Ι.ΝΑΟΙ - Ι.ΜΟΝΕΣ

         

                                                    TA AIPETIKA
                                                www.taairetika.gr
    Το Τολμηρό Ηλεκτρονικό Περιοδικό, με Αιρετικές  και Αντικειμενικές 
    Απόψεις Σκληρές αλήθειες και αρκετό παρασκήνιο.
                                                       TA AIPETIKA
Για τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ – ΑΘΛΗΤΙΚΑ – LIFE STYLE – ΜΕΣΣΗΝΙΑ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
           ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ.
                    ΤΟ e-Περιοδικό που βλέπουν 2500 επισκέπτες ημερησίως !

                            
  

 

                               KALAMATAS  ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ     

                                  49 ΧΡΟΝΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

     ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤH MEΣΣΗΝΙΑ

     ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΥ 42 ΚΑΛΑΜΑΤ  Τηλ. 2721 300351, Κιν. 6942 551350        
       e-mail : saoutisins@gmail.com

 

                                                         

                          ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΝΑΟΙ ΚΑΙ ΞΩΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ       
                            

                                     Ι.ΝΑΟΣ ΑΓ. ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

                                                 Ο Ναός έμβλημα της Καλαμάτας




Οι Αγ. Απόστολοι της Καλαμάτας, είναι το μικρό Βυζαντινό εκκλησάκι που χρονολογείται ότι ενεγέρθη από το Βυζάντιο γύρω στο 1050 με 1150 μ.Χ.  Κατασκευαστικά και μορφολογικά στοιχεία οδηγούν στη χρονολόγηση του αρχικού οικοδομήματος στο 12ο αιώνα.                          


 Σύμφωνα με έρευνα του Καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κ. Κωνσταντίνου Καλοκύρη, ο Ιερός Ναός των Αγίων Αποστόλων αρχικά ήταν μικρότερος και κατά την περίοδο 1685 με 1715 μ.Χ. επεκτάθηκε. Βρίσκεται δε στη σημερινή πλατεία 23ης Μαρτίου.

 Ο Ναός αυτός έμεινε στην ιστορία, αφού στις 23 Μαρτίου 1821, οι ήρωες Θ. Κολοκοτρώνης, Π. Μαυρομιχάλης, ο Παπαφλέσσας, ο Νικηταράς και πολλοί άλλοι ήρωες, πήραν μέρος στη δοξολογία που έγινε σ’ αυτό το Ιστορικό – πλέον – εκκλησάκι, για την απελευθέρωση της πόλης της Καλαμάτας.                         

Η απελευθέρωση της Καλαμάτας έγινε, ο διοικητής της πόλης «Αρναούτογλου» παραδόθηκε και η πόλη πανηγύριζε την Καλαμάτα, που ήταν πρώτη πόλη που απελευθερωνόταν από τον Τούρκικο ζυγό. 

Κάθε χρόνο στις 23 Μαρτίου, γίνεται δοξολογία και αναπαράσταση της απελευθέρωσης της πόλης της Καλαμάτας.

Ο Ιερός Ναός είχε υποστεί αρκετά μεγάλες ζημιές και καταστροφές με την πάροδο των χρόνων. Μερικές σημαντικές και καταγεγραμμένες είναι αυτές του 1887, όπου κατέρρευσε κομμάτι του καμπαναριού από ισχυρό σεισμό και το 1892, όπου οι βυζαντινές τοιχογραφίες καταστράφηκαν, καθώς όλες τους επικαλύφτηκαν από στρώμα άσβεστη. Τέλος, σημαντική καταστροφή υπέστη από τον σεισμό του 1986, αλλά αναστηλώθηκε τα επόμενα χρόνια.

 




                                            ---------- //////// ---------




                                                 Η ΒΡΑΧΟΠΑΝΑΙΤΣΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑ

Η Βραχο-Παναΐτσα, βρίσκεται 500 μ. κάτω και βόρεια του φράγκικου κάστρου Μίλα σκαρφαλωμένη στην αριστερή όχθη του ποταμού Ξάστερου (Λευκασία) μέσα σε ένα θαυμάσιο τοπίο από πλούσια βλάστηση με πανύψηλα πλατάνια, ιτιές και κυπαρίσσια, λίμνες και νερόμυλους.

