητα Σανδανης ή Σανδανίου. Το 1919 πήρε το σημερινό όνομα Ανδανία.

13. ΑΝΘΟΥΣΑ = ΖΕΖΑ ή ΔΕΡΕ(παλαιότερα)Το Ζέζα είναι Αλβανική λέξη και σημαίνει μαύρος από το χρώμα του χώματος της περιοχής. Η χωμένη στα άνθη και στους πορτοκαλεώνες της, Ανθούσα, στα ριζά της πρώτης τσούκας και στη σκιά του Βουλκάνου, απέχει μισή ώρα από την Καλαμάτα (2 χλμ. από Μελιγαλά και 32 από Καλαμάτα) και βρίσκεται σε υψόμετρο 120 μέτρων. Αρχικά το χωριό λεγόταν Δέρε και οι τρεις

τσούκες του (λόφοι) λέγονταν λόφοι των Δερών. Εκεί έγιναν οι μάχες μεταξύ Μεσσηνίων και Σπαρτιατών. Αργότερα ονομάστηκε Ζέζα από τον Τούρκο Ζεζέ Αγά που είχε εκεί το κονάκι του. Το 1927, με το διάταγμα 4-11-1927 μετονομάστηκε σε Ανθούσα. Υπάρχει περιοχή που λέγεται Τούρκους, διότι εκεί κάποιος Κοράτσης σκότωσε για λόγους τιμής 5-6 Τούρκους. Σήμερα υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.
14. ΑΝΩ ΒΑΣΙΛΙΚΟ = ΚΑΤΣΟΥΡΑ. Ένας οικισμός του Ανω Δωρίου (Σουλιμά) που εμφανίζεται από τα τέλη του 19ου αιώνα, τότε αριθμούσε 178 κατοίκους που όμως συνεχώς οι κάτοικοι μειώνονται. Υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.

15. ΑΝΩ ΔΩΡΙΟ = ΣΟΥΛΙΜΑ. Το χωριό που μετονομάσθηκε το 1927, προέρχεται

από τους 1600 Τσάμηδες και 200 γυναικόπαιδα που εγκαταστάθηκαν γύρω στο 1600 μχ στην ορεινή Τριφυλία. Οι σημερινοί κάτοικοι ποτέ δεν δέχθηκαν τη νέα ονομασία Ανω Δώριο και το αποκαλούν ακόμα και σήμερα Σουλιμά, όπως επίσης μέχρι και σήμερα ομιλούν την Αρβανίτικη διάλεκτο. 16. ΑΝΩ ΜΕΛΠΕΙΑ. Η Άνω Μέλπεια είναι ορεινός οικισμός στις νοτιοανατολικές πλαγιές του όρους Τετράζιο χτισμένος σε υψόμετρο 700 μέτρων. Πρόκειται για ένα γραφικό χωριό, με πέτρινα σπίτια χτισμένα σε ένα καταπράσινο τοπίο με πανύψηλα κυπαρίσσια. Στην Άνω Μέλπεια θα δείτε την πέτρινη εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, στον ομώνυμο συνοικισμό και την προτομή του οπλαρχηγού της Ελληνικής Επανάστασης Μητροπέτροβα, που καταγόταν από εδώ. Μια σημαντική αρχαιολογική ανασκαφή αποκάλυψε πάνω από την Άνω Μέλπεια σε υψόμετρο 1.000 μέτρων, κατάλοιπα Ναού κλασσικών χρόνων, στον Αρχαιολογικό χώρο Μέλπειας, ακριβώς απέναντι από τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα. Για τους φυσιολάτρες υπάρχει ένα μονοπάτι που ενώνει την Άνω Μέλπεια με την Κάτω Μέλπεια, μια διαδρομή περίπου 5 ωρών ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση και πολλά τρεχούμενα νερά. Από την Άνω Μέλπεια μην παραλείψετε να επισκεφτείτε το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας, στη στέγη του οποίοι έχουν φυτρώσει 17! πανύψηλα δέντρα, αλλά και τον Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, που είναι ένα από τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά μνημεία της Ελλάδας.

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ

44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς

Ασφαλίσεις ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ, πυρός, πλημμύρας, κλοπής, σεισμών κλπ κινδύνων

Ασφαλίσεις ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ, ποιοτικές, υπεύθυνες με τα χαμηλότερα Ασφάλιστρα

Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ στα 2721 300 35 21, ή 6977 172 942.

ή στείλτε μας ένα μήνυμα στο agsaouti@gmail.com

17. ΑΝΩ ΨΑΡΙ. ο Άνω Ψάρι είναι ένα από τα Σουλιμοχώρια της Τριφυλίας του νομού Μεσσηνίας. Η ιστορία του αρχίζει από πολύ παλιά, αριθμεί αιώνες. Είναι χτισμένο πάνω σε ένα πολύ εκτεταμένο οροπέδιο, ίσιο και ομαλό, που το ζώνουν χαμηλά βουνά -θαμνοσκέπαστα ως και δασωμένα. Το οροπέδιο αυτό θα μπορούσε να χωρέσει αρκετά σπίτια και να στεγάσει πολλές οικογένειες. Οι βρύσες με το άφθονο νερό δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για την εγκατάσταση κατοίκων. Από την άλλη, οι εύκολες στην καλλιέργεια πλαγιές και ο κάμπος με τα άφθονα νερά δημιουργούσαν προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας. Το Άνω Ψάρι από απόσταση φάνταζε σαν κάστρο. Τα σπίτια του πύργοι Μανιάτικοι, απολιθωμένοι βιγλάτορες σ’ ένα χρέος που ξεπληρώθηκε πριν χρόνια. Σήμερα το Άνω Ψάρι υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.

18. ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΩΡΙΟΥ. Το έτος 1901 πέρασε το πρώτο τρένο των Σ.Π.Α.Π. και έγινε ο σταθμός. Με την πάροδο λίγων ετών κατέβηκαν από τα γύρω χωριά Μήλα, Σούλι, Άνω Βασιλικό και έγινε μικρό χωριό. Οι κάτοικοι αποφάσισαν να κτίσουν εκκλησία και με την βοήθεια του πατέρα μου με δωρεά οικοπέδου έκτισαν την Αγία Τριάδα την μικρή τότε Αγία Τριάδα, η οποία πήρε φωτιά από ξεχασμένα αναμμένα κεριά και καταστράφηκε. Το χωριό έκτισε τη νέα Αγία Τριάδα, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. Αυτό αναφέρεται στο vasiliko.gr Μέχρι το 2010 το Βασιλικό ανήκε στο Δήμο Δωρίου, σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας. Το χωριό βρίσκεται επάνω στο δρόμο Τσακώνας καλού Νερού.

19. ΒΡΑΧΟΣ. Οικισμός της Κάτω Μέλπειας του σημερινού Δήμου Οιχαλίας με 13 κατοίκους.

20. ΒΡΥΣΟΥΛΑ = ΠΑΖΑΡΑΚΙ. Η Βρυσούλα είναι ένα μικρό χωριό των 13 κατοίκων του πρώην Δημ. Διαμερίσματος Αγριλόβουνου του επίσης πρώην Δήμου Ανδανίας, ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.

21. ΔΑΣΟΧΩΡΙ = ΛΥΚΟΥΡΕΣΙ. Μικρό όμορφο χωριό της Μεσσηνίας σκαρφαλωμένο σε καταπράσινη πλαγιά πάνω ακριβώς από το ναό της Αγίας Θεοδώρας. Η θέση του είναι απέναντι από το χωριό Βάστα. Η απόστας ή του από την πόλη της Καλαμάτας είναι 53 χιλιόμετρατο Λυκουρέσι μετονομάσθηκε σε Δασοχώρι το 1927. Το 1928 είχε 218 κατοίκους, το 1940 234,το 1981 είχε 30 το 1991 είχε 39, το 2001 είχε 33 κατοίκους. Το χωριό υπαγόταν στο Δήμο Ανδανίας, ενώ σήμερα υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.

22.ΔΕΣΥΛΛΑΣ. Είναι χωρίο πλησίον του Διαβολιτσίου. Το όνομά του προέρχεται από τον οπλαρχηγό Δεσύλα. Σήμερα το χωριό έχει 200 μόνιμους κατοίκους, ενώ στην απογραφή του 2001. είχε 364 κατοίκους.

23. ΔΙΑΒΟΛΙΤΣΙ. Είναι χωριό της Άνω Μεσσηνίας και ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας. Το χωριό αυτό είναι η γενέτειρα του Καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου. Εκεί μπορείτε να δείτε ένα θέατρο 300 περίπου θέσεων που είναι αφιερωμένο στη Σταθία Κωνσταντακοπούλου, μητέρας του καπετάν Βασίλη.

24. ΔΙΜΑΝΔΡΑ = Οικισμός του χωριού Σύρριζο του πρ. Δήμου Είρας του Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας, με 30 περίπου κατοίκους.

25. ΔΩΡΙΟ = ΚΑΤΩ ΣΟΥΛΙΜΑ. Το Δώριο είναι ένα από τα κεφαλοχώρια της ορεινής Τριφυλίας (υψ. 170 μ. κάτ. 1.139). Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νομού Μεσσηνίας, στην πρώην επαρχία Τριφυλίας, στην κοιλάδα του Σουλιμά, 44 χλμ. ΒΔ της Καλαμάτας. Αποτελεί έδρα του ομώνυμου δήμου. Η παλιά ονομασία του ήταν Κάτω Σουλιμά. Η ιστορία του δεν είναι παλαιά, αφού δημιουργήθηκε το έτος 1900 από κατοίκους κυρίως του Σουλιμά και άλλων γειτονικών χωριών, οι οποίοι επέλεξαν την τοποθεσία αυτή επειδή εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Χάρη στην προνομιούχο αυτή θέση του το Δώριο σημείωσε αλματώδη πρόοδο, ώστε σήμερα να είναι ένα από τα πλέον αξιόλογα κεφαλοχώρια του νομού μας και να αποτελεί κέντρο μεγάλης εμπορικής και οικονομικής δραστηριότητας. Το όνομα «Δώριον» κατά την αρχαιότητα αναφερόταν σαν πολιτεία και σαν βουνό.Βρισκόταν ανάμεσα στα χωριά Βασιλικό – Κόκλα – και Μάλθη. Η πρώτη αναφορά στο Δώριο γίνεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα. Μετά τη δημιουργία του σχεδίου Καλλικράτης, το Δώριο υπήχθη στο Δήμο Οιχαλίας.

27. ΗΛΕΚΤΡΑ. Χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας. Σήμερα υπάγεται στο Δήμου Οιχαλίας, με 213 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001.

28. ΗΛΕΚΤΡΑ = ΓΛΙΑΤΑ. Η Ηλέκτρα είναι ένα χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας, ενώ σήμερα υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας. Το χωριό από Γλιάτα μετονομάσθηκε σε Ηλέκτρα το 1927.

29. ΚΑΚΑΛΕΤΡΙ . Χωριό του τ. Δήμου Είρας, ενώ σήμερα, μετά το σχέδιο

Καλλικράτης ο Δήμος Είρας υπήχθη στο Δήμο Οιχαλίας. Εκεί κοντά είναι το φαράγκι του ποταμού Νέδα που είναι το μοναδικό ποτάμι στην Ελλάδα που έχει θηλυκό όνομα. Η Νέδα πηγάζει από το όρος Λύκαιο, ανάμεσα στα χωριά Κακαλέτρι και Πέτρα της ορεινής Μεσσηνίας, πολύ κοντά στην Ανδρίτσαινα. Τα νερά της ακολουθούν μία διαδρομή φυσικού πλούτου 32 χιλιομέτρων και καταλήγουν στο Ιόνιο, στη θέση Ελαία, λίγο έξω από την Κυπαρισσία.

30. ΚΑΛΛΙΡΡΟΗ = ΜΠΟΥΓΑ. Η Καλλιρρόη βρίσκεται 8 χλμ. Βορειοδυτικά του Μελιγαλά και 32 από Καλαμάτα, αριστερά και δεξιά του δρόμου Κυπαρισσία-Τσακώνα, χωμένη στο

πράσινο σε υψόμετρο 130 μέτρων, είναι ένα από τα ωραιότερα χωριά της Μεσσηνίας, η Καλλιρόη. Ονομαζόταν αρχικά Μπούγα. Χτίστηκε 8 αιώνες πριν και το πρώτο σπίτι είχε σκεπή από πλάκες και κορμούς ασφάκας (δένδρο με στριφτό ξύλο που δεν σπάζει). Το 1928, με το διάταγμα υπ’αρ. Α 156/28 μετονομάστηκε σε Καλλιρόη, κατά μία εκδοχή από την καλή ροή του λαδιού της και κατά μία άλλη από την πηγή του χωριού Μουντρά που είχε καλή ροή. Με το όνομα Καλλιρόη άλλωστε, υπήρχε και πηγή της περιοχής στην αρχαιότητα. Από ανασκαφές το 1929, προκύπτει ότι οι Σπαρτιάτες είχαν εδώ φυλάκιο για να φορολογούν τους διερχόμενους, διότι ήταν διάβαση από την Ανατολική στην Δυτική Πελοπόννησο. Γι’ αυτό και οι Τούρκοι είχαν εκεί φρουρά και στρατό. Φαίνεται ότι η σημερινή Καλλιρόη βρίσκεται εκεί που άλλοτε υπήρχε η προέκταση της αρχαίας πόλης Ανδανίας (2600-2200 π.Χ.) Πηγή : Face Book Καλλιρόη (Μπούγα) Μεσσηνίας. Διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.

31. ΚΑΛΥΒΙΑ. Τα Καλύβια είναι οικισμός του Δήμου Οιχαλίας

32. ΚΑΡΝΑΣΙ = ΤΣΟΡΩΤΑ. Ορεινό χωριό της Άνω Μεσσηνίας που είναι στα σύνορα με την Αρκαδία πολύ κοντά στην Αγ. Θεοδώρα. Το όναμά του το πήρε το 1927. Ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας και η απογραφή του 2001 έδειξε ότι στο Καρνάσι κατοικούν 201 κάτοικοι.

33. ΚΑΣΤΡΟ. Μικρός οικισμός που υπαγόταν στην κοινότητα Μίλα και είναι γνωστός από το Φράγκικο του Κάστρο Μίλα. Σήμερα έχει περί τους 10 κατοίκους και ανήκει στο νέο Δήμο Οιχαλίας.

34. ΚΑΤΣΑΡΟΥ O Κατσαρός ή «Κατσαρού» είναι χωριό του νομού Μεσσηνίας του Δήμου Οιχαλίας. Βρίσκεται στα ΝοτιοΔυτικά όρια του Δήμου. Η ονομασία του χωριού οφείλεται μάλλον σε ονομασία Τούρκου προύχοντα της περιοχής Η πρώτη επίσημη

εμφάνιση του ονόματος βρίσκεται στο φύλλο της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, αριθμός 80 (παράρτημα) της 28ης Δεκεμβρίου 1836. Βρίσκεται μέσα στον ενιαίο ελαιώνα της Άνω Μεσσηνίας που εκτείνεται Βορειοανατολικά του Νομού έως τα όρια αυτού με το Νομό Αρκαδίας και τις παρυφές της οροσειράς του Ταϋγέτου. Βασική ασχολία των κατοίκων του χωριού υπήρξε για πολλά χρόνια η καλλιέργεια της Ελιάς και η παραγωγή λαδιού. Αυτό μαρτυρά άλλωστε και η ύπαρξη παλαιών αλλά και σύγχρονων ελαιοτριβείων. Άλλες παραδοσιακές ασχολίες του χωριού υπήρξαν η καλλιέργεια του σύκου, της σταφίδας και η παραγωγή κρασιού. Στα προπολεμικά χρόνια υπήρξε και εκτεταμένη σηροτροφία πράγμα το οποίο μαρτυρά και ο μεγάλος αριθμός δέντρων μουριάς παντού γύρω και μέσα στον οικισμό. Έχει πρόσβαση μέσω τριών ασφαλτοστρωμένων επαρχιακών οδών από την Εθνική Οδό Τριπόλεως – Καλαμάτας. Η κεντρική του εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη των Αγίων Θεοδώρων ενώ πλήθος μικρών εκκλησιών και εξωκκλησιών βρίσκονται διάσπαρτα στην ευρύτερη περιοχή του χωριού. Η κεντρική, ευρύχωρη πλακοστρωμένη πλατεία του έχει πλήθος μαγαζιά (παντοπωλεία, κρεοπωλεία, καφενεία και ταβέρνες) ενώ λίγα χρόνια πριν θα εύρισκε κανείς αστυνομικό τμήμα, γραφείο τηλεπικοινωνιών και ταχυδρομικό αντιπρόσωπο. Σήμερα, η γεωργία στην ευρύτερη περιοχή έχει πολύ περιοριστεί και ελάχιστοι είναι οι επαγγελματίες αγρότες που διαμένουν στο χωριό. Οι περισσότεροι εκ των νέων δουλεύουν στις γύρω κωμοπόλεις (Μελιγαλά, Καλαμάτα, κλπ.) και πόλεις ενώ πολλοί επίσης εργάζονται στο εργοστάσιο της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη Στην επανάσταση του 1821, ο οπλαρχηγός Ιωάννης Καρακίτσος,καταγόμενος από το χωριό Κατσαρού, αναφέρεται ως ένας από τους πρωτεργάτες και ως ο πρώτος που άρχισε τις εχθροπραξίες έναντι των Τούρκων.

35. ΚΑΤΩ ΜΑΛΘΗ. Ένας μικρός οικισμός που για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε το 1951. Στη συνέχεια αποσπάσθηκε από την τότε κοινότητα Μάλθης και υπήχθη στον τότε κοινότητα Κόκλα, μέχρι που ήλθε το σχέδιο Καποδίστριας για να υπαχθεί στο Δήμο Δωρίου, μέχρι το 2010 όπου δημιουργήθηκε ο Δήμος Οιχαλίας στον οποίο σήμερα υπάγεται διοικητικά.

