Η ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΓΡΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΑΝΙΑΤΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ

Το όνομα Μάνη, λέγεται ότι προέρχεται από την Λατινική λέξη Manus (χέρι), από τους ναυτικούς που πέρναγαν από το Ακρωτήριο Ταίναρο και παρομοίαζαν το σχέδιο της ξηράς με το Brazzo di Maina.

Η παραλία της Στούπας

Αλλοι υποστηρίζουν ότι το έδωσαν οι ναυτικοί πάλι, που πέρναγαν από την περιοχή και έκαναν μάινα στα πανιά, λόγω των δυνατών ανέμων.
Σε άλλη πάλι εκδοχή αναφέρεται ότι οι Ρωμαίοι έλεγαν τακτικά τη φράση In Manis, επειδή εδώ ήταν η πύλη του Αδη που έρχονταν οι ψυχές (Manes).

Στην Τραχήλα

Η επικρατούσα όμως άποψη είναι αυτή που αναφέρεται στην κατασκευή του κάστρου της Μαϊνης που έκτισε ο Μαϊνης (αρχιτέκτονας).
Σε μία τελευταία εκδοχή λέγεται ότι προέρχεται από τον πατέρα των θεών "Μάνη", ο οποίος είναι ο πατέρας του Κρόνου και παππούς του Δία και αναφέρεται στην Θεογονία του Απολλόδωρου ως "Μάνης το δεύτερο όνομα του θεού Ουρανού".

Το όνομα "Μάνη" αποτελεί συνώνυμο της ελευθερίας, αφού παρέμεινε πάντα ελεύθερη από επίδοξους κατακτητές και διατήρησε μέχρι σήμερα  τα ήθη και τις παραδόσεις της κατά την διάρκεια της μακρόχρονης

Ο Πύργος Πατριαρχέα στο Προσήλιο

ιστορίας της, όσο και αν οι εκάστοτε υποψήφιοι κατακτητές ήθελαν να την κατακτήσουν.

Για μια ακόμη φορά, πήγα στη Μάνη  (σε χωριά του πρώην Δήμου) και γύρισα αρκετά χωριά, μερικά από αυτά για πρώτη φορά, μερικά άλλα για δεύτερη, Τρίτη ή και πολλοστή φορά. Κάθε φορά που πηγαίνω στη μια, στη μοναδική Μάνη, τα ίδια πράγματα τα βλέπω με διαφορετικά μάτι όχι γιατί θέλω να τα βλέπω έτσι, αλλά γιατί η Μάνη

Το 9ήμερο της Παναγίας στον
Π|ύργο Λεύκτρου

κάθε φορά είναι διαφορετική  με άλλα χρώματα και άλλες παραστάσεις.

Η μοναδική άγρια ομορφιά της Μάνης, η οποία είναι ένα μοναδικό «κομμάτι - φαινόμενο» πάνω στον «πλανήτη Γη», με μαγεύει, όχι μόνο εμένα,  όλο και περισσότερο. Κάθε φορά λοιπόν διαπιστώνω ότι η Μάνη αποτελεί ένα μοναδικό και  σπάνιο αξιοθέατο.

Αν και αξιοθέατο είναι όλη η Μάνη !

Την τελευταία φορά που πήγαμε στη Μάνη, πήγαμε σε μερικά χωριά του ευλογημένου αυτού τόπου και λες ότι το ένα συναγωνίζεται σε ομορφιά το άλλο. Πηγαίνοντας σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο τρία  πράγματα κάνουν εντύπωση στον ταξιδιώτη. Το πρώτο πράγμα είναι τα ΕΛΑΙΟΔΕΝΤΡΑ  και αμέσως μετά αυτό που εντυπωσιάζει είναι το δεύτερο που δεν είναι τίποτε άλλο από την ΠΕΤΡΑ. στη συνέχεια το τρίτο είναι η ΘΑΛΑΣΣΑ.                    

Ελιές και πέτρα. Αυτή είναι η Μανιάτικη φύση

ΤΑ ΕΛΑΙΟΔΕΝΤΡΑ, εντυπωσιάζουν για δύο λόγους, το ότι είναι πάνω στην πέτρα φυτρωμένα και ότι φύονται σε άνυδρη γη και γι’ αυτό από αυτά τα δέντρα βγαίνει το καλύτερο, το Νο 1 λάδι στον κόσμο !!!

Η ΠΕΤΡΑ εντυπωσιάζει διότι είναι σα να είναι και αυτή φυτεμένη δίπλα στα ελαιόδεντρα.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ. Είναι η καλύτερη, είναι η πιο καθαρή, είναι η πιο δροσερή και εκεί απολαμβάνει κανείς τα καλύτερα μπάνια του.

Γεφύρι Κοσκάραγας

Αυτό λοιπόν που μπορούμε να πούμε είναι ότι η Μάνη είναι ένα άθροισμα από           «ΕΛΙΑ, ΠΕΤΡΑ & ΘΑΛΑΣΣΑ»                              Ακολουθώντας το δρόμο από Καλαμάτα προς Καρδαμύλη όταν περάσουμε στο χωριό Κάμπος βλέπουμε ένα ερειπωμένο Μανιάτικο  πύργο που βρίσκεται ανάμεσα σε άγρια χόρτα, αγκάθια και δεν ξέρω τι άλλο έχει φυτρώσει εκεί. Ό|ταν ρώτησα ένα κάτοικο του Κάμπου τι Πύργος είναι αυτός, μου απάντησε ότι αυτό είναι το πυργόσπιτο του εκλεγμένου 8 φορές (αν δεν κάνω λάθος) Πρωθυπουργού της Ελλάδος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ !

Ελιά και πέτρα. Δύο στοιχεία από τη
Μανιάτικη φύση

Ήταν ένα μισογκρεμισμένο κτήριο, εγκαταλελειμμένο που επάνω του «ζωγραφιζόταν»  η κρατική αδιαφορία και μη δικαιολογηθούμε ότι τα οικονομικά της χώρας είναι πενιχρά. Υπάρχει λύση ! Το σπίτι του Τσοχατζόπουλου της Διον. Αρεοπαγίτου, αξίζει τόσα πολλά που με αυτά μπορούν να αναστηλωθούν όλα τα αξιοθέατα της Μάνης. Απλά είναι όλοι αδιάφοροι και δεν νοιάζονται.  Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτό το ιστορικό μνημείο. Το πρώτο πράγμα που σκέφθηκα εκείνη τη στιγμή ήταν, αν αυτό ήταν σε κάποια ξένη χώρα θα το είχαν κάνει μουσείο και σίγουρα θα πήγαιναν εκεί τουρίστες από όλο τον κόσμο. Θα μπορούσαν να υπάρχουν έσοδα και βεβαίως ανάπτυξη του ίδιου του Κάμπου !

Στη συνέχεια δεν βαρέθηκα, δεν κουράστηκα και είπα να συνεχίσω,

Ένα ακόμη Μανιάτικο αξιοθέατο

έφτασα μέχρι την Πλάτσα και μετά μου είπαν ότι στο ένα χιλιόμετρο είναι και οι Θαλάμες, οπότε θα ήταν παράλειψη να μην πήγαινα μέχρι εκεί. Και τα δύο χωριά με εντυπωσίασαν,  με εντυπωσίασαν όμως και οι άνθρωποι που μίλησα μαζί τους. Σε μια ημέρα δεν θα ήταν δυνατόν να γυρίσω όλη τη Μάνη. Γι’ αυτό υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναπάω να «ανακαλύψω» περισσότερα αξιοθέατα.

Η  περιοδεία μου ήταν ημερήσια έφτασα μέχρι την Τραχήλα και μετά ανέβηκα πάνω για να φτάσω μέχρι τις Θαλάμες.    