Λένε, πως η βραχώδης από πωρί όχθη του ποταμού, με περίεργα σχέδια και σταλακτίτες, σχηματίστηκε, χιλιάδες τώρα χρόνια, από τα άφθονα νερά της «Ξερόβρυσης». Στο βράχο αυτό έχει σχηματισθεί μια μικρή φυσική σπηλιά με σταλακτίτες που έχουν καταστραφεί κατά τη διαμόρφωσή της σε ναό.

Το εσωτερικό του ναού είναι 4Χ4 μ., και με 3 μ. ύψος. Πάνω από την αγία τράπεζα, που έχει λαξευτεί για τον σκοπό αυτό, στην ανατολική πλευρά της σπηλιάς, υπάρχει τριγωνική κόγχη 1,50Χ1 μ. της οποίας οι πλευρές έχουν λειανθεί και ιστορηθεί με βυζαντινές αγιογραφίες, αλλά δε διακρίνονται μορφές γιατί τις κατέστρεψε η «εξωραϊστική» μανία χριστιανών με ασβέστη.
Σώζεται καλά μόνο το ένα από τα δύο ειλητάρια των αγιογραφιών, ενώ το άλλο,  
όταν καθαριστούν τα ασβέστια μπορεί να αναγνωσθεί. 
Η σπηλίτσα βρίσκεται σε ύψος 8 – 10 μ. από τη βάση του βράχου. Τα παλιότερα χρόνια η ανάβαση στο μικρό ναό, γινόταν από μία σκάλα που έγινε τελευταία τσιμεντένια. Στη βάση του βράχου και ακριβώς κάτω από το ιερό, αναβλύζει πηγή με αρκετό και δροσερό νερό, που η πίστη και η ευλάβεια των προσκυνητών το μετέτρεψε σε ιαματικό αγίασμα, που «θεραπεύει» τις αρρώστιες και φέρνει… «γούρι». Στις άκρες και πάνω από το βράχο φυτρώνουν «νυχάκια» που μαζεύονται από τις κοπέλες και τοποθετούνται στο «γιούκο» των προικιών τους, για να ευωδιάζουν και να τα προστατεύουν από το σκόρο
                                                     Ιστορία
Τίποτε δεν είναι γνωστό από το παρελθόν του ναΐσκου.
Θα ήταν παράτολμο να υποθέσει κανείς, πως η μικρή αυτή σπηλιά, θα είχε χρησιμοποιηθεί σαν λατρευτικός χώρος από τους αρχαίους Μεσσήνιους. Αν και δικαιολογείται μια τέτοια υπόθεση, δεδομένου ότι βρίσκεται ανάμεσα σε αρχαίους οικισμούς όπως της Στενυκλάρου, του προϊστορικού κάστρου της «Ξερόβρυσης», του προϊστορικού θολωτού τάφου κοντά στο φυλάκιο του ΟΣΕ (που κατά την παράδοση, ανήκει στο γιο του βασιλιά της γειτονικής ακροπόλεως της Μάλθης, που