36. ΚΑΤΩ ΜΕΛΠΕΙΑ = (Γαλαζιον-Γαράτζα-Μπογάζι- Μέλπεια) Η Κάτω Μέλπεια είναι χωριό της Βόρειας Μεσσηνίας. ριζωμένη στους πρόποδες του βουνού Τετράζι. Απέχει 40 χιλιόμετρα από την Καλαμάτα και 15 από το Μελιγαλά, που είναι και η έδρα του Δήμου Οιχαλίας, όπου υπάγεται. Το χωριό μετρά διαδρομή 3.300 χρόνων. Σύμφωνα με τα ιστορικά συγγράμματα, τα πρώτα σπιτάκια κτίστηκαν το 1260 π.Χ., όταν βασιλιάς στην Πύλο ήταν ο Νέστορας, στη θέση Γκρεμπένη, πάνω από τις πηγές Κουμπέ και κάτω από το Φράγκικο Κάστρο, το οποίο κτίστηκε βέβαια πολύ αργότερα, γύρω στο 1300μχ. Το 748 μ.Χ. από τους Σλάβους μετονομάστηκε σε Γαράντζα, που στη γλώσσα τους σήμαινε ασφάλεια. Τέλος, το 1927 μ.Χ. με το Π.Δ. «Περί μετονομασίας Δήμων και Κοινοτήτων» ονομάστηκε Μέλπεια. Όποιο κι αν είναι το όνομά της, όμως, ένα είναι βέβαιο: ο επισκέπτης θα εντυπωσιαστεί από τις φυσικές της ομορφιές. Γραφική, κατάφυτη δεν μπορεί παρά να τη λατρέψεις. Τη διασχίζουν πολλά ποτάμια, ποτίζεται από παντού. Η γοητευτική της ατμόσφαιρα, η μοναδική φυσική της ομορφιά, οι φιλόξενοι άνθρωποι και η αισθητική της την καθιστούν το ομορφότερο χωριό της Άνω Μεσσηνίας. Ανθοστόλιστοι κήποι, πλατάνια, πεντακάθαρες βρύσες, παραδοσιακά ταβερνάκια, καφενεία, πέτρινα γεφύρια και από ψηλά το φράγκικο κάστρο συνθέτουν ένα τοπίο παραμυθένιας ομορφιάς.Το χωριό διαθέτει και Λαογραφικό Μουσείο.

Εκτός των όσων αναφέραμε, την περιοχή μας τελευταία κάνουν ξεχωριστή οι καταρράχτες, οι λίμνες και τα φαράγγια που βρίσκονται σε απόσταση λίγων μέτρων από το χωριό. Ένα τοπίο ειδυλλιακό που, δυστυχώς, μέχρι τώρα δεν ήταν προσβάσιμο. Φέτος, όμως, με τις προσπάθειες αλλά και το πάθος του τοπικού συλλόγου της Κάτω Μέλπειας, ο υπέροχος αυτός τόπος έγινε ευπρόσιτος, σύντομος και ευχάριστος προορισμός. Να ευχαριστήσουμε εδώ δημόσια τα μέλη του Δ.Σ. του συλλόγου, που και με την προσωπική τους εργασία η περιοχή αυτή έγινε προσβάσιμη. Πηγαίνοντας από το Διαβολίτσι στην Κάτω Μέλπεια, το πρώτο πλατανόδασος που θα συναντήσει ο επισκέπτης μπαίνοντας είναι των πηγών Μπουρνιά. Βρίσκεται δίπλα την ταβέρνα «Πέστροφες», σίγουρα γωνιά παραδεισένια, όπου πανύψηλα πλατάνια προσφέρουν δροσιά και ίσκιο, ενώ δίπλα οι προπολεμικές βρύσες τρέχουν νερό ασταμάτητα. Στο άλλο άκρο του χωριού και κάτω από το φαράγγι της Λαγκάδας, που έχει χαρακτηρισθεί από τα καλύτερα της Ελλάδας, βρίσκεται το πλατανόδασος των πηγών Κουμπέ. Τοπίο ειδυλλιακό. Πολυάριθμα αιωνόβια πλατάνια συνυπάρχουν αδελφωμένα, αγκαλιασμένα τα κλαδιά τους, χαρίζοντας ηρεμία, χαλάρωση και δροσιά στον επισκέπτη. Στο βάθος, η πεντάκρουη βρύση με εντοιχισμένο από το 1912 το απόφθεγμα των προγόνων μας να μας διδάσκει (ερμηνευμένο): «οι σταγόνες που τρέχουν από αυτή τη βρύση θα μας διδάσκουν ανά τους αιώνες πόσα μπορούν να καταφέρουν οι άνθρωποι όταν είναι μονιασμένοι». Το χωριό μέχρι και το 2010 άνήκε στο Δήμο Ανδανίας με έδρα το Διαβολίτσι.332 κάτοικοι. Σήμερα ανήκει στον ευρύτερο Δήμο Οιχαλίας με πρωτεύουσα το Μελιγαλά.

37. ΚΕΝΤΡΙΚΟ = Κ. ΚΟΥΡΤΑΓΑΤο Κεντρικό ανήκε στον τ. δήμο Ανδανίας. Με την απογραφή του 2001 έχει πληθυσμό 98 κατοίκους και βρίσκεται σε υψόμετρο 80 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας. Το Κεντρικό είναι ένα από τα 14 δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου Ανδανίας. Ο Δήμος Ανδανίας Βρίσκεται στο ΒΑ τμήμα του νομού Μεσσηνίας. Το χωριό μετονομάστηκε σε Κεντρικόν στις 4/11/1927 (ΦΕΚ 306/1927), κατόπιν απόφασης της τότε κυβέρνησης να μετονομαστούν όλοι οι οικισμοί που είχαν τουρκόφωνα ονόματα. Το όνομα Κεντρικό επιλέχθηκε από τους κατοίκους με το σκεπτικό πως βρισκόταν στο κέντρο του βόρειου τμήματος της πεδιάδας της Στενυκλάρου. Μέχρι τότε ονομαζόταν Κάτω Κούρταγα ή το συνηθέστερο Κούρταγα. Άνω Κούρταγα ονομάζονταν τα Παραδείσια του Ν. Αρκαδίας. Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες το χωριό προϋπήρχε της επανάστασης του 1821. Επίσης η επικρατούσα άποψη υποστηρίζει προς ονομάστηκε Κούρταγα από κάποιον Τούρκο αξιωματούχο, ίσως Αγά, στον οποίο πιθανώς άνηκε η γη που καταλαμβάνει σήμερα η κοινότητα. Αυτός ίσως να λεγόταν Κούρτ και να ήταν Αγάς ή να λεγόταν Κούρταγας και να είχε κάποιον άλλο τίτλο. Την άποψη αυτή ενισχύει το γεγονός πως η λέξη κουρτ στα τουρκικά σημαίνει λύκος, ενώ στη σημερινή Τουρκία υπάρχει το επώνυμο Κούρταγα (Kurtaga). Σήμερα ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας.

38. ΚΟΚΛΑ = ΒΗΔΥΣΟΒΑΤο χωριό Κόκλας (κατ’άλλους Κόκλα) ανήκει στο Δήμο Δωρίου Μεσσηνίας και είναι το μικρότερο σε έκταση και πληθυσμό χωριό του συγκεκριμένου τοπικού διαμερίσματος. Ο μόνιμος πληθυσμός ανέρχεται περίπου στα 150-200 άτομα. Παλαιότερα, το χωριό Κόκλας δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια έρημη έκταση, η οποία περιελάμβανε όμως δύο χάνια για τους ταξιδιώτες. Το κεντρικό χωριό βρισκόταν στην περιοχή Δροσοπηγή -σημερινός Βηδύσοβας-. Για άγνωστους ακόμα λόγους, οι κάτοικοι της Δροσοπηγής αναγκάστηκαν να «μεταναστεύσουν» και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα το χωριό. Η Δροσοπηγή διασώζεται και σήμερα.

39. ΚΟΥΒΕΛΑ. Είναι ένα πανέμορφο χωριό της ορεινής Μεσσηνίας του Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας με πλούσια βλάστηση και πολλά νερά, αφού είναι κοντά στη Νέδα. Προσφέρεται για πεζοπορίες, ποδηλασία και άλλα σπορ. Το Κούβελα είναι ένα από τα Αρβανιτοχώρια της Μεσσηνίας που υπαγόταν στα

Σουλιμοχώρια και με ιστορία που ξεκινάει από πολύ παλιά. Το 14^ο και 15^ο αιώνα οι Αρβανίτες που εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο, έφτασαν και στην περιοχή του Κούβελα, με τη «φάρα» των Μπουαίων που θα διαφεντέψει την ορεινή Τριφυλία για 100 με 150 χρόνια. Στην αρχή εγκαταστάθηκαν στην τοποθεσία «Λιόπεσι», όπου και δημιούργησαν το ομώνυμο χωριό τους, σε υψόμετρο 900 μ. περίπου στη βόρεια πλευρά μιας κορυφής των Νομίων ορέων, του Κουβελαίϊκου Άι Λιά, του (κατά Παυσανία) Ελαίου όρους. Η τοποθεσία αυτή, κατά τις πρώτες 10ετίες του 1900, εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της, έγινε γνωστή με το όνομα Παλαιοχώρι και Χαλάσματα. Το χωριό Λιόπεσι ονομάσθηκε αργότερα Άνω Κούβελα, από κατοίκους του οποίου δημιούργησαν πιο κάτω, στην ίδια βόρεια πλευρά του Κουβελαίϊκου Άι Λιά το σημερινό χωριό Κούβελα.

40. ΚΥΨΕΛΗ. Είναι ένα ημιορεινό χωριό σε υψόμετρ 547 μ. του Δδ Κούβελα, του πρώην Δήμου Δωρίου. Πρόκειται για ένα ακόμα Σουλιμοχώρι των 91 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2001.Διοικητικά σήμερα η Κυψέλη υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.

41. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ = ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ. Το χωριό Κωνσταντίνοι (Υψόμετρο 160 μέτρα, 180 κάτοικοι), βρίσκεται στην ημιορεινή περιοχή του Νομού Μεσσηνίας γαντζωμένο για 400 περίπου χρόνια πάνω σε τέσσερις πανέμορφες βουνοπλαγιές. Βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα του Νομού Μεσσηνίας, 37 χλμ. βορειοδυτικά της Καλαμάτας και υπάγεται διοικητικά στον πρώην δήμο Ανδανίας το σημερινό Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας. Τα περισσότερα σπίτια του χωρίου είναι πετρόχτιστα. Λαγγαδιανοί χτιστάδες έχουν βάλλει όλη την μαεστρία τους και τα έχουν χτίσει με μεράκι, που μαζί με την όμορφη τοποθεσία δημιουργούν μια υπέροχη εικόνα. Στο χωριό ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΙ στην εκκλησία υπάρχει η στήλη των ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΑΝΔΑΝΙΑΣ.

42. ΜΑΓΟΥΛΑ ΜΕΛΙΓΑΛΑ. Παραμένει η ίδια ονομασία. Η Μαγούλα, είναι σλαβική λέξη άλλα η ετυμολογία της ανάγεται στην λατινική γλώσσα (magules-μάγουλο, μικρός λοφίσκος). Διοικητικά η Μαγούλα υπάγεται στο σημερινό Δήμο Οιχαλίας.

43. ΜΑΛΘΗ = ΜΠΟΝΤΙΑ. Σαν κοινότητα δημιουργήθηκε το 1912 με την κατάργηση του Δήμου Αετού, Το όνομα της τότε κοινότητας ήταν Μποντιά. Το 1927 ΄με την έναρξη των ανασκαφών του Αρχαίου Δωρίου μετονομάσθηκε σε κοινότητα Μάλθης. Σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.

44. ΜΑΛΤΑ Χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας και του σημερινού Δήμου Οιχαλίας.

45. ΜΑΝΔΡΑ. Χωριό του πρών Δήμου Ανδανίας και τωρινού Δήμου Οιχαλίας. Σε την απογραφή του 2001 το χωριό είχε 74 κατοίκους.
46. ΜΑΝΤΖΑΡΙ. Είναι χωριό πολύ κοντά στο Διαβολίτσι με 130 περίπου κατοίκους και σε υψόμετρο 83 μ. Σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.

47. MAΡINA. Οικισμός του Τδ Κακαλετρίου του πρώην Δήμου Είρας και νυν Δήμου Οιχαλίας. Οι κάτοικοί του στην απογραφή του 2011 ήταν 70. Η Μαρίνα αποτελεί ένα πανέμορφο χωριό ξεχασμένο στις πλαγιές της κοιλάδας της Νέδας.

48. ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ Μάλλον οικοδομήθηκε μεταξύ 1045-1100 και αναπτύχθηκε κυρίως το Μεσαίωνα. Στα χρόνια των Φράγκων και των Ενετών, άλλα και των Τούρκων ήταν

σημαντική πολίχνη και μικρό εμπορικό κέντρο διακινήσεως των προϊόντων της πεδιάδας της Μεσσηνίας (μέχρι και σήμερα, γίνεται παζάρι στην κεντρική πλατεία του Δ.Δ. Μελιγαλά). Υπάρχουν καταγραφές του ονόματος ως εξής: το 1700 Meli-Gala, το 1704 και το 1805 Meligala, και το 1836 στην πρώτη επίσημη εμφάνιση των οικισμών του ελεύθερου κράτους, το Μελιγαλά είναι καταγεγραμμένο ως Μελιγαλάς. Έκτοτε, επικρατεί λανθασμένα ο τύπος σε ονομαστική πτώση. Ο Μελιγαλάς έδωσε έντονα το παρόν το 1821 και βοήθησε αργότερα στην αποκατάσταση της ομαλότητας, όπως γράφει στα απομνημονεύματά του ο Μακρυγιάννης. Τέλος ο Μελιγαλάς είναι γνωστός για την Πηγάδα που ήταν ένα γεγονός του εμφυλίου πολέμου μετά την απελευθέρωση από το Γερμανικό ζυγό. Σήμερα είναι η έδρα του νέου Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας.

49. ΜΕΡΟΠΗ Η Μερόπη είναι χωριό Καλλικροτικού Δήμου Οιχαλίας. Η ονομασία του χωριού, οφείλεται στη Βασίλισσα Μερόπη σύζυγο του Βασιλιά της Μεσσηνίας Κρεσφόντη. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς πρωτοκατοικείται η θέση, καθώς οι ανασκαφικές έρευνες στην περιοχή είναι περιορισμένες. Σε μικρή απόσταση από το χωριό (3 χλμ.), βρίσκεται το βυζαντινό κάστρο Γαρδικίου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, η Μερόπη αριθμεί 485 κατοίκους

50. ΜΙΛΑ. Το χωριό απέχει 8 χλμ από το Μελιγαλά και είναι Δ.δ. του νέου Δήμου Οιχαλίας. Στη θέση Λακαθέλα του Μίλα, έχει εντοπισθεί οικισμός με κατοίκηση από την εποχή του σιδήρου (10^ος αιώνας). Επίσης ναός των Αρχαϊκών χρόνων, χτισμένος πάνω σε παλαιότερο ναό των Μυκηναϊκών χρόνων. Επίσης εκεί βρίσκεται το γνωστό κάστρο Μίλα που είναι ένα Μεσαιωνικό οχυρό που είναι χτισμένο βόρεια του χωριού και εντάσσεται σε μια σειρά μικρότερων κάστρων που ιδρύονται σε σημαντικές θέσεις για να ελέγχουν τις Μεσαιωνικές οδούς ή την επιβεβαίωση της τοπικής εξουσίας των Φράγκων Φεουδαρχών. Είναι τραπεζιόσχημο στην κάτοψη και διαθέτει δύο οχυρωματικούς περιβόλους. Σήμερα το χωριό έχει περί τους 30 μόνιμους κατοίκους. Στο Δ.δ υπάγεται και το Ραμοβούνι γεννέτειρα του ήρωα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Επίσης από το χωριό αυτό καταγόταν ο Μαρίνος Μητραλέξης, ο οποίος έριξε στο Λαγκαδά Ιταλικό Αεροπλάνο στον πόλεμο του 1940.

51. ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΟΝ. Μικρό χωριό του πρώην Δήμου Ανδανίας και τώρα του Καλλικρατικού Δήμου Οιχαλίας.

52. ΜΟΥΣΤΑ. Ενας ακόμη οικισμός του χωριού Μερόπη Δ.δ. Μερόπης του Δήμου Οιχαλίας. Κάθε χρόνο στις 2 Μαίου γίνεται πανηγύρι και στη Μούστα γιορτάζουν στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου.

53. ΝΕΔΑ = ΜΠΕΡΕΚΛΑ. Η Νέδα Μεσσηνίας είναι χωριό της ορεινής Τριφυλίας του Νομού Μεσσηνίας. Ήταν έδρα του ομώνυμου Δημοτικού Διαμερίσματος και ανήκε διοικητικά στο

Δήμο Είρας, ενώ σήμερα ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας. Η Νέδα είναι κτισμένη στη νοτιοδυτική παρυφή του Λυκαίου όρους. Βρίσκεται κοντά στην Ανδρίτσαινα Ηλείας και στον Αρχαίο Ναό του Επικούριου Απόλλωνα. Παλιότερα το χωριό ονομαζόταν Μπέρεκλα, υποδηλώνοντας τη σλαβική καταγωγή των πρώτων κατοίκων του. Τη σημερινή του ονομασία την πήρε από τον ποταμό Νέδα, οι πηγές του οποίου βρίσκονται κοντά στο χωριό Πέτρα ενώ οι εκβολές του είναι στον Κυπαρισσιακό κόλπο. Στο ταξίδι τους τα νερά της Νέδας διανύουν διαδρομή 32 χιλιομέτρων. Ήταν έδρα ομωνύμου κοινότητας με δημοτικό σχολείο που λειτούργησε για πρώτη φορά το 1904.Ο πληθυσμός κατά την απογραφή του 2001 ήταν 210 κάτοικοι.

54. NEOΧΩΡΙ = ΝΙΧΩΡΙ. Το Νιοχώρι ή Νιχώρι της Ιθώμης, χτισμένο σε 60 μέτρα υψόμετρο, έχει πολλά που το κάνουν μοναδικό: από την μια μεριά την Ιθώμη (παλιό και νέο μοναστήρι Βουλκάνου) και από την άλλη το τρικέφαλο γεφύρι της προς Μελιγαλά-Νιοχώρι-Σαντάνι. Η λέξη Νεοχώριο σημαίνει ακριβώς το νέο χωριό, διότι το σημερινό χωριό προήλθε, μετά το 1821, από την συνένωση των περιοχών Μπέτσι και Γκολέμι και της περιοχής Βλαχογάλαρα. Στην είσοδο του χωριού από Μελιγαλά, το γεφύρι της Μαυριζούμενας (μνημείο υψηλής τέχνης) περιμένει την αξιοποίησή του. Χτισμένο τον 4ο π.Χ. αιώνα με 16-17 καμάρες (το παλαιότερο της Ελλάδας) είναι σύγχρονο των τειχών της Ιθώμης που έχτισε ο Θηβαίος στρατηγός Επαμεινώνδας. Μόλις το 1821 κρίθηκε διατηρητέο. Η ανακατασκευή του έγινε το 12ο ή 13ο αιώνα από τη χήρα του στρατηγού Μαυροζούμη. Ανακαινίστηκε πάνω στις αρχαίες τετραγωνικές βάσεις με 9 καμάρες. Στο υψηλότερο σχεδόν σημείο του χωριού, στέκει ετοιμόρροπο το πατρικό σπίτι της Μαρίας Κάλας. Αν και έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο από το 1998, περιμένει ακόμη την φροντίδα της πολιτείας. Πηγή : www.meligala.gr

55.ΝΕΟΧΩΡΙ = ΝΗΧΩΡΙ. Είναι χωριό πλησίον του Μελιγαλά σε απόσατση περίπου

3-4 χιλιομέτρων. Εχει περίπου 200 κατοίκους και είναι Δ.δ του τέως Δήμου Μελιγαλά και νυν Δήμου Οιχαλίας.

