ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ -ΚΑΣΤΡΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ

TA AIPETIKA                             Το  e-Περιοδικό,  με τις Αιρετικές απόψεις, τις  σκληρές αλήθειες και πολλές αποκαλύψεις,   για το  ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ & ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ,  τα ΑΘΛΗΤΙΚΑ,  τα ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΑ,  την ΠΑΡΑΔΟΣΗ,     ένα «πιάτο» από ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ και LIFE STYLE,   όπως και  αρκετές ακόμη εκπλήξεις,   ΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ . Μας βλέπουν και μας διαβάζουν καθημερινά πάνω από 2500 άνθρωποι !                                                                       www.taairetika.gr

                                                      

                  ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ   ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ  ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΙ  ΧΩΡΟΙ

                                 Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΡΕΙΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Οι αρχαιότητες της Μεσσηνίας, είναι από τις καλύτερες και ποιοτικότερες όλης της Ελλάδας ! Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς. Σήμερα, θελήσαμε να σας παρουσιάσουμε μια από τις σημαντικότερες αρχαιότητες, ένα θαύμα της τεχνολογίας των αρχαίων προγόνων μας. Το Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα.                                                                                                       

Στην Φιγαλεία, στα σύνορα μεταξύ Μεσσηνίας, Ηλείας και Αρκαδίας, υψώνεται σε υψόμετρο 1130 μέτρων ο επιβλητικός ναός του Επικούρειου Απόλλωνα, ο οποίος χτίστηκε τον… 5ο π.Χ αιώνα και ως αρχιτέκτονας του ναού αναφέρεται από τον Παυσανία ο Ικτίνος.

Είναι ένα απ΄ τα καλύτερα διατηρημένα στον χρόνο μνημεία της αρχαίας Ελλάδας και είναι θεμελιωμένος πάνω στο βράχο του όρους Κωτιλίου, όπου βρισκόταν η αρχαία πόλη Βάσσες. Όλα καλά ως εδώ, αλλά ο ναός περιστρέφεται και αυτό ελάχιστα το διδάσκουν, για να μην πω καθόλου, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.                                                                                                        

Ναός Πυξίδα – Το θαύμα των αρχαίων επιστημών.

Περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του κατά 50,2 δευτερόλεπτα της μοίρας, όση είναι και η ετήσια μετάπτωση των ισημεριών με στόχο να βλέπει συνεχώς το ίδιο αστρικό σημείο και τα μυστήρια δεν τελειώνουν εκεί, καθώς η πλαγιά είναι διαμορφωμένη τεχνητά και ο ναός τοποθετήθηκε πάνω σε αυτή ακολουθώντας τον άξονα Βορρά προς Νότο σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ναούς. Για να πετύχουν την ολίσθηση του ναού τοποθέτησαν πάνω στην πλάκα και ένα στρώμα αργίλου και βότσαλα θαλάσσης και πάνω σε αυτά τα στρώματα τοποθετήθηκαν τα θεμέλια του ναού.

Για να μην σας αφήσω με την απορία για το ποιο αστρικό σημείο στοχεύει συνεχώς ο ναός εις τους αιώνες των αιώνων και θα συνεχίσει να στοχεύει, (εκτός κι αν οι πρόσφατες παρεμβάσεις για την συντήρηση του διαμορφώσουν νέες καταστάσεις).. το αστρικό σημείο λοιπόν είναι ο Σείριος, το άστρο του Κυνός, από το οποίο κατάγεται σύμφωνα με τη «μυθολογία» ο Θεός Απόλλων.

Ερωτηματικό παραμένει πως μπορούσαν οι αρχαίοι Έλληνες να χτίζουν Παρθενώνες και περιστρεφόμενους ναούς.. αλλά και το πως υπολόγισαν ότι για να στοχεύει ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα τον Σείριο πρέπει να γυρνάει κατά 50,2 δευτερόλεπτα της μοίρας ίση με την ετήσια μετάπτωση των ισημεριών.. Με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα δεν είναι απίθανο.. με τα τότε δεδομένα όμως; Πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την τεχνολογία και την τεχνογνωσία; Την κατείχαν; Τους δόθηκε; Άλλο ένα σημείο αντιπαράθεσης…. Ίσως όχι για εμάς..

«Το 652 π.χ. οι Σπαρτιάτες κυριεύουν τη Φιγάλεια και οι κάτοικοί της την εγκαταλείπουν. Απευθύνονται στο μαντείο των Δελφών για να μάθουν πώς θα ανακτήσουν τη πόλη τους. Οι Φιγαλείς επιστρέφοντας στη πατρίδα τους για να ευχαριστήσουν το θεό Απόλλωνα αφιέρωσαν ναό που έχτισαν σε ένα φυσικό πλάτωμα στη πλαγιά του Κωτίλιου και τον ονόμασαν Επικούρειο. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο ναός δεν ήταν απλά ένα λατρευτικό κτίσμα αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Αν εξετάσουμε τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του, θα δούμε ότι αν και εξωτερικά είναι ΔΩΡΙΚΟΥ ρυθμού, στο εσωτερικό του είναι ΙΩΝΙΚΟΥ ρυθμού, αλλά οι κίονες του κοσμούνται με ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ ρυθμού κιονόκρανα.

Είναι το μοναδικό αρχαίο οικοδόμημα που συνδυάζει και τους 3 αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Κατασκευάστηκε το τελευταίο τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ πιθανότατα από τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα, Ικτίνο, μετά από υπόδειξη των ιερέων του Απόλλωνα από τους Δελφούς. Η πλαγιά που είναι χτισμένος ο ναός έχει διαμορφωθεί τεχνητά σε οριζόντιο επίπεδο και ο ναός τοποθετήθηκε έκκεντρα πάνω σε αυτή με προσανατολισμό που και πάλι θεωρείται παράξενος διότι δεν ακολουθεί τον συνήθη προσανατολισμό του άξονα ανατολής – δύσης αλλά βορρά-νότου. Δημιουργήθηκε τεχνητά μία πέτρινη ειδική βάση που πάνω σε αυτή τοποθετήθηκε ο ναός.                                                                                     

Η βάση αυτή είναι μοναδική στον κόσμο, διότι λόγω της μελετημένης κλίσης της, επιτρέπει στον ναό να ΟΛΙΣΘΑΙΝΕΙ πάνω σε αυτή κατά 50.2 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ κάθε χρόνο με σκοπό να ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ. Για να κατορθώσει ο ναός να ολισθαίνει πάνω στην βάση του, τοποθετήθηκε πάνω σε αυτή ένα στρώμα άργιλου και ένα στρώμα από βότσαλα θαλάσσης. Πάνω σε αυτά, τοποθετήθηκαν οι πλάκες των θεμελίων του ναού. Κάτω από τη βάση έχουν βρεθεί τούνελ που κρατούσαν τον άξονα του ναού.                                               Πάνω στη βάση του ναού τοποθετήθηκαν πολλές στρώσεις από πλάκες που ενώνοντας μεταξύ τους με ανοξείδωτους σιδερένιους συνδετήρες και στο άνοιγμα τους έχυσαν μόλυβδο για να κρατά τους κραδασμούς. Στη συνέχεια έχτισαν το ναό, ο οποίος λόγω της ιδιαίτερης βάσης του και της σοφά μελετημένης κλίσης της, ολίσθαινε πάνω σε αυτή ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ.                       

Ο δεύτερος ναός στην κορυφή του βουνού Κωτύλιο έπαιζε τον ρόλο του δείκτη. Δηλαδή αν κάποιος στεκόταν στην είσοδο του μεγάλου ναού σε πλήρη στοίχιση με τον μικρό ναό της κορυφής, τότε έβλεπε το σημείο 0 του βορρά! Μία τεράστια πυξίδα δηλαδή κατασκευασμένη από γρανίτη και μάρμαρο! Ο ναός κατατάσσεται στο κατάλογο της UNESCO ως παγκόσμιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.»                                                                            

Πηγή : http://ellinikahoaxes.gr/2015/09/01/naos-epikouriou-apollona/

   

                                                                            -------- ////////  --------

                

                                                               ΜΑΝΙΑΤΙΚΟΙ   ΠΥΡΓΟΙ

                                                                 ΠΥΡΓΟΣ  ΚΕΤΣΕΑ

Ένας ακόμη πανέμορφος Πύργος - με τη δική του ιστορία, είναι και ο ΠΫΡΓΟΣ  ΚΕΤΣΕΑ.                                                                                   

Ο Πύργος αυτός  βρίσκεται στους Κάτω Δολούς και πρόκειται για  – σχεδόν – τετράγωνο πολεμόπυργο, του οποίου σήμερα σώζεται μόνο η βάση.                 

Η τοιχοποιία του Πύργου αποτελείται από αργούς λίθους με συνδετικό ασβεστοκονίαμα, ενώ σποραδικά παρεμβάλλονται θραύσματα κεραμιδιών. 

  

Στις ακμές του κτίσματος έχουν χρησιμοποιηθεί λαξευμένοι λίθοι, ενώ περισσότερο επιμελημένη είναι η νότια όψη, στην τοιχοποιία της οποίας έχουν χρησιμοποιηθεί ημιλαξευτοί λίθοι.

Τον Πύργο Κετσέα επισκέφθηκε η γαλλική Επιστημονική Αποστολή του Μορέως, ενώ σύμφωνα με την προφορική παράδοση των κατοίκων εκεί είχε, επίσης, φιλοξενηθεί πριν την Επανάσταση ο Χριστόφορος Περραιβός, απεσταλμένος της Φιλικής Εταιρείας.
Ο προαναφερόμενος πολεμόπυργος, κτίσμα του τέλους της Τουρκοκρατίας, αποτελεί σημαντικό στοιχείο της ιστορίας του οικισμού των Δολών κατά την προεπαναστατική περίοδο.

                                                                                       

                                                        

 

                                                                                                                             

                                                                      --------/////--------

                                                                       
                                                                          ΚΑΣΤΡΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

                                                         ΚΑΣΤΡΟ ΖΑΡΝΑΤΑΣ

   

                 

Το κάστρο της Ζαρνάτας ή αλλιώς Κάστρο του Κουμουνδουράκη ήταν ένα από τα τέσσερα μεγάλα κάστρα της Μάνης. Είναι υστεροβυζαντινό κάστρο που καταστράφηκε από τους Τούρκους οι οποίοι το ξαναέκτισαν τον 17ο αιώνα και του έδωσαν τη σημερινή του μορφή.                                                                                        

Η θέση ήταν επίκαιρη στρατηγικά, καθώς επέτρεπε εποπτεία της ακτογραμμής και έλεγχο των περασμάτων προς την ενδοχώρα της Μάνης.                                       

Η Ζαρνάτα, πού δεν σημειώνεται πια ούτε στο χάρτη, και πού σαν τοπωνύμιο μόνο έχει περιοριστεί στο ύψωμα με το κάστρο, περιλάμβανε άλλοτε ολόκληρη περιοχή. Ζαρνάτα ονομαζόταν μια μεγάλη ορεινή μεσογειακή περιφέρεια της Μάνης, στο Ν. Μεσσηνίας που άρχιζε από τη περιοχή μεταξύ Κιτριών και Καρδαμύλης και έφτανε μέχρι τις κορυφές του Ταϋγέτου, ενώ περιλάμβανε πολλά χωριά και μοναστήρια με κέντρο το σημερινό χωριό Κάμπος, έδρα του Δήμου Αβίας.    

Ιστορία                                                                                                                              Η οχύρωση διατηρεί ερείπια από την ελληνιστική εποχή, τα οποία ταυτίζονται με την ακρόπολη της αρχαίας Γερήνιας, μιας από τις 18 πόλεις που απάρτιζαν το Κοινό των Ελευθερολακώνων.                                

Η δεύτερη φάση ανοικοδόμησής του έχει αποτελέσει αντικείμενο αντικρουόμενων απόψεων. Οι ερευνητές τοποθετούν τη χρονολόγηση του κάστρου από τον 15ο έως τα τέλη του 17ου αιώνα.                             

H επικρατούσα άποψη είναι ότι το κάστρο κτίστηκε μάλλον από τους Βυζαντινούς του Δεσποτάτου του Μοριά κάποια στιγμή τον 15ο αιώνα, καταστράφηκε από τους Τούρκους οι οποίοι το ξαναέχτισαν τον 17ο αιώνα.  

Το κάστρο υπήρχε ήδη τον 15ο αιώνα, καθώς αναφέρεται η παραχώρησή του από τον Θεόδωρο Β’ Παλαιολόγο στον Κωνσταντίνο, Δεσπότη του Μυστρά και διάδοχό του (και αργότερα τελευταίο Βυζαντινό αυτοκράτορα).                                                             

Το κάστρο κυριεύτηκε από τους Τούρκους το 1460 που του προξένησαν μεγάλες ζημιές. Διασώζονται τμήματα του μεσαιωνικού τείχους και τοιχογραφίες του 15ου αιώνα, στο ναό του Αγίου Νικολάου.                         Λίγο αργότερα πάντως οι Μανιάτες επαναστάτησαν και κατέλαβαν το κάστρο. Δεν είναι γνωστές λεπτομέρειες, αλλά το κάστρο πρέπει να άλλαξε χέρια πολλές φορές μέσα στον 16ο αιώνα.                                          

Το 1670 οι Τούρκοι το κατέλαβαν ξανά και πάνω στα ερείπια του παλαιότερου κάστρου, έκτισαν με τη βοήθεια του Λυμπεράκη Γερακάρη, ένα μικρό σχετικά φρούριο δημιουργώντας λουτρά, τζαμί, και καταστήματα, ενώ από το 1671 εγκαταστάθηκε και φρουρά.

Το 1685, κατά τον Στ’ Ενετοτουρκικό πόλεμο, ύστερα από σκληρή μάχη, ο Χασάν αγάς παρέδωσε το κάστρο στον Ενετό στρατηγό Μοροζίνη και μέχρι το 1715 ήταν έδρα του Βενετού τοπικού διοικητή «προνοητού». Επί Β’ Ενετοκρατίας, η Ζαρνάτα έγινε πρωτεύουσα όλης της βόρειας Μάνης.                                                                              

Κατά την απογραφή της Πελοποννήσου του Ενετού Γενικού Προβλεπτή του Μοριά Φραγκίσκου Grimani, το 1698, το Κάστρο της Ζαρνάτας είχε 31 οικογένειες και 137 κατοίκους.                                  

Το 1715 οι Τούρκοι επέστρεψαν και κατέλαβαν αμαχητί το κάστρο. Το χρησιμοποίησαν για να ελέγχουν την περιοχή και τους Μανιάτες αλλά δεν εγκαταστάθηκε ποτέ ξανά τουρκικός πληθυσμός εκεί.                          

Το 1776 το φρούριο της Ζαρνάτας περιήλθε στους Μανιάτες (με συναίνεση των Τούρκων μάλλον) και ήταν έδρα του ενός από τα τέσσερα μεγάλα καπετανάτα της Μάνης. 

Σ´ αυτό το κάστρο της Ζαρνάτας κατέφυγε ο καπετάνιος του Σταυροπηγίου, ο Παναγιώτης Κουμουνδουράκης, τέταρτος μπέης της Μάνης το 1803, όταν καθαιρέθηκε και εναντίον του κινήθηκαν ο νέος μπέης Αντώνιος Γρηγοράκης, οι Τούρκοι και όλοι οι άλλοι καπιτάνοι της Μάνης. Μόνο

ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έσπευσε να τον βοηθήσει και μάλιστα τραυματίστηκε στη μάχη. Με βοήθεια των Μούρτζινων τελικά κατόρθωσε να ξεφύγει μόνον ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης ο οποίος έγραψε: «έπρεπε να τον βοηθήσω εξ αιτίας της φιλίας. 3000 Τούρκοι και Μανιάται πηγαίνουν κατά του Κουμουντουράκη… επαραδόθηκε και τον επηρε η άρμάδα σκλάβον». Μαζί με τα κάστρα Κελεφά και Πασσαβά, η Ζαρνάτα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ιστορία της Μάνης. Στις αρχές του 19ου αιώνα έγινε έδρα του ηγεμόνα της Μάνης και έδρα Μητρόπολης.                                 

Παρέμεινε σε χρήση και κατά τους χρόνους της Ελληνικής επανάστασης του 1821, όπως φαίνεται από διάφορες προσθήκες που έγιναν.          

Λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, το 1835, το κάστρο έγινε σταθμός χωροφυλακής, με επικεφαλής αξιωματικό. Το 1868 χρησιμοποιήθηκε από τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο ως ορμητήριο αντίστασης προς την κεντρική κυβέρνηση, από την οποία είχε διωχθεί ως στασιαστής.   

                                                                                                           Τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε ήταν κατά τον Εμφύλιο, όταν οι κάτοικοι βρήκαν καταφύγιο εκεί για να αποφύγουν τις εχθροπραξίες. Τότε γκρέμισαν ένα μέρος των τειχών και στη θέση τους έβαλαν συρματόπλεγμα, που σε μερικά σημεία ακόμα υπάρχει.

        
 

                                                                                                

                                                            

                                                                                        

                                                       ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΣΑΦΛΑΟΥΡΟ

Του Δημητρίου Γρηγ. Μουγγού, Δασκάλου-Συγγραφέα-Ιστορικού Ερευνητή.

Θρύλοι και Παραδόσεις για το Κάστρο.

Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα κάστρα, έτσι και το Σαφλαούρο είναι δεμένο με πολλούς θρύλους. Τους περισσότερους από αυτούς τους δημιούργησε ο λαός μας, οι ξωμάχοι των Κοντοβουνίων, παίρνοντας αφορμή από συγκεκριμένα και πραγματικά (ιστορικά) γεγονότα, που συνδέθηκαν με το Κάστρο και παραδόθηκαν ως τις μέρες μας από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά.

Η λαϊκή παράδοση και η φαντασία των Κοντοβουνήσιων θέλει το Κάστρο αληθινό θησαυροφυλάκιο, γεμάτο από χρυσό και ασήμι. Μέσα στο Κάστρο, λέγεται από τους κατοίκους, ότι είναι θαμμένα αμέτρητα πολύτιμα αντικείμενα, όπλα, χρυσαφικά, φλωριά και ασήμι. Λέγεται ακόμη πως υπάρχει κι ένας ασημένιος αργαλειός, κρυμμένος κάπου στ’ ανατολικά του Κάστρου, εκεί που πρωτοβάραγε ο ήλιος. Μέσα σ’ ένα μεγάλο ασημένιο λάκκο οι καστελλιάνοι κρατούσαν κρυμμένο τον θησαυρό του Κάστρου. Κι ήταν τόσο το ασήμι, που θα μπορούσαν να ζούνε όλοι εκεί μέσα για πενήντα χρόνια χωρίς καθόλου να δουλεύουν! Για όλους τους παραπάνω λόγους το Κάστρο έχει γίνει πολλές φορές μέχρι σήμερα στόχος αρχαιοκαπήλων, ντόπιων και ξένων. 

Η επιχώρια παράδοση στα χωριά Λαντζουνάτου και Παλαιόκαστρο (Ξεροκάσι) κρατάει ως τα σήμερα ακόμη ζωντανό τον θρύλο της πολιορκίας και της άλωσης του Κάστρου από τους τούρκους κατά την απαρχή της δεύτερης περιόδου τουρκοκρατίας στον Μοριά (1715-

1821). Γνωρίζοντας πολύ καλά από τη μακροχρόνια έρευνά μου πόσο είχε ατονήσει η ανθρώπινη μνήμη στα χωριά μας, θεωρώ απίθανο να διασώζεται η παράδοση αυτή από την πρώτη άλωση του Κάστρου από τους τούρκους στα 1460, δυόμισι αιώνες πριν από την τελευταία κατάληψη του Κάστρου από τους τούρκους το 1715.

Το Κάστρο εκείνα τα χρόνια έγινε θα λέγαμε η Ακρόπολη των Κοντοβουνίων. Αποτέλεσε το ορμητήριο της άμυνας και της αντίστασης των Κοντοβουνήσιων ενάντια στους τούρκους επιδρομείς, αλλά και το καταφύγιο του άμαχου πληθυσμού. Όλοι οι κάτοικοι της περιοχής, απ’ όλα τα Τριπυλοχώρια και τα Κοντοβούνια, είχαν κλειστεί με τις οικογένειές τους μέσα στο Κάστρο. Και με κανέναν τρόπο δε στεκόταν δυνατό να πέσει στα χέρια των βάρβαρων πολιορκητών.

Μα αυτό που δεν μπόρεσε να καταφέρει η στενή πολιορκία, το κατάφερε, δυστυχώς, ένα

τέχνασμα των τούρκων, με το οποίο ξεγέλασαν τους πολιορκημένους. Έντυσαν έναν «τουρκάραπα» γυναικεία κι άρχισε να περιφέρεται έξω από το Κάστρο κάνοντας την ετοιμόγεννη. Μαζί του κι ένας άλλος τούρκος ντυμένος χωρικός παρακαλούσε με κλάματα τους κλεισμένους να τους ανοίξουν, για να λευτερωθεί η εγκυμονούσα. Από τα πολλά έπεσαν πάνω στην παπαδιά, που είχε βγει για να φέρει νερό στους Έλληνες. Η χριστιανική ψυχή της παπαδιάς δεν άντεξε. Σπλαχνίστηκε την γκαστρωμένη, με την κοιλιά στο στόμα, γυναίκα και τους έβαλε μέσα. Από τη βιασύνη της, όμως, ξέχασε να ξανακλείσει μέσα τη γάτα, που άρχισε να νιαουρίζει μπροστά από την καταπακτή, στην κρυφή πόρτα. Άκουσαν οι τούρκοι τα νιαουρίσματα, ακολούθησαν τη γάτα, βρήκαν τη μυστική τρύπα-είσοδο και μπήκαν στο Κάστρο. Η καταραμένη εκείνη τρύπα στα νοτιοδυτικά του Κάστρου λέγεται ακόμα και σήμερα «Τρούπα του Αράπη».

Τους περισσότερους από τους Κοντοβουνήσιους και τους Τριπυλοχωρίτες που βρήκαν οι τούρκοι στο Κάστρο τους έβγαλαν έξω, τους κατέβασαν κάτω στο Αλώνι, δίπλα στον Αϊ-Θανάση, τους πέταξαν δεμένους απάνω στις πέτρινες πλάκες του αλωνιού και τους αλώνισαν!!! Αντιλάλησαν οι λόγγοι και τα καταρράχια των Κοντοβουνίων από τα βογγητά και τους θρήνους των άτυχων χωρικών. Τους υπόλοιπους, όσοι είχαν κρυφτεί μέσα στις στοές και στα υπόγεια του Κάστρου, τους έβαλαν φωτιά κι έσκασαν όλοι από τον καπνό.

Σε πολλά χωριά της Τριπύλης τραγουδιούνται ακόμα κάποια δημοτικά τραγούδια, που αναφέρονται στην κατάληψη του Κάστρου από τους τούρκους.

«-Ανοίχτε την καημένη, την βαριόμοιρη

γιατ’ είμαι γκαστρωμένη και στον μήνα μου.

Όσο ν’ ανοίξει η πόρτα, χίλιοι εμπήκανε.

Όσο να καλανοίξει, το πατήσανε».

«-Ανοίχτε μου την καημένη, γιατί κοιλοπονώ.

Κι όσο ν’ ανοίξει η πόρτα χίλιοι εμπήκανε,

κι όσο να μισανοίξει, το Κάστρο πάρθηκε».