πνίγηκε στα νερά του Λευκασία), της τοποθεσίας «Λούργια», όνομα που θυμίζει την αρχαία Όλουρα ή Όλουρι (της οποίας η τοποθεσία παραμένει ακόμα αίνιγμα για τους αρχαιολόγους) και της τοποθεσίας «Λάκκα – Θέλια», που είναι γεμάτη με αρχαία ευρήματα. Εντούτοις, κανένα αρχαίο τεκμήριο δεν έχει βρεθεί στο χώρο της, ώστε να δικαιολογεί αυτή την υπόθεση.                                                                                    Υποστηρίζεται και η άποψη πως η σπηλιά – ναός, χρησιμοποιήθηκε στην εποχή των διωγμών, από τους πρώτους χριστιανούς. Αλλά και αυτή η άποψη είναι αμάρτυρη. Γεγονός είναι ότι η μικρή σπηλιά, μετετράπη σε ναό κατά τους βυζαντινούς χρόνους, δεδομένου ότι υπάρχουν βυζαντινές αγιογραφίες στη κόγχη του ιερού της. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να προσδιοριστεί είναι η επακριβής χρονολόγησή της. Πιθανόν να έγινε κατά την περίοδο της εικονομαχίας (3 70 μ.Χ.) από εικονολάτρες ασκητές μοναχούς, λαμβάνοντας υπόψη ότι η θέση της δικαιολογεί αυτή την άποψη.
Κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας, χρησίμευε και για κρυφό σχολειό, κατά μαρτυρία του παπα-Θόδωρου Λούτζη που χειροτονήθηκε παπάς στο Μίλα, κατά την επανάσταση του 21, από τον Ανδρούσης Ιωσήφ. Επίσης η παράδοση σώζει το όνομα του Νικόδημου, καλόγερου που μόναζε στην Βραχο-Παναΐτσα και στον άγιο Νικόλα στο «Κολί», και του οποίου ο τάφος σώζεται μέχρι σήμερα εκεί, δίπλα από το αλώνι του Μ. Φράγκου.                                                                                                   
Η εκκλησία τιμάται στην ανάμνηση του γενεθλίου της Θεοτόκου, που γιορτάζεται στις 8 Σεπτεμβρίου. Στα παλιά χρόνια, τότε γινόταν και η πανήγυρη. Ακόμα και σήμερα, κατά πάγιο έθιμο, γίνεται λειτουργία κατά την εορτή αυτή, ενώ η μετάθεση της πανήγυρης στην εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, είναι άγνωστο πότε ακριβώς έγινε. Λένε, πως αιτία της μετάθεσης του πανηγυριού, είναι η σύμπτωσή του με το πανηγύρι στο Μελιγαλά. Ίσως.

Σήμερα το πανηγύρι γίνεται στην εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, με συμμετοχή εκατοντάδων προσκυνητών από τα γύρω χωριά, που παρακολουθούν τη θεία λειτουργία έξω και κατά μήκος του στενού μονοπατιού που οδηγεί στην εκκλησία, σχηματίζοντας έτσι μια μεγάλη ουρά, κάτω από τον ίσκιο ιτιών, κουτσουπιών και πλατανιών. Η λαϊκή πίστη διατηρεί με πολύ ευλάβεια τα θαύματα της «Παναγίτσας του Βράχου». Έτσι, κατά τη θεία λειτουργία που ο παπάς εκφωνεί: «Πρόσχωμεν, τα Άγια τοις Αγίοις» (άλλοι λένε, σε ακαθόριστη στιγμή) από τη κόγχη του ιερού στάζουνν τρεις σταγόνες νερό, που οι «γνοιασμένοι» προσέχουν και τις πιάνουν με ένα ποτήρι. Με αυτές τις σταγόνες, αλείφουν τα μάτια τους και βρίσκουν το φως, ή το μέρος του σώματος που πάσχει και ξαναβρίσκει την υγεία του.

Έτσι, η Βραχο-Παναΐτσα στο Μίλα, κατέστη πλέον ένα από τα πιο γνωστά σεβάσματα της λατρείας του Μεσσηνιακού λαού.
ΠΗΓΗ: meropitopic.blogspot.com     
                                       





                    
                           

ΣΑΜΑΡΙΝΑ                                                                      Ένας βυζαντινός θησαυρός της Μεσσηνίας
Ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής Σαμαρίνας βρίσκεται βορειοδυτικά της Ανδρούσας, σε μικρή απόσταση από το χωριό Kαλογερόρραχη.