56. ΠΑΡΑΠΟΥΓΚΙ = ΠΑΡΑΠΟΥΓΚΙ. Τα ωραία πράγματα και οι όμορφες στιγμές είναι δίπλα μας αλλά συνήθως δεν τα βλέπουμε και δεν τα εκτιμούμε. Από αυτό τον κανόνα, δυστυχώς δεν εξαιρείται κι ένα υπέροχο μέρος της Μεσσηνίας το Παραπούγκι. Μέσα σ’ ένα καταπράσινο και ειδυλλιακό τοπίο γεμάτο δέντρα και αγριολούλουδα, εκατό περίπου μέτρα από τον κεντρικό δρόμο στο Παραπούγκι, ανάμεσα στο Διαβολίτσι και στο Δεσύλλα, βρίσκεται ένας μικρός παράδεισος στην κυριολεξία. Το όμορφο πλακόστρωτο μονοπάτι, οδηγεί στις πηγές και στον μεγάλο καταρράκτη. Αξίζει να ειπωθεί ότι ο καταρράκτης βρίσκεται εντός ενός φυσικού κοιλώματος που μοιάζει με σπηλιά. Σύμφωνα με τους κατοίκους του χωριού, την άνοιξη και το καλοκαίρι, συγκεντρώνονται εκεί εκατοντάδες αηδόνια που μαζί με τους ήχους του νερού δημιουργούν μια μοναδική παραδείσια ατμόσφαιρα. Το Παραπούγκι σήμερα υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.Πηγή : meropitopik.blogspot.com

57. ΠΕΤΡΑ = ΔΕΛΓΑ. Ορεινό χωριό του πρ. Δήμου Είρας με λιγοστούς κατοίκους.

58. ΠΕΥΚΟ = ΜΠΑΛΑ. Το Πεύκο (πρώην Μπάλα) είναι μικρό ορεινό χωριό (υψ.520μ) του Νομού Μεσσηνίας του Δήμου Οιχαλίας. Πρώτη επίσημη γραπτή μαρτυρία του ονόματος «Μπάλα» υπάρχει στα Οθωμανικά Αρχεία που βρίσκονται στα Πρωθυπουργικά Αρχεία της Κωσταντινούπολης και εμφανίζουν το Μπάλα (Βala)το 1570 περίπου να έχει 3 σπίτια και να πληρώνει φόρο -χαράτσι- 801 άσπρα ( τούρκικο νόμισμα ). Επίσης αργότερα 200 περίπου χρόνια, στην απογραφή των Ενετών στα 1700 μ.χ αναγράφεται ως Βalla με 16 οικογένειες και 53 κατοίκους, ανήκε δε τότε στην επαρχία Λεονταρίου. Στη Γαλλική απογραφή του 1829-30 αναγράφεται επίσης ως Βalla με 85 κατοίκους. Πιθανόν οι πρώτοι κάτοικοι να εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή του χωριού μετά το 1500 μ.χ δηλαδή μετά την πτώση του κάστρου του γαρδικίου ή Κάστρο της Ωριάς ή Κόκκαλα, στους Τούρκους (Μωάμεθ Β΄). Το κάστρο αυτό του οποίου ίχνη υπάρχουν και σήμερα βρίσκεται βόρεια του χωριού Πεύκου (πρώην Μπάλα) και σε απόσταση 5ΚΜ περίπου.

59. ΠΗΓΗ. Οικισμός της Άνω Μέλπειας με 22 κατοίκους, του σημερινού Δήμου Οιχαλίας.

60. ΠΛΑΤΑΝΑ. Οικισμός πλησίον του χωριού Κωνσταντίνοι. Του πρώην Δήμου Ανδανίας και σημερινού Δήμου Οιχαλίας, που έχει 17 κατοίκους.

61. ΠΟΛΙΧΝΗ. 10 χλμ. Βορειοδυτικά του Μελιγαλά και 40 από την Καλαμάτα, δεσπόζει του αρχαίου «Στενυκλαρίου πεδίου», με μέσο σταθμικό υψόμετρο 90 μέτρα. Η Πολίχνη

παρουσιάζει μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, αφού στην θέση της τοποθετείται το κέντρο της αρχαίας Ανδανίας. Το 1858 βρέθηκαν, στο κέντρο της Πολίχνης, δύο μεγάλες ενεπίγραφες πλάκες (εγράφησαν το 93 π.Χ.) και αναφέρουν τους ιερούς νόμους που διείπαν το τελετουργικό μέρος των «Καρνασίων Μυστηρίων». Οι αρχαιολόγοι ταυτίζουν την σημερινή πηγή του Διβαριού (κοντά στην Πολίχνη) με την πηγή πλησίον του αγάλματος εκ της οποίας «ύδωρ αναβλύζει» κατά τον Παυσανία. Η Μονή των Αγίων Ταξιαρχών βρίσκεται στον τόπο αρχαιότερης χριστιανικής εκκλησίας άλλα δεν είναι γνωστό πότε και από ποιόν χτίστηκε. Χρησίμευσε ως καταφύγιο των κατατρεγμένων από την Τουρκική εξουσία, ενώ κατά την επανάσταση του 1821 ως τόπος συνεδριάσεων και στρατηγείο των οπλαρχηγών του Ιερού Αγώνα. Στην ίδια περιοχή βρισκόταν το «Καρνάσιο Δάσος», τόπος εκτελέσεως των «Καρνασίων Μυστηρίων». Σήμερα η Πλύχνη είναι ένα μικρό χωριό, τόσο που δεν έχει ούτε ένα καφενείο. Ανήκει στο Δήμο Οιχαλίας.

62. ΠΥΡΓΑΚΙ = ΡΑΧΗ ΣΚΕΦΕΡΗ.Ένα χωριό της Τριφυλίας και συγκεκριμένα του Δωρίου το οποίο μετά τη μετονομασία του Κάτω Σουλιμά σε Δώριο, πολλοί οικισμοί ανάμεσά τους και το Πυργάκι δημιούργησαν ξεχωριστή κοινότητα με έδρα τον Άγιο Γεώργιο, από το 1927 μέχρι το 1939. Στη συνέχεια το 1998 ο Καποδιστριακός νόμος έκανε το Δώριο Δήμο και όλοι αυτοί οι οικισμοί ενταχθηκαν στο Δήμο Δωρίου, για να έλθει το 2010 με το σχέδιο Καλλικράτης και να ενταχθούν στο Δήμο Οιχαλίας.

63. ΣΙΑΜΟ =. Χωριό της Τκ Οιχαλίας με 118 κατοίκους.

64. ΣΚΑΛΑ = ΠΑΛΟΥΚΟΡΑΧΗ Το παλιό ιστορικό κεφαλοχώρι της Άνω Μεσσηνίας, που σήμερα είναι ένα από τα δευτερεύοντα χωριά της Μεσσηνίας, από απόψεως πληθυσμού, κοινωνικής ζωής και πλουτοπαραγωγής, ήταν μια από τις

σημαντικότερες κωμοπόλεις (κεφαλοχώρι) λόγω τοπογραφικής θέσεως και ως έδρα Κατσάμπαση περιφέρειας. Βρίσκεται Νότια του Μελιγαλά (4 χλμ. και 24 από Καλαμάτα). Εικάζεται ότι στην θέση του χωριού υπήρχε αρχαίος κατοικήσιμος

οικισμός, ο Ισθμός, ενώ ο Παυσανίας αναφέρει βασιλέα της Μεσσηνίας με το όνομα Ίσθμιος. Το χωριό με την ονομασία Σκάλα απαντάται κατά την Βενετοκρατία. Ο πρώτος οικισμός χτίστηκε κατά το 1700. Ανατολικά της Σκάλας (300 μέτρα από το χωριό) βρίσκεται η τραγική «Παλουκόραχη», τόπος που οι Τούρκοι ανασκολόπιζαν τους κλέφτες, ώστε ο ανελέητος θάνατός τους να σταματά κάθε φιλελεύθερη ιδέα. Πρώτη η Σκάλα ξεκίνησε την επανάσταση του 1821 όταν στις 22 Μαρτίου σκότωσαν τους Τούρκους φρουρούς της Σκάλας και συνέλαβαν τον ταχυδρόμο του Πασά της Τρίπολης, με αποτέλεσμα να μην συλλάβουν σημαντικούς Έλληνες και εμποδιστεί η επανάσταση. Η Σκάλα υπήρξε ο πρώτος σταθμός του εκστρατευτικού σώματος του Κολοκοτρώνη και του Παπαφλέσσα. Το 1825, στην Σκάλα εγκαταστάθηκε ο Κουντουριώτης (πρωθυπουργός) μαζί με τον Αλ. Μαυροκορδάτο, εκστρατεύοντας κατά του Ιμπραήμ. Είναι η γενέτειρα του πολιτικού και αντιπροέδρου της Γερουσίας Δημ. Αθ. Κάβουρα. Οι Γερμανοί (1941-1944) πυρπόλησαν και κατέστρεψαν 50 οικίες του χωριού, που διοικητικά υπάγεται στο σημερινό Δήμο Οιχαλίας.

65. ΣΚΛΗΡΟΥ = ΣΚΛΗΡΟ. Σκληρού Μεσσηνίας 890 υψόμετρο στις ρίζες των βουνών κατσικόποδα, πυργάκι, ράχη. Είναι χωριό της ορεινής Τριφυλίας. Ανήκε στο Δήμο Είρας ενώ τώρα ανήκει στο νεοσυσταθέντα Δήμο Οιχαλίας.

66. ΣΤΑΣΙΜΟ = Τοπική Κοινότητα Στασίμου - Δημοτική Ενότητα ΕΙΡΑΣ, ανήκει στον

δήμο ΟΙΧΑΛΙΑΣ, με 88 κατοίκους.

67. ΣΤΕΝΥΚΛΑΡΟΣ = ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙ. Η Στενύκλαρος, το γνωστό μας Αλιτούρι, στο μέσω των όμορφων κοιλάδων του Αη Γιάννη και του Αγίου Πέτρου, από τα ωραιότερα μέρη της Μεσσηνίας και τα πρώτα στις προτιμήσεις των σχολικών εξορμήσεων, βρίσκεται ΒΔ και σε απόσταση 4χιλ. από τον Μελιγαλά (που είναι έδρα του Δήμου Οιχαλίας στον οποίο ανήκει διοικητικά) και έχει πληθυσμό 124 κατοίκους κατά την τελευταία απογραφή. Έχει υψόμετρο 90μ. και έκταση 5τ.χιλ. με έδαφος πεδινό που καλύπτεται : 2200 στρέμματα καλλιεργήσιμα, 2700 βοσκότοποι και 200 στρέμματα

σπίτια κτλ. Δυστυχώς αναξιοποίητη. Πρόσφατα μιστέρεψε η ατελείωτη πηγή του Αη Γιάννη και ένας φοίνικας στο κέντρο της πλατείας τσακίστηκε από κάποιον προφανώς βιαστικό οδηγό, πριν προλάβει να μεγαλώσει. Παράγει λάδι, καλαμπόκι, κηπευτικά και κριθάρι.

68. ΣΥΡΡΙΖΟΝ. Τo ΣΥΡΡΙΖΟ είναι ένα πανέμορφο χωριό της ορεινής Τριφυλίας. Ανήκε στον πρώην Δήμο Είρας το σημερινό Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας του Νομού Μεσσηνίας. Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι περί τους 25. Τα καλοκαίρια το χωριό αποκτά εξαιρετική κίνηση και οι

κάτοικοι φτάνουν τους 100 και πλέον. Το χωριό είναι χτισμένο σύρριζα στους πρόποδες του όρους «ΤΕΤΡΑΖΙΟ» και γι’ αυτό ονομάσθηκε ΣΥΡΡΙΖΟ. Βρίσκεται επάνω στον επαρχιακό δρόμο που συνδέει το Διαβολίτσι με την Ανδρίτσαινα. Οι επισκέπτες για τον Επικούρρειο Απόλλωνα και το φαράγγι της Νέδας μπορούν να κάνουν μια στάση στο χωριό όπου και υπάρχουν καφέ και ταβέρνες. Το χωριό είναι πνιγμένο στο πράσινο (Πλατάνια, Μηλιές αφθονούν

69. ΤΡΙΚΗ = ΤΟΣΚΕΣΙ. Είναι ένας οικισμός πλησίον της Μερόπης του σημερινού Δήμου Οιχαλίας.

70. ΤΣΟΥΚΑΛΕΪΚΑ = ΣΚΑΛΟΡΙΖΑ. Ή αλλιώς το μικρό Παρίσι όπως συνηθίζεται να λέγεται. Συνδυάζει βουνό αλλά και κάμπο και είναι εύκολα προσβάσιμο στον επισκέπτη, λόγω της θέσης του επί του δημοσίου δρόμου Καλαμάτας-Αθηνών. Βρίσκεται 6 χλμ. ΝΑ του Μελιγαλά και 24 από Καλαμάτα, σε υψόμετρο 100 μέτρων. Υπάρχουν ίχνη αρχαίας κατοίκησης (οχυρό τείχος, όστρακα). Κατά πάσα πιθανότητα πήραν το όνομα τους από τους πρώτους οικιστές, ονόματι Τσουκαλά. Οι πρώτοι οικιστές έφτιαξαν τα παλιά Τσουκαλαίικα πάνω στο βουνό Τρύπες. Από εκεί κατέβηκαν στην σημερινή θέση τους το 1800. Σήμερα διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Οιχαλίας.

71. ΦΙΛΙΑ = ΔΟΓΑΤΖΗΔΕΣ Η πρώην κοινότητα Φίλια που το 1927 μετονομάσθηκε από Δογατζήδες σε Φίλια. Σήμερα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Οιχαλίας.

72. ΧΑΛΚΙΑ. Το Χαλκιά είναι ορεινός οικισμός του νομού Μεσσηνίας χτισμένος σε υψόμετρο 660 μέτρων, βρίσκεται στις νότιες πλαγιές του Τετραζίου όρους σε απόσταση 60 χιλιομέτρων ΒΔ της Καλαμάτας και 12,3 χιλιομέτρων από το Δώριο,

στην πρώην επαρχία Τριφυλίας και συγκεκριμένα ανάμεσα στα χωριά Χρυσοχώρι και Κούβελα. Είναι ένα από τα Αρβανιτοχώρια της Τριφυλίας. Το χωρίο μας πήρε το όνομα του από μερικούς χαλκιάδες (σιδηρουργούς) που είχαν εγκατασταθεί κάτω και νότια από το σημερινό οικισμό, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Έφτιαχναν γεωργικά εργαλεία και άλλα σκεύη (χαλκώματα) και με την εγκατάστασή τους απέκτησαν περιουσία στο χωριό. Κάποια στιγμή υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν το Χαλκιά αφήνοντας πίσω τους, στο χωριό, το όνομά τους.Το 1882 έγινε συνοικισμός του Δήμου Ηλέκτρας με πρωτεύουσα το Ψάρι.Το 1912 έγινε αυτόνομη κοινότητα, και από το έτος 1998 πάλι συνοικισμός του Δήμου Δωρίου. Σήμερα είναι ένας οικισμός του Δήμου Οιχαλίας με πρωτεύουσα το Μελιγαλά με 108 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001.
73. ΧΡΥΣΟΧΩΡΙ = ΒΛΑΚΑ. Ένα αντιπροσωπευτικό χωριό της Άνω Μεσσηνίας του τ.Δήμου Δωρίου. Το Χρυσοχώρι το οποίο και απαντάται πρώτο στη διαδρομή απότο

κεφαλοχώρι Ψάρι προς Κούβελα διακρίνεται για τα πολλά και παλιά σπίτια του. Σπίτια με πέτρινους τοίχους και κεραμιδένιες στέγες που είναι καλοδιατηρημένα. Το χωριό έχει πολλά νερά για αυτό και λεγόταν «Βλάκα».

74. ΨΑΡΙ ΑΝΩ ΨΑΡΙ. Το Ψάρι είναι ένα από τα περίφημα Σουλιμοχώρια ή
Αρβανιτοχώρια της ορεινής Τριφυλίας που πρωτο - κατοικήθηκαν από τους

περίφημους Ντρέδες, απογόνους των πανάρχαιων Ιλλυριών Ελλήνων της Ηπείρου. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 220 μ. με ωραία θέα και ήπιο κλίμα και απέχει 5 περίπου χιλιόμετρα από το Δώριο. Η αρχική του θέση ήταν στο «Άνω Ψάρι», που στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε και οι κάτοικοί του κατέβηκαν 4 χιλιόμετρα πιο κάτω στα πεδινά και δημιούργησαν το «Κάτω Ψάρι». Κατά τον ιστορικό Κ. Σάθα (Μνημεία Ελληνικής ιστορίας) το χωριό Ψάρι, είναι από εκείνα τα οποία φέρουν το όνομα του Έλληνα ιδιοκτήτη του.

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ

44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς

Ασφαλίσεις ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ, πυρός, πλημμύρας, κλοπής, σεισμών κλπ κινδύνων

Ασφαλίσεις ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ, ποιοτικές, υπεύθυνες με τα χαμηλότερα Ασφάλιστρα

Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ στα 2721 300 35 21, ή 6977 172 942.

ή στείλτε μας ένα μήνυμα στο agsaouti@gmail.com

-------//////--------

... Για να γνωρίσετε κι' εσείς τα χωριά μας

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΒΟΥΦΡΑΔΟΣ
ΔΗΜΟΥ ΜΕΣΣΗΝΗΣ

Το 1840 Όθωνας αναζητούσε στην αυτοδιοίκηση ένα πιο συγκεντρωτικό και ευέλικτο σύστημα, κάτι που η υπάρχουσα κατάσταση στους δήμους δεν του το παρείχε. Αποφάσισε, λοιπόν, το καλοκαίρι του 1840 να προχωρήσει σε συγχώνευση των δήμων και σε δημιουργία μεγαλύτερων και ισχυρότερων σε όλη την επικράτεια. Έτσι ο δήμος Σκάρμιγκα διαλύθηκε και τα χωριά του εντάχτηκαν στο δήμο Βουφράσου.