 Στην προσπάθειά μας να σας φέρουμε σε επαφή με τα χωριά της

Από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα
στην Καρδαμύλη 

Δυτικής (έξω ή Μεσσηνιακής) Μάνης, θα ξεκινήσουμε να σας παρουσιάζουμε τα πρώτα 41 χωριά και η παρουσίαση θα ολοκληρωθεί σε τρείς δημοσιεύσεις. Σήμερα ξεκινάμε με το πρώτο μέρος της δημοσίευσης από χωριά του πρώην Δήμου Λαύκτρου.                                

 Α. ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΟΥ ΛΕΥΚΤΡΟΥ.

1. ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ = ΓΟΥΡΝΙΤΣΑ. Η Γούρνιτσα ήταν οικισμός πολύ κοντά στην  Καρδαμύλη. Μετονομάσθηκε σε Αγία Σοφία το 1956  και πήρε το

όνομα του από την ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και χτίστηκε το 1605. Το χωριό σήμερα υπάγεται στο Δήμο Δυτικής Μάνης και σήμερα μένουν στον οικισμό 9 κάτοικοι.

2. ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ ΛΕΥΚΤΡΟΥ. Οικισμός του Νεοχωρίου Λεύκτρου με 153 κατοίκους. Σήμερα υπάγεται στο Δλημο Δυτικής Μάνης.
3. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ = ΣΕΛΙΝΙΤΣΑ ΜΑΝΗΣ. Χαρακτηριστικό ψαροχώρι της Μεσσηνιακής Μάνης δίπλα και μετά από τη Στούπα, με

Το Λιμανάκι του Αγ. Νικολάου

όλη την δράση γύρω από το λιμάνι. Απίθανα κλασικά κτίσματα ,νεόκτιστες βίλες με παραδοσιακό στυλ και γραφικά δρομάκια, συνθέτουν το όμορφο Μανιατοχώρι. Ονομάζεται και Σελίνιτσα που αποτελούσε την παλιά ονομασία του χωριού.Το όνομα Σελίνιτσα προέρχεται από τη μικρή Σελήνη ή μικρή Ελένη, σύμφωνα με το: «Σελινίτσα, στ’ άκουσμα σου ριγ’ η Σελήνη, καθώς ο

Άρωμα Άνοιξης στον Αγ. Νικόλαο

Πάρις θωπεύει την Ελένη».

Στο χωριό βρίσκεται μια μικρή γραφική παραλία με ψιλή άμμο, δίπλα στις εκβολές του Παμίσου ή ποτάμι της Μηλιάς, όπου υπήρχε η αρχαία Πέφνος και απέναντί της το νησάκι Πέφνος, τόπος γέννησης των Διόσκουρων.

Στον Αγ. Νικόλαο μπορείτε να βρείτε ενοικιαζόμενα δωμάτια, ψαροταβέρνες με παραδοσιακά φαγητά, την πολύ ωραία παραλία Πανταζή. Τέλος, σήμερα τον Αγ. Νικόλαο τον κατοικούν 307 μόνιμοι κάτοικοι.

4. ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ = ΧΡΗΣΤΕΪΚΑ ΜΑΝΗΣ. Ένα ακόμη παραλιακό

Λιμανάκι Αγ. Δημητρίου

γραφικό Μανιατοχώρι, που βρίσκεται ΝΑ (δίπλα) στον Αγ. Νικολάο (Σελίνιτσα), στη θέση της αρχαίας Πέφνου, με το βραχονήσι της. Στην Πέφνο, σύμφωνα με τη Μυθολογία, γεννήθηκαν μέσα από ένα αυγό οι Διόσκουροι, Κάστορας και Πολυδεύκης, που ήταν ημίθεοι, προστάτες των ναυτιλλομένων και αδελφοί της Ωραίας Ελένης. Το αυγό αυτό ήταν το αποτέλεσμα του έρωτα του Δία, ο οποίος είχε μεταμορφωθεί σε κύκνο και της

Και άλλη γεύση από Αγ. Δημήτριο

πανέμορφης Λήδας, κόρης του Γλαύκου, που για να τον αποφύγει είχε και αυτή μεταμορφωθεί σε χήνα. Από τον Παυσανία λέγεται ότι στη Πέφνο υπήρχε βασίλειο με βασιλέα τον Τυνδάρεω, πατέρα της Ωραίας Ελένης, βασίλισσας της Σπάρτης και της Κλυταιμνήστρας, βασίλισσας των Μυκηνών. Στον Άγιο Δημήτριο άραξε ο Πάρις με τα πλοία του και έγινε η επιβίβαση της Ωραίας Ελένης και των απαγωγέων της με προορισμό τη Τροία. Στο δρόμο προς τη Τραχήλα, 3.5 χλμ. δυτικά

Από το λιμαν΄λακι του Αγ. Δημητρίου

βρίσκεται το ανεκμετάλλευτο σπήλαιο «Καταφύγιο» (Αγίου Δημητρίου Σελίνιτσας), που θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα της χώρας, σύμφωνα με τις απόψεις ειδικών που το έχουν επισκεφθεί. Σήμερα στον Αγ. Δημήτριο υπάρχουν 24 μόνιμοι κάτοικοι.

5. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΩΝΑΣ = ΠΟΛΙΑΝΑ. Η Πολιάνα αποτελεί την παλαιότερη ονομασία του τελευταίου χωριού της Έξω (Μεσσηνιακής) Μάνης, το οποίο σήμερα φέρει το όνομα Άγιος Νίκων. Ο Άγιος Νίκων αποτελούσε την ομώνυμη κοινότητα και κατόπιν των μεταρρυθμίσεων του νόμου "Ιωάννης 
Καποδίστριας" αποτελεί πλέον κοινοτικό διαμέρισμα του Δήμου

H εκκλησία του χωριού στον Αγ. Νίκωνα

Λεύκτρου Μεσσηνίας έχοντας περίπου 79 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι φτάνουν τους 150 κατά τη θερινή περίοδο. Κατά την απογραφή του 2001, ο πληθυσμός του χωριού ήταν 146 άτομα. 
Γεωγραφικά αποτελεί το τελευταίο χωριό της Μεσσηνίας που συναντούμε κινούμενοι επί της επαρχιακής οδού Καλαμάτας-Αρεόπολης, ενώ απέχει 64 χιλιόμετρα από την πρώτη. Η περιοχή χαρακτηρίζεται ημιορεινή, βρισκόμενη σε υψόμετρο 400 περίπου μέτρων σε δυτική πλαγιά του όρους Ταΰγετος Από το χωριό υπάρχει άποψη του Μεσσηνιακού Κόλπου, ενώ -με καθαρό τον ορίζοντα- είναι εμφανείς οι ανατολικές περιοχές του πρώτου άκρου της Πελοποννήσου (Κορώνη κ.α.). Η πρόσβαση στην θάλασσα είναι εφικτή σε περίπου 20 λεπτά με οδικά μέσα. Ιστορικά, το χωριό υφίσταται περισσότερο από 200 χρόνια. Η αρχική του ονομασία (Πολιάνα), έχει σλάβικες ρίζες και σημαίνει ξέφωτο, επίπεδο μέρος. Η ονομασία αυτή αποδίδεται στη φυσιολογία της περιοχής, λόγος που την έκανε να αποτελέσει βοσκότοπο προτού κατοικηθεί. Η σημερινή ονομασία (Άγιος Νίκων) αποδίδεται στον Αγίο Νίκωνα τον Μετανοείτε ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στην περιοχή στα τέλη του 10ου αιώνα ως ιεροκήρυκας του Χριστιανισμού. Το χωριό δεν προσφέρει εγκαταστάσεις διαμονής ή εστίασης, όμως τα δύο μικρά καφενεία στην πλατεία του χωριού και τα στενά δρομάκια γύρω από αυτή μπορούν να αποτελέσουν μια ευχάριστη στάση μιας οδικής περιήγησης στη Μάνη. Το μοναδικό μέσο μαζικής μεταφοράς που επισκέπτεται το χωριό είναι το ΚΤΕΛ Μεσσηνίας με 4 δρομολόγια από Καλαμάτα καθημερινά. Από την Πολιάνα κατάγοτανται ο πρώην αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ Νίκων Αρκουδέας καθώς επίσης και ο πρώην αρχηγός του Πυροσβεστικού Σώματος Κωνσταντίνος Αρκουδέας. 

6. ΑΗ ΓΙΑΝΝΑ. Οικισμός της πρώην κοινότητας Προαστίου της Δυτικής Μάνης στον οποίο μένουν 20 «γενναίοι» κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.

 7. ΓΕΡΑΝΟΥ. Το Γερανού είναι ένας μικρός οικισμός της πρώην κοινότητας Δολών με 9 κατοίκους.
 8. ΓΙΑΤΡΕΪΚΑ. Μανιάτικος οικισμός σε υψόμετρο 720 μέτρα.  Οι κάτοικοι ήταν απόγονοι της οικογένειας των Μεδίκων ή Ιατρών γι' αυτό και ο οικισμός ονομάστηκε Γιατρέϊκα. Οι Μέδικοι ήρθαν από διάφορα μέρη της ανατολικής Μάνης (Οίτυλο). Σήμερα ζουν μόνιμα 17 άτομα στον οικισμό. Πηγή : www.lefktro.gov.gr

  9. ΔΡΟΣΟΠΗΓΗ = ΒΙΔΙΣΟΒΑ. Ένας παλιός ακατοίκητος σήμερα Μανιάτικος οικισμός που ανήκε στο Τ.δ. Σωτηριάνικων του Σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης.

10. ΔΡΥΩΠΗ = ΠΙΑΛΑ. Μανιάτικος μικρός οικισμός πλησίον της

πρώην κοινότητας Καρυοβουνίου. Μέχρι το 2010 ανήκε στο Δήμο Λεύκτρου, ενώ σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης. Το 2011 η απογραφή έδειξε ότι εκεί ζουν 9 κάτοικοι.

11. ΕΛΑΙΟΧΩΡΙ. = ΙΖΙΝΑ Ένας ακόμη οικισμός της Δυτικής Μάνης που παλαιότερα ανήκε στην Κοινότητα Ριγκλίων. Ο οικισμός αυτός με την απογραφή του 2011 διαθέτει

12. ΕΞΩΧΩΡΙ = ΑΝΔΡΟΥΒΙΣΤΑ. Το Εξωχώρι ή Ξωχώρι είναι χωριό

Εξωχώρι

της Μεσσηνιακής Μάνης   Διοικητικά υπάγεται στο Δήμο Δυτικής Μάνης,  ενώ μέχρι το 2010 υπαγόταν στον Καποδιστριακό Δήμο Λεύκτρου. Η απογραφή του 2011 έδειξε ότι οι κάτοικοι του Εξωχωρίου φτάνουν  τους 227. Μέχρι το 1932 ήταν γνωστό με το όνομα Ανδρουβίστα. Σαν Ανδρουβίστα αναφέρεται για πρώτη φορά το 1278 σε έγγραφο Ενετικού δικαστηρίου, εμφανίζεται στον «Ορισμόν» του Δεσπότη του Μυστρά Θεόδωρου Β’ Παλαιολόγου,

Πύργος Κιτρινιάρη στο Εξωχώρι

που συντάχθηκε το 1440, αλλά και στη κατάσταση που δόθηκε από το Πέτρο Μέδικο το 1465, με τους ενόπλους που διαθέτουν τα χωριά για τυχόν επαναστατικό κίνημα.     Στο Εξωχώρι μπορεί κανείς να διακρίνει τους πύργους Φασέα, Πατριαρχέα, Προκοπέα, Ζερβέα και Κιτρινιάρη από το 1786.

Στο παλιό σχολείο του χωριού, έχει δημιουργηθεί πολιτιστικό – λαογραφικό μουσείο που είναι ενεργό.

Βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 500 μ. Απέχει 8 χιλιόμετρα από την Καρδαμύλη, την έδρα του Δήμου Δυτικής Μάνης.

13. ΖΑΧΑΡΙΑ = ΛΙΜΠΟΧΟΒΟ. Μανιατοχώρι ή καλύτερα Μανιάτικος οικισμός της πρώην κοινότητας Τσέρια, σε υψόμετρο 680 μ.η οποία σήμερα ανήκει στον Δήμο Δυτικής Μάνης που έχει έδρα την Καρδαμύλη. Εδώ είναι και το Δημοτικό Σχολείο που ιδρύθηκε στις 11-12-1859 και έκλεισε, ελλείψει μαθητών, το 1981. Στο συνοικισμό δεσπόζει ο Πύργος του Κουκέα που  κτίστηκε το 1800 και είναι γνωστός ως Πύργος του Ζαχαριά επειδή μέσα σε αυτόν δολοφονήθηκε το 1805 ο αρματολός Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης. Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα 4.

14. ΘΑΛΑΜΑΙ = ΚΟΥΤΗΦΑΡΙ. Ήταν η έδρα της τότε κοινότητας Κουτήφαρι της Μάνης. Ορεινό παραδοσιακό χωριό της έξω Μάνης, 58 χλμ. από τη Καλαμάτα και 15 από την Αρεόπολη, κτισμένο σε υψόμετρο 157 μ. στη θέση που ήταν η ομώνυμη προϊστορική πόλη. Σε απόσταση είκοσι χιλ. βόρεια του Οιτύλου βρισκόταν η αρχαία πολιτεία

To χωριό Θαλάμες

Θαλάμαι (Κουτήφαρι). Ήταν μια από τις πόλεις του «Κοινού των Ελευθερολακώνων» και βρισκόταν στην περιοχή του σημερινού χωριού Θαλάμαι, του Δήμου Λεύκτρου, που κατά το Στράβωνα ονομαζόντουσαν «Βοιωτοί». Στη κλασσική εποχή είχε 7.500 κατοίκους. Εκεί στο δρόμο από το Οίτυλο προς τις Θαλάμες βρισκόταν το ιερό Μαντείο της θεάς των ναυτιλομένων της Ινούς. Οι χρησμοί του μαντείου, που ζητούσαν οι περαστικοί και οι καταφεύγοντες σ’ αυτό για να λύσουν τα προβλήματά τους, δίνονται από τη θεά στον ύπνο τους με τη μορφή ονείρου, την ώρα που κοιμόντουσαν μέσα στο Ναό. Το Μαντείο είχε γίνει πανελλήνια γνωστό και μία φορά το χρόνο καταφεύγανε σ' αυτό και οι «παντοδύναμο» Έφοροι της Σπάρτης. Έξω από το Ναό της Ινούς ήταν δύο χάλκινα αγάλματα, ένα της Πασιφάης (Σελήνης) και το άλλο του Ήλιου. Μέσα στο Ναό βρισκόταν και άλλο άγαλμα καλυμμένο από αφιερώματα και στεφάνια. Κοντά στο Ιερό ήταν η Ιερή πηγή απ’ όπου ανάβλυζε γλυκό νερό. Η πόλη κάλυπτε μεγάλη περιοχή και στη θέση που σήμερα βρίσκεται το χωριό Νομιτσή, βρισκόταν τότε η Νομική και τα Δικαστήρια της εποχής. Μερικοί όμως αμφιβάλουν για την τοποθεσία των Θαλαμών στο Κουτήφαρι και την τοποθετούν στη θέση «Παλιόχωρα» λίγο έξω από το χωριό. Στις Θαλάμες, λένε, ότι κατοίκησε και ο

Η πλατεία στις Θαλάμες

Τυνδάρεω πατέρας της ωραίας Ελένης και των Διόσκουρων, Κάστορα και Πολυδεύκη. Στην περιοχή έχουν βρεθεί επιγραφές που αναφέρουν ότι οι κάτοικοι των Θαλαμών θεωρούσαν προστάτες τους, τους αυτοκράτορες της Ρώμης Μάρκο Αυρήλιο, Αντώνιο και Ανδριανό. Στο κεντρικό δρόμο Καλαμάτας – Αρεόπολης που διασχίζει τις Θαλάμες, δίπλα από το πηγάδι, βρίσκεται σήμερα βάθρο αγάλματος με αφιερωματική επιγραφή προς το Μάρκο Αυρήλιο και στην επάνω πλευρά παρατηρούμε τα αποτυπώματα των ποδιών, όπου στηριζόταν το άγαλμα. Η επιγραφή αναφέρει: ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΚΑΙΣΑΡΑ ΜΑΡΚΟΝ ΑΥΡΗΛΙΟΝ ΑΝΤΩΝΙΝΩΝ ΣΕΒΑΣΤΟΝ Η ΠΟΛΙΣΗ ΘΑΛΑΜΑΤΩΝ ΕΠΙΜΕΛΗΣΑΜΕ ΝΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΩΝΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ. Ο αδελφός του Οσίου Νίκωνα, Δήμος που ήταν ζωγράφος, ήλθε εδώ, παντρεύτηκε και παρέμεινε και ονομάστηκε Δημάγγελος. Οι απόγονοί του ήταν ζωγράφοι και αξιόλογοι τεχνίτες και δημιούργησαν σχολή αγιογραφίας. Αγιογράφοι της σχολής του Κουτήφαρη (Θαλάμες) ήταν ακόμη οι Γεννηματάδες, οι Φασσαίοι, ο Ιερομόναχος Διονύσης, οι Κορογόνες, ο Σελεμπερδάκης, ο Μπουρλέτος, ο Παν. Μπενιζέλος και ο Γ. Αναγνώστης Μακρομάλλης. Το πυργόσπιτο του Σταυριανέα στέκει αντίκρυ, καθώς και η οικία του Λεβή (1856) με ανάγλυφο εξωτερικό διάκοσμο. Εδώ βρίσκεται η κατοικία του πατέρα του Γιώργου Γεννηματά με ανάγλυφα και λαϊκές προτομές. Από τις Θαλάμες ήταν η καταγωγή του αείμνηστου πολιτικού και ο Δήμος Λεύκτρου τον τίμησε, με τα αποκαλυπτήρια της προτομής του, σε συνεργασία με τον γνωστό Όμιλο «Γιώργος Γεννηματάς».  Πηγή : www.mani.org.gr

15. ΚΑΛΥΒΕΣ ΜΑΝΗΣ. (...το κρυμμένο Ευαγγέλιο) Βρίσκεται 4 χιλιόμετρα από το Προσήλιο προς την Καρδαμύλη και είναι χτισμένο το

Οι Κάλυβες λίγο πριν την Καρδαμύλη

1600 από τον Κατσίρη της Χώρας Ανδρουβίτσας στην κορυφή ενός λόφου. Υπάρχει η Εκκλησία του Αγίου Μάμα που χτίστηκε το 1750 από την οικογένεια Κατσιρέων και ανακαινίστηκε από τον απόγονο τους Βασίλη το 1824 με εικόνες που έφερε από την Οδησσό. Στο φαράγγι του Βυρού υπάρχει το Μοναστήρι του Σωτήρος στο οποίο ανήκει, Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστή Λουκά και φυλάσσεται σε σίγουρο μέρος.

16. ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ = ΣΚΑΡΔΑΜΟΥΛΑ. Πανέμορφη, με μεγάλη ποικιλία τοπίων και αυστηρά παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Καρδαμύλη θεωρείται

Η Καρδαμύλη από ψηλά

και είναι το κέντρο της Μεσσηνιακής Μάνης. Γραφικά λιμανάκια , παραλίες, λιθόστρωτα δρομάκια, παραδοσιακοί ξενώνες, ελιές, λυγαριές και δάφνες συνθέτουν το σκηνικό αυτής της Μανιάτικης γης. Σπάνια ένας τόπος συνδυάζει τόσες εικόνες μεσογειακής ομορφιάς και

Καρδαμύλη ο κεντρικός δρόμος

έντονων αντιθέσεων όπως η Καρδαμύλη. Η γαλήνια διάφανη θάλασσα του Μεσσηνιακού κόλπου ενώνεται με το απότομο μεγαλείο του Ταΰγετου, οι πλούσιοι ελαιώνες μπλέκονται με κυπαρίσσια και βουκαμβίλιες, ο ένας κολπίσκος διαδέχεται τον άλλον σε κάθε στροφή του δρόμου και οι μανιάτικοι πύργοι δηλώνουν μέσα από την ιστορία της πέτρας τους την φύση και την ψυχή των ανθρώπων που κατοικούν εδώ. Προσανατολισμένη δυτικά και απλωμένη σε μια ομαλή αγκαλιά γης και θάλασσας, προστατεύεται από τον Ταΰγετο που υψώνεται σχεδόν σε ορθή γωνία πίσω της και

Ηλιοβασίλεμα στην Παραλία Ριτσά

την καθιστά απλώς μοναδική. Όντας τμήμα της Μάνης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της σπάνιας γης: το εξαιρετικό φως, τις μυρωδιές του θυμαριού και της αλμύρας, την πέτρα, την ελιά και το απέραντο γαλάζιο. Η μαγική παλιά πόλη με το κάστρο, τα πέτρινα ερείπια και την ιδιαίτερη εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, σκαρφαλωμένη στην πλαγιά, ενώνεται πια με την νέα πόλη που κι αυτή διατηρεί την πέτρα στην κατασκευή της αλλά την πλουτίζει με ανθισμένες αυλές και κάτι από την ατμόσφαιρα των νησιών στο γραφικό λιμανάκι και στα δρομάκια της. Μέσα στους ελαιώνες της και TSAστα κυπαρίσσια, διάσπαρτες ωραίες κατοικίες και αρχοντικά δηλώνουν πόσο δημοφιλής τόπος διακοπών είναι η Καρδαμύλη και πόσο μοναδικό είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει στους επισκέπτες της. Γι' αυτό πολλοί άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης. Η Καρδαμύλη είναι στο κέντρο μιας υπέροχης ακτογραμμής με εξαιρετικές παραλίες, λιμανάκια και κολπίσκους, όπου το πράσινο σχεδόν κατεβαίνει ως την θάλασσα σε πολλά σημεία, όπου απότομοι βράχοι και μικρονήσια στολίζουν τα γαλαζοπράσινα νερά, όπου η αμμουδιά εναλλάσσεται με τα βότσαλα και τις φυσικές πέτρινες

Η Μερόπη, το νησάκι της Καρδαμύλης

εξέδρες. Ωραιότερες παραλίες είναι τα Ριτσά, ο Φονέας, τα Δελφίνια, και λίγο πιο πέρα η Καλογριά στη Στούπα, η παραλία της Στούπας, ο Αγιος Νικόλαος, ο Αγιος Δημήτριος, το Καταφύγι, προς την Καλαμάτα υπάρχει η Σάντοβα, Το Ακρογιάλι και η Μ. Μαντίνεια, προς την Λακωνική Μάνη μέχρι την Αρεόπολη το Νέο Οίτυλο κλπ.        

17. ΚΑΡΥΟΒΟΥΝΙ = ΑΡΑΧΩΒΑ. Η Αράχοβα της Δυτικής Μάνης που αποτελούσε Δημοτικό Διαμέρισμα του τέως Δήμου Λεύκτρου του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης. μαζί με τον οικισμό Δρυόπη. Είναι ένα από τα ορεινά χωριά της περιοχής Λεύκτρου και βρίσκεται 55χιλ.

Καρυοβούνι

νότια της Καλαμάτας και 10 χιλ. ανατολικά της Στούπας. Είναι αμφιθεατρικά κτισμένο ανάμεσα σε δυο πλαγιές που σχηματίζουν ρέμα, σε υψόμετρο 500 μ. και διακρίνουμε τον ερειπωμένο πύργο του Γουδέλη και τις εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου, του Προφήτη Ηλία, της Παναγίας της Γιάτρισσας. Ο ποιητής Νικήτας Νιφάκος (1748-1818) στα στιχουργήματά του για τα χωριά της Μάνης γράφει για το Καρυοβούνι: 

                                             "Να έλθω στην Αράχωβα

                                              την πολυξακουσμένη
                                              που μες στο στενολάγκαδο
                                              ευρίσκεται κτισμένη"
 18. ΚΑΣΤΑΝΙΑ Η Καστάνια ή Καστανέα ή Μεγάλη Καστάνια είναι ορεινό χωριό του νομού Μεσσηνίας και ανήκε στο δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Λεύκτρου, ενώ σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μεσσηνίας.

Μανιάτικος πύργος στην Καστάνια

Το χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 700 μέτρων στους πρόποδες του Ταϋγέτου από την πλευρά της Μεσσηνίας και ανήκει στην περιοχή της ιστορικής Μάνης, ενίσχυσε την επανάσταση του '21 με τετρακόσιους άντρες (τετρακόσια όπλα όπως αναφέρεται σε ορισμένα βιβλία) ενώ στον πύργο του Δουράκη, που υπάρχει στο χωριό έχει μείνει και ο οπλαρχηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Στο χωριό υπάρχουν αρκετές εκκλησίες του 14ου αιώνα και η μία από τις δύο διώροφες χριστιανικές εκκλησίες της Ευρώπης. Προστάτης του χωριού είναι η Παναγία και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου με δοξολογία και πανηγύρι έμπροσθεν της Κοιμήσεως της

Καστάνια Ι.Ν. Αγ. Νικολάου

Θεοτόκου στην πλατεία του χωριού.   Η φήμη της Καστάνιτσας οφείλεται στην ταραχώδη πολεμική ιστορία της και στη στρατηγική της θέση μέσα σε ορεινή διάβαση μεταξύ Μάνης και Λακεδαίμονος. Η Μεγάλη Καστάνια όμως έχει ένα σπουδαίο ιστορικό τίτλο. Μ’ αυτή της την απομόνωση υπήρξε πρόσφορο καταφύγιο για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που καταδιωκόμενος από τους Τούρκους κρύφτηκε επί ένα μήνα στον πύργο του άρχοντα της περιοχής Καπετάν Κωνσταντή Ντουράκη πριν καταφύγει στη Ζάκυνθο.                                                                                              Το χωριό είναι προορισμός δροσιάς τους καλοκαιρινούς μήνες και κυνηγιού το χειμώνα.

19. ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ = ΚΟΨΟΛΑΙΜΕΪΚΑ. υψόμετρο 630 μέτρα
Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα 17. Σε αγκωνάρι του σπιτιού του Ηλία Ευσ. Ταβουλαρέα υπάρχει χρονολογία 1745 άρα ο συνοικισμός άρχισε να κτίζεται το δεύτερο τέταρτο του 17ου αιώνα. Το 1960 ο συνοικισμός

μετονομάστηκε σε Καταφύγιο επειδή στην Νότιο Δυτική άκρη λίγο πιο κάτω στο γκρεμό υπάρχουν σπηλιές που ονομάζονται "Καταφύγ(γ)ια" επειδή εκεί κατέφευγαν για να κρυφτούν οι κάτοικοι φοβούμενοι τους Πειρατές. Το Καταφύγιο είναι οικισμός της πρώην κοινότητας Τσερίων του Δημου Δυτ. Μάνης. Πηγή www.lefktro.gov.gr

20 . ΚΑΤΩ ΧΩΡΑ. Η Κάτω Χώρα αποτελεί έναν από τους οικισμούς της Μηλέας της Μεσσηνιακής Μάνης, με πληθυσμό 30 άτομα σύμφωνα με την απογραφή 2011. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

21. ΚΟΤΡΩΝΙ. Μανιάτικος οικισμός της πρώην κοινότητας  Πλάτσας με 67 κατοίκους από την απογραφή του 2011. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

22. ΚΥΒΕΛΕΙΑ ΜΗΛΕΑΣ ΜΑΝΗΣ = ΓΑΡΜΠΕΛEΑ. Τα Κυβέλεια αποτελούν έναν από τους οικισμούς της Μηλέας Μεσσηνίας, με πληθυσμό 34 άτομα (απογραφή 2001). Άλλοι οικισμοί είναι τα

Φαγριάνικα, Ξανθιάνικα, Σεκουριάνικα και Κάτω Χώρα. Η ονομασία του οικισμού συνδέεται με τη θεότητα της μυθολογίας Κυβέλη. Ο οικισμός αναφέρεται και ως Γαρμπελιά από τους ντόπιους, που είναι η παλιά του ονομασία (μετονομάστηκε το 1956). Στο χωριό έχει βρεθεί μυκηναϊκός θολωτός βασιλικός τάφος, ο οποίος χρονολογείται γύρω στο 1250 π.Χ. και παραμένει σε καλή κατάσταση[2].Στο χωριό γεννήθηκε ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, ο πύργος της οικογένειας του οποίου υπάρχει μέχρι σήμερα,

23. ΛΑΓΚΑΔΑ ΜΑΝΗΣ. Ένα γνήσιο χωριό της Έξω (Δυτικής ή Μεσσηνιακής) Μάνης, πιστό στην Μανιάτικη αρχιτεκτονική. Το χωριό

Λαγκάδα Μάνης

είναι κτισμένο σε ένα λαγκάδι, από το οποίο πήρε και την ονομασία του. Η ιστορία της φαίνεται να ξεκινά το 68 μχ όπου επί Μάρκου Αυρηλίου οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την διπλανή πόλη που ανήκε στην Σπάρτη του Μενελάου, τις Θαλάμες . Στην λαγκάδα εγκατέστησαν τους σταύλους τους και στα σημερινά Σωματιανά κατέλυσε η σωματοφυλακή τους εξ ου και η ονομασία αυτού του οικισμού. Ετσι η περιοχή έγινε σιγά σιγά οικισμός με πρώτους κατοίκους Ρωμαίους πολίτες τα ονόματα των οποίων εξελληνίστηκαν κρατώντας την λατινική ρίζα μέχρι σήμερα. Αξιοθέατα της περιοχής είναι ο παλιός ναός της Γιάτρισσας με το μεγαλύτερο μοναστήρι της Λακωνικής χερσονήσου που κάποτε είχε 300 μοναχούς, τον ηγούμενο τον οποίον εμύησε στην Φιλική Εταιρία ο Κολοκοτρώνης

Λαγκάδα

και στήριξε οικονομικά την επανάσταση. Επίσης τα βυζαντινά εκκλησάκια Φανερωμένης και Αγίας Μαρίνας αγιογραφημένα από τον μοναχό Ανδρόνικο Παλαιολόγο αδελφό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

Στη Λαγκάδα πέθανε ο εκχριστιανιστής της Μάνης, Αρμένιος στην καταγωγή, Νίκων ο Μετανοείτε, τα οστά του οποίου βρίσκονται σε λάρνακα στην εκκλησία των Εισοδίων της Θεοτόκου. 

24. ΛΑΚΚΟΣ. Μικρός οικισμός του Προαστίου (Πραστίου κατά τους ντόπιους) το οποίο διατηρούν οι 20 εναπομείναντες κάτοικοι (τόσοι απογράφηκαν στην απογραφή του 2011).