Στη Μεσσηνία στην περιοχή της Ανδρούσας - η οποία σε παλαιότερους καιρούς υπήρξε έδρα της επισκοπής Ανδρούσης -  κοντά στο χωριό Καλογερόραχη, υπάρχει ένα σημαντικό Βυζαντινό μνημείο. Ο Βυζαντινός Ναός της Ζωοδόχου πηγής Σαμαρίνα.              
Το ενδιαφέρον των επισκεπτών της Ανδρούσας και της ευρύτερης περιοχής προσελκύουν τα λείψανα του μεσαιωνικού κάστρου, που οικοδομήθηκε από τους Φράγκους το 13ο αιώνα σε ένα ύψωμα με όμορφη θέα, και ένα εξαίρετο αρχιτεκτονικό δημιούργημα των Βυζαντινών Χρόνων, ο ναός της Σαμαρίνας.   Αυτός ο Βυζαντινός  ναός, ένα από τα ωραιότερα βυζαντινά μνημεία ολόκληρης της  Πελοποννήσου, βρίσκεται βορειοδυτικά της Ανδρούσας.  
Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, η εκκλησία οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια αρχαίου ναού το 12ο αιώνα. Η ονομασία Σαμαρίνα οφείλεται είτε σε παραφθορά του λατινικού Santa Maria είτε στο γεγονός ότι ο ναός ήταν αφιερωμένος στην οσία Μαρία την Αιγυπτία.                                                                                                       
Ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής, που υπήρξε κατά πάσαν πιθανότητα καθολικό μονής, ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο του δικιόνιου σταυροειδούς εγγεγραμμένου ναού με τρεις προεξέχουσες τρίπλευρες αψίδες στα  Ανατολικά.                                                 Μεταγενέστερες προσθήκες αποτελούν ο νάρθηκας με την ανοιχτή στοά στη δυτική πλευρά, καθώς και ο πύργος του κωδωνοστασίου, που θεωρείται φράγκικος (13ος αιώνας). 
 Στο εσωτερικό του ναού σώζονται θαυμάσιες τοιχογραφίες της «ακαδημαϊκής τάσης» της υστεροκομνήνειας ζωγραφικής (χαρακτηριστικές είναι οι μνημειακές παραστάσεις από το βίο του Χριστού), ενώ σε μεταγενέστερη περίοδο (14ος-15ος αιώνας) ανάγονται οι ολόσωμες μορφές αγίων στο νότιο τοίχο του κυρίως ναού.                       Όσον αφορά το γλυπτό διάκοσμο στο εσωτερικό του λαμπρού βυζαντινού μνημείου, το μαρμάρινο τέμπλο και τα δύο προσκυνητάρια αποτελούν έξοχες δημιουργίες του «εργαστηρίου της Σαμαρίνας», η δράση του οποίου τοποθετείται στο β’ μισό του 12ου αιώνα.
Εξάλλου, το αξιόλογο δάπεδο του ναού, κατασκευασμένο με την τεχνική του μαρμαροθετήματος, σώζεται αποσπασματικά σε όλους τους χώρους του.
Η εκκλησία της Σαμαρίνας αποτελεί μετόχι της μονής Βουλκάνου και εορτάζει την Παρασκευή της Διακαινησίμου.






























                                                      ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΥΛΙΑΝΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ



15 Αύγουστος. Ημέρα της κοίμησης της Παναγίας, το Πάσχα του Καλοκαιριού.    
Όλος ο Ελληνισμός σήμερα γιορτάζει. Οι κυκλάδες έχουν την τύχη να γιορτάζουν δύο Παναγίες η μια είναι αυτή της Τήνου – Αν και είναι της Ευαγγελίστριας και θα έπρεπε να γιορτάζει στις 25 Μαρτίου – και η άλλη η Εκατονταπυλιανή της Πάρου, Που είναι χτυσμένη από τον Μέγα και Άγιο Κωνσταντίνου, με εντολή της μητέρας του Αγίας Ελένης, η οποία είχε διασωθεί από μια πολύ μεγάλη φουρτούνα και εκεί που βγήκε σώα, σκέφθηκε να χτυστεί ένας ναός. Έτσι δημιουργήθηκε ο Βυζαντινός ναός της Εκατονταπυλιανής στην Πάρο ! 
Η Παναγιά γιορτάζει παντού. Ειδικά στις Κυκλάδες. Στην Πάρο οι εορτασμοί επικεντρώνονται στην λιτάνευση της εικόνας  της Παναγίας Εκατονταπυλιανής στα σοκάκια της Παροικιάς. Ο ναός εείναι ένας από τους αρχαιότερους και καλύτερα διατηρημένους χριστιανικούς ναούς. Έχει δύο ονομασίες : «Καταπολιανή» και «Εκατονταπυλιανή«. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, επικρατούσε η άποψη ότι το πραγματικό όνομα του ναού είναι το πρώτο, και τούτο γιατί βρισκόταν «κατά την πόλιν», προς το μέρος δηλαδή της αρχαίας πόλης, και ότι το δεύτερο είναι δημιούργημα των λογίων του 17ου αιώνα, που θέλησαν να δώσουν με αυτό περισσότερη μεγαλοπρέπεια στο ναό....  Νεώτερες όμως έρευνες στις πηγές απέδειξαν ότι και οι δύο αυτές ονομασίες είναι σύγχρονες και βρίσκονταν σε παράλληλη χρήση από τα μέσα του 16ου αιώνα. Η ονομασία Καταπολιανή αναφέρεται για πρώτη φορά σε υπόμνημα περί Νάξου και Πάρου του δούκα τα Αρχιπελάγους Ιωάννη Δ΄, του έτους 1562, ενώ η δεύτερη, «Εκατονταπυλιανή», μνημονεύεται σε έγγραφο του Πατριάρχη Θεολήπτου Β΄ του έτους 1586. Σήμερα η επίσημη ονομασία του ναού είναι Εκατονταπυλιανή....
Η παράδοση που διασώζεται μέχρι σήμερα σχετικά με την ονομασία Εκατονταπυλιανή έχει ως εξής: «Ενενήντα εννέα φανερές πόρτες έχει η Καταπολιανή. Η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Θα φανεί η πόρτα αυτή και θα ανοίξει, όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη».... 