Ο δήμος Βουφράσου είχε δημιουργηθεί το 1836. Το 1883 ο δήμος θα μετονομαστεί σε δήμο Βουφράδος. Η ίδρυση του δήμου δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 80/28-12-1836. Στην αρχή το δήμο αποτελούσαν τα χωριά: 1) Χατζή, 2) Βλαχόπουλο, 3) Γκρούστεσι, 4) Αρναούταλη, 5) Βελή, 6) Δάσος των Χιλίων Χωριών και 7) Μύλοι του Χατζή. Ένα από τα πρώτα προβλήματα του δήμου ήταν η έδρα του, μια και ο τοπικιστικός ανταγωνισμός ήταν έντονος, ιδιαίτερα ανάμεσα στα χωριά Χατζή και Βλαχόπουλο. Μετά από πολλές διεργασίες και παρεμβάσεις τοπικών παραγόντων, το 1836, ορίστηκε προσωρινά έδρα του δήμου το χωριό Βλαχόπουλο και αμέσως μετά αυτή μεταφέρθηκε στο Χατζή. Πρώτος δήμαρχος ορίστηκε ο Αθανάσιος Φράγκος και εισπράκτορας του δήμου ο Κ. Βάλλιας με το ΦΕΚ 80/28-12-1836. Το 1840 ο δήμος παρουσίαζε πληθυσμιακή δύναμη 2.996 κατοίκων. Το δήμο συνολικά αποτέλεσαν οι παρακάτω οικισμοί:

Αρναούταλη, Βελή, Βλάση, Βλαχόπουλο,
Γκρούστεσι, Δάρα, Ζαΐμογλι, Καρακασίλι,
Κοντογόνι, Κουρτάκι, Κρεμμύδια,
Μανιάκι, Μαργέλι, Μηλιώτη, Μίσκα, Νάσια,
    Πελεκανάδα, Πέραν, Πισπίσα, Ρομίρι, Ρούτσι,
    Σκαρμίγκα, Σουληνάρι, Φουρτζή, Χαλαμπρέζα,
    Χατζή, Μύλος Χατζή, Καπάσι, Μύλοι Ζουρλοδερβίση
    Μύλος Σουλεϊμάναγα, Μύλος Ισάγα, Μύλος Αλμπαναίων
    Ξενοδοχείο Σαγιά, Ξενοδοχείο Λυκοτραφίτη.

Από το 2010 με το Καλλικρατικό σχέδιο, επανασυστάθηκε ο Δήμος Βουφράδος, με έδρα το Χατζή, ο οποίος περιλαμβάνει τα παρακάτω χωριά και οικισμούς.

1. ΒΛΑΣΗ = ΒΛΑΣΑΙΪΚΑ Το όνομα του το χωριό το χρωστάει στο Γεροβλάση αρχηγό της μεγάλης Αρκαδικής οικογένειας, ο οποίος ίδρυσε το χωριό αφού έδειρε ένα Τούρκο που προσπάθησε να προσβάλει την αδελφή του Κατερίνα. Επρόκειτο για οικογένεια τσοπαναραίων. Πρωτοεμφανίζεται στην απογραφή τον Ενετών το 1689 με τρεις οικισμούς, το Άνω, Μέσω και Κάτω Βλάση, αριθμώντας 12 κατοίκους. Βρίσκεται σε υψόμετρο 400 μέτρων. Η κύρια ασχολία τον κατοίκων είναι η κτηνοτροφία, η γεωργία και κυρίως η καλλιέργεια της ελιάς, της συκιάς και των αμπελιών.Το χωριό διοικητικά, υπαγόταν στο Δήμο Βουφράδος, ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Μεσσήνης και το χωριό σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 80 κατοίκους.

2. ΚΑΖΑΡΜΑ = ΝΤΟΥΒΡΕΪΚΑ. Το χωριό αυτό είναι στο δρόμο που μάμε για την Πύλο. Είναι η διασταύρωση που πηγαίνοντας δεξιά μας οδηγεί στα χωριά Χαντζή, Βλαχόπουλο κλπ Ενώ αριστερά μας οδηγεί στην εκπληκτική φυσική ομορφιά της Μεσσηνίας το Πολυλίμνιο.

Το 1940 αναγνωρίζεται ως οικισμός της Χαραυγής τα Βουδουραίϊκα, ο οποίος καταργείται το 1951. Η ονομασία προέρχεται από το παλαιό Βενετικό κάστρο. Στη διάρκεια της κατοχής οι Γερμανοί έκαψαν όλα τα σπίτια και οι κάτοικοι μετακόμισαν στην σημερινή θέση του οικισμού. Η Καζάρμα σήμερα υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Μεσσήνης και έχει 59 κατοίκους οι οποίοι απογράφηκαν το 2011.

3. ΚΟΥΡΤΑΚΙ, χωριό της Μεσσηνίας, που ανήκε μέχρι 31.12.2010,στον Δήμο Βουφράδος και τώρα στον Καλλικρατικό Δήμο Μεσσήνης. Στοιχεία για το χωριό

βρίσκουμε από το 1833 με την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, και ανήκε στον Δήμο Βίαντος, που ιδρύθηκε το 1835 και καταργήθηκε και τα χωριά του συγχωνεύθηκαν στο τότε Δήμο ΒΟΥΦΡΑΣΟΥ. Το 1912 γίνεται αυτοτελής κοινότητα. Στην απογραφή του Ελληνικού κράτους το 1911 βρίσκουμε τα εξής στοιχεία. 195 κάτοικοι και απείχε από το Χατζή 1 ώρα και 15 λεπτά με τα πόδια. Επίσης υπάρχουν μερικά διάσπαρτα στοιχεία ακόμα για την προ του 1821 εποχή και απ’ το 1912 μέχρι και το 1965. Αξιοσημείωτα είναι τα εκκλησάκια του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Αθανασίου, η κατασκευή των οποίων ανάγεται στους Βυζαντινούς χρόνους. Στο χωριό βρίσκονται οι Πάνω και Κάτω Μαύρη λιμνά του ποταμού Καρυά.

Η οικονομία του χωριού βασίζεται κυρίως στην καλλιέργεια ελιών, συκιών και αμπελιών. Το χωριό γιορτάζει πέντε μέρες μετά το Πάσχα, ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής.

4. ΜΑΤΑΡΑΓΚΑ ΧΑΤΖΗ. Όμορφος οικισμός το Ματαράγκα που βρίσκεται

κοντά στο Χατζή. Εκεί κάθε χρόνο γίνεται η αναπαράσταση του Αλωνίσματος που τελικά έχει γίνει θεσμός. Μετά την αναπαράσταση συνήθως ακολουθεί γλέντι. Σήμερα είναι οικισμός του Χατζή και διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Μεσσήνης.

5. ΜΗΛΙΩΤΙ. Βρίσκεται στον πρώην Δήμο Βουφράδος και σήμερα Διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Μεσσήνης. Βρίσκεται πλησίον του χωριού Χατζή, 27 km απο την Καλαμάτα. Είναι ένα πανέμορφο, γραφικό, ορεινό χωριό. χτισμένο πάνω σε λόφο αντικρίζει όλο τον Μεσσηνιακό κόλπο , η θέα που απολαμβάνουν οι κάτοικοι αλλά και οι επισκέπτες είναι καταπληκτική . Αξίζει κανείς να την επισκεφθεί για να θαυμάσει το εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη του Θεολόγου που από τα θεμέλιά του αναβλύζει το νερό , τα πλακόστρωτα ,τις πέτρινες μάνδρες , τα αιωνόβια πλατάνια αλλά και το πέτρινο καλντερίμι 800 μέτρα περίπου μέσα στη φυσική βλάστηση που συνδέει τον επαρχιακό δρόμο με την πηγή . Θα ήταν παράλειψη για τον επισκέπτη να μην περάσει και από το εξωκκλήσι του

Αγ. Δημητρίου χτισμένο μέσα στο δάσος περικυκλωμένο από βελανιδιές και να αναπαυθεί στα πέτρινα παγκάκια & τραπέζια που βρίσκονται στον περιβάλλοντα χώρο της εκκλησίας , καθώς και το εξωκκλήσι του προφήτη Ηλία , χτισμένο στην κορυφή του βουνού που βρίσκεται βορειότερα του χωριού γνωστό ως Μαργελοβούνι και να θαυμάσει την καταπληκτική θέα του Μεσσηνιακού κόλπου αλλά και του φυσικού λιμανιού της Πύλου Στην απογραφή του 2001 είχε 80 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι αυξάνονται σε 150 την περίοδο των γιορτών των διακοπών κλπ. Διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Μεσσήνης.

Η απογραφή του 2011 κατέγραψε 138 κατοίκους.

6. ΠΕΤΡΙΤΣΙ = ΑΡΝΑΟΥΤΑΛΙ. Η αρχική ονομασία του χωριού ήταν Αρναούταλη. Αν και υπάρχουν ισχυρισμοί ότι η περιοχή και ο οικισμός πριν οι Τούρκοι δώσουν το όνομα Αρναούταλη και επί βυζαντινής εποχής λεγόταν και πάλι Πετρίτσι. Μάλιστα ή ονομασία Πετρίτσι είναι βυζαντινή ονομασία. Ο Φ. Α.

Ποδολογικό Κέντρο Καλαμάτας
Καλλιρρόη Πετροπούλου
Μητροπέτροβα 7-9 | Τ: 27210 25523 Μ: 6946924358, http://podologiakalamata.gr
Κλείστε ένα ραντεβού για τον έλεγχο των ποδιών σας ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

Κομπορόζος σε άρθρο του με τίτλο "Μεσσηνιακά τοπωνύμια", αναφέρει σχετικά με την ονομασία "Πετρίτσι" ότι το χωριό ονομαζόταν έτσι και είχε πάρει το όνομα Αρναούταλι «Η ονομασία του προήλθε από το βυζαντινό επώνυμο Πετρίτζης (Πετρίτσης), που θα ανήκε στον κτήτορα του τόπου. Στου Πετρίτση (το κτήμα) -στο (χωριό) Πετρίτσι -το Πετρίτσι". Το 1927, με το Διάταγμα της 4ης Νοεμβρίου 1927 που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 306/1927, το χωριό μετονομάστηκε από Αρναούταλη σε Πετρίτσι. Μέχρι το 2010 το Πετρίτσι ανήκε στον τέως Δήμο Βουφράδος, ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Μεσσήνης και έχει 128 κατοίκους, που βρήθηκαν στην απογραφή του 2011.

7. ΧΑΡΑΥΓΗ = ΓΡΟΥΣΤΕΣΙ . Η Χαραυγή βρίσκεται στον πρώην Δήμο Βουφράδος ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Μεσσήνης και το όνομα Χαραυγή το πήρε το 1957. Και νύν Πύλου-Νέστορος.

Στο χωριό αυτό βρίσκεται ένα από τα φυσικά θαύματα που φτιάχνει η ίδια η φύση. Μιλάμε για το Πολυλίμνιο μια από τις σπάνιες ομορφιές όχι μόνο της Μεσσηνίας αλλά και παγκοσμίως, όπου υπάρχουν πολλές λίμνες που λόγω του ανώμαλου εδάφους δημιουργούν καταράχτες. Είναι τέτοια η φυσική ομορφιά που δυστυχώς δεν έχει αξιοποιηθεί κατάλληλα.

8. ΧΑΤΖΗ = ΧΑΤΖΗ. Το Χατζή ήταν η πρωτεύουσα του Καποδιστριακού του τέως Δήμου Βουφράδος ο οποίος με τη σειρά του σήμερα αποτελεί Δδ του Δήμου Μεσσήνης.. Το 1840 Όθωνας αναζητούσε στην αυτοδιοίκηση ένα πιο

συγκεντρωτικό και ευέλικτο σύστημα, κάτι που η υπάρχουσα κατάσταση στους δήμους δεν του το παρείχε. Αποφάσισε, λοιπόν, το καλοκαίρι του 1840 να προχωρήσει σε συγχώνευση των δήμων και σε δημιουργία μεγαλύτερων και ισχυρότερων σε όλη την επικράτεια. Έτσι ο δήμος Σκάρμιγκα διαλύθηκε και τα χωριά του εντάχτηκαν στο δήμο Βουφράσου. Ο δήμος Βουφράσου είχε δημιουργηθεί το 1836. Το 1883 ο δήμος θα μετονομαστεί σε δήμο Βουφράδος. Η ίδρυση του δήμου δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 80/28-12-1836. Στην αρχή το δήμο αποτελούσαν τα χωριά: 1) Χατζή, 2) Βλαχόπουλο, 3) Γκρούστεσι, 4) Αρναούταλη, 5) Βελή, 6) Δάσος των Χιλίων Χωριών και 7) Μύλοι του Χατζή. Ένα από τα πρώτα προβλήματα του δήμου ήταν η έδρα του, μια και ο τοπικιστικός ανταγωνισμός ήταν έντονος, ιδιαίτερα ανάμεσα στα χωριά Χατζή και Βλαχόπουλο. Μετά από πολλές διεργασίες και

παρεμβάσεις τοπικών παραγόντων, το 1836, ορίστηκε προσωρινά έδρα του δήμου το χωριό Βλαχόπουλο και αμέσως μετά αυτή μεταφέρθηκε στο Χατζή. Πρώτος δήμαρχος ορίστηκε ο Αθανάσιος Φράγκος και εισπράκτορας του δήμου ο Κ. Βάλλιας με το ΦΕΚ 80/28-12-1836. Το 1840 ο δήμος παρουσίαζε πληθυσμιακή δύναμη 2.996 κατοίκων.

Η απογραφή του 2011 έδειξε ότι στο χωριό διαμένουν 379 κάτοικοι.
Πηγή : Τα πιο πάνω τα βρήκαμε από την ιστοσελίδα xatzi-messinias.gr

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ

44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς

Ασφάλιση ΥΓΕΙΑΣ. Νοσοκομειακή, Εξωνοσοκομειακή Περίθαλψη και

Φάρμακα. Σε γιατρούς της επιθυμίας σας.

Ασφαλίσεις ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ, ποιοτικές, υπεύθυνες με τα χαμηλότερα Ασφάλιστρα

Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ στα 2721 300 35 21, ή 6977 172 942.

ή στείλτε μας ένα μήνυμα στο agsaouti@gmail.com

------////-----

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΡΙΟΣ
ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Η Δημοτική Ενότητα Άριος έχει έκταση 22,50 km² και πληθυσμό 2.071 (απογραφή 2011). Ήταν Δήμος του Νομού Μεσσηνίας που συστάθηκε με το πρόγραμμα Καποδίστριας από τη συνένωση παλαιότερων κοινοτήτων της περιοχής, που αποτέλεσαν στη συνέχεια τα δημοτικά διαμερίσματα του Δήμου. Λειτούργησε την περίοδο 1999-2010 οπότε και καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης και εντάχθηκε ως Δ.Ε. στον νέο Δήμο Καλαμάτας. Βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα του Νομού, στην ενδοχώρα. Αποτελείται από 6 Τοπικές Κοινότητες που αναφέρονται στον παραπάνω πίνακα, με έδρα τον Άρι.

1. ΑΛΛΩΝΙΑ = ΓΚΟΡΤΖΟΓΛΙ. Είναι χωριό της Μεσσηνίας 17 χλμ από την

Καλαμάτα. Υπαγόταν στον πρώην Δήμο Άριος, ενώ σήμερα υπάγεται στο Δήμο Καλαμάτας.
Τα Αλώνια είναι χτισμένα σε πεδινή τοποθεσία με θέα προς τον Ταΰγετο. Απέχουν περίπου 17χλμ από την πόλη της Καλαμάτας. Ο πληθυσμός του χωριού είναι 152 κάτοικοι.
2. ΑΜΜΟΣ = ΜΠΑΛΙΑΓΑΣ. Η παλιά ονομασία του χωριού αναφέρεται στις απογραφές των Ενετών κατακτητών της Πελοποwήσου, το 1689 και το 1700. Σ' αυτές αναφέρονται (στην Ιταλική γλώσσα), τα σπίτια, οι οικογένειες, οι κάτοικοι, τα γεωγραφικά όρια του χωριού και τα ζώα που διατηρούσαν οι κάτοικοι του Baliaga (όπως το γράφουν), προκειµένου οι «πολιτισµένοι» κατακτητές, να φορολογήσουν συστηµατικά και επακριβώς τους τότε κατοίκους του χωριού. Η ακριβής χρονολογία ίδρυσης του χωριού δεν είναι γνωστή. Πιθανολογούµενη περίοδος οικισµού του Άµµου, είναι µετά το 1204 και πριν το 1460 (επί Φραγκοκρατίας και Παλαιολόγων), πριν δηλαδή την πρώτη περίοδο της Τουρκοκρατίας του Μωάµεθ (1460 - 1685). Το χωριό

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ 44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς

Τηλ. 2721 300 351,

Κιν. 6977 172 942

e-mail: agsaouti@gmail.com

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΥΓΕΙΑΣ. Για κάθε ηλικία, για κάθε τσέπη.

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ. Δώστε λύση στο μεγάλο πρόβλημα του Ασφαλιστικού, αποκτώντας τη δική σας σύνταξη.

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ. Ανεξάρτητα από το ύψος των σημερινών Ασφαλίστρων σας, σας εγγυόμαστε καλύτερα και χαμηλότερα ασφάλιστρα.

δηλαδή µετράει περίπου 600 - 700 χρόνια ζωής. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν έγγραφα στοιχεία που να τεκµηριώνουν απολύτως τα προαναφερόµενα. Τα ίδια ισχύουν και για τα υπόλοιπα χωριά της οµοιογενούς συστάδας οικισµών, Άρι, Αριοχώρι, Ανεµόµυλο, Ασπροπουλιά, Αλώνια και Πλατύ. Επί πρώτης Τουρκοκρατίας, το χωριό µας πήρε το όνοµα Μπαλιάγας, από τον στρατιωτικό Τούρκο διοικητή του, φεουδάρχη Μπαλή Αγά. Αυτό το όνοµα το διατήρησε επί 470 περίπου χρόνια, µέχρι το 1927, οπότε και µετωvοµάσθηκε σε Άµµο. Ο τότε Πρόεδρος του χωριού Αντώνιος Γ. Κοσµόπουλος και το Κοινοτικό Συµβούλιο ζήτησαν τη γνώµη του δασκάλου και λογοτέχνη Κουτσούλη Αντώνη του Νικολάου. Αυτός τότε µε τη µαγκούρα του χάραξε κάτω στο χώµα τη λέξη «ΑΜΜΟΣ». Έτσι έγινε ο νονός του νέου ονόµατος του χωριού µας.
Ο Άμμος βρίσκεται 14 χλμ. βορειοδυτικά της και είναι αγροτική πεδινή περιοχή. Το χωριό έχει πληθυσμό 183 κατοίκους.
Πηγή πληροφοριών από το ammosmessinias.gr
3. ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ = ΓΛΕΙΑΤΑ Ενα μικρό χωριό που είναι κοντά στο πλατύ του σημερινού Καλλικρατικού Δήμου Καλαμάτας, πριν το 2010 ανήκε στον Καποδιστριακό Δήμο Αριος.   Ο Ανεμόμυλος βρίσκεται κοντά στο Πλατύ και απέχει 18 χλμ. από την Καλαμάτα. Έχει πληθυσμό 111 κατοίκους.
4. ΑΡΙΟΧΩΡΙ = ΓΑΪΔΟΥΡΟΧΩΡΙ, ΒΛΑΧΑΤΑΓΑ Η σημερινή ονομασία δόθηκε

στις 4 Νοεμβρίου του 1927. Και αυτό το χωριό αποτελεί τη συστάδα των χωριών Ασπροπουλιά, Πλατύ, Άμμος, Ανεμόμυλος, Αλώνια κλπ Βρίσκεται πάνω στο Εθνικό δρόμο Καλαμάτα – Τσακώνα.