25. ΛΕΦΤΙΝΙ = ΠΑΛΑΙΟ. Οικισμός της πρώην κοινότητας Τσέρια του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης. Το υψόμετρο  του οικισμού είναι 650 μέτρα
Σύμφωνα με τον Γάλλο μεσαιωνοδίφη Bucon, το 16ο αιώνα το Lentini (Λεπτίνιον-Λεπτίνι) ήταν ένα από τα 8 χωριά της Καπετανίας Ανδρούβιστας (σημερινό Ξωχώρι). Στις αρχές του 17ου αιώνα το

Λεφτίνι είχε 40 οικογένειες. Το παλαιό Λεφτίνι ήταν κτισμένο περί τα 1000 μέτρα βορειότερα του σημερινού. Σήμερα υπάρχουν μερικά ερείπια που μαρτυρούν την ύπαρξη σπιτιών στην τοποθεσία Κάτω Χώρα. Στην τοποθεσία Αϊ Βασίλης υπάρχουν δύο λιθάρια πρωτόγονου ελαιοτριβείου διαμέτρου 0,95μ. και πάχους 0,25 μια τοποθεσία ονομάζεται "Καμίνια" γιατί εκεί φαίνεται ότι υπήρχαν Καμίνια για το ψήσιμο των κεραμιδιών. Σήμερα βρίσκονται μερικά στις σκεπές παλαιών σπιτιών. Το Λεφτίνι σαν χωριό εγκαταλείφθηκε σε άγνωστη εποχή από τους κατοίκους του εξ' αιτίας καταστροφής των σπιτιών από εχθρικές επιδρομές είτε από ασθένειες επειδή η περιοχή εμαστίζετο από ελονοσία διότι υπήρχαν έλη. Λίγοι κάτοικοι έκτισαν νοτιότερα 1.000 μέτρα το σημερινό συνοικισμό. Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα είναι 5 άτομα. Πηγή : www.lefktro.gov.gr

26. MΑΛΤΑ. Η Μάλτα είναι Μανιάτικο Πυργοχώρι, όπου υπάρχει ο ιστορικός πύργος των Κουτήφαρη-Αλούπηδων. Στη περιοχή δεσπόζει σε κοντινό λόφο ο πύργος του Μαυρίκου (1814). Μετά από ένα

χιλιόμετρο απόσταση οδηγούμεθα στη γυναικεία μονή Ανδρουμπεβίτσας, βυζαντινό κτίσμα με στοιχεία μανιάτικης αρχιτεκτονικής. Στο Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, σώζονται μερικές σπουδαίες τοιχογραφίες του 13ου αιώνα. Σήμερα η Μάλτα ανήκει στον Καλλικρατικό Δήμο Δυτικής Μάνης με 105 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001.
Πηγή : www.mani.org.gr

27. ΜΑΡΜΟΥΤΣΑ. Οικισμός της πρώην κοινότητας Νεοχωρίου Λέυκτρου του Δήμου Δυτικής Μάνης με 75 κατοίκους που απογράφηκαν το 2011

28. ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ = ΑΝΩ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ ή ΑΝΩ ΧΩΡΑ Η Μεγάλη Μαντίνεια είναι ημιορεινός οικισμός του δημοτικού

διαμερίσματος τ. Δήμου Αβίας του Δήμου Αβίας και του νυν Δήμου της Δυτικής Μάνης του Νομού Μεσσηνίας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 200 μ. Ο πληθυσμός κατά την απογραφή του 2001 έφτανε τους 180 κατοίκους. Η οικονομία του οικισμού στηρίζεται κυρίως στην ελαιοπαραγωγή και τον τουρισμό.

29. ΜΗΛΕΑ = ΦΑΓΡΙΑΝΙΚΑ . Έτσι μετονομάσθηκε ο συνοικισμός και ή τότε κοινότητα Φαγριάνικων που μετονομάστηκε το 1912. Η Μηλέα

ΜΗΛΈΑ

προϋπήρχε ως συνοικισμός, αλλά η έδρα ήταν ο συνοικισμός Φαγριάνικα, που μετονομάσθηκαν. Υπάγεται στο Δήμο Δυτικής Μάνης. Μέσα σε ένα καταπράσινο φυσικό περιβάλλον, η Μηλιά, με τις κρυσταλλοστάλαχτες ρεματιές της, το αρμονικό δέσιμο της θαμνόφυτης βλάστησης, με το ασημόχρωμο του λιόφυλλου και το αυτοφυές υψίκορμο σφεντάμι -μόνου αειθαλούς ελληνικού είδους- αποτελεί νότα υψηλού επιπέδου, αισθητικής ικανοποίησης για τον επισκέπτη. Τη ζωγραφιά της συμπληρώνουν τα αναπαλαιωμένα κεραμοσκέπαστα παραδοσιακά σπίτια με ξέχωρο διάκοσμο, τις επιβλητικές εκκλησιές της και το μεγαλόπρεπο καμπαναριό της -μοναδικό στην περιφέρεια- που φαντάζει να

Προσθήκη λεζάντας

ανηφορίζει στα αρχέγονα βράχια του Πενταδάκτυλου Ταλετού, σε έφεση προσέγγισης με το Θείο.Η Μηλέα, γνωστή μας ως Μηλιά, πριν από την εφαρμογή του σχεδίου «Καποδίστριας» (Ν. 2539/4/12/97) ήταν έδρα ομώνυμης Κοινότητας (Β.Δ. 31-8-1912 και διορθωτικό Β.Δ. 20-9-1913). Σήμερα η Μηλιά είναι ένα από τα 19 Δημοτικά Διαμερίσματα του τέως Δήμου Λεύκτρου και νυν Δήμου Δυτικής Μάνης,- Επαρχίας Καλαμάτας Ν. Μεσσηνίας, με έδρα την Καρδαμύλη.                                                                                          Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της οροσειράς του Ταϋγέτου, σε υψόμετρο 550 μ. και μεταξύ προβούνων, στην κορυφή των οποίων και ακριβώς πάνω από το χωριό, είναι κτισμένη σε ένα μικρό οροπέδιο, σε υψόμετρο 1000 μ. η Μονή της «Παναγίας της Γιάτρισσας». Το πότε ακριβώς χτίστηκε μας είναι άγνωστο. Κατά την παράδοση, στην τοποθεσία αυτή υπήρχε στους αρχαίους χρόνους ναός της θεάς Αθηνάς διακονούμενος από πολλούς ιερείς. Ένας από αυτούς, ο Βρασίδας, το 382 μ.Χ. επισκέφθηκε την εκχριστιανισθείσα, εν τω μεταξύ, Πάτρα όπου κατηχήθηκε στον Χριστιανισμό και μετονομάστηκε Βιτάλιος. Όταν επέστρεψε, μύησε και τους άλλους ιερείς στον χριστιανισμό και από κοινού, κήρυξαν στα γύρω χωριά την Χριστιανική θρησκεία, αφιέρωσαν δε τον ναό στη Γένεση της Παναγίας, που γιορτάζεται στις 8 του Σεπτέμβρη. Η Μηλιά αποτελούσε το μέσον μιας εκ των διαδρομών της Αρχαίας Σπάρτης προς τα Μεσσηνιακά παράλια και ήταν βασικός σταθμός ανάπαυλας της διήμερης πορείας που ακολουθούσαν οι ταξιδιώτες. Η Μηλιά μέχρι το 1937, ως Κοινότητα του τέως Δήμου Λεύκτρου, ανήκε στο Νομό Λακωνίας. Έκτοτε οι τρεις τέως Δήμοι Λεύκτρου, Καρδαμύλης και Αβίας μεταφέρθηκαν, διοικητικώς, στο Ν. Μεσσηνίας (Α.Ν. 1026/24-12-1937). Εκκλησιαστικώς όμως εξακολουθεί (όπως και οι παραπάνω Δήμοι) να υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Γυθείου και Οιτύλου. Η Μηλιά γεωγραφικά αποτελεί περιοχή της Έξω Μάνης η οποία αρχίζει από το Οίτυλο και φθάνει μέχρι τη Βέργα του Αλμυρού (2 χλμ. πριν από την Καλαμάτα). Τον διαχωριστικό αυτόν καθορισμό αναφέρει ο ποιητής Νικήτας Νηφάκης στην έμμετρη ιστορία του για τη Μάνη:                                                                                                                  "Το μέρος τ’ ανατολικό λέγεται Κάτω Μάνη
                 τα άλλα δύο τα δυτικά Έξω και Μέσα Μάνη"                          Πηγή : www.lefktro.gov.gr

30. ΜΠΑΖΙΓΕΪΚΑ. Τα Μπαζιγέϊκα είναι οικισμός της πρώην κοινότητας Πλάτσας του Δήμου Δυτικής Μάνης στον οποίο σήμερα απόμειναν 32 κάτοικοι.

31. NEΟΧΩΡΙ  ΜΑΝΗΣ = ΝΙΧΩΡΙ. Αποτελεί Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου, μαζί με τον οικισμό Λεύκτρο και τη παραλιακή Στούπα. Βρίσκεται τρία χιλιόμετρα από τη διασταύρωση του επαρχιακού δρόμου Καλαμάτα - Αρεόπολη στο ύψος της Στούπας και είναι αμφιθεατρικά κτισμένο πάνω σε λόφο. Είναι από τους νέους οικισμούς της Μάνης που δημιουργήθηκε στο τέλος του 17ου αιώνα (1680 περίπου) όταν η Βενετσιάνικη διοίκηση της περιοχής θέλησε να εποικήσει το χώρο μεταφέροντος κατοίκους από τα νότια χωριά της καπετανίας του Ζυγού, για να καλύψει το πληθυσμιακό κενό. Εποικίστηκε βασικά από κατοίκους του Νομιτσή. Αυτοί εγκαταστάθηκαν και κατασκεύασαν σπίτια οπό υλικά που λήφθηκαν από την κατεδαφισμένη ακρόπολη του κάστρου του Λεύκτρου. Την επόμενη δεκαετία προσήλθαν και λίγοι έποικοι οπό τη Μηλέα, που εγκαταστάθηκαν και έδεσαν με την περιοχή. Η αρχαία ονομασία της

περιοχής ήταν Λεύκτρα, που προέρχεται από το γιο του Περιήρη, Λεύκιππο, ενώ ο Παυσανίας αναφέρει «Πέφνου δε στάδια είκοσιν απέχει Λεύκτρα». Στη προϊστορική πόλη έχουν βρεθεί λίθινη αξίνα πρωτοελλαδικής εποχής, μαρμάρινο κεφάλι Αθηνάς, μαρμάρινο Ιονικό κιονόκρανο, μαρμάρινο κεφάλι γενειοφόρου άντρα ρωμαϊκών χρόνων, πήλινη γυναικεία κεφαλή κλασσικών χρόνων, που βρίσκονται στο Μουσείο της Καλαμάτας, καθώς και Μεσοελλαδικοί και Μυκηναϊκοί θαλαμοειδείς τάφοι στη βάση του λόφου. Το γεγονός ότι τιμούσαν τον Ασκληπιό, ως γιο της κόρης του Λεύκιππου, Αρσινόης και του Ιθωμάτα Δία, αναδεικνύει τις σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τους Μεσσήνιους. Στην Ακρόπολη των αρχαίων Λεύκτρων σώζονται υπολείμματα του φράγκικου κάστρου, που έχτισε ο Γουλιέλμος Βιλεαρδουινός το 1250 μ.Χ., το οποίο παραχωρήθηκε στους Βυζαντινούς το 1262, ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του αιχμαλώτου Γουλιέλμου και τα ερείπια ναού της Αθηνάς. Στο Λεύκτρο βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Πελαγίας με ωραία λαϊκά ανάγλυφα και στο Νιοχώρι η Παναγίτσα με αγιογραφίες του 1787. 

Σήμερα το Νεοχώρι το κατοικούν 254 κάτοικοι.

32. ΝΙΚΟΒΟ. Το Νίκοβο είναι οικισμός του Εξωχωρίου της Καρδαμύλης. Η Ανδρούβιστα, η Χώρα, τα Πρίπιτσα και το Νίκοβο απετέλεσαν την μετέπειτα κοινότητα Εξωχωρίου που σήμερα είναι Δ.δ. του νέου Δήμου Δυτικής Μάνης                                                                                                  33. ΝΟΜΙΤΣΗ. Ανάμεσα στα Δημοτικά Διαμερίσματα Πλάτσας και Θαλαμών του πρώην Δήμου Λεύκτρου βρίσκεται το T.Δ Νομιτσή. Βρίσκεται σε απόσταση μιας και πλέον ώρας από την Καλαμάτα (57 χλμ.) και μισής περίπου ώρας από την Αρεόπολη (25 χλμ.). Το 1928 αριθμούσε 459 κατοίκους, το 1991 162 και σήμερα 116 (απογραφή 2001). Στο T.Δ. Νομιτσή ανήκει ο οικισμός Κούμανης. Ο Νομιτσής

Νομιτσί

ανήκει στον ορεινό όγκο του Ταϋγέτου και παρουσιάζει όπως και όλη η ορεινή ζώνη, πληθυσμιακή και δημογραφική παρακμή
        Κτισμένος αμφιθεατρικά στους πρόποδες ενός μικρού λόφου του

Γαϊδουροβουνιού έχει θέα το Μεσσηνιακό κόλπο και αγναντεύει την Κορώνη. Τούτος ο τόπος με την άγρια ομορφιά, τις βαθιές νεροσυρμές αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο της φύσης και του πολιτισμού. Δύσβατα κορφοβούνια, απότομες ρεματιές, κακοτράχαλες πλαγιές, ορθόστηλοι γλυστεροί βράχοι, γαρδίνες και πετροχώραφα περιφραγμένα με ξερότοιχους, ελάχιστα ισιώματα με λιγοστό χώμα και μερικές ελιές, υπήρξαν οι πηγές που τροφοδότησαν και ανέτρεψαν γενιές και γενιές. Καλντερίμια που συνέδεαν το χωριό με γειτονικά χωριά και οικισμούς (ελάχιστα σώζονται, γιατί με την κατασκευή του αμαξιτού δρόμου

Το Βυζαντινό εκκλησάκι
Αγ. Ανάργυροι Νομιτσί

δυστυχώς καταστράφηκαν), ξαναζωντανεύουν παλιές μνήμες. Στενά σοκάκια, παραδοσιακά πέτρινα σπίτια με τις κεραμοσκεπείς στέγες τους, προσδίδουν μια γραφικότητα στο χώρο, συμπληρώνοντας το σκηνικό της διατήρησης της αυθεντικότητάς του. Οι γκρεμισμένοι πύργοι από το χρόνο και την εγκατάλειψη αποτελούν μαρτυρίες ενός ένδοξου παρελθόντος. Ερειπωμένες αλλά και καλοδιατηρημένες εκκλησίες μαρτυρούν για το έντονο θρησκευτικό συναίσθημα των κατοίκων. Ο ενοριακός ναός του Αγίου Γεωργίου στο κέντρο του χωριού. Το κτίσμα εκτιμάται ότι είναι παλιότερο του 1784, χρονολογία που αναγράφεται σε μια πέτρα που κατά πάσα πιθανότητα σηματοδοτεί τη χρονιά της αναπαλαίωσης. Το ψηλό καμπαναριό, ακατασκευασμένο από βυζαντινό υλικό (πωρόλιθους και κεραμίδια) ίσως αποτελεί το παλιότερο μέρος του ναού που σώζεται στην αρχική μορφή του, γι αυτό στα υπόλοιπα τμήματα έχουν υπάρξει μεταγενέστερες παρεμβάσεις. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο, λέγεται ότι κατασκευάστηκε από κάποιον που είχε καταφύγει στα μέρη μας, καταδιωκόμενος, με μοναδικό εργαλείο ένα σουγιά και μοναδικό αντάλλαγμα το καθημερινό φαγητό του, που είχαν αναλάβει εναλλάξ οι οικογένειες του χωριού. Ο εσωτερικός χώρος, ολόκληρος, ένα μεγαλείο τέχνης από πλούσιες τοιχογραφίες, με σπάνιες αναπαραστάσεις του θεϊκού μεγαλείου εμπλουτισμένες με τις αυστηρές ασκητικές μορφές Αγίων της εκκλησίας μας. Η υψηλή ακουστική που διαθέτει ο ναός οφείλεται σε εντοιχισμένα πιθάρια στην περιοχή του τρούλου. Η Μεταμόρφωση (11^ος αιώνας) εντυπωσιάζει τον επισκέπτη αν και έχει λεηλατηθεί κάμποσες φορές και έχει επισκευασθεί πρόχειρα (καθαρισμός με ασβέστη). Οι Αγιοι Ανάργυροι (12^ος αιώνες), η Υπαπαντή (14^ος αιώνας) η Παναγία η Γιάτρισσα (Καμπινάρι) (16^ος αιώνας) ο Αγιος Ευστράτιος (Πάνω Κούμανη), ο Άγιος Νικόλαος, οι Άγιοι Θεόδωροι κ.α, αποτελούν μερικά δείγματα εκκλησιαστικών μνημείων, που χάρις στην παρέμβαση των κατοίκων αναστηλώθηκαν και συντηρήθηκαν ώστε να μπορούν να λειτουργούν ως χώρα λατρείας και προσευχής. παρόμοιοι χώροι που δεν κατέστη δυνατό να αποκατασταθούν (απαγορεύσεις αρμοδίων υπηρεσιών κ.λπ.) ερειπώθηκαν ή γκρεμίστηκαν.
        Η ύδρευση του χωριού γινόταν παλιότερα από τα νερά δύο πηγών, μία στο κύριο χωριό και μία στον οικισμό Κούμανη που διοχετεύονταν σε καλοκτισμένες πέτρινες βρύσες. Στις βρύσες αυτές δεν πήγαιναν μόνο οι γυναίκες για να πάρουν νερό αλλά για να πλύνουν τα υφαντά στρωσίδια και τα ρούχα. Εκεί όμως πότιζαν και τα ζώα τους καλοκαιρινούς μήνες σε μαρμάρινες γούρνες. Στις βρύσες αυτές που δεν γνωρίζουμε πότε κτίστηκαν, υπάρχουν εντοιχισμένα διακοσμητικά ανάγλυφα και αποτελούν μοναδικά αρχιτεκτονικά κτίσματα με έντονο ενδιαφέρον.
      Σημαντική προσωπικότητα του χωριού υπήρξε ο Υπουργός και Βουλευτής Γιάννης Ψαρρέας, Υφυπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας σε διάφορες περιόδους από το 1956 έως το 1963. Ο δρόμος Καλαμάτα – Αρεόπολη που έβγαλε τη Μάνη από την απομόνωση, υγειονομικοί σταθμοί, τουριστικά περίπτερα και κτίρια δημοτικών σχολείων φέρουν τη σφραγίδα του. Πηγή : www.leftro.gov.gr (Aντ. Ρουμανέα)

34. ΞΑΝΘΙΑΝΙΚΑ. Μικρός οικισμός της παραδοσιακής Μανιάτικης πρώην κοινότητας Μηλέας, του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης.

35. ΟΡΟΒΑΣ. Οικισμός του χωριού Κάμπος του πρώην Δήμου Αβίας της Μάνης. Ο οικισμός έχει 24 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης.

36. ΠΕΔΙΝΟ = ΚΑΤΣΙΜΑΡΕΪΚΑ. Συνοικισμός της πρώην κοινότητας Τσέρια.       Η μετονομασία έγινε το 1956. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτ. Μάνης. υψόμετρο 600 μέτρα
Μόνιμοι κάτοικοι σήμερα 26. Στο καμπαναριό της εκκλησίας είναι σκαλισμένη η ανορθόγραφη επιγραφή "1804 Μαρτίου 8 Παναγιώτη Μαυρουδέας κτίτορας" (κτίστης). Σύμφωνα με τα γραμμένα ο συνοικισμός άρχισε να κτίζεται στο τέλος 17ου αιώνα και μετά έκτισαν την εκκλησία. Πηγή : www.lefktro.gov.gr

37. ΠΕΤΡΟΒΟΥΝΙ. Αποτελεί μικρό και πανέμορφο ημιορεινό οικισμό

Πετροβούνι, η πλατεία του χωριού

πλησίον της Καρδαμύλης του Δήμου Δυτικής Μάνης, που όμως σήμερα έχουν απομείνει μόνο 15 κάτοικοι. Η θέα του στην Καρδαμύλη και όλο σχεδόν το Μεσσηνιακό κόλπο είναι εκπληκτικής ομορφιάς. Είναι κρίμα που τέτοιες πανέμορφες περιοχές μένουν αναξιοποίητες. 

38. ΠΗΓΗ = ΛΟΣΝΑ. Ήταν οικισμός της πρώην κοινότητας Πλάτσας η οποία μετονομάσθηκε το 1912. Σήμερα ανήκει στο Δήμο Δυτικής Μάνης και έχει 48 κατοίκους.

39. ΠΛΑΓΙΑΔΑ.  Η Πλαγιάδα είναι ένας ακόμη οικισμός της πρώην κοινότητας Ριγκλίων του νύν Δήμου Δυτικής Μάνης. Σ’ αυτόν τον οικισμό σήμερα μένουν 15 Μανιάτες.

40. ΠΛΑΤΑΝΟΣ = ΣΒΙΝΑ. Οικισμός της πρώην κοινότητας Θαλάμαι (Κουτήφαρι) του νυν Δήμου Δυτικής Μάνης.

41. ΠΛΑΤΣΑ. Η Πλάτσα είναι ημιορεινό χωριό κτισμένο σε υψόμετρο 370 μ., που με τους οικισμούς Πηγή και Κοτρώνι αποτελούσε κοινότητα και τώρα Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Λεύκτρου, είναι ημιορεινό

Πλάτσα

χωριό κτισμένο σε υψόμετρο 370 μ .Aπέχει 55 χιλιόμετρα από την Kαλαμάτα.   Yπήρξε έδρα επισκοπής, καπετανίας (Zυγού με

καπεταναίους εκ της οικογενείας Xρηστέα) και έδρα του ιστορικού Δήμου Λεύκτρου (1835-1912). Σπουδαίο εμπορικό κέντρο μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα, συγκέντρωνε μεγάλο αριθμό κατοίκων της ορεινής ζώνης που κατέβαιναν για τις συναλλαγές τους. Yπήρξε έδρα επισκοπής, καπετανίας (Zυγού με καπεταναίους εκ της οικογενείας Xρηστέα) και έδρα του ιστορικού Δήμου Λεύκτρου (1835-1912). Σπουδαίο εμπορικό κέντρο μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα, συγκέντρωνε μεγάλο αριθμό κατοίκων της ορεινής ζώνης που κατέβαιναν για τις συναλλαγές τους.
Παρουσιάζει ενδιαφέρον ως χαρακτηριστικός παραδοσιακός οικισμός της Μεσσηνιακής Μάνης με πολλούς οχυρούς πύργους, σε συνδυασμό με το φυσικό της περιβάλλον. Πλάτσα σημαίνει πλάτωμα ή ανοικτή πλατεία και στην αρχαιότητα ήταν ο ορεινός χώρος της αρχαίας

Πλάτσα η εκκλησία του χωριού

Πέφνου, ενώ η παράλια Πέφνος ήταν ο Άγιος Δημήτρης. Οι πανέμορφες εκκλησίες της υποδηλώνουν τη σπουδαιότητα της περιοχής κατά τους Βυζαντινούς και Μεταβυζαντινούς χρόνους. Στην Πλάτσα υπάρχουν αρκετοί ναοί βυζαντινών και μεταβυζαντινών χρόνων. Αξιόλογοι είναι οι ναοί του Αγίου Νικολάου, η Αγία Παρασκευή σταυρεπίστεγος ναός με τοιχογραφίες του 15ου αιώνα, ο Άγιος Δημήτριος (11ου-12ου αι.) με εξαίρετες τοιχογραφίες και ανάγλυφα. Ο Άγιος Νικόλαος, που βρίσκεται στο Καμπινάρι της Πλάτσας, είναι τρίκλιτη Βασιλική του 10ου αιώνα, με τρούλο που προστέθηκε το 14ο αι. και ωραία τοιχογράφηση, του 1332. Στο τέμπλο διατηρούνται γλυπτά μεσοβυζαντινών χρόνων, ενώ ο ναός λειτουργείται μία φορά το χρόνο.                                                          Πηγή : www.lektro.gov.gr