Πηγή : http://www.mixanitouxronou.gr/panagia-ekatontapiliani-stin-paro-ti-lei-i-paradosi-gia-tis-99-faneres-piles-ke-ti-mia-pou-parameni-aorati/                                                                                                                                                      









                                           ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΟΥΛΚΑΝΟΥ
Παλαιά Μονή Βουλκάνου
Στην κορυφή του όρους Ιθώμης, μεταξύ των χωριών Μαυρομμάτι και Βαλύρα, εντοπίζεται η Ιερά Μονή Βουλκάνου, που χρονολογείται τον 17ο αι. Η ίδρυση όπως και το όνομά της, σύμφωνα με τις πηγές, οφείλεται σε κάποιον βυζαντινό αυτοκράτορα ή σε άρχοντα στον οποίο ανήκε η γύρω περιοχή.      
                                               
Στη θέση του σημερινού μοναστηριού, βρισκόταν η Μονή της Παναγίας της Κορυφής ή Επανωκαστριτίσσης, γνωστή και ως Καθολικόν, η οποία ανοικοδομήθηκε περίπου το 725 από εικονολάτρες μοναχούς. Στη συγκεκριμένη Μονή βρέθηκε και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Λόγω του ψύχους των χειμερινών μηνών, η Μονή εγκαταλείφθηκε το 1625 και αναζητήθηκε νέα τοποθεσία, η σημερινή της δηλαδή, λίγο πιο κάτω.                                                                                             Το μοναστήρι του Βουλκάνο ή Βουρκάνο κατέχει την πρώτη θέση ανάμεσα στα μυθικά και ιστορικά ονόματα της Μεσσηνίας, αφού βρίσκεται στον ιερότερο χώρο και της προϊστορικής και της αρχαίας χώρας, στην καρδιά του τόπου.
Και είναι ακριβώς αυτή η θέση της Ιθώμης, στη μέση του μεγάλου κάμπου, που χωρίς μεγάλο ύψος (802 μέτρα) δίνει στο ύψωμα μια υπεροχή, σα να είναι το ψηλότερο όρος του Μεσσηνιακού χώρου.
Η Μονή Βουλκάνου που τιμάται στο όνομα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι κτισμένη στην κορφή του όρους Ιθώμη, εκεί που βρισκόταν στην αρχαιότητα το ιερό του Διός Ιθώματα,  πάνω σε πελώριο φυσικό βράχο, που δίνει την εντύπωση πως αποτελεί και τα θεμέλια του.

Από τον αρχαιολογικό χώρο της Μεσσήνης μονοπάτι οδηγεί, με δύσκολη ανάβαση 40 περίπου λεπτών, στην κορυφή του μικρού όρους της Ιθώμης.                              
Εκεί μεταφέρθηκαν οι κάτοικοι της Μεσσηνίας, όταν η πόλη καταστράφηκε από εισβολή των Γότθων το 395 π.Χ, ενώ στην κορυφή του συναντάμε το μοναστήρι το οποίο είναι κτισμένο από τα ίδια οικοδομικά υλικά του αρχαίου ναού του Διός.
Υπάρχει παράδοση ότι η μονή της Κορυφής κτίστηκε στις αρχές του 8ου αι., γύρω στο 725 από εικονολάτρες Μοναχούς, εκεί που βρέθηκε  η σεπτή Εικόνα της Παναγίας μας, κρεμασμένης σε ένα ένα πουρνάρι και με την συντροφιά ενός αναμένου μαντηλιού.