5. ΑΡΙΣ = ΑΣΛΑΝΑΓΑ ή ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑ. Στο τέλος της Τουρκοκρατίας και στα πρώτα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821 το χωριό ονομαζόταν Ασλάναγα (προφανώς από τον επικεφαλής Αγά που λεγόταν Ασλάν). Μετά την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους μετονομάστηκε σε Μεσοποταμία. Η ονομασία αυτή ήταν προφανώς εμπνευσμένη από το ότι το χωριό ήταν κτισμένο μεταξύ δύο ποταμών, του Άριος και του Πάμισου. Στη συνέχεια το χωριό άλλαξε εκ νέου όνομα, μετονομαζόμενο σε Άρι, από τον παρακείμενο ποταμό. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο της κεντρικής εκκλησίας του χωριού, κατασκευασμένο από Ηπειρώτες

καλλιτέχνες, τον 19ο αιώνα. Το υδροηλεκτρικό φράγμα του Πάμισου συγκρατεί τα νερά του ποταμού. Τα αργοκινούμενα και άφθονα νερά του συγκρατημένου ποταμού ευνοούν την ανάπτυξη πλούσιας χλωρίδας και πανίδας στις όχθες του. Ο παραδοσιακός σαϊτοπόλεμος και το Κάψιμο του Ιούδα πραγματοποιούνται κάθε χρόνο τη Δευτέρα του Πάσχα στον Άρι, προσελκύοντας θεατές από όλο το Νομό.

Ο Άρις έχει πληθυσμό 515 κατοίκους και βρίσκεται βορειοδυτικά της Καλαμάτας και σε απόσταση 14 χλμ. και είναι αγροτική πεδινή περιοχή. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τον αγροτικό τομέα και ιδιαίτερα με την καλλιέργεια της ελιάς, παράγοντας εξαιρετικής ποιότητας και γεύσης παρθένο ελαιόλαδο, αλλά και ποικίλα οπωροκηπευτικά προϊόντα. 6. ΑΣΠΡΟΠΟΥΛΙΑ = ΜΠΙΣΜΠΑΡΔΙ. Η Ασπροπουλιά είναι ένα χωριό του τέως

Δήμου Άριος.Βρίσκεται στον μεσσηνιακό κάμπο δίπλα στον ποταμό Άρι και περίπου 12 χιλιομέτρων απόσταση από την Καλαμάτα. Και αυτό το χωριό άλλαξε το παλιό του όνομα το 1927. Το χωριό εορτάζει πανηγυρικά στις 20 Ιουλίου ημέρα του προφήτη Ηλία ενώ κύριος ναός είναι αυτός της Ζωοδόχου Πηγής.

TA AIPETIKA

http://taairetika.blogspot.com

Ένα τολμηρό, e-περιοδικό, με σκληρές αλήθειες, όπως δεν τις βλέπεται αλλού,

για τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ, τα ΑΘΛΗΤΙΚΑ, τη ΜΕΣΣΗΝΙΑ, την ΠΑΡΑΔΟΣΗ, τις ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ και το LIFE STYLE.

Επισκεφθείτε μας σήμερα, όπως κάνουν, σχεδόν άλλοι 700 επισκέπτες μας ημερησίως.

---------------///////----------------

ΔΗΜΟΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ
  Δ.Ε. ΑΙΠΕΙΑΣ
Γνωρίστε τα 20 Χωριά και Οικισμούς του Πρ. Δήμου Αίπειας

Ο Καποδιστριακός Δήμος ΑΙΠΕΙΑΣ, είναι ο Δήμος που συνορεύει με το Δήμο Πύλου Νέστορος και περιλαμβάνει την Αρχαία πόλη της Αίπεια. Κατά τους αρχαίους χρόνους, εδώ βρισκόταν η μυκηναϊκή πόλη Αίπεια με 35.000 κατοίκους.
Έδρα του Δήμου ήταν η Λογγά, ενώ σήμερα είναι ΔΕ του Καλλικρατικού Δήμου Μεσσήνης.

1. ΑΓ. ΑΝΔΡΕΑΣ   Ο Άγιος Ανδρέας, ένα μικρό, αλλά πολύ όμορφο και παραλιακό γραφικό χωριό, αποτελεί

το επίνειο της Λογγά. Στο παρελθόν αποτελούσε οικισμό της κοινότητας της Λογγά από το 1908-οπότε και πρωτοαναγνωρίστηκε ως οικισμός- έως και το 1971, όπου καταργήθηκε ως οικισμός και προσαρτήθηκε στην τότε Κοινότητα Λογγά.
Το όνομα του πιθανολογείται πως προέρχεται από την ομώνυμη βυζαντινή εκκλησία του χωριού.
Το 1700, σύμφωνα με τους Ενετούς, το χωριό φαίνεται να αριθμεί μόλις 50 κατοίκους.
Η περιοχή έχει καθιερωθεί πλέον ως τουριστικός προορισμός κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, καθώς διαθέτει όμορφες ακρογιαλιές, Ξενοδοχεία,

Ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια και ταβέρνες με παραδοσιακή κουζίνα και γνήσια ντόπια υλικά και καταστήματα ψυχαγωγίας καθώς και μία μικρή, αλλά πανέμορφη και γραφική μαρίνα όπου ελλιμενίζονται μικρά σκάφη. Στον Άγιο Ανδρέα βρίσκονται τα ερείπια του αρχαίου ναού του Απόλλωνα Kορύθου ή Kορύνθου στη θέση του οποίου χτίστηκε η τρίκλιτη παλαιοχριστιανική εκκλησία του Αγίου Ανδρέα.

2.AΔΡΙΑΝΗ & ΝΕΑ ΑΔΡΙΑΝΗ (Ρεμουσταφά)

Η Αδριανή αποτελεί τοπική κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Αίπειας. Πρόκειται για έναν ημιορεινό οικισμό που βρίσκεται σε υψόμετρο 340μ., Βρίσκεται ΝοτιοΔυτικά της Καλαμάτας, σε απόσταση 45 χλμ στην πρ. Επαρχία Πυλίας του νομού Μεσσηνίας. Αποτελούσε οικισμό του πρ. Δήμου Αίπειας, ενώ από το 2010 διοικητικά ανήκει στο Δήμο Μεσσήνης. Βασικό γνώρισμά του αποτελεί το έντονο πράσινο (ελιές και φυσικό δάσος) αλλά και το ξηρό του κλίμα. Απέχει μόλις 5 χλμ. από τη θάλασσα.

Μέχρι το 1927 ονομαζόταν Ρεμούσταφα. Στο χωριό περιλαμβάνονται οι οικισμοί της Κλεισούρας, της Νεραϊδόβρυσης και της Νέας Αδριανής (νεοσύστατος οικισμός του 2011). Το χωριό γιορτάζει στις 17 Ιουλίου, ανήμερα της . Ο πληθυσμός της Αδριανής ανέρχεται στους 107 κατοίκους και της Νέας Αδριανής στους 9 κατοίκους.

3. ΑΡΑΠΟΧΩΡΙ (Λινάρδαινα). Ένας μικρός οικισμός που είναι στο δρόμο που ενώνει τον Αγ. Ανδρέα με τη Λογγά, δημιουργήθηκε δε, το 1940. Ο οικισμός υπάγεται στη Λογγά της Δ.Κ Αίπειας του Δήμου Μεσσήνης και έχει λιγοστούς κατοίκους.

4. ΒΛΑΣΑΙΪΚΑ

Τα Βλασαίικα είναι ένας ημιορεινός οικισμός που ανήκει στο νέο Δήμο Μεσσήνης της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας, όπως αυτή διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα «Καλλικράτης».
Η επίσημη ονομασία είναι «τα Βλασαίικα». Έδρα του δήμου είναι η Μεσσήνη και ανήκουν στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου.
Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο «Καποδίστριας» και μέχρι το 2010, τα Βλασαίικα ανήκαν στο τοπικό διαμέρισμα Μηλίτσας του πρώην Δήμου Αίπειας του νομού Μεσσηνίας.
Τα Βλασαίικα έχουν υψόμετρο 177 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας.

5. ΕΠΙΣΚΟΠΗ

Η Επισκοπή είναι ένας οικισμός της πρώην Κοινότητας Χράνων, της Δημοτική Ενότητα

Αίπειας, που σήμερα ανήκει στο νέο Δήμο Μεσσήνης της Μεσσηνίας, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας (όπως αυτή διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα «Καλλικράτης»).
Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο «Καποδίστριας» και μέχρι το 2010, η Επισκοπή ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Χράνων, του πρώην Δήμου Αίπειας του Νομού Μεσσηνίας.

Η Επισκοπή έχει υψόμετρο 10 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας.

6. ΚΑΚΟΡΡΕΥΜΑ.

Το Kακόρρευμα αποτελεί οικισμό της τοπικής κοινότητας Χράνων.

Πρόκειται για έναν ημιορεινό οικισμό που βρίσκεται σε ύψος περίπου 300 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και σε απόσταση 1,5 χλμ από αυτήν. Αν και αναφέρεται στις Ενετικές απογραφές στα τέλη του 17ου αιώνα με 5 οικογένειες και 20 κατοίκους, παραμένει άγνωστη η ακριβής ημερομηνία ίδρυσής του.
Για την προέλευση του ονόματός του υπάρχουν δύο παραδόσεις. Σύμφωνα με αυτές, η ονομασία δύναται να προέρχεται από το παρακείμενο φαράγγι που κατά το παρελθόν σε μεγάλη κακοκαιρία είχε παρασύρει άλογα από τις δυτικές ορεινές περιοχές του όρους Λυκόδημου ή από τον αρκετά ισχυρό δυτικό άνεμο που φυσά αρκετές ημέρες το χρόνο στην περιοχή. Στην γύρω περιοχή υπάρχουν διάσπαρτα υπολείμματα από χριστιανικούς ναΐσκους που χρησιμοποιούνταν επί τουρκοκρατίας. Υπάρχουν επίσης κτήματα με

ελαιόδεντρα που ήταν και το κύριο προϊόν παραγωγής της κατά το παρελθόν. Δίπλα στον κυρίως οικισμό βρίσκεται και το μικρό φαράγγι του Μπαστάρδη, το οποίο προσφέρεται για πεζοπορία από την περιοχή της θάλασσας έως τα σύνορα της περιοχής. Στα δυτικά του χωριού υπάρχουν υψώματα που ανήκουν στο συγκρότημα του όρους Λυκόδημου. Στα ανατολικά μπορεί να δει κανείς τον Μεσσηνιακό Κόλπο, την πόλη της Καλαμάτας, τη Μεσσηνιακή Μάνη, τα βουνά του μεσαίου ποδιού της Πελοποννήσου έως το ακρωτήριο Ταίναρο.

Οι περισσότεροι παλαιοί κάτοικοι του Κακορρεύματος προέρχονται από μετακινήσεις πληθυσμού από τα βόρεια του Νομού Μεσσηνίας και την Αρκαδία κατά την περίοδο της απελευθέρωσης από την οθωμανική κατοχή. Στο χωριό διατηρούν κατοικίες αρκετοί υπήκοοι άλλων χωρών, κυρίως Γερμανοί και Βρετανοί. Σήμερα το Κακόρρευμα αριθμεί 69 κατοίκους.

7. ΚΑΦΟΥ

Το Καφού είναι μικρός οικισμός που ανήκε στην πρώην κοινότητα Χράνων του πρ. Δήμου Αίπειας. Σήμερα διοικητικά υπάγεται στο δήμο Μεσσήνης της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας (όπως αυτή διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα «Καλλικράτης»).
Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο «Καποδίστριας» και μέχρι το 2010,
Το Καφού είναι ημιορεινός οικισμός με υψόμετρο 151 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας,

8. ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ
H Κλεισούρα είναι οικισμός της κοινότητας της Αδριανής που μετέπειτα εντάχθηκε στο Δήμο Αίπειας. Από το 2010 υπάγεται στο δήμο Μεσσήνης. Είναι χτισμένη ανάμεσα σε τέσσερις λόφους. Το όνομα Κλεισούρα το χρωστάει συνεπώς στο στενό πέρασμα που σχηματίζουν εκεί δύο τεράστιοι δασωμένοι λόφοι. Το σημείο αποτελούσε σταυροδρόμι κατά τους

Βυζαντινούς χρόνους μεταξύ Πύλου και Κορώνης. Αναφέρεται στις Ενετικές απογραφές στα τέλη του 17ου αιώνα και φέρεται να έχει 3 οικογένειες και 12 κατοίκους.
Οι πρώτοι κάτοικοί της μάλιστα ήταν κτηνοτρόφοι από την Αλωνίσταινα της Αρκαδίας που έφτασαν εδώ πριν την Ελληνική επανάσταση και οι οποίοι σταδιακά λόγω του κλίματος άρχισαν να ασχολούνται με τη γεωργία. Όπως λέγεται, οι πρώτες οικογένειες ήταν οι: Κοτσάφτης, Γκαρδιακός, Μπουζαλάς, Μάντης και Κουτρουμπής.
Στο καιρό της σκλαβιάς φαίνεται πως η Κλεισούρα είχε επαναστατικά ερεθίσματα. Στο χωριό αυτό λημέριαζε ο Κλεφτοκαπετάνιος Μαντάς, που φύλαγε τα στενά. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα παραδοση για τον Μαντά, για τη δράση του γύρω από το Μπογάζι και την Κλεισούρα. Ο Κωνσταντής Μάντης σαν μπουλουξής πήρε μέρος στην πολιορκία της Κορώνης και ο Στάθης Κοτσάφτης, λέει κάποια οικογενειακή παράδοση, το απόκτησε έτσι, για λόγους πατριωτικούς και αντιγνωμίας. Ήρθε σε ρήξη ο Στάθης με τους Τούρκους, έτσι αναγκάστηκε να κρύβεται ψηλά στα μαντριά για πολύ καιρό. Όταν κάποτε τον έπιασαν οι Τούρκοι, του έκοψαν το ένα αυτί. Έκτοτε τον φώναζαν Κοτσάφτη.                                        Σήμερα οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την καλλιέργεια της ελιάς και ανέρχονται στους 22.
9. ΛΑΪΝΑ. Η Λάϊνα είναι ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας που ήταν ενταγμένο στον πρώην Δήμο Αίπειας. Σήμερα, διοικητικά υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Μεσσήνης. Συγκεκριμένα βρίσκεται 2 χλμ πριν τον Αγ.Ανδρέα Λογγά.
10. ΛΟΓΓΑ
Η Λογγά αποτελεί τοπική κοινότητα και έδρα της Δημοτικής Ενότητας Αίπειας. Για το όνομα του χωριού υπάρχουν διάφορες εκδοχές, όπως οι κάτωθι.

Στην αρχαιότητα το όνομα "Λογγά" δεν απαντάται. Στο Μεσαίωνα η λέξη «λογκά» σημαίνει "τόπος οχυρός". Πιθανώς από τη λατινική λέξη "longus"(=μαύρος) επειδή ήταν μακριά από τη θάλασσα ή από τη λέξη "λόγγος" (δάσος, θαμνώδες, πυκνό). Από το όνομα τούρκου διοικητή της περιοχής Longa ή από την αρχαιοελληνική λέξη "λογγάσιον" (=πέτρα χτυπημένη για να δένουν τα πλοία στο λιμάνι).
Σύμφωνα με τον Αυτοκράτορα Ανδρόνικο, η Λογγά μνημονεύεται ήδη στους χρόνους των Σαρακηνών της Κρήτης. Κατά την περίοδο της φραγκοκρατίας κατελήφθη από τους Ενετούς συνιστώντας συχνά πυκνά τη διαχωριστική γραμμή Φράγκων και Ενετών. Κοντά στο ποτάμι μάλιστα καταμαρτυρείται η ύπαρξη πυργοφυλακίου με λειτουργία αντίστοιχης αυτών των σημερινών διοδίων.
Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας στον πύργο της Λογγάς θέλησαν να οχυρωθούν οι Μανιάτες για να ανακόψουν τον Ιμπραήμ. Στις 21 -22 Φεβρουαρίου 1827 η Λογγά καταστρέφεται τελικά από τον Ιμπραήμ, όταν ο τελευταίος καίει τους ελαιώνες της περιοχής. Κατά την Κρητική επανάσταση εγκαθίστανται στην περιοχή αρκετοί Κρητικοί.
Στον οικισμό της Λογγά προστέθηκαν σταδιακά οι οικισμοί Αραποχώρι (Λινάρδενα) (1940), Άγιος Ανδρέας(1971), Νεραντζιά (Πασαλίνα ως το 1927) και Λαϊνά(1971).
Η οικονομία της κοινότητας στηρίζεται στην αλιεία, τη γεωργία, την κτηνοτροφία αλλά και τον τουρισμό καθώς οι περιοχές του Αγίου Ανδρέα και των Χράνων αποτελούν ένα θαυμάσιο παραθαλάσσιο θέρετρο. Με ορμητήριο το δήμο Αίπειας μπορεί κανείς να μεταβεί στην Κορώνη, τη Μεθώνη, την Πύλο, τον υδροβιότοπο της Γιάλοβας αλλά και στην παραλία του Ρωμανού και της Βοϊδοκοιλιάς.
Στη Λογγά σήμερα διαμένουν 717 κάτοικοι. Από το 2011 η κοινότητα της Λογγά έχει δύο καινούργιους οικισμούς, τον Παλιόκαμπο με 12 κατοίκους και τα Παναμπέλια με 10 κατοίκους.

11. MAKΡΑ ΑΜΜΟΣ. Νεοσύστατος οικισμός της πρώην Κοινότητας Χράνων που εμφανίζεται από το 2011, σύμφωνα με την απογραφή του ιδίου έτους, στον οικισμό μένουν 23 κάτοικοι.

12. ΜΗΛΙΤΣΑ & ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΗΛΙΤΣΑ.

Η Μηλίτσα αποτελεί τοπική κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Αίπειας. Είναι ένα γραφικό χωριό της Μεσσηνίας με εξαιρετική φυσική ομορφιά σε υψόμετρο 300 μέτρων. Απέχει 51,2 χλμ. από την πόλη της Καλαμάτας, 21,7 χλμ από την Κορώνη και μόλις 11,8 χλμ από τη Φοινικούντα, η οποία έχει αναδειχτεί σε ένα από τα δύο σημαντικότερα τουριστικά θέρετρα της Μεσσηνίας μαζί με τη Στούπα της Μεσσηνιακής Μάνης. Γειτνιάζει με το χωριό των Χράνων, έναν επίσης σημαντικό τουριστικό προορισμό. Κρυμμένη ανάμεσα στα βουνά η Μηλίτσα σαγηνεύει με την υπέροχη θέα της. Αποτελεί μοναδική ευκαιρία ανάπαυλας και αναψυχής για τον οδοιπόρο και συνάμα ένα υπέροχο καταφύγιο ηρεμίας και ξεκούρασης.

Οι κάτοικοί του διατηρούν ένα γραφικό χωριό με παλιά καλοδιατηρημένα σπίτια. Στις απογραφές των Ενετών στα τέλη του 17ου αιώνα αναγράφονται στο χωριό 25 κάτοικοι από 7 οικογένειες.
Η Μηλίτσα, όπως και το γειτονικό χωριό της Λογγάς, κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 αποτέλεσαν οχυρό των επαναστατημένων Ελλήνων που προσπαθούσαν να ανακόψουν την προέλαση του Ιμπραήμ. Στη Μηλίτσα κράτησαν πολύωρες μάχες κατά του Ιμπραήμ που έδωσαν με τα παλικάρια τους ο Ντρίνης, ο Δαρειώτης, ο Πιλάφας. Στην κοινότητα ανήκουν και οι οικισμοί της Ανατολικής Μηλίτσας και των Βλασαίικων. Σήμερα αριθμεί 109 κατοίκους και η Ανατολική Μηλίτσα 69 κατοίκους.

13. ΜΠΙΤΣΙΚΟΛΑΚΑ. Νεοσύστατος οικισμός της πρώην Κοινότητας Χράνων, του Καλλικρατικού Δήμου Μεσσήνης. Ο οικισμός συστάθηκε το 2011 και σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011, τον οικισμό κατοικούν 11 κάτοικοι.

14. ΝΕΑ ΚΟΡΩΝΗ (Καντιάνικα)

Η Νέα Κορώνη αποτελεί τοπική κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας Αίπειας. Πρόκειται για

έναν πεδινό οικισμό που βρίσκεται κοντά στην ανατολική ακτή της Μεσσηνιακής χερσονήσου, μεταξύ της Κορώνης και του Πεταλιδίου, 44 χλμ. νότια της Καλαμάτας. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Μεσσήνης, ενώ την περίοδο 1999 -2011 ανήκε στον δήμο Αίπειας. Η Νέα Κορώνη χτίστηκε με ένα ιδιαίτερο πολεοδομικό σχέδιο, σε διαμέρισμα του σημερινού Δήμου Αιπείας, δίπλα στη θάλασσα και πάνω στο δρόμο που συνδέει το Πεταλίδι με την Κορώνη. Αναγνωρίζεται ως οικισμός της κοινότητας Βουναρίων του τότε δήμου Κολωνίδων το 1895 με την ονομασία Καντιάνικα. Το 1912 μετονομάζεται σε Νέα Κορώνη και το 1919 αποσπάται από την κοινότητα Βουναρίων, οπότε και ανάγεται σε αυτόνομη κοινότητα. Οι πρώτοι κάτοικοί του φαίνεται να προέρχονται από το γειτονικό οικισμό Καστέλια, ο οποίος άρχισε να εγκαταλείπεται ύστερα από το σεισμό της 15ης Αυγούστου του 1886. Έχει 403 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2001.

15. ΝΕΡΑΪΔΟΒΡΥΣΗ (Κουτσομάδι). Πρόκειται για ένα οικισμό της πρώην κοινότητας Αδριανής, της πρώην επαρχίας Πυλίας. Μετά τη διάλυση της επαρχίας Πυλίας και τη δημιουργία των Καποδιστριακών Δήμων εντάχθηκε στο Δήμο Αίπειας μέχρι το τέλος του 2010, σήμερα όμως ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Μεσσήνης.

Tο 2011 η απογραφή έδειξε ότι ο οικισμός είχε 1 μόνιμο κάτοικο.

Η Νεραϊδόβρυση που το παλιό της όνομα ήταν Κουτσομάδι, βρίσκεται Νότια του όρους Λυκόδημο σε υψόμετρο 360 μ. Το όνομα Κουτσομάδι προέρχεται από το Τούρκικο κουτσού μέτη που πιθανόν να αναφέρεται σε Τούρκο κάτοικο της περιοχής. Ενώ το εξελληνισμένο όνομα Νεραϊδόβρυση προήλθε από πηγή του οικισμού που οι ντόπιοι νόμιζαν ότι εμφανίζονται νεράιδες. 16. ΝΕΡΑΤΖΙΑ (Πασαλίνα). Έίναι ένας μικρός οικισμός που βρίσκεται μεταξύ Αγ. Ανδρέα και Λογγά.

17. ΠΑΝΑΜΠΕΛΙΑ. Μικρός οικισμός του τέως Δήμου Αίπειας και νυν Δήμου Μεσσήνης, που βρίσκεται πλησίον των Χράνων και του Καλαμακίου. Ο οικισμός αυτός που είναι πολύ κοντά στη θάλασσα, έχει σχετικά καινούρια σπίτια. Τον επισκευθήκαμε και έχει και πολύ ωραία θέα στον Μεσσηνιακό κόλπο.

18. ΠΑΝΑΙΪΚΑ = ΑΝΑΖΟΓΛΙ. Το χωριό αυτό είναι χωριό όσων φέρουν το όνομα Πανόπουλος. Βρισκόταν στον τέως Δήμο Αίπειας λίγο πιο ορεινά του χωριού Ανδριανή. Σήμερα το χωριό είναι ακατοίκητο και βρίσκεται στα όρια του Δήμου Μεσσήνης.

19. ΧΡΑΝΟΙ. Οι Χράνοι αποτελούν τοπική κοινότητα της Δημοτικής Ενότητας

Αίπειας, απέχοντας μόλις 3 χλμ. από τον Άγιο Ανδρέα και 35 χλμ. από την Καλαμάτα.

Η κοινότητα των Χράνων περιλαμβάνει τους οικισμούς Επισκοπή, Κακκόρρευμα, Καφού, Μακρά Άμμος, Μπιτσικόλακα και Ψηλή Ράχη (οι τρεις τελευταίοι είναι νεοσύστατοι οικισμοί αναγνωρισμένοι από το 2011). Οι Χράνοι αναγνωρίζονται ως οικισμός το 1951 όπου και προσαρτώνται στην τότε κοινότητα Κακορρεύματος. Λόγω της ιδιαίτερης οικονομικής άνθησης του ορίζεται έδρα της κοινότητας το 1973, ενώ το 1976 μετονομάζεται σε κοινότητα Χράνων. Το 1981 προσαρτάται στους Χράνους και ο καταργηθείς οικισμός της Βίγλας.

Οι Χράνοι αποτελούν ένα παραθαλάσσιο χωριό με σημαντική τουριστική υποδομή καθώς

διαθέτουν, μεταξύ άλλων, ξενοδοχεία, δωμάτια και ταβέρνες. Διαθέτουν επίσης πολλά μικρά ειδυλλιακά λιμανάκια γεγονός που τους καθιστά ιδανικό προορισμό διακοπών καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Κύριοι τομείς της οικονομίας τους συνιστούν συνεπώς ο τουρισμός, η καλλιέργεια αμπελιών, ελιών αλλά και η αλιεία. Σήμερα στο χωριό μένουν 271 κάτοικοι, ενώ οι οικισμοί Μακρά Άμμος, Μπιτσικόλακα και Ψηλή Ράχη έχουν 23, 11 και 12 κατοίκους αντίστοιχα. Από τους Χράνους μπορεί εύκολα κανείς να μεταβεί στην Κορώνη, την Μεθώνη, την Πύλο, την Χώρα και την Αρχαία Μεσσήνη, ώστε να απολαύσει τα αξιοθέατα και τις φυσικές ομορφιές του τόπου.

20. ΨΗΛΗ ΡΑΧΗ. Ένας νέος οικισμός που αναγνωρίστηκε μόλις το 2011, και υπάγεται στην πρώην κοινότητα Χράνων. Οι κάτοικοι του οικισμού, ανέρχονται μόνο σε 12.

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ

44 Χρόνια Ασφαλιστικής Προσφοράς

Τηλ. 2721 300 351

Κιν. 6977 172 942

e-mail: saouti@gmail.com

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ. Προσφέρουμε ΦΘΗΝΕΣ και ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ Ασφαλίσεις. Συνεργαζόμαστε με τις 20 καλύτερες Ασφαλιστικές Εταιρείες.

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΥΓΕΙΑΣ. Με 44 χρόνια εμπειρίας στις Ασφαλίσεις Υγείας και με τη συνεργασία όλων των Ασφαλιστικών, θα βρείτε Ασφαλιστήρια, από 100 € το χρόνο.

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ. Εξασφαλίστε μια επί πλέον Σύνταξη στη δύσκολη 3^η ηλικία, με όσα ετήσια Ασφάλιστρα και αν διαθέτετε.

Τα χωριά του Πρώην Δήμου Ανδρούσας

1. ΑΓΡΙΛΙΑ = ΑΪΔΙΝΙ. Ένας μικρός Πεδινός οικισμός κοντά στην Ανδρούσα, σε

υψόμετρο 40 μ. Βρίσκεται στην κοιλάδα του Παμίσου, 18χλμ. ΒΔ της Καλαμάτας Διοικητικά ανήκε στον πρώην Δήμο Ανδρούσας. Σήμερα υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Μεσσήνης και διαθέτει 122 κατοίκους όπως προέκυψαν από την απογραφή του 2011.
2. ΑΝΔΡΟΥΣΑ = ΑΝΔΡΟΥΣΑ. Η Ανδρούσα είναι μια περιοχή με πλούσιο ιστορικό παρελθόν, αφού απετέλεσε προπύργιο των Φράγκων, των Παλαιολόγων, των Τούρκων, των Ισπανών, ακόμα και των Ναβαρραίων εξ’ αιτίας της σημαντικής γεωγραφικής θέσης της. Σε μία

ιστορική αναδρομή, η Ανδρούσα φαίνεται να δημιουργήθηκε τον 13ο αιώνα μ.X. Κατά μια παράδοση ιδρύεται από τον τελευταίο Ενετό πρίγκιπα του πριγκιπάτου της Αχαΐας William II Villehardouin και αυτό εξαιτίας του κάστρου της Ανδρούσας που πιθανολογείται ότι κατασκευάστηκε την ίδια εποχή. Υπάρχουν όμως και θεωρίες που μας οδηγούν σε μία παλαιότερη (Βυζαντινή) κατασκευή του κάστρου, συνεπώς και της Ανδρούσας, που οφείλεται σε ορισμένα στοιχεία του σχεδιασμού των τειχών του φρουρίου. Συγκεκριμένα, η Ανδρούσα αποτέλεσε σημαντικό κέντρο τη Μεσαιωνική περίοδο όντας το προπύργιο Φράγκων - Βένετων, Βυζαντινών - Παλαιολόγων, Τούρκων, Ισπανών ακόμα και Ναβαρραίων. Η γεωγραφικής της θέσης άλλωστε (ούσα χτισμένη σε μικρό οροπέδιο που δεσπόζει στο κέντρο του Μεσσηνιακού κάμπου) προσφερόταν για τον έλεγχο και την εποπτεία της εύφορης πεδιάδας. Από τα τέλη του 13ου αιώνα αποτελεί σημαντικό Βυζαντινό κέντρο με αποκορύφωμα την περίοδο που αυτοκράτορας ήταν ο Ανδρόνικος ο Β΄, ο Παλαιολόγος και Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως ο Αθανάσιος ο Α΄ ο οποίος καταγόταν από την Ανδρούσα. Εκείνη την εποχή κατασκευάζονται στην ευρύτερη περιοχή αρκετοί ναοί και μοναστήρια, ενώ παράλληλα η Ανδρούσα ορίζεται και έδρα Μητρόπολις Ξεχωρίζει για την ομορφιά του το κάστρο της Ανδρούσας (σώζονται τμήματα του τείχους και του υδραγωγείου), ο Βυζαντινός ναός της κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Εύα, ο ναός της Σαμαρίνας (ένα από τα παλαιότερα Βυζαντινά Μεσσηνιακά μνημεία). Η Ανδρούσα υπήρξε έδρα Μητρόπολης, έδρα του Καποδιστριακού Δήμου Ανδρούσης με 545 κατοίκους. Ετυμολογικά το όνομά της προκύπτει από το ρήμα "ανδρόω" και σημαίνει η πόλη των ανδρείων. Σήμερα, διοικητικά υπάγεται στο Δημοτικό διαμέρισμα του Καλλικρατικού Δήμου Μεσσήνης.

3. ΑΜΦΙΘΕΑ = ΒΡΩΜΟΒΡΥΣΗ. Το παλιό όνομα ήταν Βρωμόβρυση με Ω το είχε τουλάχιστον από το 1700 Το βρώμα σημαίνει τροφή.
Το βρύση σημαίνει νερό ( Η τροφή ετρεχε σαν το νερό, ηταν χειμαδιό και πέρναγαν καλά) Ετοιμολογικά (τὸ) βρῶμα (=φάγωμα) < βιβρώσκω (=τρώω). Η εσφαλμένη ἐτυμολογία έχει να κάνει με τη λέξη «(τὸ) βρώμα» (<βιβρώσκω) ποὺ προκάλεσε σύγχυση μὲ τὴν λέξη «(ἡ) βρόμα». καθὼς στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραφὴ ὑπάρχει ἡ φράση «σκωλήκων βρώμα καὶ δυσωδία» δηλαδή σκωλήκων τροφή και δυσωδία , που προκάλεσε μία σύγχυση μεταξὺ τῶν λέξεων αλλά και έννοια.
Επίσης το ότι ορισμένοι κρότοι ακολουθούνται από δυσοσμία ενέτεινε κάπως την έννοια της λέξης «βρόμα» ώστε να σημαίνει «δύσοσμία» καὶ ἐν συνεχείᾳ «ακαθαρσία» όπως σήμερα.

Η λέξη «βρώμα» σαφώς και έχει ορθή γραφή με ωμέγα και όχι με όμικρον. Είναι μέγα σφάλμα να ετυμολογείται, όπως υπεστηρίχθη, από το αρχαίο βρόμος, βρομώ, δηλ. κάνω κρότο… «…επειδή ορισμένοι χαρακτηριστικοί κρότοι ακολουθούνται από δυσοσμία»! Αυτό είναι πέρα για πέρα παρετυμολογία. Η λέξη «βρόμος» στην αρχ. ελληνική είναι λέξη καθαρά μεγαλοπρεπής και χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον τρομερό θόρυβο της βοής του πυρός («πυρός πέλει βρόμος» Ιλ. Ξ 396), της τρικυμίας, των πολεμικών τυμπάνων, των ίππων, του ανέμου, των ηφαιστείων, της βροντής («νιφάδος βρόμος» Αισχ. Θηβ. 213)… πρβλ. «Ζευς Βρόμιος» κλπ. κλπ… Η λέξη «βρώμα» σημαίνει αρχικώς φαγητόν, εκ του ρ. βιβρώσκω. Πώς επήρε την σημερινή της έννοια την τόσο απομακρυσμένη της αρχικής; από την παροιμιακή ρήση των γραφών «σκωλήκων βρώμα και δυσωδία», εκεί δηλαδή που κάποτε θα καταλήξει ο άνθρωπος. Η εκδοχή είναι αρκετά αληθοφανής, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι και σήμερα έτσι ακριβώς περιγράφεται η συσσώρευση ρύπου: «βρώμα και δυσωδία». Ακόμη όμως και αν δεν δεχθούμε την εκδοχή αυτή, τα Λεξικά της Ελληνικής είναι σαφέστατα και ως προς την δυσώδη έννοια του όρου «βρώμα», όταν αυτή δεν σημαίνει φαγητόν, πάντοτε όμως εκ του ρ. βιβρώσκω.

Η Αμφιθέα (Τοπική Κοινότητα Αμφιθέας – Δημοτική Ενότητα ΑΝΔΡΟΥΣΑΣ), ανήκει στον δήμο ΜΕΣΣΗΝΗΣ της Περιφερειακής Ενότητας ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.

Η επίσημη ονομασία είναι “η Αμφιθέα”. Έδρα του δήμου είναι η Μεσσήνη και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου.

Είναι μια πρώην κοινότητα και μετέπειτα Δ.δ του Δήμου Ανδρούσα. Σήμερα υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Μεσσήνης και κατοικείται από 122 ψυχές.

4. ΒΑΣΙΛΑΔΑ. Χωριό που είναι πλησίον της Ανδρούσας, Μάνεση και Πολύλοφου. Η Βασιλάδα διοικητικά μέχρι το 2010 υπαγόταν στον πρώην Δήμο Ανδρούσας, ενώ σήμερα στο Δήμο Μεσσήνης και κατοικείται από 83 πολίτες. Πηγή : http://vromovrisi.gr/

5. ΕΥΑ = ΝΑΖΗΡΙ. Ένα χωριό του πρώην Δήμου Ανδρούσας, και σήμερα του Δήμου Μεσσήνης, με 487 κατοίκους, του οποίου το παλιό όνομα μέχρι το 1927 ήταν Ναζήρι. Στην Εύα υπάρχει και σώζεται ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου που θεμελιώθηκε πριν 200 χρόνια, επί Τουρκοκρατίας δηλαδή.

Η ετοιμολογία της λέξης ΕΥΑΝ (α) προέρχεται από την κραυγή των

Βακχεόντων ως του ΕΥΑ ΕΥΟΙ. Σχετική μνεία υπάρχει επίσης στις Τρωάδες του Ευριπίδη στ.326.
Κατά τον Ησύχιο (λεξικογράφος) Ινδική λέξη σημαίνουσα των Κισσών όστις ήτο Ιερός τω Βάκχω. Αποτελεί τη γενέτειρα των προεστών και οπλαρχηγών Δημήτρη, Παναγιώτη και Ιωάννη Παπατσώνη, του ποιητή μας κι Ακαδημαϊκού Τάκη Παπατσώνη, του ποιητή Χάρη Αλεξίου, του θεατρικού συγγραφέα, ποιητή και λογοτέχνη Νικολάου Ζακόπουλου καθώς και των παγκοσμίου φήμης σκηνογράφων, ενδυματολόγων Βασίλη Φωτόπουλου ( Οσκαρ καλλιτεχνικής διεύθυνσης και σκηνικών για την ταινία «Αλέξης Ζορμπάς» το 1964) και Διονύση Φωτόπουλου (έναν από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους σκηνογράφους σύμφωνα με την «Ένωση Θεάτρων Ευρώπης» ).
Αξιοθέατα συνιστούν η μεγάλη πλατεία της και ο ιστορικός βυζαντινός Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου με τόξα και τρούλο, με τέμπλο, δεσποτικό και προσκυνητάρι, σκαλιστά αρίστης τέχνης. Ο ναός χτίστηκε το 1811 από την οικογένεια των Παπατσωναίων μέσα σε σαράντα μέρες, σύμφωνα με τους όρους της Σουλτανικής απόφασης (μέσα στην εκκλησία υπάρχει και το αντίγραφο από το συμφωνητικό που έγινε με τους μαστόρους της εποχής εκείνης).
6. ΕΛΛΗΝΟΕΚΚΛΗΣΙΑ = ΣΑΜΑΡΙ Ονομάσθηκε Σάμαρι από την Αγ. Σαμαρίνα που είναι εκεί κοντά. Η σημερινή ονομασία πιθανόν να προήλθε από

το εκκλησάκι του είναι πλησίον της κορυφής του βουνού ψωριάρη. Το χωριό μετονομάσθηκε σε Ελληνοεκκλησιά και σήμερα υπάγεται στον Καλλικρατικό Δήμο Μεσσήνης και έχει 204 κατοίκους. 7. ΚΑΛΑΜΑΡΑ. Ο Καλαμαράς ή το Καλαμαρά είναι ένα μικρό χωριό του τέως Δήμου Ανδρούσας και σημερινού Δήμου Μεσσήνης με 186 κατοίκους, πλησίον του χωριού Εύα ή Ναζήρι.

8. ΚΑΛΟΓΕΡΟΡΑΧΗ. Η Καλογερόραχη είναι ένα χωριό του πρώην Δήμου Ανδρούσας, του σημερινού Καλλικρατικού Δήμου Μεσσήνης. Στο χωριό διαμένουν 170 κάτοικοι. Εκεί βρίσκεται και ο Περίφημος Ναός της Αγίας Σαμαρίνας ή Σιαμαρίνας, της πανάρχαιας και διαλυμένης τώρα Μονής της Ζωοδόχου Πηγής Καλογερόρραχης κοντά στην Ανδρούσα είναι από τα πιο παλιά Βυζαντινά μνημεία της Μεσσηνίας. Σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση καθώς και το κωδωνοστάσιο του ναού της που είναι άριστης τέχνης. Η ονομασία Αγία Σαμαρίνα φαίνεται ότι έχει προέλθει από το λατινικό SANTA MARIA ή το SAINT MARIE και κατά παραφθορά SAN MARIE, από το οποίο προκύπτει και η ονομασία του γειτονικού χωριού Σάμαρι (Eλληνοεκκλησιά). Η Μονή, σύμφωνα με τη σωζόμενη παράδοση, ήταν γυναικεία. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, ο ναός είναι κτίσμα του τέλους του 12ου αιώνα και κτήτορας του ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος ο Β΄ ο Παλαιολόγος, ο οποίος λόγω του σεβασμού και της αγάπης που έτρεφε στον Πατριάρχη Αθανάσιο τον Α΄, τίμησε και στόλισε την γενέτειρά του, Ανδρούσα με δυο Πατριαρχικά Μοναστήρια: το ανδρικό, αυτό του Ανδρομονάστηρου και το γυναικείο, αυτό της Σαμαρίνας.

SAOUTIS INSURANCE 43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς Για σας που η Ασφάλιση του ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ σας Λήγει μέχρι 30/11/2016,

Εχετε ειδική έκπτωση στα Ασφάλιστρα του Αυτοκινήτου σας. Εσείς δεν έχετε, παρά να μας τηλεφωνήσετε στα 2721 300 351, ή 6977 172 942. Εμείς θα είμαστε σύντομα κοντά σας.

9. ΜΑΓΓΑΝΙΑΚΟ. Βρίσκεται στον πρώην Δήμο Ανδρούσας και σημερινό Δήμο Μεσσήνης. Στην απογραφή του 2011 είχε 104 κατοίκους.

Πλησίον του Μαγγανιακού βρίσκεται η Μονή του Ανδρομονάστηρου ευρίσκεται στους δυτικούς πρόποδες του βουνού Ψωριάρης (ονομάσθηκε ψωριάρης, γιατί εκεί πήγαιναν όσους πρόσβαλε η ασθένεια της ψώρας) και Βόρεια του χωριού Τρίκορφο της περιοχής Ανδρούσης. Το Ανδρομονάστηρο θεωρείται κτίσμα του 13ου αιώνα και έργο του βυζαντινού αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ του Παλαιολόγου (1282-1328). Μάλιστα η παράδοση αναφέρει, ότι ο Ανδρόνικος για να τιμήσει τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθανάσιο τον Α΄, καταγόμενο από την ιστορική Ανδρούσα, έφτιαξε το μεγαλόπρεπο αυτό μοναστήρι, κοντά στη γενέτειρα πόλη του Πατριάρχη και γι' αυτό οφείλει το όνομά του Ἀνδρομονάστηρο ἤ Ἀνδρονικομονάστηρο στον Κτήτορά του αυτοκράτορα Ἀνδρόνικου. Στην περιοχή υπάρχουν ερείπια μεσαιωνικού κάστρου με το όνομα Παλιόκαστρο, καθώς και ερείπια παλαιών οικισμών κάτω από το κάστρο αλλά και γύρω από το χωριό. Από τη διάλυση αυτών των οικισμών θεωρείται ότι προήλθε το χωριό. Για το όνομα του χωριού υπάρχουν 3 απόψεις. Σύμφωνα με την πρώτη, προέρχεται από το στοιχείο Μαγγάνιο, άποψη που στηρίζεται στο γεγονός ότι σώζονται μέχρι σήμερα στοές από όπου φαίνεται να γινόταν η εξόρυξη του. Κατά τη δεύτερη άποψη, προέρχεται από το μάγγανο, δηλαδή μηχάνημα χειροκίνητο ή ζωοκίνητο, μηχάνημα που σώζεται μέχρι σήμερα στο χωριό. Κατά την τρίτη άποψη, αν ταυτίσουμε το κάστρο που αναγράφεται στο χορογραφικό πινακα του Hopf Croniques Greco –Romanes 1463 ή του J. Μπουχόν - Le livre de la Conqueste de la Moree με τα ερείπια του κάστρου Β.Δ. του χωριού, τότε είναι πολύ πιθανό το χωριό να έλαβε το όνομα του από τις λέξεις "Manconico" ή "Manciniaco" (άποψη που θεωρείται ότι πλησιάζει περισσότερο στην πραγματικότητα). 10. ΠΟΛΥΛΟΦΟΣ = ΝΤΑΛΑΚΛΗ. Tο όνομά του οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα στους πολλούς λοφίσκους που υπάρχουν στην περιοχή και αντικατέστησε το προηγούμενο Δαλακλή (Νταλακλή) με το Δ. 4-11-1927 (ΦΕΚ Α 306/1927). Η θέση του είναι νοτιότερα των συνοικισμών Πάνω Νταλακλή και Κάτω Νταλακλή για τους οποίους υπάρχουν αναφορές από την περίοδο της Β΄Τουρκοκρατίας (1715-1821), από στοιχεία έρευνας της Γαλλικής

αποστολής του στρατηγού Μαιζώνα (1829-1830) και από επίσημα έγγραφα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους το 1835, υπάγονται στους δήμους Εύας (Ναζήρι, Καλαμαρά, Ανδρούσα, Αλουποχώρι, Δρουμάσι, Βασιλάδα, Αέζι, Χασάμπασα, Μπουρνάζι, Πάνω Νταλακλή ) και Υάμειας (Πεντιά, Κλήμα, Μαγγανιακό, Δραίνα, Ζαγάραινα, Κυνηγού, Ξεροκάσι, Ράδου, Πουλίτσι, Μάνεσι, Κάτω Νταλακλή).Οι παραπάνω δήμοι ήταν 2 από τους 14 της τότε επαρχίας Μεσσήνης με έδρα την Ανδρούσα. Στα όριά του βρίσκεται το εκκλησάκι των Αγ. Αποστόλων Πέτρου & Παύλου (κτίστηκε το 1491) στα θεμέλια του οποίου αναβλύζουν οι ομώνυμες πηγές, από όπου υδρεύονται 10 δημοτικά διαμερίσματα. Λίγο πιο κάτω υπάρχει και ο ομώνυμος καταρράκτης. Στο εκκλησάκι αυτό λέγεται ότι λειτούργησε ο Παπαφλέσσας πηγαίνοντας προς το Μανιάκι το 1825. Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η γεωργική παραγωγή (σύκα, λάδι, ελιές, σταφίδα).Στο χωριό σήμερα διαμένουν 93 κάτοικοι.

Πηγή : www.polylofos.gr

SAOUTIS INSURANCE

43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς Ασφάλιση ΥΓΕΙΑΣ ( Νοσοκομειακή Περίθαλψη ή Τοκετό) τώρα από 100 € ετησίως! Αρκεί να μας τηλεφωνήσετε στα 2721 300 35 21, ή 6977 172 942.

ή ένα μήνυμα στο agsaouti@gmail.com

-----------/////-------------

ΔΗΜΟΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ

Ο ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ

Η κεντρική Πλατεία της Κυπαρισσίας

Από συστάσεως του Ελληνικού κράτους, δημιουργήθηκε η τότε Επαρχία Τριφυλίας, αρχικά από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια με το Ι' ψήφισμα της 13ης Απριλίου 1828 σαν μία από τις τέσσερις επαρχίες του Τμήματος Άνω Μεσσηνίας και με την ονομασία Επαρχία Αρκαδίας. Η Επαρχία Αρκαδίας καταργήθηκε με την επόμενη η Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας του 1833 και μετονομάστηκε σε Επαρχία Τριφυλίας.

Κάστρο Κυπαρισσίας

Με την διοικητική διαίρεση του 1833 ως μία από τις έξι επαρχίες του Νομού Μεσσηνίας. Καταργήθηκε στην συνέχεια με την διοικητική διαίρεση του 1836 η οποία κατήργησε προσωρινά το νομαρχιακό σύστημα και επανασυστάθηκε το 1848. Με τη Διοικητική διαίρεση αποτέλεσε μαζί με την επαρχία Ολυμπίας τον νεοσύστατο Νομό Τριφυλίας. Ο νομός Τριφυλίας καταργήθηκε το 1909 και η επαρχία εντάχθηκε ξανά στον νομό Μεσσηνίας και παρέμεινε μέχρι το 1997 οπότε και καταργήθηκε με το Σχέδιο Καποδίστριας. Στην περιοχή που καταλάμβανε η πρώην επαρχία

συγκροτήθηκαν με το σχέδιο Καποδίστριας οι δήμοι Κυπαρισσίας, Φιλιατρών, Αυλώνα, Αετού, Δωρίου, Είρας και Γαργαλιάνων και το μεγαλύτερο τμήμα του Δήμου Νέστορος, ενώ με το σχέδιο Καλλικράτης δημιουργήθηκαν στην περιοχή ο Δήμος Τριφυλίας και ο Δήμος Οιχαλίας.

Ιδού τα χωριά και τους οικισμούς του πρώην Δήμου Κυπαρισσίας,

1. ΑΛΙΜΑΚΙ.

Το Αλιμάκι είναι ένας μικρός οικισμός του πρώην Δήμου Κυπαρισσίας που σήμερα διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Τριφυλίας και έχει μόλις 4 κατοίκους .

2. ΑΡΜΕΝΙΟΙ

Σε απόσταση 4 χλμ ΝΑ της Κυπαρισσίας, βρίσκεται ένα ιστορικό και γραφικό

Αρμενιοί

χωριό οι Αρμενιοί. Ανατολικά του χωριού δεσπόζει το βουνό Γεράνιο. Πλούσια είναι η Λαογραφία, τα ήθη και τα έθιμα του χωριού. Υπάρχουν διάφορες εικασίες για την ονομασία του χωριού, αλλά καμία δεν αποδεικνύει την πραγματική πηγή της ονομασίας.Ο υπολογισμός της ώρας από τους κατοίκους γινόταν ως εξής: Στη μέση περίπου του ύψους του βουνού Γεράνιου υπάρχουν γυμνά βράχια. Όταν οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν στα βράχια αυτά, τότε υπολόγιζαν ότι η ώρα ήταν περίπου 12 με 1 το μεσημέρι. Τα βράχια ονομάστηκαν και παραμένουν έως σήμερα με την ονομασία «Ρολόϊ».

3. ΒΑΘΥ:

Παραθαλάσσιος οικισμός στην Κυπαρισσία που αναπτύσσεται τουριστικά και έχει 22 κατοίκους.

4. ΒΡΥΣΩΝ

Σε απόσταση 5 χιλιομέτρων ΒΑ από την πόλη της Κυπαρισσίας βρίσκεται το

Δημοτικό Διαμέρισμα Βρυσών, ριζωμένο στους πρόποδες του βουνού Άη Βλάσης με το ομώνυμο ξωκλήσι στην κορυφή του. Τα σπίτια του χωριού Βρύσες είναι χτισμένα ανάμεσα σε δένδρα και αγναντεύουν τον κάμπο και τη θάλασσα του Κυπαρισσιακού κόλπου. Το όνομά τους το πήραν από τις πολλές πηγές που ανάβλυζαν και αναβλύζουν πολύ νερό. Άλλωστε από εκεί υδρεύεται η πόλη της Κυπαρισσίας. Από το 1830 έως το 1912 οι Βρύσες αποτελούσαν οικισμό ο οποίος ανήκε στον τότε Δήμο Κυπαρισσίας. Από το 1912 και μετά έγιναν ανεξάρτητη κοινότητα, της οποίας ο πληθυσμός είχε πολλές αυξομειώσεις με φθίνουσα πορεία μετά το 1952.

5. ΚΑΡΒΟΥΝΙ.

Το Καρβούνι είναι μικρό χωριό του Δήμου Τριφυλίας Μεσσηνίας . Πρόκειται για ένα οικισμό χτισμένο ολόκληρο πάνω σε λόφο με θέα στον Κυπαρισσιακό κόλπο. Στη σημερινή του θέση φαίνεται να ήρθαν οι κάτοικοί του στις αρχές του 1900. Η τοποθεσία Παλιό Καρβούνι κατά την παράδοση φιλοξένησε τους πρώτους κατοίκους του, που έφθασαν από τη Μάνη και την Αρκαδία. Στη θέση αυτή που είναι κρυμμένη σε ρεματιά με νερά και πλατάνια, βρίσκονται ερείπια σπιτιών, ενώ ο γειτονικός λόφος φέρει το όνομα του Αγίου Νικολάου από την ομώνυμη εκκλησία που υπήρχε. Το όνομά του το οφείλει κατά την παράδοση στις μεγάλες ποσότητες κάρβουνου που έβγαζαν από τα δασωμένα βουνά του ή την απειλή του Ιμπραήμ Πασά ότι θα κάνει το χωριό "κάρβουνο", κάτι που δεν έγινε. Στην απογραφή του 1941 αριθμούσε 133 κατοίκους, ενώ σήμερα έχει 22 κατοίκους. Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η κτηνοτροφία αλλά και η καλλιέργεια κηπευτικών. Μείωση πληθυσμού έφερε η μετανάστευση τόσο προς το εξωτερικό, όσο και εντός Ελλάδας, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Στο χωριό ανήκει το μοναστήρι της Παναγιάς Κατσιμικάδας, χτισμένο στο βουνό Αιγάλεω ή Ψυχρό -όπως το λένε οι ντόπιοι-σε υψόμετρο 650μ. έχει θέα για περισσότερα από 1000 χρόνια το Ιόνιο πέλαγος. Η ονομασία προέρχεται από την κατσικούλα που βρήκε την εικόνα της Παναγιάς στη ρεματιά που έπινε νερό. Το μοναστήρι κάηκε από τον Ιμπραήμ μαζί με τους 40 καλόγερους. Σήμερα, έχει έναν ιερομόναχο, ενώ γιορτάζει στις 8 Σεπτέμβρη.

6. ΚΑΡΤΕΛΑΣ.

3 χλμ. βόρεια από την Κυπαρισσία βρίσκεται η απέραντη παραλία του

Καρτελά, αποτελούμενη από άμμο και βότσαλο. Είναι οργανωμένη με ξαπλώστρες, ενώ στην παραλία λειτουργεί και καντίνα. Η παραλία αυτή λειτουργεί και σαν οικισμός, μάλιστα έχει 43 κατοίκους. Διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Τριφυλίας.

7. ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΣ = ΑΡΚΑΔΙΑ:

Κυπαρισσία, η πόλη που μάγεψε τον Κλειμανσώ. Είναι χτισμένη σε αμφιθεατρική θέση - απλώνεται από τους πρόποδες του όρους Αιγάλεω,

επίσης γνωστό με το όνομα "Ψυχρό", έως τα νερά του Ιονίου. Είναι η έδρα του Δήμου Τριφυλίας. Η ιστορία της είναι πολύ μεγάλη και συμβαδίζει με αυτήν της Πελοποννήσου. Το ξεκίνημά της χάνεται στα βάθη της προϊστορίας. Κατά τα ομηρικά χρόνια η Κυπαρισσία ονομαζόταν "Κυπαρισσίεντας" και ανήκε στο βασίλειο της Πύλου, του βασιλιά Νέστορα. Μάλιστα στον Τρωικό Πόλεμο ο Κυπαρισσίεντας απέστειλε 11 πλοία υπό τη διοίκηση του Νέστορα, σύμφωνα με τον Όμηρο. Αργότερα η περιοχή υποδουλώθηκε στους Σπαρτιάτες μαζί με την υπόλοιπη Μεσσηνία.

Άνω Πόλη

Ο Κυπαρισσίεντας ήταν μια ακμάζουσα πολιτισμικά, οικονομικά και εμπορικά πόλη. Μάλιστα το 199 π.Χ. έκοψε δικό του νόμισμα. Πολλοί ενδιαφέρθηκαν για τη στρατηγική θέση της πόλης ανά τους αιώνες: Στη θέση της αρχαίας Ακρόπολης χτίστηκε κάστρο κατά τα Βυζαντινά χρόνια (χαρακτηριστικά ο ένας πύργος έμεινε γνωστός ως "πύργος του Ιουστινιανού"), στη συνέχεια οι Τούρκοι και Φράγκοι κατακτητές ανακατασκεύασαν το φρούριο κάνοντας τις απαραίτητες προσθήκες δίνοντας

του τη σημερινή του μορφή. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η Αρκαδιά, όπως ονομαζόταν το Μεσαίωνα η Κυπαρισσία, είχε προνομιούχο θέση ως εμπορικό κέντρο της περιοχής και το κάστρο της στελέχωνε φρουρά 300 Αλγερινών.

Το σημερινό της όνομα οφείλεται στον Όθωνα. Στην Κυπαρισσία ανακαλύφθηκαν τάφοι της Κλασικής και Ρωμαϊκής εποχής, ενώ στην κορυφή του όρους Ψυχρό υπάρχει Φράγκικο Κάστρο. Σήμερα, η Κυπαρισσία αποτελεί μια όμορφη λουτρόπολη

στις δυτικές ακτές της Πελοποννήσου. Μοιάζει με δύο πολιτείες η Παλιά ή Πάνω Κυπαρισσία και η σύγχρονη νέα πόλη παραθαλάσσια. Η Πάνω Πόλη βρίσκεται στη ρίζα του Κάστρου, Βυζαντινό κτίσμα που χτίστηκε στη θέση της Αρχαίας Ακρόπολης. Στην Πάνω Πόλη θα δείτε παραδοσιακά σπίτια, σοκάκια, αρχοντικά και φυσικά μια υπέροχη θέα στο απέραντο γαλάζιο του Ιονίου και όλου του κόλπου της Κυπαρισσίας. Στη

νέα πόλη, με τους πλατύς δρόμους και τις μεγάλες πλατείες υπάρχουν πλήθος επιλογών φαγητού, διασκέδασης και αγορών καθώς και καταλύματα.

Η πόλη τελειώνει στην παραλία, που έχει μεγάλη κίνηση και ζωντάνια τους καλοκαιρινούς μήνες. Στις αμμώδεις παραλίες της Κυπαρισσίας βρίσκει καταφύγιο η χελώνα caretta-caretta. Τα τελευταία χρόνια η τουριστική υποδομή στην Κυπαρισσία έχει γνωρίσει ιδιαίτερη ανάπτυξη.

8. ΛΙΘΑΡΟΡΙΞΙ. Είναι ένας μικρός οικισμός της Φαρακλάδας του Νέου Δήμου Τριφυλίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο οικισμός έχει 14 κατοίκους.

9. ΜΑΥΡΗ ΛΙΜΝΑ:

Μικρός οικισμός , που σήμερα έχει 16 κατοίκους.

10. ΜΕΜΙ = ΜΙΜΙ:

Για τους ντόπιους αποτελεί οικισμό του Δημοτικού Διαμερίσματος Κυπαρισσίας του τέως Δήμου Κυπαρισσίας και νυν Τριφυλίας. Βρίσκεται βόρεια της Κυπαρισσίας και σε απόσταση 4 χιλιόμετρα από αυτήν. Το Μεμί είναι παραλιακός οικισμός και διαθέτει τρεις κοντινές παραλίες στις οποίες συναντάται και η χελώνα Καρέτα-Καρέτα. Η περιοχή γύρω από τον οικισμό καλύπτεται κυρίως από ελαιώνες. Η περιοχή τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς λόγω της αμεσότητας με την πόλη της Κυπαρισσίας και φιλοξενεί δυο μεγάλα σούπερ μάρκετ, ταβέρνα και καφενείο.Σε απόσταση 1,5 χλμ ο παραλιακός οικισμός του Καλού Νερού διαθέτει καταστήματα που εξυπηρετούν και το Μεμί. Στον οικισμό σήμερα κατοικούν 206 μόνιμοι κάτοικοι.

11. ΜΕΤΑΛΛΕΙΟ:

Μία περιοχή της Κυπαρισσίας που παλιά γινόταν εξόρυξη κάρβουνου.Υπάγεται στο Δήμο Τριφυλίας και έχει 38 κατοίκους.

12. ΜΠΛΕΜΕΝΙΑΝΟΙ ΑΝΩ & ΚΑΤΩ

Οι Μπλεμενιάνοι ανήκουν στα διοικητικά όρια του Δήμου Κυπαρισσίας. Πρόκειται για δύο οικισμούς του Δημοτικού διαμερίσματος Κυπαρισσίας, τους Άνω και Κάτω Μπλεμενιάνους, που βρίσκονται βορειοανατολικά της Κυπαρισσίας, μόλις 3 χιλιόμετρα απόσταση από την πόλη και είναι ριζωμένοι σε ένα καταπράσινο λοφίσκο με θέα το Ιόνιο, στην περιοχή μένουν 30 κάτοικοι. Οι Κάτω Μπλεμενιάνοι είναι μία προαστιακή περιοχή όπου νέα σπίτια έχουν κτιστεί από ανθρώπους που εργάζονται στην Κυπαρισσία γύρω από τον παλιό πλάτανο που αποτελεί το κέντρο του. Οι Άνω Μπλεμενιάνοι είναι το παλιό χωριό με γραφικά πέτρινα σπίτια και νέες εξοχικές κατοικίες. Συνδέονται με ασφαλτόδρομο άμεσα με την πόλη και τον Εθνικό δρόμο Κυπαρισσίας - Πύργου, ο οποίος οδηγεί στην ευρύτερη ζώνη της περιοχής.

13. ΜΟΥΡΙΑΤΑΔΑΣ:

Σε απόσταση 7 χιλιομέτρων ΒΑ από την πόλη της Κυπαρισσίας βρίσκεται το Δημοτικό Διαμέρισμα Μουριατάδας, στο οποίο ανήκουν το χωριό Μουριατάδα και ο οικισμός Καρβούνι. Η Μουριατάδα ιδρύθηκε το 1800 περίπου. Οι πρώτοι του κάτοικοι ήταν της οικογένειας Κουτσογιάννη (σήμερα Σταθοπούλου), οι οποίοι ήρθαν από το Αρκουδόρεμα Αρκαδίας με τα γιδοπρόβατά τους. Αργότερα, ήρθαν και οι οικογένειες των Ντουβιτσαίων (σήμερα Παναγιωτακόπουλοι) επίσης από το Αρκουδόρεμα. Σχετικά με την ονομασία του χωριού υπάρχουν δύο εκδοχές. Σύμφωνα με τη μία, το όνομά του οφείλεται στη μούρα της αγριελιάς, οι οποίες υπήρχαν στο χωριό αλλά σήμερα είναι κεντρωμένες ήμερες ελιές. Η δεύτερη εκδοχή λέει ότι η ονομασία του οφείλεται στις πολλές μουριές που υπήρχαν στην περιοχή.

14. ΜΥΛΟΙ:

Ημιορεινός παραδοσιακός οικισμός πάνω από την παλιά πόλη της Κυπαρισσίας και κοντά στον άλλο οικισμό των Μπλεμενιάνων. Στους Μύλους υπάρχει και ένα παραδοσιακό Οινομαγειρείο του Κλειδέρη φημισμένο για τους νόστιμους μεζέδες του. Στον οικισμό μένουν 52 κάτοικοι, υπάγεται δε στο Δήμο Τριφυλίας.

15. ΜΥΡΟΥ:

Ανήκει στον δήμο ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ της Περιφερειακής Ενότητας ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Πελοποννήσου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”. Η επίσημη ονομασία είναι “το Μύρον”. Έδρα του δήμου είναι η Κυπαρισσία και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Πελοποννήσου. Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, το Μύρο ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Μύρου, του πρώην Δήμου ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΣ του Νομού ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ.

16. ΞΗΡΟΚΑΜΠΟY = ΜΑΛΕΝΙΤΙ:

O Ξηρόκαμπος είναι ένα χωριό του νομού Μεσσηνίας. Υπαγόταν στον πρώην

Δήμο Κυπαρισσίας μέχρι το 2010 και αποτελεί το μοναδικό οικισμό του ομώνυμου δημοτικού διαμερίσματος. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Τριφυλίας. Απέχει τρία χιλιόμετρα νοτιοανατολικά από την πόλη της Κυπαρισσίας. Το χωριό είναι χτισμένο σε υψόμετρο 240 μέτρων, στους πρόποδες του βουνού Αιγάλεω. Με βάση την απογραφή του 2011 ο Ξηρόκαμπος έχει 53 κατοίκους.

17. ΟΥΖΑΚΙ:

Μικρό χωριό αποτελούμενο από 78 κατοίκους περίπου, του πρώην Δήμου Κυπαρισσίας, του σημερινού Δήμου Τριφυλίας, που βρίσκεται πάνω στον δρόμο Κυπαρισσίας – Χώρας σε υψόμετρο 81 μ.

18. ΠΕΡΔΙΚΟΝΕΡΙΟΥ:

Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες βουνού και σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από την πόλη της Κυπαρισσίας είναι γνωστό στην περιοχή και

ως Ποδογορά. Αρχικά το χωριό ονομαζόταν Αγορά επειδή εκεί έφταναν οι κάτοικοι από τα γύρω χωριά για να κάνουν τα ψώνια τους και επειδή πήγαιναν με τα πόδια το χωριό ονομάστηκε Ποδογορά. Η αρχική θέση του Περδικονερίου ήταν 1,5 χιλιόμετρο πιο μακριά, απέναντι από το σημερινό χωριό, στη θέση που ονομάζεται Σφεντάμια. Φαίνεται ότι οι κάτοικοι έφυγαν από εκεί λόγω κάποιας ασθένειας που εξόντωσε πολλούς από αυτούς. Στην περιοχή Σφεντάμια βρίσκονται ακόμα τα χαλάσματα σπιτιών και κάποιες εκκλησίες, όπως του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Αθανασίου, του Αγίου Ιωάννου και των Ταξιαρχών. Το νέο χωριό ονομάστηκε Περδικονέρι από το νερό που υπήρχε στην περιοχή και το έπιναν οι πέρδικες.

19. ΡΑΧΩΝ:

Το χωριό ράχες που βρίσκεται κοντά στην Κυπαρισσία πάνω σε ένα ύψωμα

με καταπληκτική θέα, καταπράσινο και παραδείσια ηρεμία. Με βάση την απογραφή του 2011 έχει 182 κατοίκους

20. ΣΕΡΓΙΑΝΙ:

6 χλμ. βόρεια από την πόλη της Κυπαρισσίας συναντάμε τον οικισμό της παραλία Σεργιάνι. Η παραλία είναι πολύ καθαρή, αποτελείται από ψιλή άμμο και βότσαλο, ενώ τα νερά της είναι ρηχά. Το Σεργιάνι είναι οικισμός του τ. Δήμου Κυπαρισσίας και νυν Τριφυλίας και εκεί μένουν 20 κάτοικοι.

21. ΣΠΗΛΙΑΣ:

Σε απόσταση 5 χιλιομέτρων ΝΑ από την πόλη της Κυπαρισσίας βρίσκεται το Δημοτικό Διαμέρισμα της Σπηλιάς, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο του Δήμου. Ανατολικά του χωριού υψώνονται τα καταπράσινα βουνά του Αιγάλεω και δυτικά απλώνεται το καταγάλανο κομμάτι του Κυπαρισσιακού κόλπου. Ανάμεσα ξετυλίγεται ο καρποφόρος κάμπος με καλλιέργειες ελιών, πατάτας, καρπουζιών και πολλών άλλων κηπευτικών. Το χωριό ιδρύθηκε το έτος 1833 από τους αδελφούς Κωνσταντίνο, Γεωργάκη και Ιωάννη Μπίτσικα. Το όνομά

της οφείλεται σε ένα μικρό σπήλαιο που βρίσκεται κοντά στο ρέμα του Σκανδάλη. Από το 1833 έως το 1914 το χωριό υπαγόταν στον τότε Δήμο Κυπαρισσίας και μετά ιδρύθηκε η κοινότητα Σπηλιάς μέχρι το τέλος του 1998 που ενσωματώθηκε πάλι στο διευρυμένο Δήμο Κυπαρισσίας.

Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν των οικογενειών Μπίτσικα και Χήναρη. Γρήγορα όμως ο πληθυσμός του χωριού αυξήθηκε αλματωδώς με αποτέλεσμα να είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα χωριά της περιοχής. Παρόλο όμως που ο πληθυσμός του χωριού μεγάλωνε , χρειάστηκαν σχεδόν 25 χρόνια για να ιδρυθεί το πρώτο Δημοτικό σχολείο (το 1835). Μέχρι τότε ιδιωτικοί δάσκαλοι δίδασκαν στα παιδιά της Σπηλιάς, είτε σε σπίτια, είτε σε στην εκκλησία. Το 1915 το σχολείο στεγάστηκε στο Δημόσιο Διδακτήριο, το οποίο ιδρύθηκε στο χωριό. Επτά χρόνια αργότερα ιδρύθηκε

SAOUTIS INSURANCE

43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς Ασφάλιση ΥΓΕΙΑΣ ( Νοσοκομειακή Περίθαλψη ή Τοκετό) τώρα από 100 € ετησίως ! Αρκεί να μας τηλεφωνήσετε στα 2721 300 35 21, ή 6977 172 942. ή ένα μήνυμα στο agsaouti@gmail.com

Δημοτικό σχολείο θηλέων, το οποίο λειτούργησε για δύο χρόνια ως μονοθέσιο. Έτσι στο χωριό πλέον λειτουργούν δύο σχολεία αρρένων και θηλέων, έως το 1924 όταν ενώθηκαν και άρχισε να λειτουργεί το μικτό 2θέσιο Δημοτικό σχολείο. Το χωριό γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη μετά το 1900 όταν ακρίβυνε η σταφίδα , επειδή ξεράθηκαν τα αμπέλια στη Γαλλία . Τότε οι κάτοικοι ξερίζωσαν τις περισσότερες ελιές (που είχαν καλλιεργήσει οι Ενετοί) και φύτευσαν σταφίδες και αμπέλια . Εκείνη τη περίοδο κατέβηκαν και οι Τσάκωνες από την Κυνουρία της Αρκαδίας και χτίστηκε η Τσακονόρουγα προς τα νότια του χωριού . Ήρθαν και άλλοι από τα ορεινά χωριά του Δήμου Τριπύλας (Ντάρα, Μύρου, Λεντεκάδα, Σελλά, Καλογερέσι, Τριπύλα, Λυκουδέσι).

22. ΣΤΑΣΙΟΥ:

Eίναι χτισμένο σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, χτισμένο αμφιθεατρικά στους πρόποδες του όρους Γεράνιο με θέα στο Ιόνιο πέλαγος, 4 χιλιόμετρα από την

πόλη της Κυπαρισσίας. Ονομάστηκε έτσι, σύμφωνα με την παράδοση, καθώς στην πηγή που είναι χτισμένη σήμερα η εκκλησία των Ταξιαρχών έκαναν στάση οι προσκυνητές που πήγαιναν στο Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα στο κοντινό χωριό της Χριστιανούπολης. Το Στασιό παλιότερα ήταν χτισμένο 1,5 χιλιόμετρο ανατολικότερα και μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση γύρω στα 1840. Το Στασιό είναι γνωστό για το ελαιόλαδο, το κρασί και την ρίγανη που παράγει. Εδώ το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου διοργανώνεται η Γιορτή της ρίγανης όπου προσφέρεται δωρεάν κοτόπουλο με ρίγανη. Τα τελευταία χρόνια το Στασιό γνωρίζει μεγάλη οικιστική ανάπτυξη με πολλές εξοχικές κατοικίες Ελλήνων, Γερμανών και Άγγλων που κτίζονται στη περιοχή.

23. ΤΕΡΨΙΘΕΑ:

Η Τερψιθέα της Κυπαρισσίας είναι ένας οικισμός του τέως Δήμου Κυπαρισσίας που αριθμεί 90 μόνιμους κατοίκους. Βρίσκεται νότια της Κυπαρισσίας σε απόσταση 4 χιλιομέτρων από αυτήν, ανατολικά και δυτικά του Εθνικού δρόμου που ενώνει την Κυπαρισσία με τα Φιλιατρά.Το όνομα της το οφείλει στη θέα της προς το Ιόνιο Πέλαγος, μια και ο οικισμός αυτός απέχει

500 μέτρα από τη θάλασσα.Τα παλαιά χρόνια εκεί χτίζονταν τα λεγόμενα «εξοχικά» που θεωρούντο τα καλύτερα σπίτια της περιοχής. Τότε λειτουργούσε και το Δημοτικό σχολείο , το οποίο όμως έκλεισε λόγω της μη προσέλευσης αρκετού αριθμού μαθητών. Διαθέτει όμως εκκλησία η οποία λειτουργεί ακόμα. Παλαιότερα είχε χαρακτηριστεί σαν «αγροτική περιοχή υψηλής παραγωγικότητας» μιας και εδώ βγαίνει το γνωστό μεσσηνιακό καρπούζι, νωρίτερα από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ευρώπης. Με νόμο όμως του 2006 αποχαρακτηρίστηκε . Καλλιεργούνται ακόμα κηπευτικά, πατάτα, ελιές και εσπεριδοειδή. Η Τερψιθέα έχει παραλίες για μπάνιο, με πιο γνωστή από αυτές την Παραλία του Βλάχου, 6 χλμ νότια από την πόλη της Κυπαρισσίας. Πρόκειται για παραλία με βότσαλο και κολπίσκους 200 μέτρων. Η πρόσβαση προς τις παραλίες αυτές είναι κάπως δύσκολη, μια και οι δρόμοι δεν είναι ασφαλτοστρωμένοι.Τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να κτίζονται στην ευρύτερη περιοχή αρκετά εξοχικά λόγω της καθαρής θάλασσας και της απρόσκοπτης θέας. Διαθέτει επίσης εξοχικές ταβέρνες και κέντρα διασκέδασης.

25. ΦΑΡΑΚΛΑΔΑΣ = ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΦΑΡΟΣ:

Ανήκει στον πρώην δήμο Κυπαρισσίας και σημερινό Δήμο Τριφυλίας,

αποτελούσε το μοναδικό οικισμό του ομώνυμου διαμερίσματος. Σήμερα ανήκει στον Δήμο Τριφυλίας. Απέχει 6 χιλιόμετρα από την πόλη της Κυπαρισσίας. Με βάση την απογραφή του 2011 η Φαρακλάδα έχει πληθυσμό 320 κατοίκους.

SAOUTIS INSURANCE

43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς Ασφάλιση ΥΓΕΙΑΣ ( Νοσοκομειακή Περίθαλψη ή Τοκετό) τώρα από 100 € ετησίως Αρκεί να μας τηλεφωνήσετε στα 2721 300 35 21, ή 6977 172 942.

ή ένα μήνυμα στο agsaouti@gmail.com

-- -------/////---------

SAOUTIS INSURANCE
43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς

ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

ΧΩΡΙΑ-ΟΙΚΙΣΜΟΙ