Σύμφωνα με την προφορική παράδοση του χωριού Παλαιόκαστρο (Ξεροκάσι), στους πρόποδες του Κάστρου βρήκαν τραγικό θάνατο από τα φρικτά βασανιστήρια των τούρκων εφτά αδέρφια, όλοι ξακουστοί Κλέφτες των Κοντοβουνίων, που πολεμούσαν ακατάπαυστα τον κατακτητή. Οι τούρκοι τους κυνηγούσαν, μα δεν μπορούσαν να τους συλλάβουν. Κάποτε αυτοί κρύφτηκαν για να γλιτώσουν πάνω στο Κάστρο, σε μια υπόγεια στοά μήκους 500 μέτρων! Με προδοσία οι τούρκοι κατάφεραν να τους εντοπίσουν και να τους συλλάβουν. Τους οδήγησαν δεμένους στο Αλώνι του Αϊ-Θανάση, όπου βρήκαν κι αυτοί μαρτυρικό θάνατο με αλωνισμό από τα ασιατικά κτήνη!!!

Τα δύο γειτονικά στο Κάστρο χωριά Λαντζουνάτου και Παλαιόκαστρο, εκτός του ότι κρατάνε ακόμα ζωντανούς όλους τους παραπάνω θρύλους και τις παραδόσεις, έχουν συνδέσει τη ζωή τους με το Κάστρο. Είναι χαρακτηριστικό πως το Παλαιόκαστρο, που παλιά λεγόταν Ξεροκάσι, συνέδεσε τη μετωνυμία του με το φρούριο (Παλαιόκαστρο), ενώ ο Σύλλογος των αποδήμων Λαντζουναταίων φέρει την επωνυμία «Το Κάστρο».

                                                                  -------/////////---------






                                                               ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ
                           
                                           ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΑΣ : «Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΑΡΙΑ»

Βλέποντας ότι σε πολλές χώρες του εξωτερικού, που δεν έχουν, ούτε αρχαία, ούτε Βυζάντιο, ούτε τεράστια πολιτιστική κληρονομιά, προσπαθούν να γίνουν τουριστικές χώρες, αλλά προσπαθούν να βρουν κάτι το αξιοθέατο, εφεβρίσκουν, διάφορα σημεία ή αντικείμενα, για να τα παρουσιάσουν ως αξιοθλεατα. Πχ υπάρχει χώρα που σαν αξιοθέατο παρουσιάζει ένα αεροπλάνο που έπεσε από μια βλάβη, κάποια άλλη χώρα παρουσιάζει ένα ζωγραφισμένο αξιοθέατο και μας λέει ότι εδώ υπήρξε το τάδε κτήριο ή γεγονός.

Εμείς στην Ελλάδα έχουμε τόσα αξιοθέατα, τόσα αρχαιολογικά σημεία, τόσα Βυζαντινά και δεν υπάρχει καμία τουριστική αξιοποίηση, ή τουλάχιστον η πρέπουσα αξιοποίηση.

Σαν παράδειγμα θα αναφέρουμε το πατρικό σπίτι της Μαρίας Κάλας, στο Νιοχώρι του Μελιγαλά, με το οποίο δεν έχει ασχοληθεί κανένας Δήμαρχος, κανένας Νομάρχης, κανένας Αντιπεριφερειάρχης και κανένας Περιφερειάρχης.

Εμείς σήμερα – με τη βοήθεια του Λαογράφου Δημήτρη Μουγγού – βρήκαμε πολλά γνωστά, αλλά και άγνωστα στοιχεία για την καταγωγή και τους προγόνους της «Δικής μας Μάρίας».

Η οικογένεια της Μαρίας καταγόταν από το χωριό Μπέτσι. Πρόγονός της ήταν ο Αγωνιστής του 1821 Καλόγερος Αντρινόπουλος.  Η οικογένεια μετοίκησε στο Νεοχώρι μετά το 1860 όπως όλοι οι κάτοικοι των χωριών Μπέτσι και Γκολέμι. Ο πατέρας της Γεώργιος Καλογερόπουλος μετανάστευσε στην Αμερική τον Ιούλιο του 1923 ενώ η γυναίκα του Ευαγγελία ήταν ήδη έγκυος στη Μαρία. Η Μαρία γεννήθηκε στο Μπρούκλιν στις 2 Δεκεμβρίου 1923. 

Αυτά όλα είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Γρ. Μουγγού.  «Τα Κοντοβούνια στην Επανάσταση του 1821»:                              

«Το 1844 έλαβαν σιδηρά αριστεία οι εξής Αγωνιστές από το Μπέτσι: Γεώργιος Μακρινιώτης, Γιάννης Λαχανάς, Παναγιώτης Λαχανάς, Ευστάθιος Μακρινιώτης, Καλόγερος Κουτσίκος, Καλόγερος Αντρινόπουλος, Δημήτριος Λαχανάς και Χρήστος Θανασόπουλος (ΓΑΚ, Αριστεία, φ. 258, 17-3-1844, αρ. εγγρ. 48, αρ. καταλ. 43-50)». «Από το Μπέτσι καταγόταν η οικογένεια της παγκοσμίου φήμης αοιδού Μαρίας Καλογεροπούλου-Κάλλας (1923-1977).   

Η οικογένεια μετοίκησε στο Νεοχώρι μετά το 1860 όπως όλοι οι κάτοικοι των χωριών Μπέτσι και Γκολέμι. Ο πατέρας της Γεώργιος  

Καλογερόπουλος μετανάστευσε στην Αμερική τον Ιούλιο του 1923 ενώ η γυναίκα του Ευαγγελία που ήταν ήδη έγκυος στη Μαρία, που τη  γεννησε στο Μπρούκλιν στις 2 Δεκ.1923».

Αυτό είναι ένα μικρό αφιέρωμα για τη Μεγάλη Μαρία Κάλας, τη «δική μας Μαρία» και ας είναι η αφορμή το πατρικό της Μαρίας - αφού αναστηλωθεί - να γίνει ένα πολιτιστικό κέντρο Διεθνούς εμβέλειας !!

                                                               ------//////------

                                                    ΚΑΣΤΡΑ ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ 
                                             ΤΟ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ. ΕΝΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ.

      (Αναδημοσίευση από την Ομάδα Κεφαλόβρυσο Χαλβάτσου του Δημήτρη Γρηγ.
       Μουγγού, )

Στ’ ανατολικά των χωριών Άνω Βούταινα και Μάκραινα κι ανάμεσα από τα υψώματα Μακρυβούνι (Β) και Πάτημα, Κοστριάβα ή Κατωβουταιναίικη Πλεύρα (Ν) ορθώνονται τρεις χαμηλοί λόφοι, που φέρουν κατά σειρά και από βορρά προς νότο τα ονόματα: Κοτρωνάκι, Σαλιακόβουνο και Ψηλή Ράχη. Στους ανατολικούς τους πρόποδες διέρχεται

το ποτάμι-χείμαρρος που συλλέγει τα όμβρια ύδατα της περιοχής. Απέναντι ακριβώς από την Ψηλή Ράχη (Α), στην αντίπερα όχθη του χειμάρρου βρίσκεται ένα χαμηλό ύψωμα που ονομάζεται Ξυλόκαστρο (627 μ.).

Στ’ ανατολικά του Ξυλόκαστρου (όρια των χωριών Κεφαλόβρυσο και Κουλουκάδα) κυλάει τα νερά του ένας ακόμη χείμαρρος, ο Κουλκαδαίικος. Το Ξυλόκαστρο βρίσκεται δηλαδή ανάμεσα από δυο ποτάμια, το Βουταιναίικο-Μακραιναίικο και το Κουλκαδαίικο. Στον νότιο πρόποδα αυτού του καστρόβουνου βρίσκεται η συμβολή των δύο χειμάρρων ενώ λίγα μέτρα νοτιότερα, κοντά στη γνωστή πηγή του Βαρτηγού, βρίσκεται η συμβολή τους με το Χαλβατσαίικο ποτάμι στη θέση Διπόταμα.

Πάνω στον περίοπτο αυτό λόφο, που δεσπόζει στην περιοχή και βρίσκεται σε άμεση οπτική επαφή με τα γειτονικά κάστρα του Χαλβάτσου (ΝΑ) και της Βούταινας (Δ), όπως δηλώνει η αδιάψευστη μαρτυρία του τοπωνυμίου, βρισκόταν ένα αρχαιότατο κάστρο, τα ερείπια του οποίου μάταια θα αναζητήσει σήμερα όποιος καταφέρει να αναρριχηθεί ως την κορυφή του.

Πραγματικά, η προσπέλαση του λόφου σήμερα είναι κυριολεκτικά αδύνατη απ’ όλες τις πλευρές λόγω της πυκνότατης βλάστησης που υπάρχει (πρίνοι, γλαντζινιές, ασφάκες, ασπάλαθοι κ.λπ.). Το μοναδικό σημείο στο οποίο η βλάστηση χαμηλώνει κάπως είναι μια στενή λωρίδα ακριβώς στην κορυφή του λόφου, η οποία καταλήγει σ’ ένα αρκετά μεγάλο πλάτωμα στο βορειότερο και υψηλότερο σημείο του λόφου. Σ’ αυτή τη λωρίδα υπάρχουν μερικές αιωνόβιες άγριες βελανιδιές, ένα σπάνιο είδος, που δε φύεται στην υπόλοιπη περιοχή.

Η κορυφή αλλά και η στενή λωρίδα με την αραιή βλάστηση σε όλο το μήκος τους είναι σπαρμένες από μεγάλες ασβεστολιθικές πέτρες. Υπάρχει ακόμη φυσική οχύρωση της κορυφής από πελώριους βράχους, ιδιαίτερα στην ανατολική πλευρά. Τείχη δε φαίνεται να υπήρχαν ή δε σώζονται ή τουλάχιστον δε βρέθηκαν κατά την επιτόπια έρευνα που έκανα. Εντούτοις σε πολλά σημεία της κορυφής, στα οποία μπόρεσα να προσπελάσω, υπάρχουν ερείπια κτισμάτων θαμμένα κάτω από πυκνό σύμπλεγμα αγρίων δέντρων, αν και κάποια από αυτά, για παράδειγμα τα ερείπια ενός κτίσματος στα νοτιοδυτικά της κορυφής, μπορεί να αποτελούν κατάλοιπα της πρόσφατης αγροτοποιμενικής ζωής των κατοίκων της περιοχής (ποιμενικές καλύβες, μαντρότοιχοι αγρών κ.λπ.). Μόνο στη βορειοανατολική πλευρά διακρίνονται τα θεμέλια τείχους, κοντά στα ευδιάκριτα ερείπια ενός κτίσματος, πιθανότατα ερειπωμένου ναού, ακριβώς στην κορυφή του λόφου.

                    

TA AIPETIKA                                                             www.taairetika.gr            *To e-Περιοδικό που βλέπει τα πράγματα με μια αντισυμβατική,               αλλά και αντικειμενική ματιά.            *Το e-Περιοδικό που μπαίνουν και  βλέπουν καθημερινά  από Ελλάδα και               εξωτερικά πάνω από 2500 επισκέπτες !              Μπες κι’ ΕΣΥ τώρα στο www.taairetika.gr

Η στρατηγική σημασία του κάστρ  ου φαίνεται πως ήταν πολύ μεγάλη, αν κρίνουμε από την έκταση και κυρίως από τα δύο σημαντικά περάσματα που ήλεγχε. Το Ξυλόκαστρο είχε τον έλεγχο ολόκληρου του φυσικού ανοίγματος της ορεινής λεκάνης του Κεφαλόβρυσου (Χαλβάτσου) προς τη μεσσηνιακή πεδιάδα και ως τον Κόλπο του Πεταλιδίου (στ’ ανατολικά και νότια). Επίσης, ήλεγχε όλο το διάσελο του Σκουλαρίου και τα υψώματα Μπούρας, Αϊ-Λιας και Κουλκαδοβούνι μέχρι τα βουνά της Ασούταινας. Διαφέντευε δηλαδή τα δυο ανοίγματα, τις δύο «πύλες» της Μεσσήνης και της Τριφυλίας, που βρίσκονταν σε ευθεία γραμμή στα νότια και στα βόρεια του λόφου.

Στοιχεία για το κάστρο αυτό δε διέσωσαν ούτε η τοπική παράδοση ούτε οι γραπτές πηγές. Το Ξυλόκαστρο, επειδή βρισκόταν πολύ κοντά και σε άμεση οπτική επαφή με τα δυο γειτονικά κάστρα της Βούταινας και του Χαλβάτσου, φαίνεται πως ήταν ένα μικρό, επίκουρο κάστρο των μεγαλύτερων αυτών φρουρίων.

Περισσότερο φαίνεται να χρησιμοποιήθηκε ως παρατηρητήριο και ως σημείο ανεφοδιασμού και διευκόλυνσης των διερχόμενων στρατιωτικών αποστολών ή άλλων υπηρεσιών (αλληλογραφία κ.λπ.).

Όπως είναι γνωστό, η ονομασία «Ξυλόκαστρο» δεν αναφέρεται στο υλικό από το οποίο είχε κατασκευαστεί το κάστρο, αλλά στον εύκολο τρόπο με τον οποίο έπεσε στα χέρια των εχθρών. Αντίθετα, στα κάστρα εκείνα που αλώθηκαν μετά από σκληρή και πολύχρονη πολιορκία έχει αποδοθεί η ονομασία «Σιδηρόκαστρο». Τέτοια παραδείγματα κάστρων υπάρχουν πολλά και στη Μεσσηνία και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Πρόσβαση στο λόφο του Ξυλόκαστρου υπάρχει από αγροτικούς δρόμους που ξεκινούν από τα γειτονικά χωριά Κεφαλόβρυσο, Κουλουκάδα και Βούταινα. Ευκολότερη αυτή της ανατολικής πλευράς από τη θέση «στου Παγάνη τ’ αλώνι».

Κατά την επιστροφή μου από το Ξυλόκαστρο, όταν έκανα την επιτόπια έρευνά μου πριν από 20 περίπου χρόνια, στην περιοχή «Παναγιές» συναντήθηκα με τον αείμνηστο συγχωριανό μας Γεώργιο Ιω. Κωνσταντόπουλο. Στην ερώτησή μου τι είχε ακούσει από τους παλιούς για το κάστρο, έδωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια την παρακάτω απάντηση:

«Και να λέγανε εκείνοι, Μήτσο μου, δε βάναμε σημασία εμείς»!!!

Ήταν μια μεγάλη αλήθεια που τη διεπίστωσα άπειρες φορές στην προσπάθειά μου να καταγράψω την ιστορία του τόπου μας.

   

KALAMATA’S ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ         47 ΧΡΟΝΙΑ  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                                                                               SAOUTIS-FLESSAS ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΥ 42 ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΤΗΛ. 2721300 351,ΚΙΝ.6942 551 350 saoutisins@gmail.com

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ       ΣΤΟΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΣΤΗ      ΜΕΣΣΗΝΙΑ ·         ΜΕ ΝΕΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ·         ΜΕ ΝΕΕΣ ΙΔΕΣ ·         ΜΕ ΝΕΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ·         ΜΕ ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΠΟΥ ΛΙΓΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ

  

                                          ΚΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΠΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ       

                                              ΚΑΣΤΡΟ ΖΑΡΝΑΤΑΣ

Το κάστρο της Ζαρνάτας ή αλλιώς Κάστρο του Κουμουνδουράκη ήταν ένα από τα τέσσερα μεγάλα κάστρα της Μάνης. Είναι υστεροβυζαντινό κάστρο που καταστράφηκε από τους Τούρκους οι οποίοι το ξαναέκτισαν τον 17ο αιώνα και του έδωσαν τη σημερινή του μορφή.                                                                              

Η θέση ήταν επίκαιρη στρατηγικά, καθώς επέτρεπε εποπτεία της ακτογραμμής και έλεγχο των περασμάτων προς την ενδοχώρα της Μάνης.                                       
Η Ζαρνάτα, πού δεν σημειώνεται πια ούτε στο χάρτη, και πού σαν τοπωνύμιο μόνο έχει περιοριστεί στο ύψωμα με το κάστρο, περιλάμβανε άλλοτε ολόκληρη περιοχή. Ζαρνάτα ονομαζόταν μια μεγάλη ορεινή μεσογειακή περιφέρεια της Μάνης, στο Ν. Μεσσηνίας που άρχιζε από τη περιοχή μεταξύ Κιτριών και Καρδαμύλης και έφτανε μέχρι τις κορυφές του Ταϋγέτου, ενώ περιλάμβανε πολλά χωριά και μοναστήρια με κέντρο το σημερινό χωριό Κάμπος, έδρα του Δήμου Αβίας.   
ΙΣΤΟΡΙΑ

Η οχύρωση διατηρεί ερείπια από την ελληνιστική εποχή, τα οποία ταυτίζονται με την ακρόπολη της αρχαίας Γερήνιας, μιας από τις 18 πόλεις που απάρτιζαν το Κοινό των Ελευθερολακώνων.                                
Η δεύτερη φάση ανοικοδόμησής του έχει αποτελέσει αντικείμενο αντικρουόμενων απόψεων. Οι ερευνητές τοποθετούν τη χρονολόγηση του κάστρου από τον 15ο έως τα τέλη του 17ου αιώνα.                             
H επικρατούσα άποψη είναι ότι το κάστρο κτίστηκε μάλλον από τους Βυζαντινούς του Δεσποτάτου του Μοριά κάποια στιγμή τον 15ο αιώνα, καταστράφηκε από τους Τούρκους οι οποίοι το ξαναέχτισαν τον 17ο αιώνα.  

Το κάστρο υπήρχε ήδη τον 15ο αιώνα, καθώς αναφέρεται η παραχώρησή του από τον Θεόδωρο Β’ Παλαιολόγο στον Κωνσταντίνο, Δεσπότη του Μυστρά και διάδοχό του (και αργότερα τελευταίο Βυζαντινό αυτοκράτορα).                                                             
Το κάστρο κυριεύτηκε από τους Τούρκους το 1460 που του προξένησαν μεγάλες ζημιές. Διασώζονται τμήματα του μεσαιωνικού τείχους και τοιχογραφίες του 15ου αιώνα, στο ναό του Αγίου Νικολάου.                         
Λίγο αργότερα πάντως οι Μανιάτες επαναστάτησαν και κατέλαβαν το κάστρο. Δεν είναι γνωστές λεπτομέρειες, αλλά το κάστρο πρέπει να άλλαξε χέρια πολλές φορές μέσα στον 16ο αιώνα.                                          
Το 1670 οι Τούρκοι το κατέλαβαν ξανά και πάνω στα ερείπια του παλαιότερου κάστρου, έκτισαν με τη βοήθεια του Λυμπεράκη Γερακάρη, ένα μικρό σχετικά φρούριο δημιουργώντας λουτρά, τζαμί, και 

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ 46 Χρόνια Ασφαλιστικής Προσφοράς                         * ΤΗΛ. 2721 300351                    ΚΙΝ. 6942 551350 e-mail: saoutisins@gmail.com http:saoutisinsurance.blogspot.com

Έχοντας 46 Χρόνια στο χώρο των Ασφαλειών, Διαμορφώνουμε το μέλλον των Ασφαλειών στη Μεσσηνία ! Στην ΥΓΕΙΑ, ΣΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ, ΣΤΙΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ Και σε όλους τους λοιπούς Ασφαλιστικούς κλάδους.

καταστήματα, ενώ από το 1671 εγκαταστάθηκε και φρουρά. 
Το 1685, κατά τον Στ’ Ενετοτουρκικό πόλεμο, ύστερα από σκληρή μάχη, ο Χασάν αγάς παρέδωσε το κάστρο στον Ενετό στρατηγό Μοροζίνη και μέχρι το 1715 ήταν έδρα του Βενετού τοπικού διοικητή «προνοητού». Επί Β’ Ενετοκρατίας, η Ζαρνάτα έγινε πρωτεύουσα όλης της βόρειας Μάνης.                                                                              
Κατά την απογραφή της Πελοποννήσου του Ενετού Γενικού Προβλεπτή του Μοριά Φραγκίσκου Grimani, το 1698, το Κάστρο της Ζαρνάτας είχε 31 οικογένειες και 137 κατοίκους.                                          

Το 1715 οι Τούρκοι επέστρεψαν και κατέλαβαν αμαχητί το κάστρο. Το χρησιμοποίησαν για να ελέγχουν την περιοχή και τους Μανιάτες αλλά δεν εγκαταστάθηκε ποτέ ξανά τουρκικός πληθυσμός εκεί.                          
Το 1776 το φρούριο της Ζαρνάτας περιήλθε στους Μανιάτες (με συναίνεση των Τούρκων μάλλον) και ήταν έδρα του ενός από τα τέσσερα μεγάλα καπετανάτα της Μάνης.     
Σ´ αυτό το κάστρο της Ζαρνάτας κατέφυγε ο καπετάνιος του Σταυροπηγίου, ο Παναγιώτης Κουμουνδουράκης, τέταρτος μπέης της Μάνης το 1803, όταν καθαιρέθηκε και εναντίον του κινήθηκαν ο νέος μπέης Αντώνιος Γρηγοράκης, οι Τούρκοι και όλοι οι άλλοι καπιτάνοι της Μάνης. Μόνο ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έσπευσε να τον βοηθήσει και μάλιστα τραυματίστηκε στη μάχη. Με βοήθεια των Μούρτζινων τελικά κατόρθωσε να ξεφύγει μόνον ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης ο οποίος έγραψε: «έπρεπε να τον βοηθήσω εξ αιτίας της φιλίας. 3000 Τούρκοι και Μανιάται πηγαίνουν κατά του Κουμουντουράκη… επαραδόθηκε και τον επηρε η άρμάδα σκλάβον». Μαζί με τα κάστρα Κελεφά και Πασσαβά, η Ζαρνάτα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ιστορία της Μάνης. Στις αρχές του 19ου αιώνα έγινε έδρα του ηγεμόνα της Μάνης και έδρα Μητρόπολης. 

Παρέμεινε σε χρήση και κατά τους χρόνους της Ελληνικής επανάστασης του 1821, όπως φαίνεται από διάφορες προσθήκες που έγιναν.                    

Λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, το 1835, το κάστρο έγινε σταθμός χωροφυλακής, με επικεφαλής αξιωματικό. Το 1868 χρησιμοποιήθηκε από τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο ως ορμητήριο αντίστασης προς την κεντρική κυβέρνηση, από την οποία είχε διωχθεί ως στασιαστής.                                                                     

Τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε ήταν κατά τον Εμφύλιο, όταν οι κάτοικοι βρήκαν καταφύγιο εκεί για να αποφύγουν τις εχθροπραξίες. Τότε γκρέμισαν ένα μέρος των τειχών και στη θέση τους έβαλαν συρματόπλεγμα, που σε μερικά σημεία ακόμα υπάρχει.

                                                                     
                                                 




 
 

                                    ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ  ΧΩΡΟΙ  ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

                    ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ  ΝΕΣΤΟΡΑ  ΣΤΗΝ  ΠΥΛΟ 

 Δημοτική Ενότητα Νέστορος, με έδρα τη Χώρα, του Δήμο βρίσκεται 50 χλμ. από την Καλαμάτα. Στην περιοχή του δήμου βρίσκεται ο γνωστός σε όλους τους επισκέπτες αρχαιολογικός χώρος του Εγκλιανού όπου ανακαλύφθηκαν τα ανάκτορα του βασιλιά Νέστορα (πολλοί τα συγκρίνουν μόνο με τις Μυκήνες και

την Αρχαία Τίρυνθα) ενώ πολύ κοντά σ΄ αυτά βρίσκεται ο θολωτός τάφος που αποδίδεται στο Νέστορα και στο διάδοχό του Θρασυμήδη. Ευρήματα συγκεκριμένου αρχαιολογικού χώρου που ήρθαν στο φως από τις ανασκαφές στο συγκεκριμένο χώρο (σχεδόν 4000 αρχαιολογικά ευρήματα) μπορούν να επισκεφθούν στο αρχαιολογικό Μουσείο Χώρας.                                                                       Στην Πύλο στο λόφο του Επάνω Εγκλιανού, 4 χιλιόμετρα νότια του χωριού Xώρα βρέθηκε ανάκτορο που λέγεται πως ήταν το ανάκτορο του Νέστορα. Οι ανασκαφές που άρχισαν το 1939 και ολοκληρώθηκαν μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο έφεραν στο φως και ερείπια προγενέστερα από το ανάκτορο. Η πόλη και το ανάκτορο καταστράφηκαν το 1200 π.Χ. πιθανότατα κατά την κάθοδο των Δωριέων.                                                                                                          

Το ανάκτορο του Νέστορα, στον Επάνω Εγκλιανό, σε απόσταση 14 χλμ από την Πύλο, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα σημαντικότερα μνημεία της μυκηναϊκής Ελλάδας, γιατί είναι το μόνο Μυκηναϊκό ανάκτορο που έχει διατηρηθεί σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Τα ανάκτορα χτίστηκαν το 13ο αι. π.Χ. από το βασιλιά Νέστορα – γιο του Πηλέα – που πήρε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με ενενήντα πλοία, ο οποίος μετέτρεψε την Πύλο στη δεύτερη σημαντικότερη πόλη του μυκηναϊκού κόσμου, μετά τις Μυκήνες διεκδικώντας μία από τις πλέον σεβαστές θέσεις στα ομηρικά έπη. Το γύρο τοπίο ήταν ήρεμο και η περιοχή του ανακτόρου δεν τειχίστηκε ποτέ, αντίθετα με τις άλλες μυκηναϊκές ακροπόλεις. Τα ανάκτορα καταστράφηκαν σχεδόν

ολοκληρωτικά στις αρχές του 12ου αι., από πυρκαγιά και δεν ανοικοδομήθηκαν ποτέ. Η πυρκαγιά είχε ένα εξαιρετικά θετικό αποτέλεσμα: «έψησε» τις κεραμικές πινακίδες του αρχείου σώζοντας 1200 περίπου κείμενα με σπάνιες πληροφορίες για την οικονομία, την κοινωνία, τη λατρεία κ.α. στους μυκηναϊκούς χρόνους.                                                                           

Ο Erricos Sliman είχε κάνει έρευνες το 1888, αλλά δεν είχε καταφέρει να βρει το παλάτι του Νέστορα. Το 1912 και το 1926 ο Κ. Κουντουριώτης ανακάλυψε δύο θολωτούς τάφους, που ο Carl Blegen θεώρησε ότι ήταν βασιλικοί. Το 1939 ο Κ. Κουντουριώτης εντόπισε τη θέση του προϊστορικού παλατιού, την αποκάλυψη του οποίου συνέχισε και ολοκλήρωσε ο Αμερικανός Carl Blegen. Επί 10 ημέρες έκαναν ανασκαφές σε 8 τοποθεσίες στις οποίες βρέθηκαν Μυκηναϊκά αγγεία. Στις 4 Απριλίου είχαν ήδη τμήματα από τοιχογραφίες, πλήθος πινακίδων με Γραμμική Β’ (Οι πήλινες αυτές πινακίδες, που θυμίζουν φύλλα φοίνικα, 1.250 στο σύνολό τους, αποκρυπτογραφήθηκαν το 1952 από τον αρχιτέκτονα Michael Ventris και το φιλόλογο Τζον Τσάντγουικ, προσφέροντάς μας πλήθος πρακτικών πληροφοριών για τη ζωή στην προϊστορική Πύλα) και τοίχο πάχους ενός μέτρου και αυτό το στάδιο των ανασκαφών συνεχίστηκε μέχρι τις 10 Μαΐου, αποκαλύπτοντας μεγάλο τμήμα του παλατιού.                                                                                                        Από τη μελέτη των κειμένων των 1100 και πλέον πινακίδων της Γραμμικής Β

που βρέθηκαν στο συγκρότημα του Ανακτόρου επιβεβαιώθηκε η ορθότητα της αποκρυπτογράφησης της Γραμμικής γραφής Β΄από τον Michael Ventris και προέκυψαν άφθονα στοιχεία για την έντονη βιοτεχνική και εμπορική δραστηριότητα που είχε αναπτυχθεί με κέντρο το ανάκτορο.                                                                  Οι ανασκαφές είχαν διακοπεί από την έναρξη του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου μέχρι το 1952. Το συγκρότημα των ανακτόρων αποτελείται από τέσσερα βασικά κτίρια, τα οποία έχουν δεκάδες διαμερίσματα. Μετά την ανακάλυψη της αίθουσας του θρόνου, ο Blegen το ονόμασε Ανάκτορο του Νέστορος. Σταδιακά αποκαλύφτηκαν τα ερείπια πλουσιότατου διώροφου κεντρικού οικοδομήματος και άλλων δυο βοηθητικών, που απλώνονται στο μισό οροπέδιο του Εγκλιανού. Ολόγυρα από το ανάκτορο ανασκάφηκαν θολωτοί τάφοι με κτερίσματα, ο πλησιέστερος των οποίων βρέθηκε σε απόσταση 80 μέτρων από το κεντρικό ανάκτορο.                                             Το ανάκτορο του Νέστορα είναι ένα συγκρότημα από διάφορα κτίρια με ένα

σύνολο 105 ισογείων διαμερισμάτων ή άλλων χώρων. Αποτελείται από τέσσερα κύρια κτίρια (νοτιοδυτικό, κεντρικό, βορειοανατολικό, αποθήκη οίνου), καθώς και ορισμένα μικρότερα κτίσματα. Τα σημαντικότερα διαμερίσματά του είναι η μεγάλη ορθογώνια «αίθουσα του θρόνου» με την κυκλική εστία, το λουτρό με τον πήλινο λουτήρα και οι αποθήκες με τα πολυάριθμα αποθηκευτικά αγγεία.

    

  

    

                                                                               ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

                                                        ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΟ ΠΥΛΟΥ

Το Παλαιόκαστρο ή Παλιοναβαρίνο βρίσκεται στην Πελοπόννησο, σε ύψωμα του Κορυφασίου ακρωτηρίου στο βόρειο άκρο του κόλπου/όρμου του Ναυαρίνου, απέναντι από το βόρειο άκρο της ιστορικής νήσου Σφακτηρίας και ουσιαστικά ήλεγχε τη νότια άκρη της χερσονήσου Κορυφασίου, προέκταση της οποίας αποτελεί η νήσος Σφακτηρία, που εκτείνεται νότια και περικλείει από δυσμάς τον κόλπο του

Ναβαρίνου. Ένας μικρός πορθμός, σήμερα πλωτός μόνο σε μικρά ιστιοφόρα και βάρκες, που αποτελεί τη φυσική βόρεια είσοδο του κόλπου του Nαβαρίνου, το Στενό της Συκιάς, το χωρίζει από τη Σφακτηρία. Το ακρωτήρι, φύσει οχυρή θέση με την απόκρημνη και βραχώδη διαμόρφωση του υψώματος και με τη θάλασσα σχεδόν ολόγυρα, περιβρέχεται δυτικά και νότια από το Ιόνιο πέλαγος, βόρεια από τον όρμο της Bοϊδοκοιλιάς, και ανατολικά εν μέρει από τη λιμνοθάλασσα του Oσμάναγα (ή το Διβάρι). Από τη στρατηγική αυτή θέση του κάστρου επισκοπείται ο θαλάσσιος χώρος από τη νήσο Πρώτη (Mαραθονήσι) μέχρι τις Μεσσηνιακές Οινούσσες (Σαπιέντζα, Σχίζα, Αγία Μαριανή Μεσσηνίας ή Αμαριανή και Βενέτικο Μεσσηνίας), καθώς παράλληλα ελέγχει τη βόρεια είσοδο του όρμου του Ναβαρίνου και το εκεί λιμάνι (της Γιάλοβας). Το κάστρο αυτό δεσπόζει επίσης στη γεωγραφική αυτή περιοχή εκτός από τον όρμο του Ναυαρίνου και τη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας, έναν από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους των Βαλκανίων που υποστηρίζεται

από δίκτυο «NATURA 2000»^[17] και το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα LIFE - Φύση (1997-2000),^[18] καθώς και στην εκπληκτική παραλία της Βοϊδοκοιλιάς αλλά και πάνω ακριβώς από τη 2η σε μέγεθος λιμνοθάλασσα της Ελλάδας (μετά από αυτήν του Μεσολογγίου, την Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου), που λέγεται και Ντιβάρι ή Διβάρι Πύλου, ενώ βρίσκεται σε κοντινές αποστάσεις και στα χωριά Γιάλοβα Μεσσηνίας, Πετροχώρι Μεσσηνίας, Ρωμανός, Τραγάνα Μεσσηνίας και Κορυφάσιο Μεσσηνίας, που υπάγονται διοικητικά στην πόλη της Πύλου, του πρώην Καποδιστριακού Δήμου

Πύλου και τώρα του Καλλικρατικού Δήμου Πύλου - Νέστορος του Νομού Μεσσηνίας, της Περιφέρειας Πελοποννήσου.                             

Το Παλαιόκαστρο ή Παλιναβάρινο ή Κάστρο Πετροχωρίου ή Κάστρο της Γιάλοβας είναι ένα από τα σημαντικότερα φρούρια που ορθώθηκε επί φραγκοκρατίας στο Μοριά, πάνω στα ερείπια της πρώτης ακρόπολης της αρχαίας Πύλου. Πρόκειται για το παλαιότερο καστέλι του Ναβαρίνου, ονομασία με την οποία λεγόταν η Πύλος στα χρόνια του Μεσαίωνα, καμωμένο και με δομικά υλικά της προγενέστερης ακρόπολης, από τους Φράγκους σταυροφόρους ιππότες. Κατά την διάρκεια της ιστορίας του το κάστρο δέχθηκε πολλές επιθέσεις και άλλαξε πολλούς ηγεμόνες -λόγω της στρατηγικής σημασίας της θέσης του- και υπέστη επίσης και άλλες σημαντικές δομικές επεμβάσεις, τροποποιήσεις χρήσεων και αρχιτεκτονικές μεταβολές, από τους κατά καιρούς κατακτητές, που αλλοίωσαν την αρχική φυσιογνωμία του.

                                                             --------////////--------





                                          Το Κάστρο της Μεθώνης

Το κάστρο της Μεθώνης βρίσκεται στο νοτιότατο άκρο της δυτικής ακτής της Πελοποννήσου σε θέση που οχυρώνεται από τον 7 π.Χ αιώνα.

Το κάστρο της Μεθώνης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα οχυρωματικά σύνολα του ελληνικού χώρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα καστροπολιτείας καταλαμβάνει ολόκληρη την έκταση στα ΝΔ παράλια της Πελοποννήσου, με ένα εξαιρετικό φυσικό λιμάνι.
 το οποίο κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους αποτελούσε σταθμό στο δρόμο των προσκυνητών για τους Αγίους Τόπους και των εμπορικών πλοίων από τη Δύση στην Ανατολή. Η περίοδος ακμής του κάστρου τοποθετείται στην περίοδο της Α΄Ενετοκρατίας (13ος-15ος αι.) 

Στην αρχαιότητα η Μεθώνη ήταν γνωστή με το όνομα  Πήδασος.                       
Ο Όμηρος την αναφέρει ως μία από τις επτά πόλεις που ο Αγαμέμνονας προσέφερε στον Αχιλλέα για να κατευνάσει την οργή του και να τον πείσει να επιστέψει στη μάχη (Ιλιάδα , Ι 149-153). Ο Παυσανίας (Μεσσηνιακά ΙV , 35 ,  
1) και ο Στράβωνας (Γεωγραφικά 8 , 359-360) την ονομάζουν Μοθώνη και την ταυτίζουν με την ομηρική πόλη. Χαρακτηριστική είναι και η αναφορά του Θουκυδίδη για τα ασθενή τείχη της οχυρωμένης πόλης τον 5ο αι., η μορφή και η έκταση της οποίας παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη.

Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους η πόλη κερδίζει την αυτονομία της από τον αυτοκράτορα Τραϊανό και ενισχύεται με καλύτερες οχυρώσεις. Ο Παυσανίας μάλιστα αναφέρει την ύπαρξη ναού της Αθηνάς Ανεμώτιδος και ιερού της Άρτεμης, ενώ από την πόλη σώζονται νομίσματα που απεικονίζουν το λιμάνι της. Κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο το λιμάνι της Μεθώνης γνωρίζει μεγάλη ακμή ως εμπορικό κέντρο και σταθμός ανεφοδιασμού των πλοίων. Κατά την μεσοβυζαντινή περίοδο μια σειρά από σφραγίδες που χρονολογούνται από τον 9ο ως τον 13ο αιώνα μας δίνουν πληροφορίες για τους κρατικούς και εκκλησιαστικούς λειτουργούς της πόλης. 

Οι Ενετοί πρωτοεμφανίζονται στο ιστορικό σκηνικό κατά τον 11ο  αιώνα, όταν αποκτούν προνόμια σχετικά με την ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων τους σε διάφορες πόλεις-λιμάνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας μεταξύ των οποίων και η Μεθώνη. Με την κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους Φράγκους το 1204 (Δ΄Σταυροφορία) και η Μεθώνη θα δοκιμάσει την κυριαρχία τους. Η φραγκοκρατία θα διαρκέσει ως το 1206, οπότε η Μεθώνη καταλαμβάνεται από τους Ενετούς και με συνθήκη που υπεγράφη το 1209 εξασφαλίζεται η κυριαρχία τους στην πόλη. 

Κατά την πρώτη Ενετική περίοδο η ζωή στη Μεθώνη οργανώθηκε σύμφωνα με τα συμφέροντα της Βενετίας. Η πόλη οχυρώθηκε και αναπτύχθηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο αφού ορίζεται ως

υποχρεωτικός σταθμός για όλα τα βενετικά πλοία που ταξίδευαν στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ακμάζουσα αυτή περίοδος για την Μεθώνη λήγει τον Αύγουστο του έτους 1500 όταν, μετά από αιματηρή πολιορκία, καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς. 

Η πρώτη περίοδος της Τουρκοκρατίας θα διαρκέσει ως το 1686 όταν η πόλη πολιορκήθηκε από τον Μοροζίνι

και επανήλθε στην κατοχή των Βενετών. Το 1715 οι Οθωμανοί γίνονται για δεύτερη φορά κάτοχοι της Μεθώνης, ο πληθυσμός της οποίας αυξήθηκε καθώς και η εμπορική κίνηση στο λιμάνι. 

Στην διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το κάστρο της Μεθώνης δεν κατελήφθη από τους Έλληνες επαναστάτες, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες που είχαν καταβάλλει, λόγω της σθεναρής αντίστασης του οχυρωμένου οθωμανικού πληθυσμού. Το 1825 αποβιβάστηκε στο λιμάνι της πόλης ο Ιμπραήμ και εγκαταστάθηκε εντός του κάστρου, το οποίο έγινε

ορμητήριο των Αιγυπτίων κατά την διάρκεια της εκστρατείας τους στην Πελοπόννησο. Οι Αιγύπτιοι θα παραδοθούν αμαχητί το 1828 στο γαλλικό εκστρατευτικό σώμα του οποίου ηγείτο ο στρατηγός Μαιζών. Ο οικισμός τότε μεταφέρεται εκτός των τειχών, γίνεται το ρυμοτομικό σχέδιο πόλης ενώ το κάστρο  που για αιώνες υπήρξε το κέντρο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της πόλης ερημώνεται. 

Το λιμάνι και το κάστρο της Μεθώνης αποτέλεσαν για αιώνες έναν σπουδαίο γεωπολιτικό κόμβο για τους εκάστοτε κατόχους της, οικονομικό για τις εμπορικές συναλλαγές και συγκοινωνιακό για τους περιηγητές στη Μεσόγειο και τους προσκυνητές στους Αγίους Τόπους.

SAOUTIS ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                    45 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς                                Ασφαλίσεις Υγείας      Α΄ βάθμια (Εξωνοσοκομειακή) Περίθαλψη. Επισκέψεις γιατρών Εργαστηριακές Εξετάσεις Με πολλές ακόμη προσφορές,                                                              Μόνο  με 45€ το Χρόνο !!!                                                                        Για άτομα μέχρι 99 ετών, για όποια ασθένεια και αν έχετε                   Τηλ. 2721 300351, Κιν. 6942 551 350                                                                 e-mail: agsaouti@gmail.com

                                    ------------///////---------------


                                                                                                          


                                                                  
                                             ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑΣ

Στην Άνω Πόλη της Κυπαρισσίας με θέα τη γαλάζια απεραντοσύνη του

Ιονίου και τον ήρεμο κάμπο, άγνωστο πότε, κτίστηκε το κάστρο, που αποτέλεσε την ακρόπολη της αρχαίας Κυπαρισσίας.
Τα κάτω τείχη έχουν κτιστεί κατά τον ισοδομικό τρόπο οχύρωσης, που αποτελεί δείγμα αρχιτεκτονικής της Μυκηναϊκής Εποχής, ενώ τη Βυζαντινή εποχή, επί Ιουστινιανού το κάστρο ανακαινίζεται και στις τέσσερις γωνίες του οικοδομούνται ισάριθμοι πύργοι, από τους οποίους σήμερα σώζεται ο ανατολικός.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας (1205-1430 μ.Χ) ανακαινίσθηκε από τους Φράγκους και αποτέλεσε απόρθητο φρούριο της ακμάζουσας τότε πόλης της Κυπαρισσίας, ενώ στην Τουρκοκρατία έμεναν Τούρκοι επιφανείς, οι οποίοι βελτίωσαν τις υποδομές του.

Το Κάστρο της «Αρκαδιάς» είναι σήμερα το κόσμημα της πόλης της Κυπαρισσίας, αλλά και ολόκληρου του Δήμου. Λόγω της θέσης του, προσφέρει στον επισκέπτη μία ανεπανάληπτη θέα, όχι μόνο προς την πόλη, 

αλλά και προς όλη τη γύρω περιοχή.

Είναι το μπαλκόνι της Κυπαρισσίας για να μπορεί κανείς να αγναντεύει και να χαίρεται την ομορφιά του τόπου. Σύγχρονοι μελετητές, με βάση το χτίσιμό του, αποφάνθηκαν ότι είναι φράγκικο χτίσμα, μιας και τέτοιου είδους χτίσματα εμφανίζονται μετά το 1205.

Κατά τη Μυθολογία, η Κυπαρισσία υπήρξε κτίσμα των «Γιγάντων» (προσωποποιήσεις των ορμών της θάλασσας), οι οποίοι φαίνεται πως έχτισαν και την ακρόπολή της στην οποία πυργώθηκε το κατοπινό βυζαντινοφράγκικο κάστρο της. Ένα κάστρο χτισμένο με πέτρες μήκους 4μ. και πλάτους 1,64μ., και άλλες μήκους 1,38μ. και πλάτους 1,80μ. οι οποίες (λόγω του μεγέθους τους) αποτελούν απόδειξη ότι χτίστηκε από τους Γίγαντες.

Γύρω στο 10ο με 11ο αιώνα, φαίνεται πως η Κυπαρισσία αλλάζει όνομα και γίνεται Αρκαδιά, από τους πολλούς Αρκάδες που αναγκάστηκαν στους δύσκολους καιρούς να αφήσουν την κακοτράχαλη γη τους. Από τότε και στο εξής το Κάστρο των Γιγάντων λέγεται Κάστρο της Αρκαδιάς. Το Κάστρο της Αρκαδιάς παίζει σπουδαίο ρόλο στα χρόνια της Φραγκοκρατίας που ήρθαν μετά τις Σταυροφορίες των Δυτικών Ευρωπαίων. Πολλοί Φράγκοι σχεδίαζαν την κατάληψη κάποιων νησιών και κάποιων παράλιων περιοχών στις οποίες συμπεριλαμβανόταν και το Κάστρο της Αρκαδιάς. Τις πρώτες δεκαετίες του 13ου αιώνα, το κάστρο πέφτει στα χέρια των Φράγκων και παραμένει σε αυτούς για τους επόμενους 2 αιώνες.

Στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το φρούριο της Κυπαρισσίας ανακαινίζεται στα πλαίσια της οργανώσεως των παράκτιων περιοχών.    

Στις 4 γωνίες του φρουρίου χτίζονται προπύργια, ένας εκ των οποίων άντεξε στο πέρασμα των αιώνων και είναι ο πύργος της ανατολικής πλευράς, ο οποίος φέρει το όνομα «Πύργος του Ιουστινιανού».

Το 1432 στο Κάστρο αφεντεύουν οι Παλαιολόγοι και ξανακυματίζει η σημαία με τον βυζαντινό αετό έως το 1460 που η Αρκαδιά περνά στα χέρια των Τούρκων και 10.000 Αρκαδινοί υποχρεούνται να μετοικήσουν στα μικρασιάτικα παράλια. Ακολουθεί η περίοδος της πρώτης Τουρκοκρατίας, η οποία κρατά ως το 1685. Οι Τούρκοι οχυρώνονται στο κάστρο για να αντιμετωπίσουν Έλληνες και Ενετούς, αλλά η οχύρωση στα χρόνια αυτά δεν ήταν εντυπωσιακή, απλώς συμπληρωματική εκείνης των Φράγκων.

Από το 1685 ακολουθεί η περίοδος της ενετοκρατίας ως το 1715. Οι Ενετοί  ξανάχτισαν τα γκρεμισμένα μέρη του κάστρου (πύργους και επάλξεις), τα οποία είχαν ανατινάξει οι Τούρκοι πριν το χάσουν, και του πρόσθεσαν και άλλες οχυρώσεις, αλλά δυστυχώς τα γκρέμισαν πριν ξαναπέσει στα χέρια των Τούρκων.

Το 1830 περίπου, μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, το Κάστρο της Αρκαδιάς έπεσε στα χέρια των Ελλήνων.

Γύρω στο 1970 χτίστηκε το υπαίθριο θεατράκι, το οποίο έχει φιλοξενήσει πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις (αρχαίες τραγωδίες, θεατρικές παραστάσεις, ποιητικές βραδιές, μουσικές βραδιές κ.ά.).

Τους καλοκαιρινούς μήνες στο χώρο του κάστρου λειτουργεί αναψυκτήριο, όπου οι επισκέπτες του Κάστρου μπορούν να "ξεδιψάσουν" αγναντεύοντας τη θέα...

                                 

SAOUTIS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                                                      45 χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς                                         Ασφαλίσεις Υγείας                    Α΄ βάθμια (Εξωνοσοκομειακή Περίθαλψη) Επισκέψεις γιατρών Εργαστηριακές Εξετάσεις Φάρμακα                                                                                                  Τηλ. 2721 300351, Κιν. 6977 172942                                                  e-mail: agsaouti@gmail.com

                                                                                             

Οι αρχαιότητες, τα κάστρα, οι Μανιάτικοι πύργοι, οι Βυζαντινοί ναοί, μονές και ξωκκλήσια της Μεσσηνίας, είναι άπειροι και μεγάλης αρχαιολογικής αξίας !                                                              

Επειδή οι περισσότερες περιπτώσεις είναι άγνωστες ακόμη και στους Μεσσήνιους, εμείς σ’ αυτό το Blog, έχουμε αναλάβει την υποχρέωση να σας τους «συστήσουμε», αυτό και κάνουμε.                                                                    

Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζουμε το ΚΑΣΤΡΟ ΠΗΔΗΜΑΤΟΣ ΑΡΦΑΡΩΝ !!!   

Ένα κάστρο που διασώζει σημαντικές βυζαντινές αρχαιότητες και γι΄ αυτό δεν αποκλείεται να ήταν κτίσμα των Βυζαντινών και όχι Φράγκικο.                                                         

Τοποθεσία & Στρατηγική Σημασία                                                                   Το κάστρο του Πηδήματος βρίσκεται στην κορυφή εξαιρετικά απόκρημνου λόφου, παρακλάδι του βουνού «Παληοηλιάς», σε θέση ιδιαίτερα οχυρή που ελέγχει μεγάλο μέρος του μεσσηνιακού κάμπου και περάσματα που συνδέουν τη Μεσσηνία με τη Λακωνία.

Ιστορία                                                                                 

Σύμφωνα με το Γάλλο ερευνητή Antoine Bon το κάστρο του Πηδήματος χτίστηκε από Βυζαντινούς γύρω στο 1300. Η περιοχή ήταν σε μια αμφισβητούμενη ζώνη ανάμεσα στο Δεσποτάτο του Μυστρά και στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Είναι πιθανό η κυριότητα του να άλλαξε πάνω από μία φορές.
Το 1417 όταν οι Παλαιολόγοι του Μυστρά απέσπασαν πάνω από 30 κάστρα και πόλεις της Μεσσηνίας από το Πριγκιπάτο, το Πήδημα ήταν ήδη Βυζαντινό. Το 1463 έπεσε στα χέρια των Βενετών και το 1467 στα χέρια Τούρκων.Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά  Στοιχεία                                                            

Το σχήμα του κάστρου ακολουθεί τη φυσική διαμόρφωση της κορυφής του λόφου. Η θέση της κύριας πύλης εισόδου ίσως βρισκόταν στη νοτιοδυτική γωνία. Το τείχος είναι κατασκευασμένο από αδρούς ασβεστόλιθους, με έντονη χρήση πλίνθων στη βόρεια πλευρά.

Στην εσωτερική επιφάνεια της ανατολικής πλευράς του τείχους σχηματίζονται τυφλά αψιδώματα (αψιδωτές εσοχές) με πλάτος περί τα 1,70μ και βάθος μέχρι 0,90. Πρόκειται για αρκετά ασυνήθιστο χαρακτηριστικό που συναντάμε και στο γειτονικό κάστρο της Ανδρούσας και σε λιγότερο εμφανή σημεία στον Μυστρά και στο Γεράκι.

Στο εσωτερικό του κάστρου υπάρχουν λείψανα διάφορων κτηρίων, ενώ στο βορειότερο άκρο του σώζονται ερείπια ορθογώνιου χώρου που έχει ταυτιστεί με τον ακρόπυργο (donjon) με διαστάσεις 6μ✖8μ, και λίγο νοτιότερα δύο κινστέρνες. 

Σε μικρή απόσταση βόρεια της νότιας πυλίδας διακρίνονται τα λείψανα μονόχωρου ναού, που ίσως ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Ο ναΐσκος, διαστάσεων 2,90 x 3,50 μέτρων, ήταν νεκροταφιακός των κατοίκων και υπερασπιστών του κάστρου. Στη νότια πλευρά έξω από την πυλίδα σώζεται ημιερειπωμένος ανώνυμος σταυρεπίστεγος ναός του 14ου αιώνα.

SAOUTIS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                                   45 χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς                               Ασφαλίσεις Υγείας                Α΄ βάθμια (Εξωνοσοκομειακή Περίθαλψη) Επισκέψεις γιατρών Εργαστηριακές Εξετάσεις Φάρμακα Τηλ. 2721 300351, Κιν. 6977 172942                                       e-mail: agsaouti@gmail.com

                                        
                                                     ----------///////----------

   









                        ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ ΝΕΣΤΟΡΑ

Ανάμεσα στην πόλη της Χώρας και της Πύλου στη Μεσσηνίας, στο λόφο του

Επάνω Εγκλιανού, 4 μόλις χλμ από τη Χώρα, βρέθηκε το ανάκτορο του Νέστορα, το οποίο συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα ευρήματα της μυκηναϊκής Ελλάδας.
Οι ανασκαφές ξεκίνησαν λίγο πριν το Β΄παγκόσμιο πόλεμο από τον Αμερικανό αρχαιολόγο C.W. Blegen σε συνεργασία με τον Έλληνα αρχαιολόγο Κ. Κουρουνιώτη - ο οποίος εντόπισε τη θέση του προϊστορικού παλατιού- και ολοκληρώθηκαν μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο.
Τα ανάκτορα χτίστηκαν το 13ο αιώνα π.Χ. από το βασιλιά Νέστορα ο οποίος μετέτρεψε την Πύλο στη δεύτερη σημαντικότερη πόλη του μυκηναϊκού κόσμου ύστερα από τις Μυκήνες .
Το περιβάλλον τοπίο χαρακτηριζόταν ήρεμο κάτι το οποίο συντέλεσε στη μη

οχύρωση του, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες μυκηναϊκές πόλεις.
Το Ανακτορικό συγκρότημα αποτελείτο από τέσσερα κτίρια. Το παλαιότερο, γνωστό ως Νοτιοδυτικό κτίριο, ταυτίζεται με το ανάκτορο του Νηλέως, πατέρα του Νέστορα. Το κεντρικό είναι το φημισμένο ανάκτορο του Νέστορα όπου στα ανατολικά στεγαζόταν η αποθήκη του οίνου. Κάτω από το κεντρικό βρισκόταν ένα πρωιμότερο ανακτορικό κτίριο, που ισοπεδώθηκε στο τέλος του 14ου π.Χ .

Το ανάκτορο του Νέστορος ήταν διώροφο με μεγάλες αυλές, αποθηκευτικούς χώρους, λουτρά, κλιμακοστάσια, ιδιωτικούς χώρους, αποχετευτικό σύστημα. Επιπλέον, υπήρχαν εργαστήρια όπου κατασκεύαζαν αντικείμενα για δική τους χρήση αλλά και για εξαγωγή όπως όπλα, μεταλλικά εργαλεία, μάλλινα και λινά υφάσματα, αγγεία κ.α.
Οι αίθουσες ήταν διακοσμημένες με κάθε είδους τέχνη. Οι εντυπωσιακές

παραστάσεις ήταν παρούσες όχι μόνο στους τείχους αλλά και στα δάπεδα.
Το 1952 ο αρχιτέκτονας Τζον Τσάντγουικ αποκρυπτογράφησε πάνω από 1000 πήλινες πλάκες της Γραμμικής Β' Γραφής, σύμφωνα με τις οποίες πολλές χρήσιμες πληροφορίες ήρθαν στο φως,. Κάποιες από αυτές είναι πως το οικονομικό, το διοικητικό, το πολιτικό και το θρησκευτικό κέντρο του Μυκηναϊκού κέντρο ο ανακτορικός χώρος.
Το Ανακτορικό συγκρότημα καταστράφηκε από μεγάλη πυρκαγιά το 1200 π.Χ. σε μία περίοδο που χαρακτηριζόταν από λαϊκές εξεγέρσεις στις έδρες των μυκηναϊκών βασιλείων. Η οροφή πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο, της δεκαετίας του 1960, αντικαταστάθηκε με πιο σύγχρονη κατασκευή.                  Ο αρχαιολογικός χώρος του Ανακτόρου επαναλειτουργεί ανανεωμένος απ' τον  τον Ιούνιο του 2016. 

                                           





                                                       ---------///////-------




                          ΚΟΠΗ  ΤΗΣ ΠΙΤΑΣ ΤΟΥ ΕΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 
                                      ΣΤΟ ΑΡΙΟΧΩΡΙ    
                    ΚΑΙ ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΘΟΥΡΙΑ                                      

Η Κυριακή που πέρασε έκρυβε μια ευχάριστη έκπληξη. Ο ορειβατικός σύλλογος Καλαμάτας έκοβε την πίτα του στην όμορφη πλατεία του Αριοχωρίου Μεσσηνίας. Η έκπληξη όμως κρυβόταν στην πεζοπορία, που έλαβε χώρα νωρίς το πρωί πριν την κοπή της πίτας. Ο σύλλογος είχε διοργανώσει πεζοπορία στην Αρχαία Θουρία - Μυκηναϊκη Άνθεια. Νωρίς το πρωί λοιπόν μαζευτήκαμε πολύ περισσότεροι από ότι περιμέναμε και ξεκινήσαμε για το όμορφο Αριοχώρι. Αφού ήπιαμε το τσάι, που ετοίμασαν οι Μοναχές ξεκινήσαμε την πεζοπορία από το μοναστήρι Παλαιόκαστρο "ελληνικά" . Μια νέα και ευγενέστατη μοναχή μας μίλησε για το μοναστήρι και τον περιβάλλοντα χώρο.                                                 

SAOUTIS   ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ   44 Χρόνια Ασφαλιστικής Προσφοράς  Τηλ. 2721 300 351, Κιν. 6977 172 942 e-mail: agsaouti@gmail.com

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΥΓΕΙΑΣ. Φτιάξτε το δικό σας πρόγραμμα Υγείας και καθορίστε ΕΣΕΙΣ τα ασφάλιστρα που αντέχουν τα οικονομικά σας. ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ. Αν ζητάτε, τα ασφάλιστρα που έχουν οι μικρές και άγνωστες εταιρίες, σε μια μεγάλη και ισχυρή Ασφαλιστική, τότε είμαστε αυτό που ζητάτε και σας λείπει.

                                                                                                                                            Έπειτα τα ινία πήρε ο "ξεναγός" μας ο Γιώργος Σκούρας. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καταλληλότερο άνθρωπο να μας δείξει τον τόπο εκείνο. Οι γνώσεις του αλλά και το χιούμορ με το οποίο μας τις μετέδιδε, θα μας μείνουν αξέχαστες . Με ήλιο λοιπόν και ένα πολύ όμορφο κλίμα ανάμεσα στους πεζοπόρους ξεκινήσαμε την περιήγηση. Σημάδια ενός πλούσιου, αρχαίου πολιτισμού υπήρχαν ολοφάνερα γύρω μας. Αρχαία κεραμικά παντού.                                                                        

Οι υπάρχουσες αρχαιολογικές ανασκαφές άρχισαν να φανερώνουν ότι 4 μέτρα κάτω από τα πόδια μας υπήρχε μια μεγάλη αρχαία πόλη με έντονη γεωργική και εμπορική δραστηριότητα. Οι επιβλητικοί αρχαίοι λίθοι βρίσκονταν παντού ανάμεσα στις ελιές. Όταν όμως αντίκρισα αυτό που πιθανότατα ήταν το θέατρο "ωδείο" και τους μυκηναϊκούς τάφους έμεινα εμβρόντητη. Δέκα λεπτά από την πόλη μας και δεν είχα την παραμικρή ιδέα . Νομίζω πως την ίδια έκπληξη ένιωσαν και πολλοί συνοδοιπόροι μου. Αφού σταθήκαμε αρκετή ώρα έξω από τους τάφους, ενώ μας μιλούσε ο κύριος Σκουρας για την ιστορία του τόπου ξεκινήσαμε την κάθοδο μας για την πλατεία του χωριού. Τα τραπέζια ήταν έτοιμα και μετά από τους λόγους του παπά του χωριού και μέλη του δήμου ξεκίνησε το φαγοπότι. Η φασολάδα έκλεψε την παράσταση και ταίριαζε απόλυτα στην περίσταση.                                                                                                

Οι χορηγοί είχαν προμηθεύσει το σύλλογο με φρέσκα υλικά καθώς και όμορφα δώρα για τον τυχερό που θα έβρισκε το φλουρί. Αξίζει να αναφερθεί, πως οι χορηγοί που συνέβαλαν στη διοργάνωση της εκδήλωσης προσφέροντας τα παραδοσιακά τους προϊόντα ήταν οι ακόλουθοι: Σταθόπουλος Ιωάννης, Κωνσταντακόπουλος ΩΜΕΓΑ, Αφοί Μουργή, Αρτοποιείο Καράμπελας, ΑΓΑΝ ΕΠΕ, Υψηλάντη Ελένη, Κλείδωνας Ηλίας, Πουλημένος Δημήτριος, Χριστόπουλος Φίλιππος.  Όπως επίσης πολύτιμη ήταν η βοήθεια των μελών του Πολιτιστικού Συλλόγου  Αριοχωρίου.                                                                                          Αφού χορτάσαμε από το φαγητό ξεκίνησαν οι χοροί ... Και για μια στιγμή νόμιζα πως βρισκόμουν στην κοπή της πίτας κάποιου χορευτικού συλλόγου, καθώς οι περισσότεροι ήταν δεινοί χορευτές με την μουσική

επιμέλεια του Γιώργου Λυμπερόπουλου. Ήταν μια όμορφη Κυριακή που μας αιφνιδίασε καθώς προσέφερε ταυτόχρονα διασκέδαση, άθληση και εκπαίδευση για όλους τους παρευρισκόμενους. Ο παραπάνω συνδυασμός την καθιστά μια αξέχαστη Κυριακή.      Ως εκ τούτου νιώθω ευγνωμοσύνη για την προσπάθειά του ορειβατικού συλλόγου Καλαμάτας καθώς μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον τόπο μας.                                        Αδημονούμε για παρόμοιες εκδηλώσεις. 

SAOUTIS   ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                      44 Χρόνια Ασφαλιστικής Προσφοράς Τηλ. 2721 300 351, Κιν. 6977 172 942 e-mail: agsaouti@gmail.com

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ. Ο Ασφαλιστικός σας φορέας δεν σας εγγυάται μια σύνταξη, έστω στα 67 σας χρόνια ; Εξασφαλίστε ΕΣΕΙΣ τη δική σας Σύνταξη, με μόνο 1,30€ την ημέρα !!! ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ. Αν ζητάτε, τα ασφάλιστρα που έχουν οι μικρές και άγνωστες εταιρίες, σε μια μεγάλη και ισχυρή Ασφαλιστική, τότε είμαστε αυτό που ζητάτε και σας λείπει.

                                      -------///////-------


                        ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ (Β΄μέρος)     

Η Αρχαία Μεσσήνη είναι μια από τις πιο σημαντικές σε μέγεθος, μορφή και διατήρηση πόλεις της αρχαιότητας, που έχει ακόμη πολλά να προσφέρει. Δεν διαθέτει μόνον ιερά και δημόσια οικοδομήματα, αλλά και οχυρώσεις

επιβλητικές και κατοικίες και ταφικά μνημεία. Διαθέτει, εκτός των άλλων, το σπάνιο προνόμιο να μην έχει καταστραφεί ή καλυφθεί από νεότερους οικισμούς και να βρίσκεται σε ένα κατ' εξοχήν μεσογειακό αλώβητο φυσικό περιβάλλον. Το φυσικό αυτό περιβάλλον συνδυάζει την ορεινή μεγαλοπρέπεια των Δελφών και τη χαμηλή παραποτάμια γαλήνη της Ολυμπίας, με τον δεσπόζοντα γυμνό ασβεστολιθικό όγκο της Ιθώμης, όπου η ακρόπολη, και την χαμηλή εύφορη κοιλάδα γύρω από την αρχαία πόλη.   
Η Αρχαία Μεσσήνη συγκαταλέγεται ανάμεσα στα σπουδαιότερα Αρχαιολογικά ευρήματα και πρέπει κάθε Έλληνας και φυσικά όλοι οι ξένοι, να επισκευθούν αυτό το αρχαιολογικό χώρο. 

Ιστορικό Ανασκαφής. Η Αρχαιολογική Εταιρεία άρχισε συστηματικές ανασκαφικές έρευνες στην αρχαία Μεσσήνη το 1895 με τον Σάμιο αρχαιολόγο

και μετέπειτα πολιτικό Θεμιστοκλή Σοφούλη. Οι ανασκαφές συνεχίστηκαν το 1909 και το 1925 από τον Γεώργιο Οικονόμο. Ακολούθησαν οι πολυετείς έρευνες, μέχρι που το 1986 το Συμβούλιο της Αρχαιολογικής Εταιρείας ανέθεσε στον καθηγητή Πέτρο Θέμελη τη διεύθυνση των ανασκαφών της αρχαίας Μεσσήνης. Οι ανασκαφικές έρευνες με παράλληλες εργασίες στερέωσης και αναστήλωσης των μνημείων συνεχίζονται από το 1987 ως σήμερα με ταχύτερους προοδευτικά ρυθμούς. Έχουν φέρει στο φως όλα τα δημόσια και ιερά οικοδομήματα της πόλης που είδε και περιέγραψε ο Παυσανίας στη Μεσσήνη, όταν την επισκέφθηκε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου του Ευσεβούς (155-160 μ.X).
Στη σημερινή αναφορά μας θα παρουσιάσουμε 

Το ΣΤΑΔΙΟ και το ΓΥΜΝΑΣΙΟ - Το ΗΡΩΟ                                                          Το Στάδιο και το Γυμνάσιο ανήκουν στα πλέον εντυπωσιακά, από άποψη διατήρησης οικοδομικά συγκροτήματα. Το βόρειο πεταλόσχημο τμήμα του

Σταδίου περιλαμβάνει 18 κερκίδες με 18 σειρές εδωλίων, που διαχωρίζονται από κλιμακοστάσια. Περιβάλλεται από δωρικές στοές, των οποίων οι κίονες στέκονται κατά το πλείστον στη θέση τους. Η βόρεια στοά είναι διπλή, η ανατολική και η δυτική είναι απλές. Οι στοές ανήκουν στο Γυμνάσιο, που αποτελούσε ενιαίο αρχιτεκτονικό σύνολο με το Στάδιο. Η δυτική στοά δεν φαίνεται να συνεχίζεται ως το πέρας του στίβου, και διακόπτεται σε μήκος 110 μ. περίπου από το βόρειο άκρο της. Συνδέεται με περίστυλο αίθριο δωρικού ρυθμού, πλευράς 30 μέτρων περίπου, το οποίο μπορεί να αναγνωριστεί ως παλαίστρα. Ενεπίγραφα βάθρα μεταξύ των κιόνων της δυτικής στοάς έφεραν ανδριάντες Γυμνασιαρχών, ενώ πολλοί κατάλογοι εφήβων βρέθηκαν γύρω. Στην ελληνιστική εποχή τα γυμνάσια γίνονται πολυσύχναστα κέντρα της δημόσιας ζωής της πόλης και χώροι έκθεσης σημαντικών έργων τέχνης όπως μαρτυρούν τα πρόσφατα ευρήματα του Γυμνασίου.                                              
Δυτικά του δωματίου XΙ της Δυτικής στοάς του Γυμνασίου, και σε υψηλότερο 

SAOUTIS   ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ  44 Χρόνια Ασφαλιστικής Προσφοράς Τηλ. 2721 300 351, Κιν. 6977 172 942 e-mail: agsaouti@gmail.com

ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΥΓΕΙΑΣ. Για κάθε ηλικία, για κάθε τσέπη. ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ. Δώστε λύση στο μεγάλο πρόβλημα του Ασφαλιστικού, αποκτώντας τη δική σας σύνταξη. ΑΣΦΑΛΙΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ. Ανεξάρτητα από το ύψος των σημερινών Ασφαλίστρων σας, σας εγγυόμαστε καλύτερα και χαμηλότερα ασφάλιστρα.

επίπεδο, ήλθε στο φως το ταφικό μνημείο Κ3, με οκτώ κιβωτιόσχημους τάφους στο εσωτερικό του, συμμετρικά ανά δυο διατεταγμένους γύρω από τετράγωνη θήκη. Τα σωζόμενα πολυάριθμα αρχιτεκτονικά μέλη της ανωδομής του δείχνουν ότι είχε τη μορφή τετράγωνου θαλάμου (4.66x4.66 μ. περίπου) με κωνική οροφή, στην κορυφή της οποίας εδραζόταν κορινθιακός κίονας με χάλκινο έργο στερεωμένο στο σωζόμενο κιονόκρανο. Η μορφή του μνημείου είναι τελείως αδόκιμη για τα ελλαδικά δεδομένα. Στο υπέρθυρο της εισόδου, που έχει τη μορφή ιωνικού γείσου, σώζονται τα ονόματα των νεκρών, ανδρών και γυναικών που τιμήθηκαν με ένα τέτοιο λαμπρό μνημείο.                                Ταφικό, όπως αποδείχθηκε, είναι και το βορειότερα κείμενο πειόσχημο μνημείο Κ1, του οποίου την ανατολική πλευρά έστεφε ζωφόρος με ανάγλυφα ζώα σε σειρά και ανά ένα ολόγλυφο σύμπλεγμα λιονταριού που κατασπαράσσει ελάφι. Στο εσωτερικό του θαλάμου του μνημείου Κ1, το οποίο έφρασσε λίθινη θύρα, όπως τους μακεδονικούς τάφους, αποκαλύφθηκαν επτά κιβωτιόσχημοι τάφοι, οι οποίοι, παρά τη σύληση, διέσωζαν σημαντικά κτερίσματα, συμπεριλαμβανομένων χρυσών κοσμημάτων.                                                                                                                                              
ΤΟ ΗΡΩΟ ΤΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ

Αναπόσπαστο στοιχείο του Σταδίου αποτελεί το Ηρώο, που είχε τη μορφή πρόστυλου τετρακιόνιου δωρικού ναού. Βρίσκεται στη νότια πλευρά του σταδίου κτισμένος πάνω σε ορθογώνιο πόδιο, που προεξέχει από το τείχος σαν προμαχώνας. Το ναόσχημο κτίσμα ήταν ταφικό, αποτελεί ένα είδος ηρώου-μαυσωλείου, που εντάσσεται στην παράδοση των μικρασιατικών μαυσωλείων. Σε ορισμένα στοιχεία του σχετίζεται και με το Ηρώο της Καλυδώνος. Προσωπικότητα με πλούτη και επιρροή, στην οποία απένεμαν οι Μεσσήνιοι κατά την πληροφορία του Παυσανία (4. 32,2) τιμές ήρωος, ήταν ο Μεσσήνιος ισόβιος αρχιερέας και ελλαδάρχης Σαιθίδας. Είναι επομένως βέβαιο ότι το ηρώο-μαυσωλείο του Σταδίου ανήκε στην οικογένεια των Σαιθιδών. Σε αυτό ενταφιάζονταν και δέχονταν ηρωικές τιμές τα επιφανή μέλη της οικογένειας, από της ίδρυσης του Ηρώου τον 1ο αι μ.X. ως τα χρόνια τουλάχιστον της επίσκεψης του Παυσανία (155-160 μ.X).                                    Τα Ιερά της Ιθώμης                                                                                        

Η Μονή Βουλκάνου που τιμάται στο όνομα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι κτισμένη στην κορφή του όρους Ιθώμη, εκεί που βρισκόταν στην αρχαιότητα το ιερό του Ιθωμάτα Δία. Κατά την παράδοση, η ίδρυσή της αποδίδεται σε μοναχούς που κατέφυγαν εκεί για να γλυτώσουν από τους εικονομάχους το έτος 725, επί Λέοντος Ισαύρου. Μια άλλη παράδοση, που ανάγει την κτίση της Μονής στα χρόνια του Ανδρονίκου Παλαιολόγου, αναφέρει ότι η ανέγερση της μονής στην τοποθεσία αυτή αποδίδεται στην αυτοκράτειρα Ανδρονίκου. Η εικόνα της Θεοτόκου πιστεύεται ότι έχει διασωθεί ως σήμερα και είναι θαυματουργή. Φέρει την επιγραφή ''η Οδηγήτρα επονομαζομένη εν τω όρει Βουλκάνω'' και αποδίδεται στον Απόστολο Λουκά. Το 1638 το Καθολικό της Μονής ιστορήθηκε με τοιχογραφίες των αδελφών Δημητρίου και Γεωργίου Μόσχου, ονομαστούς αγιογράφους από το Ναύπλιο. Το όνομα Βουλκάνο ή Βουρκάνο απαντά για πρώτη φορά στο συναξάρι του Οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε τον 10 ο αιώνα. Σύμφωνα με μια μαρτυρία ''ο Δίας έκτισε χώραν και κάστρον, την έλεγαν Βελκίαν, όπερ ένε και φαίνεται εις το Βουρκάνον χαλασμένον'' (Σ. Λάμπρος, Ν. Ελληνομνήμων 3, 1906, 140). Η Μονή στα σωζόμενα σιγίλλια της φέρει τα ονόματα Δορκάνου (1583), Βουρκάνου (1630) και Βουλκάνου (1769 και 1798). Στις 5 Μαρτίου 1625 οι πατέρες μοναχοί, ''μή υποφέροντες εις το καθολικόν'' της Μονής Βουλκάνου, προφανώς λόγω των δυσχεριών πρόσβασης, ύδρευσης και διαμονής στην κορφή του βουνού, αγόρασαν από τον ''μπαμπά του Μεμεταγά Εφέντη'' της Ανδρούσας, για δέκα

χιλιάδες πεντακόσια γρόσια, μια μεγάλη επίπεδη τοποθεσία στη θέση ενός έρημου χωριού, κοντά σε μάνα νερού, για να ιδρύσουν εκεί τη Νέα Μονή Βουλκάνου. Το έρημο χωριό έφερε το αλβανικό όνομα Τζέμη ή Τζούμη και βρισκόταν ανατολικά από τον Άγιο Βασίλειο.                                                                                                               Το ιερό του Διός Ιθωμάτα στην υψηλότερη κορυφή της Ιθώμης είναι χτισμένο το παλιό μοναστήρι του Βουρκάνου. Ανατολικότερα σώζονται θεμέλια από το ιερό του Διός Ιθωμάτα. Το χάλκινο πόδι αναθηματικού τρίποδα που βρέθηκε κοντά στο μοναστήρι δείχνει ότι η λατρεία του Ιθωμάτα ανάγεται στη γεωμετρική τουλάχιστον περίοδο. Κατά το Παυσανία (4.31.2), τα παλιά χρόνια οργάνωναν και αγώνα μουσικής, όπως μπορεί κανείς να συμπεράνει από τους στίχους του Ευμήλου, ποιητή του 6ου αιώνα π.Χ. Η λειτουργία επομένως του ιερού πολύ πριν από την ίδρυση της Μεσσήνης το 369 π.Χ. πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Το απεικονιζόμενο σε νομίσματα της Μεσσήνης άγαλμα του Διός με κεραυνό στο δεξί χέρι και αετό στο προεκτεινόμενο αριστερό αποδίδει τη μορφή του Ιθωμάτα. Ο ετήσιος επώνυμος ιερέας φύλαγε στο σπίτι του το άγαλμα του Διός-παιδιού. Φαίνεται ότι ο τύπος του κεραυνοβολούντος Διός αποτελούσε το λατρευτικό άγαλμα,

ενώ το μικρό άγαλμα του Διός παιδιού, που είχε φιλοτεχνήσει ο γλύπτης Αγελάδας (τέλος 6ου-αρχές 5ου αιώνα π.Χ.) για τους Μεσσήνιους της Ναυπάκτου, μεταφέρθηκε στο ιερό από τους επαναπατρισμένους Μεσσήνιους το 369 π.Χ. Ο μεσσήνιος στρατηγός Αριστομένης θυσίασε κατά την παράδοση για τον Ιθωμάτα τριακόσιους αιχμαλώτους, μεταξύ των οποίων και τον βασιλιά των Λακεδαιμονίων Θεόπομπο (Κλήμης, Προτρεπτικός 36Ρ). Η ανθρωποθυσία αυτή φέρνει στο νου ανάλογες που γίνονταν για τον Λύκαιο Δία στην Αρκαδία. Προς τιμήν του Ιθωμάτα τελούνταν αγώνες, τα Ιθωμαία, των οποίων την οργάνωση αναλάμβαναν αγωνοθέτες. Χώρος τέλεσης τους ήταν το Στάδιο. 
ΤΟ ΙΕΡΟΘΥΣΙΟ
Ο περιηγητής Παυσανίας προχωρώντας νότια από το Ασκληπιείο προς το Γυμνάσιο, αναφέρει πρώτα το Ιεροθύσιο, οικοδόμημα που στέγαζε αγάλματα των δώδεκα θεών, χάλκινο ανδριάντα του Επαμεινώνδα και «αρχαίους τρίποδες», τους οποίους ο Όμηρος ονομάζει «απύρους» (Παυσανίας 4.32.1).

Το Ιεροθύσιο, όπως και η λέξη δηλώνει, πρέπει να είχε άμεση σχέση με τους ιεροθύτες, αιρετούς ετήσιους αξιωματούχους της πόλης υπεύθυνους για τον εορτασμό των Ιθωμαίων και άλλων θρησκευτικών πανηγύρεων, οι οποίοι μνημονεύονται σε πολλές επιγραφές της Μεσσήνης σε σχέση με τους αγωνοθέτες και τους χαλυδοφόρους (οινοχόους). Στα νομίσματα άλλωστε της πόλης ο τρίποδας συνοδεύει κατά κανόνα την εικόνα του Διός Ιθωμάτα, κύριας θεότητας της Μεσσήνης. Η παρουσία ανδριάντα του Επαμεινώνδα ανάμεσα στα αγάλματα των δώδεκα θεών μέσα στο Ιεροθύσιο είναι ενδεικτική της σημασίας που του απέδιδαν οι Μεσσήνιοι ως ισόθεου ήρωα οικιστή της πόλης τους. Αμέσως νότια από το Ασκληπιείο άρχισε να αποκαλύπτεται μεγάλο οικοδομικό συγκρότημα, πλάτους 50 μ. περίπου και σωζόμενου μήκους 70 μ. περίπου.                                              
Ο βόρειος τοίχος του βρίσκεται σε επαφή με το Βαλανείο νότια του Ασκληπιείου, ενώ ανατολικά και δυτικά περιβάλλεται από δρόμους. Αποτελείται από πολλές (περισσότερες των τεσσάρων) αυτοτελείς αρχιτεκτονικές ενότητες. Η βορειοδυτική ενότητα χαρακτηρίζεται από την παρουσία ενός υπαίθριου περίστυλου χώρου με ευρύχωρες αίθουσες γύρω του, οι οποίες έχουν τη μορφή ανδρώνων. 
Η πιθανή λειτουργία των αιθουσών αυτών ως χώρων τελετουργικών συνεστιάσεων δεν είναι αντίθετη προς τον χαρακτήρα του Ιεροθυσίου ως δειπνιστηρίου ιεροθυτών και αγωνοθετών κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών εορτών και χώρου ανίδρυσης αγαλμάτων του δωδεκάθεου και ανδριάντος του ήρωα οικιστή Επαμεινώνδα. Η θέση του οικοδομικού αυτού συγκροτήματος συμπίπτει τοπογραφικά με τη θέση του Ιεροθυσίου που είδε στην πορεία του ο Παυσανίας.

Η Ανατολική οδός - Το Ιεροθύσιο

Η ανασκαφή κατά μήκος της ανατολικής πλευράς του Ασκληπιείου αποκάλυψε σε μήκος 80 μ. περίπου ευρεία οδό κατεύθυνσης ΒΝ. Η οδός, πλάτους 12 μ.,

που φέρει κτιστό αποχετευτικό αγωγό καλυπτόμενο από ογκώδεις ασβεστολιθικές πλάκες, ορίζεται ανατολικά από το Ασκληπιείο, ενώ δυτικά από νέο οικοδομικό τετράγωνο που δεν έχει ακόμη ανασκαφεί. Στη διασταύρωση της με την οδό Α-Δ κατεύθυνσης, που βαίνει μεταξύ της βόρειας πλευράς του Ασκληπιείου και της νότιας πλευράς της Αγοράς, αποκαλύφθηκε κατά χώραν, σε απόσταση 6,50 μ. από τη βορειοανατολική γωνία του Εκκλησιαστηρίου, ορθογώνια ασβεστολιθική βάση με κυκλική στο μέσον της άνω πλευράς εγκοπή για την ένθεση κίονα που βρέθηκε παραπλεύρως και στήθηκε στη βάση του. Έχει ύψος 1,358, κάτω διάμετρο 0,48 μ. και φέρει στο άνω μέρος την εξής τετράστιχη επιγραφή:
Άρτέμιτι
Διονύσιος
Δωρίας
Διονυσόδωρος.                                                                                                  Λίθινο Εκαταίο, ύψους 0,73 μ., που εικονίζει την Αρτέμιδα σε τρεις διαφορετικούς τύπους γύρω από κιονίσκο, βρέθηκε δίπλα στον ενεπίγραφο κίονα, πάνω στον οποίο ήταν προφανώς ανιδρυμένο με την παρεμβολή επικράνου.

SAOUTIS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                                           44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς Ασφαλίσεις ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ, πυρός, πλημμύρας, κλοπής, σεισμών κλπ κινδύνων Ασφαλίσεις ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ,  ποιοτικές,  υπεύθυνες  με  τα  χαμηλότερα  Ασφάλιστρα Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ  στα    2721 300 35 21, ή  6977 172 942.                           ή στείλτε μας ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com

                                                                   ------------//////------------




                   



                            ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ  ΧΩΡΟΙ  ΣΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

                      ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ  ΝΕΣΤΟΡΑ  ΣΤΗΝ  ΠΥΛΟ 

 Δημοτική Ενότητα Νέστορος, με έδρα τη Χώρα, του Δήμο βρίσκεται 50 χλμ.

Στην περιοχή του δήμου βρίσκεται ο γνωστός σε όλους τους επισκέπτες αρχαιολογικός χώρος του Εγκλιανού όπου ανακαλύφθηκαν τα ανάκτορα του βασιλιά Νέστορα (πολλοί τα συγκρίνουν μόνο με τις Μυκήνες και την Αρχαία Τίρυνθα) ενώ πολύ κοντά σ΄ αυτά βρίσκεται ο θολωτός τάφος που αποδίδεται στο Νέστορα και στο διάδοχό του Θρασυμήδη. Ευρήματα συγκεκριμένου  αρχαιολογικού χώρου που ήρθαν στο φως από τις ανασκαφές στο συγκεκριμένο χώρο (σχεδόν 4000 αρχαιολογικά ευρήματα)

μπορούν να επισκεφθούν στο αρχαιολογικό Μουσείο Χώρας.
 Στην Πύλο στο λόφο του Επάνω Εγκλιανού, 4 χιλιόμετρα νότια του χωριού Xώρα βρέθηκε ανάκτορο που λέγεται πως ήταν το ανάκτορο του Νέστορα. Οι ανασκαφές που άρχισαν το 1939 και ολοκληρώθηκαν μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο έφεραν στο φως και ερείπια προγενέστερα από το ανάκτορο. Η πόλη και το ανάκτορο καταστράφηκαν το 1200 π.Χ. πιθανότατα κατά την κάθοδο των Δωριέων.
Το ανάκτορο του Νέστορα, στον Επάνω Εγκλιανό, σε απόσταση 14 χλμ από

την Πύλο, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα σημαντικότερα μνημεία της μυκηναϊκής Ελλάδας, γιατί είναι το μόνο Μυκηναϊκό ανάκτορο που έχει διατηρηθεί σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Τα ανάκτορα χτίστηκαν το 13ο αι. π.Χ. από το βασιλιά Νέστορα – γιο του Πηλέα – που πήρε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με ενενήντα πλοία, ο οποίος μετέτρεψε την Πύλο στη δεύτερη σημαντικότερη πόλη του μυκηναϊκού κόσμου, μετά τις Μυκήνες διεκδικώντας μία από τις πλέον σεβαστές θέσεις στα ομηρικά έπη. Το γύρο τοπίο ήταν ήρεμο και η περιοχή του 

Πάμε                      Στα λαδάδικα     Καθημερινά παραδοσιακά μαγειρευτά φαγητά    Ανοιχτά από τις 11.00 πμ έως 24.00 τα    μεσάνυχτα     Ναυαρίνου 27 Παραλία Καλαμάτας.    Κιν. 699 489 7458 & 694 678 5004    F.B στα λαδάδικα.

 ανακτόρου δεν τειχίστηκε ποτέ, αντίθετα με τις άλλες μυκηναϊκές ακροπόλεις. Τα ανάκτορα καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά στις αρχές του 12ου αι., από πυρκαγιά και δεν ανοικοδομήθηκαν ποτέ. Η πυρκαγιά είχε ένα εξαιρετικά θετικό αποτέλεσμα: «έψησε» τις κεραμικές πινακίδες του αρχείου σώζοντας

1200 περίπου κείμενα με σπάνιες πληροφορίες για την οικονομία, την κοινωνία, τη λατρεία κ.α. στους μυκηναϊκούς χρόνους.
  Ο Erricos Sliman είχε κάνει έρευνες το 1888, αλλά δεν είχε καταφέρει να βρει το παλάτι του Νέστορα. Το 1912 και το 1926 ο Κ. Κουντουριώτης ανακάλυψε δύο θολωτούς τάφους, που ο Carl Blegen θεώρησε ότι ήταν βασιλικοί. Το 1939 ο Κ. Κουντουριώτης εντόπισε τη θέση του προϊστορικού παλατιού, την αποκάλυψη του οποίου συνέχισε και ολοκλήρωσε ο Αμερικανός Carl Blegen. Επί 10 ημέρες έκαναν ανασκαφές σε 8 τοποθεσίες στις οποίες βρέθηκαν Μυκηναϊκά αγγεία. Στις 4 Απριλίου είχαν ήδη τμήματα από τοιχογραφίες, πλήθος πινακίδων με Γραμμική Β’ (Οι πήλινες αυτές πινακίδες, που θυμίζουν φύλλα φοίνικα, 1.250 στο σύνολό

τους, αποκρυπτογραφήθηκαν το 1952 από τον αρχιτέκτονα Michael Ventris και το φιλόλογο Τζον Τσάντγουικ, προσφέροντάς μας πλήθος πρακτικών πληροφοριών για τη ζωή στην προϊστορική Πύλα) και τοίχο πάχους ενός μέτρου και αυτό το στάδιο των ανασκαφών συνεχίστηκε μέχρι τις 10 Μαΐου, αποκαλύπτοντας μεγάλο τμήμα του παλατιού.

Από τη μελέτη των κειμένων των 1100 και πλέον πινακίδων της Γραμμικής Β που βρέθηκαν στο συγκρότημα του Ανακτόρου επιβεβαιώθηκε η ορθότητα της αποκρυπτογράφησης της Γραμμικής γραφής Β΄από τον Michael Ventris και προέκυψαν άφθονα στοιχεία για την έντονη βιοτεχνική και εμπορική δραστηριότητα που είχε αναπτυχθεί με κέντρο το ανάκτορο.

Οι ανασκαφές είχαν διακοπεί από την έναρξη του δεύτερου παγκοσμίου

πολέμου μέχρι το 1952. Το συγκρότημα των ανακτόρων αποτελείται από τέσσερα βασικά κτίρια, τα οποία έχουν δεκάδες διαμερίσματα. Μετά την ανακάλυψη της αίθουσας του θρόνου, ο Blegen το ονόμασε Ανάκτορο του Νέστορος. Σταδιακά αποκαλύφτηκαν τα ερείπια πλουσιότατου διώροφου κεντρικού οικοδομήματος και άλλων δυο βοηθητικών, που απλώνονται στο μισό οροπέδιο του Εγκλιανού. Ολόγυρα από το ανάκτορο ανασκάφηκαν θολωτοί τάφοι με κτερίσματα, ο πλησιέστερος των οποίων βρέθηκε σε απόσταση 80 μέτρων από το κεντρικό ανάκτορο.                                         

Το ανάκτορο του Νέστορα είναι ένα συγκρότημα από διάφορα κτίρια με ένα

σύνολο 105 ισογείων διαμερισμάτων ή άλλων χώρων. Αποτελείται από τέσσερα κύρια κτίρια (νοτιοδυτικό, κεντρικό, βορειοανατολικό, αποθήκη οίνου), καθώς και ορισμένα μικρότερα κτίσματα. Τα σημαντικότερα διαμερίσματά του είναι η μεγάλη ορθογώνια «αίθουσα του θρόνου» με την κυκλική εστία, το λουτρό με τον πήλινο λουτήρα και οι αποθήκες με τα πολυάριθμα αποθηκευτικά αγγεία.

SAOUTIS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                                           44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς Ασφάλιση   ΥΓΕΙΑΣ.   Νοσοκομειακή,  Εξωνοσοκομειακή Περίθαλψη και Φάρμακα. Σε γιατρούς της επιθυμίας σας.   Ασφαλίσεις ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ,  ποιοτικές,  υπεύθυνες  με  τα  χαμηλότερα  Ασφάλιστρα Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ  στα    2721 300 35 21, ή  6977 172 942.                           ή στείλτε μας ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com

   

                                                          -------///////------

                                       





                                                                      ΑΡΧΑΙΑ  ΜΕΣΣΗΝΗ 
                                                Το συγκρότημα του Ασκληπιείου 

Η Αρχαία Μεσσήνη είναι μια από τις σημαντικές σε μέγεθος, μορφή και διατήρηση πόλεις της αρχαιότητας, που έχει ακόμη πολλά να προσφέρει. 

Δεν διαθέτει μόνον ιερά και δημόσια οικοδομήματα, αλλά και οχυρώσεις επιβλητικές και κατοικίες και ταφικά μνημεία. Διαθέτει, εκτός των άλλων, το σπάνιο προνόμιο να μην έχει καταστραφεί ή καλυφθεί από νεότερους οικισμούς και να βρίσκεται σε ένα κατ' εξοχήν μεσογειακό αλώβητο φυσικό περιβάλλον. Το φυσικό αυτό περιβάλλον συνδυάζει την ορεινή μεγαλοπρέπεια των Δελφών και τη χαμηλή παραποτάμια γαλήνη της Ολυμπίας, με τον δεσπόζοντα γυμνό ασβεστολιθικό όγκο της Ιθώμης, όπου η ακρόπολη, και την χαμηλή εύφορη κοιλάδα γύρω από την αρχαία πόλη.   

Ο Παυσανίας παρουσιάζει το Ασκληπιείο ως μουσείο έργων τέχνης, κυρίως αγαλμάτων και όχι ως συνηθισμένο τέμενος θεραπείας ασθενών. Ήταν ο επιφανέστερος χώρος της Μεσσήνης, κέντρο της δημόσιας ζωής της πόλης, που λειτουργούσε παράλληλα με την παρακείμενη αγορά. Περισσότερα από 140 βάθρα για χάλκινους ανδριάντες πολιτικών κυρίως προσώπων και πέντε εξέδρες περιβάλλουν το δωρικό ναό και το βωμό, ενώ πολλά είναι τοποθετημένα και κατά μήκος των στοών. Ένας σχεδόν τετράγωνος υπαίθριος χώρος (71,91X66,67μ.) πλαισιώνεται εσωτερικά από τέσσερις στοές, ανοιχτές προς τον κεντρικό υπαίθριο χώρο. Κάθε στοά της βόρειας και νότιας πλευράς είχε στην πρόσοψη 23 κίονες κορινθιακούς που στήριζαν θριγκό, αποτελούμενο από ιωνικό επιστύλιο και από ζωφόρο με ανάγλυφα βουκράνια στολισμένα εναλλάξ με ανθοπλοκάμους και ρόδακες. Όμοιες ήταν και οι στοές της ανατολικής και δυτικής πλευράς, αλλά με 21 κίονες η καθεμία. Σε κάθε στοά υπήρχε δεύτερη εσωτερική κιονοστοιχία με 14 κίονες στην βόρεια και τη νότια πλευρές και 13 στην ανατολική και δυτική.

Στην ανατολική πτέρυγα της περίστυλης αυλής βρίσκεται συγκρότημα τριών οικοδομημάτων: το μικρό στεγασμένο θεατροειδές Εκκλησιαστήριο, το Πρόπυλο, το Συνέδριον ή Βουλευτήριο και η αίθουσα Αρχείου του Γραμματέως των Συνέδρων. Κατά μήκος της δυτικής πτέρυγας βρίσκεται σειρά δωματίων-Οίκων που σύμφωνα με την περιγραφή του Παυσανία περιείχαν αγάλματα των εξής θεοτήτων κατά σειρά από Νότο προς Βορρά: Απόλλωνος και Μουσών , Ηρακλή-Θήβας-Επαμεινώνδα (Οίκος Ν), Τύχης (Οίκος Μ), Αρτέμιδος Φωσφόρου (Οίκος Κ).                                                                                                                    Τη βόρεια πτέρυγα του Ασκληπιείου κλείνει μεγάλο διμερές οικοδόμημα κτισμένο πάνω σε υψηλό πόδιο, προσιτό από κεντρικό μνημειώδες κλιμακοστάσιο που στο βόρειο πέρας του καταλήγει σε πρόπυλο με αετωματική επίστεψη. Οι δύο αίθουσες του οικοδομήματος, δεξιά και αριστερά από το βόρειο κλιμακοστάσιο, που διαιρούνται πανομοιότυπα σε πέντε δωμάτια, έχουν ταυτισθεί με το Σεβάστειον ή Καισαρείον των επιγραφών. Ήταν αφιερωμένες στη λατρεία της θεάς Ρώμης και των αυτοκρατόρων. Στο ανατολικό άκρο της βόρειας πτέρυγας, στο επίπεδο της  

TA AIPETIKA                                             http://taairetika.blogspot.com Ένα τολμηρό, e-περιοδικό, με σκληρές αλήθειες, όπως δεν τις βλέπεται αλλού,        για τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ, τα ΑΘΛΗΤΙΚΑ, τη ΜΕΣΣΗΝΙΑ, την ΠΑΡΑΔΟΣΗ, τις ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ και το LIFE STYLE. Επισκεφθείτε μας σήμερα, όπως κάνουν, σχεδόν άλλοι 700  επισκέπτες μας ημερησίως.

στοάς, βρίσκεται ο επιμελούς κατασκευής Οίκος Η με βάθρο αγαλμάτων. Η ανέγερση του συγκροτήματος του Ασκληπιείου, που πρέπει να συντελέστηκε αμέσως μετά τα γεγονότα του 215/14 π.X., φαίνεται ότι εντάσσεται σε ένα μεγαλόπνοο οικοδομικό πρόγραμμα, κατά το πρότυπο της αθηναϊκής Ακροπόλεως, με στόχο την προβολή των Μεσσηνίων ως ιδιαίτερου έθνους στην Πελοπόννησο και με βαθιές ρίζες στο προδωρικό και το δωρικό παρελθόν της χώρας. Όλα σχεδόν τα γλυπτά του οικοδομικού συγκροτήματος του Ασκληπιείου ήταν έργα του γλύπτη Δαμοφώντα, με εξαίρεση το χρυσόλιθο άγαλμα της Μεσσήνης και το σιδερένιο του Επαμεινώνδα (Παυσ. 4.31.10).

Το μεγαλύτερο μέρος του κεντρικού υπαίθριου χώρου του Ασκληπιείου καταλαμβάνεται από τον επιβλητικό δωρικό περίπτερο ναό και το μεγάλο βωμό του. Ο ναός ήταν περίπτερος δωρικός (6X12 κίονες) με πρόναο και οπισθόδομο, που ο καθένας τους έφερε δύο κίονες μεταξύ παραστάδων. Οι εξωτερικές διαστάσεις του μνημείου είναι 13,67X27,94 μ., ενώ το συνολικό του ύψος ήταν 9 μ. περίπου. Εδράζεται σε τρίβαθμη κρηπίδα. Στην ανατολική του πλευρά, όπου η είσοδος, υπάρχει ράμπα. Ο σηκός, ο πρόναος και ο οπισθόδομος είναι κτισμένοι από τοπικό ασβεστόλιθο, ενώ το πτερό από επιχρισμένο ψαμμιτικό λίθο. Το άδυτο χωριζόταν από το υπόλοιπο τμήμα του ναού με θωράκιο και στο βάθος του υπήρχε γλυπτική λατρευτική σύνθεση,. Αφιερώματα που προσιδιάζουν στη λατρεία του θεραπευτή θεού Ασκληπιού δεν βρέθηκαν. Επιβεβαιώνεται η άποψη ότι ο Ασκληπιός της Μεσσήνης δεν είχε προέχουσα τη θεραπευτική ιδιότητα, αλλά την πολιτική, εκείνη του "Μεσσήνιου πολίτη" (Παυσ. 4.26.7). Είχε τη θέση του μέσα στο γενεαλογικό δέντρο των μυθικών βασιλέων της Μεσσηνίας, τόσο των πριν όσο και των μετά την κάθοδο των Ηρακλειδών στην Πελοπόννησο. Μητέρα του ήταν η Αρσινόη, κόρη του Λευκίππου, που έδωσε το όνομα της και στην Κρήνη Αρσινόη της αγοράς.      

To ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΡΙΟ είναι μικρή θεατρική κατασκευή με κοίλο εγγεγραμμένο σε ορθογώνιο κέλυφος και κυκλική ορχήστρα, διαμέτρου 9,70 μ. σκηνή, πλάτους 21 μ. Είχε προσκήνιο με τρία ανοίγματα μπροστά και κλιμακοστάσιο εξόδου στο ανατολικό άκρο του. Το κοίλο, σχήματος μεγαλύτερου του ημικυκλίου χωρίζεται με διάζωμα σε άνω και κάτω. Το κάτω κοίλο απαρτίζεται από έντεκα σειρές λίθινων εδωλίων και χωρίζεται σε τρεις κερκίδες με δυο κλιμακοστάσια. Δυο ακόμη κλίμακες ανόδου υπάρχουν στα άκρα του κοίλου κοντά στις παρόδους. Δύο είσοδοι από την πλευρά της ανηφορικής οδού στα ανατολικά οδηγούν η μία στην ορχήστρα με κλιμακοστάσιο καθόδου και η άλλη απευθείας στο διάζωμα μεταξύ κάτω και άνω κοίλου. Το κοίλο περιβάλλεται από ισχυρό αναλημματικό τοίχο, ο οποίος κατά την ανατολική και βόρεια πλευρά είναι κτισμένος στο κάτω μέρος του με λείους ορθοστάτες, ενώ στο άνω με το ψευδοϊσόδομο κυφωτό σύστημα, που απαντά και στην Πριήνη της Μικράς Ασίας. Σκεπαστό κλιμακοστάσιο στη ΒΔ γωνία του αναλήμματος οδηγούσε στο ανώτατο διάζωμα του κοίλου από τη βόρεια πλευρά. Στο ανατολικό άκρο της ορχήστρας, μπροστά στο κλιμακοστάσιο που οδηγεί στην ανατολική είσοδο του οικοδομήματος, τοποθετήθηκε τον 2ο αιώνα μ.X. μεγάλο βάθρο έφιππου ανδριάντα από χαλκό προς τιμήν του Ελλαδάρχη Σαιθίδα.   

  

SAOUTIS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                                           44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς Ασφάλιση   ΥΓΕΙΑΣ.   Νοσοκομειακή,  Εξωνοσοκομειακή Περίθαλψη και Φάρμακα. Σε γιατρούς της επιθυμίας σας.   Ασφαλίσεις ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ,  ποιοτικές,  υπεύθυνες  με  τα  χαμηλότερα  Ασφάλιστρα Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ  στα    2721 300 35 21, ή  6977 172 942.                           ή στείλτε μας ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com

Το ΠΡΟΠΥΛΟ οδηγεί από την ανηφορική ανατολική οδό στο χαμηλότερα εκτεινόμενο Ασκληπιείο. Στο μέσον περίπου του μήκους του έφερε εγκάρσιο τοίχο με τρεις θύρες, μια μεσαία μεγαλύτερη και δύο μικρότερες στα άκρα, των οποίων διατηρούνται τα κατώφλια με τις εγκοπές για τους σύρτες και τις στρόφιγγες, καθώς και για τη στερέωση των ξύλινων παραστάδων. Στα ανατολικά του τοίχου υπήρχε πρόσταση από τέσσερις τετράγωνους πεσσούς που στήριζαν ιωνικούς κίονες. Μεταξύ της εξωτερικής πεσσοστοιχίας και του εγκάρσιου τοίχου με το τρίθυρο διασώθηκε το δάπεδο, αποτελούμενο από μεγάλες τετράγωνες λίθινες. Η πρόσταση, που έβλεπε προς το Ασκληπιείο έφερε δύο κίονες κορινθιακού ρυθμού. Στην ύστερη αρχαιότητα (3ος/4ος αι. μ.X.) η δυτική αυτή πρόσταση είχε επισκευασθεί πρόχειρα. Οι δύο ανόμοιες βάσεις κορινθιακών κιόνων που διατηρούνται στη θέση τους προέρχονται από την μεταγενέστερη αυτή επισκευή.

Το ΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΟ αποτελεί τον κατ' εξοχήν χώρο συγκέντρωσης συνέδρων, αντιπροσώπων των πόλεων της αυτόνομης Μεσσηνίας. Έχει σχήμα σχεδόν τετράγωνο, διαστάσεων 20,80 X 21,60 μ., και στέγη τετράκλινη που στηριζόταν εσωτερικά σε τέσσερις πεσσούς. Οι τρεις πλευρές της (βόρεια, ανατολική και νότια) ήταν κλειστές, κτισμένες με τοίχο, πάχους 1,20 μ., ενώ είσοδος υπήρχε μόνο στη δυτική πλευρά από δύο μεγάλα τρίθυρα ανοίγματα .Κατά μήκος των τριών κλειστών πλευρών διατηρήθηκε λίθινο συνεχές έδρανο με συμφυές ερεισίνωτο και λαξευτά λεοντοπόδαρα στα δύο άκρα. Το συνολικό μήκος του εδράνου (56 μ.) επέτρεπε να κάθονται άνετα 76 σύνεδροι, όσα ήταν τα μέλη της ιερής γερουσίας.
Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ, διαστάσεων 16,45X19,75 μ., είναι πλήρης κατασκευών της πρωτοβυζαντινής περιόδου. Δεδομένου του δημόσιου πολιτικού χαρακτήρα των χώρων της ανατολικής πτέρυγας του Ασκληπιείου και της γειτνίασης της αίθουσας αυτής προς το Βουλευτήριο της πόλης, είναι μάλλον βέβαιο ότι είχε ανάλογο δημόσιο χαρακτήρα. Σύμφωνα άλλωστε με μαρτυρία επιγραφής, που βρέθηκε μπροστά στην ανατολική είσοδο της αίθουσας, πρέπει να στεγαζόταν σε αυτήν το Αρχείο του Γραμματέως των Συνέδρων.                                                                       

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΟΡΘΙΑΣ
Στα ΒΔ του Ασκληπιείου ήλθε στο φως πρόστυλος ναός, διαστάσεων 8,42x5,62 με σχεδόν τετράγωνο σηκό, αβαθή ευρύτερο πρόδομο και ράμπα στο μέσον της τετράστυλης πρόσοψης. Γύρω από την πρόσοψη του ναού αποκαλύφθηκαν βάθρα αναθημάτων και ενεπίγραφες στήλες. Κατά μήκος της βόρειας πλευράς, βρέθηκαν δύο θησαυροί νομισμάτων, χαλκών της Μεσσήνης και αργυρών της Αχαϊκής Συμπολιτείας, των μέσων του 2ου αιώνα π.Χ., καθώς και πλήθος πήλινων ειδωλίων που εικονίζουν κατά κύριο λόγο την Αρτέμιδα Κυνηγέτιδα και Φωσφόρο. Σε λατρευτικό μαρμάρινο άγαλμα της Ορθίας πρέπει να ανήκουν τα θραύσματα που βρέθηκαν στα βόρεια του ναού. Μετά την κατασκευή του Ασκληπιείου, το τέμενος της Ορθίας έπαυσε να λειτουργεί και η λατρεία της θεάς μεταφέρθηκε στον Οίκο Κ της δυτικής πτέρυγας του συγκροτήματος, δηλαδή στο νεότερο Αρτεμίσιο.

ΤΥΡΟΚΟΜΙΚΗ ΜΕΣΣΗΝΗΣ        Αφοί Γ.ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΙ Α.Β.Ε.Ε.Τ                            Από το 1950    Έδρα: Μουλαβασίλη 34,  242 00, Μεσσήνη Τυροκομείο: Θέση Παναγίτσα, Μαυρομάτι Μεσσήνης Τηλ. Παραγγελιών  27220 24087 Τηλ. Τυροκομείου   27220 23139 e-mail: info@tyrokomikimessinis.gr www.tyrokomikimessinis.gr

                      

                                                    --------------------////////////-------------------
















                                           Ο ΝΑΟΣ  ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ           

Οι αρχαιότητες της Μεσσηνίας, είναι από τις καλύτερες και ποιοτικότερες όλης της Ελλάδας ! Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς. Σήμερα, θελήσαμε να σας παρουσιάσουμε μια από τις σημαντικότερες αρχαιότητες, ένα θαύμα της τεχνολογίας των αρχαίων προγόνων μας. Το Ναό του Επικούρειου Απόλλωνα.                                                                                      

Στην Φιγαλεία, στα σύνορα μεταξύ Μεσσηνίας, Ηλείας και Αρκαδίας, υψώνεται σε υψόμετρο 1130 μέτρων ο επιβλητικός ναός του Επικούρειου Απόλλωνα, ο οποίος χτίστηκε τον… 5ο π.Χ αιώνα και ως αρχιτέκτονας του ναού αναφέρεται από τον Παυσανία ο Ικτίνος.

Είναι ένα απ΄ τα καλύτερα διατηρημένα στον χρόνο μνημεία της αρχαίας Ελλάδας και είναι θεμελιωμένος πάνω στο βράχο του όρους Κωτιλίου, όπου βρισκόταν η αρχαία πόλη Βάσσες. Όλα καλά ως εδώ, αλλά ο ναός περιστρέφεται και αυτό ελάχιστα το διδάσκουν, για να μην πω καθόλου, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.                                                                   
Ναός Πυξίδα – Το θαύμα των αρχαίων επιστημών.

Περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του κατά 50,2 δευτερόλεπτα της μοίρας, όση είναι και η ετήσια μετάπτωση των ισημεριών με στόχο να βλέπει συνεχώς το ίδιο αστρικό σημείο και τα μυστήρια δεν τελειώνουν εκεί, καθώς η πλαγιά είναι διαμορφωμένη τεχνητά και ο ναός τοποθετήθηκε πάνω σε αυτή ακολουθώντας τον άξονα Βορρά προς Νότο σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ναούς. Για να πετύχουν την ολίσθηση του ναού τοποθέτησαν πάνω στην πλάκα και ένα στρώμα αργίλου και βότσαλα θαλάσσης και πάνω σε αυτά τα στρώματα τοποθετήθηκαν τα θεμέλια του ναού.

Για να μην σας αφήσω με την απορία για το ποιο αστρικό σημείο στοχεύει

συνεχώς ο ναός εις τους αιώνες των αιώνων και θα συνεχίσει να στοχεύει, (εκτός κι αν οι πρόσφατες παρεμβάσεις για την συντήρηση του διαμορφώσουν νέες καταστάσεις).. το αστρικό σημείο λοιπόν είναι ο Σείριος, το άστρο του Κυνός, από το οποίο κατάγεται σύμφωνα με τη «μυθολογία» ο Θεός Απόλλων. Ερωτηματικό παραμένει πως μπορούσαν οι αρχαίοι Έλληνες να χτίζουν Παρθενώνες και περιστρεφόμενους ναούς.. αλλά και το πως υπολόγισαν ότι για να στοχεύει ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα τον Σείριο πρέπει να γυρνάει κατά 50,2 δευτερόλεπτα της μοίρας ίση με την ετήσια μετάπτωση των ισημεριών.. Με τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα δεν είναι απίθανο.. με τα τότε δεδομένα όμως; Πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την τεχνολογία και την τεχνογνωσία; Την κατείχαν; Τους δόθηκε; Άλλο ένα σημείο αντιπαράθεσης…. Ίσως όχι για εμάς..                                                              

«Το 652 π.χ. οι Σπαρτιάτες κυριεύουν τη Φιγάλεια και οι κάτοικοί της την εγκαταλείπουν. Απευθύνονται στο μαντείο των Δελφών για να μάθουν πώς θα ανακτήσουν τη πόλη τους. Οι Φιγαλείς επιστρέφοντας στη πατρίδα τους για να ευχαριστήσουν το θεό Απόλλωνα αφιέρωσαν ναό που έχτισαν σε ένα φυσικό πλάτωμα στη πλαγιά του Κωτίλιου και τον ονόμασαν Επικούρειο. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ο ναός δεν ήταν απλά ένα λατρευτικό κτίσμα αφιερωμένο στον Απόλλωνα. Αν εξετάσουμε τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του, θα δούμε ότι αν και εξωτερικά είναι ΔΩΡΙΚΟΥ ρυθμού, στο εσωτερικό του είναι ΙΩΝΙΚΟΥ ρυθμού, αλλά οι κίονες του κοσμούνται με ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ ρυθμού κιονόκρανα.

Είναι το μοναδικό αρχαίο οικοδόμημα που συνδυάζει και τους 3 αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Κατασκευάστηκε το τελευταίο τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ πιθανότατα από τον αρχιτέκτονα του Παρθενώνα, Ικτίνο, μετά από υπόδειξη των ιερέων του Απόλλωνα από τους Δελφούς. Η πλαγιά που είναι χτισμένος ο ναός έχει διαμορφωθεί τεχνητά σε οριζόντιο επίπεδο και ο ναός τοποθετήθηκε έκκεντρα πάνω σε αυτή με προσανατολισμό που και πάλι θεωρείται παράξενος διότι δεν ακολουθεί τον συνήθη προσανατολισμό του άξονα ανατολής – δύσης αλλά βορρά-νότου. Δημιουργήθηκε τεχνητά μία πέτρινη ειδική βάση που πάνω σε αυτή τοποθετήθηκε ο ναός.                                                                                      

Η βάση αυτή είναι μοναδική στον κόσμο, διότι λόγω της μελετημένης κλίσης της, επιτρέπει στον ναό να ΟΛΙΣΘΑΙΝΕΙ πάνω σε αυτή κατά 50.2 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ κάθε χρόνο με σκοπό να ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΑΣΤΡΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ. Για να κατορθώσει ο ναός να ολισθαίνει πάνω στην βάση του, τοποθετήθηκε πάνω σε αυτή ένα στρώμα άργιλου και ένα στρώμα από βότσαλα θαλάσσης. Πάνω σε αυτά, τοποθετήθηκαν οι πλάκες των θεμελίων του ναού. Κάτω από τη βάση έχουν βρεθεί τούνελ που κρατούσαν τον άξονα του ναού.                                             

Πάνω στη βάση του ναού τοποθετήθηκαν πολλές στρώσεις από πλάκες που ενώνοντας μεταξύ τους με ανοξείδωτους σιδερένιους συνδετήρες και στο άνοιγμα τους έχυσαν μόλυβδο για να κρατά τους κραδασμούς. Στη συνέχεια έχτισαν το ναό, ο οποίος λόγω της ιδιαίτερης βάσης του και της σοφά μελετημένης κλίσης της, ολίσθαινε πάνω σε αυτή ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΤΑΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΙΣΗΜΕΡΙΩΝ.   

Ο δεύτερος ναός στην κορυφή του βουνού Κωτύλιο έπαιζε τον ρόλο του δείκτη. Δηλαδή αν κάποιος στεκόταν στην είσοδο του μεγάλου ναού σε πλήρη στοίχιση με τον μικρό ναό της κορυφής, τότε έβλεπε το σημείο 0 του βορρά! Μία τεράστια πυξίδα δηλαδή κατασκευασμένη από γρανίτη και μάρμαρο! 

Ο ναός κατατάσσεται στο κατάλογο της UNESCO ως παγκόσμιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.»                                                                          

Πηγή : http://ellinikahoaxes.gr/2015/09/01/naos-epikouriou-apollona/

SAOUTIS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ                                        44 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς Ασφάλιση   ΥΓΕΙΑΣ.   Νοσοκομειακή,  Εξωνοσοκομιακή Περίθαλψη και Φάρμακα σε γιατρούς της επιθυμίας σας.   Ασφαλίσεις Αυτοκινήτων,  ποιοτικές,  υπεύθυνες  με  τα  χαμηλότερα     Ασφάλιστρα !                                                          Τηλεφωνείστε μας ΤΩΡΑ  στα    2721 300 35 21, ή  6977 172 942.                           ή στείλτε μας ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com

                                              ------/////-----







                               ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΕΣΣΗΝΗΣ
Επειδή οι αρχαιότητες στη Μεσσηνία είναι κάτι το πολύ σημαντικό για την περιοχή μας, από σήμερα παρουσιάζουμε το πρώτο μέρος της Αρχαίας Μεσσήνης, που αναφέρεται στο υπέροχο Αρχαίο Θέατρό της.

Το Θέατρο της Μεσσήνης, για το οποίο μόνον έμμεση μνεία γίνεται από τον Παυσανία (4.32.6), αποκαλύφθηκε ΒΔ του Ασκληπιείου και 50μ. δυτικά της Αγοράς. Κατασκευάστηκε τον 3ο-2ο αι. π.Χ. και είναι από τα μεγαλύτερα της αρχαιότητας. Το πλάτος του φτάνει τα 98.60μ., και η διάμετρος της ορχήστρας του τα 23.46μ. Χρησιμοποιείτο για ψυχαγωγία των πολιτών, αλλά και για συγκεντρώσεις πολιτικού χαρακτήρα, όπως μαρτυρούν τα επιγραφικά ευρήματα. Στους Ρωμαϊκούς Αυτοκρατορικούς χρόνους(1ος-2ος αι. μ.Χ.) έλαβε τη σημερινή του μορφή μετά από ριζικές μετατροπές, που έγιναν στο κοίλο και στη σκηνή της Ελληνιστικής περιόδου. Η εκτεταμένη καταστροφή του κοίλου οφείλεται κυρίως στους κατοίκους του οικισμού της Πρωτοβυζαντινής και Βυζαντινής εποχής, οι οποίοι μετέτρεψαν το θέατρο σε "λατομείο" αποκομίζοντας οικοδομικό υλικό για τις ανάγκες τόσο του οικισμού, όσο και της γειτονικής Βασιλικής. 
Το κοίλον του Θεάτρου εδράζεται σε επίχωση, που συγκρατείται από ισχυρό ημικυκλικό ανάλημμα, το δυτικό τμήμα του οποίου διατηρείται σε

καλή κατάσταση. Το ανάλημμα, κτισμένο από ογκώδεις λιθοπλίνθους, έχει ίδια μορφή με τις οχυρώσεις, τις πύλες και τους πύργους της πόλης, και ανά 20 μέτρα περίπου έφερε εντυπωσιακές οξυκόρυφες πυλίδες με εσωτερικά κλιμακοστάσια, που οδηγούσαν στο επάνω διάζωμα. Από εκεί ξεκινούσαν κλιμακοστάσια καθόδου, που κατέληγαν στην ορχήστρα ορίζοντας και τις κερκίδες του οικοδομήματος. Μεγάλη λίθινη εξωτερική σκάλα στη ΒΔ καμπύλη του αναλήμματος οδηγεί στο επάνω διάζωμα τονίζοντας τις αρχιτεκτονικές ιδιομορφίες του κτίσματος. 
Στα χρόνια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων Αυγούστου και Τιβερίου(1ος αι. μ.Χ.) η σκηνή και το προσκήνιο αντικαταστάθηκαν εκ θεμελίων. Νέες επισκευές και τροποποιήσεις πραγματοποιήθηκαν με οικονομική χορηγία της πανίσχυρης μεσσηνιακής οικογένειας των Σαιθιδών, γύρω στα μέσα του 2ου αι. μ.Χ.

Η ρωμαϊκή σκηνή διατηρείται αρκετά καλά. Η πρόσοψή της κατασκευάστηκε πολυώροφη (τουλάχιστον τριώροφη) με θύρες, αψίδες και κόγχες. Λευκοί και πολύχρωμοι αράβδωτοι κίονες από μάρμαρο αλλά

και από γρανίτη χρησιμοποιήθηκαν για τον σκοπό αυτό. Η κιονοστοιχία της κάτω σειράς είχε επίστεψη από κορινθιακά κιονόκρανα, ενώ στις ανώτερες είχαν τοποθετηθεί κιονόκρανα ιωνικά και αιγυπτιάζοντα. Τα στοιχεία αυτά του Θεάτρου της Μεσσήνης προοιωνίζουν τα κολοσσιαία θέατρα και αμφιθέατρα των ρωμαϊκών χρόνων.                                           Το ισόγειο τμήμα της σκηνής αποτελείται από κεντρική ημικυκλική κόγχη, και από δύο ορθογώνιες, δεξιά και αριστερά της. Σε κάθε κόγχη υπήρχαν δύο βάθρα για την ανίδρυση έξι συνολικά μαρμάρινων αγαλμάτων ευεργετών και άλλων προσώπων. Στις μικρότερες κόγχες των επάνω ορόφων της σκηνής είχαν τοποθετηθεί αγάλματα, ενώ ανδριάντες πνευματικών ανδρών και ευεργετών είχαν στηθεί και γύρω στην ορχήστρα του κτίσματος. 

Το Θέατρο της Μεσσήνης φαίνεται ότι εγκαταλείφθηκε ήδη στα τέλη του 3ου με αρχές του 4ου αι. μ.Χ. Τούτο συμπεραίνεται από την χρήση λιθοπλίνθων του αναλήμματος του κοίλου στην τελευταία οικοδομική φάση της Κρήνης Αρσινόης, η οποία ανάγεται στους χρόνους του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.).

                                             

Από την
Αρχαιολόγο Γεωργία Χατζή - Σπηλιοπούλου

SAOUTIS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ       43 Χρόνια Ποιοτική Ασφαλιστική Προσφορά  Αριστοδήμου 42, Καλαμάτα Τηλ. 2721 300 351 Κιν. 6977 172 942 e-mail: agsaouti@gmail.com

*Ασφαλίσεις   Αυτοκινήτων                           Με τα χαμηλότερα  Ασφάλιστρα.                            *Ασφαλίσεις Υγείας,   Μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα σε πολλά   προγράμματα, με Ετήσια Ασφάλιστρα από   100 € !

 ΠΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΠΥΡΓΟΣΠΙΤΑ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ

Έχουμε γράψει και στο παρελθόν  ότι η Μάνη αποτελεί ένα ξεχωριστό «κομμάτι επί γης μοναδικό». Είναι ένας τόπος που συνδυάζει την άγρια φυσική ομορφιά  με την απλότητα και τη ζεστασιά των ίδιων των Μανιατών.
Η κυριαρχία της πέτρας  είναι το χαρακτηριστικό αυτού του κομματιού, είναι ένας τόπος που γοητεύει. Τόπος τραχύς και πολλές φορές δεν είναι καν προσβάσιμος. Για πολλούς αιώνες, της ταραγμένες ιστορικά περιοχής,  οι Μανιάτες ζούσαν σε ένα καταφύγιο που είχαν κάνει όλη τη Μάνη. Οι αμυντικές ανάγκες των Μανιατών και ο Χαρακτηριστικός τρόπος ζωής τους, τους ανάγκασε να οχυρωθούν με περιττή ασφάλεια κατασκευάζοντας τους γνωστούς Μανιάτικους Πύργους, που και τότε ήταν μια ανάγκη και σήμερα είναι σημαντικά αξιοθέατα και σημεία τουριστικής ανάπτυξης.                     

Βασικό στοιχείο της περιοχής είναι η λιτή και αυστηρή αρχιτεκτονική των κτισμάτων αυτών που κατασκευάστηκαν για να είναι αμυντικά οχυρά, λογικό είναι να έχουν σαν κύριο υλικό την πέτρα. Αγέρωχοι πύργοι, αρχοντικά πυργόσπιτα και καλντερίμια αποτελούν σήμερα στη Μάνη κυριολεκτικά ένα «υπαίθριο μουσείο».                                                                                           Πηγή πληροφοριών από το www.magicmessinia.gr

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΗ,που βρίσκεται στην περιοχή του δημοτικού διαμερίσματος Σωτηριάνικων του Δήμου Αβίας, αποτελεί ένα κτιριακό

συγκρότημα από πύργους το οποίο εξυπηρετούσε κυρίως σκοπούς παρατήρησης της ευρύτερης περιοχής.
Πρόκειται για έναν πολεμόπυργο τετράγωνου σχήματος που διαθέτει τρεις ορόφους και περιβάλλεται από κυκλικούς πυργίσκους οι οποίοι συμπληρώνουν κατάλληλα την επιβλητική μορφή του. Ο συγκεκριμένος πύργος αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου συνόλου της προεπαναστατικής εποχής και στους χώρους του φιλοξενεί μεταξύ άλλων κατοικίες, βοηθητικά κτίσματα και ένα παρεκκλήσι.
Ο Πύργος του Κουμουνδούρου, στον οικισμό Γαρμπελιάς του δημοτικού διαμερίσματος Κάμπου (Δήμος Αβίας), κτισμένος (μετά το 1830) από πέτρα, έχει αμυντικό κυρίως χαρακτήρα. Διαθέτει δύο ορόφους, ημικυκλική προεξοχή ενώ έχει συνδέσει τη φήμη του κυρίως με το γεγονός ότι πιθανόν αποτέλεσε το πατρικό του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, του για σειρά ετών πρωθυπουργού της Ελλάδος κατά τα μετεπαναστατικά χρόνια

Ο Πύργος του Κιτρινιάρη-Ξανθέα βρίσκεται στο δημοτικό διαμέρισμα Εξωχωρίου (πρ. Δήμος Λεύκτρου) και αποτελεί ένα τυπικό δείγμα οχυρωμένης κατοικίας (πυργόσπιτου) του 18ου αιώνα. Διαθέτει τρεις ορόφους και ορθογώνια κάτοψη με αρκετές πολεμότρυπες στις τέσσερις πλευρές του.Τα παράθυρα σε σχήμα καμάρας, ο μαντρότοιχος και η τοξωτή του θύρα συμπληρώνουν το ιστορικό αυτό κτίριο.

                                                  
Ο Πύργος του Δουράκη, που έχει συνδέσει τη φήμη του με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη καθώς σε αυτόν είχε βρει καταφύγιο κατά το διωγμό των κλεφτών, βρίσκεται στο δημοτικό διαμέρισμα Καστανιάς (Δήμος Λέυκτρου) της Μεσσηνιακής Μάνης. Πρόκειται για έναν πολυώροφο πύργο του 18ου αιώνα ο οποίος αντικατοπτρίζει την παραδοσιακή μανιάτικη αρχιτεκτονική εμπλουτισμένη με γραφικές καταχύστρες και αμυντικές πολεμότρυπες. Αποτέλεσε κατοικία του θρυλικού καπετάν Δουράκη της Καστανιάς και ξεχωρίζει για τους τέσσερις κυκλικού σχήματος πυργίσκους του 

                 
Ο Πύργος του Μούρτζινου διακρίνεται για τα τέσσερα επίπεδά του ενώ διαθέτει στέρνα, πολεμίστρα και αμυντική υποδομή με φρούριο. Σε αρμονική σύνδεση με τα παράσπιτα και το παραδοσιακό ελαιοτριβείο του, περιβάλλεται από οχυρωματικό περίβολο δίνοντας στον επισκέπτη τη δυνατότητα να δει από κοντά ένα μικρό αλλά πολύ αξιόλογο δείγμα της μανιάτικης καστροπολιτείας.  

Ο Πύργος του Πατριαρχέα εντάσσεται και αυτός με τη σειρά του στη γνωστή παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Μάνης. Με περίπου τετράγωνη κάτοψη, είναι ένα κτίσμα μεγάλου ύψους κατασκευασμένο από τοπικούς λίθους σε τρία ή τέσσερα διαφορετικά επίπεδα. Ο αμυντικός κυρίως χαρακτήρας του πύργου και τα παράθυρά του προσφέρουν πολύτιμα στοιχεία σχετικά με την ταραγμένη ιστορικά περιοχή και τους μακρόχρονους αγώνες της.

O Πύργος Χρηστέα. Στον Άγιο Δημήτριο της Μεσσηνιακής Μάνης, πλησίον του Αγίου Νικολάου), ξεχωρίζει ο καλοδιατηρημένος πύργος του Καπετάν Χρηστέα. 

Ο Καπετάν Χρηστέας ήταν καπετάνιος της περιοχής και με τα παλικάρια του συμμετείχαν στην απελευθέρωση της Καλαμάτας και στον αγώνα του 1821. Ο Ιμπραήμ το 1826 προσπάθησε να αποβιβαστεί στο λιμανάκι του χωριού αλλά απέτυχε όπως συνέβη και στην υπόλοιπη Μάνη.      Εδώ βρισκόταν το ιστορικό κανόνι γνωστό σε όλη τη Μάνη με το όνομα "Κοψοχείλα", του οποίου χειριστής ήταν ο Στέφανος Χρηστέας ή Ξυδέας, από τον Άγιο Δημήτρη. Το κανόνι αυτό είχε κουρσέψει ο Καπετάν Χρηστέας με τα παλικάρια του από ένα μεγάλο Βενετσάνικο καράβι και το όνομα το πήρε όταν κτυπώντας την Ναυαρχίδα του Ιμπραήμ κόπηκε ένα κομμάτι από το επάνω μέρος του χείλους του.    

Πυργοκατοικία, φερόμενης ιδιοκτησίας Διονυσίου Χουσέα
Βρίσκεται στο Προάστιο και έχει χαρακτηριστεί απο το Υπουργείο Πολιτισμού ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, επειδή πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του οικισμού, των αρχών του 19ου αιώνα.
Πρόκειται για πυργοκατοικία ορθογώνιας κάτοψης, η οποία διακρίνεται σε δύο καθ” ύψος στάθμες και στεγάζεται με τετράρριχτη ξύλινη στέγη.Το ισόγειο καλύπτεται με ημικυλινδρικό θόλο. Η τοιχοποιία συνίσταται από ορθογώνιους δόμους από τοπικό πωρόλιθο κατά το ψευδοϊσόδομο σύστημα.
Μοναδικό διακοσμητικό στοιχείο του κτίσματος αποτελεί λιθανάγλυφο λαϊκής τέχνης με πτερωτή κεφαλή, πάνω από το παράθυρο της βόρειας όψης, το οποίο συναντάται σε πολλά μνημεία της περιοχής, κοσμικά και θρησκευτικά, τα οποία χρονολογούνται από τις αρχές τους 19ου αιώνα μέχρι την απελευθέρωση, χρονική περίοδο στην οποία τοποθετείται η ανέγερση της πυργοκατοικίας.

Πύργος Κετσέα
Βρίσκεται στους Κάτω Δολούς και πρόκειται για  – σχεδόν – τετράγωνο

πολεμόπυργο, του οποίου σήμερα σώζεται μόνο η βάση. Η τοιχοποιία του Πύργου αποτελείται από αργούς λίθους με συνδετικό ασβεστοκονίαμα, ενώ σποραδικά παρεμβάλλονται θραύσματα κεραμιδιών. Στις ακμές του κτίσματος έχουν χρησιμοποιηθεί λαξευμένοι λίθοι, ενώ περισσότερο επιμελημένη είναι η νότια όψη, στην τοιχοποιία της οποίας έχουν χρησιμοποιηθεί ημιλαξευτοί λίθοι.
Τον Πύργο Κετσέα επισκέφθηκε η γαλλική Επιστημονική Αποστολή του Μορέως, ενώ σύμφωνα με την προφορική παράδοση των κατοίκων εκεί είχε, επίσης, φιλοξενηθεί πριν την Επανάσταση ο Χριστόφορος Περραιβός, απεσταλμένος της Φιλικής Εταιρείας.
Ο προαναφερόμενος πολεμόπυργος, κτίσμα του τέλους της Τουρκοκρατίας, αποτελεί σημαντικό στοιχείο της ιστορίας του οικισμού των Δολών κατά την προεπαναστατική περίοδο.

SAOUTIS  INSURANCE                                                           43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς                                             Ασφάλιση   ΥΓΕΙΑΣ τώρα από 100 € ετησίως  !                                             Ασφάλιση  Αυτοκινήτου Νέα Ασφάλιστρα, πάλι τα φθηνότερα !                              Αρκεί να μας τηλεφωνήσετε  στα    2721 300 35 21, ή  6977 172 942.                                  ή στείλτε μας ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com

                                                    -----------//////----------

















\

                                 ΝΙΟΚΑΣΤΡΟ ή  ΝΕΟ ΝΑΒΑΡΙΝΟ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ 

Το Νιόκαστρο στο Ναυαρίνο Νιόκαστρο Ναβαρίνο
Στον όρμο του Ναβαρίνου, κοντά στην πόλη της Πύλου, βρίσκονται δύο κάστρα: το νεότερο κάστρο του Ναβαρίνου ή αλλιώς Νιόκαστρο και το φράγκικο, το Παλιόκαστρο ή Παλιοναβαρίνο.
Το Νιόκαστρο οικοδομείται το 1573 από τους Τούρκους και μένει στην κατοχή τους μέχρι το 1686, οπότε και παραδίδεται στους Ενετούς.
Το 1715 οι Τούρκοι ανακαταλαμβάνουν το Νιόκαστρο μαζί με την Κορώνη και το Παλιοναβαρίνο.

Το 1825 ο Ιμπραήμ Πασάς γίνεται κύριος του Νιοκάστρου μέχρι το 1828, οπότε αυτό ελευθερώνεται από το Γάλλο στρατηγό Μαιζον.
Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελεί αρχικά έδρα του ιταλικού και αργότερα του γερμανικού στρατηγείου της ευρείας περιοχής.
Το αναστηλωμένο εξαγωνικό φρούριο του Νιοκάστρου χρησιμοποιείται σήμερα ως Μουσείο και Κέντρο Υποβρυχίων(΄Εναλίων΄) Αρχαιολογικών Ερευνών.
Τα σημαντικότερα μνημεία και αρχιτεκτονικά σύνολα είναι:
Το Νιόκαστρο το οποίο χωρίζεται σε δύο τμήματα:
Περίβολος-Κάτω Κάστρο:
Το μεγαλύτερο από τα δύο τμήματα εκτείνεται στην πλαγιά του λόφου με περίμετρο 1566μ και καταλαμβάνει έκταση 80 στρεμμάτων, ενώ είναι κτισμένο με πελεκημένους ασβεστόλιθους
Επάνω Κάστρο:
Εξαγωνικό οχυρό με ισχυρές επάλξεις και προεξέχοντες προμαχώνες που καλύπτουν τις πέντε από τις έξι γωνίες.
Ο ναός της Μεταμόρφωσης Σωτήρος:
Σταυροειδής ναός με τρούλο γοτθικού ρυθμού που κτίσθηκε από τους Φράγκους. Λειτούργησε ως μουσουλμανικό τέμενος(τζαμί) και ακολούθως ως χριστιανικός ναός.
Το κτίριο του στρατηγού Μαιζον:
Ορθογωνικό διώροφο λιθόκτιστο κτίριο των πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα, στο οποίο σήμερα, μετά την αποκατάστασή του, λειτουργούν το Μουσείο και γραφεία
Στη θέση του κάστρου βρισκόταν πανάρχαιος οικισμός και η ακρόπολη της Πύλου της κλασικής αρχαιότητας που έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Χτίστηκε στα τέλη του 13ου αιώνα από τους Φράγκους, πάνω στα ερείπια της αρχαίας  οχύρωσης.                                         Το κάστρο υπέστη σημαντικές επεμβάσεις και μεταβολές από τους κατά καιρούς κατακτητές που αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία του.                                   Στη σημερινή μας ανάρτηση συνεχίζουμε την παρουσίαση του Νιόκαστρου της

Πύλου και την ιστορία του.
Ένα από τα καλύτερα διατηρημένα κάστρα της Ελλάδος είναι αυτό του Νέου Ναβαρίνου ή Νιόκαστρο που χτίστηκε επί τουρκοκρατίας, στα 1573, για να ελέγχουν οι Τούρκοι τις δυτικές ακτές της Πελοποννήσου.                                    Το Νιόκαστρο είναι χτισμένο στο λόφο πάνω από την Πύλο, φύλακας μαζί με το Παλαιόκαστρο του περάσματος του φυσικού λιμανιού της Πύλου. Το κάστρο είναι παιδί των μοντέρνων για την εποχή οχυρωματικών τάσεων, που ήθελε την πλήρη αξιοποίηση των πυροβόλων όπλων (κανονιών) και παράλληλα την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αμυντική προστασία του εσωτερικού οικισμού αλλά και του ίδιου του οικοδομήματος από τα εχθρικά πυρά.                                                                                                          
Το όνομα του κόλπου, Ναβαρίνο προέρχεται πιθανότερα από τους Αβαρούς που είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή το 585-587 κατά την βασιλεία του αυτοκράτορα Μαυρικίου.   Το 1573 οι Τούρκοι, μετά τη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571), για να ασφαλίσουν περισσότερο το φυσικό λιμάνι της Πύλου Ναβαρίνο) χτίζουν κάστρο στη νότια είσοδο του κόλπου και μπαζώνουν με ογκόλιθους τη βόρεια είσοδο, τη Μπούκα ή Πόρο της Συκιάς, κάνοντας τα νερά της αβαθή. Το νέο κάστρο ονομάστηκε Νίοκαστρο σε αντιδιαστολή με το παλαιότερο (Παλίοκαστρο) που υψώνεται στο βόρεια είσοδο του κόλπου.   Μαζί με το Νιόκαστρο οι Τούρκοι έφτιαξαν και το λιθόχτιστο υδραγωγείο του, μήκους 15 περίπου χιλιομέτρων από την πηγή του Κουμπέ στο χωρίο Χανδρινού.                                    
Το 1668 ο μεγάλος Τούρκος περιηγητής Εβλιά Τσελεμπή, πέρασε από την Μεσσηνία στρατολογώντας, για την τελική πολιορκία του Χάνδακα. Ο Τουρκικός στόλος συγκεντρώθηκε στον κόλπο του Ναβαρίνου (περισσότερα από 2.000 πλοία σύμφωνα με τον Πουκεβίλ) και από εκεί απέπλευσε για την Κρήτη.  
Ο Τσελεμπί βρήκε το Νιόκαστρο εξαιρετικά ανεπτυγμένο σε σχέση με το Παλίοκαστρο. Η εικόνα που παραδίδει είναι σαφέστατα εικόνα ακμής. Το κάστρο διέθετε μουφτή, ναίπη (αναπληρωτής του καδή), κετχούντα-γιερή

(κεχαγιάς - αξιωματούχος), σερντάρη (διοικητή) των γενιτσάρων, φρούραρχο και φρουρά, μουχτεσίμπη (αγορανόμος), μπαντζάρη (υπέυθυνος για την ασφάλεια των δρόμων), εμίνη (επόπτη) του χαρατσιού, μιμάρμπαση (πολεοδόμος), κετχούντα (διοικητής) της πόλης και 12 αγάδες.                                                         
Στην εποχή του Τσελεμπί το κάστρο δεν είχε τάφρο αλλά διέθετε 12 πύλες. Οι προμαχώνες της Ακρόπολης διέθεταν πέτρινα μολυβδοσκέπαστα παρατηρητήρια, ενώ εντός της υπήρχαν 33 κεραμοσκέπαστα σπίτια χωρίς κήπο. Στο κάστρο εκτός της Ακρόπολης υπήρχαν 600 πέτρινα κεραμοσκέπαστα σπίτια. Το τζαμί του Μουράτ Γ ήταν μολυβδοσκέπαστο και είχε πέτρινους τρούλους, στέρνα και μιναρέ.   

Μέσα στην αγορά που αποτελούνταν από στοές με καταστήματα (85 συνολικά στο κάστρο) υπήρχε το τζαμί του Φερχάντ αγά. Υπήρχε επίσης μεντρεσές, δερβίσικος τεκές, χάνι, χαμάμ και παντού βρύσες και δέντρα. Στο κάστρο λειτουργούσε δουλοπάζαρο, τους σκλάβους έφερναν τα κουρσάρικα καράβια της Τύνιδας, του Αλγερίου και της Τρίπολης.  Το βαρόσι (συνοικία έξω από την πόλη που συνήθως κατοικούνταν από μη μουσουλμάνους) διέθετε 200 σπίτια με περιβόλια, χάνι και 15 καταστήματα και κατοικούνταν αποκλειστικά από Έλληνες.                                                                                     Το 1686 ο Βενετός αρχιστράτηγος Μοροζίνι καταλαμβάνει τα κάστρα του κόλπου του Ναβαρίνου                                                                                                                 Ο Μοροζίνι πολιορκεί στενά και κανονιοβολεί το κάστρο. Η Τουρκική φρουρά συμφώνησε να παραδοθεί εάν οι Βενετοί νικούσαν τον Τουρκικό Στρατό που έσπευσε να τους συνδράμει. Ο στρατηγός των Βενετών, Σουηδός

Καινινξμαρκ συνέτριψε τους Τούρκους και στις 6 Ιουνίου 1686 το κάστρο παραδόθηκε στους Βενετούς. Ορισμένοι Τούρκοι που δεν δέχθηκαν την παράδοση ανατινάχτηκαν βάζοντας οι ίδιοι φωτιά σε μπαρουταποθήκη.                                  
Το 1715 οι Τούρκοι υπό τον Μεγάλο Βεζίρη Νταμάτ Αλή Κιουμουρτζή ανακτούν το σύνολο της Πελοποννήσου για την περίοδο της 2ης Τουρκοκρατίας μέχρι την απελευθέρωση το 1821. Οι Βενετοί προ της κατάκτησης καταστρέφουν το κάστρο του Νεόκαστρου και συγκεντρώνουν μάταια όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις τους στη Μεθώνη για την τελική αντίσταση.                                                                                                                Την περίοδο 1789-1807 το Νεόκαστρο αποτελεί τιμάριο της Μπεγιάν Σουλτάνας αδελφής του Σελήμ του 3ου .
Το 1770 οι αδελφοί Ορλώφ καταλαμβάνουν προσωρινά το Νεόκαστρο το οποίο με την απομάκρυνση του ρωσικού στόλου γνωρίζει την 6η Ιουλίου 1770 την εκδικητική μανία των Αρβανιτών που έστειλε η Πύλη.                                                                                                          

Στα 1816 σύμφωνα με τον Πουκεβίλ, το Νιόκαστρο, πρωτεύουσα της επαρχίας του Ναβαρίνου φιλοξενούσε 600 τούρκους κατοίκους (142 οικογένειες), ενώ 130 έλληνες (17 οικογένειες) ζούσαν στο βαρόσι, τη συνοικία εκτός των τειχών.                                                                      

Το 1821 ξεκινά η επανάσταση για την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Προύχοντες και τοπικοί καπετάνιοι της Πύλου είναι οι αδελφοί Γιάννης, Νικόλαος και Γιώργος Οικονομίδης.       Το Μάρτιο του 1821 καταφεύγουν στο Νεόκαστρο οι Τούρκοι της Αρκαδίας (Κυπαρισσία). Το κάστρο πολιορκείται από δυναμεις Μανιατών και Μεσσηνίων με γενικό αρχηγό τον Επίσκοπο Μεθώνης Γρηγόριο Παπαθεδώρου. Στις 7 Αυγούστου οι Τούρκοι συνθηκολογούν, αλλά οι Έλληνες, εξαγριωμένοι από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη στη Μεθώνη δεν σέβονται τη συμφωνία παράδοσης και κατασφάζουν τους αποχωρούντες Τούρκους.              

Το 1825 ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται στην Μεθώνη και συντρίβει τον Ελληνικό στρατό στα Κρεμμύδια. Πολιορκεί το Νεόκαστρο και εκτός των άλλων υπερασπίζουν ο Μακρυγίαννης, Ο Μανώλης και ο Δημήτριος Καλλέργης, ο Δ Σαχτουρης και ο Γιάννης Μαυρομιχάλης. Αρχικά ο Ιμπραήμ κυριεύει την Σφακτηρία και κατασφάζει τους 200 υπερασπιστές της και τους αρχηγούς τους Αναγνωσταρά, Αναστάση Τσαμαδό, Σαχίνη, Ζαφειρόπουλο, Κατσαρό και τον Ιταλό Φιλέλληνα Σανταρόζα.
Ο Ιμπραήμ πολιορκεί έπειτα στενά το κάστρο κόβει το νερό του υδραγωγείου και το κανονιοβολεί για 3 ημέρες. Το κάστρο αναγκάζεται την 11 Μαίου 1825 να συνθηκολογήσει λόγω έλλειψης τροφών και πολεμοφοδίων και προοπτικής ενίσχυσης. Ο Ιμπραήμ τιμά τη συμφωνία αποχώρησης και δέχεται με τιμές τον Μακρυγιάννη και τους άλλους αρχηγούς των πολιορκημένων Ελλήνων.                                                                                                        
Στις 8 Οκτωβρίου 1827 ο ενωμένος συμμαχικός στόλος (’γγλων, Γάλων και Ρώσων) καταστρέφει τον Τουρκοαιγυπτιακο στόλο στο Ναβαρίνο,

αναγκάζοντας τον Ιμπραήμ να εγκαταλείψει την Πελοπόννησο και ανοίγοντας το δρόμο για την σύσταση του 1ου Ελληνικού κράτους.                                                                                                                  Στις 30 Αυγούστου 1828 ο στρατηγός Μαιζόν (Maison) με γαλλικό εκστρατευτικό σώμα αποβιβάζεται και τελικά καταλύει στο Νεόκαστρο προκειμένου να επιβλέψει την αποχώρηση των Αιγυπτίων που ολοκληρώθηκε την 4η Οκτωβρίου 1828. Το εκστρατευτικό σώμα που αντικρίζει μόνο ερείπια και καταστροφή συνοδεύει επιστημονική αποστολή η Expedition Scientifique.  

Μέσα στο κάστρο ανέπαφη έχει μονό μείνει το ένα τζαμί και μια φοινικιά και τα πάντα σωριάζονται σε σωρούς ερειπίων. Οι Γάλλοι προσέφεραν πολλά στην περιοχή στηρίζοντας τους αποδεκατισμένους πληθυσμούς, αναστηλώνοντας το κάστρο και προσφέροντας τον πρώτο αμαξιτό δρόμο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους μεταξύ Πύλου - Μεθώνης.       Μετά από το 1828 το κάστρο εγκαταλείπεται ως χώρος κατοικίας καθώς ο πληθυσμός μεταφέρεται

στην πόλη που σχεδίασαν οι Γάλλοι έξω από το κάστρο και που από το 1834 μετονομάζεται σε Πύλο. Από τα Οθωνικά χρόνια και ως το 1941 το κάστρο χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή.                                                                                              Κατά την περίοδο του Β Παγκοσμίου Πολέμου οι Ιταλοί χρησιμοποιούν και οχυρώνουν το λιμάνι της Πύλου δημιουργώντας μεγάλη ναυτική βάση και έδρα του Ιταλικού στρατηγείου. Με την συνθηκολόγηση των Ιταλών το κάστρο πέρασε στα χέρια των Γερμανών οι οποίοι αποχώρησαν οριστικά στις 2 Σεπτεμβρίου 1944.                                                                          

Η οχυρωματική κατασκευή, πλούσια και καλοδιατηρημένη, μια από τις καλύτερα σωζόμενες στις μέρες μας, έχει πληθώρα χαρακτηριστικών και κτισμάτων που μαρτυρούν την πορεία της μέσα στο χρόνο· από την τουρκική οχύρωση, τον στρατώνα του Γάλλου στρατηγού Maison μέχρι τις προσθήκες από την περίοδο της Β' Ενετοκρατίας και τον Ναό του Σωτήρος (πρώην τζαμί) και φυσικά την ακρόπολη του κάστρου με τις 6 τειχισμένες πλευρές της και τους προμαχώνες της.

Η μεγάλη στρατηγική σημασία του οχυρού για τον έλεγχο του περάσματος στην είσοδο του Ναβαρίνου οδήγησε σε αρκετές καταλήψεις ανά τους αιώνες.  Το κάστρο έχει δύο εισόδους, στις μέρες μας χρησιμοποιείται αυτή που βρίσκεται στο κεντρικό δρόμο δεξιά της εξόδου της Πύλου στη διαδρομή για την Μεθώνη. Έχει έξι πύργους (προμαχώνες): το βόρειο πύργο, το νότιο πύργο, και τον πύργο του Αγίου Πατρικίου, της Αγίας Αγνής και του Αγίου Αντωνίου. Ο πύργος γνωστός και ως Castello da Mare χτίστηκε από τους Τούρκους για την προστασία της περιοχής και έπειτα ενσωματώθηκε και στην υπόλοιπη οχύρωση.

SAOUTIS  INSURANCE                                                    43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς                                    Ασφάλιση   ΥΓΕΙΑΣ τώρα από 100 € ετησίως  !                                                        Αρκεί να μας τηλεφωνήσετε  στα    2721 300 35 21, ή  6977 172 942.                                 ή στείλτε μας ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com

                                                -------/////-------










                       Kάστρο Κυπαρισσίας
Στην Άνω Πόλη της Κυπαρισσίας με θέα τη γαλάζια απεραντοσύνη του

H Kυπαρισσία

Ιονίου και τον ήμερο κάμπο, άγνωστο πότε, κτίστηκε το κάστρο, που αποτέλεσε την ακρόπολη της αρχαίας Κυπαρισσίας.
Τα κάτω τείχη έχουν κτιστεί κατά τον ισοδομικό τρόπο οχύρωσης, που αποτελεί δείγμα αρχιτεκτονικής της Μυκηναϊκής Εποχής, ενώ τη

Άποψη της Κυπαρισσίας από το Κάστρο

Βυζαντινή εποχή, επί Ιουστινιανού το κάστρο ανακαινίζεται και στις τέσσερις γωνίες του οικοδομούνται ισάριθμοι πύργοι, από τους οποίους σήμερα σώζεται ο ανατολικός.
Την εποχή της Φραγκοκρατίας (1205-1430 μ.Χ) ανακαινίσθηκε από τους Φράγκους και αποτέλεσε απόρθητο φρούριο της ακμάζουσας τότε πόλης της Κυπαρισσίας, ενώ στην Τουρκοκρατία έμεναν Τούρκοι επιφανείς, οι οποίοι βελτίωσαν τις υποδομές του.

Το Κάστρο της «Αρκαδιάς» είναι σήμερα το κόσμημα της πόλης της Κυπαρισσίας, αλλά και ολόκληρου του Δήμου. Λόγω της θέσης του, προσφέρει στον επισκέπτη μία ανεπανάληπτη θέα, όχι μόνο προς την πόλη,

Άνω Πόλη Κυπαρισσίας κάτω από το Κάστρο 

αλλά και προς όλη τη γύρω περιοχή.

Είναι το μπαλκόνι της Κυπαρισσίας για να μπορεί κανείς να αγναντεύει και να χαίρεται την ομορφιά του τόπου. Σύγχρονοι μελετητές, με βάση το χτίσιμό του, αποφάνθηκαν ότι είναι φράγκικο χτίσμα, μιας και τέτοιου είδους χτίσματα εμφανίζονται μετά το 1205.

Κατά τη Μυθολογία, η Κυπαρισσία υπήρξε κτίσμα των «Γιγάντων» (προσωποποιήσεις των ορμών της θάλασσας), οι οποίοι φαίνεται πως έχτισαν και την ακρόπολή της στην οποία πυργώθηκε το κατοπινό βυζαντινοφράγκικο κάστρο της. Ένα κάστρο χτισμένο με πέτρες μήκους 4μ. και πλάτους 1,64μ., και άλλες μήκους 1,38μ. και πλάτους 1,80μ. οι οποίες (λόγω του μεγέθους τους) αποτελούν απόδειξη ότι χτίστηκε από τους Γίγαντες.
 Γύρω στο 10ο με 11ο αιώνα, φαίνεται πως η Κυπαρισσία αλλάζει όνομα και

Πανέμορφη παραλία της Κυπαρισσίας

γίνεται Αρκαδιά, από τους πολλούς Αρκάδες που αναγκάστηκαν στους δύσκολους καιρούς να αφήσουν την κακοτράχαλη γη τους. Από τότε και στο εξής το Κάστρο των Γιγάντων λέγεται Κάστρο της Αρκαδιάς. Το Κάστρο της Αρκαδιάς παίζει σπουδαίο ρόλο στα χρόνια της Φραγκοκρατίας που ήρθαν μετά τις Σταυροφορίες των Δυτικών Ευρωπαίων. Πολλοί Φράγκοι σχεδίαζαν την κατάληψη κάποιων νησιών και κάποιων παράλιων περιοχών στις οποίες συμπεριλαμβανόταν και το Κάστρο της Αρκαδιάς. Τις πρώτες δεκαετίες του 13ου αιώνα, το κάστρο πέφτει στα χέρια των Φράγκων και παραμένει σε αυτούς για τους επόμενους 2 αιώνες.

Στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το φρούριο της Κυπαρισσίας ανακαινίζεται στα πλαίσια της οργανώσεως των παράκτιων περιοχών. Στις 4 γωνίες του φρουρίου χτίζονται προπύργια, ένας εκ των οποίων άντεξε στο πέρασμα των αιώνων και είναι ο πύργος της ανατολικής πλευράς, ο οποίος φέρει το όνομα «Πύργος του Ιουστινιανού».

Το 1432 στο Κάστρο αφεντεύουν οι Παλαιολόγοι και ξανακυματίζει η σημαία

Η κεντρική Πλατεία της Κυπαρισσίας

με τον βυζαντινό αετό έως το 1460 που η Αρκαδιά περνά στα χέρια των Τούρκων και 10.000 Αρκαδινοί υποχρεούνται να μετοικήσουν στα μικρασιάτικα παράλια. Ακολουθεί η περίοδος της πρώτης Τουρκοκρατίας, η οποία κρατά ως το 1685. Οι Τούρκοι οχυρώνονται στο κάστρο για να αντιμετωπίσουν Έλληνες και Ενετούς, αλλά η οχύρωση στα χρόνια αυτά δεν ήταν εντυπωσιακή, απλώς συμπληρωματική εκείνης των Φράγκων.

Από το 1685 ακολουθεί η περίοδος της ενετοκρατίας ως το 1715. Οι Ενετοί

Το Κάστρο της Κυπαρισσίας

ξανάχτισαν τα γκρεμισμένα μέρη του κάστρου (πύργους και επάλξεις), τα οποία είχαν ανατινάξει οι Τούρκοι πριν το χάσουν, και του πρόσθεσαν και άλλες οχυρώσεις, αλλά δυστυχώς τα γκρέμισαν πριν ξαναπέσει στα χέρια των Τούρκων.

SAOUTIS  INSURANCE                                                  43 Χρόνια Ποιοτικής Ασφαλιστικής Προσφοράς                           Η Ασφάλιση της ΥΓΕΙΑΣ σας τώρα από 100 € ετησίως και άνω !                                                     Αρκεί να μας τηλεφωνήσετε  στα     2721 300 35 21, ή 6977 172 942.                                      ή ένα  μήνυμα στο  agsaouti@gmail.com

Το 1830 περίπου, μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, το Κάστρο της Αρκαδιάς έπεσε στα χέρια των Ελλήνων.

Γύρω στο 1970 χτίστηκε το υπαίθριο θεατράκι, το οποίο έχει φιλοξενήσει

Άλλη άποψη του κάσρου 

πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις (αρχαίες τραγωδίες, θεατρικές παραστάσεις, ποιητικές βραδιές, μουσικές βραδιές κ.ά.).

Τους καλοκαιρινούς μήνες στο χώρο του κάστρου λειτουργεί αναψυκτήριο, όπου οι επισκέπτες του Κάστρου μπορούν να "ξεδιψάσουν" αγναντεύοντας τη θέα...

                                 ---------//////---------














                   Το Κάστρο της Κορώνης

Σήμερα, σας παρουσιάζουμε ένα ακόμα σημαντικό κάστρο της Μεσσηνίας. Το εντυπωσιακό Κάστρο της Κορώνης.  

Στο νότιο τμήμα της Κορώνης ορθώνεται το κάστρο της. Στους κλασικούς χρόνους αποτελούσε μία απλή οχύρωση, για να γίνει αργότερα Βυζαντινό φρούριο, το οποίο κατέλαβαν το 1205 οι Φράγκοι(Γάλλοι) της Δ' Σταυροφορίας.
Με την συνθήκη της νήσου Σαπιέντζας(1209) παραχωρήθηκε στους Βενετούς, οι οποίοι το κατέστησαν οχυρό του λιμανιού της για την προώθηση των εμπορικών προϊόντων τους. Τον Αύγουστο του 1500 καταλαμβάνεται απο τους Τούρκους και πολλοί κάτοικοι αναχωρούν για Ζάκυνθο, Κεφαλλονιά και έπειτα για την Κάτω Ιταλία. Το έτος 1532 ο αυτοκράτορας της Γερμανίας και της Ισπανίας Κάρολος ο Ε΄, επιθυμώντας να προκαλέσει στο σουλτάνο Σουλεϊμαν το Μεγαλοπρεπή αντιπερισπασμό στέλνει με το ναύαρχο Αντρέα Ντόρια δυνάμεις στην Πελοπόννησο. Η επιχείρηση του Ντόρια και των συμπολεμιστών του απέτυχε και εγκατέλειψαν τη Μεθώνη το 1534 παίρνοντας μαζί τους και 2000 πρόσφυγες Κορωναίους, που εγκαταστάθηκαν στην Κάτω Ιταλία. Επανέρχονται οι Βενετοί (1685 - 1715) με το Φραγκίσκο Μοροζίνη.

Ηλιοβασίλεμα από το κάστρο της Κορώνης

Το 1715 επανέρχονται οι Τούρκοι. Mέχρι το 1828, εγκαθίστανται στο Κάστρο τούρκικες οικογένειες και αρχίζει η κοινωνική και η οικονομική παρακμή η οποία συμπληρώθηκε με το βομβαρδισμό του Ορλώφ (1770).
Το 1828 απελευθερώνεται και παραδίδεται στην ελληνική κυβέρνηση και στο φρούραρχο το Νικηταρά από τον Γάλλο Στρατηγό Μαιζον.
Σήμερα το Κάστρο είναι ερειπωμένο, ενώ διατηρούνται το παλαιοημερολογίτικο γυναικείο μοναστήρι του 

Ι.Ν. Παναγίας Ελεήστρια

 Τιμίου Ιωάννη του Προδρόμου, ο ερειπωμένος βυζαντινός ναός της Αγίας Σοφίας, η εκκλησία του Αγ. Χαραλάμπους και το «ΡΕΣΑΛΤΟ» χώρος ιστορικής μνήμης όπου εκεί έπεσαν οι Έλληνες αγωνιστές οι οποίοι προσπάθησαν το 1824 να καταλάβουν το Κάστρο.
Υπάρχουν επίσης λαξευμένοι τάφοι, βενετσιάνικες στέρνες, τούρκικο χαμάμ και οι περίφημοι «θόλοι».

Σε κάθε γωνιά του κάστρου υπάρχει και μία «θόλος» δηλ. μπαρουταποθήκη ή μπιζιχανές, ενώ η καλύτερη «θόλος» ανατινάχτηκε από Γερμανούς το 1944 κατά την αποχώρηση του.

Ι.Μ. Προδρόμου

Το σχήμα του κάστρου της Κορώνης είναι πιθανότατα τετράγωνο. Αποτελείται από δύο σειρές τειχών ενώ στο δυτικό μέρος του στέκεται με δέος η ακρόπολη. Είναι χρήσιμο να αναφερθεί πως το σημείο αυτό είναι το υψηλότερο του κάστρου.

Χριστιανικός ναός πάνω σε ερείπια Αρχαίου ναού

Η βόρεια και η νότια πλευρά του κάστρου ατενίζουν τη θάλασσα. Στη νότια πλευρά υπάρχουν απότομα βράχια - τα βράχια του Ρεσάλτου- τα οποία καταλήγουν σε μία ακρογιαλιά. Η βόρεια, όπου είναι και η κεντρική είσοδος του κάστρου, οδηγεί στα σπίτια του οικισμού που εκτείνονται μέχρι και τη δυτική πλευρά του ενώ η ανατολική στρέφεται προς τη Λειβαδιά. 

Η κεντρική είσοδος είναι διαμορφωμένη σε μια μεγάλη τετράγωνη κατασκευή, όπου η κορυφή, στο κατώτερο τμήμα της, απολήγει σε ένα οξυκόρυφο τόξο. Στο ανώτερο σημείο, όπου υπήρχε το δωμάτιο της φρουράς της πύλης σχηματίζεται καμπύλο τόξο.

Κατά τη περίοδο της ακμής του κάστρου, υπήρχε πρόπυλο με παραστάτες δεξιά και αριστερά ενώ στη κορυφή, ένα ανάγλυφο που απεικόνιζε το Λιοντάρι του Αγίου Μάρκου. Έπειτα, μια εσωτερική αυλή, που οδηγούσε στη κεντρική

Ηλιοβασίλεμα από το κάστρο

είσοδο του κάστρου, έκανε τη παρουσία της. Η αυλή αυτή, με το πέρας των χρόνων, καταλήφθηκε από μικρά σπίτια. 
Για την κατασκευή του τείχους χρησιμοποιήθηκαν πέτρες και αρχαίο υλικό οικοδόμησης τα οποία είναι εμφανή τόσο στο μεγάλο πύργο όσο και στο τοίχο δίπλα από το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου. 
Ο μεγάλος τοίχος στη βορειοανατολική πλευρά αποτελεί το αρχαιότερο τμήμα του κάστρου ενώ το υψηλότερο σημείο είναι το βυζαντινό φρούριο εκεί που σήμερα βρίσκεται το γυναικείο μοναστήρι.

Τα τείχη του κάστρου

Συνεχίζοντας προς τα ανατολικά, απλώνεται μια χαμηλότερη έκταση η οποία 

Το κάστρο όπως φαίνεται από την παραλία

οχυρώθηκε το 1209, όταν οι Βενετοί κατέλαβαν την Κορώνη. Μια δεύτερη εξωτερική αυλή δημιουργήθηκε τότε, τέσσερις φορές μεγαλύτερη σε έκταση από την προηγούμενη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι πύργοι και τα τείχη του παλιού φρουρίου να ενισχυθούν. Ο εσωτερικός χώρος κατακλείστηκε από εγκαταστάσεις οι οποίες ήταν από υλικά που δεν άντεξαν στο χρόνο. 
Τον 16ο αιώνα, οι Τούρκοι ενίσχυσαν την ανατολική άκρη με κατάλληλες οχυρώσεις για τα πυροβολαρχία τους. Μια θολωτή είσοδος οδηγεί στο εσωτερικό του δεύτερου οχυρωματικού περιβόλου. Το τείχος αυτό υψώνεται κάθετα ενώ στη βορειοανατολική πλευρά σχηματίζει δυο

στρογγυλούς πύργους. Σήμερα, μεγάλο τμήμα αυτού έχει καταστραφεί εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης και των καιρικών συνθηκών. 
Στη δυτικότερη άκρη εμφανίζεται το πιο πρόσφατο οχυρό, το οποίο αρχικά χτίστηκε το 15ο αιώνα από τους Βενετούς. Το 1685 ξαναχτίστηκε λόγω των καταστροφών που είχε υποστεί.

Το μοναστήρι του κάστρου της Κορώνης                     




                         Το Κάστρο της Μεθώνης

Το κάστρο της Μεθώνης βρίσκεται στο νοτιότατο άκρο της δυτικής ακτής της Πελοποννήσου σε θέση που οχυρώνεται από τον 7 π.Χ αιώνα.

Το Μπούρτζι του Κάστρου της Μεθώνης

Το κάστρο της Μεθώνης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα οχυρωματικά σύνολα του ελληνικού χώρου. Χαρακτηριστικό 

Το κάστρο από την παραλία

παράδειγμα καστροπολιτείας καταλαμβάνει ολόκληρη την έκταση στα ΝΔ παράλια της Πελοποννήσου, με ένα εξαιρετικό φυσικό λιμάνι, το οποίο κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους αποτελούσε σταθμό στο δρόμο των προσκυνητών για τους Αγίους Τόπους και των εμπορικών πλοίων από τη Δύση στην Ανατολή. Η περίοδος ακμής του κάστρου τοποθετείται στην περίοδο της Α΄Ενετοκρατίας (13ος-15ος αι.) 
Στην αρχαιότητα η Μεθώνη ήταν γνωστή με το όνομα Πήδασος. 

Ο Όμηρος την αναφέρει ως μία από τις επτά πόλεις που ο Αγαμέμνονας προσέφερε στον Αχιλλέα για να κατευνάσει την οργή του και να τον πείσει να επιστέψει στη μάχη (Ιλιάδα , Ι 149-153). Ο Παυσανίας (Μεσσηνιακά ΙV , 35 , 1) και ο Στράβωνας (Γεωγραφικά 8 , 359-360) την ονομάζουν Μοθώνη και την ταυτίζουν με την ομηρική πόλη. Χαρακτηριστική είναι και η αναφορά του Θουκυδίδη για τα ασθενή τείχη της οχυρωμένης πόλης τον 5ο αι., η μορφή και η έκταση της οποίας παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη. 

Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους η πόλη κερδίζει την αυτονομία της από τον αυτοκράτορα Τραϊανό και ενισχύεται με καλύτερες οχυρώσεις. Ο Παυσανίας μάλιστα αναφέρει την ύπαρξη ναού της

Αθηνάς Ανεμώτιδος και ιερού της Άρτεμης, ενώ από την πόλη σώζονται νομίσματα που απεικονίζουν το λιμάνι της. Κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο το λιμάνι της Μεθώνης γνωρίζει μεγάλη ακμή ως εμπορικό κέντρο και σταθμός ανεφοδιασμού των πλοίων. Κατά την μεσοβυζαντινή περίοδο μια σειρά από σφραγίδες που χρονολογούνται από τον 9ο ως τον 13ο αιώνα μας δίνουν πληροφορίες για τους κρατικούς και εκκλησιαστικούς λειτουργούς της πόλης. 
Οι Ενετοί πρωτοεμφανίζονται στο ιστορικό σκηνικό κατά τον 11ο

αιώνα, όταν αποκτούν προνόμια σχετικά με την ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων τους σε διάφορες πόλεις-λιμάνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας μεταξύ των οποίων και η Μεθώνη. Με την κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους Φράγκους το 1204 (Δ΄Σταυροφορία) και η Μεθώνη θα δοκιμάσει την κυριαρχία τους. Η φραγκοκρατία θα διαρκέσει ως το 1206, οπότε η Μεθώνη

Τούρκικο χαμάμ

καταλαμβάνεται από τους Ενετούς και με συνθήκη που υπεγράφη το 1209 εξασφαλίζεται η κυριαρχία τους στην πόλη. 
Κατά την πρώτη Ενετική περίοδο η ζωή στη Μεθώνη οργανώθηκε σύμωνα με τα συμφέροντα της Βενετίας. Η πόλη οχυρώθηκε και αναπτύχθηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο αφού ορίζεται ως

υποχρεωτικός σταθμός για όλα τα βενετικά πλοία που ταξίδευαν στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ακμάζουσα αυτή περίοδος για την Μεθώνη λήγει τον Αύγουστο του έτους 1500 όταν, μετά από αιματηρή πολιορκία, καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς. 
Η πρώτη περίοδος της Τουρκοκρατίας θα διαρκέσει ως το 1686 όταν η πόλη πολιορκήθηκε από τον Μοροζίνι

και επανήλθε στην κατοχή των Βενετών. Το 1715 οι Οθωμανοί γίνονται για δεύτερη φορά κάτοχοι της Μεθώνης, ο πληθυσμός της οποίας αυξήθηκε καθώς και η εμπορική κίνηση στο λιμάνι. 
Στην διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 

κάστρο της Μεθώνης δεν κατελήφθη από τους Έλληνες επαναστάτες, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες που είχαν καταβάλλει, λόγω της σθεναρής αντίστασης του οχυρωμένου οθωμανικού πληθυσμού. Το 1825 αποβιβάστηκε στο λιμάνι της πόλης ο Ιμπραήμ και εγκαταστάθηκε εντός του κάστρου, το οποίο έγινε ορμητήριο των Αιγυπτίων κατά την διάρκεια

της εκστρατείας τους στην Πελοπόννησο. Οι Αιγύπτιοι θα παραδοθούν αμαχητί το 1828 στο γαλλικό εκστρατευτικό σώμα του οποίου ηγείτο ο στρατηγός Μαιζών. Ο οικισμός τότε μεταφέρεται εκτός των τειχών, γίνεται το ρυμοτομικό σχέδιο πόλης ενώ το κάστρο 

Το εσωτερικό του χαμάμ

που για αιώνες υπήρξε το κέντρο της κοινωνικής και οικονομικής ζωής της πόλης ερημώνεται. 

Το λιμάνι και το κάστρο της Μεθώνης αποτέλεσαν για αιώνες έναν σπουδαίο γεωπολιτικό κόμβο για τους εκάστοτε κατόχους της, οικονομικό για τις εμπορικές συναλλαγές και συγκοινωνιακό για τους περιηγητές στη Μεσόγειο και τους προσκυνητές στους Αγίους Τόπους.

                                                         ---------///////-------