Άλλη παράδοση αναφέρει ότι κτήτορας της είναι ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄        
ο Παλαιολόγος και η ανέγερση της μονής στην τοποθεσία αυτή αποδίδεται στην Αυτοκράτειρα Ανδρονίκου.                                                                                                              
Στη συμβολή της μεσημβρινής με την δυτική πτέρυγα των κελιών του μοναστηριού υπάρχει βυζαντινό Φωτάναμα, που ήταν ειδικός χώρος με εστία φωτιάς και πεζούλια γύρω από αυτή, στα οποία κάθονταν οι μοναχοί και ζεσταίνονταν κατά  το χειμώνα.                                                                                     
Η εικόνα της Θεοτόκου πιστεύεται ότι έχει διασωθεί ως σήμερα και είναι θαυματουργή.Φέρει την επιγραφή: «η Οδηγήτρα επονομαζομένη εν τω όρει Βουλκάνω» και αποδίδεται στον Απόστολο Λουκά.                                                     
 Ενδιαφέρον παρουσία ζουν οι τοιχογραφίες του Ναού που έχουν ζωγραφηθεί από τους Ναυπλιώτες αδελφούς Δημήτριο και Γεώργιο Μόσχου. 
Κατεβαίνοντας από το μοναστήρι υπάρχουν λίγο χαμηλότερα τα λείψανα του Ναού της Αρτέμιδος Λιγνάτιδας ή Λαφριάς και την πύλη της Λακωνίας, από όπου περνούσε ο δρόμος που οδηγούσε στη Σπάρτη.  

Η Λακωνική Πύλη, που λεγόταν Τεγεατική, σώζονται μόνο λίγα απομεινάρια της. Καταστράφηκε τον 18ο αι. όταν ανοίχτηκε ο δρόμος για την νέα Μονή Βουλκάνου.   

Νεότερη Μονή Βουλκάνου
Το παλιό μοναστήρι εγκαταλείφθηκε από τους μοναχούς τον 16ο αι., όχι μόνο επειδή
το ανέβασμα στο μοναστήρι ήταν απότομο και δύσκολο, αλλά και επειδή η θέση ήταν τέτοια που χτύπαγε ο άνεμος, το κρύο και ο ήλιος. Στις 5 Μαρτίου 1625 οι πατέρες Μοναχοί αγόρασαν από τον «μπαμπά του Μεμεταγά αφέντη» της Ανδρούσας για 15.000 γρόσια, μια μεγάλη επίπεδη τοποθεσία στη θέση ενός έρημου χωριού, κοντά σε μάνα νερού, για να ιδρύσουν εκεί τη Νέα Μονή Βουλκάνου.
Η παλαιά Μονή χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο της Χριστιανοσύνης. Η Νέα Μονή το 1821 πρόσφερε βοήθεια κι αποτέλεσε ορμητήριο των επαναστατών. Το 1825 πυρπολήθηκε από τους Άραβες και ανακαινίστηκε το 1967.                                                      
Το μοναστήρι γιορτάζει 2 φορές το χρόνο. Η πρώτη είναι την 15η Αυγούστου και αποτελεί το προσκυνηματικό κέντρο των Μεσσηνίων στη γιορτή της Παναγίας. Η δεύτερη στις 19 προς 20 Σεπτεμβρίου, όπου στην ανάμνηση ενός θαύματος της Παναγίας μας το 1755 κατά το οποίο με τη θαυματουργική επέμβασή της σώθηκε η πόλη της Μεσσήνης από τη φοβερή αρρώστια της πανούκλας. Γίνεται κάθοδος της εικόνας της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας από το μοναστήρι της στην πόλη της Μεσσήνης. Η κάθοδος αυτή καλύπτει 20 χλμ οδοιπορίας από κληρικούς και χιλιάδες Χριστιανών, που περπατούν όλη νύχτα συνοδεύοντας τη Βουλακανιώτισσσα Κυρά.  
                                                    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου